Dus toch overspannen

Ik weet dat veel mensen het al aan zagen komen, maar toch verwacht je dat je zelf na al die shit die al achter je ligt niet meer zo snel omvalt. Maar dat is dus toch gebeurd, helaas.

Sowieso had ik natuurlijk al een bizarre levensstijl, als alleenstaande moeder met een fulltime baan en eerst een bachelorstudie en later een masterstudie. Op een gegeven moment maakte ik werkweken van 60 uur in totaal. Dan alle gedoe rond de scheiding, gedoe met mijn ex, het zoontje van mijn vriend er nog bij, en de burnout die hij kreeg en de zorgen daarom. De afgelopen week manifesteerde die zich erg heftig, en dat heeft me over het randje geduwd.

Ik merkte dat ik heel veel dingen ineens niet meer kon. Ik kreeg thuis veel dingen niet voor elkaar: kleine dingen, zoals de afwas doen, de kattenbak verschonen en de post openmaken. Ik had bijna geen energie om met mijn jongens te spelen, om op te ruimen of om dingen te organiseren. Ik kon vrijwel niet mijn bed uitkomen, dat kostte me zoveel moeite. Op het werk merkte ik ook dingen: ik kon niet meer werken met mensen om me heen, ik kon me niet concentreren, terwijl ik normaal gesproken altijd heel goed in drukte en chaos kan werken, ik kan bij wijze van spreken nog een roman schrijven in de disco. Ik moest door de kantine lopen, en die zat helemaal vol, en dat overviel me zo enorm, het overweldigde me gewoon, al die prikkels. Ik ben uit mijn vel gesprongen om een mailtje dat mijn baas wat ongelukkig had verwoord, en ik trok het niet dat ik mijn rooster voor over een week nog niet heb, terwijl ik normaal gesproken mijn hand niet omdraai voor improviseren en relativeren.

Met dank aan een strenge toespraak van Nour ben ik dus naar de huisarts gegaan, en die heeft me bevestigd wat ik eigenlijk al wist: dat ik dus inderdaad overspannen ben. Hij heeft me op mijn sodemieter gegeven dat ik pas zo laat aan de bel trek en omdat ik zo vreselijk eigenwijs ben (hij mag het zeggen, hij was erbij toen ik geboren werd, die huisarts, en kent me dus al 29 jaar) en nou moest het maar afgelopen zijn. Hij wilde me aan de therapie, antidepressiva, en voorlopig 2 weken ziekteverlof. Ik heb het afgedongen naar geen antidepressiva, wel therapie en 1 week ziekteverlof waarna baas en ik verder kijken naar de mogelijkheden. Waarschijnlijk ga ik na die week weer beperkt aan het werk, want ik wil niet echt thuis gaan zitten. Ik ben goed in mijn werk, ik geniet er van, en het is bekend territorium voor mij dat ik op de automatische piloot kan doen, en het geeft me ritme en structuur.

Mijn vriend voelt zich schuldig hierover, over zijn bijdrage hieraan. Dat wil ik niet, want ik heb dit zelf toegelaten. We hebben wel afgesproken dat we NU allebei goed voor onszelf gaan zorgen, en daarna pas voor elkaar. En dan ook echt voor elkaar, geen eenrichtingsverkeer meer. We willen geen gesprekken over allerlei ellende meer als we samen zijn, en als er toch iets te bespreken valt dan nemen we daar maximaal een halfuurtje voor, en daarna gaan we het gewoon leuk hebben, want we zijn het er allebei over eens dat de momenten die we samen doorbrengen echt lichtpuntjes zijn in een vrij moeizame tijd, en daar willen we meer van gaan genieten.

Ik ga zo maar eens lekker slapen, even deze dag verwerken, denk ik.

Lieve RYW wat ontzettend naar om te lezen. Weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar wil je een dikke knuffel geven! Je bent een sterke vrouw! Jij komt er zeker wel! maar idd wat N.our en de arts zeggen je moet echt aan jezelf denken. Geef je geest rust! Is je vriend nu bij je? Kruip dan lekker tegen hem aan! Ik begrijp dat jullie beiden in de meest onhandige situatie zitten maar soms kan knuffelen meer doen dan een goed gesprek! Hoop dat je een goede nachtrust hebt!

Goh, wat ben ik toch een streng wief!! ;-)

Ookal is het niet heel verrassend, het is altijd vervelend om te merken dat het soms niet meer gaat ookal zou je dat wel willen.

Goed dat er nu wordt ingegrepen, beter laat dan nooit. Ik wens je veel sterkte en geduld!

freakielief schreef:Goed dat er nu wordt ingegrepen, beter laat dan nooit. Ik wens je veel sterkte en geduld!

Eens. Ik vind het heel ellendig dat je je zo voelt, maar heel goed dat je nu ingrijpt. Je hebt je verstand op de juiste plek en weet dit dan ook wel weer te relativeren. En ik snap dat je zo snel mogelijk weer aan het werk gaat, zelf denk ik dat structuur je ook heel erg kan helpen. Maar voordat je dat probeert, kom eerst tot rust. Anders gaat het later alsnog fout. Kom tot rust, neem die twee weken (denk dat dat gewoon echt goed is + dat het niet te lang is om weg te zijn van je werk). Die ene week heb je nu bedongen omdat je nog in die flow zit dat je vanalles moet en niet wil opgeven.

Maar neem ze. Ga daarna weer rustig aan het werk en dan komt het vast goed. Veel sterkte!!

Sterkte, hopelijk gaat het snel weer beter met je

Heel veel sterkte. Goed van je dat je toch naar de huisarts bent gegaan! Onder strak regime van Nour. Dus ook goed van Nour.

Nour: ja, streng ben je, maar dat is kennelijk het enige dat helpt bij zo'n eigenwijs tiepje als ik. Ik ben er in elk geval blij om.

Cimic: lief, dank je. Mijn vriend is nu niet hier, maar we hebben eigenlijk de hele middag en een groot stuk van de avond contact gehad en een aantal dingen uitgesproken. Ik mis hem enorm, en zou heel graag tegen hem aankruipen nu, maar dat komt snel. Ik weet dat hij met zijn hoofd en hart bij me zit, en dat is een enorme troost.

Freakie, Tania en Gisele: dank je wel.

Caro: ik heb voorlopig met mijn baas (die was erg begripvol) afgesproken dat we over een week praten en de situatie bekijken. Eerst maar even kijken waar dit me brengt. Inderdaad is die structuur en mijn werk erg belangrijk voor me. Ik wacht even af wat er met me gebeurt nu in rust. Dank je voor je reactie.

Gisele schreef:Heel veel sterkte. Goed van je dat je toch naar de huisarts bent gegaan! Onder strak regime van Nour. Dus ook goed van Nour.

Heb doorgaans weinig moeite met bitchy doen. ;-)

Ik kan alleen maar zeggen dat je nu al op de goede weg bent. Het accepteren en erkennen is eigenlijk de moeilijkste stap. Als je dat gedaan hebt dan kun je werken aan verbetering. Ondanks dat het onder lichte druk was ben je wel zelf naar de huisarts gestapt. Wil je heel veel succes wensen, makkelijk is het niet maar ik weet haast wel zeker dat het goed komt.

Sterkte toegewenst.

Ik hoop dat je je snel weer op en top fit voelt.

Thumbs up voor Nour en ook voor jou, RYW. Goed dat je naar de huisarts bent gegaan, zal best een moeilijke stap voor je zijn geweest.

Als mede overspannerer (wat een woord, bestaat ook niet, ach wat) kan ik je zeggen dat het echt een goede stap is om naar een therapeut te gaan. Je moet wat kunnen ventileren, een plekje hebben waar je zelf helemaal de aandacht hebt... Neem je tijd (ik herhaal , neem je tijd, dat is erg belangrijk). En sterkte!

Super dat je actie hebt ondernomen onder lichte dwang van Nour en inderdaad: beter laat dan nooit. Ik denk dat je goede stappen hebt genomen, gun jezelf nu even de rust en stel niet te hoge eisen aan jezelf. Hopelijk voel je dan na je ziekteverlof alweer dat je er wat beter tegenaan kunt.
Ook toppie dat je nu deze afspraken hebt gemaakt met je vriend. Ik denk echt wel dat jullie dit samen gaan overwinnen!

Sterkte ermee!

Lieve reacties, dank jullie wel.

Wat naar om te lezen! Veel sterkte!

Wat goed dat je actie hebt ondernomen want zo'n stap is niet makkelijk te zetten. Ik hoop voor je dat je wat rust kan pakken komende week. En als jij meer tijd nodig hebt, moet je dat echt nemen hoor! Je moet echt aan jezelf denken. Sterkte!

Sterkte RYW!

Goed dat je nou aan de bel hebt getrokken. Let met name goed op dat je niet weer te snel denkt dat je het allemaal wel weer aan kan. Liever iets rustiger weer opbouwen, dan toch overhaast weer te veel hooi op je vork nemen. Neem goed je rust en tijd om weer te herstellen!

Liefs!

Wat goed dat je hulp hebt gezocht. Heel veel sterkte, RYW!

Wat klote dat het allemaal zo verloopt maar ik vind nu al dat je het toch op een positieve manier beschrijft en oppakt.



Ik weet zeker dat jij je leven binnenkort weer goed op de rails hebt. Dat kan niet anders, je bent een topwijf!

RYW goed dat je hulp hebt gezocht!
Ook goed dat je vriend en jij hebben afgesproken om eerst aan jezelf te gaan werken en daarna pas voor elkaar. Denk wel dat dat wel verstandig is.
Veel sterkte nu en de aankomende tijd.

goed dat je naar de dokter bent gegaan! en dat je goede plannen hebt om beter voor jezelf te zorgen!sterkte hoor!

Thanks, dames ik ga mijn best doen.

Wat ontzettend naar voor je RYW ! En ook al wist je het ergens wel, het bevestigen ervan door een arts komt altijd hard aan.

Ik herken heel veel in je verhaal en ik kan je alleen maar de tip geven om ook echt een flinke stap terug te doen. Je kan niet thuis zitten je geniet van je werk. Klopt dat had ik ook en dus ging ik toch door. Ook minder werkuren maar vooral niet toegeven aan de rust die ik eigenlijk nodig had.
Dat heeft ervoor gezorgd dat ik een klein half jaar later een flinke terug val kreeg en dus nu nog steeds thuis zit. Al 6 weken inmiddels.
Ik wil je alleen maar erop attenderen dat je er echt voor moet waken dat je dat niet gebeurd want dan denk je alleen maar... Had ik toen maar.

Neem je rust, je bent overspannen, overwerkt het is allemaal te veel geworden. Logisch ook als ik dat zo lees ! Je bent een sterke vrouw dat heb je al keer op keer bewezen. En dat je dit gebeurt wil niet zeggen dat je dan meteen zwak bent. Sterker nog ik vind het alleen maar krachtig als je eraan toe kan geven !

Jij bent nu belangrijk en je moet nu echt even aan jezelf denken !!!

Verder een hele dikken knuffel !

Goed dat je actie hebt ondernomen! Dat is toch al een flinke stap. Heel veel succes en sterkte en hopelijk ben je snel weer de oude!