De pijn van de bevalling is te vergelijken met...

...

Ik kan me er geen voorstelling van maken.
Is de pijn van het bevallen in jouw beleving ergens mee te vergelijken?
Of helemaal niet.

Natuurlijk weet ik dat het per persoon verschilt.
Maar ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.

De pijn zelf kan ik me niet meer herinneren, dus dat zal vast wel meegevallen zijn. Wel de pijn voor en na de bevalling. Ervoor doordat ik direct zonder enige aanwijzing in een weeenstorm terechtkwam die aanhield tot het persen en erna omdat ik erg veel last heb gehad van de knip en de hechtingen (en nu nog steeds last heb met lopen)

Aan de ene kant ben ik daar ook wel benieuwd naar, aan de andere kant nog helemaal niet.. ik kijk er niet echt naar uit moet ik zeggen. Maar je groeit er toch wel naar toe hoor ik weleens, of hadden jullie dat niet? En kun je er ooit echt klaar voor zijn, de bevalling?

*Lookie* schreef:Aan de ene kant ben ik daar ook wel benieuwd naar, aan de andere kant nog helemaal niet.. ik kijk er niet echt naar uit moet ik zeggen. Maar je groeit er toch wel naar toe hoor ik weleens, of hadden jullie dat niet? En kun je er ooit echt klaar voor zijn, de bevalling?

Ik ben er totaal niet naar toegegroeid. Had zelf namelijk het idee dat ik 2 weken overtijd zou gaan en was ook nog laaaaang niet klaar met het zwanger zijn of toe aan een bevalling, maar Y. dacht daar blijkbaar anders over met 39 weken en 5 dagen. Komt ook bij dat ik me het begin heel anders voorgesteld had: eerst bv om de 8 minuten weeen die dan steeds regelmatiger zouden komen (zoals op tv dus ) Helaas liep dat bij mij dus totaal anders en ik bleef dus ook de hele tijd zeggen dat het onmogelijk was dat de bevalling begonnen was, want zo ging het op tv niet

Annie24 schreef:De pijn zelf kan ik me niet meer herinneren, dus dat zal vast wel meegevallen zijn. Wel de pijn voor en na de bevalling. Ervoor doordat ik direct zonder enige aanwijzing in een weeenstorm terechtkwam die aanhield tot het persen en erna omdat ik erg veel last heb gehad van de knip en de hechtingen (en nu nog steeds last heb met lopen)

De ontsluitingsfase (en dus die weeënstorm) hoort toch ook bij de bevalling? Ik versta onder bevallen in elk geval niet alleen het moment dat de baby wordt geboren.

Susan schreef:

Annie24 schreef:De pijn zelf kan ik me niet meer herinneren, dus dat zal vast wel meegevallen zijn. Wel de pijn voor en na de bevalling. Ervoor doordat ik direct zonder enige aanwijzing in een weeenstorm terechtkwam die aanhield tot het persen en erna omdat ik erg veel last heb gehad van de knip en de hechtingen (en nu nog steeds last heb met lopen)

De ontsluitingsfase (en dus die weeënstorm) hoort toch ook bij de bevalling? Ik versta onder bevallen in elk geval niet alleen het moment dat de baby wordt geboren.

Hoort er wel bij idd, maar ik kreeg meer het idee dat ze het persen en het geboren worden bedoelde en dat deed vast ook wel pijn, maar kan ik me niet meer herinneren Als we de ontsluitingsfase er dus wel bijrekenen deed het wel pijn

Dat is nergens mee te vergelijken vind ik. Ik vind het aan de ene kant de ergste pijn die ik ooit gehad heb en aan de andere kant is het te doen omdat je er iets moois voor terug krijgt. Maar het is zeker niet pijnloos, sorry

dat is nergens mee te vergelijken en ook niet uit te leggen. Ik weet nog ik dacht dat het ontzettend veel pijn deed, maar ik kan me de pijn echt niet meer voor de geest halen, dat vergeet je echt na een poosje. Ik weet alleen dat ik het zo'n mooie ervaring vond dat ik het best over zou willen doen.

Ik kan het ook nergens mee vergelijken. De weeën vond ik in het begin op hele heftige menstruatiekrampen lijken, maar toen het goed doorzette kreeg ik flinke rugweeën en dat kan ik echt nergens mee vergelijken wat ik eerder meegemaakt heb. Het laatste stukje (het persen) kan ik me alleen nog van herinneren dat het erg zeer deed en dat ik bang was dat ik compleet zou uitscheuren omdat het zeer deed en het aanvoelde alsof het helemaal strak stond en niet verder kon. * sorry voor de plastische uitleg *
Uiteindelijk viel dat ook mee, ben ik niet uitgescheurd en de pijn was precies te doen. Maar ergens mee vergelijken, nee dat kan ik echt niet. En wat je vaak hoort was ook hier waar, je bent het vrij snel weer vergeten hoe het exact voelde.

Haha, ik moet altijd lachen om dit soort gesprekken.
Iedereen vond het verschrikkelijk, hebben geroepen niet meer te willen, liggen gillen.. Maar niemand kan het zich meer herinneren of voor de geest halen. Ik ook niet overigens, maar ik vind dat altijd heel grappig... Lang leve de adrenaline! Ik vond de weeën vooral pijnlijk en heftig, de geboorte zelf (dus echt vanaf dat het hoofdje zichtbaar was), van die pijn, heb ik eigenlijk weinig van mee gekregen, het brandde, maar was draaglijk. Was ook totaal met andere dingen bezig- het was toen echt aftellen tot ze er zou zijn. Dat scheelt ook. Bij de weeën is het wee, na wee, na wee, na wee.. Pfff... LOL Kan ik mentaal niet zo hebben geloof ik.

Ik kan me nog redelijk het gevoel (en pijn) herinneren van de weeën. Het voelde voor mij als van die golven die je kan hebben als je misselijk bent en je vanuit je tenen aan voelt komen dat je over je nek gaat. Alleen dan in omgekeerde volgorde, dus niet de golf omhoog, maar de golf naar beneden Er moest niets van boven uit, maar naar beneden. En dan mijn hele lijf die samentrok... Ik ben sowieso altijd panisch als ik over moet geven, dus dit vond ik ook verschrikkelijk...

En ja, pijn is zo persoonlijk en moeilijk uit te leggen...

Heb genoeg bevallingen gezien/ geholpen om me enige voorstelling van de pijn te kunnen maken.

Moet zeggen... ik kijk er totaal niet naar uit...

Ben nog niet bevallen maar toevallig net het boekje Krijg nou Tieten! van Claudia de Breij gelezen.
Zij heeft daar lekker plat beschreven hoe een bevalling voelt

Giacomo schreef:Dat is nergens mee te vergelijken vind ik. Ik vind het aan de ene kant de ergste pijn die ik ooit gehad heb en aan de andere kant is het te doen omdat je er iets moois voor terug krijgt. Maar het is zeker niet pijnloos, sorry

+1

snoezel schreef:Haha, ik moet altijd lachen om dit soort gesprekken.
Iedereen vond het verschrikkelijk, hebben geroepen niet meer te willen, liggen gillen.. Maar niemand kan het zich meer herinneren of voor de geest halen. Ik ook niet overigens, maar ik vind dat altijd heel grappig...

Wat is daar dan zo grappig aan? Dat je het je niet meer voor de geest kan halen wil niet zeggen dat het eigenlijk niet echt pijnlijk was of zo.

Het is toch ook zo dat de natuur zo is dat we het vergeten. Als je die precieze pijn kon herinneren zou je het niet snel meer doen. Tenminste dat had ik een keer ergens gelezen.

De pijn die je in het begint voelt is te vergelijken met de buikpijn die je voelt als je ongesteld bent. En dat word steeds heftiger en pijnlijker. En die pijn die je dan op een gegeven moment voelt kan ik nergens meer vergelijken.

Ik weet alleen nog dat het verschrikkelijk veel pijn deed. Toen ik uit de verloskamer werd gereden, dacht ik: "Dit doe ik dus echt nooit weer.". Maar hoe het precies was, ben ik dus ook vergeten, want inmiddels zou ik het heel graag weer een keer doen.

Susan schreef:

snoezel schreef:Haha, ik moet altijd lachen om dit soort gesprekken.
Iedereen vond het verschrikkelijk, hebben geroepen niet meer te willen, liggen gillen.. Maar niemand kan het zich meer herinneren of voor de geest halen. Ik ook niet overigens, maar ik vind dat altijd heel grappig...

Wat is daar dan zo grappig aan? Dat je het je niet meer voor de geest kan halen wil niet zeggen dat het eigenlijk niet echt pijnlijk was of zo.

Hihi, nee, DAT weet ik.. vind het zo opvallend dat eigenlijk bijna niemand het meer zich voor kan stellen, terwijl het op DAT moment zelf echt het heftigste was wat je ooit heb gevoeld... Ik vind dat altijd heel bizar, en daarom grappig. Ik zeg ook zeker niet dat het niet pijnlijk was! Whahaha.. Ik heb 5 maanden geroepen dat ik het graag bij 1 kind wilde houden (ook al kwam dit eigenlijk vooral door nasleep van van alles...

De pijn is met niks te vergelijken. Weet alleen dat ik de weeën het pijnlijkst vond van alles. De uitdrijving zelf eigenlijk niet.

Ik weet niet meer precies hoe het voelde. Toen ik bijna 10 cm ontsluiting had, had ik wel een paar pijnlijke weeën die voelden als enorme buikkramp waarbij je niet meer op je benen kon staan. Ik heb letterlijk even op handen en knieën naast het bed gezeten omdat ik niet wist welke houding ik aan moest nemen. De persweeën waren voor mij niet zo pijnlijk. Op het moment dat het hoofdje kwam te staan deed het wel even zeer, maar dat is een kwestie van seconden. OP dat moment heb je ook een oerkracht die alles overheerst omdat je lichaam het kindje eruit wil hebben.

In het begin zijn de weeen te vergelijken met heftige ongesteldheidskrampen. Maar naarmate ze wat heftiger werden en het echte werk begonnen was kon en kan ik ze nergens mee vergelijken. Ik heb ook nog een ruggeprik gekregen omdat het allemaal niet echt vorderde, was er erg blij mee had ik even de pijn van de weeen niet. De persweeen en het daadwerkelijk geboren worden heb ik wel erg goed gevoeld omdat de ruggeprik uitgewerkt raakte. En het was geen pretje............... Het eerste wat ik zei tegen m'n man toen onze dochter ter wereld kwam was....Dit nooit meer! Maar ja, na een paar dagen/maanden ben je alles romdom de bevalling e.d. 'vergeten' en praat je alweer anders. Het kost wat moeite, maar je krijgt er heel wat moois voor terug!

Flip Fluitketel: Ik zei juist, als ik alleen naar de bevalling kijk zou ik nog 10 kinderen willen. Mij is het echt heel erg mee gevallen (helaas het zwanger zijn niet)

@Wennes Bij mij was het echt het tegenovergestelde. Prima zwangerschap met name tot 36/37e week toen begonnen de klachten en de bevalling viel heel erg tegen. Maar ja, zoals ik al zei...je doet het voor heel iets moois en meer dan de moeite waard!

Ik vond het op heftige menstruatiepijn lijken. Ik heb volgens mij ook alleen maar rugweeën gehad. De verpleegster zei als je denkt dat je dood gaat van de pijn heb je 10cm. Toen ik 10cm had vond het eigenlijk wel meevallen (deed wel pijn natuurlijk). Tijdens het persen had ik vrij veel tijd tussen de weeën om even bij te komen. Van die pijn kan ik me niet veel meer herinneren. Alleen dat ik de pijn mee vond vallen. Had verwacht dat het zou branden enzo, maar volgens mij ben ik vrij snel al ingeknipt omdat hij al had gezien/gevoelt dat het te strak was. Nadat ik was geknipt was M.ax zo geboren.

Ik vond het in het begin nog wel te doen, kon me ook goed ontspannen. Maar de laatste drie cm waren echt verschrikkelijk, ik heb nog nooit zulke pijn gevoeld en er is ook niets meer wat je dan kunt doen. Het ergste is nog dat je weet dat er over een minuut weer een wee komt.

Het is trouwens een beetje te vergelijken denk ik met kramp in je voet of in je kuit, dan kan ik ook echt heel hard 'au au au' en andere krachttermen roepen. Alleen met kramp kun je je voet nog stretchen, met weeen kun je eigenlijk niets doen tegen de pijn.

Ik heb trouwens liever een bevalling dan mijn vinger tussen de deur.