Ruzie met mijn man, ben geslagen met een stok!

Het is maar net hoe je in elkaar zit. Ik had een relatie met een jongen op mijn 19e, ik was dolverliefd en we hadden het leuk samen, maar toch ben ik na de eerste keer dat hij me sloeg weggegaan. Dat pik ik gewoon niet.

KimRosenberg85 schreef:Het is maar net hoe je in elkaar zit. Ik had een relatie met een jongen op mijn 19e, ik was dolverliefd en we hadden het leuk samen, maar toch ben ik na de eerste keer dat hij me sloeg weggegaan. Dat pik ik gewoon niet.

Ik ben na de 2e klap bij mijn man weggegaan. Er speelde natuurlijk meer maar dat was echt zo ontzettend een grens te ver. Al geloof ik oprecht dat het voor iedereen anders is.

Oh, maar natuurlijk is het hoe je in elkaar zit. Maar het is niet altijd zo eenvoudig als Pannetoet stelt.

Carmen_ schreef:

KimRosenberg85 schreef:Het is maar net hoe je in elkaar zit. Ik had een relatie met een jongen op mijn 19e, ik was dolverliefd en we hadden het leuk samen, maar toch ben ik na de eerste keer dat hij me sloeg weggegaan. Dat pik ik gewoon niet.

Ik ben na de 2e klap bij mijn man weggegaan. Er speelde natuurlijk meer maar dat was echt zo ontzettend een grens te ver. Al geloof ik oprecht dat het voor iedereen anders is.

Ja, precies. Het is karakter denk ik. Sommige mensen zijn erg meegaand, cijferen zichzelf weg, of zijn angstig om het alleen niet te redden, dat heb ik gelukkig nooit gehad. Ik vond het verschrikkelijk moeilijk om bij hem weg te gaan, maar toch voelde het als de enige optie. Ik kan me zo gewoon niet laten behandelen, dat gaat zó tegen mijn gevoel in en ik heb altijd de kracht gevoeld in mezelf om weerstand te bieden tegen dat soort misbruik.

Knap van je, Kim. Maar andere mensen hebben die moed soms niet, en als er kinderen in het spel zitten is het ook erg moeilijk (ook al zou dat het eigenlijk makkelijker moeten maken omdat je je kind daaraan niet wilt blootstellen). Het blijft een moeilijke situatie, die niet voor iedereen zo makkelijk op te lossen is zoals bij jou.

Lennox schreef:Oh, maar natuurlijk is het hoe je in elkaar zit. Maar het is niet altijd zo eenvoudig als Pannetoet stelt.

Dat denk ik ook niet. Vooraf, ooit bedenk je hoe je een relatie wil hebben maar in de relatie veranderen dingen stukje bij beetje en soms in het negatieve en al heb je dat door, soms zit je er in vastgezogen. Het gaat verder dan willen en kunnen voor je het ziet en voor je er klaar voor bent. Ik ben gewoon ermee gekapt maar ook hij ging al veel te ver.

Ja, dat had ik ook wel, het ging eigenlijk al veel te ver, maar omdat het steeds kleine stapjes waren vond ik het lastig om mijn grenzen aan te geven. Alleen slaan, dat heeft mijn moeder er wel ingeramd (figuurlijk) dat dát echt not done is.

Het inderdaad verdomd moeilijk zomaar weg te gaan bij zo iemand maar voor zo iemand net zo goed verdomd moeilijk om te stoppen of om hulp te zoeken.

Ik vind het alleen zo zonde om te lezen dat CBL er in mijn ogen wat laconiek mee omgaat. Het lijkt een beetje vergeven en vergeten. Ze opent dit topic omdat ze er zelf zó verbaasd, verdrietig en boos over was. En dat haar vriend nu echt te ver gegaan is. Er worden veel tips aangedragen, mensen proberen haar ogen te openen en met haar mee te denken, zelfs om de relatie nog te doen slagen. Van therapie, een goed gesprek tot eventueel scheiden. En uiteindelijk komt ze met iets als: "Dit is onze manier van communiceren, zo hebben wij onze relatie nu eenmaal, zo is mijn man nu eenmaal en zo ben ik nu eenmaal." Als het haar zo hoog zit als hoe ze in het begin van het topic overkwam snap ik gewoon niet hoe het nu weer vergeten lijkt te zijn. Scheiden hoeft echt niet direct een optie te zijn, maar op zijn minst een goed gesprek en een 'plan' om beiden aan de relatie te werken lijkt me toch wel een stap in een betere richting.