een ouder verliezen aan een ziekte

Katrien schreef:Wat je schrijft over er alleen voor staan herken ik heel erg goed. Ik heb geen broers of zussen, en wat verdere familie betreft is en was er weinig contact (behalve het broertje van mijn moeder is er niemand van de familie langs geweest in de ruim 3 jaar dat mijn moeder ziek is geweest). Gelukkig heb ik veel steun aan mijn man, maar hij weet (gelukkig!!) niet hoe het is.
Ik sta er wel voor open om met anderen hierover te praten hier op het forum.

Nu ik dit teruglees valt me op dat het lijkt alsof mijn vader er ook niet meer (bij) is, dit is niet zo. Ik heb dit hele proces samen met hem doorgemaakt, we zijn 2 handen op 1 buik. Dus helemaal alleen sta ik er niet voor, we zijn een echte twee-eenheid.

Ik heb er geen ervaring mee maar wil je wel heel veel sterkte wensen.

Aha, ik snap het Wennes.
Het lijkt me moeilijk om er helemaal aan voor te staan, dus zonder broers en zussen. Zelf heb ik vier zussen waar ik een heleboel mee kan delen.
Mijn vader is komen te overlijden d.m.v. euthanasie. Dit hebben we samen, met zijn alle 'gedaan' (dus ook de aanhang). We waren er allemaal bij toen hij kwam te overlijden. Het is 'fijn' dat we dit samen hebben kunnen doen, ook voor de aanhang. Zij weten nu ook precies wat er gebeurt is en niet alleen van horen zeggen.

Ik zit nog steeds een beetje in de fase dat ik bij vlagen heel boos en verdrietig ben, maar het gevoel van ongeloof heeft de overhand. Het lijkt gewoon alsof hij heel lang op vakantie is, ofzo.
Hebben meer meiden dit?

Schaapke, herkenbaar. Mijn moeder werkte in de thuiszorg en dus onregelmatig en ik heb (als ik bij mijn vader ben) vaak het gevoel dat ze zo binnen kan lopen, dat ze gewoon aan het werk is ofzo.

Ik ben mijn vader afgelopen augustus ook verloren aan kanker. Het was een heel raar verloop uiteindelijk van zijn ziekte, en totaal niet overeenkomend met het 'normale' verloop bij dat type kanker. Mijn vader is/was zelf arts dus hij wist dondersgoed wat er allemaal zou gaan gebeuren en dat was voor hem vrij angstig.

We hebben behoorlijk heftige dingen met hem meegemaakt waar ik je vooral niet mee ga vermoeien :-). Gelukkig stond en sta ik er qua familie niet alleen voor, ons gezin is ontzettend hecht maar het lijkt me vooral belangrijk dat je idd met mensen blijft praten. En niet alleen je man, maar ook collega's, je vriendinnen etc.

Sterkte, ik heb mijn vader in 2005 verloren aan Longkanker, hij was toen net 50 en ik was 21 jaar.
Ik ben enigskind, had wel steun van vriendinnen en fam.

Wennes heel veel sterkte!!

En ook aan alle andere meiden die een dierbare hebben verloren aan die rot ziekte.

Schaapke, dat herken ik wel, het lijkt inderdaad net alsof mijn moeder op vakantie is. Soms besef ik ineens dat ze er echt niet meer is, dat komt dan even heel hard aan. Het is net alsof nu pas doordringt wat er allemaal gebeurd is in de afgelopen jaren mbt haar ziek zijn, het lijkt af en toe net alsof het over een ander gezin gaat als ik erover praat, maar het is echt in ons gezin gebeurd.

Ik ben mijn moeder, nu ruim twee jaar geleden, verloren aan kanker.

Heel erg veel sterkte met alles dat gaat komen.

Katrien schreef:Schaapke, dat herken ik wel, het lijkt inderdaad net alsof mijn moeder op vakantie is. Soms besef ik ineens dat ze er echt niet meer is, dat komt dan even heel hard aan. Het is net alsof nu pas doordringt wat er allemaal gebeurd is in de afgelopen jaren mbt haar ziek zijn, het lijkt af en toe net alsof het over een ander gezin gaat als ik erover praat, maar het is echt in ons gezin gebeurd.

Dat laatste herken ik wel, ja.

Voor de rest: als jullie erover willen praten met wie is dat dan meestal? Bij mij met name mijn man, moeder en zusjes. Collega's o.i.d. niet echt. Wil mensen er ook niet mee vermoeien, als ze er zelf niet naar vragen.

Heel erg veel sterkte meis!!

Ik heb mijn moeder verloren aan kanker ze was toen net 47.
Het gemis blijft altijd en heb vooral nog vaak dingen dat ik denk Hoe zou het nu zijn als ze er nog was en wat zou ze zeggen over dit of dat
Het leven gaat verder maar het blijft raar dat dat zonder haar is

Waar nu bang voor ben is ook me vader te verliezen of me broertjes.
Maar nog een oudere verliezen lijkt me echt helemaal vreselijk wat we dan moeten

weg

.

Ik praat er af en toe over met mijn zusje, al wordt er thuis niet heel veel over gepraat. Ook met vrienden en vriendinnen en met sommige collega's als ze er naar vragen. Ik heb vanaf het begin ook gezegd dat als mensen wat wilde weten ze het gewoon mochten vragen.
Ik heb mijn moeder zelf verzorgd, helpen met douchen etc. Al vond ik dat wel pittig maar deed het graag voor haar. Mijn moeder heeft het er moeilijker mee gehad omdat zij zoiets had van dat hoort niet, ik hoor voor jou te zorgen en niet andersom. Uiteindelijk is het nog heel snel gegaan. Ze kreeg ineens heel veel pijn, heeft toen een morfine injectie gehad thuis en nog geen 24u later is ze overleden. Ik heb het zeld nog niet echt verwerkt en zoals ik hier al vaker lees heb ook ik soms het gevoel dat ze even weg is en vanzelf weer terug komt. Ik hoop dat je er over kunt praten!

Ik hoorde deze en ik brak....

http://omroep.vara.nl/media/236670

Allereerst veel sterkte met deze moeilijke periode en de tijd die komen gaat.

Helaas kan ik hier ook over meeschrijven. Vorig jaar september, op 57 jarige leeftijd, is mijn moeder overleden aan slokdarmkanker, terwijl ik 7 maanden zwanger was. Gelukkig heb ik het een en ander met haar kunnen delen, de naam, het geboortekaartje, een dvd van de pretecho (helaas was ze te zwak om mee te gaan). Het was en is ontzettend moeilijk.

Ik heb niet het hele topic gelezen maar wel een deel. Het alleen er voor staan, tja hoe zeg ik dat... ik heb 2 broers maar ik was degene die overal bij was, overal mee naar toe is gegaan en ik heb wel het gevoel gehad dat ik er (vooral na haar overlijden) alleen voor stond. Mijn moeder was mijn alles, mijn beste vriendin, 4 handen op 1 buik. Ik was degene die alle praktische zaken heeft geregeld voor en na haar dood. (ik kan er een heel verhaal over typen maar mocht je interesse erin hebben of specifieke vragen dan mag je altijd PMen). Nu nog doe ik veel voor mijn vader, vooral de financiële kant, ik heb hem op gang geholpen met de simpele dingen als het huishouden (dat heb ik een tijd in twee huishoudens gedaan), de boodschappen, het eten, de praktische dingen (verzekeringen, financiën, allee instanties afbellen en doorgeven dat mijn moeder is overleden).

Nog steeds breek ik af en toe, eigenlijk best vaak... Als ik bij haar graf sta is het zo definitief, dan breek ik. Als ik bij mijn vader kom (dat kwam ik voor haar door iedere dag en nu nog steeds, we waren en zijn wat dat betreft heel hecht) heb ik zoals sommigen hier nog steeds het idee dat ze zo binnen kan lopen.

De laatste dagen vond ik heel moeilijk. Wij hebben ons best gedaan om er het beste en mooiste van te maken, zolang het kon hebben we gelachen met zijn allen en grapjes gemaakt. Alleen de laatste 4 dagen waren een "hel" zo'n sterkte vrouw zo zien lijden en afhankelijk zien zijn van anderen, verschrikkelijk! Ik vind het heel erg om te moeten zeggen maar op het laatst hoopte ik dat als ik binnen zou stappen dat het gedaan zou zijn... vooral voor mijn moeder, dit was niet wat ze wilde.

Ze heeft er alles aan gedaan, gevochten om haar kleinzoon te kunnen zien maar het heeft niet mogen baten.

Ze is in 200 ziek geworden, geopereerd en hersteld, in 2010 kwam het terug, weer het medische traject in en weer hersteld, in 2012 in juli ging het ineens mis en ging het heel snel. Begin 2012 durfden mijn vriend en ik met zekerheid voor een kindje te gaan omdat we het idee hadden dat het nu eindelijk weer allemaal goed was. Zij zou stoppen met werken en onze oppas worden en voor de kleine zorgen als wij aan het werk waren. Helaas... ik werd in maart zwanger, ze was zo blij! maar helaas... in september 2 maand voor de uitgerekende datum is ze overleden.

Sorry dit is al een ontzettend lang verhaal geworden. Ik merk dat ik er nog heel veel over kan schrijven maar dit is niet mijn topic om mijn hart te luchten maar jou topic! Meid, ik wil je echt heel veel sterkte wensen en vooral kracht om deze tijd door te komen! Als je vragen hebt, stel ze gerust.

Sterrin_ schreef:Ik hoorde deze en ik brak....

Ooh, deze is zo raak. Ik moest er ook van huilen

Jeetje meis, wat heftig zeg.
Is het ineens dat het veel slechter gaat?
Heel veel sterkte

Wennes, heel veel sterkte!

Ik kan er helaas over mee praten, ik ga mijn vader verliezen aan een agressieve vorm van prostaatkanker. Een jaar geleden werd de diagnose gesteld. Hij had toen al maanden last van rug en daar konden ze niks vinden. Een echo van zijn buik liet toen de vergrote prostaat zien en als snel kwam de diagnose. De artsen gaven hem toen nog een paar jaar, prostaatkanker is erg traag. Maar mijn vader bleek wel een extreem geval, ze hadden nog nooit iemand gezien waarbij de kanker zó ernstig was en die nog niet eerder symptomen had gemerkt. Nu zijn we ongeveer een jaar verder en het gaat, tegen alle verwachtingen in, heel erg goed met hem. Hij neemt zijn medicijnen en is op advies van een Duitse arts een streng dieet gaan volgen en dit lijkt allemaal zeer goede invloed te hebben op zijn ziekte. Ik ben alleen heel bang voor het omslagpunt. De kanker 'slaapt' nu zeg maar, maar uiteindelijk zijn de medicijnen niet meer toereikend en dan zal er chemo gegeven worden. Maar wanneer kan niemand voorspellen. Mijn vader heeft wel een zeer positieve instelling en hij is nu ook veel relaxter geworden met zijn werk en alles, hij maakt meer tijd voor de leuke dingen in het leven. Ik hoop heel erg dat mijn vriend me op tijd ten huwelijk zal vragen, zodat papa me nog kan weggeven en dat hij zijn kleinkinderen nog zal zien... ik ben de oudste thuis, ik heb een jonger broertje en zusje die nog niet zoveel haast hebben met trouwen en kids, dus het zal van mij afhankelijk zijn.

Ik heb er geen ervaring mee, maar het lijkt me echt vreselijk.
Heel veel sterkte Wennes

Niekske, heb je dit ook aan je vriend aangegeven?
Het is bij mij namelijk wel een van de redenen dat ik redelijk snel wil trouwen, zodat mijn moeder erbij kan zijn (of in levende lijve, of via Skype ofzo..).
Dit heeft mijn vriend uiteindelijk wel aan t denken gezet.

Lejow schreef:Niekske, heb je dit ook aan je vriend aangegeven?
Het is bij mij namelijk wel een van de redenen dat ik redelijk snel wil trouwen, zodat mijn moeder erbij kan zijn (of in levende lijve, of via Skype ofzo..).
Dit heeft mijn vriend uiteindelijk wel aan t denken gezet.

Ja dat heb ik, toen we vorig jaar de diagnose hoorden, was ik heel erg hysterisch, maar het is hem wel duidelijk dat het voor mij belangrijk is. Ook dat hij mijn vader om mijn hand zal gaan vragen. Hij begrijpt me en hij wil daar ook zeker rekening mee houden.

Sterrin_ schreef:Ik hoorde deze en ik brak....

http://omroep.vara.nl/media/236670

\

Deze had ik niet moeten luisteren

Mijn man heeft zelfs allebei zijn ouders verloren, en van zijn vader heb ik zelfs van dichtbij meegemaakt.
Sterkte!