Plankenkoorts wat betreft kinderwens

@KimR, ik heb het idee dat je dat zinnetje veel te letterlijk opvat en daar nu maar op door blijft hameren.

Susan schreef:@KimR, ik heb het idee dat je dat zinnetje veel te letterlijk opvat en daar nu maar op door blijft hameren.

haha nou inderdaad. Je hebt rekening houden met en rekening houden met. Ik hou ook graag rekening met mijn omgeving (vriend, vrienden en familie) maar als ik 12 weken naar Congo wil dan kan ik dat doen.

Als ik een kind heb van 3 maanden dan kan ik dat niet doen. (Ja ik kan het wel doen, maar t.o.v. mijn kind zou ik het nooit doen. Terwijl ik mijn partner/vrienden/familie wel aan hun lot kan overlaten omdat zij een volwassen leven leiden).

Dat maakt voor mij het grote verschil.

Precies Punk'd. Een kind is gewoon totaal afhankelijk van volwassenen, met name z'n ouders natuurlijk.

Ik reageerde op het zinnetje dat alles niet langer om jezelf draait met een kind. Voor mij is dat allang niet meer zo. Het is natuurlijk niet normaal om op je 16e verantwoordelijk te zijn voor je zieke moeder en 24/7 voor haar te zorgen, maar het is wel gebeurd. Ik heb het met liefde gedaan, maar de moeder-kind relatie is niet de enige relatie in het leven dat je verantwoordelijkheid voor iemand draagt, het kan dus ook andersom.

*weg*

Bedankt Susan en Punk'd, zo was het idd bedoelt. Anderen gebruikten die term ook, dus ik dacht dat het geen uitleg behoefde. Over deze reactie doe ik trouwens al een uur, er kwam een poepluier, helpen met duplo bouwen, drinken pakken, boekje lezen en vitaminepilletje pakken tussendoor. Nu gauw aardappels schillen, er moet om 5 uur gegeten worden, iets met regelmaat dat goed is voor kinderen

@Artemis; vroeger wilde ik er net zo instaan als jij, maar het voelt gewoon niet zo. Zal ook aan de leeftijd liggen Ik weet nog dat ik de eerste weken/maanden alleen maar met mijn zoon bezig was. Hij werd niet mijn middelpunt omdat ik dat wilde of zo voelde, maar ze vragen zoveel vrije tijd in het begin. En als ie sliep dan was ik nog bezig met 'hoe moet het allemaal'.
Hij staat nu naar me te lachen terwijl hij zn beker met drinken express omkiepert, hij is niet meer het alles overheersende middelpunt, maar wel nog steeds belangrijker dan ik en ik kom nog lang niet toe aan van alles wat ik zou willen doen.

Volgens mij is dat wel normaal hoor. Ik kan me dus niet voorstellen dat Artemis nou zo anders was toen ze net moeder was geworden. In mijn herinnering was ze dat ook niet. Kijk alleen al naar de borstvoeding die ze toen gaf en hoe ze daar in stond.

Zonder kinderen kun je een stuk flexibeler zijn dan met kinderen. Ik kan niet meer spontaan de deur uit als iemand vraagt of ik die avond mee ga ergens heen. Dan moet ik toch eerst oppas regelen. Dat geldt ook voor mijn man.

Voordat we kinderen kregen, draaide mijn wereld echt niet alleen om mijzelf. Ik had ook rekening te houden met familie, vrienden en mijn man. Maar hoezeer ik nu ook met hen rekening wil houden, als ik geen oppas heb voor mijn dochter, als mijn dochter ziek is of wat dan ook, zullen ook zij moeten accepteren dat ik niet meer zomaar alles kan doen. J. kan niet voor zichzelf zorgen, daar heeft ze ons bij nodig. Ik kan haar moeilijk alleen thuis laten, om er voor anderen te zijn.

Wauw Nana, waar was dat?

Wat een reacties! Heel fijn, vooral ook de herkenning. Daar was ik denk ik het meeste naar op zoek, het idee dat ik niet heel raar ben omdat ik die gedachten af en toe heb. Kinderen krijgen is iets wat ik heel graag wil, dus wat dat betreft is er absoluut geen twijfel. En gelukkig doe je het, in de meeste gevallen, niet alleen. Ik heb een fantastische vriend waarvan ik al weet dat hij een relaxte en goede papa is. Dat vind ik fijn om te weten.

Susan, ik heb wel dat nu ik Curaçao zit ik me allang bedacht heb dat ik hier echt niet heen zou gaan met kleine kinderen. Dus ik kan me voorstellen dat jij ook ervaart dat het een hele andere vakantie is dan wanneer je geen kinderen hebt. Geniet er in ieder geval van, we hebben het slechte weer in Nederland toch maar mooi ontvlucht.

Ik ga richting het strand mensen, bedankt voor jullie fijn en uitgebreide reacties, dat stelt me echt gerust.

Het is hier helaas ook niet heel warm, rond de 20 graden, maar beter dan in Nederland. We zaten al te bedenken waar we de volgende keer naartoe gaan, waar het zeker warm is, ik opperde Curaçao, maar dat is dus niks met kinderen?

Geniet van je vakantie.

Lady4 en Susan - die onderste foto is gemaakt op Curaçao. Daar waren we toen ons zoontje 1 jaar was. Wij hebben echt genoten van die vakantie!
En die bovenste foto is gemaakt in Mexico, daar waren we toen ons zoontje 3 was en ons dochtertje 1. Ook echt de vakantie van ons leven gehad!

Maar goed ieder zijn ding...

Lady Starstruck schreef:Lady het is alsof ik dit zelf geschreven kan hebben. Bij mij staan kinderen ook op de planning liefst op zeer korte termijn (je weet nooit wat er allemala tussen komt natuurlijk). Maar ik ben echt bang eerlijk gezegd. Ik ben bang dat ik het allemaal niet kan financieren (we hebben beide een baan daar niet van). Ik hoor van iedereen hoe duur een kind wel niet is. Ik ben bang net zoals jou dat je niks meer vrij kan doen. Kortom allemaal beren op de weg. Ik ga dit topic even volgen.

Lady en LS jullie stukjes zou ik ook zo geschreven kunnen hebben. Ik zit in precies dezelfde situatie. Ik ben nou eenmaal een controlfreak en wil alles van te voren weten. Vooral de financien houden mij bezig.Ik heb een hele sterke kinderwens. Wij praten er momenteel veel over. Laatst hebben wij op mijn nichtje en neefje gepast en als ik mijn vriend dan zie met mijn babyneefje dan smelt ik.
Ik hou dit topic dus ook in de gaten.

Susan, het is natuurlijk ieder persoonlijk. Ik zie mezelf niet zo snel met kleine kinderen naar een ver en warm oord op vakantie gaan. Hebben de kinderen daar echt wat aan als het ruim dertig graden is. Bovendien zijn het prijzige vakanties en vermaakt een kind zich dichter bij huis waarschijnlijk net zo goed.

Maar eerlijk is eerlijk, als ik die foto's van Nana zie, dan ga ik toch twijfelen over mijn ingenomen stelling.

Nana, welk strand op Curaçao is die foto gemaakt?

Ik denk dat iedereen die begint aan kinderen ook wel eens twijfelt of ze het allemaal wel niet gaan redden, even moeite hebben met het opgeven voor een deel van hun vrijheid en de zorgen die een kindje met zich mee brengt. Nog vliegt het me soms wel eens aan. En heb ik ook opnieuw twijfels voor een tweede.

Waarom zou dat niet kunnen dan? In die gebieden wonen toch ook kinderen? Ik zou niet weten waarom je niet met kinderen kunt gaan reizen. Ik ken een stel dat een wereldreis heeft gemaakt met kinderen zelfs. Manduca of draagdoek mee, kind erin en gaan.

Het is natuurlijk ook maar net hoe afhankelijk je jezelf op stelt.

Die foto is gemaakt bij Grote Knip. Wat voor ons reizen met kindjes een extra dimensie geeft is dat je heel makkelijk in contact komt met de plaatselijke bevolking.

Verder eens met Luce, er is heel veel mogelijk ook met kindjes erbij. Iedereen moet alleen doen wat bij hen past.

Overigens vind ik wel dat ik alles heb geromantiseerd, al ontkom je daar denk ik ook niet aan. Ik vond zwanger zijn echt niet leuk, en ik had een prima zwangerschap zonder echte klachten. Ook vond ik het eerste jaar, naast leuk, ook vreselijk zwaar, L was onwijs gefrustreerd en had ook nog eens reflux. Je krijgt een baby, een kind, natuurlijk het leukste kind vd wereld, maar het kan ook een continu huilend, slecht slapend, ziek kind zijn, en dat is wel echt even overleven.

Parel schreef:Ik kan alleen maar zeggen dat als de mogelijkheden er zijn, je je hart moet volgen.
Niks is onoverkomelijk, en mijn ervaring is dat je in die 9 maanden stapje voor stapje naar alles toeleeft, en aan het einde je er helemaal klaar voor bent.

+1

Ik vond het beide keren spannend maar bij de eerste heb ik het veel te 'romantisch' gezien allemaal zo'n baby en dat viel even vies tegen dus. Maar naarmate hij ouder werd, meer kon etc etc werd het leuker en leuker. Met de tweede zag ik enorm op tegen die eerste periode met zo'n kleine baby maar deze keer viel het juist 300% mee.
De tweede moet ook veel meer mee in het ritme dat je al hebt, waar ik voor R nog thuis bleef voor de slaapjes oid N moet gewoon mee. En waar ik bij R de trap al opvloog bij een paar huiltjes N moet soms even wachten, niets aan te doen.

Het is dus mede ook je eigen instelling en houding in hoeverre je je leven veel aanpast. Wij zijn nooit vd lange verre vakanties geweest en we hebben veel 'anders' ingedeeld dan voor er kinderen waren. Maar ondanks dat.. ze zijn mijn alles en niets telt zoveel als zij. En ooit ooit ooit zullen wij weer hele nachten slapen, meer tijd voor onszelf krijgen maar dan weet ik ook wel weer dat ik dat ook weer ga missen, nou ja die nachten niet dan, maar het is enorm wennen maar wel enorm mooi.

Ik heb helemaal niks geromantiseerd (dankzij mijn vooral niet rammelende eierstokken) en toch viel het me tegen. Je hoort wel over 'slapeloze nachten' en dan kun je je voorstellen hoe dat is, maar daadwerkelijk maanden niet langer dan 3 uur achtereen kunnen slapen is toch anders. Net als 'altijd verantwoordelijk zijn', klinkt logisch, maar qua praktijk betekent het hier dat hij eerst gaat en dan de rest van de wereld pas. En op mijn gevoel na de bevalling had niks me kunnen voorbereiden, zodra mijn zoon een kik gaf stond ik als een soldaat in oorlogsgebied vol met adrenaline in hoogste staat van paraatheid. Planning is ook een eigenschap waarin je ineens moet uitblinken als moeder, alles moet gepland worden, haha!

Maargoed, zoals alles in het leven is niks oneindig en ook dit is allemaal overgegaan (behalve het plannen, maar dat zit nu zo in mijn systeem). En nu zijn alle leuke dingen op een dag niet bij te houden, ik ken mijn kleine Gappie als geen ander en kan lezen en schrijven met hem

Wij zijn juist niet zo van de verre reizen, het is meer voor de kinderen dat ik mooi weer wil. Niet extreem heet, maar gewoon lekker zwembadweer. Zou ik geen kinderen hebben, dan zou ik die 20 graden hier meer dan prima vinden, dan zou ik me best vermaken, maar ik wil dat zij lekker vaak kunnen zwemmen. Als ik puur voor mezelf een bestemming uit zou kiezen zou het waarschijnlijk nog eerder Scandinavië worden, of Groot-Brittannië of als ik wat verder wil misschien Canada of de Verenigde Staten of Australië. Ik wil een zonnige bestemming omdat dat voor kinderen wel zo leuk is, omdat zij er niet op zitten te wachten om stadjes af te struinen.

Klinkt trouwens tegenstrijdig, Australië is natuurlijk superver, maar ik bedoel dat landen als Mexico, Thailand, et cetera, me juist niet trekken, een wereldreis maken trekt me ook niet, en ik hoef ook niet zó nodig naar Australië maar dat lijkt me dan nog wel leuk. Dus in dat opzicht heb ik ook niet het gevoel dat ik dat 'gewoon moet doen'.

Nana schreef:Die foto is gemaakt bij Grote Knip. Wat voor ons reizen met kindjes een extra dimensie geeft is dat je heel makkelijk in contact komt met de plaatselijke bevolking.

Verder eens met Luce, er is heel veel mogelijk ook met kindjes erbij. Iedereen moet alleen doen wat bij hen past.

Een vriendin van mij is met haar toen 1,5 jaar oude zoontje naar Maleisië geweest en ze hebben een geweldige tijd gehad. Mede ook door die contacten! Ze hebben hun programma uiteraard wel aangepast aan hun zoontje, zo hebben ze een homestay gedaan, hun zoontje heeft een paar dagen heerlijk gespeeld met de een oude dochter van het gezin!

Ik wil graag op reis met L., gewoon omdat ik van reizen houd. Ik zie geen grote problemen eigenlijk, hrt is eerder zo dat we vanwege mijn mans gezondheid dat misschien niet meer kunnen.

Ik kwam deze tegen via Facebook