Plankenkoorts wat betreft kinderwens

Nu mijn vriend en ik lekker ontspannen op Curaçao zitten en ik tijd te over heb, mijmer ik heel wat af wanneer ik op het strand of bij het zwembad lig. Mijn vriend en ik hebben een kinderwens en hopen dat die binnen nu en zeg 2 jaar wel vervult gaat worden. Ik wil niks liever, deze man is de vader van mijn kinderen en mijn kinderwens is al jaren sterk aanwezig. Maar nu de plannen concreet beginnen te worden, word ik soms ook angstig. Of ik het kan, daar twijfel ik eigenlijk niet aan. Maar ben ik klaar om alles opzij te zetten voor een kind, het leventje waarin ik zelf centraal sta aan de kant te de zetten en alles over te hebben voor mijn kind. Er zijn momenten waarop het me 'angst' aanjaagt, ik plankenkoorts voel. Geen relaxte, verre vakanties meer, waarin je kunt doen en laten wat je wilt maar meegaan in het ritme van je kind. Van één (stief)kind naar twee kinderen, is dat niet een enorme stap? Hoe gaan we dat organiseren, aangezien we allebei onregelmatig werken? Is ons huis wel groot geniet voor (nog) er kind? Aan de andere kant: het lijkt me geweldig! Liever vandaag dan morgen zwanger zeg maar.

Ik freak 'm dus en beetje en hoop op wat geruststellende woorden en herkenbaarheid. Ik heb hier niet continu Wifi en het tijdsverschil bedraagt zes uren, wat mijn reacties wat kan vertragen.

Ik kan alleen maar zeggen dat als de mogelijkheden er zijn, je je hart moet volgen.
Niks is onoverkomelijk, en mijn ervaring is dat je in die 9 maanden stapje voor stapje naar alles toeleeft, en aan het einde je er helemaal klaar voor bent.

Fijne vakantie nog!

Ahhhhhh wat leuk !!!

De angst snap ik en is heel herkenbaar. Zelfs toen ik eenmaal zwanger was, sloeg hij me nog harder om mijn oren. Toen zat baby erin en moest er ooit uit.
Dat je het kan twijfel ik niet aan dat gaat helemaal goed komen.
Qua huis, als je nog een kamer vrij hebt zou het moeten gaan lijkt mij.
Mijn ex en ik woonde ook niet heel groot en het ging allemaal prima.
Meestal loopt het vanzelf wel los. Ik keek vooral naar het financiële plaatje of dat haalbaar was. De rest komt vanzelf !

Het is wel herkenbaar hoor en ik vind het niet zo gek dat je zo'n grote belangrijke stap in je leven niet zomaar neemt. Het is een grote verandering en het is logisch dat je beren op de weg ziet. Maar wat mijn voorgangers ook al zeggen, als je gevoel goed is en je weet dat jullie het financieel redden, dan komt de rest vanzelf. Je hebt niet voor niets 9 maanden de tijd om ernaartoe te leven.

Ik vond het zelf tot aan het eind van de zwangerschap moeilijk te geloven dat we echt de zorg over zo'n klein hummeltje kregen en dat er straks echt een kleintje in dat wiegje lag, zo onwerkelijk! En ik vroeg me ook regelmatig af of ik het wel allemaal zou kunnen, maar toen ze er eenmaal was, kon ik me geen leven meer voorstellen zonder haar en dat gevoel is nooit meer weggegaan Ook bij de tweede zwangerschap vroeg ik me regelmatig af hoe dat allemaal moest straks met twee kinderen, maar ook hier weer: vanaf het moment dat ze werd geboren, liep alles gewoon min of meer vanzelf.

Geniet van je vakantie en mijmer lekker verder over jullie toekomst samen. Zodra het concreet wordt, horen wij het hier graag

Mama zijn is ver uit het meest zware wat ik ooit gedaan heb. Het is iets wat 24/7 doorgaat. Mijn kind is nu bijna 5 maanden en als ik terug kijk vond ik 't loodzwaar maar gek genoeg merk je dat niet als je er middenin zit. Je geeft bijna alles op waar je eigenlijk voor staat, al is 't alleen maar 't feit dat je nooit meer zorgeloos bent. Dit is een ander soort zorg, hij kan zichzelf helemaal niet redden, je maakt je altijd zorgen om je kind, ik ben letterlijk zelf opgelucht als hij niet kan poepen en daardoor veel krampjes heeft en uiteindelijk hij dus poept.. Echt. Ik lucht er van op.

Ik mis de tijd dat ik sleutels, geld en telefoon kon pakken en op elk willekeurig tijdstip de deur uit kon. Mijn kind slaapt nooit overdag, tenzij we wat op de planning hebben, knort hij zo 3 uur door. Het is zorgen zorgen zorgen. Troosten, troosten. Je bent niet alleen moeder maar ook zijn entertainer, zijn baas, zijn vriend, zijn steun, zijn nanny, zijn juf, zijn butler, zijn slaapwieger, zijn verzorger.. Alles staat in 't teken van je kind het moment hij in je buik zit. Het zal niemand ontgaan zijn hoe gewenst julian was, maar toen hij er eenmaal was heb ik vaak gedacht: waar ben ik aan begonnen?? Haha! Maar op een gegeven moment, opeens, groei je in je rol. Dan maak je je opeens niet meer druk of hij wel gaat slapen, je wéét truukjes om hem te laten slapen. En je kind groeit ook in zijn rol, hij snapt dat hij niet meer zo erg hoeft te huilen, hij snapt hoe leuk al dat speelgoed is en dat dat een prima vervanger is voor mama of papa. Hij krijgt een eigen wil, een eigen gezicht, een bepaald karaktertje dat je afentoe al kunt aflezen. Hij is je zo dankbaar. Dat laat hij op zijn eigen babymaniertjes merken.

Dus ja Lady, ik heb een hoop op gegeven, eigenlijk een heel stuk van mezelf maar ik kan nu zeggen, met volle overtuiging dat het het echt waard is, dat alle cliche's echt waar zijn. Dat je een ander soort mens wordt als je moeder bent en alhoewel ik in 't begin heel wat heb afgejankt :"ik ben zoooozoooo moeeehoeeeee" was ik toch weer elke dag alles vergeten en was ik gewoon zo gelukkig dat hij er was. Als hij nu 's morgens wakker wordt en van zich laat horen slaapdronken, en ik boven zijn bedje hang dan schenkt hij mij eerst eens de allergrootste lach, suf van zijn slapie nog en dan voel je gewoon letterlijk de vermoeidheid niet meer en treft hij je weer vol in je hart.

Het is echt heel leuk, en ik ben elke dag dankbaar dat hij er is.

Ik vond het eerste jaar vooral heftig. Daarna ben je erin gegroeid. Ik vind hen het mooiste in mijn leven, ze zijn zo leuk. Ik zou het iedereen aanraden

Wow amen PC! Helemaal eens. En mijn allerleukste wekker is "mama?! Af!" dan is ze wakker en moet haar slaapzak uit. Daar sta ik.met alle.liefde voor op.

Helemaal met PC eens, beter kan ik het niet verwoorden.

Pfft, ik snap je echt he-le-maal. Dat heb ik zelf ook, ook al staan kinderen voorlopig nog niet concreet op de planning. En ik heb ook wel een kinderwens, maar niet met zo'n oerdranggevoel. Dus ik zie ook vaak de drempels. Het verhaal van PC bv vind ik alleen maar reden om het NIET te doen, haha.

Maar goed, je bent er zelf bij, denk ik altijd. Je kunt dingen meer zelf bepalen dan je denkt. Dat idee helpt mij. Plus: ik kijk graag naar vaders. Die zijn vaak zoveel relaxter, valt me op. Daar wil ik van leren. En je doet het niet alleen hè? Je doet t sámen, als het goed is. Volgens mij os dat de onmisbare basis, meer dan je financiën of je werk. Dat komt wel in orde.

Tja, het klopt wel. Ik zit nu op Mallorca en als ik om me heen kijk naar de mensen zonder kinderen dan is dat heel anders, een stuk meer ontspannen, inderdaad gewoon doen waar je zin in hebt, wij kunnen dat niet. Dus dat is wel iets wat je goed moet overwegen. Tegelijk denk ik dat als je echt graag een kind wil, je daar prima mee kan leven.

Ik bedoel, uiteindelijk is het maar vakantie. Het zijn meer andere vrijheden die ik mis, maar dan nog weegt het hebben van kinderen daar gelukkig ruimschoots tegenop. Ik weet dat als ik ze niet zou hebben gekregen, mijn kinderwens nu heel erg zou wringen.

Ik ben het ergens wel eens met het verhaal van PC, maar als buitenstaander zou ik het veel 'heftiger' lezen dat hoe het is.

Natuurlijk is het zorgen, zorgen. Maar niet dat je de hele dag naar denkt 'o jee!'. Nee, als hij last heeft van niet kunnen poepen ben je blij als hij gepoept heeft bij wijze van. Maar ik heb het nooit zo ervaren dat ik me daar nou mieters druk om maakte hoor.
En slapen en ritme, dat komt ook allemaal wel. Het eerste half jaar is het vooral je kind leren kennen. Ja, dat is aanpassing in je leven maar het is nou ook weer niet zo dat je totaal verandert of dat je hele leven totaal verandert. Tenminste, zo heb ik dat niet ervaren hoor. De eerste maanden zijn zwaar en dan heb je sons het gevoel dat je jezelf niet meer bent, maar dat komt echt wel weer. Ik hou nog steeds van dezelfde dingen waarvan ik hield voordat ik kinderen had.

Dus ik zou gewoon vooral niet zo bang zijn. Een kindje is een deel van jullie. Jullie vinden samen dat ritme wel. En ik heb gemerkt dat hoe meer kinderen je krijgt, hoe makkelijker je wordt. Bij de oudste was ik ook veel perfectionistischer etc. De dingen die ik toen vond dat ik moest doen, daar lach ik nu om.

Komt echt wel goed, Lady en Rood.

Dat wilde ik inderdaad ook nog zeggen, wat Susan zegt. De andere optie is: geen kinderen. Dat wil ik toch ook weer niet. En hoe vaak ben ik niet zo vrij als een vogel geweest, terwijl ik stiekem het liefst die moeder met twee koters op het strand was? Die vrijheid is fijn, maar ik ben blij dat ik héél lang de schaduwzijde daarvan heb gevoeld, omdat ik snap dat je daar óók ongelukkig van kunt zijn.

En: probeer te genieten van de vrijheid die je nú hebt. Dan neem je jezelf later niks kwalijk.

O ja, dit: het is maar tijdelijk hè? Moeder ben je natuurlijk altijd, maar na een jaar of tien-vijftien zul je merken dat je vrijheid alweer toeneemt. Kinderen gaan elke keer steeds meer voor zichzelf zorgen. Dat zei een man een keer tegen mij: deze fase gaat ook weer voorbij (toen ze in de kleine kinderen zaten). Dat vond ik wel een mooie gedachte.

Eens hoor, Luce. Ik probeer ook te letten op de 'goede voorbeelden' om me heen, dat helpt. En: komt tijd, komt raad.

Ik herken ook wel dat PC zegt dat je niet merkt dat je er middenin zit. Als ik een buitenstaander vertel dat we nu al ruim een jaar geen nacht meer hebben doorgeslapen, dan klinkt dat veel ernstiger dan dat ik het zelf ervaar. Het komt op je af en je groeit erin en de mooie momenten wegen veel zwaarder dan de minder leuke dingen.

En natuurlijk heb je minder vrijheid, maar als ik naar onze situatie kijk, wij gaan nog steeds heel regelmatig uit eten of iets leuks doen.

Ik ben er nog steeds niet aan toe en ik weet soms nog steeds niet hoe ik het doe/moet don, maar desondanks loopt het best ok hoor

Niet teveel over nadenken, bij de gemiddelde mens is 'het gewoon willen' echt voldoende om een kind een beetje normaal groot te brengen zonder al te grote trauma's. Heftige onvoorziene dingen daargelaten, maar als er niet zoveel mis is met jou en je man komt het met zo'n baby ook wel goed.

Moet je niet teveel over nadenken.

Artemis bijvoorbeeld, ook zo'n lichtend voorbeeld.

Rood schreef:Artemis bijvoorbeeld, ook zo'n lichtend voorbeeld.

Lol, ik krijg alleen iets te vaak te horen ' heb JIJ kinderen?', bijv van collega's die ik niet goed ken. Dat snap ik nooit zo, volgens andere collega's is dat een compliment, maar ik ben denk ik geen typische moeder...

Desondanks bevalt het prima hoor. Kinderen zijn niet zaligmakend, net als dat een relatie dat niet is, maar het is meestal gewoon erg leuk, soms strontvervelend en soms eng. En soms helemaal fantastisch. Maar als ze er zijn zijn ze er gewoon en dan hou je van ze, en komt het allemaal wel goed.

Rood schreef:

Maar goed, je bent er zelf bij, denk ik altijd. Je kunt dingen meer zelf bepalen dan je denkt. Dat idee helpt mij. Plus: ik kijk graag naar vaders. Die zijn vaak zoveel relaxter, valt me op. Daar wil ik van leren. En je doet het niet alleen hè? Je doet t sámen, als het goed is. Volgens mij os dat de onmisbare basis, meer dan je financiën of je werk. Dat komt wel in orde.

Dit vind ik wel een goed punt van Rood. Bovendien is jouw vriend al papa van een heel lief jongetje en weet je al dat hij een geweldige papa is. Dat maakt het concreet maken misschien iets makkelijker, hoewel ook wel raar om dan te bedenken dat jij de 'echte' mama wordt van een volgend kindje, een kindje van jullie samen!


Maar ik herken het wel hoor. Hoewel het hier nog niet concreet is, vind ik het wel echt raar om te bedenken dat het wel concreet gaat worden over een tijdje en dat hij en ik dan de ouders van een kindje zullen zijn. Ik wil echt dolgraag moeder worden, maar als ik er aan denk dat iemand mij dan mama noemt, whoa. Ik had laatst al een heel epistel geschreven over mijn gedachten hier over, misschien kan je dat hier (halverwege de pagina en dan nog wat reacties op pagina er na) terug lezen, dan hoef ik niet alles opnieuw op te schrijven en vervuil ik je topic niet zo. Maar ik vind het wel herkenbaar, vakanties en andere sociale gelegenheden zijn typisch de momenten dat ik daar ook aan ga denken, aan denk hoe de invulling van zo'n dag is als je een kind hebt. Omdat ik ook meer met die gedachte loop, denk ik ook veel meer aan m'n eigen kindertijd merk ik, hoe fijn dat eigenlijk was en hoe m'n ouders dat hebben gedaan. Daar is het toch ook helemaal bij goed gegaan. Dan kan ik het zelf ook wel, denk ik.

Ik ben wel heel blij dat ik gewoon zwanger werd, onverwacht, anders had ik er nu nog tegenaangehikt vermoed ik,

De 9 maanden zijn er niet voor niets! Je leert langzaam wennen aan een nieuw leven. Ook volop zwanger kan je niet alles meer en ga je toe naar een wat rustiger leven. Je went er vanzelf aan! En de momenten voor jezelf en elkaar plan je gewoon in. Oppas regelen en gaan!

Ik wilde niemand bang maken het is eerder positief wat ik wilde overbrengen. Niet gelukt merk ik

Kijk, ik heb een jongetje dat best veel frustratie kent. Hij wil teveel en niets lukt. Hij ligt op zijn buik 10 min lang te proberen om te kiepen en als t uiteindelijk na veel inspanning lukt dan is 't huilen want hij schikt van wat hij doet. Maar er zijn ook kindjes die t allemaal maar best vinden. Op sommige dagen is julian de ideale baby, dan gaat 't allemaal goed en denk ik: wil er nog 7! En dan zitten er dagen tussen dat hij al (hard) huilt als ik aanstalten maak om hem in de box te leggen. Krijst moord en brand. Heel vermoeiend.

Ik realiseer me trouwens wel dat ik 't moederschap en een baby echt geïdealiseerd had. Ik dacht écht dat 't zaligmakend was en dat mijn baby lief zou liggen speenzuigen de hele dag en afentoe een poepluier. Poeh! Heb ik me vergist! Wat rood zegt klopt wel trouwens, dat vaders meer relaxed zijn. Toen mijn man gisteren thuis kwam en ik zei: hij heeft niet gepoept hoor(wat vreemd is want julian poept van baby af aan 3x op een dag!) zei mijn man: 'Nee?? Ohh! Zou hij ontploffen?! Schat maak je niet zo druk, het komt er echt wel uit hoor..' Eh. Ja. Dat klopt haha. En zo gaat het met veel dingen. Ik neem dingen veel te serieus. Deels door onervarenheid en deels omdat ik 't perfect wil doen. Ik doe bijv zijn luier 3x opnieuw tot ik vind dat 't goed zit en mijn man doet t soms zo scheef als toren van pisa. Als ik daar dan wat van zeg zegt mijn man; nou en dan lekt ie maar door we hebben toch een wasmachine.

Wat luce zegt klopt ook maar zij is al 2x mama en straks een 3de. Misschien als ik een 3de krijg heb ik ook meer berusting. Wat ik wel kan waarderen in Luce is dat ze laatst tegen pompoen als een van de weinigen zei: breng hem lekker weg en pak wat tijd voor jezelf. Een teken dat ze heel nuchter in t moederschap staat!

En Artemis, geloof ik niet. Ik denk echt dat jij een goede moeder bent, lekker relaxed en weet zeker dat jij ook voor je kids had gekozen als je niet per ongeluk zwanger was.

Ze zijn maar even zo klein; snel genoeg zullen ze wat beter op hun benen staan en nog wat later willen ze niet eens meer mee op vakantie met hun ouders maar worden ze kansloos dronken in Lloret.

Paper Crown schreef:

Ze zijn maar even zo klein; snel genoeg zullen ze wat beter op hun benen staan en nog wat later willen ze niet eens meer mee op vakantie met hun ouders maar worden ze kansloos dronken in Lloret.

Hahahaha en een zorgen dat je je dan als mama maakt. Dat houdt niet op als ze eenmaal lopen.

Ik vind dat je het heel lief en eerlijk beschrijft PC. Volgens mij is het echt ontzettend pittig, maar je spreekt wel vol liefde over je zoon.

En ik geniet nu veel meer van een vrije dag als eerst ;-) afgelopen zondag was ze.met mijn zus naar de.dierentuin en ik heb echt genoten van een dag geen zorg en verplichtingen.

Oh maar PC, het is ook gewoon heftig nu voor je. Je zit er midden in he. Het wordt echt makkelijker. B was net zoals J. Oh man, wat kregen wij weinig slaap en rust. Hij is nu een jaar geweest, maar het is zo'n verschil! Ja hij heeft nog steeds zijn nukken, maar hij kan gewoon zoveel meer nu waardoor hij niet meer zo gefrustreerd is. De eerste maanden sliep hij een half uur per dag en nu slaapt hij 2 uur per dag. Het kan dus nog veranderen.

En het is voor jou ook nog eens het 'nadeel' dat het je eerste is. Kijk, B was voor ons de 2e en L was een goede slaper. Maar ik wist nu hoe het was om een baby te hebben dus kon er al beter mee omgaan. Voor jou is alles nieuw en dan ook nog zo'n druktemakertje .

Je zult zien dat het over een aantal maanden echt heel anders is. Daar hou ik me ook aan vast bij de 3e. Het eerste half jaar tot een jaar is zwaar, daarna is het stukken makkelijker.