Overspannen, hoe voelt dat?

Ik heb steeds vaker het idee dat het gewoon helemaal niet goed gaat met mezelf. Heb veel mee gemaakt de laatste 2 jaar en momenteel kan ik echt overal wel om janken en de kleinste dingen kosten moeite. Ik vraag me af hoe mensen die overspannen waren zich voelen of gevoeld hebben, wellicht krijg ik dan een idee of dat het is.

zo voelde dat voor mij ongeveer. Ik kon van de kleinste dingen ook al in paniek raken.
Nou is er bij mij nooit officieel een naam aan gegeven maar dat ik mijn studie een stop moest zetten in opdracht van slb'er en stagebureau zegt mij wel genoeg

Bij mij voelde dat net zo als jij beschrijft, overal om moeten huilen en het niet meer weten hoe je verder moet.
Kleine dagelijkse dingen kosten veel moeite en ik was ook erg uit mijn ritme, als ik geen zin had kon ik zo de hele dag op bed blijven liggen en er waren zelfs dagen dat ik niet eens heb gegeten of gedoucht (dat waren wel extremen dan, als ik me echt slecht voelde)

*niet quoten a.u.b, wil dit niet te lang online hebben*

Ik was héél erg prikkelbaar, kon om het minste wel janken, voelde me ook lichamelijk helemaal niet fijn (de eerste keer dat ik overspannen was kreeg ik verhoging als ik iets actiefs ging doen), had veel hoofdpijn of last van misselijkheid. Ik had ook het gevoel allerlei dingen helemaal niet aan te kunnen, dus dat ik ergens heel erg tegenop ging zien waar ik normaal mijn hand niet voor omdraaide. En last but not least was ik doodmoe en toch sliep ik 's nachts voor geen meter.

Poe, zo herkenbaar. Ook het hele dagen duizelig zijn. Nou ja, duizelig? Ja soms duizelig. Maar nu ook vooral de wereld van een afstand bekijken en het is alsof ik er gewoon niet bij ben. En dat vind ik eng. Want stel dat ik mijn zoontje laat vallen. Een normaal gezond kindje trekt dat al niet, maar mijn zoontje.. Ik moet er niet aan denken.

Ik was heel erg down. Op het werk was een telefoon opnemen al een grote beleving. Ik zat ook continu te bedenken wat ik allemaal nog moest doen. Maar op het moment dat ik daar tijd of de gelegenheid voor had, wist ik niet waar ik moest beginnen. En daar is ook mijn slapeloosheid begonnen. Want van het piekeren wat ik allemaal nog moest doen, maakte dat ik niet in slaap kwam op de momenten dat het moest. Al kon ik wel hele dagen in bed liggen, zonder ook maar iets te doen.

Jolicious schreef:Poe, zo herkenbaar. Ook het hele dagen duizelig zijn. Nou ja, duizelig? Ja soms duizelig. Maar nu ook vooral de wereld van een afstand bekijken en het is alsof ik er gewoon niet bij ben. En dat vind ik eng. Want stel dat ik mijn zoontje laat vallen. Een normaal gezond kindje trekt dat al niet, maar mijn zoontje.. Ik moet er niet aan denken.

Klinkt wel alsof je overspannen bent ja! Ik zou naar je huisarts gaan om het te bespreken.
Dat de wereld van een afstand bekijken herken ik trouwens ook wel, dat heb ik sowieso als ik heel erg moe ben, maar als ik overspannen ben dan ben ik eigenlijk continue heel erg moe. Ik heb echter wel gemerkt dat ik uiteindelijk nog wel bij de les ben, ik doe geen vreemde dingen, maak geen auto-ongelukken of andere grote brokken. Het voelt alleen niet zo. Nou kan ik natuurlijk in jouw hoofd kijken en ik snap je angst wel, maar ik denk dat je angst ook voort kan komen uit de extra zorgen die je je maakt en de vermoeidheid die je nu voelt, maar de vraag is natuurlijk hoe reëel je angst is zeg maar.

Zo herkenbaar........
Bij mij heeft het beestje geen naam gekregen maar heb wel een verwijzing naar de psycholoog gekregen.

Ik zou naar de huisarts gaan en je gevoelens uiten.

Ik heb nooit de term overspannen gehoord van mijn arts, maar ik voelde me wel zoals de anderen ook omschrijven, prikkelbaar, kon niets hebben, om het minste in tranen. Ik had ook last van paniekaanvallen en hyperventilatie. Ik zou naar je huisarts gaan om het te bespreken.

тыквашка schreef:

Jolicious schreef:Poe, zo herkenbaar. Ook het hele dagen duizelig zijn. Nou ja, duizelig? Ja soms duizelig. Maar nu ook vooral de wereld van een afstand bekijken en het is alsof ik er gewoon niet bij ben. En dat vind ik eng. Want stel dat ik mijn zoontje laat vallen. Een normaal gezond kindje trekt dat al niet, maar mijn zoontje.. Ik moet er niet aan denken.

Klinkt wel alsof je overspannen bent ja! Ik zou naar je huisarts gaan om het te bespreken.
Dat de wereld van een afstand bekijken herken ik trouwens ook wel, dat heb ik sowieso als ik heel erg moe ben, maar als ik overspannen ben dan ben ik eigenlijk continue heel erg moe. Ik heb echter wel gemerkt dat ik uiteindelijk nog wel bij de les ben, ik doe geen vreemde dingen, maak geen auto-ongelukken of andere grote brokken. Het voelt alleen niet zo. Nou kan ik natuurlijk in jouw hoofd kijken en ik snap je angst wel, maar ik denk dat je angst ook voort kan komen uit de extra zorgen die je je maakt en de vermoeidheid die je nu voelt, maar de vraag is natuurlijk hoe reëel je angst is zeg maar.

Dit heb ik ook. Ook als je je blik draait en dat je focus net iets later komt, zegmaar, terwijl het normaal vanzelf gaat. Ik sloot me ook heel erg af van de buitenwereld, nam liever geen telefoon op, maakte geen post open en ging overal om janken. Het gaat al beter, maar het is nog altijd niet helemaal weg, omdat ik er te lang mee heb rondgelopen. Trek je op tijd aan de bel, Jo?

RYW schreef:

тыквашка schreef:

Jolicious schreef:Poe, zo herkenbaar. Ook het hele dagen duizelig zijn. Nou ja, duizelig? Ja soms duizelig. Maar nu ook vooral de wereld van een afstand bekijken en het is alsof ik er gewoon niet bij ben. En dat vind ik eng. Want stel dat ik mijn zoontje laat vallen. Een normaal gezond kindje trekt dat al niet, maar mijn zoontje.. Ik moet er niet aan denken.

Klinkt wel alsof je overspannen bent ja! Ik zou naar je huisarts gaan om het te bespreken.
Dat de wereld van een afstand bekijken herken ik trouwens ook wel, dat heb ik sowieso als ik heel erg moe ben, maar als ik overspannen ben dan ben ik eigenlijk continue heel erg moe. Ik heb echter wel gemerkt dat ik uiteindelijk nog wel bij de les ben, ik doe geen vreemde dingen, mHaak geen auto-ongelukken of andere grote brokken. Het voelt alleen niet zo. Nou kan ik natuurlijk in jouw hoofd kijken en ik snap je angst wel, maar ik denk dat je angst ook voort kan komen uit de extra zorgen die je je maakt en de vermoeidheid die je nu voelt, maar de vraag is natuurlijk hoe reëel je angst is zeg maar.

Dit heb ik ook. Ook als je je blik draait en dat je focus net iets later komt, zegmaar, terwijl het normaal vanzelf gaat. Ik sloot me ook heel erg af van de buitenwereld, nam liever geen telefoon op, maakte geen post open en ging overal om janken. Het gaat al beter, maar het is nog altijd niet helemaal weg, omdat ik er te lang mee heb rondgelopen. Trek je op tijd aan de bel, Jo?

Het lijkt inderdaad soms net alsof het beeld vertraagd mee gaat ofzo, kan het niet anders uitleggen. Zo vaag.

Mijn angst is op zich reeel, maar op dit moment weer niet reeel. Zeg maar (oké, lekker vaag weer). Ik dacht eerst dat ik misschien depressief was. Maar daar herken ik me ook niet in. Ik ben namelijk erg depressief geweest en toen ik dat was wilde ik echt letterlijk dood op sommige momenten. Maar dat heb ik nu totaal niet. Ik heb nu alleen maar de gedachte ''laat alles gewoon rustig verlopen nu, ik heb rust nodig. Letterlijk, maar ook psychisch. Vooral psychisch.''.

Het is hier ook 1 grote chaos in huis, maar ik heb de energie gewoon niet om het op te ruimen. En mijn man ook niet. Die zit psychisch ook helemaal niet lekker. Komt goed uit, zo met z'n 2en. Sjongejonge, huishouden van Jan Steen hoor.

Nou zijn de kids vannacht bij mijn schoonmoeder geweest en hebben wij doorgeslapen, eindelijk. Nu had ik eigenlijk wel een beetje verwacht dat ik me gewoon niet meer zo verrot en duizelig zou voelen. Maar echt, ik voel me gewoon NET zoals gisteren. Ik zit alleen maar een beetje dom op de bank, beetje apatisch naar die verschrikkelijke zooi te kijken hier en ik doe geen flikker. En het komt ook letterlijk niet in me op om die kopjes die op de tafel staan in de vaatwasser te zetten bijv. Zo zei iemand vandaag: zo het was lekker weer he gisteren?''. Ik moest heel hard nadenken. Ik weet niet eens wat voor weer het gisteren was. Echt, mijn hersenen halen geintjes met me uit.

Mijn vriend is ook zwaar overspannen geweest. Hij beleefde nergens meer plezier aan, was enorm prikkelbaar (zeg maar gewoon chagrijnig). Hij sliep enorm veel, met name overdag. Kon 's avonds niet in slaap komen en was dus de halve nacht wakker. Om dan de volgende dag amper z'n bed uit te kunnen komen...Hij werd ook dikker, had vreetbuien...en was gewoon echt somber en teruggetrokken.

Nu gaat het gelukkig al wel beter, maar hij heeft nog wel zo z'n momenten.

Wat ontzettend naar voor je Jolicious. Het lijkt me heel erg om je zo te voelen. Eerlijk gezegd merkte ik de laatste tijd al dat je niet lekker in je vel zit, je reacties zijn hier op het forum een stuk feller en prikkelbaarder. Daar uit kon ik het wel een beetje afleiden.
Ben je van plan om hulp te zoeken? Lijkt me wel verstandig, omdat je nog 2 kleine mannetjes thuis hebt zitten. Veel sterkte meid, en als ik iets voor je kan doen dan hoor ik het wel

Wat vervelend Jolicious, dat je je zo voelt. Ik weet er het fijne niet van, maar herken wel wat delen in jouw verhaal. Ik ben lusteloos, heb weinig tot geen energie overdag, heb echt nergens zin in, ben chagrijnig en snel geprikkeld, etc. Het ergste probleem wat ik er nog bij heb is dat ik totaal geen behoefte heb aan eten, ik heb geen trek, geen zin om te eten, terwijl ik merk dat mijn lichaam daar wel om vraag. Ik moet binnenkort eens mijn huisarts bezoeken met dit verhaal, om daarna wellicht naar een psycholoog te gaan. Dit kan zo niet verder, ik moet mijn studie afronden (wat nu dus totaal niet lukt). Ben jij al bij een huisarts o.i.d. geweest?

Ik heb 'n burn-out gehad en herken veel van wat hier benoemt wordt; lusteloos zijn, 0,0% energie hebben, het afsluiten van de buiten wereld, telefoon bewust niet opnemen, janken om niets, er niet helemaal bij zijn, kijken maar je pas 'n paar tellen later realiseren wat er gebeurd, apatisch voor je uit staren in het niets/naar de tv of bende en er dan na 'n uur achterkomen dat je al wel erg lang zo zit... Ik voelde me gewoon compleet leeg!

Eten ging bij mij vaak ook niet goed, nergens geen zin in en zeker niet om boodschappen te gaan doen en koken. Gelukkig kon ik vaak bij m'n vader eten en kreeg ik daar steeds bakjes eten mee naar huis, dat maakte de stap om te gaan eten iets makkelijker.

Ik hoop dat je dit met iemand kunt delen en er constructief aan kunt gaan werken! Sterkte! Ook voor de andere meiden naturlijk

Ik had vooral huilbuien, veel pijn in mijn lichaam en dan vooral mijn nek en rug, hoofdpijn, geestelijk moe en lusteloos. Ik ben toen naar de huisarts geweest en er werd me dringend verzocht even een paar weken thuis te blijven om me op te laden. Mijn baas had het al aan zien komen en heeft me alle tijd gegeven die ik nodig had. De zorg voor de kinderen viel me erg zwaar toen, maar ik was blij om enigszins een ritme in mijn dag te hebben. Een paar weken terug had ik een terugval, maar ik herkende het, en heb gelijk een stapje terug gedaan.

.