Maken jullie nog weleens iets nieuws/spannends mee?

Volgens mij zorgt antidepressiva voor een stofje dat je nodig hebt om je überhaupt blij te KUNNEN voelen, een stofje dat andere mensen van nature hebben. Het is dus niet zo dat je door antidepressiva een of andere loze, nergens op slaande blijheid om niks voelt of zo. Als je blij bent dan ben je dat net als ieder ander gewoon met een reden.

Noa schreef:

Susan schreef:

Merai schreef:Goh ik dacht eens even kijken wat voor spannends er allemaal gebeurt in de levens van mijn medeforummers maar het is vooral een discussie geworden. Voel me wel een beetje aangesproken door het ad gedeelte. Ik slik ad en zal dat de rest van mijn leven blijven doen, simpelweg omdat er iets in mijn serotonine opname niet goed gaat waardoor ik zonder ad nooit écht gelukkig zal zijn. Sinds ik deze medicatie heb voel ik me meer mezelf dan ik ooit gedaan heb, waarom zien sommige van jullie dat als nep?

Ik vind het in ieder geval niet nep, kan me wel voorstellen dat je dat kwetsend vindt.

Ik heb ook AD geslikt, maar vond het behoorlijk heftig spul... Op een bepaald moment wist ik niet meer of een goede stemming bij mij voortkwam uit mezelf, of omdat ik dat pilletje slikte. Dat vond ik echt heel naar en ik ben er weer mee gestopt. Ik vind het nu érg belangrijk dat als ik me goed voel, dat het puur van mij is en niet door het geklooi met serotonine. Ik denk júist omdat ik veel ervaring heb met drugs, op een bepaald moment was ik helemaal klaar met het gehannes met stofjes. Voor mij valt AD daar ook onder, omdat het invloed uitoefent op oa je serotonine huishouding.

Er zijn natuurlijk veel verschillende soorten ad voor veel verschillende klachten, maar het gebruik ervan is niet een keuze zoals het dat bij drugs wel is. Ik heb het nodig om normaal te functioneren.

Wat is dat? "Normaal" functioneren?

Storm schreef:Merai, heb je mijn post aan jou gelezen? Ik zou het niet leuk vinden als jij je aangesproken zou voelen door iets wat ik gezegd heb.

Ik heb je post gelezen en voel me door jou niet aangesproken hoor Ik wil gewoon graag de andere kant van het verhaal laten zien.

Antibes schreef:

Noa schreef:

Antibes schreef:

Noa schreef:

Antibes schreef:In die context klopt het wel ja, maar in deze discussie die ging over HERSENoedeem en nierfunctie niet..

Jij bent degene die zit te hameren op hersenoedeem.... Mooi dat je in elk geval toegeeft dat mijn verhaal geen complete onzin is, dat is in elk geval al een stap in de goede richting.

\

Kom op zeg, de discussie ontstond uit mijn tip en mijn tip ontstond tgv de risico's van hersenoedeem. Dan kun je wel opeens aankomen met info over andere oedemen, maar dat is totaal niet relevant en draagt dus ook niets bij aan de discussie. Als je zo wetenschappelijk bent, zou je ook moeten kunnen inschatten welke info relevant is voor een discussie en welke niet.

Wat jij nu doet is de discussie ombuigen zodat jouw info opeens relevant zou worden. Dat is natuurlijk niet logisch, het ging om hersenoedeem en niet om andere oedeemvorming. =)

Ik denk dat het wel degelijk van belang is, omdat deze man die toxicoloog is zegt dat oedeemvorming onder de huid kan voorkomen, of dit nu onder de huid in de hersenen gebeurt, of onder de huid op een andere plek. Er is sprake van oedeemvorming bij het teveel drinken van water tijdens het gebruik van xtc. Dat lijkt me dus zeker aansluiten bij jou verhaal en dus zeker relevant voor de discussie.

En als iemand mij een leugenaar noemt en de feiten die ik opwerp als onzin bestempelt, dan laat ik graag zien waar ik het vandaan heb, iets wat ik jou nog niet heb zien doen.

Deze post bevestigt alleen maar weer mijn vermoedens dat jij er zelf weinig van snapt. Het gaat namelijk óók niet om "oedeemvorming onder de huid in de hersenen"..

Name dropping maakt op mij niet echt indruk en ik heb geen zin mijn hele fysiologie boek weer na te gaan speuren, maar het staat vast ergens in Silverthorn: enjoy!

Lézen... pfff ik hoop maar dat de generatie die nu wordt opgeleid tot arts goed kan lezen, daar begint het allemaal mee...

Susan schreef:Volgens mij zorgt antidepressiva voor een stofje dat je nodig hebt om je überhaupt blij te KUNNEN voelen, een stofje dat andere mensen van nature hebben. Het is dus niet zo dat je door antidepressiva een of andere loze, nergens op slaande blijheid om niks voelt of zo. Als je blij bent dan ben je dat net als ieder ander gewoon met een reden.

Dan hebben ze mij destijds om de verkeerde reden antidepressiva gegeven, ik kan heel goed van mezelf blij zijn maar toen niet.

Susan schreef:Volgens mij zorgt antidepressiva voor een stofje dat je nodig hebt om je überhaupt blij te KUNNEN voelen, een stofje dat andere mensen van nature hebben. Het is dus niet zo dat je door antidepressiva een of andere loze, nergens op slaande blijheid om niks voelt of zo. Als je blij bent dan ben je dat net als ieder ander gewoon met een reden.

Ik heb het zelf geslikt, dus ik weet er alles van. Toch voelt het voor mij niet als normaal aan als ik AD slik en inderdaad: wat is normaal functioneren?> wat is je normaal voelen? Dat zijn allemaal heel relatieve begrippen.

TGR schreef:Wat is dat? "Normaal" functioneren?

In ieder geval zonder dat je de hele dag lamlendig in je bed ligt en de hele dag huilbuien hebt. Dat is niet normaal functioneren.

Susan schreef:Volgens mij zorgt antidepressiva voor een stofje dat je nodig hebt om je überhaupt blij te KUNNEN voelen, een stofje dat andere mensen van nature hebben. Het is dus niet zo dat je door antidepressiva een of andere loze, nergens op slaande blijheid om niks voelt of zo. Als je blij bent dan ben je dat net als ieder ander gewoon met een reden.

Ja dat zeg ik ook. Je kan het dus ook niet vergelijken.
En wat normaal is, is voor iedereen anders. Maar ik denk wel dat je een gemiddelde hebt en dat daar grenzen aanzitten. En als je depressief bent, omdat je een stofje mist of er minder van hebt, wat andere mensen wel hebben...Dan val je buiten het gemiddelde-> het normaal. Zoiets?

Merai schreef:

Noa schreef:

Susan schreef:

Merai schreef:Goh ik dacht eens even kijken wat voor spannends er allemaal gebeurt in de levens van mijn medeforummers maar het is vooral een discussie geworden. Voel me wel een beetje aangesproken door het ad gedeelte. Ik slik ad en zal dat de rest van mijn leven blijven doen, simpelweg omdat er iets in mijn serotonine opname niet goed gaat waardoor ik zonder ad nooit écht gelukkig zal zijn. Sinds ik deze medicatie heb voel ik me meer mezelf dan ik ooit gedaan heb, waarom zien sommige van jullie dat als nep?

Ik vind het in ieder geval niet nep, kan me wel voorstellen dat je dat kwetsend vindt.

Ik heb ook AD geslikt, maar vond het behoorlijk heftig spul... Op een bepaald moment wist ik niet meer of een goede stemming bij mij voortkwam uit mezelf, of omdat ik dat pilletje slikte. Dat vond ik echt heel naar en ik ben er weer mee gestopt. Ik vind het nu érg belangrijk dat als ik me goed voel, dat het puur van mij is en niet door het geklooi met serotonine. Ik denk júist omdat ik veel ervaring heb met drugs, op een bepaald moment was ik helemaal klaar met het gehannes met stofjes. Voor mij valt AD daar ook onder, omdat het invloed uitoefent op oa je serotonine huishouding.

Er zijn natuurlijk veel verschillende soorten ad voor veel verschillende klachten, maar het gebruik ervan is niet een keuze zoals het dat bij drugs wel is. Ik heb het nodig om normaal te functioneren.

Het idee iets nódig te hebben, buiten mezelf om, gaat in tegen mijn gevoel en levensfilosofie. Ik ben juist op de weg van: mogen voelen, mogen ervaren, ik hoéf niet altijd gelukkig te zijn, ik mág verdriet voelen en neerslachtigheid.

TGR schreef:Wat is dat? "Normaal" functioneren?

Hoe ga ik dit uitleggen.. Als ik geen ad slik dan voel ik weerstand tegen het leven, heel zwart wit gezegd. Niet dat ik dingen niet leuk kan vinden maar wel dat het me gestolen kan worden. Dat voelt onnatuurlijk omdat ik weet dat ik onder andere omstandigheden een ontzettende levensgenieter ben en daar ben ik me op dat moment ook van bewust wat me nog meer frustreert. Als ik wel ad slik komt dat genieten naar voren. En natuurlijk baal ik soms van dingen zoals ieder ander dat doet maar gewoon even in plaats van drie weken, en ja ik heb soms verdriet zoals ieder ander verdrietig is maar ik kan dingen op de juiste waarde schatten. Dat is voor mij normaal functioneren, waarbij ik me er uiteraard van bewust ben dat dat een relatief begrip is.

Maar je hebt toch ook verschillende soorten depressies? Waaronder de depressies die worden veroorzaakt door een lichamelijke fout. Dat je een tekort hebt aan serotonine. Het lijkt me dat de ad daarbij juist wel goed moet helpen. Maar misschien minder goed bij andere oorzaken van depressies, zoals een laag zelfbeeld etc.

Julia schreef:

Susan schreef:Volgens mij zorgt antidepressiva voor een stofje dat je nodig hebt om je überhaupt blij te KUNNEN voelen, een stofje dat andere mensen van nature hebben. Het is dus niet zo dat je door antidepressiva een of andere loze, nergens op slaande blijheid om niks voelt of zo. Als je blij bent dan ben je dat net als ieder ander gewoon met een reden.

Ja dat zeg ik ook. Je kan het dus ook niet vergelijken.
En wat normaal is, is voor iedereen anders. Maar ik denk wel dat je een gemiddelde hebt en dat daar grenzen aanzitten. En als je depressief bent, omdat je een stofje mist of er minder van hebt, wat andere mensen wel hebben...Dan val je buiten het gemiddelde-> het normaal. Zoiets?

Hoe weet je eigenlijk zo zeker hoe andere mensen zich voelen?

Ik denk dat je het beste zelf kunt oordelen over of je normaal functioneert of niet. Als je vindt dat je beter af bent zonder antidepressiva dan is dat begrijpelijk, maar het is óók begrijpelijk dat je juist blij bent dat je eindelijk een middel hebt gevonden dat maakt dat je je goed in je vel voelt, zeker als je van jezelf weet dat er iets is in jouw hersenen dat dat structureel onmogelijk maakt.

@Merai: ik bedoelde het net als Storm. Niet nep, als in: dat je een nep persoon bent of iets. Tegelijk heb ik wel een lichte aversie tegen dit soort middelen. AD, narcose, drugs, alcohol; ik raak daarvan in paniek. Nu ook, als ik er te lang over nadenk, word ik heel onrustig. Dus ik denk dat ik me maar terugtrek . Mijn excuses als ik je gekwetst heb, daar had ik niet op gerekend, maar ik kan het ook niet anders voelen dan hoe ik het voel.

Noa schreef:

Merai schreef:

Noa schreef:

Susan schreef:

Merai schreef:Goh ik dacht eens even kijken wat voor spannends er allemaal gebeurt in de levens van mijn medeforummers maar het is vooral een discussie geworden. Voel me wel een beetje aangesproken door het ad gedeelte. Ik slik ad en zal dat de rest van mijn leven blijven doen, simpelweg omdat er iets in mijn serotonine opname niet goed gaat waardoor ik zonder ad nooit écht gelukkig zal zijn. Sinds ik deze medicatie heb voel ik me meer mezelf dan ik ooit gedaan heb, waarom zien sommige van jullie dat als nep?

Ik vind het in ieder geval niet nep, kan me wel voorstellen dat je dat kwetsend vindt.

Ik heb ook AD geslikt, maar vond het behoorlijk heftig spul... Op een bepaald moment wist ik niet meer of een goede stemming bij mij voortkwam uit mezelf, of omdat ik dat pilletje slikte. Dat vond ik echt heel naar en ik ben er weer mee gestopt. Ik vind het nu érg belangrijk dat als ik me goed voel, dat het puur van mij is en niet door het geklooi met serotonine. Ik denk júist omdat ik veel ervaring heb met drugs, op een bepaald moment was ik helemaal klaar met het gehannes met stofjes. Voor mij valt AD daar ook onder, omdat het invloed uitoefent op oa je serotonine huishouding.

Er zijn natuurlijk veel verschillende soorten ad voor veel verschillende klachten, maar het gebruik ervan is niet een keuze zoals het dat bij drugs wel is. Ik heb het nodig om normaal te functioneren.

Het idee iets nódig te hebben, buiten mezelf om, gaat in tegen mijn gevoel en levensfilosofie. Ik ben juist op de weg van: mogen voelen, mogen ervaren, ik hoéf niet altijd gelukkig te zijn, ik mág verdriet voelen en neerslachtigheid.

Het is dus ook niet zo dat ik altijd gelukkig ben en geen verdriet of neerslachtigheid meer voel, en al zeker niet dat ik dat van mezelf niet mag. Het is zo dat dit in 'normale' porties komt in plaats van dat het zo groot is dat je er het liefst voor onder een trein loopt. Dat heeft niets meer met een levensfilosofie te maken.

Noa schreef:

Julia schreef:

Susan schreef:Volgens mij zorgt antidepressiva voor een stofje dat je nodig hebt om je überhaupt blij te KUNNEN voelen, een stofje dat andere mensen van nature hebben. Het is dus niet zo dat je door antidepressiva een of andere loze, nergens op slaande blijheid om niks voelt of zo. Als je blij bent dan ben je dat net als ieder ander gewoon met een reden.

Ja dat zeg ik ook. Je kan het dus ook niet vergelijken.
En wat normaal is, is voor iedereen anders. Maar ik denk wel dat je een gemiddelde hebt en dat daar grenzen aanzitten. En als je depressief bent, omdat je een stofje mist of er minder van hebt, wat andere mensen wel hebben...Dan val je buiten het gemiddelde-> het normaal. Zoiets?

Hoe weet je eigenlijk zo zeker hoe andere mensen zich voelen?

Volgens mij pretendeer ik nergens daar zeker van te zijn?

Ik heb dan wel geen ervaring met antidepressiva, maar wel met Ritalin, dat heb ik maar heel kort geslikt en nu al meer dan tien jaar niet. Stel dat ik het wel zou slikken, dan zou ik daar geen moment de associatie met 'nep' mee hebben gehad. Stel dat je een bril draagt, dan is de manier waarop je de dingen ziet toch ook niet nep omdat je zicht van nature een beetje wazig is?

Julia schreef:Maar je hebt toch ook verschillende soorten depressies? Waaronder de depressies die worden veroorzaakt door een lichamelijke fout. Dat je een tekort hebt van serotonine. Het lijkt me dat de ad daarbij juist wel goed moet helpen. Maar misschien minder goed bij andere oorzaken van depressies, zoals een laag zelfbeeld etc.

In mijn familie komen veel depressies voor en daarom heeft mijn psychiater me stérk aangeraden om AD te slikken, toch voelde het voor mij niet goed om elke dag een pil te slikken en afhankelijk te zijn van een pil voor mijn gemoedstoestand.

Ik ben mijn aard nu meer gaan accepteren, ben gestopt met vechten, gestopt met mezelf vergelijken met anderen, gestopt met mezelf anders en zielig voelen, gestopt met het onderdrukken van wie ik werkelijk ben, gestopt met mezelf eisen op te leggen die in de Westerse samenleving normaal worden gevonden en eindelijk begonnen met optimaal leven. Maar dan wel mét mijn negatieve en positieve kanten. Die kanten horen er voor mij allebei bij.

Noa schreef:Het idee iets nódig te hebben, buiten mezelf om, gaat in tegen mijn gevoel en levensfilosofie. Ik ben juist op de weg van: mogen voelen, mogen ervaren, ik hoéf niet altijd gelukkig te zijn, ik mág verdriet voelen en neerslachtigheid.

+1 En nog meer dan neerslachtigheid zelfs. Maar goed, iedereen gaat op een andere manier met depressie om, denk ik. Ik houd het graag natuurlijk, hoe pijnlijk dat ook is.

Gloria schreef:@Merai: ik bedoelde het net als Storm. Niet nep, als in: dat je een nep persoon bent of iets. Tegelijk heb ik wel een lichte aversie tegen dit soort middelen. AD, narcose, drugs, alcohol; ik raak daarvan in paniek. Nu ook, als ik er te lang over nadenk, word ik heel onrustig. Dus ik denk dat ik me maar terugtrek . Mijn excuses als ik je gekwetst heb, daar had ik niet op gerekend, maar ik kan het ook niet anders voelen dan hoe ik het voel.

Ik weet hoe het bedoeld was en ben niet gekwetst maar wil zoals gezegd graag de andere kant toelichten. Die onrust heb ik ook wel als ik te lang over drugs nadenk, maar ik zie ad helemaal niet zo. Als het je helpt moet je je zeker terugtrekken, no hard feelings at all

Julia schreef:

Noa schreef:

Julia schreef:

Susan schreef:Volgens mij zorgt antidepressiva voor een stofje dat je nodig hebt om je überhaupt blij te KUNNEN voelen, een stofje dat andere mensen van nature hebben. Het is dus niet zo dat je door antidepressiva een of andere loze, nergens op slaande blijheid om niks voelt of zo. Als je blij bent dan ben je dat net als ieder ander gewoon met een reden.

Ja dat zeg ik ook. Je kan het dus ook niet vergelijken.
En wat normaal is, is voor iedereen anders. Maar ik denk wel dat je een gemiddelde hebt en dat daar grenzen aanzitten. En als je depressief bent, omdat je een stofje mist of er minder van hebt, wat andere mensen wel hebben...Dan val je buiten het gemiddelde-> het normaal. Zoiets?

Hoe weet je eigenlijk zo zeker hoe andere mensen zich voelen?

Volgens mij pretendeer ik nergens daar zeker van te zijn?

Je kunt toch pas een idee hebben van de grenzen als je een idee hebt van het gemiddelde? Dat idee is naar mijn mening nogal subjectief.

Noa schreef:

Merai schreef:

Noa schreef:

Susan schreef:

Merai schreef:Goh ik dacht eens even kijken wat voor spannends er allemaal gebeurt in de levens van mijn medeforummers maar het is vooral een discussie geworden. Voel me wel een beetje aangesproken door het ad gedeelte. Ik slik ad en zal dat de rest van mijn leven blijven doen, simpelweg omdat er iets in mijn serotonine opname niet goed gaat waardoor ik zonder ad nooit écht gelukkig zal zijn. Sinds ik deze medicatie heb voel ik me meer mezelf dan ik ooit gedaan heb, waarom zien sommige van jullie dat als nep?

Ik vind het in ieder geval niet nep, kan me wel voorstellen dat je dat kwetsend vindt.

Ik heb ook AD geslikt, maar vond het behoorlijk heftig spul... Op een bepaald moment wist ik niet meer of een goede stemming bij mij voortkwam uit mezelf, of omdat ik dat pilletje slikte. Dat vond ik echt heel naar en ik ben er weer mee gestopt. Ik vind het nu érg belangrijk dat als ik me goed voel, dat het puur van mij is en niet door het geklooi met serotonine. Ik denk júist omdat ik veel ervaring heb met drugs, op een bepaald moment was ik helemaal klaar met het gehannes met stofjes. Voor mij valt AD daar ook onder, omdat het invloed uitoefent op oa je serotonine huishouding.

Er zijn natuurlijk veel verschillende soorten ad voor veel verschillende klachten, maar het gebruik ervan is niet een keuze zoals het dat bij drugs wel is. Ik heb het nodig om normaal te functioneren.

Het idee iets nódig te hebben, buiten mezelf om, gaat in tegen mijn gevoel en levensfilosofie. Ik ben juist op de weg van: mogen voelen, mogen ervaren, ik hoéf niet altijd gelukkig te zijn, ik mág verdriet voelen en neerslachtigheid.

Maar als je zonder serieus depressief bent en niet meer kunt functioneren. Niet meer kunt studeren, niet meer je bed of je huis (of beide) uit kan komen, niet meer jezelf kunt verzorgen, geen relaties meer kunt onderhouden..

Dan heb je toch niet echt een keuze? Tuurlijk je mag depressief zijn, maar gooi je daarmee niet je eigen glazen in in het leven dan?

Noa schreef:

Julia schreef:Maar je hebt toch ook verschillende soorten depressies? Waaronder de depressies die worden veroorzaakt door een lichamelijke fout. Dat je een tekort hebt van serotonine. Het lijkt me dat de ad daarbij juist wel goed moet helpen. Maar misschien minder goed bij andere oorzaken van depressies, zoals een laag zelfbeeld etc.

In mijn familie komen veel depressies voor en daarom heeft mijn psychiater me stérk aangeraden om AD te slikken, toch voelde het voor mij niet goed om elke dag een pil te slikken en afhankelijk te zijn van een pil voor mijn gemoedstoestand.

Ik ben mijn aard nu meer gaan accepteren, ben gestopt met vechten, gestopt met mezelf vergelijken met anderen, gestopt met mezelf anders en zielig voelen, gestopt met het onderdrukken van wie ik werkelijk ben, gestopt met mezelf eissen op te leggen die in de Westerse samenleving normaal worden gevonden en eindelijk begonnen met optimaal leven. Maar dan wel mét mijn negatieve en positieve kanten. Die kanten horen er voor mij allebei bij.

Maar daarmee zeg je tegelijkertijd dat iemand die er wel voor kiest zijn aard niet accepteert, wel vecht, wel vergelijkt enz. enz. en dat vind ik nogal vreemd. Als jij je been breekt wil je ook geen gips omdat je bot ook uit zichzelf heelt, ook al is dat scheef?