Overspannen

Het gaat niet zo goed met mij. Heb enorme last van hoofdpijn, onrust, rugpijn, extreme vermoeidheid en constant het gevoel dat ik moet huilen. Ik ga voor maandag een afspraak bij de huisarts maken, ik krijg namelijk het gevoel dat ik overspannen ben of die richting op ga.

Ik heb me ook ziek gemeld van stage omdat ik het gewoon echt niet op kan brengen om daar heen te gaan. Alles is te veel.

Wie is hier overspannen geweest en wat waren je klachten toen?

Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar wil je wel veel sterkte wensen. Goed dat je aan de bel trekt.

Ik ben overspannen geweest dus ik herken het erg, dat gevoel dat alles te veel is en je nergens meer tegen kan. Goed dat je aan de bel trekt. Je hebt ook zo'n druk en vol leven.

Herken het ook.
Ruim een half jaar terug ben ik tijdens mijn werk ingestort. Was ontzettend moe, erg hoofdpijn en moest om van alles huilen. Ik werkte voor 3 werkgevers. Wist oplaatst niet meer voor wie ik nu moest werken, daardoor sliep ik erg onrustig.
Thuis zag ik het werk niet meer liggen. De mensen waar ik voor mijn werk kwam, die zagen het eerder dan dat ik het zelf zag. Op mijn vorige werk heb ik toen meteen ontslag genomen, had meerdere werkgevers. Bij mijn huidige werkgever ben ik voorzichtig weer begonnen. Nu merk ik het meteen wanneer het mij te druk word. Meteen hoofdpijn en ontzettend last van mijn nek/schouders. Dan neem ik ook een paar passen terug.

Dank jullie wel.
Marin, als ik het mag vragen, waar herkende jij nog meer aan dat je overspannen was?

Ik heb vandaag de dokter gebeld (én gister...) maar ze zitten gewoon helemaal vol. Nu moet ik maandag weer bellen en dan hopen dat ik toch een afspraak kan maken.

Kon je niet vandaag al een afspraak voor maandag maken dan?
Laatst opende je een topic wat ook over zoiets ging, is dat gevoel uiteindelijk dit overspannen geworden?
Hoop voor je dat je snel terecht kan bij de huisarts!

Sea of Trees schreef:
Marin, als ik het mag vragen, waar herkende jij nog meer aan dat je overspannen was?

Ik was echt zwaar oververmoeid, ik was elke dag aan het huilen, kon mezelf maar amper uit bed slepen naar m'n werk. Eenmaal op m'n werk kon ik op het laatst echt helemaal niks meer. Ik herinner me dat ik daar op die bureaustoel zat en dat de kinderen gillend door de klas renden, en dat gegil echt door merg en been ging, maar ik kon me niet bewegen, kon alleen maar staren, en had de kracht niet om de leerlingen tot rust te brengen.
Ik ging sociale situaties vermijden, ik wilde/kon niet meer afspreken met vrienden, had er de kracht niet voor. En bovenal was ik mezelf gewoon echt kwijt. Ik haalde nergens meer plezier uit, was m'n creativiteit kwijt en voelde me compleet geleefd en afgestompt.

Succes bij de dokter als je de afspraak hebt kunnen maken. Waarschijnlijk zal hij/zij je bloed willen testen om dingen uit te sluiten, maar misschien heb je er verder niet zo veel aan. Misschien is het ook verstandig om te kijken naar waar je eventueel dingen zou kunnen laten vallen, in overleg met bijv je stageplaats of studieadviseur. Licht anderen in, zodat zij jou kunnen helpen hierbij. Is je vriend er ook van op de hoogte?

Ik herken het ook. Begin er nu ook weer tegen aan te hangen, maar het is niet zo erg als toen ik voor twee jaar terug stage liep. Ik was moe, veel hoofdpijn, onrustig en wilde niks doen, behalve winkelen.

Manderijn schreef:Kon je niet vandaag al een afspraak voor maandag maken dan?
Laatst opende je een topic wat ook over zoiets ging, is dat gevoel uiteindelijk dit overspannen geworden?
Hoop voor je dat je snel terecht kan bij de huisarts!

Nee, dat ging niet, ik moest echt maandag ochtend bellen.
Het is eigenlijk steeds erger geworden, eerst was ik nog wel vrolijk soms, nu al een week totaal niet meer.

Marin schreef:

Sea of Trees schreef:
Marin, als ik het mag vragen, waar herkende jij nog meer aan dat je overspannen was?

Ik was echt zwaar oververmoeid, ik was elke dag aan het huilen, kon mezelf maar amper uit bed slepen naar m'n werk. Eenmaal op m'n werk kon ik op het laatst echt helemaal niks meer. Ik herinner me dat ik daar op die bureaustoel zat en dat de kinderen gillend door de klas renden, en dat gegil echt door merg en been ging, maar ik kon me niet bewegen, kon alleen maar staren, en had de kracht niet om de leerlingen tot rust te brengen.
Ik ging sociale situaties vermijden, ik wilde/kon niet meer afspreken met vrienden, had er de kracht niet voor. En bovenal was ik mezelf gewoon echt kwijt. Ik haalde nergens meer plezier uit, was m'n creativiteit kwijt en voelde me compleet geleefd en afgestompt.

Succes bij de dokter als je de afspraak hebt kunnen maken. Waarschijnlijk zal hij/zij je bloed willen testen om dingen uit te sluiten, maar misschien heb je er verder niet zo veel aan. Misschien is het ook verstandig om te kijken naar waar je eventueel dingen zou kunnen laten vallen, in overleg met bijv je stageplaats of studieadviseur. Licht anderen in, zodat zij jou kunnen helpen hierbij. Is je vriend er ook van op de hoogte?

Ik herken er veel van ja. Mijn vriend weet 't ook, die probeert me zo goed als kan te ondersteunen en hij gaat maandag mee naar de dokter.
Ik ben best huiverig om school/stage in te lichten, de gedachte alleen al maakt dat ik me paniekerig voel. Ik wil deze opleiding echt afmaken, maar ik denk dat er nog te veel onverwerkte dingen/emoties zijn die me nu totaal blokkeren. Ik ben gewoon echt bang dat ik deze opleiding niet haal door dit.

Heb je de tijd dit weekend om even er op uit te gaan met je zoon en vriend? Het zal niet op de lange termijn helpen, maar dat soort kleine dingetjes zijn heel belangrijk dat je die blijft doen zodat je kan proberen nog ergens plezier uit te halen, al is het maar een beetje.

Ik denk dat het gewoon heel zwaar is nu je midden in die opleiding zit. Je wist dat het zwaar ging worden, had je zo goed mogelijk voorbereid en was er klaar voor, maar de praktijk is gewoon echt heel zwaar. Ik zou júist met iemand van je studie gaan praten, omdat je dan kan voorkomen dat je moet stoppen. Je wilt dit zo graag en ik denk ook echt dat je het wel aan kunt, maar dan wel misschien met wat passen en meten. Je moet niet gaan denken dat je dit in je eentje moet klaren, maar alle handvatten aanpakken die aanwezig zijn. Ik snap dat je het echt heel eng vindt om aan te geven. Maar vergeet niet dat je door zo'n gesprek echt niet direct aangeeft er mee te (moeten) stoppen en dat je opgeeft. Dat is echt niet zo. Wie weet willen ze je wel gewoon tegemoet komen dat je een periode wat minder zwaar stage hoeft te lopen bijv. Echt, licht ze in, dan kunnen ze je in elk geval proberen te helpen.


Sterkte!

Ik zit sinds maandag ook in de ziektewet. Helaas. Overspannen wil ik het nog niet noemen, maar als ik nu niet een stapterug doe qua werk dan zal dat straks wel gebeuren.

Ik dacht dat een paar extra dagen rust voldoende zou zijn en donderdag ben ik weer aan het werk gegaan. Binnen een uur raakte ik echter helemaal gestresst en zenuwachtig en de bedrijfsarts, waar ik voor die ochtend een afspraak had, heeft me gelijk weer naar huis gestuurd. Hij vond het niet slim dat ik alweer aan het werk was gegaan. Ik blijf nu tot en met woensdag sowieso thuis en dan kom ik weer bij hem terug en gaan we de voortgang bekijken.

Ik zat al weken niet lekker in mijn vel wat betreft mijn werk: Werkplezier kwijt, na mijn werk uitgeput, chagrijnig en extreem vermoeid.

Niet leuk dit hè?

Ik herken het. Ik heb afgelopen jaar 2x overspannen thuis gezeten.

Sterkte SOT en Lady4!

Ik heb tijdens mijn eindstage van de Pabo tegen het overspannen aan gezeten. Ik zat er helemaal doorheen, kon wel janken als ik naar stage moest en ook als ik terug kwam. De moed zakte me in de schoenen zodra de kinderen binnenkwamen en ik kreeg echt een hekel aan sommige van hen. Ik had ook echt geen puf meer om te corrigeren. Op een dag ben ik echt ingestort toen de kinderen naar de gym gingen. 'S middags besloot ik om te stoppen.

Toen heb ik noodgedwongen 2 weken thuisgezeten en weer opnieuw begonnen op een nieuwe, leuke school met een leuke klas. Maar die 2 weken had ik echt nodig om weer energie te krijgen, en het af te sluiten.

Ik had tijdens die slechte periode ook nergens zin in, ook niet in leuke dingen. Als ik erover moest praten begon ik al te huilen. Ik at slecht, sliep slecht en kwam 5 kilo aan. Het was echt kut met peren en ik ben nog steeds boos op die school dat ze mij, een onervaren juf, een gigantisch moeilijke klas gaven die echt niet geschikt was voor een eindstage.

Ik zit een beetje met hetzelfde en herken heel erg wat Blond zegt. Ik zit ook in mijn afstudeerjaar van de Pabo, deze week ben ik stappen gaan ondernemen en heb ik besloten om gas terug te nemen. Mijn afstudeerstage en scriptie mag ik verschuiven naar volgend jaar, dit schooljaar hoef ik alleen nog maar 1 verslag af te ronden. Ik blijf 1 dag in de week stage lopen als ik dit trek. Verder ga ik starten met EMDR therapie om mijn verleden te kunnen verwerken. Ik moet eerlijk zeggen dat het me heel veel rust geeft dat ik nu niet 5 dagen naar stage hoef en daar een heleboel verantwoordelijkheden heb.
Bij mij is het een combinatie van teveel emoties voelen en dingen niet verwerkt hebben met drukte op stage en school.

Knuffel voor SOT & Lady

Je schrijft dat je enerzijds denkt dat dit komt door onverwerkte gebeurtenissen,maar ik kan me ook herinneren dat je stage heel zwaar is. Probeer voor jezelf erachter te komen waardít gevoel nu vandaag komt. Knuffel!

Ik heb ook het gevoel dat ik op het randje zit. Voel me al tijden niet echt goed, ga niet meer met plezier naar het werk en allerlei vage klachten waar geen oorzaak voor te vinden is. 2 Weken terug nog bloed laten prikken maar niks gevonden en ik baal als een stekker.

Vorige week kreeg ik griep en heb ik 6 dagen alleen maar gelegen en vrij weinig gedaan en dat voelde zo lekker!
Heb wel het gevoel dat ik me daarna iets beter gaat maar er is toch iets wat blijft hangen en ik denk dat dat met het werk te maken heeft. Ik vind het voor mezelf ontzettend eng om toe te geven het allemaal niet meer te trekken maar ik merk dat ik afspraken met vriendinnen af zeg en thuis de boel de boel laat.

Sea of Trees ik vind het heel erg knap van je dat je de eerste stap hebt gezet en ik hoop dat de huisarts je een beetje op weg kan helpen. Succes maandag!

Toen ik overspannen was heb ik het zo uitgelegd:

het voelt alsof je een hamster in zo'n ronddraaiend loopradje bent. In zo'n looprad ga je steeds sneller rennen, tot het rad zo hard draait dat je niet meer kunt stoppen.

Zo voelde ik me.

'Even rustig aan doen' hielp dan ook niet, ik moest echt structureel iets veranderen. (Een rem op het radje bouwen of zo )

Verder sluit ik me aan bij Pruim!

IL90's, houd jezelf goed in de gaten. Las gisteren toevallig nog een interessant artikel over burn-outs. Veel mensen lopen veel te lang door met klachten, waardoor ze uiteindelijk in een burn-out terecht komen. Op tijd op de rem trappen kan zoveel ellende voorkomen.

Ik voel me soms een enorme aansteller en zie het nog steeds wel als falen. Maar bovenstaande maakt me wel bewust van wat er op de loer ligt en alles om dat te voorkomen.

Lady4 schreef:
Ik voel me soms een enorme aansteller en zie het nog steeds wel als falen.

Bovenstaande tekst is herkenbaar voor me. Goed dat je toch een stapje terug hebt gedaan.

Sterkte meiden!

Sot het bij jezelf bewust worden en stappen ondernemen heb ik bij mezelf als moeilijkst ervaren destijds. Heel goed, hier heb je al een heel belangrijke stap gezet! Blijf goed naar jezelf luisteren en denk niet dat je je aanstelt oid. Neem het 'genezingsproces' zoals ik het nu maar even noem serieus. Succes!!

Ik denk dat het heel goed is dat je inziet dat het niet meer gaat op deze manier....
Misschien heb je wel therapie nodig om bepaalde dingen op een rijtje te zetten en eventueel te verwerken?

Het is heel rot dat het nu juist gebeurt als je bent gestart met een opleiding en stage, maar eigenlijk ook heel begrijpelijk, dan komt er nog meer druk op jou te liggen......
Ik hoop dat de huisarts jullie misschien kan helpen om een plan te maken voor het hoe-nu-verder,
Sterkte....

@Filoria wat heb je dat goed omschreven! Ik kan het zelf zo moeilijk onder woorden brengen.

Maar hoe breng je dit over naar je werkgever? Ik heb nu meerdere malen (verspreid over 2/3 jaar tijd) aangegeven dat ik te druk heb en dat ik gewoon aan heel veel werk niet meer toe kom.
Op zo'n moment wordt er aan mij gevraagd hoe ik dat op denk te gaan lossen.
Daar zit ook een beetje mijn probleem: ik wil dat zelf niet oplossen, er moet gewoon een oplossing komen maar elke keer wordt de vraag bij mij gelegd.

Wat Lady4 over falen aangeeft voel ik soms ook zo, je hebt het idee dat je gewoon niet aan de verwachtingen van een ander kan voldoen.

@Sea of trees heel veel succes bij de huisarts!

Heb dit ook gehad. Als iemand wat wil vragen kun je me PM'en!