Misschien ben ik een beetje overspannen.

Hoi allemaal,

Ik weet niet zo heel erg goed wat ik hiermee wil, maar ik vind het wel lekker om al typende even wat gedachten op een rijtje te zetten. Ik lig nu in mijn bed (want ik ben harstikke ziek) en forum dus nu in horizontale positie, maar ik ga er toch maar een poging aan wagen.

Ik merk dat mijn energie op is. Ik heb altijd wel een grote smoel dat ik het allemaal wel mooi combineer met elkaar, maar dat lukt dus niet meer. Ik krijg het niet meer voor elkaar. Dat komt doordat ik de volgende activiteiten in mijn leven heb:
- de twee mooiste liefste kinderen op aarde, die vreselijk goed meewerken maar wél kleine kinderen zijn
- een baan van 36 uur
- een masterstudie in de avonduren
- een vriend met veel persoonlijke problemen

Ik heb 2 jaar geleden een (vecht)scheiding achter de rug omdat mijn man was vreemdgegaan met een goede vriendin van me. Toen kwam de procedure, waarin mijn ex-schoonfamilie me geprobeerd heeft op te lichten voor 80.000 euro (wat ze gelukkig niet gelukt is) en ze hebben gedreigd mijn zoons af te pakken. Ook wilde mijn ex een schijntje aan alimentatie betalen. Ik heb me staande gehouden en gekregen waar ik recht op heb, gelukkig, maar hij loopt wel achter met betalen zoals het nu is, en ik kan niet rondkomen als hij niet voor zijn kinderen betaalt. Ook hebben we nog regelmatig ruzie en mijn zoons willen eigenlijk helemaal niet graag naar hun vader toe.

Verder heeft mijn vriend ook een zoontje met zijn ex, maar hij heeft ook een hele juridische strijd van 2 jaar achter de rug om die te mogen erkennen. Ik heb hem geholpen met de kosten van de advocaat. Bovendien moet hij direct op komen dragen als zijn ex hem belt, want anders mag hij zijn zoon wieweethoelang niet zien. Ze gebruikt hun zoontje als machtsmiddel, eerst probeerde ze hem op die manier terug te krijgen en nu ze weet dat hij met mij is probeert ze hem te straffen. Ik heb haar nooit ontmoet, maar ze spreekt over mij in termen van 'dat wijf' en ze doet er alles aan om te voorkomen dat hij bij mij zit op bijvoorbeeld feestdagen. Verder heeft zijn zoontje de afgelopen 2 jaar al 17 keer in 3 verschillende ziekenhuizen gelegen met allerlei vage klachten. De artsen begrijpen er niets van. De zorgen daarom zijn dus enorm groot.

Ook is mijn vriend een tijdje terug ten onrechte ontslagen. Omdat hij heel erg dyslectisch is en omdat ik inmiddels een beetje juridisch onderlegd ben help ik hem met het schrijven van zijn bezwaarbrieven (lees: ik schrijf ze, en daar zijn we soms tot midden in de nacht mee bezig). Ook voor deze procedure heeft hij een advocaat in de arm genomen. Omdat hij nu een uitkering heeft betaal ik ook daaraan mee. Verder is hij een bedrijfje gestart, en heeft nu al enorm veel potentiele klanten, maar zit nog in de opstartfase en ook daarbij horen veel dingen als brieven schrijven, teksten maken voor websites en alles. En vanwege zijn dyslexie doe ik dat ook.

Dit alles in combinatie met mijn zoons, mijn fulltime baan en mijn masterstudie is gewoon teveel. Ik trek het niet meer. Mijn vriend kan me niet altijd komen helpen omdat hij zijn eigen problemen heeft, en omdat hij soms domweg geen geld voor benzine heeft (want uitkering) om naar me toe te komen, aangezien hij op 150 km afstand van me woont. Maar ik kan het allemaal niet meer aan. De 24/7 verantwoordelijkheid voor twee kleine mensenleventjes is heel zwaar. Als ik iets fout doe, loopt alles in het honderd. Ik kan nooit iets laten liggen en ervan uitgaan dat iemand anders het doet, want er ís dan even niemand anders om het te doen. Ik moet, moet, moet, moet, moet, moet, moet zo vreselijk veel. Te veel.

Ik wil zo graag op vakantie, en ik had ervoor gespaard en ervoor vrij genomen, maar loopt mijn ex achter met alimentatie, ik kom dus niet rond, en ik heb dus mijn spaargeld moeten aanspreken om het gat dat hij achterlaat op te vullen. Nu is mijn spaargeld inmiddels op, maar nog steeds heeft hij niet betaald. Ik kan dus ook niet op vakantie.

Vorige week was mijn jongste zoon ziek, en ik ben daarom 4 dagen van mijn werk thuisgebleven. Nu ben ik zelf ziek. Ik was niet eens in staat mezelf af te melden vanmorgen, ik was er zo panisch over dat ik duizelig en onvast de deur uit probeerde te gaan omdat ik dacht dat mijn baas het niet zou pikken als ik weer thuis zou blijven. Mijn moeder heeft ingegrepen (ze was er om te helpen met de jongens) en heeft mijn telefoon gepakt en mijn baas gebeld, en heeft me in de auto getakeld en naar de dokter gebracht. Ze kon gewoon niet geloven dat er zoveel druk op me gelegd wordt vanuit het werk om toch te komen. Ze begreep niet dat ik die druk zo ervoer. En wat gebeurde er? Ik ben, tijdens mijn ziekdag, maar liefst VIER keer thuis gebeld door VIER verschillende collega's. En niet om te vragen hoe het was, maar om te vragen waar ik was en dat ik nog van alles moest doen en hoe dat nu moest allemaal. Ik ben ziek, nota bene!

De dokter heeft aangegeven dat ik eerst beter moet worden, en daarna mijn leven opnieuw moet gaan inrichten. Maar ik weet niet hoe. Ik kan het niet overzien. Ik heb er geen rust voor in mijn hoofd. Ik krijg dingen niet meer gedaan. Bijvoorbeeld, ik had een tijdje terug een bekeuring, een kleintje maar, voor te hard rijden. 30 euro ofzo. Ik kon het best betalen, had best 30 euro, maar ik kon mezelf er niet toe zetten. Inmiddels is hij al 2x verhoogd. Had helemaal niet gehoeven, maar ik krijg het gewoon niet voor elkaar om het te doen. Het lukt me gewoon allemaal niet. Ik ben alleen nog maar aan het overleven nu.

Ik weet niet zo goed wat ik wil. Het liefst wil ik een paar weken niet werken, maar ik ben heel heel bang dat ik daar grote problemen mee ga krijgen, ookal heb ik al een hele tijd een vast contract. En ik kan een superinteressant project gaan doen, een hele hoge baas is heel geinteresseerd in mijn werk en wil met mij aan de slag, en dat loop ik mis als ik er nu mee stop. Maar ik kan ook niet door.

Ik zit dus echt helemaal stuk nu, en ik weet niet zo goed wat ik moet.

(willen jullie trouwens niet quoten als je antwoordt, sowieso omdat het een enorm stuk is maar ook omdat ik evt dat stuk over mijn vriend zijn zoontje wil weghalen ivm privacy)

Het verbaast me niks . Met hoe jij vaker omschreef hoe je leven eruit zag, vroeg ik me al af hoe je het deed. Je hebt gewoon teveel hooi op je vork, je wil er voor iedereen zijn, je wil alles doen maar je bent ook maar een mens. En die bereiken weleens limieten.

Wat je hebt meegemaakt en wat je nog allemaal doormaakt zorgt bij de meeste mensen al voor een soort van omvallen maar jij draaft maar door.

Allereerst: neem rust. Neem rust en slaap als de kinderen naar school zijn. Het schuldgevoel ( en je trots) naar je werk toe is begrijpelijk en dat siert je maar je bereikt er nu even niks mee. Je kan er inderdaad voor kiezen om morgen alsnog naar je werk te gaan, dat kan, en dan... Dan zit je daar, je doet je ding maar het is geen lange termijn oplossing. blijkbaar is er nu iets in je leven dat net een ding teveel is.

Of het is een stukje verwerking vanuit je echtscheiding inclusief het verraad en de emotionele en financiële gevolgen daaruit. Of het is inderdaad je werkdruk, of het vele werk dat je voor je vriend doet. Wát het ook is, je zal het moeten uitzoeken.
Zoek anders voor je vriend zijn redigeerwerk studenten die dat als project op zich willen nemen. Stuur een tweet de lucht in en er is vast wel een student die jullie wil helpen.

Overleg als tweede optie anders met je baas dat je de komende periode halve dagen werkt. Bespreek dit als optie met een eventuele arboarts want ik vermoed zomaar dat hele dagen stilzitten jou niet gaan helpen. Wel eventueel even halve dagen werken, even wel je ritme aanhouden, maar óók even rust voor jezelf.

Je kinderen zullen nooit een optie twee worden, dus daar kan je verder niet op korten. Maar misschien klink ik nu lullig maar ik denk dat je de juridische problemen van je vriend even voor lief moet laten. Zolang jij prioriteit daarbij legt en niet even bij jezelf om een rekening of boete te betalen, kies je nooit voor jezelf. En ik denk dat dat nu eventjes moet, hoe klote dat ook voor je vriend is.

Sterkte meis!!

Neem nu je rust dat is belangrijk voor jou en je zoontjes, Verder wil ik je een dikke geven!

God zeg, wat heftig allemaal. Ik sluit me helemaal aan bij Caro, en denk inderdaad ook meteen praktisch: Er is vast wat te regelen voor de zaken waar je vriend door zijn dyslexie tegenaan loopt bijvoorbeeld. Desnoods wil ik me ook heel graag aanbieden om vrijwillig te redigeren hoor (doe ik ook als werk, dus dat lukt vast wel )

Verder blijf ik het eens met Caro

He, wat een rotverhaal joh.
En alleen al die studie ernaast, dat is zo zwaar met een fulltime baan en 2 kinderen.
Als ik het zo bekijk dan zal ik jouw vriend even op een lager plaatsje zetten om er weer bovenop te komen. Uiteraard moet je zelf bepalen of je dat ook wilt.

Sterkte!

Lieve RYW,

Allereerst een hele dikke knuffel!

Het is allemaal niet niks, wat je allemaal 'moet', dus het is niet heel gek dat het je nu even allemaal teveel wordt. Je bekommert jezelf om alles en iedereen, maar je laat jezelf een beetje links liggen. Het is heel lief van je dat je je vriend zo helpt, en natuurlijk doe je dat voor elkaar in een relatie, maar jij hebt wel errug veel te doen, zonder dat je je vriend helpt, laat staan wanneer je hem ook nog eens helpt. Ook de financiele hulp put je uit natuurlijk, vooral omdat je zelf ook niet erg breed zit nu. Zit er wel weer alimentatie aan te komen, of denk je dat je ex voorlopig nog niet gaat betalen? Heel erg jammer van die vakantie die je juist nu zo nodig lijkt te hebben

Een beetje jammer dat je collega's je de rust niet lijken te gunnen om uit te zieken..kun je niet een mail de deur uit doen oid dat je ziek bent en graag niet gestoord wenst te worden?

En over je vriend...kunnen jullie niet afspreken dat je hem op bepaalde dagen helpt, maar niet iedere avond, zodat je ook wat tijd voor jezelf (en studie e.d.) hebt? Misschien voelt dat voor jezelf niet fijn omdat je het hem dan zelf moet laten doen, maar jullie hebben samen al zoveel doorstaan, hij zal het heus wel begrijpen. En als er geen geld is voor benzine, dan maar een lief mailtje sturen oid, zodat je toch contact hebt en elkaar toch kunt steunen, maar jezelf niet onnodig nog meer problemen bezorgt.

Hmm volgens mij is het een beetje een warrig verhaal, Caro was een stuk duidelijker, maar hopelijk helpen alle beetjes

Eigenlijk word ik zelfs moe van jouw leven. Dus het is helemaal niet gek dat jij er dood en doodmoe van wordt. Het idee dat je alles alleen moet doen, is niet alleen een idee, het is ook nog daadwerkelijk zo. Zo is het op dit moment ook in mijn leven. Doe ik het niet, dan doet niemand het. Elke dag is moeten en niet willen of mogen. Het enige "geluk" wat ik heb, is dat ik geen kinderen heb, geen masterstudie doe of mijn vriend ook nog eens moet helpen met schrijven.

Het is heel lief dat je het allemaal doet. Echt heel erg lief. Maar dat het je opbreekt, dat is echt niet abnormaal. Dat is eigenlijk normaal. Want niemand kan zoveel als jij denkt te kunnen. En dan ook nog de problematiek rondom financiele zaken. Om gek van te worden.

Meid, het enige wat ik je kan aanraden, wil aanraden, is om rust in te bouwen.

ABE schreef:Eigenlijk word ik zelfs moe van jouw leven. Dus het is helemaal niet gek dat jij er dood en doodmoe van wordt. Het idee dat je alles alleen moet doen, is niet alleen een idee, het is ook nog daadwerkelijk zo. Zo is het op dit moment ook in mijn leven. Doe ik het niet, dan doet niemand het. Elke dag is moeten en niet willen of mogen. Het enige "geluk" wat ik heb, is dat ik geen kinderen heb, geen masterstudie doe of mijn vriend ook nog eens moet helpen met schrijven.

Het is heel lief dat je het allemaal doet. Echt heel erg lief. Maar dat het je opbreekt, dat is echt niet abnormaal. Dat is eigenlijk normaal. Want niemand kan zoveel als jij denkt te kunnen. En dan ook nog de problematiek rondom financiele zaken. Om gek van te worden.

Meid, het enige wat ik je kan aanraden, wil aanraden, is om rust in te bouwen.

Eigenlijk hoef je dus alleen voor jezelf te zorgen? Dit is toch totaal niet te vergelijken?

@ TO: ik kan me goed voorstellen dat je er even doorheen zit. Je leven klinkt heel hectisch en je hebt flink wat op je bord gehad de afgelopen jaren. Ik denk dat t enige wat je nu op korte termijn moet doen is gewoon alleen aan jezelf en je zoons denken en rust pakken. Al het andere komt later weer. Heel veel beterschap en sterkte. Je klinkt als een sterke vrouw!

Jeetje meis, ik word al moe als ik je stukje lees! Allereerst, het allerbelangrijkste: rust, rust, rust. Ik weet dat je niet alleen aan jezelf kunt denken, want je hebt ook je jongens, maar probeer rustig aan te doen als ze naar school zijn of bij de oppas. Probeer tijd voor jezelf te maken, probeer de problemen van je vriend op een wat lager pitje te zetten. Ik weet zeker dat hij dat echt wel snapt!
Ik denk dat je stap voor stap je leven door moet gaan nemen en moet gaan kijken wat je echt wilt. Stel prioriteiten; wil je zoveel blijven werken? wil je kost wat kost die nieuwe uitdaging op je werk aangaan? wil je de master blijven doen? (kan dit een andere keer of moet het nu?) kan je ergens op besparen? kan je vriend van iemand anders hulp krijgen met het schrijven van brieven etc.? wil je misschien meer de hulp van anderen aannemen? Zoals je nu schrijft lijkt het allemaal op jou schouders te komen, misschien kan je je taken verdelen? Veel vragen dus, jammer genoeg kan ik je niet helpen met die te beantwoorden, maar moet jij er wel de tijd voor nemen om ze stuk voor stuk te beantwoorden, niet alles in 1 dag! Vraag anderen in je omgeving om advies, wat zouden zij doen? Hoe zien zij dat jij het doet?
Heel veel sterkte, ik weet zeker dat het goed komt. En bedenk 1 ding: van keuzes maken word jij niet ongelukkig. Ook al zijn het niet de juiste keuzes of ga je de verkeerde richting op. Alles komt op z'n tijd.

Eigenlijk ben ik het woord voor woord met Caro eens. Ik vind het zo rot voor je RYW. Ik hoop dat je je in Caro's advies kunt vinden.

Odilia schreef:Eigenlijk hoef je dus alleen voor jezelf te zorgen? Dit is toch totaal niet te vergelijken?

Volgens mij gebruik ik mijn leven niet als vergelijking. Ik zeg alleen dat ik al het gevoel heb van alles te moeten en dat ik in haar plaats helemaal oververmoeid zou zijn met alles wat zij moet doen.

Wat een verhaal! Helemaal met Caro eens.

Ik denk dat jullie gelijk hebben dat ik nu rust moet pakken. Maar inderdaad, ik heb er moeite mee om niet naar mijn werk te gaan. Gedeeltelijk ligt dat bij mij omdat ik liever neerval dan niet ga, maar het is me ook duidelijk gemaakt dat als ik er niet ben, er een héééél groot probleem is (terwijl het gebouw echt niet instort zonder mij) en als ik dus een dag ziek ben, dan word ik gelijk 4x gebeld. Die combi maakt dat ik er bijna bang voor ben om niet te werken. Bovendien is mijn inkomen het enige substantiele inkomen dat we nu hebben (en dan reken ik even 'we' als in: mijn vriend en ik samen, al wonen we niet samen). En ik wéét dat ik het niet zomaar ga kwijtraken, ik heb een vaste baan, maar toch.

Ik vind het ook heel moeilijk als mijn vriend niet komt. Niet zozeer omdat ik het nodig vind om aan elkaar vastgelijmd op de bank te moeten zitten, maar omdat als hij er is, ik de verantwoordelijkheden van het gezin, de kinderen en het huishouden even met hem kan delen. Dan hoef ik eventjes niet 100 ballen hoog te houden maar 50. Dat geeft mij dan even zoveel rust, als hij er is. Dan is de druk veel minder, dan kan ik even weglopen als het me teveel wordt, dan kan ik hem vragen om even wat over te nemen. Maar als hij niet kan komen omdat hij het niet kan betalen.... dat is gewoon heel erg moeilijk.

Gevoelsmatig zou ik eigenlijk een paar weekjes (2 of 3 ofzo) even thuis tot rust komen, en als ik rust heb kan ik misschien overzicht krijgen en mijn leven reorganiseren. Het is duidelijk dat ik ergens moet gaan snoeien, want dit gaat zo niet langer. Maar nu, nu ik geen rust in mijn hoofd heb en geen controle meer, nu kan ik het gewoon niet overzien.

Is dat raar, om eventjes een paar weken tot mezelf te komen? Kan dat, denken jullie? Of moet ik gewoon weer aan het werk zodra de griep weg is?

De vraag is eigenlijk: Waarom zou dat niet kunnen? Persoonlijk lijkt me het wel goed dat je even tot jezelf komt voor je weer naar je werk gaat. Even rust pakken, even geen werk. Om jezelf blijven denken hoor, dat doet namelijk niemand anders voor jou.

Is er niemand anders die je vriend kan helpen met zijn eigen bedrijf? Ik denk dat het echt teveel voor je is om dat ook nog op te pakken en ik denk ook dat hij dat zelf ook zou moeten zien en je daartegen in bescherming moet nemen.

RYW schreef:Is dat raar, om eventjes een paar weken tot mezelf te komen? Kan dat, denken jullie? Of moet ik gewoon weer aan het werk zodra de griep weg is?

Als je je werkgever redelijk acht, maak je je problematiek bespreekbaar en kun je voorstellen om verlofdagen op te nemen (gezien je omschrijvingen, neem ik aan dat je er meer dan voldoende hebt).

Mocht je je werkgever niet redelijk achten, dan zou ik dit via de arbo bewerkstelligen. Als je niet voldoende tijd hebt, kun je immers ook niet tot jezelf komen en houd je het op lange termijn helemaal niet vol. Je kunt het misschien nu beter zien als een korte tijd willen investeren in jezelf, dan dadelijk op een volledige overspannen toer te gaan (waarin jij én je werkgever veel verder van huis zijn).

Veel sterkte.

Ik heb het daar met hem over gehad, Susan. Hij had op een gegeven moment tegen een opdrachtgever gezegd: 'ik schrijf even een voorstel voor je, dan laat ik mijn vriendin er naar kijken en dan heb je 't volgende week', zonder dat met mij overlegd te hebben. Hij is het inmiddels ook gewend, dat ik het doe. Toen ik hem vertelde dat ik hem wil helpen waar ik kan, maar dat hij het niet als vanzelfsprekend moet zien (nou, ik zei het iets minder diplomatiek maar daar kwam het ongeveer op neer) schrok hij wel en hij zei even later dat ik eerst om mezelf moet denken, dat hij het wel oplost. Maar ik vind het dan ook weer moeilijk om los te laten, ik denk dan weer: laat mij het maar doen, want niemand kan het zo goed als ik, want jij hebt heel specifieke plannen met je bedrijf en ik begrijp precies waar je heen wil, en ik schrijf goed, dus het wordt het beste als IK het doe.

Met andere woorden: ik kan het zelf ook niet goed loslaten. Doe ik op mijn werk ook. Eén van mijn taken is om de drie maanden beslissen wie welke klussen krijgt, zegmaar, omdat ik organisatorisch het sterkste ben (moet ook wel met mijn leven ) en steevast geef ik mezelf meer werk dan mijn collega, want telkens denk ik: oh, dit valt onder de speciale trajecten, daar heb ik meer ervaring mee, doe ik wel. Of: hier loopt het werk nog wat achter, ik loop het wel in. Of: dit gaat volgens het nieuwe systeem, daar heeft zij nog niet mee gewerkt, ik doe het wel. Enzovoorts.

ABE: je hebt wel gelijk. Maar ik durf bijna niet, omdat ik toch ergens stiekem het idee heb dat het gebouw wél instort zonder mij...

Ik snap wel dat je het wil doen, hij is toch je vriend en je denkt, als hij alles maar eenmaal op de rails heeft dan gaat het vast wel beter, maar ik denk wel dat je uit moet kijken dat je dit ook niet in zijn geheel op je neemt. Je gezin, baan en studie zijn bij elkaar al ontzettend veel, laat staan dat je dat ook nog eens moet dragen.

Heb je die studie eigenlijk nu nodig? Zou je die niet een paar jaar kunnen uitstellen? Voor wat je nu doet ben je in feite toch al bevoegd?

Susan schreef:Ik snap wel dat je het wil doen, hij is toch je vriend en je denkt, als hij alles maar eenmaal op de rails heeft dan gaat het vast wel beter, maar ik denk wel dat je uit moet kijken dat je dit ook niet in zijn geheel op je neemt. Je gezin, baan en studie zijn bij elkaar al ontzettend veel, laat staan dat je dat ook nog eens moet dragen.

Heb je die studie eigenlijk nu nodig? Zou je die niet een paar jaar kunnen uitstellen? Voor wat je nu doet ben je in feite toch al bevoegd?

Ja, ik hoef dit niet af te maken, mijn graad is al hoog genoeg voor mijn werk. Het is één van mijn overwegingen, om mijn studie op pauze te zetten, op zijn minst totdat we samenwonen. Maar ik ben zo bang dat ik niet meer de energie vind om weer aan de slag te gaan. Ik ben zo dichtbij. Maar als het niet lukt, dan lukt het niet.

Zegmaar: aan de ene kant is mijn werkgever de rotste niet. Aan de andere kant: ik ben na mijn scheiding één dag niet geweest, de dag dat ik erachter kwam van mijn ex en die vriendin. De dag erna was ik weer aan het werk. Toen mijn zoons een jaar later enorme problemen hadden en heel erg met zichzelf in de knoop zaten, ben ik één week thuisgebleven (de week tussen kerst en oud en nieuw) en daar kreeg ik een flinke preek over. Ik heb gewoon heel erg het gevoel dat het niet kan, dat ik me niet kan ziekmelden. En dat wordt een soort van bevestigd doordat ik op mijn ziekdag word platgebeld door collega's. Ik denk dat ik sowieso naar de arbo-arts moet.

RYW schreef:
ABE: je hebt wel gelijk. Maar ik durf bijna niet, omdat ik toch ergens stiekem het idee heb dat het gebouw wél instort zonder mij...

Dat kan ik me heel erg goed voorstellen. Uit jouw verhalen kan ik herleiden dat je een mooie, maar verantwoordelijk baan hebt, waarbij collega's op jouw vakkundigheid rekenen. Maar jij hebt niet alleen verantwoordelijkheid voor jouw baan, maar ook voor jezelf en jouw kinderen. En volgens mij is het laatst genoemde het belangrijkste om verantwoordelijkheid voor te hebben in tijden dat jij het moeilijk hebt. Nogmaals, denk aub aan jezelf!

ABE schreef:

RYW schreef:
ABE: je hebt wel gelijk. Maar ik durf bijna niet, omdat ik toch ergens stiekem het idee heb dat het gebouw wél instort zonder mij...

Dat kan ik me heel erg goed voorstellen. Uit jouw verhalen kan ik herleiden dat je een mooie, maar verantwoordelijk baan hebt, waarbij collega's op jouw vakkundigheid rekenen. Maar jij hebt niet alleen verantwoordelijkheid voor jouw baan, maar ook voor jezelf en jouw kinderen. En volgens mij is het laatst genoemde het belangrijkste om verantwoordelijkheid voor te hebben in tijden dat jij het moeilijk hebt. Nogmaals, denk aub aan jezelf!

Daar heb je gelijk in. Mijn zoons zijn het belangrijkste op de planeet. Voor die twee zou ik met alle liefde aan de lopende band in een luciferfabriek werken.

En zoals ik nu ben heb ik soms geen geduld met ze. Niet dat ik echt boos word, dat ik uitval tegen ze, maar ik word er gewoon soms zo vreselijk moe van als ze niet meewerken, als ze iets doen wat mijn structuur, mijn plannen in de war stuurt. Maar ze zijn zes en drie, het is niet meer dan logisch dat ze zich als kinderen gedragen. Het ZIJN kinderen. Maar we zouden zoveel meer van elkaar kunnen genieten als ik meer rust had, als ik meer geduld had, als ik niet voortdurend bezig was met overleven.

Als ik dat tegen mijn vriend zeg, dan pept hij me op, dan zegt hij dat ik het heel goed doe, dat mijn jongens zo vreselijk goed opgevoed zijn, dat ze heel erg gelukkig zijn, dat ze niets missen in hun leven, dat ze zo vreselijk veel van me houden en dat hij zo trots op me is dat ik zo'n goede moeder voor ze ben. En dat vind ik heel fijn om te horen. Maar soms geloof ik het niet, dan denk ik dat ik een nog betere moeder moet zijn.

Misschien kan ik dat als ik meer rust heb, dat ik dan meer geduld heb, meer van ze kan genieten en zij ook van mij.

RYW - Wees dan niet bang en kies voor jezelf en jouw twee helden (drie, incl. vriend). We leven in een land waarin alles moet en we onszelf weinig rust gunnen, omdat het van ons wordt verwacht. Verwachten anderen niets van je, dan ben jij degene die meer van jou verwacht.

Het inbouwen van rust is belangrijk om straks weer vol goede moed naar de toekomst te kijken. Ga je nu door, dan is de kans aanwezig dat je straks niet eens meer uit bed komt. En dan ben je echt verder van huis.

Wees eerlijk; tegen jezelf, je baas/werk, je vriend, je familie en zelfs je ex. Wees niet bang om hulp te vragen en vooral te accepteren, denk om jezelf en je gezin en probeer verder de boel, de boel te laten. Je jongens zijn gek op je vriend; maak er gebruik van. Schop ze met een picknickmandje en een voetbal naar 't bos en pak zelf je rust.

I know, ik heb makkelijk lullen, maar als je de goede grip op zaken wilt hebben, moet je het niet fijn knijpen, maar juist los laten. Althans... Dat denk ik. .. De 22jarige met Frits als enige verantwoordelijkheid....

ABE schreef:RYW - Wees dan niet bang en kies voor jezelf en jouw twee helden (drie, incl. vriend). We leven in een land waarin alles moet en we onszelf weinig rust gunnen, omdat het van ons wordt verwacht. Verwachten anderen niets van je, dan ben jij degene die meer van jou verwacht.

Het inbouwen van rust is belangrijk om straks weer vol goede moed naar de toekomst te kijken. Ga je nu door, dan is de kans aanwezig dat je straks niet eens meer uit bed komt. En dan ben je echt verder van huis.

Ook weer waar. Ik kan er eigenlijk niet omheen, he?

De huisarts zei vanmorgen: meisje meisje meisje, je hebt al meer meegemaakt op jouw jonge leeftijd dan dat bejaarde stel voor je in hun hele leven... hij is al mijn hele leven mijn huisarts, hij was bij mijn geboorte en de eerste persoon die mij in levenden lijve gezien heeft, en het ging hem echt aan het hart. Je moet weer gaan lachen, zei hij.

Trisha schreef:Wees eerlijk; tegen jezelf, je baas/werk, je vriend, je familie en zelfs je ex. Wees niet bang om hulp te vragen en vooral te accepteren, denk om jezelf en je gezin en probeer verder de boel, de boel te laten. Je jongens zijn gek op je vriend; maak er gebruik van. Schop ze met een picknickmandje en een voetbal naar 't bos en pak zelf je rust.

I know, ik heb makkelijk lullen, maar als je de goede grip op zaken wilt hebben, moet je het niet fijn knijpen, maar juist los laten. Althans... Dat denk ik. .. De 22jarige met Frits als enige verantwoordelijkheid....

Daar sla je de spijker op zijn kop Trish. Dat is iets waar ik niet goed in ben, tot op het zelfdestructieve af.