Zijn jullie ook wel 'ns bang geweest voor de (2e+) bevalling

In de zin, of jullie (baby en jij) het wel overleven, de bevalling?
Klinkt heel raar, de vraag.
Maar ik heb zo mijn momenten dat ik echt zo'n onbehaaglijk gevoel heb, alsof ik, of de baby, het niet overleeft.

En ik betrek gelijk tig dingen erbij, in mijn vorige zwangerschap was ik heeeel bang voor autorijden(bijrijden, ik heb geen rijbewijs), ben ik nog steeds niet 100% van "opgeknapt".
Nu, heb ik bijvoorbeeld een bultje op mijn rug, die ik niet kan zien, en mijn man zegt dat hij er niets raars aan kan zien.
Doet geen pijn oid, maar (misschien mede doordat mijn tante ongeneeslijk ziek is) dan heb ik toch zoiets van, oh als dat het maar niet is.
Het lijkt alsof ik nu, in plaats van voor autorijden in mijn 1e zwangerschap, nu meer bang ben voor dit soort dingen.
En over dat of ik het wel overleef, de bevalling, dat is echt een gevoel wat ik soms heb, dat ik er angstig voor ben.
Terwijl er bij de bevalling van onze dochter echt totaal geen complicaties zijn geweest, en ik die als fijn heb ervaren.

Ik heb het idee of dit topic wat raar over gaat komen, maar ik ben benieuwd of jullie ook bang waren voor dit soort dingen in je zwangerschap, of angstiger voor sommige dingen? Of het herkenbaar is misschien?

Ja ik herken het wel, nu al

Aan de ene kant vind ik een forum heerlijk en een uitlaatklep maar aan de andere kant word ik door sommige dingen echt zo benauwd.

De bevalling van R was ook echt eigenlijk een eitje en ik ben heel bang dat dat nu niet zo is. Daarnaast heb ik gewoon de angst van zal het wel gezond zijn? Zal het gezond geboren worden zonder enge dingen erbij? Ik kan mezelf echt knettergek maken.

Ik ben tijdens de eerste zwangerschap heel angstig geweest, voor heel veel dingen. De belangrijkste angsten: dat ik iets verkeerds zou eten, of al gegeten had, en dat de baby daardoor toxoplasmose of listeriose op zou lopen, dat ik een of andere mysterieuze soa had waardoor de baby schade op kon lopen (ik was getest op soa's maar bleef van alles bedenken waardoor het toch mogelijk was). Daarnaast was ik ook nog bang voor allerlei ziektes en dingen die mis konden gaan tijdens de zwangerschap, elke keer las ik weer iets nieuws. Ik heb mezelf echt gek gemaakt in die tijd.

Bij mij begon het tijdens mijn laatste zwangerschap ook met een onbehaaglijk / slecht gevoel en dat werd eigenlijk steeds erger en steeds specifieker. Ik was vooral bang om ziektes op te lopen die mijn baby zouden kunnen schaden. Ik denk dat ik wel echt een angststoornis had, al is er nooit een diagnose gesteld door een psycholoog of iets dergelijks. Bij een hopelijk volgende zwangerschap over een tijdje, zal ik proberen veel minder emotioneel en veel meer rationeel te blijven.

Niet zo'n positief verhaal voor je misschien, maar wanneer je denkt dat dit soort gevoelens en gedachten teveel op de voorgrond gaan treden, zou ik er hulp voor zoeken. Dat kan ik zo echt niet beoordelen hoor aan de hand van je berichtje, misschien valt dat bij jou wel honderd procent mee. Ik bedoel alleen te zeggen: wanneer je merkt dat het steeds erger wordt, zoek dan op tijd hulp.

Ik ben van mezelf al heel angstig, dus voor een evt. 2e bevalling zal ik ook wel angstig zijn, maarja ik ben overal angstig over en zoek altijd overal wat achter.

Annemie schreef:Ik ben van mezelf al heel angstig, dus voor een evt. 2e bevalling zal ik ook wel angstig zijn, maarja ik ben overal angstig over en zoek altijd overal wat achter.

Dit herken ik dus ook wel, ik vind mezelf gewoon soms echt idioot. Aan de ene kant kan ik erg heel nuchter naar kijken maar soms.....

(Even klein beetje off-topic)

@ Susan: hoe heb je er eigenlijk voor gezorgd dat het bij je tweede zwangerschap niet weer zover kwam? Ondanks dat ik nu voor een groot deel (en voor een ander deel wel) niet meer snap waar ik me nou allemaal druk om maakte, zou ik nu niet met zekerheid kunnen zeggen dat het niet nog een keer gaat gebeuren. Vraag me af hoe jij daar in stond voordat je voor een tweede probeerde zwanger te worden?

Toen ik zwanger was van M. was ik vooral bang dat ik het zelf niet zou overleven. Dan zag ik mijn zoontje al helemaal ontroostbaar omdat mama dood was. Dan voelde ik me heel egoistisch omdat ik nog een kindje wilde. Dat gevoel was echt nergens op gebaseerd dus ik probeerde me er niet te druk om te maken maar het schoot regelmatig door m'n hoofd.

Autorijden vond ik trouwens ook maar niks toen ik zwanger was, zowel zelf rijden als meerijden. Ik schrok echt overal van. Bij de eerste had ik dit heel erg bij de tweede iets minder maar ik vond het nogsteeds niet prettig.

Ik blijf mijn bericht bijwerken

inderdaad printje, dat is misschien ook wel het geval, al die verhalen die je erover leest.
Mijn moeder heeft ook kritiek na mijn geboorte gelegen, dat niemand meer bij haar mocht alleen ik, min vader en dokter + vk, en dat het de vraag was of ze het zou overleven. Dat soort verhalen helpen natuurlijk niet mee.

Tuinstoel, ik snap je punt wel hoor, over dat of het niet teveel naar de voorgrond gaat.
Soms heb ik zelf ook wel het idee dat ik angstiger ben dan anderen, vandaar ook mijn vraag hier.
Ik ga het zeker in de gaten houden of het niet veel erger wordt, anders zal ik deze bevalling waarschijnlijk sowieso anders ervaren da de vorige.

Susan, fijn om te horen dat het herkenbaar is. Heb je dat de 2e zwangerschap helemaal niet gehad?

Annemie, heel herkenbaar, ik ben al bang als ik weet dat ik iemand vanuit mezelf moet bellen

Tania, stiekem vind ik het heel fijn dat jij dat wel/niet overleven gevoel ook had.
Dat het herkenbaar is

Tuinstoel schreef:(Even klein beetje off-topic)

@ Susan: hoe heb je er eigenlijk voor gezorgd dat het bij je tweede zwangerschap niet weer zover kwam? Ondanks dat ik nu voor een groot deel (en voor een ander deel wel) niet meer snap waar ik me nou allemaal druk om maakte, zou ik nu niet met zekerheid kunnen zeggen dat het niet nog een keer gaat gebeuren. Vraag me af hoe jij daar in stond voordat je voor een tweede probeerde zwanger te worden?

Ik weet niet of ik daar bewust de hand in heb gehad, of het iets was wat me de eerste keer 'overviel' en wat niet tegen te houden was. Ik was er de eerste keer voor in therapie, vrij intensief ook, maar er viel niet tegenop te vechten, daarom vraag ik me af hoe groot mijn eigen invloed was. Misschien is het wel zoiets als zwangerschapsmisselijkheid of zo, iets wat je de ene keer wel en de andere keer niet hebt. Ik heb de tweede keer wel wat angstige momenten gehad, vooral toen de paniek rondom de Mexicaanse griep zo groot was, toen kneep ik 'm wel echt, maar het hele gevoel was gewoon anders, ik heb die hele zwangerschap anders beleefd.

Maar ik heb me nog wel lang rot gevoeld om hoe ik die eerste zwangerschap heb doorlopen, en soms nog.

@Viva, veel en veel minder dus.

Ik heb ook wel eens gedacht dat ik de eerste keer gewoon teveel tijd had om te piekeren en de tweede keer niet, toen had ik al een kind om mee bezig te zijn, daarbij wist ik toen al dat ik een zwangerschap tot een goed einde kon brengen, maar als ik dan van Tuinstoel lees dat zij het juist de tweede keer had, kloppen die verklaringen ook weer niet.

Viva schreef:Ik blijf mijn bericht bijwerken

inderdaad printje, dat is misschien ook wel het geval, al die verhalen die je erover leest.
Mijn moeder heeft ook kritiek na mijn geboorte gelegen, dat niemand meer bij haar mocht alleen ik, min vader en dokter + vk, en dat het de vraag was of ze het zou overleven. Dat soort verhalen helpen natuurlijk niet mee.
s

Precies en aan de ene kant probeer ik het nuchter te bekijken maar soms gaat dat niet. Zo voel ik de kleine, niet tot vrijwel niet, ik twijfel nog. Dan lees ik hier dat veel meiden hun tweede kindje eerder voelen. Aan de ene kant denk ik dat kan, het is onzeker tot het einde maar aan de andere kant denk ik dan ja maar er zijn hier helaas meer meiden hun kindje nog verloren na 15 weken dus wie weet...

Tania schreef:Toen ik zwanger was van M. was ik vooral bang dat ik het zelf niet zou overleven. Dan zag ik mijn zoontje al helemaal ontroostbaar omdat mama dood was. Dan voelde ik me heel egoistisch omdat ik nog een kindje wilde. Dat gevoel was echt nergens op gebaseerd dus ik probeerde me er niet te druk om te maken maar het schoot regelmatig door m'n hoofd.

Autorijden vond ik trouwens ook maar niks toen ik zwanger was, zowel zelf rijden als meerijden. Ik schrok echt overal van. Bij de eerste had ik dit heel erg bij de tweede iets minder maar ik vond het nogsteeds niet prettig.

Dit kan ik nu soms zelfs al hebben, terwijl er absoluut nog geen sprake is van een tweede kindje. Ik heb wel de wens voor een tweede in de toekomst, maar vraag me soms nu al af of dat niet egoistisch is naar A. toe, met name met het oog op dat er iets mis kan gaan. Ik probeer er nu niet teveel aan te denken omdat het onzin is al met zoiets bezig te zijn terwijl ik niet eens zwanger ben. Alleen vraag ik me af hoe ik erin zal staan als ik wel ooit weer zwanger zou zijn.. Ik snap je gedachtengang in elk geval goed Viva, zijn dingen die ik mezelf ook wel zie denken.

susan, wel naar dat je je nog wel een poos rot gevoeld hebt over die zwangerschap.
maar ook bijzonder dat je toen, bij de 1e, in vrij intensieve therapie zat, en er bij de 2e weinig last van hebt gehad!
Bij onze dochter was ik ook helemaal niet zo angstig, alleen voor autorijden.
Toen had ik juist meer, denk ik, aan mijn hoofd, omdat ze een verrassing was, en niemand leuk reageerde, dus piekerde ik daar veel over.
In dat opzicht heb ik nnu meer tijd om te piekeren, dus dan zou je redenatie bij mij ook wel kunnen kloppen

Printje, onze dochter voelde ik met 17 weken, deze baby heb ik 1x gevoeld met 14 weken, 1 plop helemaal onderin.
En echt herkenbaar met 17.6 wkn, dus ik herken je onzekerheid daarin, dat velen het eerder voelen.
Mijn placenta ligt vooraan, vandaar, waarschijnlijk, dat ik deze baby later voelde.
Maar je onzekerheid daarin herken ik ook wel, nu voel ik de baby dagelijks, maar daarvoor had ik ook steeds zoiets van, als het maar goed blijft gaan!

PR, fijn om te lezen. Dacht echt even dat ik een uitzondering aan het worden was!

Ik ben tijdens en na de zwangerschap van mijn jongste ook bang geweest dat hij het niet zou overleven. Maar dit had niets met de bevalling te maken, maar andere factoren.

Viva, aan de ene kant kan ik het goed nuchter bekijken, en ik ga er ook echt niet eerder voor bellen omdat ik dan mezelf ken en ook bij R deze angsten had maar aan de andere kant maken verhalen van anderen dan toch onzeker.

Maar dat heb ik ook met die topics over huilbaby's, allergieën etc. dan denk ik ook ow god krijgen wij dit ook weer?

*

Ik heb het vooral nu, bij mijn zwangerschap had ik nergens last van. Ik ben vooral bang op de fiets. Zelf zo erg dat ik al dik een half jaar niet met S. heb gefietst. Ik durf het gewoon niet en ik ga echt hyperventileren. Mijn man heeft er geen last van en gaat wel vaak een stuk fietsen met onze zoon. Hij vind het ook helemaal geweldig en verteld hele 'verhalen' voor in het zitje

Lelie, naar dat het de herinnering over je zwangerschap overheerst.
Heeft dat ook consequenties bij jou/jullie wat betreft eventuele meerdere kindjes?

Printje, volgens mij ben je net als ik, overal iets ergs achter zoeken of denken
Ik ben overigens wel een keer tussendoor naar de VK geweest om het hartje te luisteren, toen ik de baby nog niet voelde.
Toen kon ze(vervanger van mijn VK) eerst het hartje niet vinden, en nadat ze de zalf erop had gedaan wel gelukkig.
Ik zat al in de stoel, "niet weer, hoe moet ik dit aan mijn man vertellen" etc.Gelijk het ergste bedenken
Daarna ging ze mijn bloeddruk meten en vroeg ze of die altijd zo hoog was....
Maar het was wel fijn om even het hartje gehoord te hebben, en je mag altijd je vk bellen om even langs te komen, dus in dat opzicht?

Susan, ik ben heel de avond sowieso al wat emotioneler, dat ik snel tranen in mijn ogen krijg...
Maar ik vind het wel "erg" om te lezen dat je dacht dat het door jou komt, dat hij autistisch is, krijg er dus ook tranen in mijn ogen van.
Ik geloof niet dat dat daardoor zou kunnen komen, dat moet je jezelf echt niet kwalijk nemen, weet je waarschijnlijk zelf ook wel, maar

Razz, dat is opzich wel heftig dat je niet durft te fietsen met jullie kindje.
Ik ben ook wel eens bang op de fiets, dat ik niet goed uitkijk oid, maar niet zoals jij.
Wil je niet graag dat het over gaat, dat je daarvoor hulp zoekt? Dit bedoel ik absoluut niet beoordelend, maar omdat je ook gaat hyperventileren, dat zegt toch wel dat je er echt een angst voor hebt...

@Viva, dank je, heel lief van je.

Viva, ik heb mijn berichtje even aangepast, want het kwam bij mij niet door de angst voor de bevalling. Maar het heeft inderdaad (tot nu toe) de consequentie dat ik nooit meer zwanger wil zijn. Misschien denk ik daar over een tijdje anders over hoor, en ik moet eerlijk zeggen dat ik het nu met 2 kinderen al druk genoeg vind.

Ja Viva als ik dat zo lees denk ik dat ook.

Het stomme is dat ik het aan de ene kant allemaal goed nuchter kan bekijken maar af en toe ook helemaal niet.

@ Viva, ik weet wel waardoor het komt dat ik zo bang ben. Toen ik voor de alleereerste keer ben gaan fietsen met S. en toen ben ik bijna gevallen. Mijn veter van mijn schoen raakte los en draaide om de trapper heen. Ik kon niet remmen maar ook niet doorfietsen. Ook kon ik niet met mijn voeten op de grond. Gelukkig fietste mijn man langs me en die ving ons op. Ik hoop dat de angst over gaat als hij eenmaal achterop de fiets zit. Ik ga het dan gewoon weer proberen!

Susan, graag gedaan

Lelie, heftig dat het die consequentie heeft. Daar ben ik ook wel eens bang voor, dat het zo gaat overheersen.
Maar we hopen toch echt nog een 3e te mogen krijgen. Hopelijk slijt dat gevoel ook wel.
Dat onze dochter geboren werd, is nu 3.5 jr geleden, en ik heb nog altijd wat angst over voor autorijden, het is wel gesleten, maar nog niet volledig.

Printje, dat heb ik ook, echt van die fases, zoals vanavond was ik weer eens vrij angstig.
Andere momenten heb ik dat totaal niet.

Razz, wel "fijn" dat je weet hoe je eraan komt, lijkt me ook erg eng, jouw situatie!
Ik vond het achterzitje wel veiliger lijken voor onze dochter, hopelijk kom je straks over je angst heen!

Ik was tijdens de zwangerschap ook soms bang. Bang dat mijn kindje het niet zou overleven of dat ik het zelf niet zou overleven. We hebben voor de bevalling alles goed doorgesproken. Wat als mijn man zou moeten kiezen tussen mij en de baby? Ik wou dat hij dan zou kiezen voor de baby. Hij vond het vreselijk om er over te hebben maar ja het gebeurt wel, we zouden niet de eerste zijn waarbij iets ergs gebeurd en ook niet de laatsten.

Maar was sowieso angstig dat ik S zou verliezen in de zwangerschap. Nachtmerries heb ik er van gehad. Was vooral erg bang dat hij te vroeg geboren zou worden en ze dan niets meer voor hem zouden kunnen doen. Jongentjes schijnen het zwakkere geslacht te zijn en het zou ons gebeuren. Eerst zo lang wachten, miskraam, weer zwanger en dan dit... Phff nee vond dit soort dingen echt niet leuk tijdens de zwangerschap.

JE leest zoveel verhalen op internet en verschillende forums, maar ook in je omgeving.