Biechttopic

Haha ja sorry Billy. Ik dacht, ik vind het leuk om er op te reageren, dus als we het dan blijkbaar hier moeten doen, dan doe ik dat dus ook hier.

Jasmine schreef:Ik vind Nika niet leuk, weet niet goed waarom niet.

Haha dit had ik ook, misschien omdat je het nooit hoort ofzo maar vind het niet zo. Nike al helemaal niet eigenlijk.

Ik heb even een vraag aan jullie. In november-december ben ik in een nieuwe salarisschaal gekomen. Nu was er afgelopen week een studiemiddag, waar ik door omstandigheden niet bij was. En daarin gaf een collega aan dat ze het niet snapte dat ik die gekregen had. De leidinggevende gaf aan dat het bij zijn leidinggevende lag en dat hij er niet de uiteindelijke beslissing in genomen had.
Tegen mij is gezegd dat mijn leidinggevende de keuze gemaakt had en daarna weer verder besproken had. het zit me dus niet lekker waarom mijn leidinggevende het zo tegen mijn collega's gezegd had, voel me er vervelend door.
Zou jij met dit verhaal teruggaan naar je leidinggevende? En dus vragen waarom hij tegen collega's iets anders gezegd heeft dan tegen mij?

Biechtje schreef:Ik heb even een vraag aan jullie. In november-december ben ik in een nieuwe salarisschaal gekomen. Nu was er afgelopen week een studiemiddag, waar ik door omstandigheden niet bij was. En daarin gaf een collega aan dat ze het niet snapte dat ik die gekregen had. De leidinggevende gaf aan dat het bij zijn leidinggevende lag en dat hij er niet de uiteindelijke beslissing in genomen had.
Tegen mij is gezegd dat mijn leidinggevende de keuze gemaakt had en daarna weer verder besproken had. het zit me dus niet lekker waarom mijn leidinggevende het zo tegen mijn collega's gezegd had, voel me er vervelend door.
Zou jij met dit verhaal teruggaan naar je leidinggevende? En dus vragen waarom hij tegen collega's iets anders gezegd heeft dan tegen mij?

Ik zou me sowieso afvragen waar jouw collega zich mee bemoeit? Jouw salaris gaat hem/haar toch niks aan en aan hem/haar hoeft toch zeker geen verantwoording worden afgelegd? Ik snap wel dat het je niet lekker zit en vind dat je het dan ook wel kunt aankaarten bij je leidinggevende.

Eens met Alex. Ik zou ook aankaarten dat het me niet lekker zit. Het antwoord klinkt overigens als een snel gezocht antwoord op de verantwoording ergens anders neer te leggen i.p.v. dat je leidinggevende misschien te direct zou zeggen dat het die collega niet aangaat.

Biechtje met plotselinge kinderwens: ik herken mezelf in jou. Ik had nooit een wens. Vond baby's eng. Dacht zelfs dat ik nooit kinderen wilde, maar zo rond een jaar geleden begonnen bij mij ineens kriebels. Ik wist me er eerst ook geen raad mee, maar inmiddels weet ik zeker dat ik kinderen wil. Dit zijn echt heel normale gevoelens.

Kinderwens-biechtje hier

Cimic, ik denk ook dat de babygevoelens an sich volkomen normaal zijn. Ik heb het alleen zelf totaal niet zien aankomen, het druist volledig in tegen iets waar ik jarenlang van overtuigd was. Dat, in combinatie met de uitgesproken afwezigheid van een kinderwens bij mijn vriend, maakt het voor mij heel verwarrend. Maar zoals je zelf al zegt kunnen gedachten veranderen.. Ik ga er vrijdag met m'n vriend over praten. Daarbij verwacht ik niet dat hij gelijk ja of nee zegt, maar dat het het begin is van een proces waarin we samen moeten kijken wat we willen qua toekomst. Ik vind het echt heel erg spannend

Sanne, je hebt natuurlijk helemaal gelijk. Ik ben ook absoluut van plan om het met hem te gaan bespreken. Zoals ik hierboven al zei heb ik niet zo zeer twijfels, het is meer dat ik in de war ben. Ik had nooit van mezelf gedacht dat ik ooit een kinderwens zou krijgen, laat staan zo sterk. En voor mijn gevoel kan dit ook een bom leggen onder mijn relatie, terwijl we altijd volledig op 1 lijn zaten wat betreft onze toekomst. De enige manier om daar achter te komen is inderdaad door er over te praten en dat ga ik ook zeker doen. Ik heb het forum even gebruikt als uitlaatklep omdat ik er op dat moment echt heel erg mee zat, allerlei scenario's begon te schetsen in m'n hoofd, voor mijn vriend begon te denken en de neiging had om hem er in het buitenland over op te bellen. Dat waren allemaal slechte ideeen, die moest ik even uit m'n hoofd krijgen.

Exo, voor mezelf kan ik die gevoelens ook zonder moeite accepteren. Ik probeer het ook niet te onderdrukken of zo, ik ben er van overtuigd dat ik dit graag wil. Mijn ideale toekomstplaatje ziet er weliswaar totaal anders uit dan een jaar geleden, maar qua gevoel zit het helemaal goed. Mijn probleem zit hem vooral in het feit dat ik al 8 jaar samen ben met mijn vriend en hij altijd heel uitgesproken is in het feit dat hij geen kinderwens heeft, zowel naar mij als naar vrienden en familie. Hoogste tijd om er met hem over te gaan praten dus. Hoe zat dat binnen jouw relatie?

Ik ben soms zo ontzettend bang voor het leven. Als ik besef dat ik nu zelf moeder ben, de vrouw waar ik als klein meisje tegen op keek. De vrouw waarvan ik dacht dat zij altijd alles weet, en dat je als moeder, je je anders voelt dan als jezelf. Snap je het nog? Ik ben er achter gekomen dat ze lang niet alles weet. En ik me als moeder, nog net zo voel als ik me altijd gevoeld heb. Alleen een stukje ouder. Maar ook komt er dan in mij op, hoe kwetsbaar we eigenlijk zijn. En die kwetsbaarheid maak me dan best bang. Mijn vader is bijna 2jaar geleden overleden aan kanker. Rond die datum denk ik teveel na over het verlies van een/je leven..

Sterkte Pluto, ik kan me voorstellen dat het extra moeilijk is zo rond de sterfdatum van je vader.

Ik denk niet dat het erg is om dit soort gedachtes te hebben, zolang het met vlagen is en je ze kunt relativeren. Je angst mag natuurlijk niet de overhand krijgen, maar het lijkt me heel normaal dat je nu anders in het leven staat dan toen je nog geen kinderen had en dat je je veel bewuster bent van hoe vergankelijk alles is.

Als ik voor mezelf spreek, had ik 'vroeger' veel minder zorgen en verantwoordelijkheden en vertrouwde ik blind op mijn ouders, ik wist gewoon dat ik altijd op ze kon terugvallen en wilde er niet aan denken dat dat ooit kon veranderen. Inmiddels zijn de rollen soms omgekeerd. Mijn vader is al jaren ziek (hart- en nierpatiënt) en waar ik eerst vooral bang was om hem te verliezen, geniet ik nu van de momenten dat hij zich wel goed voelt en kan genieten van zijn gezin en zijn kleinkinderen. Er was een tijd dat ik niet dacht dat hij hen ooit zou meemaken.

Als je zelf niet het idee hebt dat je angst je tegenhoudt om toch ook de positieve kant van het leven te zien, zou ik me niet al te veel zorgen maken. Het is volgens mij vrij normaal om af en toe even stil te staan bij het leven, zolang je het ook weer kunt loslaten...

Ik ben bang. In 't verleden heb ik een depressie gehad, en voel me nu al dagen down en wil t liefst op bed liggen. Ik wil niet weer zo'n slopende periode tegemoet gaan. Ik wil geen medicatie waarbij ik ook niet meer van de leuke dingen kan genieten.
Eigenlijk wil ik wegkruipen bij iemand en me even heel klein en gewaardeerd voelen en horen dat t wel goed komt...

Biechtje dan is het nu tijd om actie te ondernemen. Ga naar de huisarts leg je probleem voor en ga met iemand praten. Het hoeft niet direct zo te zijn dat je weer meteen aan de medicijnen moet een stukje therapie zou ook al enorm kunnen helpen. Maar laat het niet te ver komen, onderneem nu actie zodat er gelijk iets aan gedaan kan worden en ze je handvatten aanreiken zodat je er weer boven op kunt komen. Hoe moeilijk de eerste stap ook weer is ik zou het niet afwachten.

Billy schreef:Biechtje dan is het nu tijd om actie te ondernemen. Ga naar de huisarts leg je probleem voor en ga met iemand praten. Het hoeft niet direct zo te zijn dat je weer meteen aan de medicijnen moet een stukje therapie zou ook al enorm kunnen helpen. Maar laat het niet te ver komen, onderneem nu actie zodat er gelijk iets aan gedaan kan worden en ze je handvatten aanreiken zodat je er weer boven op kunt komen. Hoe moeilijk de eerste stap ook weer is ik zou het niet afwachten.

Ik weet dat je gelijk hebt, maar het ontbreekt me momenteel echt even volledig aan de moed om die stap te zetten. Ik heb geen zin om weer helemaal binnenstebuiten gekeerd te gaan worden. Ik heb een leven waar ik eigenlijk niet over mag klagen en toch voel ik me wederom zo, en in therapie wéér alles naar boven halen, me vervolgens de eerste tijd alleen nog maar rotter te voelen....
(oké ik merk het al, ik ben niet zo voor rede vatbaar geloof ik, sorry, wil niet je reactie te niet doen).

*

Ik heb toevallig al een afspraak staan bij de huisarts (gister gebeld), maar kan helaas pas woensdag terecht... is meer voor andere klachten, maar als ik me dan nog zo voel, zal ik dit ook meteen aankaarten..
thnx voor je woorden, fijn om herkenning te lezen..

Biechtje schreef:Ik ben bang. In 't verleden heb ik een depressie gehad, en voel me nu al dagen down en wil t liefst op bed liggen. Ik wil niet weer zo'n slopende periode tegemoet gaan. Ik wil geen medicatie waarbij ik ook niet meer van de leuke dingen kan genieten.
Eigenlijk wil ik wegkruipen bij iemand en me even heel klein en gewaardeerd voelen en horen dat t wel goed komt...

Is dat niet een belangrijk symptoom van een depressie: niet meer van de leuke dingen kunnen genieten?

Verder ben ik het eens met Billy, ik denk dat je beter wel actie kunt ondernemen. Als dit anders voelt dan een dip van een paar dagen, moet je hier niet te lang mee door blijven lopen. Dat hoeft echt niet te betekenen dat je meteen weer helemaal binnenstebuiten gekeerd wordt. Misschien zijn lichtere medicijnen om de scherpe kantjes eraf te halen wel voldoende. En als het niet meer kunnen genieten de vorige keer wél door de medicijnen kwam, heb je waarschijnlijk niet de goede medicijnen voor je gehad. Ik heb verschillende AD geslikt en bij lang niet allemaal had ik voldoende effect.

Verder (al weet je dit waarschijnlijk zelf ook wel): hoe verleidelijk het ook is, blijf niet in je bed liggen. Daar wordt het zeker niet beter van.

Biechtje schreef:Ik ben bang. In 't verleden heb ik een depressie gehad, en voel me nu al dagen down en wil t liefst op bed liggen. Ik wil niet weer zo'n slopende periode tegemoet gaan. Ik wil geen medicatie waarbij ik ook niet meer van de leuke dingen kan genieten.
Eigenlijk wil ik wegkruipen bij iemand en me even heel klein en gewaardeerd voelen en horen dat t wel goed komt...

Als je diep in je hart kijkt, wat is dan de kern van die dip? Je zegt dat je graag gewaardeerd wil voelen. Is dat iets waarvan je het gevoel hebt dat het niet gebeurt? Of wellicht in het verleden niet gebeurd is?

Ik voel mij al een hele tijd niet echt goed. Ik denk bijna dagelijks na over de dood en over hoe makkelijk het zou zijn als ik er niet meer was.
Ik weet van mijzelf dat ik nooit zelfmoord zou kunnen plegen omdat ik weet hoeveel mensen ik daar verdriet mee doe.
Ook wil ik nog genoeg in het leven zoals kinderen krijgen, trouwen, etc.
Daarom snap ik dus niet zo goed waarom ik er zo vaak aan denk dat het makkelijker zou zijn als ik dood zou zijn.
Op school gaat het niet echt lekker, ik ben al 5 jaar bezig en het einde is nog niet in zicht. Ik word hier heel moedeloos van. Ook als ik kijk naar de wereld om mij heen dan word ik hier niet gelukkig van. Hoe sommige mensen zich gedragen en wat er allemaal gebeurd in de wereld. Dan vraag ik mij echt af wat voor zin het allemaal heeft. Mensen die hun hele leven keihard werken, eindelijk met pensioen gaan en dan kanker krijgen en binnen een jaar overleden zijn.
Ik zit het liefste thuis op de bank niks te doen. Als ik op school ben wil ik zo snel mogelijk weer naar huis. (dus altijd snel alles afraffelen) Op mijn werk kijk ik altijd op de klok om te kijken of ik al naar huis kan.
Nu belt mijn vriend net dat hij pas zondag weer thuis komt en dat hij dan vrijdag weer weg moet voor een maand. Ook hier word ik niet gelukkig van omdat ik weet dat ik het grootste gedeelte van die maand dus ook echt alleen ben.

Het is een beetje een warrig verhaal en ik vind het zelf ook erg lastig om het allemaal op een rijtje te zetten. Maar conclusie is dat ik denk dat ik depressief ben.
En ik weet niet zo goed wat dan nu de volgende stap zou moeten zijn om hier wat aan te doen. (Huisarts? Psycholoog?)

Oh en mijn omgeving die weet hier niks van af die denken dat ik altijd vrolijk ben en dat alles goed gaat.

Vervelend dat je je zo voelt Biechtje! Als ik je een advies mag geven zou ik (1) naar je huisarts gaan, die kan je doorsturen naar een hulpverlener die bij je kan passen en (2) iemand in je omgeving in vertrouwen nemen en je verhaal vertellen. Het klinkt alsof je echt hulp nodig hebt en een eerste stap is om het te delen!

Ik zou naar de huisarts gaan met je verhaal, die kan je dan eventueel doorsturen naar een psycholoog oid..

Edit: Wat Kowalski zegt dus!

Burn schreef:Ik zou naar de huisarts gaan met je verhaal, die kan je dan eventueel doorsturen naar een psycholoog oid..

Edit: Wat Kowalski zegt dus!

Daar heb ik ook al vaker over nagedacht. Alleen zelfs als ik bij de huisarts zit dan praat ik niet makkelijk over mijn gevoel.
Als ik lichamelijk pijn heb ofzo kan ik dit makkelijk uitleggen. Maar ik vind het moeilijk om mijn gevoel hardop te uiten

Dat gevoel herken ik, zo heb ik ook bij de huisarts gezeten. Maar als je wil dat het beter met je gaat, zul je het toch moeten doen!

Burn schreef:Dat gevoel herken ik, zo heb ik ook bij de huisarts gezeten. Maar als je wil dat het beter met je gaat, zul je het toch moeten doen!

Als ik bel voor een afspraak dan willen ze weten waarvoor je een afspraak maakt. Heb jij toen verteld waarom je een afspraak maakte? En heb je bij je gesprek verteld dat je dacht dat je depressief was? Of heb je gewoon je verhaal verteld?

Je mag me er eventueel ook over PM'en..

Toen ik belde vroeg de assistente inderdaad waarvoor 't was. Heb ik alleen gezegd: 'privé omstandigheden, waarover ik met Dhr. ** wil praten.' Verder vroeg ze ook niets.

Ik heb als eerste gezegd: 'ik zit al tijden niet lekker in mijn vel' en mijn huisarts vroeg toen verder..

Biechtje schreef:Kinderwens-biechtje hier

Exo, voor mezelf kan ik die gevoelens ook zonder moeite accepteren. Ik probeer het ook niet te onderdrukken of zo, ik ben er van overtuigd dat ik dit graag wil. Mijn ideale toekomstplaatje ziet er weliswaar totaal anders uit dan een jaar geleden, maar qua gevoel zit het helemaal goed. Mijn probleem zit hem vooral in het feit dat ik al 8 jaar samen ben met mijn vriend en hij altijd heel uitgesproken is in het feit dat hij geen kinderwens heeft, zowel naar mij als naar vrienden en familie. Hoogste tijd om er met hem over te gaan praten dus. Hoe zat dat binnen jouw relatie?

Mijn vriend wist niet zeker of hij ooit kinderen wilde. Hij wil het nu wel, maar stelt het steeds uit en probeert het onderwerp wat te ontlopen. Ik vond het dan ook enorm eng om voor het eerst met hem serieus over kinderen te gaan praten. En dat vind ik nog steeds, aangezien hij toch wat onduidelijk blijft in zijn mening.