Misschien ben ik een beetje overspannen.

RYW schreef:

ABE schreef:RYW - Wees dan niet bang en kies voor jezelf en jouw twee helden (drie, incl. vriend). We leven in een land waarin alles moet en we onszelf weinig rust gunnen, omdat het van ons wordt verwacht. Verwachten anderen niets van je, dan ben jij degene die meer van jou verwacht.

Het inbouwen van rust is belangrijk om straks weer vol goede moed naar de toekomst te kijken. Ga je nu door, dan is de kans aanwezig dat je straks niet eens meer uit bed komt. En dan ben je echt verder van huis.

Ook weer waar. Ik kan er eigenlijk niet omheen, he?

De huisarts zei vanmorgen: meisje meisje meisje, je hebt al meer meegemaakt op jouw jonge leeftijd dan dat bejaarde stel voor je in hun hele leven... hij is al mijn hele leven mijn huisarts, hij was bij mijn geboorte en de eerste persoon die mij in levenden lijve gezien heeft, en het ging hem echt aan het hart. Je moet weer gaan lachen, zei hij.

Nee, helaas. Je kunt er niet langer omheen. Als jij voelt dat je rust nodig hebt om het allemaal weer bij elkaar te rapen, dan moet je toegeven aan de rust.

Ik had ook zo'n huisarts, hij is nu met pensioen, en als zo'n oude man het zegt.... Geloof hem dan.

Helaas kan ik mezelf niet zo mooi verwoorden als anderen in het topic, maar ik hoop dat je de intentie snapt. Want ik vind het echt erg vervelend dat je jezelf zo voelt.

RYW schreef:

Trisha schreef:Wees eerlijk; tegen jezelf, je baas/werk, je vriend, je familie en zelfs je ex. Wees niet bang om hulp te vragen en vooral te accepteren, denk om jezelf en je gezin en probeer verder de boel, de boel te laten. Je jongens zijn gek op je vriend; maak er gebruik van. Schop ze met een picknickmandje en een voetbal naar 't bos en pak zelf je rust.

I know, ik heb makkelijk lullen, maar als je de goede grip op zaken wilt hebben, moet je het niet fijn knijpen, maar juist los laten. Althans... Dat denk ik. .. De 22jarige met Frits als enige verantwoordelijkheid....

Daar sla je de spijker op zijn kop Trish. Dat is iets waar ik niet goed in ben, tot op het zelfdestructieve af.

I knooooow, ik ben goed... En in een flauwe bui en da's niet geheel op z'n plaats hier maar stiekem hoop ik dat je er een beetje door lacht en dan geeft 't mijn posts toch nog een positieve draai

Maarrrr... Ik vermoed zelf dat 't begint bij eerlijk zijn. Als jij open kaart op je werk speelt, kunnen zij je begrijpen en misschien wel beetje inspelen op je situatie. Als jij echt je 'independent woman' farce ophoudt, zal iedereen je geweldig vinden, je een rockende moeder vinden en ander soort pluimen in je achterste steken, maar daar schiet je zelf gewoon geen ene fuck mee op. 't Is geen ramp dat mensen zien in wat voor achtbaan je zit, 't is geen ramp dat je collega's een tandje harder moeten om jou te ontzien, 't is geen ramp dat je vriend even vaker een uurtje (indien mogelijk...) met je jongens moet gaan voetballen, zodat jij even een tukkie kan doen... etc etc.

Vergeet jezelf niet, uiteindelijk hebben je jongens ook niks aan een overspannen moeder, heeft je vriend niks aan een vriendin die voor pampes ligt en ben je op je werk ook verder van huis als dit leidt tot een heuse burnout..

Het heeft denk ik ook heel erg met controle te maken. Ik snap dat je controle over je situatie wil houden, jezelf en niemand teleur wilt stellen en alles zo goed mogelijk wil proberen te blijven doen, maar ik vrees ook dat je dat niet lang meer volhoudt. Het is zóveel, je hoeft je er echt niet schuldig over te voelen dat het dan niet allemaal meer lukt, dat is niet meer dan logisch.
Het is dan ook knap lastig dat de mensen om je heen veel van jou verwachten maar ook dat je (denk ik) heel veel van jezelf verwacht. Als je aanvoelt dat je niet meer aan de verwachtingen van jezelf en anderen kunt voldoen, dan kan je dit het beste met de mensen om je heen bespreken en overleggen waar mogelijkheden zijn om bepaalde dingen (eventueel tijdelijk) anders te doen om jezelf weer de ruimte te kunnen geven. Doe je dit niet op tijd en blijf je jezelf voorbij rennen, dan zit de kans er dik in dat je totaal overspannen raakt, meer/vaker ziek wordt of compleet instort en er helemaal niets meer lukt. Dan ben je nog veel verder van huis.

Om een lang verhaal kort te maken, praat erover met degenen die het aangaat en probeer ook echt bepaalde dingen uit handen te geven, hoe eng dat ook is, om jezelf wat meer rust te gunnen. Kies voor jezelf, je kinderen en niet te vergeten, je gezondheid.

Trisha schreef:

RYW schreef:

Trisha schreef:Wees eerlijk; tegen jezelf, je baas/werk, je vriend, je familie en zelfs je ex. Wees niet bang om hulp te vragen en vooral te accepteren, denk om jezelf en je gezin en probeer verder de boel, de boel te laten. Je jongens zijn gek op je vriend; maak er gebruik van. Schop ze met een picknickmandje en een voetbal naar 't bos en pak zelf je rust.

I know, ik heb makkelijk lullen, maar als je de goede grip op zaken wilt hebben, moet je het niet fijn knijpen, maar juist los laten. Althans... Dat denk ik. .. De 22jarige met Frits als enige verantwoordelijkheid....

Daar sla je de spijker op zijn kop Trish. Dat is iets waar ik niet goed in ben, tot op het zelfdestructieve af.

I knooooow, ik ben goed... En in een flauwe bui en da's niet geheel op z'n plaats hier maar stiekem hoop ik dat je er een beetje door lacht en dan geeft 't mijn posts toch nog een positieve draai

Maarrrr... Ik vermoed zelf dat 't begint bij eerlijk zijn. Als jij open kaart op je werk speelt, kunnen zij je begrijpen en misschien wel beetje inspelen op je situatie. Als jij echt je 'independent woman' farce ophoudt, zal iedereen je geweldig vinden, je een rockende moeder vinden en ander soort pluimen in je achterste steken, maar daar schiet je zelf gewoon geen ene fuck mee op. 't Is geen ramp dat mensen zien in wat voor achtbaan je zit, 't is geen ramp dat je collega's een tandje harder moeten om jou te ontzien, 't is geen ramp dat je vriend even vaker een uurtje (indien mogelijk...) met je jongens moet gaan voetballen, zodat jij even een tukkie kan doen... etc etc.

Vergeet jezelf niet, uiteindelijk hebben je jongens ook niks aan een overspannen moeder, heeft je vriend niks aan een vriendin die voor pampes ligt en ben je op je werk ook verder van huis als dit leidt tot een heuse burnout..

Dit ook. Heb jij stiekem met mijn vriend gebeld, ofzo? Je hebt me wel door, eng mens dat je bent Nee maar serieus. Ik ben inderdaad trots op dat is alles zo lang met elkaar gecombineerd heb, en als mensen me daarop complimenteren voelt dat heus wel als kicken, en als motivatie om het nog een tandje hoger te zetten allemaal, maar je hebt wel gelijk. Als het niet gaat, dan moet ik daar ook eerlijk over zijn en open kaart spelen. Maar het voelt gewoon als falen.

Toen ik wegging bij mijn ex zei hij 'je kan het niet alleen'. Ik heb toen alles op alles gezet om het wél alleen te kunnen, en niet alleen het alleen kunnen, maar het alleen kunnen en daarnaast afstuderen. Dat is gelukt, en nu ben ik deze master erbij aan het doen, maar als ik nu moet toegeven dat het niet gaat, dan voelt het als falen.

Alias schreef:Het heeft denk ik ook heel erg met controle te maken. Ik snap dat je controle over je situatie wil houden, jezelf en niemand teleur wilt stellen en alles zo goed mogelijk wil proberen te blijven doen, maar ik vrees ook dat je dat niet lang meer volhoudt. Het is zóveel, je hoeft je er echt niet schuldig over te voelen dat het dan niet allemaal meer lukt, dat is niet meer dan logisch.
Het is dan ook knap lastig dat de mensen om je heen veel van jou verwachten maar ook dat je (denk ik) heel veel van jezelf verwacht. Als je aanvoelt dat je niet meer aan de verwachtingen van jezelf en anderen kunt voldoen, dan kan je dit het beste met de mensen om je heen bespreken en overleggen waar mogelijkheden zijn om bepaalde dingen (eventueel tijdelijk) anders te doen om jezelf weer de ruimte te kunnen geven. Doe je dit niet op tijd en blijf je jezelf voorbij rennen, dan zit de kans er dik in dat je totaal overspannen raakt, meer/vaker ziek wordt of compleet instort en er helemaal niets meer lukt. Dan ben je nog veel verder van huis.

Om een lang verhaal kort te maken, praat erover met degenen die het aangaat en probeer ook echt bepaalde dingen uit handen te geven, hoe eng dat ook is, om jezelf wat meer rust te gunnen. Kies voor jezelf, je kinderen en niet te vergeten, je gezondheid.

Jemig. Ik ben wel een open boek he? Ook dit herken ik heel erg. Je hele post trouwens.

ABE: dank je wel

(Quote werd me te lang )

Wát zou je niet alleen kunnen? Een huis hebben (veroorloven) jezelf en je kinderen onderhouden, werken en een leven hebben en een goede mamma zijn?

Je hebt bewezen dat WEL te kunnen; HIJ is degene die zijn verplichtingen niet nakomt (oh hij = je ex) jij zit met je gat in een supercute huisje, hebt leuke kiddies (waar ik ook een foto van wil zien) hebt een leuke kerel (ik wacht nog steeds op die foto) een goede baan.. En tja, daarnaast ben je volgens mij rete eigenwijs en doe je er dingen bij. Dat 't nu even niet gaat, is geen falen! Da's gewoon menselijk.... Zoals Abe al zei; iemand kan al moe worden als ze nádenken over je leven, laat staan 't te leiden....

Het is echt geen falen en persoonlijk; als je op zou kunnen staan "Hallo, ik ben RYW en ik zit in een achtbaan waar ik eventjes uit wil" .. Kudos! Ik heb sowieso respect voor je, maar aangeven wanneer het je teveel wordt, 'man genoeg zijn' om je situatie te erkennen en hulp te accepteren, maakt dat ik alleen maar meer respect voor je ontwikkel Niemand is perfect, behalve Frits.

RYW schreef:
Toen ik wegging bij mijn ex zei hij 'je kan het niet alleen'. Ik heb toen alles op alles gezet om het wél alleen te kunnen, en niet alleen het alleen kunnen, maar het alleen kunnen en daarnaast afstuderen. Dat is gelukt, en nu ben ik deze master erbij aan het doen, maar als ik nu moet toegeven dat het niet gaat, dan voelt het als falen.

Dat bedoel ik, je hebt al zoveel alleen bereikt! Dat is heel positief, maar de keerzijde is dat je de lat wel enorm hoog legt voor jezelf. Ik geloof dat jij echt heel veel aan kan, maar ALLES dat is voor niemand mogelijk. Je zal toch altijd keuzes moeten maken en dat is ook niet erg want daarmee leer je wel je eigen grenzen kennen en aanhouden en door je bewust te zijn van jouw grenzen, wat je wel/niet kan/wil, kun je een weg in slaan waarin jij je wel goed voelt, ook aan jezelf toe komt en je uiteindelijk ook een (nog) gelukkiger mens wordt.

Jawel, dat is ook zo. Rationeel weet ik ook dat ik bergen verzet heb de afgelopen 2 jaar. Ik moet er alleen ook nog even zelf in geloven dat het geen falen is. Dat ik veel bereikt heb, ook als ik nu eventjes vastloop.

En het is soms zo moeilijk om toe te geven dat het teveel is. Als je zelf veel verwacht, maar ook andere mensen. En het voelt zo aanstellerig, ergens...

Ik moet bijna denken aan dit:

Trisha schreef:(Quote werd me te lang )

Wát zou je niet alleen kunnen? Een huis hebben (veroorloven) jezelf en je kinderen onderhouden, werken en een leven hebben en een goede mamma zijn?

Je hebt bewezen dat WEL te kunnen; HIJ is degene die zijn verplichtingen niet nakomt (oh hij = je ex) jij zit met je gat in een supercute huisje, hebt leuke kiddies (waar ik ook een foto van wil zien) hebt een leuke kerel (ik wacht nog steeds op die foto) een goede baan.. En tja, daarnaast ben je volgens mij rete eigenwijs en doe je er dingen bij. Dat 't nu even niet gaat, is geen falen! Da's gewoon menselijk.... Zoals Abe al zei; iemand kan al moe worden als ze nádenken over je leven, laat staan 't te leiden....

Het is echt geen falen en persoonlijk; als je op zou kunnen staan "Hallo, ik ben RYW en ik zit in een achtbaan waar ik eventjes uit wil" .. Kudos! Ik heb sowieso respect voor je, maar aangeven wanneer het je teveel wordt, 'man genoeg zijn' om je situatie te erkennen en hulp te accepteren, maakt dat ik alleen maar meer respect voor je ontwikkel Niemand is perfect, behalve Frits.

Ik heb je gemaild

Wauuuw je hebt supergenen!

Trisha schreef:Wauuuw je hebt supergenen!

Ja, die zijn het wel waard om mijn best voor te doen, toch?

Die verdienen beter dan een chagrijnige overspannen zeikmoeder.

RYW schreef:

Trisha schreef:Wauuuw je hebt supergenen!

Ja, die zijn het wel waard om mijn best voor te doen, toch?

Die verdienen beter dan een chagrijnige overspannen zeikmoeder.

Ik zit me nog af te vragen hoe sterk jouw genen zijn om dat van je ex te 'overrulen'....

En inderdaad! Dus hier;



Trek er 's aan.

Trisha schreef:

Ik zit me nog af te vragen hoe sterk jouw genen zijn om dat van je ex te 'overrulen'....

En inderdaad! Dus hier;



Trek er 's aan.

Die van m'n ex kan ik nog altijd eruit proberen te rammen opvoeden...

Ja, je hebt gelijk. Ik zal actie ondernemen. Als ik beter ben.

Who's a good girl

Ikke!

Ik denk dat ik maar even ga slapen. Ik zit nog steeds met die stomme griep én bronchitis. Blegh.

RYW schreef:Ikke!

Ik denk dat ik maar even ga slapen. Ik zit nog steeds met die stomme griep én bronchitis. Blegh.

Heb je net weer teruggemaild.. ;-) Slaap lekker en beterschap!

Oh dat ben ik nog helemaal vergeten te zeggen... Beterschap!

Heb nog niet alles doorgelezen omdat ik zo weg moet. Maar ik vind het hardstikke knap dat jij dit allemaal al zo lang volgehouden hebt! En het is logisch dat je het niet allemaal aankan, 24/7.
Rust maar lekker uit, zet desnoods de telefoon uit en probeer echt uit te rusten.

xx

nu begrijp ik je uitgebreide reacties wel in mijn topic, bepaalde dingen zijn dus voor mij nu ook heel herkenbaar in je verhaal. alleen ik werk en studeer er niet bij en heb geen eigen kinderen. er moet duidelijk iets veranderen, voor je er aan onderdoor gaat meid.
begrijp het ook dat je partner wil helpen , dus ook financieel. maar dat kun je niet blijven doen, dat worden toch prioriteiten stellen voor hem. jij moet ook aan jezelf en je gezin denken! verder weet ik niet zo goed wat ik er op moet zeggen, heb hier zelf geen ervaring mee (werken studeren kinderen ) maar wil je iigv veel sterkte en beterschap wensen. en ik ben ervan overtuigd dat na slechte tijden, hele goede tijden komen!

Zo. Ik heb even bijgelezen en ik denk dat het merendeel echt wel is gezegd maar toch wil ik je nog even op het hart drukken dat die ex van jou maar mooi in een hoge boom gaat zitten. Als je werkelijk dit állemaal doet, omdat hij ooit heeft gezegd dat je het niet alleen kan dan ben je écht een beetje mesjokke :-). Hij heeft je destijds al weet-ik-veel-wat aangedaan, hij heeft je zoveel pijn gedaan en dan zou je nu ook nog even zelf erbij neervallen alleen om hem ongelijk te bewijzen. Of jezelf ongelijk te bewijzen omdat je bang bent dat hij gelijk heeft.

Of je nu wel of niet die studie afmaakt: dat gaat hem geen donder aan. je bent hem totaal niks verschuldigt. DUs mocht je ermee stoppen zu ik dat niet aan hem meedelen, dat recht heeft hij verspeeld toen hij met je vriendin het bed in dook.

Je stelt alleen nu zulke hoge eisen aan jezelf die denk ik geboren worden uit angst. Uit angst dat je het niet alleen redt, en daarom denk ik dat je nu 3x zo hard gaat om iedereen (maar misschien jezelf wel het meest) in het ongelijk te stellen.

Hoe belangrijk is die promotie op het werk? Ik zelf gok dat de 'last' van studie inclusief je baan en het werk voor je vriend teveel zijn. Daar zou ik als eerste in gaan snijden. En ja: dat is zonde van die master mocht je het nooit meer oppakken maar het is nog meer zonde als jij ten onder gaat en vervolgens nooit iets met die master kán gaan doen. Ik zou hem denk ik pas weer overwegen als je samenwoont en niet meer elke bal hoog alleen hoog moet houden.
Daarnaast is het gewoon zo dat werk voor je studie nooit ophoudt: dus ook niet in je hoofd. En dat eist best zijn tol.
Ik herken me er wel in dat je op je werk alles bij je wil houden, net als het werk voor je vriend. Het voelt als falen aan als je het uit handen moet geven en daarnaast: vaak denk je "laat ik het maar zelf doen, dan is het sneller dan dat ik alles eerst moet uitleggen". Je zal toch daar overeenstemming met je vriend over moeten vinden, want je kan ook niet altijd alles taaltechnisch voor je vriend blijven doen.

Ik zou qua werk nu inderdaad maar even eerst contact opnemen met de arbo en een gesprek inplannen. DAn je baas op de hoogte stellen dat je dit gaat doen, zodat je zo snel mogelijk weer op een goede manier aan het werk kan.
Ik ken je gevoel qua verantwoording naar je werk. Ik was twee weken doodziek (echt doodziek) en ik kom terug en mensen maken alleen maar grappen over dat ik zogenaamd op vakantie ben geweest. Dat ik met nierstenen, koortsuitslag, buikgriep en een blaasontsteking thuis heb gezeten dat vergeten de mensen dan maar even. Net alsof je niet ziek mag zijn en dat gevoel is verschrikkelijk. Maar toch heb ik het enigszins van me af proberen te zetten (voor zover dat gaat) en probeer ik mijn werk verder te doen. Ik ben dan ook écht de enige die mijn werk doet, dus niemand verder heeft er last van gehad.

Darcy schreef:Er is al heel veel gezegd in dit topic, waar ik het allemaal eigenlijk heel erg mee eens ben haha. Maar ik wil je in ieder geval even een knuffel geven en ik hoop dat je de rust krijgt en neemt die je nodig hebt

Mee eens

Storm schreef:

Darcy schreef:Er is al heel veel gezegd in dit topic, waar ik het allemaal eigenlijk heel erg mee eens ben haha. Maar ik wil je in ieder geval even een knuffel geven en ik hoop dat je de rust krijgt en neemt die je nodig hebt

Mee eens

Dat wilde ik eigenlijk ook zeggen. Veel zinnigers kan ik ook niet zeggen nu, want ik zit in een soortgelijke situatie (alhoewel dan zonder gekke ex en kinderen, dus ook weer totaal niet vergelijkbaar) maar wilde even laten weten dat je niet de enige bent en vooral die situatie van je bon die zich ophoogt, begrijp ik heel erg goed. Ik heb me afgelopen maanden precies hetzelfde gevoelt. En dat schuldgevoel tegenover je werk moet je echt los laten. Ik kan het ook niet, maar het moet. Neem echt je rust, zelfs dat is al vermoeiend genoeg.

Lieve reacties van jullie, bedankt!

Caro: is natuurlijk ook zo, dat mijn ex de boom in kan. Hij heeft me echt enorme trauma's bezorgd op het gebied van geld. Hij kan er niet mee omgaan, maar zijn familie is nogal poenerig (papa woont in Monaaaaco en heeft een Ferrari voor de deur staan) en ze hebben daar altijd zo vreselijk de nadruk opgelegd. Toen ik ongepland zwanger raakte deed ik dat expres voor het geld, verder teerde ik natuurlijk op de zak van mijn ex, hij 'onderhield' mij (dat woord gebruikte hij ook!) terwijl ik parttime werkte en voor onze oudste zorgde, en toen we uit elkaar gingen en ik de standaard kinderalimentatie vroeg, volgens de normen, wilde ik ineens 'de hoofdprijs'. Ik heb toen gezworen nooit, never ever financieel afhankelijk te zijn van iemand, en nu heb ik mezelf zo over de kop gewerkt om dat maar vooral niet te zijn, dat ik nu emotioneel een wrakje ben.

Ik heb mijn eerste studie trouwens wel afgemaakt, deze is mijn tweede. Ik ben eraan begonnen omdat ik mijn eerste heb afgesloten met een 9 en het relatief makkelijk ging. Ik dacht dus: ik zit nu in de flow, ik ga nu door. Alleen het verschil is: toen deed ik dit leven net een half jaar, nu doe ik het al 2,5 jaar. Dat is te lang om op adrenaline alleen te draaien.

Je hebt ook wel gelijk met dat angst. Want inderdaad, ik ben als de dood om afhankelijk te zijn, en nu in deze staat ben ik meer afhankelijk dan ooit.

Op mijn werk en in mijn vriend zijn schrijfwerk trek ik inderdaad alles naar me toe omdat ik ook nog eens een enorme control freak ben, omdat ik anderen wil ontzien of omdat ik gewoon denk dat ik de meeste kwaliteit kan leveren. Ik zit mezelf eigenlijk ook best dwars dus.

De promotie op mijn werk: het is helaas niet iets dat ik over een jaar alsnog zou kunnen doen. Ik weet nog niet exact waar die man over wil praten met me, maar ik vermoed dat het verband houdt met de trainingsmissie in Afghanistan, aangezien de afdeling waaraan hij leiding geeft daarvoor verantwoordelijk is, en het tijdstip waarop hij contact opnam met me. (dit haal ik straks weer weg) En dat is natuurlijk een heel mooie kans, om die training mede te ontwerpen...