Maken jullie nog weleens iets nieuws/spannends mee?

Ik snap het, Noa. Knap je daar zonder AD mee aan de slag bent.

Noa schreef:Ik heb mijn depressie ook niet geaccepteerd, ik heb mézelf geaccepteerd met alles wat daarbij komt kijken. Dat betekent niet dat ik niks doe aan mijn situatie en me maar neerleg bij mijn chronische ongeluk. Ik ben juist keihard aan het werk om bepaalde trauma's uit het verleden onder ogen te zien. Voor mij betekent accepteren iets anders dan ''het er maar bij laten zitten''. Het gaat er juist om je negatieve kanten niet te onderdrukken, maar onder ogen te zien en op die manier realistisch in het leven te staan.

Ik zou eigenlijk moeten stoppen met reageren want ik merk dat het me begint te frustreren maar ook in dit bericht suggereer je dingen die mijns inziens niet voor iedereen kloppen (zie dikgedrukte). Door het gebruik van ad onderdruk ik niet mijn negatieve kanten maar worden mijn hersens gestimuleerd om dat te doen wat 'gezonde' hersens altijd doen, namelijk serotonine aanmaken. Dat betekent niet dat ik niet realistisch in het leven sta, integendeel, juist door mijn medicatie sta ik realistisch in het leven.

Burn schreef:

Merai schreef:

Burn schreef:Er kwam vanmorgen hier een mevrouw op de receptie, en die zei dat ze een man dood in de bosjes had zien liggen, op het fietspad achter de camping.. brr!

Heeft ze de politie ook gebeld?

De mevrouw was aan het hardlopen en ze had geen telefoon bij zich, en durfde niet te terug te gaan nar de man om een pols ofzo te voelen.
Dus hebben wij vanaf de receptie de politie gebeld..

Had ze niet iemand aan kunnen spreken dan?

Anyway, wat een creepy verhaal zeg...dus die man was echt dood en niet alleen bewusteloos ofzo?

Ambivalence schreef:
Iets meer ontopic, Merai, ik ken een aantal mensen voor wie een AD net zo werkt als bij jou en ik ben aan het overwegen om het ook weer te proberen, om dezelfde redenen als die jij aangeeft. Jouw visie en Noa's visie kunnen denk ik prima naast elkaar bestaan.

Het heeft mij in ieder geval heel veel goed gedaan! Ik denk ook dat onze visies over zelfacceptatie etc grotendeels overeenkomen, maar niet als het gaat om de rol die ad daarin voor mij speelt.

Merai schreef:

Noa schreef:Ik heb mijn depressie ook niet geaccepteerd, ik heb mézelf geaccepteerd met alles wat daarbij komt kijken. Dat betekent niet dat ik niks doe aan mijn situatie en me maar neerleg bij mijn chronische ongeluk. Ik ben juist keihard aan het werk om bepaalde trauma's uit het verleden onder ogen te zien. Voor mij betekent accepteren iets anders dan ''het er maar bij laten zitten''. Het gaat er juist om je negatieve kanten niet te onderdrukken, maar onder ogen te zien en op die manier realistisch in het leven te staan.

Ik zou eigenlijk moeten stoppen met reageren want ik merk dat het me begint te frustreren maar ook in dit bericht suggereer je dingen die mijns inziens niet voor iedereen kloppen (zie dikgedrukte). Door het gebruik van ad onderdruk ik niet mijn negatieve kanten maar worden mijn hersens gestimuleerd om dat te doen wat 'gezonde' hersens altijd doen, namelijk serotonine aanmaken. Dat betekent niet dat ik niet realistisch in het leven sta, integendeel, juist door mijn medicatie sta ik realistisch in het leven.

Ik heb het niet over AD.... Ik onderdrukte mijn negatieve kanten op tal van manieren en ik reageerde op Antibes die accepteren gelijk stelde met ''de handdoek in de ring gooien"

Noa schreef:

Merai schreef:

Noa schreef:Ik heb mijn depressie ook niet geaccepteerd, ik heb mézelf geaccepteerd met alles wat daarbij komt kijken. Dat betekent niet dat ik niks doe aan mijn situatie en me maar neerleg bij mijn chronische ongeluk. Ik ben juist keihard aan het werk om bepaalde trauma's uit het verleden onder ogen te zien. Voor mij betekent accepteren iets anders dan ''het er maar bij laten zitten''. Het gaat er juist om je negatieve kanten niet te onderdrukken, maar onder ogen te zien en op die manier realistisch in het leven te staan.

Ik zou eigenlijk moeten stoppen met reageren want ik merk dat het me begint te frustreren maar ook in dit bericht suggereer je dingen die mijns inziens niet voor iedereen kloppen (zie dikgedrukte). Door het gebruik van ad onderdruk ik niet mijn negatieve kanten maar worden mijn hersens gestimuleerd om dat te doen wat 'gezonde' hersens altijd doen, namelijk serotonine aanmaken. Dat betekent niet dat ik niet realistisch in het leven sta, integendeel, juist door mijn medicatie sta ik realistisch in het leven.

Ik heb het niet over AD.... Ik onderdrukte mijn negatieve kanten op tal van manieren.

Dan heb ik niets gezegd en ga ik nu echt weg

Merai schreef:

Dan heb ik niets gezegd en ga ik nu echt weg

Ok... het lijkt wel alsof je alles wat ik zeg persoonlijk opneemt, maar ik ben helemaal niet bezig met een vergelijking...Maaruh fijne dag nog!

Maar is het kenmerk van depressie juist niet dat die negatieve gevoelens JUIST niet realistisch zijn? Dus waarom zou je die accepteren en erin duiken?

Ik vind je verhaal ook mooi klinken en blijkbaar werkt het voor jou, maar ik snap nog steeds niet wat je nou doet zeg maar..

Antibes schreef:Maar is het kenmerk van depressie juist niet dat die negatieve gevoelens JUIST niet realistisch zijn? Dus waarom zou je die accepteren en erin duiken?

Ik vind je verhaal ook mooi klinken en blijkbaar werkt het voor jou, maar ik snap nog steeds niet wat je nou doet zeg maar..

Door middel van observatie (d.m.v. meditatie) van deze idd vaak niet-realistische negatieve gevoelens kom ik steeds dichter bij de waarheid. Hierdoor krijg ik steeds meer zelfkennis en kan ik mijn eigen gedachtes en gevoelens beter inschatten en vaak ook relativeren. Ik ben hier al 6 jaar mee bezig, dus het is niet zo dat het een wondermiddel is ofzo. Het is hoe dan ook hard werken.

Noa schreef:

Antibes schreef:Maar is het kenmerk van depressie juist niet dat die negatieve gevoelens JUIST niet realistisch zijn? Dus waarom zou je die accepteren en erin duiken?

Ik vind je verhaal ook mooi klinken en blijkbaar werkt het voor jou, maar ik snap nog steeds niet wat je nou doet zeg maar..

Door middel van observatie (d.m.v. meditatie) van deze idd vaak niet-realistische negatieve gevoelens kom ik steeds dichter bij de waarheid. Hierdoor krijg ik steeds meer zelfkennis en kan ik mijn eigen gedachtes en gevoelens beter inschatten en vaak ook relativeren. Ik ben hier al 6 jaar mee bezig, dus het is niet zo dat het een wondermiddel is ofzo. Het is hoe dan ook hard werken.

Klinkt eigenlijk een beetje als cognitieve gedragstherapie (daarmee ben ik door mijn depressie gekomen).. Dat kwam ook neer op bewustwording en relativeren van je gedachten..

Antibes schreef:

Noa schreef:

Antibes schreef:Maar is het kenmerk van depressie juist niet dat die negatieve gevoelens JUIST niet realistisch zijn? Dus waarom zou je die accepteren en erin duiken?

Ik vind je verhaal ook mooi klinken en blijkbaar werkt het voor jou, maar ik snap nog steeds niet wat je nou doet zeg maar..

Door middel van observatie (d.m.v. meditatie) van deze idd vaak niet-realistische negatieve gevoelens kom ik steeds dichter bij de waarheid. Hierdoor krijg ik steeds meer zelfkennis en kan ik mijn eigen gedachtes en gevoelens beter inschatten en vaak ook relativeren. Ik ben hier al 6 jaar mee bezig, dus het is niet zo dat het een wondermiddel is ofzo. Het is hoe dan ook hard werken.

Klinkt eigenlijk een beetje als cognitieve gedragstherapie (daarmee ben ik door mijn depressie gekomen).. Dat kwam ook neer op bewustwording en relativeren van je gedachten..

Jep, dat heb ik ook gehad inderdaad, lijkt allemaal erg op elkaar

Storm schreef:

Burn schreef:

Merai schreef:

Burn schreef:Er kwam vanmorgen hier een mevrouw op de receptie, en die zei dat ze een man dood in de bosjes had zien liggen, op het fietspad achter de camping.. brr!

Heeft ze de politie ook gebeld?

De mevrouw was aan het hardlopen en ze had geen telefoon bij zich, en durfde niet te terug te gaan nar de man om een pols ofzo te voelen.
Dus hebben wij vanaf de receptie de politie gebeld..

Had ze niet iemand aan kunnen spreken dan?

Anyway, wat een creepy verhaal zeg...dus die man was echt dood en niet alleen bewusteloos ofzo?

Het was op een verlaten fietspad, en ze durfde er niet meer langs ofzo.

Nouja, we hebben helaas niets meer gehoord, de politie is met haar mee geweest.. Hoe het is afgelopen, geen idee..

TGR schreef:Oh, ik hoor net van een vriend van me dat zijn zwangere vriendin wel iets in mij ziet. Maar "het moet wel lief blijven".

wel met z'n drieën maar niet alles met z'n drieën?
Wel bijzonder (positief) dat ze het wil, ondanks (missch. verkeerd gekozen woord) ze zwanger is...

Maar bovenal: spannend is het zeker!

Gloria schreef:Ik vind de theorie van Noa juist bevrijdend (maar dan denk ik puur vanuit mijn eigen ervaringen, vrij beperkt dus). Want dat alles maar op rolletjes moet lopen en dat iedereen in de pas moet lopen, is zo begrenzend. Ik vind dat we afwijkingen in de samenleving teveel willen wegwerken. Terwijl ik het juist zou willen accepteren en mensen de vrijheid geven om ermee om te gaan, i.p.v. gelijk met pillen te behandelen. Hoe lang dat dan ook duurt.

Eerlijk gezegd denk ik dat de keuze om antidepressiva te slikken helemaal niets te maken heeft met de opvatting dat iedereen in de pas moet lopen en dat alles op rolletjes moet lopen, ik vind dat ook nogal zwart/wit. Ik respecteer Noa's keuze, maar ik vind het ook méér dan begrijpelijk dat er een heleboel mensen zijn die die keuze niet maken. Als je een lichamelijke aandoening hebt waardoor je constant pijn hebt snapt iedereen dat je medicatie slikt om die pijn te verminderen, dan heeft niemand het over willen dat alles op rolletjes loopt en in de pas willen lopen, waarom geldt dat niet als er iets in je hersenen is waardoor je ook continu pijn ervaart, al is dat geen fysieke pijn?

Susan schreef:

Gloria schreef:Ik vind de theorie van Noa juist bevrijdend (maar dan denk ik puur vanuit mijn eigen ervaringen, vrij beperkt dus). Want dat alles maar op rolletjes moet lopen en dat iedereen in de pas moet lopen, is zo begrenzend. Ik vind dat we afwijkingen in de samenleving teveel willen wegwerken. Terwijl ik het juist zou willen accepteren en mensen de vrijheid geven om ermee om te gaan, i.p.v. gelijk met pillen te behandelen. Hoe lang dat dan ook duurt.

Eerlijk gezegd denk ik dat de keuze om antidepressiva te slikken helemaal niets te maken heeft met de opvatting dat iedereen in de pas moet lopen en dat alles op rolletjes moet lopen, ik vind dat ook nogal zwart/wit. Ik respecteer Noa's keuze, maar ik vind het ook méér dan begrijpelijk dat er een heleboel mensen zijn die die keuze niet maken. Als je een lichamelijke aandoening hebt waardoor je constant pijn hebt snapt iedereen dat je medicatie slikt om die pijn te verminderen, dan heeft niemand het over willen dat alles op rolletjes loopt en in de pas willen lopen, waarom geldt dat niet als er iets in je hersenen is waardoor je ook continu pijn ervaart, al is dat geen fysieke pijn?

Wat zeg je dat mooi Susan.
Ik ben het ook met je eens.

Susan schreef:

Gloria schreef:Ik vind de theorie van Noa juist bevrijdend (maar dan denk ik puur vanuit mijn eigen ervaringen, vrij beperkt dus). Want dat alles maar op rolletjes moet lopen en dat iedereen in de pas moet lopen, is zo begrenzend. Ik vind dat we afwijkingen in de samenleving teveel willen wegwerken. Terwijl ik het juist zou willen accepteren en mensen de vrijheid geven om ermee om te gaan, i.p.v. gelijk met pillen te behandelen. Hoe lang dat dan ook duurt.

Eerlijk gezegd denk ik dat de keuze om antidepressiva te slikken helemaal niets te maken heeft met de opvatting dat iedereen in de pas moet lopen en dat alles op rolletjes moet lopen, ik vind dat ook nogal zwart/wit. Ik respecteer Noa's keuze, maar ik vind het ook méér dan begrijpelijk dat er een heleboel mensen zijn die die keuze niet maken. Als je een lichamelijke aandoening hebt waardoor je constant pijn hebt snapt iedereen dat je medicatie slikt om die pijn te verminderen, dan heeft niemand het over willen dat alles op rolletjes loopt en in de pas willen lopen, waarom geldt dat niet als er iets in je hersenen is waardoor je ook continu pijn ervaart, al is dat geen fysieke pijn?

Eens. Ik heb trouwens geen AD geslikt, maar wel therapie gehad. Ik wílde mijn depressie helemaal niet accepteren of ermee om leren gaan, ik wilde ook niet dat anderen mij zo accepteerden. Ik vond het afschuwelijk, herkende mezelf niet meer terug en wilde er zsm vanaf.

Susan schreef:Eerlijk gezegd denk ik dat de keuze om antidepressiva te slikken helemaal niets te maken heeft met de opvatting dat iedereen in de pas moet lopen en dat alles op rolletjes moet lopen, ik vind dat ook nogal zwart/wit.

Ik bedoel daarmee dat er weinig ruimte is in onze maatschappij om in een diep dal te zitten. Voor hen die zonder AD willen herstellen, is weinig tijd, geld en geduld.

Susan schreef:Ik respecteer Noa's keuze, maar ik vind het ook méér dan begrijpelijk dat er een heleboel mensen zijn die die keuze niet maken. Als je een lichamelijke aandoening hebt waardoor je constant pijn hebt snapt iedereen dat je medicatie slikt om die pijn te verminderen, dan heeft niemand het over willen dat alles op rolletjes loopt en in de pas willen lopen, waarom geldt dat niet als er iets in je hersenen is waardoor je ook continu pijn ervaart, al is dat geen fysieke pijn?

Zeker, ik begrijp het ook. En ik weet ook niet wat ik zou doen als ik 24/7 zwaar depressief was. Maar persoonlijk denk ik dat het zou kunnen zijn dat er te snel naar AD gegrepen wordt. Uiteraard respecteer ik zo'n keuze, want makkelijk is een depressie niet. Ik denk overigens dat er wel verschil zit tussen lichamelijke pijn en psychische pijn.

Gloria schreef:Ik bedoel daarmee dat er weinig ruimte is in onze maatschappij om in een diep dal te zitten. Voor hen die zonder AD willen herstellen, is weinig tijd, geld en geduld.

Oh, dat weet ik nog zo net niet. Ik bedoel, ik heb ADHD en ben in therapie wegens een fobie en heb ook gevraagd om een ADHD-coach, maar ik voel me niet gepusht om ADHD-medicatie te slikken, terwijl ik dan waarschijnlijk wel minder begeleiding nodig zou hebben. Maar goed, ik weet niet of dat anders is als je depressief bent.

Ik ben op mijn 14e gestrand met een depressie en denk dat ik pas tegen mijn 20e weer een beetje normaal functioneerde en ook gestopt ben met therapie. Ik ben dus zeker 5 jaar behandeld voor mijn depressie, zonder dat me AD is opgedrongen hoor..

Mij lukte het zonder, voor sommige is het ondersteuning tijdens andere behandeling en voor sommige is het een lange termijn oplossing. Allemaal prima toch..

Merai schreef:

Gloria schreef:

Merai schreef:Maar daarmee zeg je tegelijkertijd dat iemand die er wel voor kiest zijn aard niet accepteert, wel vecht, wel vergelijkt enz. enz. en dat vind ik nogal vreemd. Als jij je been breekt wil je ook geen gips omdat je bot ook uit zichzelf heelt, ook al is dat scheef?

Ik vind de theorie van Noa juist bevrijdend (maar dan denk ik puur vanuit mijn eigen ervaringen, vrij beperkt dus). Want dat alles maar op rolletjes moet lopen en dat iedereen in de pas moet lopen, is zo begrenzend. Ik vind dat we afwijkingen in de samenleving teveel willen wegwerken. Terwijl ik het juist zou willen accepteren en mensen de vrijheid geven om ermee om te gaan, i.p.v. gelijk met pillen te behandelen. Hoe lang dat dan ook duurt.

Maar bij mij ligt het stukje acceptatie juist in het feit dat ik me bevrijd voel wanneer ik ad slik, omdat ik juist dan echt mezelf ben. Het een sluit het ander niet uit en dat idee krijg ik in deze discussie wel.

Dit heeft mijn schoonmoeder ook. Die slikt ook dagelijks AD, met dezelfde reden als jij. Bij haar is de serotinehuishouding ook verstoord. Als ze stopt, voelt ze zich niet zichzelf. Ze voelt zich rusteloos, erg neerslachtig, piekert erg. Het is gewoon een feit dat er bij een deel van de mensen die AD slikken de serotinehuishouding normaal gezien verstoord is. Dat is iets anders dan dat je depressief bent door buitenstaande factoren.

Ik stond zelf nooit echt achter AD. Heb het zelf ook geslikt toen ik depressief was, maar mijn depressie kwam ergens anders vandaan. En dat heb ik op een andere manier op moeten lossen. Maar ik zie hoe goed mijn schoonmoeder functioneert nu en ook in mijn studie zie ik ook wat voor functie het nou echt heeft en ik vind het in bepaalde gevallen wel goed om AD te gaan slikken. Het is inderdaad een drug die ervoor zorgt dat jouw lichaam de serotinehuishouding herstelt. Daar is niks mis mee.

Wel apart hoezeer dat kan verschillen! Met mij werd na een intake met een psycholoog die me vervolgens een afspraak liet maken met de psychiater, direct over AD gepraat! Hij raadde het - in mijn situatie - zelfs stérk aan. Ik denk dat het ook kwam door de hevigheid van de klachten en de klachten in mijn familie met depressie.

Fauve: Wanneer ik het heb over ''om leren gaan met een depressie'', heb ik het niet over in hetzelfde schuitje blijven hangen. Lees mijn andere posts anders nog maar eens goed, daar heb ik het al in uitgelegd.

Susan: Er is wel degelijk een verschil met een gebroken been. Geloof je echt dat een miljoen Nederlanders een afwijking hebben in hun hersenen?

Mijn reactie was ook niet naar aanleiding van jouw reactie, Noa, maar naar aanleiding van de reactie van Gloria. En ik zit niet echt te wachten op zo'n opmerking "lees mijn reacties nog maar eens goed" :S

Noa schreef:Susan: Er is wel degelijk een verschil met een gebroken been. Geloof je echt dat een miljoen Nederlanders een afwijking hebben in hun hersenen?

Ik heet dan wel geen Susan, maar wil toch even reageren. Er zijn namelijk tal onderzoeken waarin is aangetoond dat depressie en anderen psychische/psychiatrische problemen wel degelijk invloed hebben op de structuur en werking van je hersenen. Heeft met stresshormonen e.d. te maken. Wat overigens niet wil zeggen dat, in geval van depressie, die schade onherstelbaar is.

Noa schreef:
Susan: Er is wel degelijk een verschil met een gebroken been. Geloof je echt dat een miljoen Nederlanders een afwijking hebben in hun hersenen?

Een gebroken been heeft sowieso niets te maken met een chronische aandoening, dus dat vind ik een slechte vergelijking. Ik geloof ook niet dat een depressie altijd komt door een stofje dat structureel onvoldoende wordt afgegeven, maar bij een aantal mensen is dat wel zo en dan vind ik de vergelijking met een chronische fysieke aandoening wel opgaan.

Persoonlijk denk ik dat je psyche en "stofjes" sowieso niet los kunt koppelen bij depressies, het is een wisselwerking..