Waren jullie bang voor de bevalling?

Voor ik zwanger was wel. Tijdens de zwangerschap is die angst langzaam maar zeker weggegaan. Tijdens de bevalling was ik nog tijdens één moment bang: tijdens de eerste perswee. Maar toen bedacht ik dat er al zoveel vrouwen kinderen hebben gebaard, dat dat mij ook wel ging lukken.

Nee. Ik had er geen zin in, maar was er niet bang voor.
Je hebt er ook echt helemaal niks aan om jezelf op te jutten, het zal wel moeten, klaar.

Linda schreef:

tweeling schreef:

Linda schreef:Toen niet. Nu ik weet wat me te wachten wel.

Haha, dat zou ik ook hebben ja

Ja erg he. Niet dat mijn bevalling echt dramatisch was, dat viel achteraf best mee. Maar dat ik m'n lichaam totaal niet meer onder controle had, dat vond ik echt erg.

Nou precies dat inderdaad, ik vond het ook echt eng dat ik geen controle meer had....heel beklemmend.

Nee, ik keek er enorm naar uit. Bij een eventuele tweede wel vrees ik.. Hopelijk kan ik dat relativeren!

Ik was niet bang. Hoe dichter bij de bevalling kwam hoe meer ik er naar uit keek. Ik was het zat en erg benieuwd naar de baby.

Ondanks alles viel et me reuze mee. Ik beval liever dan dat ik zwanger ben

Nee ik ben niet bang. Ik kijk er eigenlijk wel naar uit!

Nee ik was niet bang. Het is me ook meegevallen allemaal.

Ik ben ook (nog) niet bang voor de bevalling.

De eerste keer zag ik er niet tegen op, het is me ook heel erg mee gevallen.
De tweede keer had ik er juist zin in, mocht er ook een derde komen zou ik er wel een beetje tegen op zien ivm het snelle bevalling van J.

Eerst was ik helemaal niet bang voor de bevalling, zag er erg naar uit. Maar toen de dag van het inleiden dichterbij kwam werd ik steeds banger. Was erg bang om het niet te overleven. De bevalling was erg heftig en ze hebben ook gezegd dat als ik thuis was geweest ik het niet overleefd had (ivm bloedverlies). Dus zie een tweede keer hier niet gebeuren!

Ik was ook niet bang, maar achteraf vond ik het wel erg zwaar en heftig. Als ik evt. Een volgende keer weer ingeleid zal worden kijk ik daar wel tegenop ja. Bij de eerste keek ik er wel heel erg naar uit omdat ik het ook zat was en mijn dochter wilde zien.

SarahKey schreef:Eerst was ik wel bang maar de weken vlak voor de bevalling niet meer. Al vond ik het wel spannend. En het viel mij mee (Achteraf gezien of dat moment echt niet) en zou het zo weer doen.

+1, op het moment van persen dacht ik NOOIT MEER. Achteraf zou ik het ook zo weer doen!

Ja ja ja ja ja enz enz, ik ben bang.
Als ik er alleen al aan denk krijg ik onwijs de zenuwen, wat zal ik blij zijn als ze op me buik ligt.
Eigenlijk heb ik helemaal geen reden om bang te zijn maar ik ben het wel.
De eerste keer was ik niet bang, toen heb ik er 7 uurtjes over gedaan, alles ging goed, geen knip of scheur.
Bij de tweede was ik wel wat bang, maar toen heeft maar 2,5 uur geduurd, weer geen knip of scheur, wel wat misselijk geweest en daar ben ik deze keer bang voor.
En dat het nog sneller gaat, ik moet ook meteen bellen zodra ik ook maar iets voel.

Ik zou echt zooooooooo blij zijn als ze is geboren en ik hoop heel erg dat ik niet misselijk ga worden.

Ik was heel erg bang! Maar toen ik daar onverwacht ineens lag om te gaan bevallen was ik ineens totaal niet meer bang,heel gek vond ik dat. Zal de natuur geweest zijn denk ik dan wel eens.

De eerste keer heb ik het gewoon op me af laten komen en viel het me echt enorm mee. Bij de tweede was ik bang dat ik het onderschat had en dat het meer pijn zou doen etc maar ook die bevalling viel me reuze mee. Al vond ik hem wel zwaarder en pijnlijker omdat het sneller ging.
Ik dacht deze keer wel, bij iedere pijnlijke wee, hierna hoef ik dit nooit meer te doen. ( omdat ik geen derde meer wil)

Voor de 1e bevalling niet. Ik stelde me in om op erge bevalling, liet het op me afkomen en heb het als goed ervaren.
Natuurlijk was het pijnlijk, maar niet lang, niet uitgescheurd etc.

Voor de 2e bevalling was ik wel bang. Ik heb er ontzettend tegenop gezien, was ervan overtuigd dat óf de baby, óf ik het niet zou redden. Was dan ook een gek moment dat ik bevallen was en ze, levend, op mijn buik gelegd werd...
Het moment van persen vond ik beide keren overigens fijner dan de weeen er net voor. Die zijn pijnlijk!!

Happydobby schreef:Ik was helemaal niet bang. Helaas viel het tegen en nu zou ik het ook niet meer durven.

Dit had ik tot voor kort ook, ik dacht dit doe ik NOOIT meer (heb een bevalling à la Barbie gehad).

Maar ineens was dat weg. En nu heb ik zoiets van: het is me toen gelukt, een volgende keer gaat het me ook lukken. De angst is weg.

Mom-Of-2 schreef:Ja ja ja ja ja enz enz, ik ben bang.
Als ik er alleen al aan denk krijg ik onwijs de zenuwen, wat zal ik blij zijn als ze op me buik ligt.
Eigenlijk heb ik helemaal geen reden om bang te zijn maar ik ben het wel.
De eerste keer was ik niet bang, toen heb ik er 7 uurtjes over gedaan, alles ging goed, geen knip of scheur.
Bij de tweede was ik wel wat bang, maar toen heeft maar 2,5 uur geduurd, weer geen knip of scheur, wel wat misselijk geweest en daar ben ik deze keer bang voor.
En dat het nog sneller gaat, ik moet ook meteen bellen zodra ik ook maar iets voel.

Ik zou echt zooooooooo blij zijn als ze is geboren en ik hoop heel erg dat ik niet misselijk ga worden.

Vervelend dat je bang bent! Waarom ben je zo bang om misselijk te worden? Als je moet spugen, dan moet je spugen. Al doe je het in bed, dat bed wordt toch vies.. En de vk maakt het vast vaker mee!

Printje schreef:Ik dacht deze keer wel, bij iedere pijnlijke wee, hierna hoef ik dit nooit meer te doen. ( omdat ik geen derde meer wil)

Ow, dit wordt mijn bevallings-mantra bij de tweede!
Bij de eerste was het er eentje van Luce, deze wee gehad is een wee dichterbij baby.

Supertalentje schreef:

Printje schreef:Ik dacht deze keer wel, bij iedere pijnlijke wee, hierna hoef ik dit nooit meer te doen. ( omdat ik geen derde meer wil)

Ow, dit wordt mijn bevallings-mantra bij de tweede!
Bij de eerste was het er eentje van Luce, deze wee gehad is een wee dichterbij baby.

Haha en het hielp serieus. Ik dacht als het pijn deed. Dit is de laatste bevalling, hierna nooit meer, het maakte het dragelijker haha

Ik was erg bang, achteraf gezien nog terecht ook

Van te voren was ik heel erg bang, toen mijn vliezen braken was het grootste probleem dat ik boven was en mijn telefoon beneden haha. Achteraf kijk ik er erg goed op terug

Nee, ik was beide keren niet bang.
Ik keek er erg naar uit. Toen bij A. mijn vliezen spontaan braken werd ik wel helemaal hyper. Ik vond het zo leuk en zo spannend tegelijk dat ik er de slappe lach van kreeg. Maar ik ben absoluut niet bang geweest. Ik was wel bang voor het hechten de tweede keer omdat ik de eerste zo enorm was uitgescheurd dat ze me door mijn schaamlip heen hebben moeten hechten... Ik was heel bang dat dat weer zou gebeuren maar daar dacht ik eigenlijk pas aan na de bevalling.

Nee nooit bang geweest.

Voor een thuisbevalling was ik niet bang. Toen bleek dat ik in het ziekenhuis moest bevallen vanwege overtijd gaan werd ik wel bang. Ik was nog nooit in het ziekenhuis geweest, kende de verhalen van extra heftige weeën vanwege opwekken en het sneller ingrijpen enzo. Ik heb een makkelijke bevalling gehad maar raakte in paniek omdat ik flinke rugweeën had die niet op de CTG te zien waren. Hierdoor kreeg ik het idee dat dit nog niks was en me nog veel erger te wachten stond en ging ik hyperventileren.

Achteraf kijk ik met een goed gevoel terug op de bevalling. Ik kijk nog niet echt uit naar de volgende keer, maar zie er ook niet tegenop.