hoelang blijven jullie peuters aan tafel zitten?

Mijn jongste zit het liefst een kwartier nadat wij van tafel gaan nog, omdat ze zulke bergen met eten naar binnen werkt.

Van de oudste verschilt het heel erg, de ene keer heeft ze zin om te kletsen als ze haar eten op heeft en de andere keer gaat ze spelen.

Als ze helemaal geen zin heeft in eten, kan ze gewoon doorspelen. Ze hoeven van mij helemaal niks met betrekking tot eten en aan tafel zitten. We eten trouwens sowieso nauwelijks in maaltijden, maar gewoon wanneer we zin hebben.

Twellie schreef:Mijn jongste zit het liefst een kwartier nadat wij van tafel gaan nog, omdat ze zulke bergen met eten naar binnen werkt.

Van de oudste verschilt het heel erg, de ene keer heeft ze zin om te kletsen als ze haar eten op heeft en de andere keer gaat ze spelen.

Als ze helemaal geen zin heeft in eten, kan ze gewoon doorspelen. Ze hoeven van mij helemaal niks met betrekking tot eten en aan tafel zitten. We eten trouwens sowieso nauwelijks in maaltijden, maar gewoon wanneer we zin hebben.

Hoe bedoel je het laatste? Je kookt toch gewoon avondeten, neem ik aan?
Ik moet wel lachen om je jongste, dat ze zo heerlijk kan eten ;-).

Ik vind het op een gegeven moment wel belangrijk dat de kinderen aan tafel blijven zitten, maar mijn kinderen zijn net 1, dus ik weet niet hoeverre je dat van zo'n kleintje kunt verwachten. Ze zijn wel vaak moe rond etenstijd, dus het is nu nog wel eens rommelig wat dat betreft.

Tomas eet veel en snel, ik eet veel en langzaam. Soms duurt het nog een kwartiee voordat ik klaar ben met eten. Dan mag T best iets eerder van tafel. Als hij het maar netjes vraagt inderdaad. Wij eten trouwens meestal met zn tweetjes omdat mijn man 's avonds werkt.

Hier een beroerde eetster, maar T moet altijd aan tafel komen en proeft nu ook altijd een hapje, omdat ze dan zelf heeft bedacht dat ze taartje toetje mag hebben (lees kwark met ranja). Als zij dan klaar is moet ze wachten, omdat we tegelijk toetje eten. Doet ze ook eigenlijk altijd zonder mopperen. Als we met anderen eten en het duurt langer mag ze wel eerder van tafel, maar meestal vind ze het aan tafel veel gezelliger en zal er dus bij blijven zitten.

NoMercy schreef:

Artemis schreef:Joh, van een keertje eerder van tafel zeg ik ook heus niets, we eten hier ook weleens voor de tv op de bank, of ze willen iets op tv zien waardoor ze graag eerder van tafel mogen, en soms mag dat. Maar dat is niet omdat de andere optie is dat ze gaan gillen en schreeuwen. En toen ze kleiner waren waren ze idd wel eens te moe om aan tafel te zitten, maar dat waren ook uitzonderingen, en dat vind ik wat anders dan in principe je kind van tafel laten gaan zodra het eten naar binnen gewerkt is. Erg onopgevoed vind ik dat.
En ook een kind van 1,5 of twee kan het wel een kwartiertje volhouden aan tafel toch?

Kort door de bocht vind ik nog zeer zacht uitgedrukt. Fijn dat het bij jou zo perfect gaat.

Kun je me aanwijzen waar ik zeg dat het bij mij perfect gaat? Kennelijk heb ik iets geschreven wat mijzelf ontschoten is.

Blijven zitten, absoluut.
Ikzelf zie trouwens liever ouders die hun krijsende peuter aan tafel duidelijk maken dat hij/zij toch moet blijven zitten, dan ouders die toegeeflijk zijn en hun kind maar op de grond zetten om er van af te zijn. Sommige dingen zijn echt niet zo moeilijk om aan te leren.

Het feit dat jij het onopgevoed noemt als iemand een kind eerder van tafel laat gaan vind ik niet bepaald netjes en erg zwart-wit gesteld. Je hebt het nergens letterlijk gezegd, maar jouw posts insinueren wel een béétje dat jij het goed doet, want anderen zijn 'onopgevoed'. Vandaar denk ik NoMercy's reactie.

Artemis zegt het misschien wat bot, maar ik snap wel wat ze bedoelt. Dat is namelijk ook wat ik denk als ik een ouder zie die toegeeft aan een driftbui. Ik denk dat dan je taak als opvoeder begint en je moet zorgen dat je kind toch blijft zitten/ luistert etc, ligt maar net aan die situatie.
Ook in de supermarkt, vaak genoeg krijsende peuters die hun zin willen, en ik zie dan liever een ouder die ingrijpt dan een ouder sie toegeeft. Als je toegeeft vind ik niet dat je opvoed op dat moment.

Parisienne schreef:Het feit dat jij het onopgevoed noemt als iemand een kind eerder van tafel laat gaan vind ik niet bepaald netjes en erg zwart-wit gesteld. Je hebt het nergens letterlijk gezegd, maar jouw posts insinueren wel een béétje dat jij het goed doet, want anderen zijn 'onopgevoed'. Vandaar denk ik NoMercy's reactie.

Ik vind het ook echt onopgevoed, er is namelijk geen enkele sociale situatie te bedenken waarbij het acceptabel is dat je opstaat van tafel tijdens het eten omdat je al klaar bent.

Mijn doel met opvoeden is eigenlijk dat mijn kinderen leren zich in alle situaties te redden zonder uit de toon te vallen of onbeleefd te zijn. Met blijen zitten tot iedereen klaar is loop je niet het risico onbeleefd te zijn. Met opstaan wel.

Op mijn werk probeer ik nota bene volwassen kerels nog te leren dat je pas begint met eten als iedereen zit en dat je pas opstaat als iedereen klaar is. Niet omdat ik dat nou zo belangrijk vind, want dat heb ik niet bedacht, maar dat is norm nou eenmaal.

Ik ben helemaal niet streng, en uitzonderingen kunnen altijd, maar ik verwacht wel normaal en aangepast gedrag van mijn kinderen, ook als ze daar zelf even geen zin in hebben. En ik vind zeggen 'dat vind ik nou eenmaal niet belangrijk' een beetje slap, want ik vind ook zoveel dingen niet belangrijk, maar opvoeden gaat erom dat ze zich normaal kunnen bewegen in de maatschappij, met alle omgangsvormen die daarbij horen, niet om wat ik belangrijk vind.
Ik vind een scheldwoord op z'n tijd ook geen probleem, maar hè, ik ben een volwassene die kan kiezen welk gedrag wanneer passend is, en dus kan ik ervoor kiezen om wel of niet te schelden afhankelijk van de situatie. Maar alleen als ik heb geleerd dat de norm is om niet te schelden. Als ik het bij mijn kinderen nu toesta denken ze dat dat de norm is. En dat wil ik dus niet. Zelfde met tafelmanieren. Ik wil gewoon dat ze gedrag leren waar ze zich geen buil aan kunnen vallen, en niet dat ze gedrag leren wat toevallig prettig voor henzelf is. Dat kan later altijd nog, zodra ze de norm doorhebben.

Overigens vind ik dat bij een kind van 1 nog weer anders dan bij een kind van 4.

Dat laatste klopt zeker Artemis, al heeft mijn dochter van 4 er toch echt wel moeite mee om aan tafel te blijven zitten. Toen ze jonger was, ging het prima en het is hier wel vanzelfsprekend dat we samen aan tafel zitten en dat we ook allemaal blijven zitten tot we klaar zijn.

Maar we moeten daar op deze leeftijd toch beduidend meer moeite voor doen en sluiten regelmatig compromissen (dat ze bijvoorbeeld even mag gaan spelen terwijl de tafel wordt afgeruimd en dan weer aan tafel komt voor het nagerecht). Ze weet wel dat het hoort, want als we visite hebben of als we ergens gaan eten, blijft ze gewoon zitten. Maar op 'gewone' avonden probeert ze er toch vaak onderuit te komen en gaat het niet altijd zonder slag of stoot...

Artemis schreef:
Ik ben helemaal niet streng, en uitzonderingen kunnen altijd, maar ik verwacht wel normaal en aangepast gedrag van mijn kinderen, ook als ze daar zelf even geen zin in hebben. En ik vind zeggen 'dat vind ik nou eenmaal niet belangrijk' een beetje slap, want ik vind ook zoveel dingen niet belangrijk, maar opvoeden gaat erom dat ze zich normaal kunnen bewegen in de maatschappij, met alle omgangsvormen die daarbij horen, niet om wat ik belangrijk vind.
Ik vind een scheldwoord op z'n tijd ook geen probleem, maar hè, ik ben een volwassene die kan kiezen welk gedrag wanneer passend is, en dus kan ik ervoor kiezen om wel of niet te schelden afhankelijk van de situatie. Maar alleen als ik heb geleerd dat de norm is om niet te schelden. Als ik het bij mijn kinderen nu toesta denken ze dat dat de norm is. En dat wil ik dus niet. Zelfde met tafelmanieren. Ik wil gewoon dat ze gedrag leren waar ze zich geen buil aan kunnen vallen, en niet dat ze gedrag leren wat toevallig prettig voor henzelf is. Dat kan later altijd nog, zodra ze de norm doorhebben.

mooie omschrijving van 'opvoeden'.

Ik ben zelf van mening dat goed voorbeeld uiteindelijk goed doet volgen, zeker met betrekking tot dit soort dingen. Neem als voorbeeld eten met de handen of eten met bestek. Als je elke avond weer het goede voorbeeld geeft, met de nodige uitleg, zullen kinderen uiteindelijk doorkrijgen dat men eet met mes en vork. Echter verwacht ik nu van mijn peuter nog niet dat zij dat doet. Ik stel een grens zodra er opzettelijk geknoeid/gesmeerd gaat worden, binnen die grens mag ze zelf bepalen of ze haar sperziebonen met de hand pakt of netjes op een vork prikt.

Dwingen of consequenties stellen zouden een prima hulpmiddel kunnen zijn om het einddoel te bereiken (namelijk, kind aan tafel laten zitten), echter is dit niet de manier waarop ik het wil bereiken.

Wij willen ook graag dat R aan tafel blijft. De ene keer lukt dat beter als de ander. Ik vind het wel lastig als hij keihard aan het gillen is en alles wat we aanbieden met een flinke vaart richting ons hoofd wordt geslingerd. Is dit een kwestie van volhouden? Wat kan ik hier mee?

Ik kan wel een sociale situatie bedenken waarbij het acceptabel is om eerder van tafel te gaan en dat is als we gewoon thuis eten met het gezin. Het is dan voor ons allemaal acceptabel dus ik zie dan echt het probleem niet.
Houdt niet in dat ik niet liever heb dat ze gewoon blijven zitten. Maar ik sluit me ook wel bij Parisienne aan dat goed voorbeeld vaak goed doet volgen, bij mijn dochter werkt dat in ieder geval wel zo.

Meestal blijft ze de hele maaltijd zitten, lekker eten en brabbelen. Soms wil ze halverwege de maaltijd vanaf schoot verder eten of spelen wanneer zij klaar is, maar dat zijn uitzonderingen, en dat vinden wij dan ook oké.

Ik vind 'goed voorbeeld doet goed volgen' echt een beetje te slap.

Niet dat ik zo streng ben, ik geef eigenlijk nooit straf, want dat is niet nodig, en dwingen is ook nooit nodig. Maar bij een kind van 5 ga ik echt niet meer akkoord met 'zelf weten hoe je je eten naar binnen werkt, of dat nu met je handen is of niet'. Dan verwacht ik gewoon dat ze met mes en vork eten. Hoeft echt niet perfect, maar het betek maar laten liggen omdat dat makkelijker is is ook geen optie meer. Bij een 2-jarige nog wel.

Als ik dan zeg dat hij bestek moet gebruiken is dat geen dwingen, maar gewoon opvoeden. Ik zal niet zeggen 'eet met mes en vork, anders ga je naar je kamer'. Ik leg ze gewoon het belang van netjes eten uit, en dat snappen ze dan best. Ik leg ze dan bijvoorbeeld uit dat ze niet in een restaurant kunnen eten als ze niet netjes blijven zitten en netjes eten, omdat het voor andere mensen onprettig is als er mensen slordig eten met hun handen, of praten met volle mond of opstaan van tafel. En dat werkt uitstekend, want vinden naar een restaurant gaan echt heel erg leuk, en doen dus ook hun best.

En als dan één van de twee niet netjes eet, dan zegt de ander eigenlijk uit zichzelf al 'dat moet wel he, mama, anders kun je nooit ergens anders dan thuis eten'. Probleem weer opgelost. Komt geen straf en geen dwingen aan te pas. Maar het zijn nou eenmaal kinderen, die kun je niet aan zichzelf overlaten en hopen dat ze het met goed voorbeeld wel redden. Want op school en bso krijgen ze een heleboel voorbeelden die vérre van goed zijn, en daar hebben we het thuis dan over. Dat kindje x schopt en slaat of altijd vieze liedjes zingt of grove taal gebruikt en waarom dat niet netjes is en waarom zij dat dan ook niet moeten doen. Ze kijken namelijk niet meer alleen naar wat ik doe, maar juist heel erg naar wat vriendjes en vriendinnetjes doen. En daarnaast mag ik als volwassene nou eenmaal een heleboel dingen die zij niet mogen. Gewoon omdat ik volwassen ben en zij niet. Ik mag bijvoorbeeld op de bank thee drinken, en zij niet, dat moet aan de tafel, om maar een voorbeeld te geven. Ik mag zelf bepalen dat ik zin heb in een koekje of een cracker, en zij moeten het toch echt aan mij vragen. Enzovoorts.

Parisienne schreef:Het feit dat jij het onopgevoed noemt als iemand een kind eerder van tafel laat gaan vind ik niet bepaald netjes en erg zwart-wit gesteld. Je hebt het nergens letterlijk gezegd, maar jouw posts insinueren wel een béétje dat jij het goed doet, want anderen zijn 'onopgevoed'. Vandaar denk ik NoMercy's reactie.

Niets meer aan toe te voegen.

Artemis schreef:Ik vind 'goed voorbeeld doet goed volgen' echt een beetje te slap.

Niet dat ik zo streng ben, ik geef eigenlijk nooit straf, want dat is niet nodig, en dwingen is ook nooit nodig. Maar bij een kind van 5 ga ik echt niet meer akkoord met 'zelf weten hoe je je eten naar binnen werkt, of dat nu met je handen is of niet'. Dan verwacht ik gewoon dat ze met mes en vork eten. Hoeft echt niet perfect, maar het betek maar laten liggen omdat dat makkelijker is is ook geen optie meer. Bij een 2-jarige nog wel.

Als ik dan zeg dat hij bestek moet gebruiken is dat geen dwingen, maar gewoon opvoeden. Ik zal niet zeggen 'eet met mes en vork, anders ga je naar je kamer'. Ik leg ze gewoon het belang van netjes eten uit, en dat snappen ze dan best. Ik leg ze dan bijvoorbeeld uit dat ze niet in een restaurant kunnen eten als ze niet netjes blijven zitten en netjes eten, omdat het voor andere mensen onprettig is als er mensen slordig eten met hun handen, of praten met volle mond of opstaan van tafel. En dat werkt uitstekend, want vinden naar een restaurant gaan echt heel erg leuk, en doen dus ook hun best.

En als dan één van de twee niet netjes eet, dan zegt de ander eigenlijk uit zichzelf al 'dat moet wel he, mama, anders kun je nooit ergens anders dan thuis eten'. Probleem weer opgelost. Komt geen straf en geen dwingen aan te pas. Maar het zijn nou eenmaal kinderen, die kun je niet aan zichzelf overlaten en hopen dat ze het met goed voorbeeld wel redden. Want op school en bso krijgen ze een heleboel voorbeelden die vérre van goed zijn, en daar hebben we het thuis dan over. Dat kindje x schopt en slaat of altijd vieze liedjes zingt of grove taal gebruikt en waarom dat niet netjes is en waarom zij dat dan ook niet moeten doen. Ze kijken namelijk niet meer alleen naar wat ik doe, maar juist heel erg naar wat vriendjes en vriendinnetjes doen. En daarnaast mag ik als volwassene nou eenmaal een heleboel dingen die zij niet mogen. Gewoon omdat ik volwassen ben en zij niet. Ik mag bijvoorbeeld op de bank thee drinken, en zij niet, dat moet aan de tafel, om maar een voorbeeld te geven. Ik mag zelf bepalen dat ik zin heb in een koekje of een cracker, en zij moeten het toch echt aan mij vragen. Enzovoorts.

Je trekt nu een beetje het hele topic uit zijn verband, het gaat hier om 'peuters' die nog niet lang aan tafel kunnen zitten. En noemt dit sociaal onacceptabel en onopgevoed....een beetje overdreven denk je niet?

Mag je vinden. Wat ik al zei, ik zou bij een peuter van 2 niet verwachten dat ze 3 kwartier aan tafel blijven zitten, maar daar pas ik dan ook de tijden op aan thuis. Maar 20 minuutjes tot iedereen zijn bord leeg heeft moet te doen zijn lijkt me. Met een jaar zitten ze toch nog niet aan tafel, tenminste, bij mij niet, want dan aten we te laat voor zo'n ukkie om mee te eten, dus die at wat vroeger.

Ik vind het vroeger niet meer dan normaal om te wachten tot iedereen klaar was en dan van tafel te gaan, maar dat was omdat ik gewoon niks anders gewend was. M'n ouders hebben mijn broertje en mij nooit eerder van tafel laten gaan, en eigenlijk is de vraag 'Mag ik van tafel' bij ons thuis zelfs nooit gesteld.

Goed voorbeeld doet goed volgen wil niet zeggen dat wij niks uitleggen, ik heb ook altijd aan haar uitgelegd dat het netjes is om dank je wel te zeggen als ze iets krijgt. Maar ik heb nooit tegen haar gezegd dat ze dank je wel moet zeggen. Ik heb het zelf wel altijd duidelijk gezegd en nu zegt zij het ook.
Zelfde als met aan tafel blijven zitten, ik heb haar uitgelegd waarom we graag willen dat ze aan tafel blijft, ze heeft een tijd gehad dat ze dat niet deed. Nu doet ze het wel en vraagt ze ook nog uit zichzelf of ze van tafel mag.
Ze krijgt natuurlijk ook genoeg voorbeelden die niet goed zijn maar ze is inmiddels wel oud genoeg om meestal te weten wat wel en niet goed is. En als ze het niet weet dan leggen we het aan haar uit.

Als mijn peuter een goede dag heeft, dan zit hij gewoon aan tafel tot wij klaar zijn. Is hij bij de gastouder geweest en eigenlijk te moe om te eten (eet dan ook meestal niet), dan begint hij na 5 minuten te krijzen en met zijn bord te gooien. Ik probeer het dan nog even te rekken, maar als ik daardoor zelf niet meer normaal kan eten dan gaat hij van tafel af.
Ook als we bijvoorbeeld gaan gourmetten hoeft hij niet ruim een uur te blijven zitten. Dan mag hij tussendoor gewoon lekker spelen. Pas als ik hem uit kan leggen dat je eigenlijk hoort te blijven zitten tot iedereen klaar is, zal ik dit ook van hem 'eisen'.
Mee uit eten gaat hij niet (behalve naar een pannenkoekenrestaurant o.i.d.) omdat ik dat voor hem niet leuk vind. Zo lang wachten op het eten is niets voor hem.

D. blijft altijd aan tafel zitten tot we allemaal klaar zijn met eten. We beginnen samen aan het avondeten, en meestal hebben we het tegelijk op. Ook het toetje beginnen we samen aan, en daar doet ze zelf meestal iets langer over, sinds ze dit helemaal zelf wil lepelen. Ookal zou ze niet zo 'makkelijk' zijn aan tafel, zou ik wel graag willen en aan proberen te leren, dat ze blijft zitten. Ik vind dat wel fatsoenlijk. We zitten max. 20 minuten aan tafel, ik vind dat ze dat best op moet kunnen brengen op deze leeftijd ( ziek zijn, oververmoeid etc. uitgezonderd). Uit eten blijft ze aan tafel totdat ze haar eten op heeft. Ze hoeft natuurlijk niet te blijven zitten als wij nog zitten te kletsen ofzo. Maar we zijn ook nog niet echt uit eten geweest met haar. Alleen een keer bij de MAC en een keer bij een iets luxere frietzaak haha Echt uit eten in een restaurant wil ik wel een keer proberen, maar dan wel rond een uur of 5/6. Niet te laat in ieder geval.

_Lana_ schreef:

Twellie schreef:Mijn jongste zit het liefst een kwartier nadat wij van tafel gaan nog, omdat ze zulke bergen met eten naar binnen werkt.

Van de oudste verschilt het heel erg, de ene keer heeft ze zin om te kletsen als ze haar eten op heeft en de andere keer gaat ze spelen.

Als ze helemaal geen zin heeft in eten, kan ze gewoon doorspelen. Ze hoeven van mij helemaal niks met betrekking tot eten en aan tafel zitten. We eten trouwens sowieso nauwelijks in maaltijden, maar gewoon wanneer we zin hebben.

Hoe bedoel je het laatste? Je kookt toch gewoon avondeten, neem ik aan?
Ik moet wel lachen om je jongste, dat ze zo heerlijk kan eten ;-).

Ik vind het op een gegeven moment wel belangrijk dat de kinderen aan tafel blijven zitten, maar mijn kinderen zijn net 1, dus ik weet niet hoeverre je dat van zo'n kleintje kunt verwachten. Ze zijn wel vaak moe rond etenstijd, dus het is nu nog wel eens rommelig wat dat betreft.

Mijn vriend kookt altijd avondeten voor ze en meestal eten ze dan rond half zes (ik ben zelf pas later thuis). De jongste heeft dan sowieso altijd trek, maar de oudste eet ook wel eens twee boontjes en heeft een uur later wel echt trek. Dan warmen we een bord voor haar op dan.