Plankenkoorts wat betreft kinderwens

Luce, noem jij B eigenlijk altijd bij z'n volledige naam of kort je het af? Wat leuk trouwens dat je weer zwanger bent, weet niet of ik dat al had gezegd.

En daarnaast, ik geloof heel erg in de stelling 'It takes a village to raise a child'. Je hoeft het écht niet alleen te doen. Ook die eerste maanden niet. Als mensen je oprecht hulp aanbieden, maak er dan gebruik van. Het maakt het alleen maar dragelijker.

Luce schreef:En daarnaast, ik geloof heel erg in de stelling 'It takes a village to raise a child'. Je hoeft het écht niet alleen te doen. Ook die eerste maanden niet. Als mensen je oprecht hulp aanbieden, maak er dan gebruik van. Het maakt het alleen maar dragelijker.

Ja weet ik nog, dat jij dat ook tegen mij zei! Toen Julian paar weken was nam mijn moeder hem mee, kreeg best veel kritiek hier, over hechtingsproblemen etc. Jij was de enige die zei dat jouw zoons ook best vroeg een nachtje weg waren en je kon opladen. Dat is me altijd bijgebleven. Daar was ik ook dankbaar voor, want het wordt je allemaal met de komst van internet allemaal wel een beetje teveel soms met al die 'adviezen' die je leest. Zeker als pasgeworden moeder, met 0 ervaring is 't fijn om het even van een andere moeder te horen dat je niet compleet geschift bent als je je baby wel durft en kunt en wilt wegbrengen. Niets ten nadele van moeders die t niet doen maar God, wat was ik blij met de mogelijkheid aan hulp! Alleen al de gedachte om de optie te hebben was al een rust op zich!

Grappig om te lezen allemaal. Ik heb dat gevoel namelijk ook heel sterk. Helemaal nu de kinderen van mijn zus 2 en 4 zijn. Man man wat een vreselijke leeftijd zo samen (mag ik dat zeggen of word ik in de toekomst nu de slechtste moeder).

Toen ik 18-23 was wilde ik echt het liefste direct een kind. Wat een geweldig idee. En sinds 2 jaar krabbel ik steeds meer terug. Ik vind kinderen zo ontzettend druk. Ik ben zelf al heel druk en kan het mij haast niet voorstellen dat je dan nog met 2 drukke kinderen in huis zit. Ook het gewoon doen waar je zelf zin in hebt lukt niet zomaar meer (met 2 kinderen?). Mijn geeft het rust om maar te denken 'Dan zou ik/wij er het liefste 1 willen'. Gelukkig denken mijn vriend en ik redelijk hetzelfde. (Of 1 kind, of een leeftijdsverschil van 4 jaar).

Wat ik mij wel afvraag, voor de moeders die ook tante zijn. Is het makkelijker met je eigen kind(eren)?. Ik vind mijn neefjes heel lief hoor, maar ik vind dat leeftijdsverschil wel zo 'vreselijk'. Die jongste wil de hele tijd alles wat die oudste ook kan, maar dat lukt gewoon niet. Die weer gefrustreerd. Die van 4 vind het nog moeilijk om dingen te delen met zijn broertje. Dus beiden weer aan het huilen en die oudste gaat dan zielig onder de tafel zitten 'nou dan ga ik weg hoor' (Ik weer zo gefrustreerd dat ik dan bijna wil roepen 'dan ga je toch lekker weg') maar dat kan ik niet maken naar zo'n klein mannetje haha. Dan zit je ergens rustig met de jongste, dat hij op zijn eigen niveau kan spelen. Komt de oudste er weer bij en gelijk is de drukte weer niet om te harde. Zijn broertje plagen, kleine broertje weer hetzelfde willen doen.

(Ze kunnen ook lief knuffelen hoor haha, maar man man.. Ik ben serieus na 2 uurtjes volledig gesloopt). Terwijl ik het los met beide ontzettend goed kan vinden. Met die van 4 kan ik heel leuk spelen (nadenk spelletjes, van de glijbanen, op grote schommels weet ik het) en met die kleine kun je heelijk kroelen en frummeltjes bekijken.

Punk'd, het scheelt dat je niet meteen een kind van 2 of 4 baart ;-). Daarnaast, je kent je eigen kinderen van top tot teen en kan daar dus ook op in springen. Ik vind kinderen van anderen ook niet altijd leuk. Van vriendinnen wel, omdat ik ze al veel beter ken.

PC, fijn dat die woorden je goed hebben gedaan. Je leest inderdaad zoveel dat je spontaan een minderwaardigheidscomplex kan krijgen. Ik ken meer mensen die het zo doen in mijn omgeving hoor. Je bent zelf ook nog mens.

Marin, ik heb 100 koosnaampjes en afkortingen voor hem Mijn schoonvader kwam laatst binnen en noemde hem Bennie Wij noemen hem soms ook wel zo, blijkbaar dus vaker want mensen nemen het over

Punk'd schreef:Wat ik mij wel afvraag, voor de moeders die ook tante zijn. Is het makkelijker met je eigen kind(eren)?. Ik vind mijn neefjes heel lief hoor, maar ik vind dat leeftijdsverschil wel zo 'vreselijk'. Die jongste wil de hele tijd alles wat die oudste ook kan, maar dat lukt gewoon niet. Die weer gefrustreerd. Die van 4 vind het nog moeilijk om dingen te delen met zijn broertje. Dus beiden weer aan het huilen en die oudste gaat dan zielig onder de tafel zitten 'nou dan ga ik weg hoor' (Ik weer zo gefrustreerd dat ik dan bijna wil roepen 'dan ga je toch lekker weg') maar dat kan ik niet maken naar zo'n klein mannetje haha. Dan zit je ergens rustig met de jongste, dat hij op zijn eigen niveau kan spelen. Komt de oudste er weer bij en gelijk is de drukte weer niet om te harde. Zijn broertje plagen, kleine broertje weer hetzelfde willen doen.

(Ze kunnen ook lief knuffelen hoor haha, maar man man.. Ik ben serieus na 2 uurtjes volledig gesloopt). Terwijl ik het los met beide ontzettend goed kan vinden. Met die van 4 kan ik heel leuk spelen (nadenk spelletjes, van de glijbanen, op grote schommels weet ik het) en met die kleine kun je heelijk kroelen en frummeltjes bekijken.

Héél herkenbaar. Ik heb ook vier 'nichtjes', en ik word er gek van dat ze altijd hetzelfde als de ander willen doen en op elkaar letten of ze wel genoeg/net zoveel/meer krijgen dan de ander.
En het is vermoeiend inderdaad. Mijn vriendin (die met die vier meiden) zegt dat je daar in groeit, dat het je minder vermoeit. Ik ben echt kapot moe na drie uur daar zijn. Maar goed, er bestaan ook veel rustige kinderen. Dan hoop ik maar dat ik die krijg. En eerlijk gezegd denk ik dat je daar zelf ook wel voor kunt zorgen.

Lady het is alsof ik dit zelf geschreven kan hebben. Bij mij staan kinderen ook op de planning liefst op zeer korte termijn (je weet nooit wat er allemala tussen komt natuurlijk). Maar ik ben echt bang eerlijk gezegd. Ik ben bang dat ik het allemaal niet kan financieren (we hebben beide een baan daar niet van). Ik hoor van iedereen hoe duur een kind wel niet is. Ik ben bang net zoals jou dat je niks meer vrij kan doen. Kortom allemaal beren op de weg. Ik ga dit topic even volgen.

Je groeit er ook in Rood. Je went eraan. Ik vond dat ik het met 1 kind al heel druk had, nu denk ik wel eens: maar waarom vond ik dat dan? Nu is het relaxed als ik er maar 1 heb. Ik denk dat ik dat straks vast ook zo ervaar als de 3e er is. Dan denk ik: wat vond ik dan zo druk met 2 kinderen?

Ik heb dat ook. Ik vind kinderen heel leuk, maar als ik een dagje op pad ga met mijn vriendin en haar baby, dan ben ik kapót na die dag! Dan denk ik: hoe ga ik dat ooit allemaal zelf kunnen?

Mijn oudste zit sinds 2 weken op school en ik ervaar zo'n rust thuis met alleen de jongste thuis. Haha, dat is echt een wereld van verschil die ik nu pas weer opmerk.

[quote="Paper Crown"] Ik doe bijv zijn luier 3x opnieuw tot ik vind dat 't goed zit en mijn man doet t soms zo scheef als toren van pisa. Als ik daar dan wat van zeg zegt mijn man; nou en dan lekt ie maar door we hebben toch een wasmachine.

quote]

Hihi, dat ging/gaat hier net zo..

Ik herken dat niet hoor, die van mij schelen 18 maanden en ik vind dat heel prima. Ze maken niet heel vaak ruzie en zo vermoeiend zijn ze niet.
Als ik een middag mijn neefjes of nichtjes meemaak ben ik ook strontchagrijnig en moe, die zijn soms ronduit irritant ( en heel lief hoor). Maar dan ligt opeens het hele huis overhoop, één van mijn neefjes is net een sirene, die hoor je de hele dag 'MAMA! MAMA MAMA!' en daar word ik gek van, twee nichtjes maken continue ruzie en dat is ook al doodvermoeiend.
En dat ken ik dus echt niet van die van mij, ik geloof dat wij ook sneller ingrijpen dan wat ik om me heen zie, ik ga niet rustig blijven zitten als ik hoor dat ze iets uitspoken. En dat zie ik om me heen wek gebeuren.
Van mijn ouders en schoonouders hoor ik overigens ook terug dat onze kinderen een stuk rustiger zijn en dat wij een stuk consequenter zijn dan de rest van de familie.

Het is ook maar net hoe je het zelf aanpakt denk ik dus.

Ik heb ook echt plankenkoorts en weet echt niet hoe ik dat straks allemaal moet gaan doen. Maar nu zit die er al in (als het goed is) en ik hoop dat ik er langzaam echt in ga groeien in die tijd dat ik zwanger ben.

Ik ben ook nog ontzettend bang voor de bevalling en voor die pijn.

Eigenlijk ben ik ontzettend bang voor alles.

Groei je in die 9 maanden ook echt naar die bevalling toe en alles erna of is dat veelal een fabeltje?

Wat ben ik toch blij dat ik het bij meer mensen voorbij zie komen . Mensen in mijn omgeving praten erover alsof het altijd hun grootste wens is geweest om kinderen te krijgen. Twijfelgevallen ben ik tot nu toe nog niet in real life tegen gekomen, of misschien wel maar praten die mensen er juist niet over.

Hier ook lange tijd aan het twijfelen geweest en dat ging inderdaad ook omdat ik bang ben mijn vrijheid krijt te raken. Vorig jaar de beslissing genomen om ervoor te gaan en af en toe komt hier de twijfel nog steeds terug. Wat dat betreft zou het beter zijn als het gewoon raak zou zijn, dan moet je wel haha.

Mijn kinderwens was echt wel groot, maar toen het dichterbij kwam dat we er voor zouden gaan vond ik het ook wel spannend en ook de eerste maanden dat we er mee bezig waren. Ondanks dat je het graag wilt is het ook erg spannend. Gelukkig maar want het is ook niet zomaar wat. Maar je hebt 9 maanden om er naar toe te groeien.

Ja hoor, de meeste vrouwen kunnen aan het eind niet meer wachten totdat de baby er is. Je groeit er echt naartoe, Rituals.

Ja, je mist een stukje vrijheid en het draait niet allemaal meer om jou. Maar je hebt iets dat vele malen belangrijker is dan jezelf; je kind. Ik zag heel erg op tegen alle inperkingen, niet meer zomaar dit of dat, maar eigenlijk mis ik niet zoveel.

Supertalentje schreef:Ja, je mist een stukje vrijheid en het draait niet allemaal meer om jou. Maar je hebt iets dat vele malen belangrijker is dan jezelf; je kind. Ik zag heel erg op tegen alle inperkingen, niet meer zomaar dit of dat, maar eigenlijk mis ik niet zoveel.

Dit vind ik altijd zo'n rare uitspraak, alsof het bij mensen die geen kinderen hebben alleen maar om hunzelf draait Ik heb bijvoorbeeld vanaf mijn 16e al zorg over mijn moeder gehad en wanneer je in een relatie zit, dan kun je ook niet altijd alleen maar aan jezelf denken...

Ik kan het dan alleen vergelijken met een relatie, maar die heb je over het algemeem wel met iemand die voor zichzelf kan zorgen, dus je kan toch nog wel een heel eind je eigen gang gaan, mits je niet te extreme wensen hebt. Ik heb in mijn relatie nooit het gevoel gehad dat ik dingen moest laten, nu wel.

KimRosenberg85 schreef:

Supertalentje schreef:Ja, je mist een stukje vrijheid en het draait niet allemaal meer om jou. Maar je hebt iets dat vele malen belangrijker is dan jezelf; je kind. Ik zag heel erg op tegen alle inperkingen, niet meer zomaar dit of dat, maar eigenlijk mis ik niet zoveel.

Dit vind ik altijd zo'n rare uitspraak, alsof het bij mensen die geen kinderen hebben alleen maar om hunzelf draait Ik heb bijvoorbeeld vanaf mijn 16e al zorg over mijn moeder gehad en wanneer je in een relatie zit, dan kun je ook niet altijd alleen maar aan jezelf denken...

Als ik voor mijzelf mag spreken zonder kinderen wel. Ik kan alles doen wat ik maar wil en ik denk dat kinderen je wel beperken in je keuzes.

Je moeder (mits onder curatele) kan zelf keuzes maken, eventueel in een verzorgingshuis gaan wonen (ik noem maar eens iets). Een kind is gewoon 100% afhankelijk van zijn ouders. Ik persoonlijk vind dat daar wel een verschil in zit.

KimRosenberg85 schreef:

Supertalentje schreef:Ja, je mist een stukje vrijheid en het draait niet allemaal meer om jou. Maar je hebt iets dat vele malen belangrijker is dan jezelf; je kind. Ik zag heel erg op tegen alle inperkingen, niet meer zomaar dit of dat, maar eigenlijk mis ik niet zoveel.

Dit vind ik altijd zo'n rare uitspraak, alsof het bij mensen die geen kinderen hebben alleen maar om hunzelf draait Ik heb bijvoorbeeld vanaf mijn 16e al zorg over mijn moeder gehad en wanneer je in een relatie zit, dan kun je ook niet altijd alleen maar aan jezelf denken...

Ik ervaar dat ook niet zo. Mijn leven draaide toch al niet alleen om mij? Ik had toch al ouders, vriendinnen, partner en anderen die ook belangrijk waren, daar komen nu kinderen bij, maar die krijgen gewoon hun eigen plekje en zijn niet het middelpunt in mijn leven geworden. Om heel eerlijk te zijn vind ik mezelf nog steeds het middelpunt van mijn leven hoor, ik ben namelijk de enige die goed voor mij kan zorgen en ook de enige die ervoor kan zorgen dat ik gezond en gelukkig ben. Dat doen mijn kinderen niet voor me, en zelfs mijn partner niet ,al leveren ze een goede bijdrage. Maar als het erop aankomt krijgen je kinderen misschien een totaal eigen leven (wie weet verhuizen ze naar China en zie je elkaar eens in de drie jaar) kan je partner vertrekken en sta je er gewoon alleen voor. Dus ik zie dat toch anders.

Hoe kan nu iemand anders het middelpunt van jouw leven zijn? Ik snap dat nooit, ik lees die uitspraak al jaren, ik snap hem al jaren niet en ik mis vast een moedergen ofzo, maar voor mij is dat anders, ze zijn ontzettend belangrijk, en ik heb veel voor ze over, maar zoals beschreven ervaar ik dat niet.

En ik heb ook al niet toegeleefd naar de bevalling, zwanger zijn vond ik kut, bevallen was ook geen feest en de eerste maanden wist ik niet wat me overkwam. Niets geen ' je groeit er naartoe' of 'volg je moederinstinct' of ' dan ben je er wel klaar voor', dat gen mis ik ook al. En ik wou dat ik vooraf had geweten dat dat soort uitspraken niet altijd klopt. Net als dat je op slag verliefd op je kind bent en je meteen moeder voelt. Ik vond haar een schatje hoor, maar ik heb maanden moeten wennen, en dat overweldigende 'en nu ben ik moeder' heb ik nooit gehad.
Er kwam gewoon een complete vreemde mijn leven ingekukeld, waarbij ze en passant een ravage maakte van mijn poort van Jade, en daarna meteen allerlei eisen stelde. Daar moest ik even aan wennen hoor, en d'r even leren kennen. Kwam ook allemaal goed (en met die poort van Jade is het ook weer goedgekomen)
Niettemin doe ik het best leuk, doen mijn kinderen het best leuk en vind ik het ook allemaal best leuk en zou ik het meteen weer overdoen. Maar al die 'oh als je maar eenmaal moeder bent dan begrijp je het' uitspraken werken me op de zenuwen, want ik begrijp het na 7 jaar nog niet.

Oh, en ik geloof meteen dat er moeders zijn die het wel zo ervaren, en dat is fijn voor ze, maar het kan ook anders. Ik vind het hele moederschap een soort van mythe haast, er hangt een soort heilige gloed omheen, waar ik geen reet van snap, en zonder die hele heilige gloed is het óók prima kan ik je uit ervaring vertellen

Luce schreef:Ik ben het ergens wel eens met het verhaal van PC, maar als buitenstaander zou ik het veel 'heftiger' lezen dat hoe het is.

Natuurlijk is het zorgen, zorgen. Maar niet dat je de hele dag naar denkt 'o jee!'. Nee, als hij last heeft van niet kunnen poepen ben je blij als hij gepoept heeft bij wijze van. Maar ik heb het nooit zo ervaren dat ik me daar nou mieters druk om maakte hoor.
En slapen en ritme, dat komt ook allemaal wel. Het eerste half jaar is het vooral je kind leren kennen. Ja, dat is aanpassing in je leven maar het is nou ook weer niet zo dat je totaal verandert of dat je hele leven totaal verandert. Tenminste, zo heb ik dat niet ervaren hoor. De eerste maanden zijn zwaar en dan heb je sons het gevoel dat je jezelf niet meer bent, maar dat komt echt wel weer. Ik hou nog steeds van dezelfde dingen waarvan ik hield voordat ik kinderen had.

Dus ik zou gewoon vooral niet zo bang zijn. Een kindje is een deel van jullie. Jullie vinden samen dat ritme wel. En ik heb gemerkt dat hoe meer kinderen je krijgt, hoe makkelijker je wordt. Bij de oudste was ik ook veel perfectionistischer etc. De dingen die ik toen vond dat ik moest doen, daar lach ik nu om.

Komt echt wel goed, Lady en Rood.

Ja, het leest inderdaad heftig wat pc schrijft. Maar zelfs nu ik nog midden in de heftige periode zit, die ik echt loodzwaar vind, ben ik dat in een seconden weer vergeten als ik hem in mijn armen houd en met hem knuffel, als hij tegen me aan in slaap valt, als hij me doordringend aankijkt alsof ik zijn wereld ben en zijn hemel en alles wat er tussen zit, als hij zich vol overgave in mijn armen uitrekt, zich laat vallen omdat ik hem toch wel vang, als hij in slaap valt met zijn armpjes in de lucht of in een onmogelijke houding en als hij de vreselijkste geluiden maakt of harde scheten laat bij het bezoek waar we dan vreselijk om moeten lachen.

Ja het is een hele verandering, het valt mij soms best tegen (maar goed ik zit ook in een rare situatie natuurlijk), maar je krijgt er zó veel voor terug, ik had het nu al nooit willen missen. Moet wel zeggen dat ik op dit moment nog even niet aan een tweede kindje moet denken want tjeempie wat is dit zwaar! Maar ik kan me nu al niet meer voorstellen hoe mijn leven was zonder hem!

Ik kan doen wat ik wil, maar toch draait niet de hele wereld om mij, die fase heb ik achter me gelaten toen ik een jaar of acht was. Je houdt altijd rekening met de mensen om je heen. Ja, ik hou rekening met mijn man en ik hou ook rekening met mijn familie en vrienden. Gelukkig doe ik dat allemaal graag. Het lijkt me een heel enge wereld als alles alleen maar om mij zou draaien

Artemis schreef:Oh, en ik geloof meteen dat er moeders zijn die het wel zo ervaren, en dat is fijn voor ze, maar het kan ook anders. Ik vind het hele moederschap een soort van mythe haast, er hangt een soort heilige gloed omheen, waar ik geen reet van snap, en zonder die hele heilige gloed is het óók prima kan ik je uit ervaring vertellen

Ja, ik moet eerlijk zeggen dat het mij ook vies tegen valt. Of nou ja, eigenlijk had ik al zo'n vermoeden dat ik te nuchter ben ofzo. Haha zie mijn bovenstaande post dan denk je dat klopt niet wat ze nu zegt, maar ik ben in een zwijmelbui .
Maar ik had de eerste weken alleen maar het gevoel alsof ik bij het hele lieve kindje van een goede vriendin op bezoek ging. Ik heb altijd van kinderen gehouden en ze altijd gewild, maar verder dan dat ging dit gevoel ook niet. Ik vond hem heel erg lief en mooi, maar ik realiseerde me maar half dat ie van mij was en dat ik hem ook mee naar huis mocht nemen.
Het oermoeder gevoel heb ik twee dagen gehad, vlak na de bevalling begon het, toen wilde ik alleen maar naar 'mijn kind' en ik was desnoods kruipend gegaan. Maar daarna kwam niet dat verliefde gevoel, sterker nog, het leek meer op een soort wolk waar ik vanaf gevallen was. Dan vond ik zwanger zijn nog leuker!
Nu zijn we 9 weken verder en durf ik hardop te zeggen dat ik van hem houd, maar dat ik over het algemeen niet zwaar verliefd ben.
Het gekke is, zelfs mijn man vind dat maar raar, die is helemaal stapelverliefd, ligt als een imbeciel verliefd naar zijn achterhoofd te staren terwijl ik alleen maar denk: hoe kom ik deze nacht en deze dag door? Wanneer houd die eindeloze melkstroom eens op? Ik vind dat er bar weinig tijd over blijft als jonge moeder om nog verliefd te zijn!
Maar dan nog is het de moeite waard en ik merk dat ik me toch aan hem verbonden heb, dat er een soort beschermingsdrang in mij zit die er voor zorgt dat ik goed voor hem wil zorgen en ook wil dat de rest (inclusief zijn vader) goed voor hem zorgt.

Niet iedereen is hetzelfde, daarom zijn cliché's ook gewoon niet altijd waar.