Misschien ben ik een beetje overspannen.

Je wilt, wilt, wilt, maar je neemt echt teveel hooi op je vork. Om eerlijk te zijn vind ik het vreselijk dat je collega's alleen interesse in je tonen om te weten waar je bent en niet te weten hoe het met je gaat. Heb je ze al gesproken? Is het niet een idee om de studie even op een lager pitje te zetten? Je moet echt even aan jezelf en je kinderen denken, de wereld draait niet alleen om anderen mensen, maar ook om jou.

Ik heb inmiddels een collega gesproken (is ook een vriend) en die was wel lief. Hij neemt wat werk van me over en zei dat ze het zouden regelen en dat ik me niet druk moest maken, ze komen er wel uit en zo niet dan toch. De leidinggevenden zijn er panisch onder zei hij, maar de collega's lossen het gewoon praktisch op. Dat voelt wel even fijn.

Ik had inderdaad al begrepen dat dit je tweede studie was. Ik snap écht hoe je je voelt tov je studie, ik ben zelf ook iemand die twee studies heeft gedaan (wel gewoon volgens regulier onderwijs) en weet dus ook de toegevoegde en je bewijsdrang tov je studie. Maar toch: als ik kijk naar je leven lijkt ieder iets even belangrijk. Lijkt er helemaal niet in te snijden te zijn en als er dan keuzes gemaakt moeten worden dan denk ik dat je studie misschien toch wel als eerste op een lager pitje moet worden gezet. Hoe moeilijk ook.

Ben je zelf al vandaag iets meer tot rust gekomen? Hoe voel je je verder?

Ik denk qua werk dat je baas ook niet gewend is van jou dat je er níet bent. Je bent er gewoon, ongeacht of je leven nu in elkaar stort of doordat je zelf in elkaar stort. RYW is er. Punt. Verder denkt de beste man niet. En dat is fout, ik neem aan dat je andere collegas ook wel eens ziek zijn. En ik vermoed dat daar wel eens minder drama om wordt gemaakt dan bij jou. Misschien moet je de beste man nu maar eens overtuigen dat je ook maar eens een mens bent en geen superwoman :-).

En die promotie: ik zou voor je eigen gemoedsrust wél het gesprek aangaan. Dan zijn de speculaties weg, weet je wat hij met je van plan is en dan kan je dan beslissingen nemen. Ik ga er maar even voor het gemak vanuit dat een studie, een promotie, je kindertjes en je vriend ook geen combinatie is. Dat daar ook in die situatie in gesneden moet worden..

Bedenk ook eens wat je nu echt gelukkig maakt. Is dat die studie? Is dat de promotie? Is dat je werk? En dan niet vanuit angst, maar puur: waar krijg jij energie van?

En die ex: tja: ik heb toen redelijk een en ander meegekregen wat er gebeurde, en het is gewoon een zak hooi. Zijn familie is al helemaal belachelijk. Maar hoe dat je ook geschaad heeft, probeer dat nu niet alsnog je leven laten te verzieken door een bewijsdrang te ontwikkelen die je de kop kost. Die mensen zullen nooit de waarde inzien van jou.
Hoe gaan deze beste mensen eigenlijk om met je zoons?

Ik zou nu ook proberen mentaal jezelf even terug te krijgen, zonder die mensen als achtergrondzangers. Probeer hun oordelen en hun jarenlange RYW naar beneden halen los te laten. Hóe moeilijk dat ook is.. (ik zou het volgens mij ook niet kunnen hoor). Je blijft toch altijd denken "maar als ik dit doe, zien ze eindelijk in dat ik gelijk had, of dat ik er eindelijk mag zijn".

Goeie vragen stel je. Daar ga ik over nadenken.

Ik kom wel wat tot rust nu. Komt ook omdat ik niet op kan staan zonder om te vallen, dat helpt om je gemak wel te houden het voelt ook wel fijn wat die collega zei.

Mijn ex-schoonfamilie heeft een rare band met de kinderen. De ouders van mijn ex zijn gescheiden, en omdat pa dus in het buitenland woont en nul komma niks interesse in de jongens heeft, ziet hij ze eens per jaar ofzo. Dan neemt hij mijn excentriek de jongens mee naar het pannenkoekenhuis en that's it. Hij weet volgens mij niet eens wanneer ze jarig zijn. Dan heb je nog mijn ex-schoonmoeder. Zij en mijn ex hebben een slechte band. Die woont in NL, en vindt mij een slechte moeder, ze heeft ook geprobeerd de voogdij over de jongens af te pakken. Ze zag de jongens voorheen wel, dan ging ik erheen, maar ze blijft de meest vreselijke dingen over en tegen me zeggen waar de kinderen bij zijn. Ik heb dus tegen mijn ex gezegd dat dat zijn pakkie an is. Daarna bracht mijn ex de jongens wel eens bij haar, en dan deed ze steevast dingen die wij niet wilden, zoals ongeoorloofd kappersbezoek en mijn oudste zoon naar een bijbelkamp sturen of weigeren de kinderen terug te geven. Inhoudelijke gesprekken daarover gaat ze uit de weg en wij hebben aangegeven dat ze nog bij mijn ex op bezoek kan komen om de jongens te zien, zolang ze zich maar met respect gedraagt naar ons als ouders, maar dat de jongens niet meer bij haar logeren omdat ze haar eigen mening doordouwt, zelfs als wij expliciet hebben aangegeven het anders te willen. Dan reageert ze daar niet op en negeert ons, om zichzelf vervolgens vrolijk uit te nodigen op de verjaardagen van de jongens. Nou, hell no. Ga eerst maar eens praten met je zoon. Als je om je kleinkinderen geeft, dan heb je hun ouders te respecteren. En als je dat weigert uit trots, dan zijn de jongens kennelijk niet belangrijk genoeg voor je. Ze vragen ook nooit naar haar, ze missen er niks aan.

Ook al zo'n daverend succes dus en een goeie vraag dus van jou.

Jeetje. Alles in je leven lijkt een strijd. Je bent een soort vrouwelijke Don Quichot die maar vecht en vecht tegen (in dit geval) echte vijanden. In je eentje. Geen wonder dat je grens nu eens bereikt is.

Nu je het opschreef meen ik me inderdaad verhalen te herinneren over je schoonfamilie. Of in ieder geval, je exschoonmoeder. Wat een draak van een mens. Bah: zelfs de voogdij willen afpakken van de moeder van haar kleinkinderen. Maar je zit er maar wel mee...

Het zijn misschien dan goede vragen maar ik snap echt wel dat het antwoord heel wat moeilijker is. Ik kan de makkelijke vragen stellen, jij moet de moeilijke antwoorden vinden :-).

Je zit nu in een situatie waarvan je weet dat het niet verder kan. Ik denk zelfs dat misschien die promotie wel is wat jij nodig hebt om even in te zien dat je studie, je werk en het werk voor je vriend niet samen gaan. Maar je kan er dus ook komen zonder papiertje. En dan moet je je afvragen wat nog de échte toegevoegde waarde van dat papiertje is voor jouw leven.

Het scheelt inderdaad dat je hoe dan ook nu plat moet liggen :-). Heb je momenteel wel nog hulp met je jongens?

Klopt, alles is inderdaad een strijd. Ik ben ook wel eens bang geweest dat ze het niet meer zouden geloven op mijn werk, omdat ik inderdaad altijd wat heb. Ik zou zelf nog moeite hebben om iemand te geloven die dit alles vertelde, en dat terwijl ik het zelf meemaak allemaal...

De jongens hebben vannacht bij mijn ouders geslapen en zijn nu op school en op het kinderdagverblijf maar ik weet nog niet hoe het vanavond moet. Ik denk dat mijn moeder wel weer zal helpen maar ik vind het moeilijk daarom te vragen. Ze doet al zoveel voor me, zonder mijn ouders was ik nergens geweest. Maar ik moet me er maar even overheen zetten en het gewoon vragen, denk ik.

RYW schreef:Klopt, alles is inderdaad een strijd. Ik ben ook wel eens bang geweest dat ze het niet meer zouden geloven op mijn werk, omdat ik inderdaad altijd wat heb. Ik zou zelf nog moeite hebben om iemand te geloven die dit alles vertelde, en dat terwijl ik het zelf meemaak allemaal...

De jongens hebben vannacht bij mijn ouders geslapen en zijn nu op school en op het kinderdagverblijf maar ik weet nog niet hoe het vanavond moet. Ik denk dat mijn moeder wel weer zal helpen maar ik vind het moeilijk daarom te vragen. Ze doet al zoveel voor me, zonder mijn ouders was ik nergens geweest. Maar ik moet me er maar even overheen zetten en het gewoon vragen, denk ik.

En zie hier de oorzaak ;-). Nee grapje: maar dit illustreert wel weer wat er in jouw koppie omgaat. Meis: alle gekheid op een stokje, je ligt doodziek op de bank/ in bed. Je schrijft hier zelf dat je nauwelijks kan staan zonder om te vallen. Hoe in hemelsnaam wil jij voor je kindertjes kunnen zorgen? Ja je ouders doen veel voor je, maar dat doen ze met liefde. Zou jij iets níet doen voor je zoon als die doodziek zou zijn? Zou jij iets laten voor je zoon onder het mom van 'sorry: ik heb al teveel gedaan, hij moet het nu maar zelf opknappen'. Ik gok zomaar dat het antwoord nee is.
Neem die hulp. Maak er gebruik van. Koester je lieve mams dat ze dat voor je wil doen en ga daarna weer in bed liggen. En slaap. Slaap totdat je werkelijk niet meer kan, dan ben je morgen vast weer een stuk lichamelijk opgeknapt. En knuffel dan je moeder extra omdat ze er voor je is. Meer kun je niet doen.
Je hoeft echt niet álles alleen te doen en als je nu dus werkelijk op van de strijd, op van alles wat er op je af is gekomen in bed ligt dan denk ik dat het in jouw geval écht wel even geoorlooft is. Ik zeg dit niet snel tegen mensen, ben niet zo van het 'blijf maar liggen en ooh wat ben je zielig' maar ik denk dat het bij jou echt wel even mag en kan!

RYW schreef: En dat is natuurlijk een heel mooie kans

Trap niet in die valkuil. Dit is geen kans, maar een risico: als je dit gaat doen en straks alles laat vallen, heb je niets meer. Kijk naar wat je nu hebt en bedenk dat je nog 40 jaar hebt om te groeien in je werk. Denk je echt dat dit je laatste mooie kans is? Er komt wel weer iets anders moois voorbij. Banen zijn net als huizen zeg maar. Zodra je één mooie ziet, denk je direct dat het de laatste is, maar dat is nooit zo.

Sterkte!

Lieve RYW,

We hebben het er natuurlijk al veel over gehad, maar ik vind het ook 'raar' om te doen alsof ik je topic niet heb gelezen. Ik vind dat er heel zinnige opmerkingen en adviezen zijn gegeven hier en in die zin kan ik er ook weinig nieuws aan toevoegen. Het allerbelangrijkste is denk ik dat je nog wel bewust bent; bewust in de zin dat je weet dat geen enkel mens dit vol zou houden en dus jij ook niet op de langere termijn. Je levensstijl is niet iets waarvan je zelf vindt dat het normaal is, dus in dat opzicht ben je nog niet geheel het overzicht kwijt. Je erkent daarbij ook je eigen zwaktes, namelijk het onder controle willen houden van uiteenlopende situaties en het daarbij moeilijk tot niet los kunnen laten van zaken.

Dat laatste is denk ik ook de perfecte voedingsbodem om overspannen te raken. Enigszins een kromme vergelijking, maar wel voor te stellen denk ik: iemand die dagelijks alcohol nuttigt, wordt in het begin al dronken van 2 glazen wijn (bij wijze van spreken), maar door de gewenning kan diegene steeds meer hebben en zal diegene na verloop van tijd na 2 flessen zelfs nog niets voelen. De grens wordt steeds omhoog geschroefd door de gewenning. Dat zie ik bij jou ook gebeuren. Je hebt in de loop der tijd steeds meer taken op je genomen, omdat je het allemaal prima aankon, maar ook jij zit op een gegeven moment 'vol', net als de alcoholist die na een x-aantal glazen/flessen ook echt wel een keer de controle verliest en dronken wordt. Dat is niet zwak, uitzonderlijk of gek; dat is menselijk. Je lichaam en geest kunnen een bepaalde toestand heel lang aan, maar dit is vaak een bepaalde overlevingsstand- en strategie, die niet eindeloos houdbaar is. Het enige genezende middel is dan die controle proberen uit handen te geven (voor zover mogelijk natuurlijk) en daarnaast dit ook geestelijk niet als belemmering te ervaren, waardoor je een bepaalde taak niet alleen fysiek uit handen geeft maar ook mentaal. In dat opzicht kan niemand je helpen, want dit is echt een verandering in mentaliteit die je zelf moet zien te bewerkstelligen; het is een andere mindset.

Het mag namelijk niet zo zijn dat wat je ex uit rancune in het verleden tegen je heeft gezegd, zo'n invloed op je heeft tot op de dag van vandaag. De impact van zijn woorden zijn veel zwaarder gaan wegen in jouw gedachten dan wat goed voor je is. Je weet hoe verbitterd hij is geraakt na jullie scheiding, dus het is in die zin veel te veel eer voor hem om je zo te laten ontmoedigen door een man die zelf niet het vermogen had om op constructieve wijze met je te communiceren zowel in jullie huwelijk als daarna. Hij projecteert en jij bent daar vatbaar voor, omdat je kwetsbaar bent (geworden). Als hij dag in dag uit veren in je reet zou steken, zou je het zo van je af laten glijden. Oftewel: wat je ex heeft gezegd is gewoon iets geweest om je onderuit te halen en je zwakke plek te raken. Hij zei dat dus om je doelbewust te kwetsen in plaats van dat hij dat echt zou menen - het idee van op de man spelen. Zo'n steek onder water zou iedereen pijn doen, maar het is de kunst om het in perspectief te plaatsen. Hij is de vader van de kinderen, maar verder is hij niet meer van betekenis in jouw leven. Zijn woorden mogen dat daarom ook niet meer zijn.

Het idee van independent woman is daarnaast vaak overschat, vind ik. Wanneer ben je dat precies? Als de hele wereld instort en jij je nog prima redt met de kinderen en zogezegd niemand nodig hebt? Volgens mij kan jij prima in de levensbehoeften voorzien van je eigen gezin, maar wordt is het nu puur afzien vanwege de financiële malaise van je vriend. Het zijn geen lullige bedragen die jij afstaat om zijn problemen te helpen oplossen. Dat jij op een ander vlak hulp nodig hebt is dus helemaal niet een zwaktebod, maar wat ik ook al tegen je zei; jouw idee van hulp vragen en aangeboden krijgen, kan geheel anders zijn dan hoe jouw vriend daar invulling aan geeft. Dat maakt jou niet afhankelijk of zwak dat je om die hulp vraagt en je vriend geen asshole dat hij er op een andere manier aan tegemoet komt dan je had gehoopt. Dat is denk ik ook het moeilijke voor jou: jij hebt moeite met hulp vragen en wordt hierin belemmerd door angst zwak over te komen. Als je dan uiteindelijk toch hulp vraagt is dat voor jou een hele grote stap en heb jij in je hoofd hoe je dat het liefst wil zien. Als jouw vriend dat anders invult dan jouw 'ideale' hulpscenario, ben je alsnog teleurgesteld, omdat je je onbegrepen en niet gehoord voelt.

Het lijkt mij in het geheel geen slecht idee om jouw drukke leven nu een halt toe te roepen. Je kan snijden in de bezigheden die je hebt, maar natuurlijk niet in alles. De kinderen zijn er sowieso, dus daar zou ik niet op inleveren. Je werk daarentegen zou ik even wat gas terugnemen en bijvoorbeeld je ouderschapsverlofdag ook echt zien als quality-time voor jou en je jongste zoontje. Op die dag dus geen werkzaamheden verrichten voor je vriend, want daarvoor is je ouderschapsverlofdag niet bedoeld. Dan ben je nog steeds aan het werk en dat is geloof ik net niet de bedoeling. Een tijdje thuis blijven is iets waar ik niet over beslis. Jij weet zelf wat je aankan en niet; als jouw lichaam schreeuwt om een break, zou ik daar iig wel serieus naar luisteren. Verder zou ik proberen om het bij je eigen 'sores' te houden. Je kan domweg een ander niet effectief helpen (zoals brieven schrijven voor je vriend) als je zelf geen ruimte hebt om je eigen leventje te overzien en de daarin aanwezige problemen. Hoe zou je dat willen doen? Het lijkt mij onmogelijk. De rust ontbreekt dan om de helpende hand aan anderen te bieden. Besef ook goed dat het een keuze is om telkens je hulp aan te bieden. Ik snap dat dit natuurlijk voor jou goed voelt, aangezien jij graag de controle hebt en houdt; maar je bent het ook verplicht aan jezelf en je kinderen om prioriteiten te stellen en dat iedereen om jou heen zich goed voelt en jijzelf absoluut niet, lijkt me niet de meest wenselijke situatie. Je hebt de regie over je eigen leven en daarin ben jij de hoofdpersoon, anderen zijn figuranten (heel kort door de bocht geformuleerd).

Naja, alles is zo'n beetje gezegd in dit topic en ik hoop dat het alleen al als een soort van opluchting voor je voelt dat er hier met je mee wordt gedacht. Uiteindelijk komt het wel goed, maar daarvoor moeten er veranderingen optreden in jouw levensstijl en gedachtegang hierover. Dat kost moeite, maar het loont op den duur wel; dat weet ik zeker.

Darcy schreef:Er is al heel veel gezegd in dit topic, waar ik het allemaal eigenlijk heel erg mee eens ben haha. Maar ik wil je in ieder geval even een knuffel geven en ik hoop dat je de rust krijgt en neemt die je nodig hebt

+1, ik heb veel wijze woorden gelezen waar ik me dan ook bij aansluit. Ik vind je een moedige vrouw RYW! Beterschap en heel veel sterkte.

Rapunzel schreef:Oh meid, ik herken heel veel uit je verhaal. Mijn vriend heeft me 2 weken geleden aan de kant gezet omdat hij vreemd is gegaan en sindsdien is het mij ook allemaal te veel geworden. Mijn werk, bbl opleiding verantwoordelijkheid over alles. Mijn toekomstbeeld wat ik met hem had dat ineens stuk is. En dan heb ik nog niet eens kinderen. Ik ben depressief geworden en mijn angsten waar ik in het verleden ook al mee kampte zijn weer terug en ontzettend heftig. ik lig elke nacht wakker, te piekeren, trillen, ben duizelig, huilen, angst, paniek, depressief, hoofdpijn, ben 5 kilo afgevallen en heb geen concentratievermogen. Ook op mijn werk werd erg onbegripvol gereageerd omdat ik me vorige week ziek heb gemeld. Ik moest gewoon komen. punt. Mijn baas heeft me een ultimatum gesteld. Als ik vandaag niet zou komen ontslaat hij me. Ik heb alles op alles gezet, weer niet geslapen vannacht en was zo duizelig en trillerig vanochtend dat ik niet op mijn benen kon staan. Ik weet nu wat me te wachten staat. Ik heb besloten om eerst aan mezelf te gaan werken. Soms kan het gewoon niet anders dan inzien dat dat het beste is voordat je door kunt gaan. Veel sterkte!!

Het is niet zo dat ik jou een trap na wil geven, maar ik vind het topic van RYW, en wat zij doormaakt toch niet helemaal de juiste plek om je eigen relaas nog een keer te doen. En ik persoonlijk zou jullie situaties ook niet 1-2-3 willen vergelijken met elkaar.
Als je haar wil steunen, dan kan je best iets over je eigen situatie vertellen maar hou het voor de rest gewoon bij je eigen topic :-)

@Rapunzel: allereerst wil ik aangeven dat ik het ontzettend rot voor je vind dat je je zo slecht voelt. Echter denk ik niet dat dit het juiste topic is om dat te ventileren, aangezien RYW momenteel genoeg heeft aan haar eigen sores. De algehele boodschap die je uitdraagt snap ik wel hoor, maar inhoudelijk zou ik in dit specifieke topic niet teveel reactie verwachten van forummers over jouw persoonlijke situatie. Sterkte iig!

Ik begrijp het wel. Het was niet mijn bedoeling om met mijn eigen problemen op de voorgrond te treden en de aandacht naar mezelf te trekken. Ik dacht meer aan het uitwisselen van ervaringen. Misschien is het dan wel niet helemaal vergelijkbaar maar ik herken mezelf erg in hoe ze zich voelt. Haal mijn post maar weg dan.

Rapunzel schreef:Ik begrijp het wel. Het was niet mijn bedoeling om met mijn eigen problemen op de voorgrond te treden. Ik dacht meer aan het uitwisselen van ervaringen. Misschien is het dan wel niet helemaal vergelijkbaar maar ik herken mezelf erg in hoe ze zich voelt. Haal mijn post maar weg dan.

Haha, zoveel bevoegdheden heb ik niet op het forum.;-) Ik denk dat als ik het zo lees, dat jouw problematiek toch wel van een geheel andere aard is. Je gaat door een rouwproces en dat is heel zwaar en vergt veel van je. Nogmaals sterkte gewenst.

Guattari schreef:

Haha, zoveel bevoegdheden heb ik niet op het forum.;-) Ik denk dat als ik het zo lees, dat jouw problematiek toch wel van een geheel andere aard is. Je gaat door een rouwproces en dat is heel zwaar en vergt veel van je. Nogmaals sterkte gewenst.

Ik bedoelde de quote van Caro die kan ze zelf weghalen, ik heb mijn eigen post al weggehaald.
Het is ook anders, maar ik heb een idee hoe ze zich moet voelen. Dankjewel!

Lieve RYW,

Ik kan me een topic van een aantal maanden geleden herinneren waarin je eigenlijk hetzelfde aangaf. Ik heb toen ook ongeveer hetzelfde gereageerd; Je bent een topvrouw, je hebt het echt fantastisch gedaan de afgelopen jaren en je mag trots zijn op jezelf! Natuurlijk voelt het heel vervelend voor je dat je het overzicht nu even kwijt bent, maar het is in geen enkel opzicht falen. Hoe veelzijdig en verantwoordelijk je ook bent, je bent ook maar een mens en kennelijk is hier je grens bereikt. Juist het feit dat je die grens bewaakt maakt je een sterke vrouw! Ik hoop dan ook dat je jezelf nu de tijd gunt om te kijken waar je, naast je kinderen en je relatie, je prioriteiten wilt leggen.

Het lijkt me heel verstandig om een gesprek met de arbo aan te gaan en te kijken naar de mogelijkheden om even een paar weken helemaal tot rust te komen. Ik begrijp dat je eergevoel wordt aangesproken wanneer er steeds gebeld wordt door collega's maar uiteindelijk is niemand onmisbaar, zoals je college zelf ook al aangaf, ze zetten wel een extra tandje bij. Jij en je gezin gaan voor! De angst om ontslagen te worden lijkt me geen reële angst, bovendien kun je beter nu een paar weken afwezig zijn dan doorgaan en straks een paar maanden afwezig zijn (want dat vind ik wel een reële mogelijkheid wanneer je nu zo doorgaat).
Ook het bedrijf van je vriend zou ik even op een laag pitje zetten, het is tenslotte zijn bedrijf. Natuurlijk wil je hem graag helpen maar het moet niet ten koste gaan van jezelf en je gezondheid. Als ik jullie relatie goed inschat zal hij hier alle begrip voor hebben!

Tenslotte, wil ik nog eens benadrukken dat ik heel veel respect voor je heb en ik hoop dat het je helpt om hier je verhaal te doen. Er zijn hier genoeg dames die je willen helpen, alleen in dit topic al die je aanbieden om te helpen redigeren voor je vriend. Daarnaast zijn er vast hordes dames (waaronder ik zelf maar geen idee waar je woont) die best een keer op je zoons willen passen om je te ontlasten, ik hoop dat je daar gebruik van kunt gaan maken! Beterschap en een

Op het oude forum gaf je ook al aan dat je het zo druk hebt en er bijna door heen zat. Je bent dus op dezelfde voet doorgegaan en nu is het onvermijdelijke gebeurd: je zit er door heen. Je probeert alle ballen in de lucht te houden alsof je een of andere super woman bent maar dat ben je niet. Je bent gewoon een mens en ook jouw batterij is een keer leeg. Je zal voor jezelf je prioriteiten moeten bepalen. In je vorige topic hierover heb ik geloof ik gepost dat ik in jouw positie duidelijk zou maken aan mijn vriend dat hij andere oplossingen moet vinden voor zijn bedrijfje. Dat raad ik je nu ook aan. Het is immers zijn bedrijf, zijn verantwoordelijkheid om alles goed te regelen.

Daarnaast kan ik mij voorstellen dat je werkgever er moeite mee zal hebben als jij oververmoeid thuis komt te zitten maar wel blijft doorstuderen. Ik zou dus ook kijken of je je studie op een heel laag pitje kan zetten/kan onderbreken voor een periode.

En die promotie gaat ook weer meer energie van je vragen en stress opleveren, normaal gesproken niet erg maar in jouw situatie kan je niet meer stressfactoren gebruiken.

Tot slot, accepteer de hulp die je wordt aangeboden en probeer dat zonder schuldgevoelens te doen, in de wetenschap dat jij die hulp als het andersom nodig mocht zijn ook zou bieden.

Oh lieverd, wat voel ik me schuldig en wat maak ik me zorgen. Je bent een topwijf, no doubt about it, maar je bent ook maar een mens...Je bent geen faler als je met je master stopt, dat doet niets af aan wat jij allemaal bereikt hebt. Laat je niet op je kop zitten door die ****ex van je hoor, natuurlijk kun jij dit en hij is de faler. Hij kan niet eens het geld missen voor jullie kinderen en laat jou ze nog brengen en halen ook.

Ik wil je zoveel zeggen, ik weet even niet waar ik moet beginnen. Ik heb niet echt internet meer thuis, dus werd door Tris hierop gewezen.

Ik ben er voor je, dat weet je he? En als je wil kom ik een weekend naar je toe, dan help ik je met de kinderen als je vriend er niet is? (Ik werk doordeweeks helaas, anders was ik ook dan naar je toegekomen)

En jij kan makkelijk thuisblijven hoor, gewoon ziek. Wel idd met arboarts, maar je baas kan je dan weinig maken. Sowieso kun je in de ziektewet niet ontslagen worden.

Ik heb je gesmst, sms je me even terug? Dan bel ik je morgenavond even?

Lief, ik ben trots op je, je bent een kei, een supermama en een supervriendin. Dikke knuffel! (Woorden schieten verder even tekort....)

RYW: hoe is het vandaag met je?

Lieve RYW..
Wow wat ben jij een super vrouw.. dat jij dit zolang heb kunnen volhouden!
Ik weet bijna zeker dat menig ander mens al heel lang niet meer verder had gekund.
Ik kan je alleen net zoals alle andere zeggen rust rust rust, doe eens even tijd voor jezelf pakken!
Dat heb je echt wel verdiend!!

in ieder geval een hele dikke

RYW, ik wil je heel veel sterkte wensen. Er zijn al heel wat wijze woorden gezegd. Gun jezelf rust en tijd.

Ahhh lieve Leaf, niet schuldig voelen hoor!!! Lief berichtje van je en je sms ook!

Caro: niet zo lekker vandaag. Ik heb medicijnen voor de bronchitis en daar ondervind ik de bijwerkingen van, dus ik kan niet echt lang op mijn benen staan. Gelukkig helpt mijn moeder met de jongens, en morgen gaan ze naar hun vader voor het weekend. Maar ik heb zelf geprobeerd boodschappen te doen, is ook gelukt maar daarna moest ik eerst een half uur letterlijk op adem komen. Ik merk echt dat het herstellend vermogen van mijn lichaam vrijwel geheel afwezig is. Ik heb een brandwond op mijn been, en die heelt gewoon niet, daar merk ik het aan. Maar ik doe het allemaal stap voor stap en neem veel rust, ik heb bijna heel de dag geslapen. Als ik weer wat beter ben ga ik tijd nemen om weer wat meer te sporten, om mijn lijf wat sterker te maken en de machine beter te laten lopen zeg maar. Lief dat je het vraagt.

Heel lieve reacties geven jullie allemaal, die steun betekent veel! Bedankt

Ik ga een hele flauwe grap maken, misschien vrolijkt het je op

RYW: You rock my world