Er is geen werk, of toch?

.

Lennox, ik heb juist geen namen genoemd, omdat je in het biechttopic niet gequote wilde worden. Ik vond het juist niet netjes om namen te noemen.

Wat is er anders aan schulden met schuldhulpverlening dan? Behalve dat je niet je volledige schulden aflost en je schulden normaliter niet verder toenemen?

Ik zou het nóg netter vinden om helemaal niet naar een biecht te refereren die verwijderd is, en dan óók nog eens je eigen draai eraan te gaan geven.

ellibre schreef:Wat is er anders aan schulden met schuldhulpverlening dan? Behalve dat je niet je volledige schulden aflost en je schulden normaliter niet verder toenemen?

Je schulden, inkomen en uitgaven worden nauwkeurig in de gaten gehouden door de bewindvoering. Jij lost een deel via hun af, zij schuiven dat weer door naar de bedrijven bij wie jij schulden open hebt staan.

Kim, doe 's niet zo stronteigenwijs. Ga lekker zelf 't sollicitatieproces in en dan merk je vanzelf hoe vies 't tegenvalt allemaal.

Tuurlijk zijn er banen, maar er zijn nog meer werklozen en die zitten écht niet voor de lol thuis, hoor. 't Is gewoon een kutmarkt op 't moment en liegen op je C.V. lijkt me ook niet de meest verstandige zet.

Trek je kop uit je hol (welke mag je zelf kiezen) en doe niet zo betweterig :/ Je schopt tegen zere, werkloze schenen aan.

Lennox schreef:

ellibre schreef:Wat is er anders aan schulden met schuldhulpverlening dan? Behalve dat je niet je volledige schulden aflost en je schulden normaliter niet verder toenemen?

Je schulden, inkomen en uitgaven worden nauwkeurig in de gaten gehouden door de bewindvoering. Jij lost een deel via hun af, zij schuiven dat weer door naar de bedrijven bij wie jij schulden open hebt staan.

Dat snap ik, maar dan heb je toch net zo goed te maken met financiële verplichtingen als gevolg van je schulden als wanneer je je schulden zelfstandig aflost?

.

Overigens denk ik dat je tot op zekere hoogte je eigen kansen op de arbeidsmarkt kunt verhogen door jezelf te ontwikkelen, door je eigen talenten goed te kennen en in te zetten, door te netwerken etc. Maar daarbij heb je soms ook een portie geluk nodig. Mijn vriend stuurde vorig jaar juli, vlak voor zijn afstuderen, 5 brieven, kreeg 5 gesprekken en werd bij 4 traineeships aangenomen. Dan kan ik wel roepen dat er werk zat is en dat andere afgestudeerden zeuren, maar dat dit bij hem zo ging zegt niet dat dat bij iedereen zo gaat. Of dat dat de volgende keer bij hem ook weer zo gaat. Er waren in maart 97000 vacatures in Nederland tegenover 643000 werklozen. Dan is het dus gewoon echt ongelofelijk moeilijk om aan een baan te komen.

@Ellibre: je hoéft natuurlijk niet te reageren op een vacature om aan werk te komen. Ten eerste zijn er vaak vacatures open die intern of binnen bepaalde kringen blijven. Het is dan zaak met de juiste mensen in aanraking te komen/ te netwerken en op die manier werk te krijgen. Ten tweede is er altijd de mogelijkheid om zélf werk te creëren, dus niet een beetje thuis af te wachten en af en toe eens op internet een linkje aan te klikken, of wachten tot je werkcoach weer eens belt, maar zélf het initiatief nemen om een bedrijf op te zetten.

Kim, denk je nu werkelijk dat iedereen, die werkloos is, neusvretend voor hun pc zitten en wachten op dat ene telefoontje van hun werkcoach? Nou nee hoor, die zijn wel met andere/meer zaken bezig.

Ik ben de afgelopen anderhalf jaar meerdere malen benaderd via headhunters. Maar als je zelfvertrouwen mist, zoals ik hem gruwelijk mis, dan helpt het nog niets.

Theoretisch kan iets heel goed werken. Vooral als het in de praktijk nog niet is uitgeprobeerd.

Kim, ik zeg ook nergens dat je alleen via een vacature aan werk kunt komen. Wanneer het aantal vacatures echter in 10 jaar niet zo laag is geweest, en de werkloosheid recordhoogtes bereikt, is dat wel een teken dat het daadwerkelijk moeilijker is om werk te vinden. Het is niet enkel een door de media gecreëerd beeld.

Dat neemt niet weg dat ik ook van mening ben dat je binnen die krapte zelf verantwoordelijk bent voor het maximaliseren van je kansen op de arbeidsmarkt.

Nyx: als je onzekerheid het punt is waarop het mis loopt heeft dat natuurlijk weinig tot niets met de huidige krapte op de arbeidsmarkt te maken. Blijkbaar worden er kansen geboden, maar sta je niet sterk genoeg in je schoenen om die te grijpen. Heel vervelend, maar wel iets waar je zelf invloed op kunt uitoefenen. Al begrijp ik dat dat geen proces van dagen of weken is.

ellibre schreef:Nyx: als je onzekerheid het punt is waarop het mis loopt heeft dat natuurlijk weinig tot niets met de huidige krapte op de arbeidsmarkt te maken. Blijkbaar worden er kansen geboden, maar sta je niet sterk genoeg in je schoenen om die te grijpen. Heel vervelend, maar wel iets waar je zelf invloed op kunt uitoefenen. Al begrijp ik dat dat geen proces van dagen of weken is.

Dat klopt dat het aan mij en in mij ligt. Ik reageerde dan ook enkel op Kim, omdat ze een theoretische weg bewandeld, die in de praktijk nogal vies kan tegenvallen.

KimRosenberg85 schreef:@Ellibre: je hoéft natuurlijk niet te reageren op een vacature om aan werk te komen. Ten eerste zijn er vaak vacatures open die intern of binnen bepaalde kringen blijven. Het is dan zaak met de juiste mensen in aanraking te komen/ te netwerken en op die manier werk te krijgen. Ten tweede is er altijd de mogelijkheid om zélf werk te creëren, dus niet een beetje thuis af te wachten en af en toe eens op internet een linkje aan te klikken, of wachten tot je werkcoach weer eens belt, maar zélf het initiatief nemen om een bedrijf op te zetten.

Sorry hoor maar als ik nu werkloos zou raken dan is een eigen bedrijf opzetten voor mij geen keuze. Ten eerste moet ik maar net iets verzinnen, ten tweede is dat voor mij veels te onzeker aangezien ik een koopwoning heb en gewoon financiele verplichtingen heb. Dan steek ik mijn tijd en energie liever in solliciteren. Ik weet uit ervaring echter wel dat je over dat soort dingen na gaat denken als je langere tijd thuis zit omdat ik ook ooit eens 2 maanden thuis heb gezeten. Niet met een uitkering overigens maar een leuke oprotpremie. Ik was toen ook met van alles en nog wat bezig voor mezelf maar het geeft mij echt te weinig zekerheid. Ik zou zoiets best erbij willen doen en dan kijken of dat misschien iets wordt maar echt niet als basis.

Maar goed, ik moet eigenlijk niet zo actief meepraten in dit topic, ik ben echt nog nooit lang op zoek geweest naar een baan. De keren dat ik op zoek moest kon ik altijd binnen een week aan de slag. Ik vind de meeste banen via netwerken en uitzendbureau´s. De laatste baan via internet maar dat is ook niet echt een erg gewilde baan en ik was er specifiek naar op zoek, toevallig stond er iets open. Neemt niet weg dat ik mijn best heb moeten doen ervoor. Ik moest 4 keer op gesprek en een dag meelopen. Ze nemen niet zomaar iemand aan daar en al helemaal niet zomaar een vrouw. Ik ben eerder afgewezen in het bedrijf maar door brutaal te zijn en daarover gewoon te bellen ben ik er dit keer dan toch tussen gekomen. Dat is wellicht ook iets waar Nyx iets aan kan doen. Onzekerheid is erg lastig, zeker als je moet solliciteren. Maar je bent eerder aangenomen bij bedrijven dus onmogelijk is het niet. Ik heb weleens gesprekjes van 10 minuten gehad waarna ik aangenomen was. Daar boeide het blijkbaar erg weinig en moesten ze gewoon snel iemand hebben. In mijn ervaring is het zelfs makkelijker aan werk komen als je geen werk hebt dan dat je wilt overstappen vanuit een huidige baan. Gelukkig kon ik bij mijn laatste werk op staande voet ontslag nemen.

Wauw Kim, je hebt nu echt een beetje een plaat voor je kop hoor. Ten eerste is het altijd makkelijk praten vanuit een goedbetaalde baan, ten tweede is het gewoon een vaststaand feit dat er minder vacatures zijn dan werklozen. Dus ja, het is ECHT moeilijk om aan een baan te komen. En voor werk op een lager niveau voelen de meeste mensen zich niet te goed, maar ze komen er simpelweg niet voor in aanmerking omdat die lager geschoolde mensen net zo hard op zoek zijn naar een baan en voor de werkgever een stuk goedkoper zijn.

Ik heb toevallig zelf net een nieuwe baan en besef me echt hoe ontzettend veel geluk ik daarmee heb. Ik solliciteerde niet eens vanuit een werkloze positie, ik rol nu gewoon van de ene fulltime baan over in de andere. Maar dat is echt geen teken dat het zo florissant is op de arbeidsmarkt hoor, dat is echt puur een mazzeltje.

Mijn man is ook werkloos, solliciteert zich suf maar geen enkele reactie. Sowieso is er geen enkele vacature in de bouw. En hij reageerd verder overal op, als het salaris maar een beetje hetzelfde is als hij gewend was. We hebben immers ook een hypotheek te betalen die op dat salaris is vastgezet.

1 keer mocht hij op gesprek komen. Er mochten er 15 van de 170 op gesprek komen. Hij bleef als enige over en vervolgens heeft hij nooit meer wat van dat bedrijf gehoord. Hij heeft er achter aan gebeld, maar 'we bellen je nog'. Nooit gebeurd. Dat voelt nog kutter dan als je helemaal niets hoort.

eigenwijs schreef:Ik ben al 8 maanden op zoek!kom uit de kinderopvang en heb al 50 brieven gestuurd oa naar:burger king,action,kruidvat,jawel in de spoelkeuken,etc etc wordr nergens voor uitgenodigd!loop ook vaak ergens binnen waar ik gesolliciteerd heb maar helaas!dus denk niet dat het voor iedereen geldt.

Je bent al 8 maanden op zoek en je hebt al 50 brieven gestuurd... Sorry hoor! Maar 50 brieven in 8 maanden is toch ontzettend weinig!

Nou, zo weinig vind ik dat niet hoor. Ik ben zelf ook een hele tijd actief op zoek geweest naar een andere baan omdat ik het bij mijn huidige werk niet meer naar mijn zin had (dit is overigens opgelost toen een bepaalde collega uit dienst ging, maar dat terzijde). Ik ben ook zo'n 8 maanden bezig geweest en heb 40 brieven gestuurd. Dat vond ik zelf al veel.

Ik had wel veel meer brieven kunnen sturen maar het heeft toch geen zin om te solliciteren op vacatures in de bouw en techniek als je daar niet voor bent opgeleid? Andere passende vacatures waren er toen simpelweg niet in mijn regio (Friesland).

Jammer dat ik dit topic nu pas lees, gisteravond sliep ik al

Hier een ervaringsdeskundige pur sang. Ik ben in 2010 afgestudeerd en nu dus al drie jaar op de arbeidsmarkt. Wat een flop. Ten eerste toen ik in 2010 op zoek ging naar een baan in het onderwijs, want daar was ik met m'n bachelor immers voor opgeleid en hoewel ik mijn master wel bedoeld had om verder te kunnen groeien, wilde ik eerst praktische ervaring op doen in het werkveld. Nou oké, dat was al redelijk lastig. Er wordt altijd gezegd dat er een groot docententekort is, maar ik heb toch afwijzing na afwijzing gekregen. Dat is vast niet zo heel gek als starter, dus daar zal ik niet te moeilijk over doen, zo werkt dat nou eenmaal. Uiteindelijk een baan gevonden met 1,5 uur reistijd enkele reis, dus 3 uur reistijd per dag. Dat is één van de redenen dat ik overspannen ben geraakt, hoewel zeker niet de enige, maar daar hoef ik verder allemaal niet op in te gaan gelukkig

Afijn, toen moest ik vanuit een uitkering weer gaan zoeken naar een baan. Ik had recht op drie maanden WW. Daarna begon de tijd te dringen. Ik heb serieus wel op bijna 100 banen gereageerd met een brief. Ik had er een Word documentje van waarin ik alles bij hield maar die ben ik helaas kwijt na een oude laptop crash. Dingen binnen mijn werkveld, dingen buiten mijn werkveld, dingen waar ik wel wat ervaring mee had, of juist niet. Nou, echt nog nooit zo veel afwijzingen gehad als toen. Wat een hel. Het maakte het psychisch zo zwaar, dat is met name wat er zo ontzettend k.u.t. aan is. Hoe vind je elke keer weer die motivatie om een brief te schrijven, om iemand te overtuigen, terwijl je het zelf niet eens meer weet?

Uiteindelijk was de WW op na drie maanden en toen ben ik toch maar als postbode gaan werken. Midden in de winter, lekker koud in de sneeuw en regen En heel stiekem he, heel stiekem vond ik het best leuk! Ik vond het een verschrikking, elke dag zei ik als een soort mantra tegen mezelf: "Opgeleid aan de beste universiteit van de wereld, en wat doet ze: Postbode worden!". Als kind wilde ik altijd postbode worden, dus ik maakte er maar een grapje van. En ik vond het eigenlijk wel heerlijk om buiten te zijn. Ik viel af door de beweging (het begin van die 10 kilo) en het was eigenlijk precies goed om na die vreselijk overspannen-periode weer langzaam stapjes te zetten richting een werkend leven. Het verdiende alleen helemaal niks, maar 200 euro per maand. Ik had beter een bijstandsuitkering kunnen nemen, maar dat wilde ik niet. Ik haatte dat baantje als postbode want het gaf me zo'n ontzettend klein gevoel dat ik maar geen baan kon vinden behalve dit, maar het gaf me óók een goed gevoel dat ik tenminste íets deed en maar liet zien aan mezelf en de buitenwereld dat ik niet bij de pakken neer ging zitten. Het waren de kleine dingen die me weer blij maakten. Er was een babietje in de straat geboren waar ik liep, en elke keer die kaartjes door de bus doen en dan een glimp op te vangen van dat babietje, maakte m'n hele dag goed. Zo hield ik mezelf positief en werd ik langzaam weer m'n oude zelf. Dus het is wel goed geweest, goed voor m'n eigenwaarde en lekker er uit. Uiteindelijk ben ik een half jaar postbode geweest en toen vond ik mijn huidige baan.

Helaas verdient deze baan ook niet genoeg, en eindigt deze zomer, dus vandaar dat ik weer verder aan het zoeken ben. Ik merk dat ik intussen íets beter op de markt lig, ik heb iets meer ervaring en dus al enkele gesprekken gehad, maar tot nu toe geen succes. Meestal komt het er uiteindelijk toch op neer dat ik nog ervaring mis. De eindeloze discussie. Wat ik met name merk is dat het psychisch direct weer bij mij er in slaat. Direct weer zorgen, stress, wat als ik geen baan vind voordat m'n huidige baan eindigt... Ik vind het verschrikkelijk om nu wéér die stress te hebben. Ik voel me af en toe écht een nietsnut, een sukkel die maar al die hoge diploma's heeft maar niemand wil haar, niemand heeft wat aan haar. Terwijl ik ook echt wel weet dat ik potentie heb. Ik zit met een enorme carrière crisis, of ik ooit nog wel carrière ga maken, of dat dit het dan is, of ik altijd door zal blijven sukkelen.

Naast m'n huidige baan, weet iederee ook wel dat ik m'n eigen bedrijf heb opgericht als bruidsfotografe. Echt het meest fantastische werk om te doen, iets waar ik veel meer tijd in zou willen investeren, maar het levert nu nog niet voldoende op om dat fulltime te doen. Ik kan er nog niet van leven, moet er iets naast hebben. Maar het gaat wel goed en het geeft me naast wat extra geld ook geweldige ervaringen. Het is in eerste instantie eigenlijk een beetje ontstaan uit nood, uit die periode dat ik overspannen was, geen WW meer, en gewoon écht geld nodig had. Waarom niet iets met je fotografie doen, zei iedereen al jaren. Ja maar hoe?! Was de vraag. Bij deze. Ik heb het gedaan. En daar ben ik wel echt trots op.

Sorry voor dit immense verhaal. Het draagt weinig toe aan de discussie, maar ik wilde dit eerst typen voordat ik me in de discussie meng, omdat dit gewoon is hoe ik het ervaren heb en nog steeds ervaar. Ik vind het inderdaad echt heel moeilijk om nog positief te blijven in deze tijd. Ik probeer het wel, maar de paniek slaat me soms om de oren.

Nou inderdaad Jojootje. En van opmerkingen over echt geen baan in de horeca/of zoiets willen, dan liever een uitkering, zakt mijn broek ook af.
Ik geloof heus dat sommige mensen moeilijk een baan kunnen vinden, dat ze weinig op gesprek mogen komen omdat ze liever een jongere aannemen/ er in die regio geen werk is etc.
Aan de andere kant hoor ik ook vaak zat dat mensen geen 'kutbaantje' willen, of dat ze een of andere onmogelijke studie hebben gedaan en daarmee niet aan de bak komen, maar vervolgens niet willen solliciteren op te simpele baantjes omdat die onder niveau zijn. Daar word ik echt kriebelig van.

Ja, dat is ook weer wat ik hier lees. Ik begrijp best dat je eerst een periode probeert om in je eigen vakgebied aan het werk te blijven en hetzelfde salaris te blijven verdienen, maar op een bepaald moment ís het gewoon niet meer anders. Als dan de keuze er is, of bijstand/uitkering óf een baan die minder verdiend en niet aansluit bij je wensen, dan zou ik toch voor die slecht betaalde baan gaan. Als je dan je hypotheek niet meer kunt betalen, dan ga je eerst kijken naar de mogelijkheden: kan de andere partner bijvoorbeeld meer gaan werken om dit verlies op te vangen? Zijn er andere mogelijkheden om extra bij te verdienen? Als dit allemaal echt niet kan, dan zul je toch je vaste lasten moeten verlagen. Dit kan neerkomen op het verkopen van de tweede auto, of allebei de auto's, of zelfs een verhuizing naar een goedkoper huis. Allemaal niet leuk, nee zeker niet, maar het leven is niet altijd leuk.

KimRosenberg85 schreef: Als dit allemaal echt niet kan, dan zul je toch je vaste lasten moeten verlagen. Dit kan neerkomen op het verkopen van de tweede auto, of allebei de auto's, of zelfs een verhuizing naar een goedkoper huis. Allemaal niet leuk, nee zeker niet, maar het leven is niet altijd leuk.

In mijn geval was er inderdaad even sprake van moeten verhuizen van m´n huisje in DH naar m´n ouders terug, of iets goedkopers zoals een kamer. Ik was net vergeten te vermelden dat naast m´n baantje als postbode ik ook nog als oppas op twee jongetjes werkte, drie middagen in de week, waarmee ik ook nog 200 euro verdiende. Ik kwam dus op 400 euro per maand uit. Lang niet genoeg om m´n vaste lasten te kunnen betalen, de huur van m´n huis nog niet eens. Maar ik deed m´n best, kon op dat moment niet meer doen dan dat. Godzijdank kon m´n vader me in die periode nog wat bijstaan, en betaalde de helft van m´n huur. Zo kon ik in elk geval daar blijven wonen. Verschrikkelijk om zo financieel afhankelijk te zijn, maar het was op dat moment wel even nog m´n redding, nog net even een paar maandjes overbruggen. Ik weigerde te gaan samenwonen met m´n vriend uit financiële nood, dat wilde ik absoluut voorkomen. Uiteindelijk toen ik m´n huidige baan had gevonden, is die stap toch wel vrij snel gezet en ben ik wél bij hem komen wonen vorig jaar, maar psychisch voelt dat toch heel anders dan uit financiële nood. Misschien dat ik daarom nu af en toe ook wel heftig reageer op het feit dat ik redelijk afhankelijk van hem weer ben op het moment, ik ben er zo gevoelig voor geworden. En uiteindelijk valt het allemaal wel mee met mijn situatie. Ik heb godzijdank nooit m´n huis uit gehoeven, wél heb ik van tien euro per week moeten leven en eten. Maar de wetenschap dat het allemaal ooit beter zou worden, hield mij wel op de been. Ik kwam er wel. Maar het heeft me wel meer realiseren hoe zwaar sommige andere mensen het hebben. Ik kan financieel nog niets groots bijdragen aan de maatschappij verder, maar met kerst hebben m´n vriend en ik wel een hele doos vol producten gekocht bij de AH voor de voedselbank, ipv één blikje. Ik wilde toch iets doen voor de mensen die er niet zo makkelijk bovenop komen.

Ook hier een werkloos persoon. Nouja niet compleet maar ik heb urenvermindering gekregen op het werk waardoor ik nog maar 1 dag werk (8u) aangeboden heb gekregen. De andere 2 dagen krijg ik aangevuld door het uwv. Ik heb recht op 7 maanden WW (nu nog 5) en in de afgelopen 2 maanden heb ik denk ik al 50 sollicitaties eruit gedaan en niks als afwijzingen. Ik solliciteer me suf op van alles (ben ook minimumloon gewend) maar helaas.. Eigen bedrijf op zetten of opleiding volgen is geen optie. We krijgen het financieel gezien nu net rondgedraaid.
Het is echt niet zo makkelijk om momenteel aan het werk te komen.

Het is echt niet zo gemakkelijk. Mijn man heeft ook een tijd zonder werk gezeten, heeft zich suf gesolliciteerd en ging dagelijks uitzendbureau's langs maar kreeg niks anders dan afwijzigingen omdat hij of geen ervaring had of te oud is. En dan maakte hem het echt niet uit wat voor werk, hij wou alles aannemen.
Gelukkig heeft hij nu wel weer werk hoewel het wel op basis is van een nulurencontract. Dus nog steeds weinig zekerheid. De ene maand werkt hij gemiddeld zo'n 35u per week en de maand erop kan het zo maar 4u per week zijn.