angst om geliefden te verliezen

De laatste weken lijkt het wel of ik angstiger ben om mensen in mijn omgeving te verliezen en dan met name mijn dochter en man. Ik droom er praktisch elke nacht over en toen ik gisteren op tv iets zag over een sensor in een auto dat de ramen automatisch doet breken als je te water raakt heb ik de hele avond nog visioenen gehad over dat ik met onze dochter het water in zou rijden en haar dan niet op tijd uit het stoeltje kan krijgen. Vannacht heb ik gedroomd dat mijn man een overdosis drugs icm alcohol had genomen en dat niet overleefde en vanmorgen droomde ik nog dat onze dochter overleed aan brandwonden.
Ik word dan ook heel naar wakker en blijf dit nare, angstige gevoel nog een hele tijd hebben, pas in de loop van de ochtend verdween dit gevoel. Als ik zo mijn dochter naar bed breng, kan ik me er ineens druk om maken dat ze misschien niet meer levend wakker wordt. Ik snap niet waar die angsten ineens vandaan komen, eerder maakte ik me eigenlijk nooit zo druk, ik weet heel goed dat deze angsten niet realistisch zijn en dat ik geen reden heb om banger te zijn dan eerder, maar toch komen die dromen terug en kan de angst om mijn dochter, mijn man of de baby te verliezen me ineens naar de keel grijpen.

het zal misschien door mijn zwangerschap komen, maar in de eerste zwangerschap heb ik dit helemaal niet gehad. De enige angst toen was dat onze dochter (veel) te vroeg zou komen en deze angst was reëel (bedrust ivm harde buiken).

ondanks dat ik niet zwanger be herken ik je angst wel... Ik heb het hier ook en vertel haar dan ook erg vaak dat ik van haar hou voor ze gaat slapen en als ik haar naar mn ouders oid breng ook... En als ik het eens vergeet dan schrik ik daar van voor mezelf zeg maar... Of als mezelf wat gebeurd in huis ofzo als ze ligt te slapen of aan het spelen is dat ze dan helemaal alleen zou zijn totdat man weer thuis komt ed.... Soms moet ik er vanmzelfd niet te veel bij stil staan maar soms is dat wel eens moeilijk....

Kun je er evt wel over praten?

Ik herken je angsten wel, en ik ben niet zwanger!

Ik heb een keer met mijn moeder zitten praten over 'van je kind houden' toen ik nog zwanger was en ik me nog geen voorstelling kon maken van hoe intens je van je kind kan houden. Zij zei toen: "van je kind hou je zoveel dat het pijn doet" en daarmee bedoelde ze dat je al verdrietig kunt worden van alleen al de gedachte dat je kind ooit iets overkomt. En ik moet haar gelijk geven. Zeker nu je zoveel akelige verhalen in het nieuws hoort vind ik het diep in mijn hart al eng om haar bij mijn schoonouders achter te laten.
Bij mijn man heb ik het een tijdje heel erg gehad toen hij nog als een ketter rookte en veel alcohol dronk in combinatie met zijn medicijnen. Als hij dan een keer goed ziek was, was ik altijd bang dat hij nooit meer beter zou worden. Nu hij gestopt is met roken en veel minder is gaan drinken is die angst een stuk minder geworden maar ik kan nog steeds wel in de stress schieten als ik weet dat hij om half 6 nog niet thuis is uit zijn werk, niks heeft laten weten en niet bereikbaar is.

Ik denk niet dat het slecht is dat je deze angsten hebt zolang ze je niet belemmeren in je dagelijkse leven. Als je veel van iemand houdt ben je emotioneel gewoon een stuk kwetsbaarder want je wil die persoon niet verliezen en zeker wanneer je ook nog zwanger bent en extra 'kwetsbaar' bent door alle hormonen en lichamelijke beperkingen dan snap ik heel goed dat je niet weet hoe je het zou moeten trekken wanneer er iets met je man of dochter zou gebeuren.

Praat er wel over met iemand! Krop het niet op want dan wordt het volgens mij alleen maar erger. En ik denk dat je versteld zult staan van hoe veel mensen hier 'last' van hebben.

mijn man werkt in de bouw en dat maakt het eerlijk gezegd niet makkelijker. Ik heb voor het weekend gezien hoe een kelder van 23 ton geplaatst wordt Mijn man stond in het gat en had nog geen halve meter tussen de kelder de wand van het gat zeg maar. Ik zag het toen ook al zo gebeuren dat die kraanmachinist een fout maakte en die kelder boven op mijn man zou zetten. Zo is hij ook al eens van de nok van het dak gevallen, met de rug op een steiger gekomen en is toen plat op zijn rug op de grond terecht gekomen. Hij is toen door zijn collega's in een bedrijfsbusje gezet en naar het ziekenhuis gebracht waar hij natuurlijk meteen op zo'n plank werd gelegd met neksteun en alles. Goddank is hij er vanaf gekomen met alleen een hoop kneuzingen, maar alleen het idee al dat hij zijn rug of nek had kunnen breken maakt me echt misselijk van angst. Hij vertelt niet tot in detail hoe hij dingen doet, maar toen ik hoorde dat hij de dakplaten boven op een kerk moest leggen en daar alleen een steiger van 70cm breed omheen stond ben ik echt kwaad geworden. Binnen in de kerk hingen wel vangnetten, maar daar hadden zij niks aan.

De angst om ze te verliezen beheerst mijn dagelijkse leven denk ik niet, als ik aan het werk ben denk ik daar bijvoorbeeld niet aan, maar zoals vanmorgen heb ik wel een paar uur met zo'n angstig, onbestemd gevoel rond gelopen.

Ik herken het ook. En het is bij mij erger geworden na de geboorte van S. Ik ben echt heel erg bang om mijn ouders, mijn man of onze zoon te verliezen maar met name mijn ouders omdat dat zeker gaat gebeuren. Ik zou niet weten wat ik zonder ze zou moeten en ik ben echt zo ontzettend bang voor dat moment

Ik herken die angsten ook wel, de laatste tijd ben ik vaak bang dat ik bijv. 's ochtends niet meer wakker word en mijn vriend is werken en mijn zoontje wordt dan wakker en zit dan de hele dag in bed te huilen en dat mijn vriend pas 's avonds thuis komt.. Lijkt me zo'n eng idee, dat mijn zoontje dan de hele dag overstuur in zijn bedje zit.. pfff hopelijk gebeurt dit nooit, moet er zelf ook niet aan denken dat ik nu al dood zou gaan, maar ik hoor het de laatste tijd wel vaak, meiden van mijn leeftijd die 's nachts een harstilstand krijgen.. bah niet aan denken...

Hier ook herkenbaar. En wat jij zegt over de bouw al helemaal. 1 keer was hij er echt bijna niet meer geweest. Toen viel er een betonkraan om en het is dat zijn baas het zag gebeuren en met een sprong hem weggeduwd heeft. Anders was ik nu weduwe geweest. En sinds die tijd ben ik echt bang dat er een keer echt wat gebeurd. Als ik de ambulances hier in het dorp hoor krijg ik de zenuwen.
Tijdens de zwangerschap ook vreselijk eng over gedroomd.

En nu Siem er is vind ik het allemaal ook best eng, bang om hem alsnog te verliezen door een ziekte ofzo. Maar probeer er niet al te veel bij na te denken daar word je alleen maar depri van.

Ik herken het wel, ben zelf ook vreselijk bang om mijn dochter of mijn man te verliezen. Soms lees/hoor je van die horrorverhalen dat je je kindje 's ochtends dood in bed vindt. Dat je hem/haar kerngezond naar bed brengt, 's ochtends nog hoort babbelen en als je dan een uurtje later in het kamertje komt, blijkt het kindje te zijn overleden. Vreselijk lijkt me dat. Ik vertel J. dan ook elke avond dat ik heel veel van haar hou, dat ze mooie dromen moet dromen en dat we morgen weer een leuke dag gaan maken met elkaar.

Ik ben ook erg blij dat mijn man lekker dicht bij huis werkt. Toen hij nog in de detachering werkte, moest hij soms wel 2 uur enkele reis rijden. Hij stuurde dan altijd een sms sturen als hij op zijn werk was, om mij gerust te stellen.

Mijn miskramen (en met name de laatste) hebben het er ook niet beter op gemaakt zeg maar.

Ik heb het ook weer erger sinds ik zwanger ben. Zo bang dat er iets met N. of mijn man gebeurd. Ook wat jij zegt, bang dat N. iets gebeurd in zijn slaap of mijn man op zijn werk (werkt ook in de bouw). Heb ook een tijdje angst gehad om naar de winkel te gaan, bang dat daar één of andere idioot zou rondlopen die ons iets aan zou doen. Het is wel iets minder nu, maar blijft aanwezig. Nog als ik een beetje een onguur type tegenkom, ben ik op mijn hoede.

Ik had bij de zwangerschap van R ook hele erge angsten, voor autorijden. En nog steeds, wel minder.
Denk me ook de meest erge dingen in, en je weet denk ik wel hoe erg ik in de stress zat toen W het kamertje op ging halen met het karretje achter de auto.
Ik ben ook erg bang om mijn dochter of man te verliezen.
Nu mijn tante (ongeneeslijk) kanker is, word je ook weer met je neus op de feiten gedrukt dat het echt zomaar afgelopen kan zijn.

SarahKey, jeetje dat is ook niets zo'n ervaring van je man met die betonkraan!
Jullie zullen zijn baas eeuwig dankbaar zijn, denk ik.

Herken het ook!

Ik herken het ook hoor. Zo heb ik sinds mijn eerste zwangerschap dat als ik bij iemand in de auto zit heel erg meekijk of we wel af kunnen slaan etc.
Ik ben ook heel bang dat als mijn man en ik samen in de auto zitten dat we dan een ongeluk krijgen en onze zoon alleen achter blijft.

Ik ben niet zwanger, heb ook geen kinderen, maar heb bij vlagen ook zulke angsten.
De laatste tijd vooral. Mijn ouders doen op dit moment heel veel voor me en ik heb daardoor heel intensief contact met ze. Af en toe vliegt het me dan aan dat de kans bestaat dat ik ze verlies. Mijn vader leeft vrij ongezond en ik ben dan zo bang dat ik hem op relatief jonge leeftijd kwijt raak.

Het heeft bij mij ook veel te maken met mijn hormonen. Tijdens mijn menstruatie is het veel en veel erger.

heel herkenbaar Rejoy.
Ik haal zelf ook de engste dingen in mijn hoofd en ben ik heel erg bang om D. of mijn man te verliezen.
Als mijn man laat thuis komt en hij is niet bereikbaar is dan stel ik me al voor hoe hier agenten aan de deur staan om te vertellen dat mijn man een ongeluk heeft gehad en dan denk ik al hoe ik "moet" reageren om dat ik D. ook heb dus niet kan instorten.
Ik verplicht me dan om aan wat anders te denken of ik ga even goed zingen.

eerlijk gezegd dat ik altijd dat ik 1 van de enige was die daar last van had maar "gelukkig" zijn er meer.

hee, waarom is deze nou verzet? Ik had 'm bewust in de mama-pijler gezet. Ik link het namelijk direct aan het hebben van een gezin en zwanger zijn.

Ik heb die angst ook heel erg, ook vaker "bang" als mijn vader C. heeft gehaald dat ze samen verongelukken ofzo, dat ik ze dan allebei tegelijk kwijt ben en dan kan ik daar best in blijven hangen.

heel herkenbaar. Ik heb dit soort dromen alleen over mn dochter. Afgelopen nacht droomde ik dat ze in het water viel, werd huilend wakker. MIjn man zei laatst nog dat ik de laatste tijd van die rot dromen heb over ons dochtertje. Ik zou weleens willen weten wat het allemaal betekent. Dromen betekenen toch altijd iets?

Ik heb dit ook heel erg gehad, ik ben helaas in drie jaar tijd twee geliefden verloren en toen ben ik een tijdje verschrikkelijk bang geweest dat er weer wat zou gebeuren. Soms als de telefoon rinkelde op een moment dat ik het niet verwachtte, kon ik al zo schrikken dat ik na die tijd nog een half uur hartkloppingen had en de rest van de dag niet meer van een rotgevoel af kwam.

Toen het er even op leek dat mijn broer een bepaalde ziekte zou hebben, heb ik ook weer enorm in de put gezeten. Niet eens omdat het zo'n ernstige ziekte was, maar omdat ik dat ook al weer helemaal uit de hand zag lopen en allerlei rampscenario's bedacht. In die tijd was ik ook zwanger van mijn tweede dochter en die angst om dierbaren te verliezen is ook op mijn zwangerschap geslagen en ik ben extreem bang geweest om mijn dochter te verliezen.

Gelukkig is dit sinds haar geboorte steeds minder geworden en ben ik nu algeheel weer wat rustiger en slaat die nare angst me zelden meer om het hart.

Rejoy. schreef:hee, waarom is deze nou verzet? Ik had 'm bewust in de mama-pijler gezet. Ik link het namelijk direct aan het hebben van een gezin en zwanger zijn.

Kennelijk is hij verplaatst, omdat het ook perfect een verhaal kan zijn van iemand die gewoon bang is om dierbaren te verliezen. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik vaak heb gelezen dat dit te maken heeft met hormonen en dus zwangerschap. Ik kan er dus ook niets over zeggen. Nooit zwanger geweest, niet van plan, op dit moment, alles kan altijd nog veranderen, om ooit zwanger te worden. Maar ik snap wel dat je tijdens je zwangerschap, wellicht door de extra hormonen, welke aangemaakt worden door het lichaam, dat je (extra) bang bent.

Je hebt niets aan mijn post. Maar goed, wilde in ieder geval posten dat ik het vaker heb gehoord/gelezen.