N.A.V Zou jij willen/durven/kunnen emigreren?

nee, ik zou dat echt niet kunnen, ik vind de 15 km die ik nu van m'n ouders af woon al te ver eigenlijk Ik ben heel erg gehecht om dicht bij familie en vrienden te wonen.

Ik zeg nu nog geen nee, ik zie mezelf op een dag misschien wel naar Corfu (griekenland) vertrekken.

Mijn neef en vriendin zijn een maand terug gegaan, mijn ouders gaan er heen als ze met pensioen zijn, en nog een aantal familieleden twijfelen nog. Ik ben vanaf mijn 12e al helemaal gek op dat eiland, we hebben er vrienden en familie, dus wie weet.... mijn vriend lijkt het ook wel wat, maar dan moeten we eerst maar is serieus gaan kijken hoe en wat. De banen liggen nou in Griekenland niet voor het oprapen, maar dat kan over 10 jaar heel anders zijn natuurlijk. We zien wel, voorlopig blijf ik hier in Nederland.

Giacomo schreef:Goochempie, waar heb jij gewoond dan?

Marin, stoer van je! Wanneer zou je er dan heen gaan als alles gaat zoals verwacht? In 2012 al?

Ik heb op Curacao gewoond, en vond het zeker wel fijn. Maar het was te ver van vooral mijn Moederdie niet kan vliegen. Nu we hier weer zijn willen we hier wel echt blijven en iets op gaan bouwen (huis kopen gezin starten) en Nederland is voor ons een fijne basis om dat te doen.

Als we met pensioen gaan komt dat huisje in Frankrijk of Italië er nog wel

Heel graag! Ben op dit moment ook druk bezig om het mogelijk te maken! Het liefst wil ik voor de zomer nog naar Noorwegen verhuizen. Vind het echt een geweldig land en het is al een paar jaar mijn droom om daar naar toe te verhuizen. Heb er tijdens mijn studie al een half jaar gewoond voor stage en daarna wist ik zeker dat ik er later ook wilde wonen. En sinds vorig jaar heb ik ook nog een extra reden, mijn vriend is Noors en woont daar ook. Ben nu net klaar met mijn studie en probeer nu een baan te vinden daar.

Zonder baan gaat het niet lukken om te gaan emigreren, heb niet zo heel veel spaargeld en het leven is duur daar. Met een fulltime baan is het wel prima te doen omdat de lonen ook hoger liggen. Wil dan ook een eigen appartementje, mijn vriend woont nog bij zijn ouders en wil ook niet gelijk van lange afstands relatie naar samenwonen

Ik zal mijn familie en vrienden natuurlijk wel gaan missen maar Noorwegen is nog relatief dichtbij en tegenwoordig met internet kan ik ook nog goed communiceren Verder heb ik eigenlijk niet echt iets in Nederland waar ik echt aan gehecht ben.

Wij zouden het op zich wel willen maar vanwege de kinderen (nou ja, 1 kind en 1 kind komst :p ) blijven we hier.

Voor we dit huis kochten stonden we op het punt om naar Duitsland te gaan.
Alleen de afstand naar ons werk hield ons tegen.

Als we echt ver weg zouden gaan dan zouden we naar Isla Margarita gaan.

Zelf heb ik al in België gewoond.

Fauve schreef:

Edit: ik vind die series van "ik vertrek" ook altijd heel zielig voor de kinderen, die moeten daar dan naar school in zo'n vreemd land en verstaan er helemaal niets van. Ik begrijp niet waarom je met kinderen vertrekt als ze in de leeftijd zijn dat ze naar school gaan, echt niet.

Dat vind ik ook zo zielig inderdaad. Ze zitten ook altijd ergens in the middle of nowhere en dan moeten ze ook nog de hele winter in een stacaravan wonen zonder gas, water en electriciteit omdat iedere cent naar die camping of dat hotel gaat dat die ouders willen beginnen.

Ik zou trouwens niet willen emigreren, er zijn wel landen die ik mooi vind en waar ik misschien wel zou kunnen leven en mijn kinderen zou willen laten opgroeien, maar ik zou nooit mijn kinderen zo ver uit de buurt van mijn ouders willen laten wonen en ik zou zelf trouwens ook niet zo ver van mijn ouders en familie weg willen zijn.

Nee, dat wil ik niet :-)

Ik was acht toen ik van Australië naar Nederland verhuisde met mijn ouders.

Ik zou er wel een paar jaar willen wonen, gewoon om te ervaren hoe het is..

(maar wil mn leuke baan er eigenlijk niet voor opzeggen )

Ik zou willen verhuizen naar Amerika, Spanje, Australië.. Als mijn vriend daar werk zou kunnen krijgen, zouden we willen gaan. In mijn baan kan ik overal werken.

Ik zou het willen, niet kunnen. Daarom spaar ik voor een vakantiehuisje voor in de toekomst .

Nee ik ook niet, denk ik. Dan moet ik hier teveel achter mij laten....

Ik zou het niet kunnen.

Fauve schreef:

Marin schreef:

Fauve schreef:Ik vind nu al dat ik te ver weg van haar woon en dat is zo'n 130 km.

Edit: ik vind die series van "ik vertrek" ook altijd heel zielig voor de kinderen, die moeten daar dan naar school in zo'n vreemd land en verstaan er helemaal niets van. Ik begrijp niet waarom je met kinderen vertrekt als ze in de leeftijd zijn dat ze naar school gaan, echt niet.

Ik spreek uit ervaring dat dat niet altijd zielig hoeft te zijn. Mijn ouders zijn met mij en mijn zusje geëmigreerd en ook weer geremigreerd en wij hebben daar heel snel onze draai kunnen vinden. Ik had het wel iets makkelijker wat betreft taal, want bij mij werd Nederlands gesproken door de leraren op school (onderling echter niet), maar bij mijn zusje niet. Terug hebben we onze draai ook weer gevonden, al vond mijn zusje d'r draai sneller dan ik in Nederland.

Voor mij de reden dat ik nog steeds de optie open hou om ooit weer terug te keren naar Aruba.

Wat VH zegt, sluit ik me aan. Mijn nichtje is meer Italiaans dan NLs, mijn neefjes hadden er een leuke tijd kunnen hebben als mijn tante een moeder voor ze geweest was. Reden voor hun dus om terug te komen naar NL maar ze blijven een band met Italie voelen.

Ja dat wil ik. Waarheen maakt me eigenlijk weinig uit. Australië, Argentinië, Singapore en Kuala Lumpur lijken me wel erg leuk. Ik wil alleen eerst carriere maken, omdat dat toch een stapje moeilijker is in een andere taal. Dus over een jaar of 3 zou ik wel willen gaan.

Ik kan wel met grote zekerheid zeggen dat ik nooit zal emigreren. Ik ben bijna twee jaar geleden van het oosten naar het westen verhuisd en die stap was groot genoeg voor mij. Ik hou van Nederland en kan me niet voorstellen dat ik in een ander land zou wonen.

Mocht ik nou de liefde van mn leven tegenkomen en die woont in het buitenland, dan wordt het natuurlijk lastig, maar ik zie mezelf sowieso niet buiten Europa wonen (ben ook nog nooit buiten Europa geweest haha).

Ik heb zolang als ik me kan herinneren de wens gehad om te emigreren. Niet omdat ik denk dat het ergens anders beter is, maar omdat het ergens anders beter bij mij past. Het is een gevoel waar ik mijn leven tot nu toe ook op ingericht heb.

Zolang ik nog jong ben maakt het me niet uit om buiten Europa te wonen, dat vind ik juist leuk, maar als ik uiteindelijk settel dan heb ik dat altijd voor me gezien in Spanje. Ik ben jaren geleden naast de middelbare school begonnen met lessen Spaans, omdat ik natuurlijk wel de taal moest leren. Het beviel me ook erg goed om in Spanje te studeren. Tegenwoordig zie ik mezelf ook wel in --- terechtkomen, omdat mijn vriend daar vandaan komt. Het probleem waar ik wél tegenaan ben gelopen is dat er weinig goedbetaalde banen te vinden zijn. Daarom ben ik nu naar --- vertrokken om een master te doen waarmee de kans op een dergelijke baan een stuk groter wordt. Zo hoop ik uiteindelijk een nieuw leven op te kunnen bouwen in het zuiden.

Ik vind het niet echt een probleem om op een paar uur vliegen afstand te wonen, ik hoop dat mijn familie later ook voor langere periodes bij mij op bezoek kan komen. Dat zouden ze zelf ook wel zien zitten.

Het is zeker niet de makkelijkste weg, en ik heb me vaak afgevraagd of ik wel de juiste keuzes maak, maar ik ga in ieder geval mijn droom achterna en uiteindelijk zal ik daar alleen maar gelukkiger van worden.

Ik zou er geen problemen mee hebben mits ik daar dan en goede baan zou hebben. Ik zou nooit zomaar op de bonnefooi weg kunnen gaan er daar een baan kunnen zoeken met het risico dat je niks vind.
Wel lijkt het me super leuk om (tijdelijk) in een ander land te wonen, en waar maakt me dan nog niet eens zo veel uit.

Nee absoluut niet. Ik zit ook altijd vol verbazing naar de verhalen van Ik vertrek te zien. Familieleden die huilend achterblijven, kinderen die zich ongelukkig voelen. Dat wil niet zeggen dat het altijd zo is of dat ik het veroordeel, maar ik kan het gewoon niet goed begrijpen. Ook in het geval van Marin; ik vraag me dan echt af waarom je daar zo graag heen wilt. Ja het is vast een mooi land, maar waar leef je dan voor? Dat klinkt misschien gek, maar ik vind mijn familie en vrienden gewoon erg belangrijk. Ik zou niet weten wat ik in mijn eentje (of zelfs met zijn 2-en) in een (redelijk)onbekend land moest. En tuurlijk maak je daar weer nieuwe vriendschappen, maar het past gewoon niet bij de manier waarop ik mijn leven wil leiden.

Benthe schreef:Nee absoluut niet. Ik zit ook altijd vol verbazing naar de verhalen van Ik vertrek te zien. Familieleden die huilend achterblijven, kinderen die zich ongelukkig voelen. Dat wil niet zeggen dat het altijd zo is of dat ik het veroordeel, maar ik kan het gewoon niet goed begrijpen. Ook in het geval van Marin; ik vraag me dan echt af waarom je daar zo graag heen wilt. Ja het is vast een mooi land, maar waar leef je dan voor? Dat klinkt misschien gek, maar ik vind mijn familie en vrienden gewoon erg belangrijk. Ik zou niet weten wat ik in mijn eentje (of zelfs met zijn 2-en) in een (redelijk)onbekend land moest. En tuurlijk maak je daar weer nieuwe vriendschappen, maar het past gewoon niet bij de manier waarop ik mijn leven wil leiden.

Je leeft gewoon voor jezelf. Dat wil niet zeggen dat iemand vrienden/familie niet belangrijk zou vinden, maar dat er naast de liefde voor vrienden/familie ook ruimte is voor je eigen dromen en wensen.

ja ik zou het heel graag willen maar dan pas wanneer mijn zoontje volwassen is en het huis uit is. Naar Spanje of Turkije, heel graag zelfs.

vruchtenhagel schreef:

Benthe schreef:Nee absoluut niet. Ik zit ook altijd vol verbazing naar de verhalen van Ik vertrek te zien. Familieleden die huilend achterblijven, kinderen die zich ongelukkig voelen. Dat wil niet zeggen dat het altijd zo is of dat ik het veroordeel, maar ik kan het gewoon niet goed begrijpen. Ook in het geval van Marin; ik vraag me dan echt af waarom je daar zo graag heen wilt. Ja het is vast een mooi land, maar waar leef je dan voor? Dat klinkt misschien gek, maar ik vind mijn familie en vrienden gewoon erg belangrijk. Ik zou niet weten wat ik in mijn eentje (of zelfs met zijn 2-en) in een (redelijk)onbekend land moest. En tuurlijk maak je daar weer nieuwe vriendschappen, maar het past gewoon niet bij de manier waarop ik mijn leven wil leiden.

Je leeft gewoon voor jezelf. Dat wil niet zeggen dat iemand vrienden/familie niet belangrijk zou vinden, maar dat er naast de liefde voor vrienden/familie ook ruimte is voor je eigen dromen en wensen.

Ja, dat begrijp ik. Maar ik snap niet goed waar de dromen en wensen dan op gebaseerd zijn. Nogmaals het is geen verwijt en ik wil ook niet zeggen dat mensen die emigreren hun familie niet belangrijk vinden, maar persoonlijk vind ik dat het belangrijkste. En als je gaat om de liefde van je leven of een fantastische baan kunt krijgen, dan kan ik het nog iets begrijpen. Maar voor een land, zonder te weten naar welk deel of welke stad en zonder dat je er vrienden of zelfs bekenden hebt wonen. Dan zou ik niet weten wat ik er moest.

Benthe schreef:

vruchtenhagel schreef:

Benthe schreef:Nee absoluut niet. Ik zit ook altijd vol verbazing naar de verhalen van Ik vertrek te zien. Familieleden die huilend achterblijven, kinderen die zich ongelukkig voelen. Dat wil niet zeggen dat het altijd zo is of dat ik het veroordeel, maar ik kan het gewoon niet goed begrijpen. Ook in het geval van Marin; ik vraag me dan echt af waarom je daar zo graag heen wilt. Ja het is vast een mooi land, maar waar leef je dan voor? Dat klinkt misschien gek, maar ik vind mijn familie en vrienden gewoon erg belangrijk. Ik zou niet weten wat ik in mijn eentje (of zelfs met zijn 2-en) in een (redelijk)onbekend land moest. En tuurlijk maak je daar weer nieuwe vriendschappen, maar het past gewoon niet bij de manier waarop ik mijn leven wil leiden.

Je leeft gewoon voor jezelf. Dat wil niet zeggen dat iemand vrienden/familie niet belangrijk zou vinden, maar dat er naast de liefde voor vrienden/familie ook ruimte is voor je eigen dromen en wensen.

Ja, dat begrijp ik. Maar ik snap niet goed waar de dromen en wensen dan op gebaseerd zijn. Nogmaals het is geen verwijt en ik wil ook niet zeggen dat mensen die emigreren hun familie niet belangrijk vinden, maar persoonlijk vind ik dat het belangrijkste. En als je gaat om de liefde van je leven of een fantastische baan kunt krijgen, dan kan ik het nog iets begrijpen. Maar voor een land, zonder te weten naar welk deel of welke stad en zonder dat je er vrienden of zelfs bekenden hebt wonen. Dan zou ik niet weten wat ik er moest.

Voor je eigen geluk misschien?!

Je droom achterna, een leven starten op een plek die je mooi vind, een echte keuze voor jezelf.

Mijn familie is inderdaad vreselijk belangrijk in mijn leven. Ik hou vreselijk veel van mijn familie en natuurlijk breekt het m'n hart dat ik heel ver weg zou wonen. Maar het gevoel om daar te kunnen wonen en daar mijn eigen geluk te beproeven is groter. Dat zit al sinds m'n kinderjaren diep in mij, dat gevoel kan ik niet goed uitleggen. Zie het als een avontuur. Niet iedereen hoeft zo'n avontuur en daar is niets mis mee.