een ouder verliezen aan een ziekte

Is het een idee om een apart "mini forum" te maken zodat erover gepraat kan worden?

Lieve Wennes, wat vreselijk zeg!! Heel veel sterkte!

Ook de andere meiden die in dezelfde situatie zitten, heel veel sterkte.

Wat vervelend om te lezen dat het inmiddels zo slecht gaat met je moeder...
Heel veel sterkte meid, en als ik je een keer kan helpen.
We weten elkaars huis te wonen...

Wennes schreef:Is het een idee om een apart "mini forum" te maken zodat erover gepraat kan worden?

Ja, dat is misschien wel een goed idee, maar we kunnen er hier toch ook over praten?

Hoe heftig vonden jullie de laatste dagen eigenlijk? En waar waren die laatste dagen?

Ik heb mijn vader niet verloren aan een langlopende ziekte. Maar op een andere manier. Maar ik weet hoe het voelt Het is nu bijna negen jaar geleden. Maar het lijkt alsof het de dag van gisteren was.

Lieve Wennes, heel erg veel sterkte..

Ik ben mijn moeder dan wel niet verloren aan een lichamelijke ziekte maar weet dus wel hoe het is om één van je ouders te moeten missen... Zoals veel meiden hier, merk ik nu in dit topic.

En wat zitten vele van jullie nu in een moeilijke, onzekere periode...

Heel erg veel sterkte voor jullie allemaal!

@Schaapke, de laatste dagen waren erg hectisch. Maar gelijk na het overlijden van mijn moeder waren we vooral heel erg opgelucht dat ze nu rust heeft.

@Katrien, wat een openhartig verhaal. Heftig, de laatste dagen van je moeder.

Schaapke schreef:

Wennes schreef:Is het een idee om een apart "mini forum" te maken zodat erover gepraat kan worden?

Ja, dat is misschien wel een goed idee, maar we kunnen er hier toch ook over praten?

Ik vind het zelf wel fijn om hier "besloten" over te praten.

Heeft iemand verstand hoe je een besloten forum kunt aanmaken?

Schaapke: ik kan een heel lang verhaal typen maar ik probeer het een beetje kort te houden: de laatste dagen waren bij ons thuis waar we bewust voor hebben gekozen. Ze waren moeilijk, zwaar en verschrikkelijk om te zien hoe mijn moeder leed. Ze gaf niet op. Ze heeft een aantal dagen geleefd op 3 slokjes drinken op een dag.

Het was hartverscheurend om te zien hoe ze eigenlijk nog aan het vechten was om te blijven leven, haar lichaam wilde niet opgeven, zij wilde niet meer. Ze heeft veel pijn geleden omdat het een bikkelharde tante was en ze niet wilde toegeven aan haar pijn maar het was te zien aan haar gezicht.

Zaterdag is de begrafenis doorgesproken waarbij zij ineens zij (bij de keuzen crematie of begrafenis) onder het zand en dat herhaalde ze 4 keer,, dat vond ik nog vrij bijzonder (ondanks dat ze niet meer echt praatte, kreeg ze dus wel het een en ander mee). Ze heeft die dag ook een morfine infuus gekregen zodat ze geen medicijnen meer hoefde te slikken (wat gewoon echt niet meer ging). Zaterdagavond hadden mijn vriend en ik "waakdienst" en toen mijn broer thuis kwam en het overnam werd ze ineens wakker en zei ze: waar is mijn kleine meisje? Ik liep naar haar toe en ze vroeg of alles goed kwam (met het oog op de zwangerschap) Ik heb haar gerustgesteld en gezegd dat ik heel goed voor haar kleinzoon zou zorgen. Ze is toen in slaap gevallen en we hebben haar niet weer gesproken.

Zondag was ze jarig, op die dag hebben we een morfinepomp aan laten brengen zodat ze echt geen pijn meer zou hebben.

Maandag kwamen 2 vriendinnen van haar die beide in de zorg werken en die wilden graag een nacht bij haar zijn. Alsof ze op hen gewacht heeft is ze die nacht in het bijzijn van hen en mijn broer overleden. Ze is overleden toen er echt gelachen werd om de herinneringen van vroeger.

Het was verschrikkelijk om een onafhankelijke vrouw pijn te zien lijden en afhankelijk te zien zijn van anderen. Ze vond het erg om mij om hulp te moeten vragen (ze wilde het liever ook niet dat ik haar tilde / ondersteunde want ik was 7 maand zwanger). Ik vond het verschrikkelijk dat ik niets voor haar kon doen en hoopte de zondag dat het al voorbij was voor haar (als je snapt wat ik bedoel, uiteraard wilde ik haar niet missen maar dit? nee dit gunde ik niemand!) Inderdaad zoals katrien ook zegt: na het overlijden was er ook een klein beetje opluchting, voor haar, dat zij niet meer hoefde te lijden, geen pijn meer had en rust had, voor ons begon het verwerken toen pas echt.

Sorry toch nog een lang verhaal geworden.

M-G, tranen over mijn wangen door jou verhaal. Weet niet zo goed wat te zeggen. Vind dat je het mooi verwoord hebt.
Ik ben nu zwanger van ons tweede kindje en hoop zo dat mijn moeder er in december nog is en haar tweede kleinkind Nog mee mag maken.

.

Mijn ouders heb ik nog, mijn moeder dan mee gebroken, maar ben mijn tante, die als een moeder voor mij was, aan kanker verloren.

@ M-G: ook al zo'n openhartig verhaal. Moedig van je om te delen. Voor mij zijn ook delen ervan herkenbaar, net als wat Sterrin zegt.
Bij ons heerste er ook wel opluchting toen mijn vader overleed. Het liefst wil je m niet missen natuurlijk, maar als het niet anders is, dan hoop je dat heel lang lijden bespaart blijft. Gelukkig was dit mijn vader zo d.m.v. euthanasie. ik vond dat in één woord: vre-se-lijk, maar wel fijn voor hem.

@ Wennes: ik heb eigenlijk geen idee hoe dat werkt zo'n besloten forum.

@ Sterrin: wat knap dat je je moeder hebt afgelegd. Waarom wilde je dat doen?
Ik heb het bij mijn vader ook gedaan (deels).

Hier ook mijn moeder verloren aan alvleesklierkanker. in April kwam de diagnose, in juni is ze overleden. Mijn moeder lag vanaf de diognose alleen nog in bed, we hadden thuiszorg. Mijn moeder heeft alles vanuit bed geregeld, de begravenisondernemer kwam, ze heeft alles doorgesproken, steen uitgezocht, kleding.

Toen ze echt terminaal was hadden we nachtzorg, die zaten beneden op de bank terwijl wij konden slapen. morgens vroeg rond 07.50 is ze in ons bijzijn overleden. Ook ik heb mijn moeder afgelegd met de begravenisondernemer, ik werk ook in de zorg in ik wilde dat graag.



Sterkte de komende tijd. Ik vond mijn moeder erg sterk, ze wist dat er niks meer aan te doen was maar ze heeft zelf nog alles geregeld.

@M-G. Mooi hoe je moeder nog naar haar kleinzoon vroeg. Het lijkt me zo moeilijk om zwanger te zijn terwijl je een ouder aan het verliezen bent.

@Happydobby. Mijn moeder heeft ook haar eigen uitvaart geregeld. Dat vind ik zo knap, wat moet je daar sterk voor zijn.

Katrien schreef:@M-G. Mooi hoe je moeder nog naar haar kleinzoon vroeg. Het lijkt me zo moeilijk om zwanger te zijn terwijl je een ouder aan het verliezen bent.

@Happydobby. Mijn moeder heeft ook haar eigen uitvaart geregeld. Dat vind ik zo knap, wat moet je daar sterk voor zijn.

Mijn vader heeft ook een paar dingen zelf geregeld, althans, aangegeven. Hij heeft zijn kaart gezien en vertelt wie hij graag bij zijn uitvaart wilde hebben. En hij heeft trouwens ook uitgekozen wat hij aan zou hebben.

Schaapke schreef:

Katrien schreef:@M-G. Mooi hoe je moeder nog naar haar kleinzoon vroeg. Het lijkt me zo moeilijk om zwanger te zijn terwijl je een ouder aan het verliezen bent.

@Happydobby. Mijn moeder heeft ook haar eigen uitvaart geregeld. Dat vind ik zo knap, wat moet je daar sterk voor zijn.

Mijn vader heeft ook een paar dingen zelf geregeld, althans, aangegeven. Hij heeft zijn kaart gezien en vertelt wie hij graag bij zijn uitvaart wilde hebben. En hij heeft trouwens ook uitgekozen wat hij aan zou hebben.

Knap vind ik dat, wat moet je sterk zijn om dat te kunnen. Mijn moeder heeft ook zelf haar kleding uitgezocht, ook de muziek, wie er een kaart zouden krijgen en hoe die kaart eruit zou zien heeft ze zelf besloten.

Katrien schreef:

Schaapke schreef:

Katrien schreef:@M-G. Mooi hoe je moeder nog naar haar kleinzoon vroeg. Het lijkt me zo moeilijk om zwanger te zijn terwijl je een ouder aan het verliezen bent.

@Happydobby. Mijn moeder heeft ook haar eigen uitvaart geregeld. Dat vind ik zo knap, wat moet je daar sterk voor zijn.

Mijn vader heeft ook een paar dingen zelf geregeld, althans, aangegeven. Hij heeft zijn kaart gezien en vertelt wie hij graag bij zijn uitvaart wilde hebben. En hij heeft trouwens ook uitgekozen wat hij aan zou hebben.

Knap vind ik dat, wat moet je sterk zijn om dat te kunnen. Mijn moeder heeft ook zelf haar kleding uitgezocht, ook de muziek, wie er een kaart zouden krijgen en hoe die kaart eruit zou zien heeft ze zelf besloten.

Ja, het lijkt mij ook vreselijk om te doen, maar wij merkte ook dat de laatste dagen de emoties van mijn vader wat afgevlakt waren. Ik denk daarom dat hij dit soort beslissingen makkelijker kon maken.

Ik hoor net dat mijn oom gisteravond is overleden, ook aan kanker. Hij is ruim een jaar ziek geweest, het leek goed met hem te gaan, tot een week geleden. Toen ging het ineens heel snel heel slecht.

Theezakje: Dank je, ik hoop ook voor je dat je moeder er nog bij mag zijn en zeker nog het een en ander mee mag maken en er nog van kan genieten! Probeer in ieder geval zoveel mogelijk nu te genieten van alles wat je nog samen kunt doen. Dat kunnen ze je dan nooit meer afnemen.

Schaapke: Euthanasie, moedig, meer kan ik er niet over zeggen. Wij konden, wilden en durfden die keuze niet te maken vandaar palliatieve sedatie. Wij konden ons gewoon niet voorstellen dat je een dag en een tijd inplant en het dan het einde is. (zo is het ons in ieder geval uitgelegd)

Sterrin: inderdaad afleggen van je moeder, knap! Zelf heb ik het ook gedaan maar voor mij voelde het dat dat het laatste was wat ik voor haar kon doen en ik wilde dat het door vertrouwde mensen zou gebeuren (de uitvaartverzorger was ook een vriendin van mijn moeder dus dat scheelde wel) maar toch wilde ik het perse zelf doen en mijn schoonzus is ook gevraagd, die heeft geholpen.

Katrien: Alleseerst gecondoleerd met je oom, bah zeg altijd verdrietig om iemand te moeten verliezen. Zeker als het lijkt goed te gaan, kan het zo ineens onverwachts toch komen (het slechte bericht) Wanneer is de begrafenis / crematie? Veel sterkte!

knap dat je moeder haar eigen uitvaart heeft geregeld, daar moet je inderdaad sterk voor zijn. Zelf vond ik het ook mooie laatste woorden die ik van haar hoorde maar ook die geruststelling in haar ogen. Het voelde alleen wel vreemd om haar gerust te stellen terwijl zij mij een aantal weken ervoor gerust stelde: meid het komt allemaal goed, jij kunt dat prima zo'n kleine opvoeden. Toch fijn dat je moeder nog veel dingen zelf heeft uitgekozen dan weet je ook dat het echt is zoals zij het wilde.

Wennes: hoe is het nu met jou en je moeder?

@ M-G, klopt. Bij euthanasie wordt een dag en een tijd afgesproken. Eerlijk? Het was vreselijk om dat te moeten weten. Ik hoop dan ook dit nooit met mee te maken.

@ Katrien, gecondoleerd.

Euthanasie lijkt mij ook vreselijk om mee te moeten maken. Hier lag de verklaring ook klaar, maar is niet toegekomen aan het moment.

M-g, we zijn nu onderweg naar de crematie. Ik zie er erg tegenop, het is de eerste crematie na die van mijn moeder.

Schaapke: dat lijkt mij inderdaad ontzettend moeilijk om het tijdstip te weten dat je afscheid moet gaan nemen... pfff echt verschrikkelijk moeilijk lijkt mij dat! Ik kan begrijpen dat je het er erg moeilijk mee hebt gehad maar ik vind het ook een erg moedige beslissing van je vader (heb ik dat goed?) en van jullie allemaal om de pijn voor hem te verzachten door te zeggen hier en nu gaat het gebeuren en niet langer te wachten tot het vanzelf komt.

Katrien: hoe was de crematie? Was het een "mooi" afscheid? Hopelijk kun je het allemaal een plekje geven en heeft het net al teveel gevoelens / gedachten naar boven gebracht. Niet dat dat slecht is hoor maar ik kan mij zo voorstellen dat je probeert je leven weer op te pakken of opgepakt hebt en dat dit dan erg confronterend is.