Maken jullie nog weleens iets nieuws/spannends mee?

VeryCherry schreef:Ik was net met mijn zoontje naar de kapper en er viel midden op straat een vrouw flauw. Dochtertje was erbij en die raakte helemaal in paniek. Gelukkig kwamen er mensen op af. Wij waren boven, dus we konden er sowieso niet bij. Maar het heeft veel indruk gemaakt op N.

Noa schreef:Ik ben mijn aard nu meer gaan accepteren, ben gestopt met vechten, gestopt met mezelf vergelijken met anderen, gestopt met mezelf anders en zielig voelen, gestopt met het onderdrukken van wie ik werkelijk ben, gestopt met mezelf eisen op te leggen die in de Westerse samenleving normaal worden gevonden en eindelijk begonnen met optimaal leven. Maar dan wel mét mijn negatieve en positieve kanten. Die kanten horen er voor mij allebei bij.

Julia schreef:Maar je hebt toch ook verschillende soorten depressies? Waaronder de depressies die worden veroorzaakt door een lichamelijke fout. Dat je een tekort hebt aan serotonine. Het lijkt me dat de ad daarbij juist wel goed moet helpen. Maar misschien minder goed bij andere oorzaken van depressies, zoals een laag zelfbeeld etc.

Merai schreef:

VeryCherry schreef:Ik was net met mijn zoontje naar de kapper en er viel midden op straat een vrouw flauw. Dochtertje was erbij en die raakte helemaal in paniek. Gelukkig kwamen er mensen op af. Wij waren boven, dus we konden er sowieso niet bij. Maar het heeft veel indruk gemaakt op N.

Dat kan ik me voorstellen! Is hij wel weer wat tot rust gekomen?

VeryCherry schreef:

Merai schreef:

VeryCherry schreef:Ik was net met mijn zoontje naar de kapper en er viel midden op straat een vrouw flauw. Dochtertje was erbij en die raakte helemaal in paniek. Gelukkig kwamen er mensen op af. Wij waren boven, dus we konden er sowieso niet bij. Maar het heeft veel indruk gemaakt op N.

Dat kan ik me voorstellen! Is hij wel weer wat tot rust gekomen?

Gelukkig wel, hij vond het zó zielig voor dat meisje dat hij er naar toe wilde rennen om haar te troosten, maar dat kon niet.

Merai schreef:

Noa schreef:

Merai schreef:

Noa schreef:

Susan schreef:

Merai schreef:Goh ik dacht eens even kijken wat voor spannends er allemaal gebeurt in de levens van mijn medeforummers maar het is vooral een discussie geworden. Voel me wel een beetje aangesproken door het ad gedeelte. Ik slik ad en zal dat de rest van mijn leven blijven doen, simpelweg omdat er iets in mijn serotonine opname niet goed gaat waardoor ik zonder ad nooit écht gelukkig zal zijn. Sinds ik deze medicatie heb voel ik me meer mezelf dan ik ooit gedaan heb, waarom zien sommige van jullie dat als nep?

Ik vind het in ieder geval niet nep, kan me wel voorstellen dat je dat kwetsend vindt.

Ik heb ook AD geslikt, maar vond het behoorlijk heftig spul... Op een bepaald moment wist ik niet meer of een goede stemming bij mij voortkwam uit mezelf, of omdat ik dat pilletje slikte. Dat vond ik echt heel naar en ik ben er weer mee gestopt. Ik vind het nu érg belangrijk dat als ik me goed voel, dat het puur van mij is en niet door het geklooi met serotonine. Ik denk júist omdat ik veel ervaring heb met drugs, op een bepaald moment was ik helemaal klaar met het gehannes met stofjes. Voor mij valt AD daar ook onder, omdat het invloed uitoefent op oa je serotonine huishouding.

Er zijn natuurlijk veel verschillende soorten ad voor veel verschillende klachten, maar het gebruik ervan is niet een keuze zoals het dat bij drugs wel is. Ik heb het nodig om normaal te functioneren.

Het idee iets nódig te hebben, buiten mezelf om, gaat in tegen mijn gevoel en levensfilosofie. Ik ben juist op de weg van: mogen voelen, mogen ervaren, ik hoéf niet altijd gelukkig te zijn, ik mág verdriet voelen en neerslachtigheid.

Het is dus ook niet zo dat ik altijd gelukkig ben en geen verdriet of neerslachtigheid meer voel, en al zeker niet dat ik dat van mezelf niet mag. Het is zo dat dit in 'normale' porties komt in plaats van dat het zo groot is dat je er het liefst voor onder een trein loopt. Dat heeft niets meer met een levensfilosofie te maken.

Merai schreef:Maar daarmee zeg je tegelijkertijd dat iemand die er wel voor kiest zijn aard niet accepteert, wel vecht, wel vergelijkt enz. enz. en dat vind ik nogal vreemd. Als jij je been breekt wil je ook geen gips omdat je bot ook uit zichzelf heelt, ook al is dat scheef?

Antibes schreef:Het is sowieso een heel nauw samenspel tussen gedachten en "stofjes". Je kunt door je gedachten ook weer je stofjes beinvloeden, maarja, dan kun je weer een hele discussie gaan voeren in hoeverre we eigen zelf denken... Zijn onze gedachten niet ook simpelweg reacties tussen neuronen in onze hersenen? Bestaan vrije wil en -gedachten wel?

Noa schreef:
Ik ben mijn aard nu meer gaan accepteren, ben gestopt met vechten, gestopt met mezelf vergelijken met anderen, gestopt met mezelf anders en zielig voelen, gestopt met het onderdrukken van wie ik werkelijk ben, gestopt met mezelf eisen op te leggen die in de Westerse samenleving normaal worden gevonden en eindelijk begonnen met optimaal leven. Maar dan wel mét mijn negatieve en positieve kanten. Die kanten horen er voor mij allebei bij.

Merai schreef:

VeryCherry schreef:

Merai schreef:

VeryCherry schreef:Ik was net met mijn zoontje naar de kapper en er viel midden op straat een vrouw flauw. Dochtertje was erbij en die raakte helemaal in paniek. Gelukkig kwamen er mensen op af. Wij waren boven, dus we konden er sowieso niet bij. Maar het heeft veel indruk gemaakt op N.

Dat kan ik me voorstellen! Is hij wel weer wat tot rust gekomen?

Gelukkig wel, hij vond het zó zielig voor dat meisje dat hij er naar toe wilde rennen om haar te troosten, maar dat kon niet.

Dat is dan wel weer lief!

Uhu, echt wel. Hij zegt ook altijd dat hij aan de kant van de weg wil lopen, want als er dan een auto uit moet wijken raakt de auto hem en niet mij. Want met meisjes mag er niks gebeuren zegt hij altijd.
Gebeurd niet hoor, ik ben zijn moeder en ik loop langs de kant van de weg, maar toch is het lief

Noa schreef:

Julia schreef:

Noa schreef:

Julia schreef:

Susan schreef:Volgens mij zorgt antidepressiva voor een stofje dat je nodig hebt om je überhaupt blij te KUNNEN voelen, een stofje dat andere mensen van nature hebben. Het is dus niet zo dat je door antidepressiva een of andere loze, nergens op slaande blijheid om niks voelt of zo. Als je blij bent dan ben je dat net als ieder ander gewoon met een reden.

Ja dat zeg ik ook. Je kan het dus ook niet vergelijken.
En wat normaal is, is voor iedereen anders. Maar ik denk wel dat je een gemiddelde hebt en dat daar grenzen aanzitten. En als je depressief bent, omdat je een stofje mist of er minder van hebt, wat andere mensen wel hebben...Dan val je buiten het gemiddelde-> het normaal. Zoiets?

Hoe weet je eigenlijk zo zeker hoe andere mensen zich voelen?

Volgens mij pretendeer ik nergens daar zeker van te zijn?

Je kunt toch pas een idee hebben van de grenzen als je een idee hebt van het gemiddelde? Dat idee is naar mijn mening nogal subjectief.

Gloria schreef:

Antibes schreef:Het is sowieso een heel nauw samenspel tussen gedachten en "stofjes". Je kunt door je gedachten ook weer je stofjes beinvloeden, maarja, dan kun je weer een hele discussie gaan voeren in hoeverre we eigen zelf denken... Zijn onze gedachten niet ook simpelweg reacties tussen neuronen in onze hersenen? Bestaan vrije wil en -gedachten wel?

En toen werd het toch nog filosofisch .

Gloria schreef:

Merai schreef:Maar daarmee zeg je tegelijkertijd dat iemand die er wel voor kiest zijn aard niet accepteert, wel vecht, wel vergelijkt enz. enz. en dat vind ik nogal vreemd. Als jij je been breekt wil je ook geen gips omdat je bot ook uit zichzelf heelt, ook al is dat scheef?

Ik vind de theorie van Noa juist bevrijdend (maar dan denk ik puur vanuit mijn eigen ervaringen, vrij beperkt dus). Want dat alles maar op rolletjes moet lopen en dat iedereen in de pas moet lopen, is zo begrenzend. Ik vind dat we afwijkingen in de samenleving teveel willen wegwerken. Terwijl ik het juist zou willen accepteren en mensen de vrijheid geven om ermee om te gaan, i.p.v. gelijk met pillen te behandelen. Hoe lang dat dan ook duurt.

VeryCherry schreef:

Merai schreef:

VeryCherry schreef:

Merai schreef:

VeryCherry schreef:Ik was net met mijn zoontje naar de kapper en er viel midden op straat een vrouw flauw. Dochtertje was erbij en die raakte helemaal in paniek. Gelukkig kwamen er mensen op af. Wij waren boven, dus we konden er sowieso niet bij. Maar het heeft veel indruk gemaakt op N.

Dat kan ik me voorstellen! Is hij wel weer wat tot rust gekomen?

Gelukkig wel, hij vond het zó zielig voor dat meisje dat hij er naar toe wilde rennen om haar te troosten, maar dat kon niet.

Dat is dan wel weer lief!

Uhu, echt wel. Hij zegt ook altijd dat hij aan de kant van de weg wil lopen, want als er dan een auto uit moet wijken raakt de auto hem en niet mij. Want met meisjes mag er niks gebeuren zegt hij altijd.
Gebeurd niet hoor, ik ben zijn moeder en ik loop langs de kant van de weg, maar toch is het lief

Merai schreef:

Gloria schreef:

Merai schreef:Maar daarmee zeg je tegelijkertijd dat iemand die er wel voor kiest zijn aard niet accepteert, wel vecht, wel vergelijkt enz. enz. en dat vind ik nogal vreemd. Als jij je been breekt wil je ook geen gips omdat je bot ook uit zichzelf heelt, ook al is dat scheef?

Ik vind de theorie van Noa juist bevrijdend (maar dan denk ik puur vanuit mijn eigen ervaringen, vrij beperkt dus). Want dat alles maar op rolletjes moet lopen en dat iedereen in de pas moet lopen, is zo begrenzend. Ik vind dat we afwijkingen in de samenleving teveel willen wegwerken. Terwijl ik het juist zou willen accepteren en mensen de vrijheid geven om ermee om te gaan, i.p.v. gelijk met pillen te behandelen. Hoe lang dat dan ook duurt.

Maar bij mij ligt het stukje acceptatie juist in het feit dat ik me bevrijd voel wanneer ik ad slik, omdat ik juist dan echt mezelf ben. Het een sluit het ander niet uit en dat idee krijg ik in deze discussie wel.

Merai schreef:

Gloria schreef:

Merai schreef:Maar daarmee zeg je tegelijkertijd dat iemand die er wel voor kiest zijn aard niet accepteert, wel vecht, wel vergelijkt enz. enz. en dat vind ik nogal vreemd. Als jij je been breekt wil je ook geen gips omdat je bot ook uit zichzelf heelt, ook al is dat scheef?

Ik vind de theorie van Noa juist bevrijdend (maar dan denk ik puur vanuit mijn eigen ervaringen, vrij beperkt dus). Want dat alles maar op rolletjes moet lopen en dat iedereen in de pas moet lopen, is zo begrenzend. Ik vind dat we afwijkingen in de samenleving teveel willen wegwerken. Terwijl ik het juist zou willen accepteren en mensen de vrijheid geven om ermee om te gaan, i.p.v. gelijk met pillen te behandelen. Hoe lang dat dan ook duurt.

Maar bij mij ligt het stukje acceptatie juist in het feit dat ik me bevrijd voel wanneer ik ad slik, omdat ik juist dan echt mezelf ben. Het een sluit het ander niet uit en dat idee krijg ik in deze discussie wel.

Julia schreef:

Merai schreef:

Gloria schreef:

Merai schreef:Maar daarmee zeg je tegelijkertijd dat iemand die er wel voor kiest zijn aard niet accepteert, wel vecht, wel vergelijkt enz. enz. en dat vind ik nogal vreemd. Als jij je been breekt wil je ook geen gips omdat je bot ook uit zichzelf heelt, ook al is dat scheef?

Ik vind de theorie van Noa juist bevrijdend (maar dan denk ik puur vanuit mijn eigen ervaringen, vrij beperkt dus). Want dat alles maar op rolletjes moet lopen en dat iedereen in de pas moet lopen, is zo begrenzend. Ik vind dat we afwijkingen in de samenleving teveel willen wegwerken. Terwijl ik het juist zou willen accepteren en mensen de vrijheid geven om ermee om te gaan, i.p.v. gelijk met pillen te behandelen. Hoe lang dat dan ook duurt.

Maar bij mij ligt het stukje acceptatie juist in het feit dat ik me bevrijd voel wanneer ik ad slik, omdat ik juist dan echt mezelf ben. Het een sluit het ander niet uit en dat idee krijg ik in deze discussie wel.

Maar als je nou gewoon echt niet blij of gelukkig kunt zijn, omdat je (bewezen) die stof mist? Dan kan je jezelf nog zo accepteren en weet ik veel wat, maar dan gaat het gewoon niet gebeuren toch? Of begrijp ik het nou helemaal verkeerd?

Julia schreef:

Merai schreef:

Gloria schreef:

Merai schreef:Maar daarmee zeg je tegelijkertijd dat iemand die er wel voor kiest zijn aard niet accepteert, wel vecht, wel vergelijkt enz. enz. en dat vind ik nogal vreemd. Als jij je been breekt wil je ook geen gips omdat je bot ook uit zichzelf heelt, ook al is dat scheef?

Ik vind de theorie van Noa juist bevrijdend (maar dan denk ik puur vanuit mijn eigen ervaringen, vrij beperkt dus). Want dat alles maar op rolletjes moet lopen en dat iedereen in de pas moet lopen, is zo begrenzend. Ik vind dat we afwijkingen in de samenleving teveel willen wegwerken. Terwijl ik het juist zou willen accepteren en mensen de vrijheid geven om ermee om te gaan, i.p.v. gelijk met pillen te behandelen. Hoe lang dat dan ook duurt.

Maar bij mij ligt het stukje acceptatie juist in het feit dat ik me bevrijd voel wanneer ik ad slik, omdat ik juist dan echt mezelf ben. Het een sluit het ander niet uit en dat idee krijg ik in deze discussie wel.

Maar als je nou gewoon echt niet blij of gelukkig kunt zijn, omdat je (bewezen) die stof mist? Dan kan je jezelf nog zo accepteren en weet ik veel wat, maar dan gaat het gewoon niet gebeuren toch? Of begrijp ik het nou helemaal verkeerd?

Noa schreef:

Merai schreef:

Gloria schreef:

Merai schreef:Maar daarmee zeg je tegelijkertijd dat iemand die er wel voor kiest zijn aard niet accepteert, wel vecht, wel vergelijkt enz. enz. en dat vind ik nogal vreemd. Als jij je been breekt wil je ook geen gips omdat je bot ook uit zichzelf heelt, ook al is dat scheef?

Ik vind de theorie van Noa juist bevrijdend (maar dan denk ik puur vanuit mijn eigen ervaringen, vrij beperkt dus). Want dat alles maar op rolletjes moet lopen en dat iedereen in de pas moet lopen, is zo begrenzend. Ik vind dat we afwijkingen in de samenleving teveel willen wegwerken. Terwijl ik het juist zou willen accepteren en mensen de vrijheid geven om ermee om te gaan, i.p.v. gelijk met pillen te behandelen. Hoe lang dat dan ook duurt.

Maar bij mij ligt het stukje acceptatie juist in het feit dat ik me bevrijd voel wanneer ik ad slik, omdat ik juist dan echt mezelf ben. Het een sluit het ander niet uit en dat idee krijg ik in deze discussie wel.

Voor iedereen is het anders. Ik hou het juist heel bewust bij mezelf en spreek geen oordeel uit over hoe anderen ermee omgaan. Voor míj voelde AD gewoon niet goed, dat is puur op gevoelsmatig/spiritueel vlak.

Merai schreef:Maar bij mij ligt het stukje acceptatie juist in het feit dat ik me bevrijd voel wanneer ik ad slik, omdat ik juist dan echt mezelf ben. Het een sluit het ander niet uit en dat idee krijg ik in deze discussie wel.