een ouder verliezen aan een ziekte

Hoe gaat het nu met jou en je moeder Wennes?

M-G schreef:Schaapke: dat lijkt mij inderdaad ontzettend moeilijk om het tijdstip te weten dat je afscheid moet gaan nemen... pfff echt verschrikkelijk moeilijk lijkt mij dat! Ik kan begrijpen dat je het er erg moeilijk mee hebt gehad maar ik vind het ook een erg moedige beslissing van je vader (heb ik dat goed?) en van jullie allemaal om de pijn voor hem te verzachten door te zeggen hier en nu gaat het gebeuren en niet langer te wachten tot het vanzelf komt.

Ja, mijn vader, ja.
Het was vreselijk...ik heb nog steeds nachtmerries van..

@M-g: De crematie viel me alles mee. Het was heel anders als bij ons, waardoor het niet zo confronterend was als waar ik bang voor was. Mijn neef had een hele mooie tekst geschreven die voor mij heel herkenbaar was. Ik moet wel zeggen dat ik de nacht erna heel slecht geslapen heb en heel veel met de crematie van mijn eigen moeder bezig ben geweest.

@Schaapke: Ik wil jou gewoon even een dikke knuffel geven

@Wennes: Ik ben ook benieuwd hoe het met jou en je moeder gaat.

Aaaah Katrien! Dankjewel!

Katrien: fijn dat het "meeviel" maar helaas wakkert zoiets toch altijd weer iets aan (aangezien je een slechte nacht hebt gehad) Het lijkt mij toch weer een stukje van het verwerkingsproces.

Schaapke: wat ontzettend naar dat je er nachtmerries van hebt wat ik mij overigens goed kan voorstellen want het is niet niks... Ook van mij een dikke  Misschien heb ik erover heen gelezen hoor maar is het kort geleden, lang geleden? In ieder geval maakt dat het niet minder naar, je moet toch proberen je weg erin te vinden om er mee om te gaan.

@ MG: hij is afgelopen december overleden, net voor de kerstdagen.

Hoi meiden, ik zit in een hele drukke tijd. Mijn moeder is zo achteruit gegaan dat ze niet meer kon wonen waar dat ze woonde. Ze woonde eerst in een appartement waarbij er 24 uur begeleiding in het gebouw aanwezig was. Nu ze zo achteruit gaat moest ze naar een verpleeghuis. Eerst zou dit 1 1/2 uur rijden zijn voor ons en daar heb ik me zo rot over gevoeld. Ik ben zelf aan het bellen gegaan en ik heb echt een super vrouw getroffen. Ik had haar vrijdag gebeld, dinsdag is ze op bezoek geweest bij mijn moeder, woensdag kreeg ik telefoon dat ze donderdag kon verhuizen. Mijn moeder zit nu dus in een verpleeghuis. Ze zit nu nog niet in onze woonplaats, nu zit ze een half uur rijden bij mij vandaan. Ze staat op de wachtlijst om hierheen te komen, hopelijk kan dat een beetje vlotten.
Nu moet haar oude appartement dus leeg :(Ze heeft een soort verzamelverslaving en haar hele appartement staat bomvol. Helaas bijna geen hulp en alles komt op mij neer. Ik ben nu iedere vrije minuut daar bezig met ruimen. Morgen komt mijn broer helpen om dingen naar de stort te brengen samen met mijn man. Hopelijk zijn we dan een heel eind, want ik wil het appartement zo snel mogelijk leeg hebben.
Mijn man begrijpt niet goed dat ik de spullen uitgezocht wil hebben en zou zelf alles direct naar de stort brengen zonder te kijken wat het is. Ik wil zelf alles bekijken (maar goed ook want tussen de onderbroeken toch weer 50 euro gevonden ) en sorteren. Mijn man begrijpt dit dus niet en zegt ook: ze is nog niet dood. Ik vind het wel erg lastig om hiermee om te gaan, want ook al is ze nog niet dood, het voelt wel alsof er weer een stukje afsterft. Mijn moeder is al zo lang ziek en iedere keer takelt er een stukje meer af. Iedere keer ga ik zelf weer in een bepaald proces wat heel heftig is. Om eerlijk te zijn zit ik er nu gewoon doorheen. Het duurt al 24 jaar en ik vraag me af hoe lang het allemaal nog gaat duren.
Ook ben ik erg boos omdat ik me afvraag waarom ik zoveel narigheid mee moet maken. Ik weet dat ik sterk moet zijn, maar het lukt me nu even niet. (ik ben nu bezig met het huis leeghalen, bij ons thuis zijn we de badkamer aan het verbouwen, de tuin ligt overhoop en mijn zoontje is ziek, Help)

Schaapke, ik heb afscheid moeten nemen van mijn tante waar ik zo close mee was dat het meer een oma was. Zij heeft jaren geleden ook gekozen voor euthanasie en het afscheid nemen was zo vreselijk!! Ik heb daar dus echt een trauma aan over gehouden

Pffff wennes, wat een vervelende update, en wat jammer dat alles zo op jouw schouders terecht komt en dat je man het allemaal niet zo begrijpt. 

Heel veel sterkte deze weken, dikke knuffel 





Beterschap voor je zoontje, waar heeft hij last van?

Jeetje Wennes, wat een hectische en nare periode. Je hoeft niet altijd sterk te zijn. Soms is het goed om dit gewoon even te laten gaan om vervolgens jezelf keihard te herpakken.
Was je erbij toen de euthanasie plaatsvond bij je tante?

Printje, D is al 3 dagen flink verkouden, heeft flinke koorts en slaapt heel slecht. Ik weet dat het erbij hoort hoor, maar op dit moment is het voor mijn gevoel even de druppel die de emmer doet overlopen

Snap ik, kun je nu niet gebruiken idd. Nogmaals veel sterkte meis!

Schaapke, ik probeer heel sterk te zijn, maar dat is ook weer mijn valkuil omdat ik mijn emoties dus weg stop. Ik weet alleen niet hoe en wanneer ik deze moet uiten.
ik was er niet bij toen ze de euthanasie uitvoerden, maar alles was me uitgelegd. We moesten even reizen om bij die tante te komen en het is heel raar om iemand waar je zoveel van houdt om daar dan afscheid van te moeten nemen en te weten dat je diegene nooit meer gaat zien omdat zij gaat overlijden. Pff, ik geloof dat ik daar nu heel even niet aan wil denken, voel me al rot genoeg.

 O Wennes! Wat naar allemaa!! Heel veel sterkte. En nu ook haar appartement leeghalen, het is zo definitief! Ook vervelend dat je zoon ziek is. Beterschap voor hem! Hopelijk knapt hij snel op.

Wennes, ik snap dat dat een valkuil kan zijn. Ik herken het. Maar mochten de emoties je naar de keel vliegen, laat deze dan soms even toe. Heel onredelijk huilen heeft mijn echt geholpen. 
Dat afscheid nemen dat herken ik wel, ik snap wat je bbedoelt.
Ik hoorde ook van  heel veel mensen om ons heen dat ze het zo'n vreselijk idee vonden om het op de klok half 10 te zien worden, wetende door wat voor een heel wij op dat moment gingen.

Bah Wennes wat verdrietig dat het nu zo loopt en je er door heen zit. Laat af en toe je gevoelens ook even toe. Je mag best verdrietig,  boos of wat voor andere emotie dan ook zijn. Het is ook niet eerlijk en dat mag je best uiten. Het opkroppen herken ik wel maar dat was uiteindelijk voor mij niet de juiste oplossing. Ik koos soms bewust even een momentje voor mijzelf (onder de douche bijvoorbeeld) en dan liet ik de emoties toe. Veel sterkte! 

Zo deed/ doe ik het ook, MG!