N.A.V Zou jij willen/durven/kunnen emigreren?

Ik zal zelf gedeeltelijk goed voorbereid, en gedeeltelijk onvoorbereid vertrekken.

Ik kan alles van de financien goed regelen, helemaal uitzoeken van te voren waar ik heen wil gaan, en ik ken het land natuurlijk best wel goed omdat ik er al eens vaker gewoond heb, vaak op bezoek ben geweest, en de taal en cultuur al ken. Daarentegen is het regelen van een baan gewoon amper te doen van te voren, dat kan je beter eenmaal daar regelen. Een woning valt wel te doen, in elk geval voor tijdelijk. Maar natuurlijk komt zo'n beginfase met heel veel opstartproblemen en onzekerheden. Tja, dat kan je ook als avontuur zien Waarschijnlijk moet ik in het begin ook bij de Starbucks werken, ik verwacht echt niet dat ik direct een goede baan krijg. Zo werkt het nou eenmaal, je begint echt 'from scratch'. Ik vind dat wel gaaf. Het is eng, het is keihard werken, maar het loont ook. Je leeft echt. Ik had dat gevoel ook in Bulgarije. Mijn dagen daar waren zo lang, alles beleefde ik zo intens, ik maakte zo veel mee, en het leven was het gewoon waard. Dat mis ik nu hier heel erg. Ik kan de dagen niet van elkaar onderscheiden.
Natuurlijk zal het af en toe daar ook echt rot zijn, en op welke plek je ook bent, op een gegeven moment slaat de sleur toe, maar ik denk wel dat ik het beter daar doe dan hier, qua gelukkig en mezelf zijn.

Muha, ik moet er niet aan denken Marin, sorry Maar ik ben blij voor jou hoor

Odilia schreef:haha ja dat programma is ook wel echt apart hoor. Net als grenzeloos verliefd, ik zag een keer een aflevering van een meisje die "voor altijd ging emigreren". 3 maanden later zat ze weer op dr kamertje bij dr ouders want oepsie ze kon helemaal geen verblijfsvergunning krijgen. Tsja... dat is natuurlijk wel een beetje dom. Maar goed het zijn dan ook wel bepaalde types die zoiets willen laten vastleggen voor tv.

En ze dóen het toch maar! Daar heb ik dan wel weer bewondering voor. Ze gaan gewoon en proberen het gewoon. Kun je later nooit zeggen van 'had ik maar...'.

Break Of Day schreef:

Odilia schreef:haha ja dat programma is ook wel echt apart hoor. Net als grenzeloos verliefd, ik zag een keer een aflevering van een meisje die "voor altijd ging emigreren". 3 maanden later zat ze weer op dr kamertje bij dr ouders want oepsie ze kon helemaal geen verblijfsvergunning krijgen. Tsja... dat is natuurlijk wel een beetje dom. Maar goed het zijn dan ook wel bepaalde types die zoiets willen laten vastleggen voor tv.

En ze dóen het toch maar! Daar heb ik dan wel weer bewondering voor. Ze gaan gewoon en proberen het gewoon. Kun je later nooit zeggen van 'had ik maar...'.

Nou ja misschien kunnen ze wel zeggen "had ik maar even een visum geregeld voordat ik weer 1500 euro aan een ticket uit moest geven" haha

Marin schreef:Ik zal zelf gedeeltelijk goed voorbereid, en gedeeltelijk onvoorbereid vertrekken.

Ik kan alles van de financien goed regelen, helemaal uitzoeken van te voren waar ik heen wil gaan, en ik ken het land natuurlijk best wel goed omdat ik er al eens vaker gewoond heb, vaak op bezoek ben geweest, en de taal en cultuur al ken. Daarentegen is het regelen van een baan gewoon amper te doen van te voren, dat kan je beter eenmaal daar regelen. Een woning valt wel te doen, in elk geval voor tijdelijk. Maar natuurlijk komt zo'n beginfase met heel veel opstartproblemen en onzekerheden. Tja, dat kan je ook als avontuur zien Waarschijnlijk moet ik in het begin ook bij de Starbucks werken, ik verwacht echt niet dat ik direct een goede baan krijg. Zo werkt het nou eenmaal, je begint echt 'from scratch'. Ik vind dat wel gaaf. Het is eng, het is keihard werken, maar het loont ook. Je leeft echt. Ik had dat gevoel ook in Bulgarije. Mijn dagen daar waren zo lang, alles beleefde ik zo intens, ik maakte zo veel mee, en het leven was het gewoon waard. Dat mis ik nu hier heel erg. Ik kan de dagen niet van elkaar onderscheiden.
Natuurlijk zal het af en toe daar ook echt rot zijn, en op welke plek je ook bent, op een gegeven moment slaat de sleur toe, maar ik denk wel dat ik het beter daar doe dan hier, qua gelukkig en mezelf zijn.

Marin, ik heb jouw topic ook even doorgelezen, gaaf zeg dat je deze kans krijgt. Ik hoop dat het je allemaal gaat lukken en dat je daar een mooi leven gaat opbouwen! Ga er voor!

Break Of Day schreef:
Ik heb ook het idee dat veel mensen in dat programma vanuit een soort vakantiegevoel ergens naartoe gaan.. Tja, emigreren is natuurlijk iets heel anders dan vakantie!

Ik denk dat dat ook heel erg afhangt van het land waar je heen gaat, en met welk doel je gaat. Ik ken mensen die naar Spanje emigreren op hun redelijk oude dag. Dat is al heel anders dan als twintiger met nog een heel leven voor je. Maar ik denk wel dat sommige mensen daar best wel naief in kunnen staan inderdaad. Emigreren is natuurlijk iets heel erg anders dan vakantie, ook op een tropisch eiland. Al zal het vakantiegevoel daar best lang blijven hangen, zelfs al ben je aan het werk

Hee theoretisch gezien he, mag ik nu ook verhuizen naar Hawaii

Fauve schreef:Muha, ik moet er niet aan denken Marin, sorry Maar ik ben blij voor jou hoor

Hahaha ja ik ben zelf ook nog steeds in shock hoor. Ik bedoel, niet alleen van het feit dat ik daar ga wonen, maar ook van hoe m'n leven gewoon compleet op z'n kop staat. Ik was hier net wat aan het opbouwen, heb net een heerlijk huisje, en dan moet ik weer op een klein kamertje gaan wonen. Het voelt ook best wel als een stap terug, en dat vind ik ook echt wel moeilijk. Maar ik hoop en weet waar ik het voor doe. En het zal al redelijk gauw daar beter worden. Het hoort er gewoon bij. Ik vind het ook echt wel moeilijk hoor, dat soort dingen, en daar zit ik nu ook best wel mee. Maar ja, ik ga natuurlijk niet nee zeggen hier tegen, anders had ik niet mee moeten doen

Mijn ouders zijn 5 jaar geleden geemigreerd en die doen precies wat ze daar vroeger op vakantie deden! Maar ja, die zijn al met pensioen haha is toch anders.

Ja maar het is jouw jarenlange droom, en niet die van de rest van dit forum (waarschijnlijk). Jij ziet die dingen als een uitdaging, ik moet er niet aan denken. Maar daarom is het ook jouw droom. Anders zou je het ook niet zien als een uitdaging. Hm, am i making any sense?

Moon schreef:Ik vind mijn vrienden en familie (en relatie maar stel dat hij ook mee zou gaan) veel te belangrijk om daarvoor te emigreren.
Dat een land heel mooi is, en het daar fijn leven is weegt voor mij echt niet op tegen mijn omgeving met voor mij dierbare personen die ik dan veel te weinig zou kunnen zien. Ik vind skype, msn etc. ook te oppervlakkig om echt goed contact met iemand te kunnen houden.

Dit heb ik ook inderdaad. Niet dat ik nou zo'n enorm familiemens ben, maar ik wil ze wel regelmatig kunnen zien. Verder hecht ik heel veel waarde aan vriendschappen, vind dat wel ongeveer het belangrijkste in het leven. Die zou ik dus nooit zomaar op kunnen geven.

@ Marin: je klinkt nu alsof het allemaal zeker weten doorgaat, maar het is toch nog helemaal niet gezegd dat je daadwerkelijk mag gaan, of wel?

Fauve schreef:Ja maar het is jouw jarenlange droom, en niet die van de rest van dit forum (waarschijnlijk). Jij ziet die dingen als een uitdaging, ik moet er niet aan denken. Maar daarom is het ook jouw droom. Anders zou je het ook niet zien als een uitdaging. Hm, am i making any sense?

Haha ja hoor ik snap je precies

Maar om maar even te illustreren dat ik niet alleen maar op een roze wolk zit ofzo Zo werkt het helaas ook weer niet.

Bliss schreef:

@ Marin: je klinkt nu alsof het allemaal zeker weten doorgaat, maar het is toch nog helemaal niet gezegd dat je daadwerkelijk mag gaan, of wel?

Nou ja het lag voornamelijk aan m'n eigen keuze hier iets mee te doen of niet. En dan daarna aan het interview op het consulaat. (dit zal in oktober zijn ongeveer). Uiteindelijk heeft de consul het lot in handen. Maar gezien m'n hoge opleiding en redelijke plannen (die tegen die tijd veel concreter zullen zijn), zal ik hem daarvan wel kunnen overtuigen. En dan ligt het alleen nog aan m'n financien, maar ik heb met behulp van m'n Amerika forum een redelijk concreet plan weten te maken waarmee het allemaal wel moet gaan lukken. Dat ik de consul kan overtuigen van m'n financiele positie moet wel gaan lukken (maar wil hier niet verder over in detail treden op het forum hier), en dan daarna kei en kei hard sparen. Maar ik ben gelukkig door de ervaren kenners gerust gesteld dat ik vast het interview wel door kom.

Ok, op die manier. Ben wel benieuwd naar je financiële plannen, maar dat moet je me irl maar een keer vertellen Ik zou alleen niet je huisje nu al opgeven, voordat je dat interview hebt gehad!

Ow ja hoor, had het er laatst nog met mijn vriend over, we hebben er nadat we afgestudeerd waren over gedacht om naar Bali te gaan omdat mijn vriend daar een baan aangeboden kreeg, alleen was ik enthousiaster dan hij dus hebben we het niet gedaan.
Nou kwam hij laatst een vacature tegen in Engeland en heb ik hem ook gestimuleerd om te solliciteren als dat echt is wat hij wil, mij lijkt het wel wat. Uiteindelijk was de vacature niet leuk genoeg, maar we staan er dus wel voor open om voor een onbepaalde tijd naar de buitenland te gaan.
Toen we naar Amsterdam zijn verhuisd hebben we ook tegen elkaar gezegd, we proberen het gewoon als het heel erg tegenvalt dan verhuizen we weer, met zo'n instelling zou ik dan ook weer gaan!

Ik denk dat dat ook niet nodig is Daarna wel, maar dat zien we dan wel weer. Dan moet ik uiteindelijk toch er uit, als ik ga. Of het dan een half jaar eerder is maakt ook niet zo veel meer uit.

Ik snap Marin helemaal.

Ik voel me vaak onbegrepen door mensen die zichzelf nooit zien emigreren. Het is ook begrijpelijk dat ze mij niet begrijpen. Waar ik me wel kan voorstellen hoe het zou zijn om in mijn vertrouwde omgeving te blijven wonen, kunnen zij zich niet voorstellen hoe het is waar ik terechtkom.
Daarnaast is een gevoel gewoon moeilijk uit te leggen. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik niet helemaal thuishoor waar ik ben opgegroeid, en de wens om meer te zien en mee te maken komt daar denk ik uit voort. Het zal misschien vergelijkbaar zijn met een andere sexuele voorkeur hebben, daar kun je ook niets aan doen, dat is ook een gevoel dat je hebt. Uiteindelijk resulteert het in dat je je nergens helemaal thuisvoelt, want in je eigen omgeving ben je 'anders', net als dat je in het buitenland ook altijd 'anders' zal blijven. Maar je moet doen wat je denkt dat jou gelukkig maakt.

Ik hoop alleen dat mensen inzien dat wel of niet emigreren niets te maken heeft met hoeveel iemand om zijn familie en vrienden geeft.

Dat laatste snap ik gedeeltelijk: je familie blijft belangrijk en je blijft altijd met ze verbonden, waar je ook heen gaat. Maar het verhaal over vriendschappen begrijp ik niet helemaal. Als je emigreert is de kans erg groot dat vriendschappen verwateren, lijkt mij. Mijn vrienden wonen verspreid over het land en dan is het al een hele opgave om de contacten te onderhouden. Ik steek hier wel tijd en moeite in, omdat ik dat belangrijk vind. Maar als je emigreert, is het een ander verhaal. Dan kun je nooit meer even zomaar langsgaan bij iemand en moet je eigenlijk je vriendenkring als het ware gaan 'vervangen'. In dat opzicht denk ik dus dat mensen die emigreren wél minder waarde hechten aan vriendschappen dan iemand die in zijn/haar eigen land blijft wonen (zoals ik).

Ben je alleen niet bang voor hoe je je daar zal voelen? Ik bedoel, je zit nu niet zonder reden thuis natuurlijk en waarom zou je daar wel kei- en keihard kunnen werken? Ik hoop het van harte voor je hoor.

Bliss schreef:Dat laatste snap ik gedeeltelijk: je familie blijft belangrijk en je blijft altijd met ze verbonden, waar je ook heen gaat. Maar het verhaal over vriendschappen begrijp ik niet helemaal. Als je emigreert is de kans erg groot dat vriendschappen verwateren, lijkt mij. Mijn vrienden wonen verspreid over het land en dan is het al een hele opgave om de contacten te onderhouden. Ik steek hier wel tijd en moeite in, omdat ik dat belangrijk vind. Maar als je emigreert, is het een ander verhaal. Dan kun je nooit meer even zomaar langsgaan bij iemand en moet je eigenlijk je vriendenkring als het ware gaan 'vervangen'. In dat opzicht denk ik dus dat mensen die emigreren wél minder waarde hechten aan vriendschappen dan iemand die in zijn/haar eigen land blijft wonen (zoals ik).

Mijn echte vrienden wonen ook al jaren verspreid, en daarmee ben ik nog altijd bevriend. Ik heb het ook niet over oppervlakkige vriendschappen, die inderdaad vervangbaar zijn.

Voor mij persoonlijk is mijn familie het allerbelangrijkst. Ik woon dan misschien wel in het buitenland, maar ik heb dagelijks contact met mijn ouders. Als er iets zou gebeuren zou ik ook metéén zorgen dat ik thuis zou zijn. Daarom zou ik er persoonlijk niet voor kiezen om naar Australië, Nieuw-Zeeland of Hawaii te emigreren. Dan kan ik niet zomaar even terug. Maar als ik me bedenk dat een retourticket Spanje met het vliegtuig geregeld minder kost dan een retourticket Amsterdam met de trein vanuit mijn woonplaats, dan denk ik niet dat emigreren binnen Europa nog iets te zeggen heeft over de familiebanden En ook als vrienden kun je dan gemakkelijk bij elkaar op bezoek, dat doen we nu ook al.

Bliss, ja zeg altijd al dat mijn vrienden minder belangrijk voor me zijn dan mijn familie. Dat klinkt hard, maar zo zie ik het gewoon. Ik denk ook dat dat gevolg is van het feit dat ik zo ontzettend veel mensen heb moeten laten gaan, oppervlakkige contacten heb moeten opbouwen, e.d. De echte vriendinnen blijven wel, die zijn ook gebleven in al die jaren die ik in het buitenland heb gezeten. En mijn twee beste vriendinnen zie ik nu ook amper, omdat ze ver weg wonen (andere kant van 't land en buitenland). Ik ben dat ook gewoon helemaal niet meer gewend, om vriendinnen wekelijks te zien. Ik had er tijdje geleden nog een beetje ruzie om met een vriendin, we hadden elkaar net gezien, en na twee weken belde ze of we nou weer eens een keer af gingen spreken. 'Euh alweer?!' dacht ik. Dus nou ja vooruit maar afgesproken, maar na twee weken wederom hetzelfde verhaal. Dat hoeft van mij gewoon niet. Ik heb de behoefte er niet aan, en ik ben het gewoon niet zo gewend. De wekelijkse borrel van ons vind ik bijvoorbeeld ook heel erg gezellig, maar ik kan gerust een week missen. Denk ook aan het gevalletje van het strand, 'om zes uur al afspreken?!' 'Euh ja, da's gezellig'! Dat vergeet ik gewoon, het zit niet van nature in me denk ik ook. En dat bedoel ik dan echt niet verkeerd, maar ik heb die behoefte gewoon niet zo sterk, en ik geef ook altijd toe aan m'n vriendinnen dat ik slecht ben in vriendschappen onderhouden. Sommigen hebben daar wel moeite mee, maar de meesten accepteren het wel, en weten dat het geen onwil is.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind vrienden wel belangrijk, maar ik zou ze nooit zo belangrijk kunnen vinden om m'n eigen geluk niet achterna te gaan. Daarvoor vind ik het uiteindelijk toch te vervangbaar, vrienden maak je uiteindelijk overal. En de echte vrienden blijven wel, ongeacht de hoeveelheid contact. Dan gaat het niet om kwantiteit maar kwaliteit.

Ik snap ook dat er genoeg mensen zijn die dat anders zien, maar door de jaren heen ben ik er echt achter gekomen dat ik er zo tegenover sta.

Afijn, ik denk om die reden dus dat ik vrienden vrij makkelijk los kan laten als ik weg ga, omdat ik haast niet beter gewend ben. Ik vind dat gevoel juist wel lekker.

Maar andere mensen die echt heel veel waarde aan hun vriendschappen hechten, hebben daar natuurlijk ook recht toe en dat kan ik me ook voorstellen.

Isabella schreef:Ben je alleen niet bang voor hoe je je daar zal voelen? Ik bedoel, je zit nu niet zonder reden thuis natuurlijk en waarom zou je daar wel kei- en keihard kunnen werken? Ik hoop het van harte voor je hoor.

Ja natuurlijk ben ik daar bang voor.

Marin schreef:

Isabella schreef:Ben je alleen niet bang voor hoe je je daar zal voelen? Ik bedoel, je zit nu niet zonder reden thuis natuurlijk en waarom zou je daar wel kei- en keihard kunnen werken? Ik hoop het van harte voor je hoor.

Ja natuurlijk ben ik daar bang voor.

Maar niet bang genoeg om je droom te volgen.

Isabella schreef:

Marin schreef:

Isabella schreef:Ben je alleen niet bang voor hoe je je daar zal voelen? Ik bedoel, je zit nu niet zonder reden thuis natuurlijk en waarom zou je daar wel kei- en keihard kunnen werken? Ik hoop het van harte voor je hoor.

Ja natuurlijk ben ik daar bang voor.

Maar niet bang genoeg om je droom te volgen.

Nee precies. Ik bedoel, dat hoort er gewoon bij. Natuurlijk is dat eng. Maar dat kan hier ook gebeuren. Ik zit sowieso in een moeilijk punt in m'n leven, zit toch beetje vast. Ik heb nu juist een soort houvast, een doel om naar toe te werken. Een heel heftig doel, maar m'n leven heeft wel weer 'betekenis' gekregen. Ik doe het weer ergens voor, ipv zonder uitzicht te leven. Dat is eigenlijk alleen maar mooi.

Is dat niet juist 1 van de dingen waarom je thuis bent komen
te zitten? Dat je je niet thuis voelt hier en bij die baan? Dus wat dat betreft lijkt het me dat je juist meer energie haalt uit de droom die je nu achterna gaat en hard werken gaat dan ook makkelijker.

Ja precies. Ik geloof best dat ik gelukkig kan zijn in Nederland, en bepaalde aspecten van m'n leven nu ook wel weer, maar ik ben nog nooit zo diep ongelukkig geweest als afgelopen periode. Dat zal toch ook wel wat zeggen. Ik denk dat je het bij mij ook wel om kunt keren: Ik ging bewust terug naar Nederland om te kijken of ik hier nog kon aarden. Ipv dat mensen altijd zeggen bij een emigratie, als het niet lukt, kun je altijd terug, kan je het bij mij misschien andersom zeggen. Al wil ik wel benadrukken dat ik echt Nederland absoluut niet haat ofzo, en een deel van mij is echt Nederlands, maar een deel gewoon niet.