Geduld verliezen

Ik ben benieuwd of er mama's zijn die durven toe te geven dat ze wel eens hun geduld zijn verloren tegen hun kindje.
En in welke situatie gebeurde dat en hoe voelde je je toen?

Ik. Als Louise ziek is en ik voor de tienduizendste keer mijn bed weer uit moet, Louise bij mij moet nemen en zo proberen verder te slapen. Want op vlak van opstaan hoef ik niet op mijn vriend te rekenen. 2 weken terug ben ik na de vierde nacht NIET slapen mijn geduld verloren en ben ik om 4u 's nachts buiten even gaan afkoelen na heel boos te hebben geroepen tegen mezelf. En dat terwijl andere ouders huilbaby's hebben, ik ben echt zwak, haha.

Hier ook met slapen. Ik word echt gek als mijn zoontje voor de derde keer in de nacht wakker wordt. Ik ben echt geen nachtmens, ik heb mijn rust nodig en kan echt heel bot en chagrijnig reageren als dat verstoord wordt. Tot huilen aan toe. Ik kan daar niet tegen.

Ja hoor. Soms als ze allebei vervelend/huilerig zijn en ik moet voor de 100ste keer zeggen dat J. iets niet mag dan wordt ik echt (veel te) boos. Dan schreeuw ik naar hem dat hij nou eindelijk is op moet houden en niet zo vervelend moet doen. 10 seconden later zeg ik dan tegen hem dat mama niet zo tegen hem mag schreeuwen en dat ik niet meer boos ben enz.
Als M. 'snachts weer is niet wil slapen en ik voor de 20ste keer m'n bed uit moet en ze dan weer gaat liggen gillen als ik wegloop en weer helemaal vrolijk gaat liggen doen als ik terug kom loop ik ook wel is scheldend weg omdat ik dan moe ben en wil slapen maar ik al weet dat dat er voorlopig niet in zit.

Jep. Kan me niet voorstellen dat er ouders zijn bij wie dat niet gebeurd.

Als mijn zoon een dag heel slecht luistert en ik alles 10keer moet zeggen bijv.. En vaak kan ik mezelf wel herpakken omdat ik weet dat het geen zin heeft om mijn stem te veel te verheffen(hij luistert veel beter als ik even rustig met hem ga zitten), maar dat lukt niet altijd. Daarna zeg ik dan wel dat het niet goed is om te schreeuwen ;-) en waarom dat gebeurde.

Ja ik. Ik werd zo kwaad dat ik hem eigenlijk als reactie en pets tegen zijn hoofd gaf (hij deed me namelijk bewust erg pijn ergens) Ik schrok eigenlijk nog harder dan hem en heb me er echt een aantal dagen schuldig over gevoeld. Ook heb ik 1x hard tegen hem geschreeuwd en ook toen schrok ik harder dan hem en ook weer voelde ik me een aantal dagen schuldig.

Maar over het algemeen zoek ik even een minuutje de rust op om even te kalmeren als ik echt boos ben. Dan ga ik even op het toilet een potje Wordfeuten ofzo

Ik kan me trouwens echt niet voorstellen dat geen enkele moeder jou vraag met nee kan beantwoorden.

Elodie, ik vond je juist zo netjes uitleggen en zo rustig tegen je zoon praten en hij reageerde hij daar zo netjes op. Dacht dat je altijd heel beheerst was tegen hem, haha! Maar ik begrijp het volkomen hoor, als je (te) moe bent.

Ik ook. Kan erg weinig hebben snachts. Als ik dan haar luier verschoon, en als ze voor de 5e keer de luierdoekjes doos expres op de grond trapt.. Dan aahhh heb laatst snachts zo'n harde schop er tegen gegeven toen die op.de grond lag dat de deksel stuk was.
Mama beetje boos...? Ik ja! Je moet snachts lief zijn vooor mama en gaan slapen

tijdens de zwangerschap kan ik nu heel boos reageren tegen D.
als mijn man thuis is vlucht ik altijd weg als ik merk dat ik mijn geduld verlies, even snel naar buiten ofzo en als hij niet thuis is probeer ik me helemaal af te sluiten en even achter de computer ofzo maar als ik wel mijn geduld verlies word ik boos op D. en ga schreeuwen ofzo dan zeg ik direct dat mama een beetje boos en moe is en dat mama D. wel heel lief vind en geef haar een dikke kus.

Wel 'fijn' om te horen dat het herkenbaar is voor moeders. Het is nou niet zo dat ik elke dag kwaad op hem word, maar als hij wéér van alles doet om onder het tandenpoetsen uit te komen (gillen, schreeuwen, huilen, loswurmen) dan kan ik wel even boos worden ja.

Ik voel me daarna altijd heel erg schuldig.


Het is een fase, het is een fase, het is een fase...

Pippa schreef:Elodie, ik vond je juist zo netjes uitleggen en zo rustig tegen je zoon praten en hij reageerde hij daar zo netjes op. Dacht dat je altijd heel beheerst was tegen hem, haha! Maar ik begrijp het volkomen hoor, als je (te) moe bent.

Hahaha valt dat even tegen!
Maar dat is over het algemeen denk ik ook wel zo hoor;) maar ik denk dat er geen enkele ouder is die niet soms het geduld verliest. En dat zal vaak ook niet elke dag/week gebeuren..

ben blij te lezen dat ik niet de enigste ben hier in.Ik ben voorheen(lees tot een paar maanden terug)mijn geduld weleens verloren bij V.Ik probeer er nu op te letten,wanneer het me te veel word ga ik even afkoelen.

Ook ik verlies weleens mijn geduld, ondanks dat ik toch wel ontzettend veel geduld heb. Maar eens is het op. Vooral 's nachts, al werkt 'uit m'n slof schieten' dan alleen maar averechts eigenlijk. Ben al een paar keer keihard in huilen uitgebarsten, in een donkere kamer met N. op mijn arm. Ook heb ik haar eens heel boos in haar bed gezet "Jij blijft NU hier zitten en stopt met huilen!" en ben weggelopen. Voelde me daar zo vreselijk over. Na een paar minuten ging ik weer naar haar toe, maar had die minuten echt even nodig om bij te komen en rustig verder te gaan.

Het gebeurt bijna nooit, maar het geduld is bij iedereen weleens een keertje op.

Zelda schreef:Wel 'fijn' om te horen dat het herkenbaar is voor moeders. Het is nou niet zo dat ik elke dag kwaad op hem word, maar als hij wéér van alles doet om onder het tandenpoetsen uit te komen (gillen, schreeuwen, huilen, loswurmen) dan kan ik wel even boos worden ja.

Ik voel me daarna altijd heel erg schuldig.


Het is een fase, het is een fase, het is een fase...

Hoe oud is jouw zoon? Want hier is dat wel makkelijker geworden toen ik aan hem uit kon leggen waarom zulke dingen moeten. En probeer in je hoofd te houden; hoe meer gestrest jij bent, hoe meer hij je tegen gaat werken, want dat voelen ze echt goed aan.
Sterkte ermee!

Parisienne schreef:Ook ik verlies weleens mijn geduld, ondanks dat ik toch wel ontzettend veel geduld heb. Maar eens is het op. Vooral 's nachts, al werkt 'uit m'n slof schieten' dan alleen maar averechts eigenlijk. Ben al een paar keer keihard in huilen uitgebarsten, in een donkere kamer met N. op mijn arm. Ook heb ik haar eens heel boos in haar bed gezet "Jij blijft NU hier zitten en stopt met huilen!" en ben weggelopen. Voelde me daar zo vreselijk over. Na een paar minuten ging ik weer naar haar toe, maar had die minuten echt even nodig om bij te komen en rustig verder te gaan.

Het gebeurt bijna nooit, maar het geduld is bij iedereen weleens een keertje op.

Op zo'n moment weet je ook dat je te ver gaat, maar je lontje is dan echt op he? Ik herken het helemaal.

Elodie schreef:

Zelda schreef:Wel 'fijn' om te horen dat het herkenbaar is voor moeders. Het is nou niet zo dat ik elke dag kwaad op hem word, maar als hij wéér van alles doet om onder het tandenpoetsen uit te komen (gillen, schreeuwen, huilen, loswurmen) dan kan ik wel even boos worden ja.

Ik voel me daarna altijd heel erg schuldig.


Het is een fase, het is een fase, het is een fase...

Hoe oud is jouw zoon? Want hier is dat wel makkelijker geworden toen ik aan hem uit kon leggen waarom zulke dingen moeten. En probeer in je hoofd te houden; hoe meer gestrest jij bent, hoe meer hij je tegen gaat werken, want dat voelen ze echt goed aan.
Sterkte ermee!

Hij is 3 jaar. Uitleggen waarom hij de tanden moet poetsen werkt gewoon niet, ik heb van alles al geprobeerd. Dus nu is het maar in de houdgreep en tanden poetsen, maar daar word de sfeer al helemaal niet leuk van.

Ik verlies mijn geduld ook wel eens en kan dan onredelijk reageren. Als ze de hele tijd aan het zeuren zijn en niks willen of juist alles willen dan ben ik er wel eens klaar mee. Ik leg achteraf wel uit waarom ik zo reageerde en zeg er ook sorry voor en mijn dochter zegt 's avonds wel eens als ik haar naar bed breng 'mama, morgen gaan we er een gezellige dag van maken want vandaag was niet zo leuk hè, we waren allemaal een beetje boos'.

Zelda schreef:

Parisienne schreef:Ook ik verlies weleens mijn geduld, ondanks dat ik toch wel ontzettend veel geduld heb. Maar eens is het op. Vooral 's nachts, al werkt 'uit m'n slof schieten' dan alleen maar averechts eigenlijk. Ben al een paar keer keihard in huilen uitgebarsten, in een donkere kamer met N. op mijn arm. Ook heb ik haar eens heel boos in haar bed gezet "Jij blijft NU hier zitten en stopt met huilen!" en ben weggelopen. Voelde me daar zo vreselijk over. Na een paar minuten ging ik weer naar haar toe, maar had die minuten echt even nodig om bij te komen en rustig verder te gaan.

Het gebeurt bijna nooit, maar het geduld is bij iedereen weleens een keertje op.

Op zo'n moment weet je ook dat je te ver gaat, maar je lontje is dan echt op he? Ik herken het helemaal.

Ja, die nachten.. vreselijk! Het heeft anderhalf jaar non-stop slapeloze nachten bij mij geduurd voordat dit punt bereikt was.. nog best knap

Je bent een mens en als iets of iemand je op je zenuwen werkt dan kan ik me echt voorstellen dat hij een veeg uit de pan krijgt van je. Dat maakt je echt geen slechte moeder of hoe je je daar heel lang schuldig om te voelen. Hij treitert je niet bewust maar soms kunnen ze je behoorlijk uittesten. Zolang je je kind niet alleen maar afsnauwt en niet alle hoeken van de kamer laat zien, denk ik dat ze over het algemeen niets overhouden van een mam die af en toe eventjes ze op hun flikker geeft.

Paper Crown schreef:Je bent een mens en als iets of iemand je op je zenuwen werkt dan kan ik me echt voorstellen dat hij een veeg uit de pan krijgt van je. Dat maakt je echt geen slechte moeder of hoe je je daar heel lang schuldig om te voelen. Hij treitert je niet bewust maar soms kunnen ze je behoorlijk uittesten. Zolang je je kind niet alleen maar afsnauwt en niet alle hoeken van de kamer laat zien, denk ik dat ze over het algemeen niets overhouden van een mam die af en toe eventjes ze op hun flikker geeft.

Ja dat is inderdaad zo. Helaas is het moeders eigen om alles perfect te willen doen en zich schuldig te voelen

Ja hoor, en dan vooral bij die kleine. Die is soms zo gods eigenwijs, tegendraads, vervelend en irritant. Tel daar al ruim 3 jaar gebroken nachten bij op en je weet genoeg .

Ik verlies ook regelmatig mijn geduld, vooral tijdens mijn zwangerschap heb ik een zeer kort lontje.

Dat R. van 2 regelmatig extreem onhandig is en voor de 1000e keer weer doet vallen of met de sjaal over de grond, dan kan ik 'beetje' boos reageren dat ze toch niet zo onhandig moet zijn en dat ze de sjaal hoog moet houden en niet zo moet slepen over de moddergrond

Bij L. ook vaker dat ik helemaal gek wordt. Hij is 3 en doet af en toe uittesten en in de winkel gewoon gillen als hij zijn zin niet krijgt. Dan krijgt hij van mij óf een tik tegen zijn mond, dat ik zijn mond even vast houd dat het niet mag.(eerst 1-2x zeggen dat het niet mag, doet hij het dan nog, houd ik mijn hand even op zijn mond en kijk hem aan en zeg dat dit niet mag)of even zijn arm iets steviger vasthouden.

Doe dan wel als hij en zij wat rustiger zijn en ik ook wat rustiger leg ik het nog eens uit waarom het niet mocht en dat ik wel ontzettend van ze houd.
Dan krijg ik een kus en knuffel en gaan ze weer spelen, maar huil er regelmatig om.

Ik heb vooral 's nachts geen geduld, dan roept mijn zoontje midden in de nacht "mama zitten!".. als papa dan komt begint hij keihard te schreeuwen en blijft hij net zolang mama roepen tot ik kom, dan haal ik hem maar weer uit bed en gaat hij even bij mij op het grote bed zitten en daarna slaapt hij weer verder, gelukkig, maar hij weet het al precies, want hij doet het bijna elke nacht en daar word ik soms wel chagerijnig van. Nou is hij sinds vrijdag ziek en dan weet ik dat hij om het uur wakker word 's nachts, maar dan ben ik minder geirriteerd, omdat hij er niks aan kan doen, moe word ik er wel van..

@Zelda, hier leg ik mijn zoontje op het aankleedkussen in de houdgreep en dan kan ik zijn tanden poetsen, anders wil hij het ook absoluut niet.

Zelda schreef:

Paper Crown schreef:Je bent een mens en als iets of iemand je op je zenuwen werkt dan kan ik me echt voorstellen dat hij een veeg uit de pan krijgt van je. Dat maakt je echt geen slechte moeder of hoe je je daar heel lang schuldig om te voelen. Hij treitert je niet bewust maar soms kunnen ze je behoorlijk uittesten. Zolang je je kind niet alleen maar afsnauwt en niet alle hoeken van de kamer laat zien, denk ik dat ze over het algemeen niets overhouden van een mam die af en toe eventjes ze op hun flikker geeft.

Ja dat is inderdaad zo. Helaas is het moeders eigen om alles perfect te willen doen en zich schuldig te voelen

Ja maar naar perfectie streven met een 3 jarige is een oorlog die je niet wint hoor. Bepaalde dingen horen bij de opvoeding en verzorging en dat heeft ie maar en accepteren. Ik kreeg ook wel eens een lel van mijn moeder en ik hou echt superveel van haar!

Eigenlijk nog nooit, maar s'nachts hangt het er af en toe ook om dat ik echt denk grrrrrrrrrrrr. Maar meestal kiezen we dus de makkelijkste oplossing s'nachts= bij ons in bed en dat weet die grote aap natuurlijk ook.

Ik sta voor de klas dus ik denk dat ik, naast dat ik het van nature veel heb, ook geleerd heb om veel geduld te hebben. Al moet ik soms wel tot 10 tellen hoor.