Morgen naar het ziekenhuis. Update p.10

Is het niet wat kort door de bocht om te stellen dat fibromyalgie een psychiatrische aandoening is? Alleen maar omdat de artsen nog geen duidelijke oorzaak hebben kunnen vinden? Vind dat je daarmee patiënten ook wel snel te kort doet eigenlijk.

Ik weet dat het grootse deel van de artsen al snel zegt dat iets psychisch is als er geen duidelijke oorzaak gevonden wordt, maar heb vaak ook het idee dat het maar een beetje afschuiven is, om maar niet te hoeven zeggen "Ik weet het niet, sorry".

Zelfde met aandoeningen als een whiplash bijvoorbeeld.
Het is lekker makkelijk om het maar op het psychische af te schuiven als je nog geen oorzaak weet of echte afwijkingen vindt. Maar het is ook niet bewezen dat het WEL psychisch is, dus waarom zou je dan wel een label psychisch er op plakken, ondanks dat dit net zo min bewezen is, en niet somatisch?

Oh ik heb een bericht geplaatst terwijl je eigenlijk al antwoorden gaf, Pippa.

Ik vind het werkelijk naar om te lezen.. Heb me eigenlijk nooit zo verdiept in fibromyalgie maar wat ik zo lees is tot nu toe niet geweldig.

Zijn er geen onderzoeken gaande zodat mensen in de (nabije) toekomst wel gericht geholpen kunnen worden? Dus als ik het zo begrijp zijn er geen ontstekingen maar wel pijn. Die pijn komt ergens vandaan toch. En psychisch, stel dat zou zo zijn, waarom krijgen mensen dan naast de AD dan geen psychische hulp? En dan zou het toch moeten overgaan? En zoals ik sommige klachten lees kunnen ze echt niet allemaal psychisch zijn. Als het al psychisch is...

In het alternatieve circuit zijn idd ook opties, ik heb wel baat bij acupunctuur.

Kylie schreef:Trouwens, ik snap het niet, dat leren leven met de pijn...
Dat kun je mensen toch niet aandoen?
Waarom gaan ze niet op zoek dan naar een passend iets dat helpt? Doen ze dat (nog) niet bij fibromyalgie? Of zeg ik nu rare dingen..

Er zijn dingen die je kunt proberen. Bv. fysio/sporten om lichaam sterker te maken, een revalidatietraject bij een revalidatiecentrum om ervoor te zorgen dat je er beter mee om kan gaan, verschillende soorten medicijnen, homepatisch. Maar het wisselt per persoon of je er iets mee kan en of het helpt, bij mij bv. helpt helemaal niks, ja, minder werken, maar dat kost mij zelf inkomen. Ergens is dat ook krom, dat ben ik met je eens hoor, maar omdat het niet overal geaccepteerd wordt omdat ze nog niet precies weten wat de oorzaak is (ik geloof niet dat het psychisch is)

Kylie schreef:Oh ik heb een bericht geplaatst terwijl je eigenlijk al antwoorden gaf, Pippa.

Ik vind het werkelijk naar om te lezen.. Heb me eigenlijk nooit zo verdiept in fibromyalgie maar wat ik zo lees is tot nu toe niet geweldig.

Zijn er geen onderzoeken gaande zodat mensen in de (nabije) toekomst wel gericht geholpen kunnen worden? Dus als ik het zo begrijp zijn er geen ontstekingen maar wel pijn. Die pijn komt ergens vandaan toch. En psychisch, stel dat zou zo zijn, waarom krijgen mensen dan naast de AD dan geen psychische hulp? En dan zou het toch moeten overgaan? En zoals ik sommige klachten lees kunnen ze echt niet allemaal psychisch zijn. Als het al psychisch is...

In het alternatieve circuit zijn idd ook opties, ik heb wel baat bij acupunctuur.

Daarom geloof ik daar ook niet (volledig) in. Ik lees wel eens dat het bv. door een rot verleden kan komen, dat je de stress niet meer aan kon en daardoor je lichaam de pijn veel erger ervaarde, dan dat het daadwerkelijk was, waardoor je dus nu heel snel pijn ervaart, waar iemand anders er geen last van heeft. Maar ik sta daar niet achter, maar dat komt misschien ook omdat ik een heel rustig verleden heb, en ik echt niet zou weten waardoor het zou kunnen komen bij mij op zo'n moment.

Het is dubbel, je leest hele verschillende verhalen sowieso, de één vindt die, de ander vindt dat.

Ik heb acupunctuur geprobeerd inderdaad, bij mij hielp dat niet. Net als de kraker.

AngelNyn schreef:Is het niet wat kort door de bocht om te stellen dat fibromyalgie een psychiatrische aandoening is? Alleen maar omdat de artsen nog geen duidelijke oorzaak hebben kunnen vinden? Vind dat je daarmee patiënten ook wel snel te kort doet eigenlijk.

Ik weet dat het grootse deel van de artsen al snel zegt dat iets psychisch is als er geen duidelijke oorzaak gevonden wordt, maar heb vaak ook het idee dat het maar een beetje afschuiven is, om maar niet te hoeven zeggen "Ik weet het niet, sorry".

Zelfde met aandoeningen als een whiplash bijvoorbeeld.
Het is lekker makkelijk om het maar op het psychische af te schuiven als je nog geen oorzaak weet of echte afwijkingen vindt. Maar het is ook niet bewezen dat het WEL psychisch is, dus waarom zou je dan wel een label psychisch er op plakken, ondanks dat dit net zo min bewezen is, en niet somatisch?

Nouja, dat heb ik ook niet bedacht natuurlijk, maar dat staat gewoon zo in de boeken en in de DSM (Diagnostic and Statistic Manual of Mental Disorders), dat is een soort van kwalificatiesysteem voor psychische ziekten:

Ongedifferentieerde somatoforme stoornis (OSS) is één van de 7
somatoforme stoornissen die door de DSM-IV worden onderscheiden. Deze
groep stoornissen heeft als kenmerk dat er geen lichamelijke oorzaak
gevonden kan worden voor de klachten. Prikkelbaredarmsyndroom,
chronische vermoeidheidssyndroom en fibromyalgie zijn voorbeelden hiervan en vallen
alledrie onder OSS.

Maar er worden dus wel dingen geprobeerd... Maar ja wat werkt bij de een, hoeft bij de ander helemaal niks te doen. Daar heb ik ook mijn les al van gehad. Toch hoop ik dat ze het er niet bij laten zitten en wel echt uiteindelijk erachter komen wat er aan kan worden gedaan.
Maar om het op het psychische af te schuiven vind ik raar als ik het zo hoor.

Wow wat een hoop reacties. En interessant gesprek. Maar daar ga ik nu niet op antwoorden want dat doe ik even rustig straks thuis op de computer.

Zit nog in t ziekenhuis. Net gesprek bij de internist gehad en hij dacht inderdaad aan chronische vermoeidheid of fibromyalgie maar gaf ook aan, zoals ik al weet, dat dat een erg lastige diagnose is op basis van uitsluitsel.

In elk geval moet ik zometeen bloed prikken en ik ben zo even een thorax foto aan t laten maken omdat hij ook aan bepaalde (weet niet welke) long ziektes denkt.

En als hier niet uitkomt, waarschijnlijk door naar de reumatoloog.

Fijn dat je serieus genomen wordt, succes in het ziekenhuis nog even dan! Controleren ze ook je schildklier met het bloed?

Pippa schreef:Fijn dat je serieus genomen wordt, succes in het ziekenhuis nog even dan! Controleren ze ook je schildklier met het bloed?

Ik heb t formulier al afgegeven dus dat kan ik niet meer kijken ;-)
Maar daar is twee jaar geleden iig wel op geprikt maar kwam niets uit.

En weer vijf buisjes bloed armer. Ging echt super snel hier, heerlijk zo'n klein ziekenhuis! Nu maar wachten op de uitslag, al zal er vast niets uit komen. Maar de arts zei dat ie iig gaat kijken of er iets van aanknopingspunten zijn wat de gewrichts klachten kunnen verklaren.

Lousanne, even hard gezegd maar de uitspraken die jij doet zijn precies datgene wat ik bang ben in een arts te treffen. Ik loop al jaren met deze klachten, ben meerdere keren weggestuurd met 'het zal wel psychisch zijn' en heb er heel lang aan getwijfeld of ik überhaupt die medische molen in wil. Inderdaad met de wetenschap dat een diagnose zoals fibromyalgie waarschijnlijk een lange weg op basis van uitsluitsel in houdt, en dan... Geen behandeling mogelijk. Is dat het waard?
Ik heb daar erg lang over gepiekerd. Zelfs Coaching in gehad omdat m'n pijn wel degelijk m'n sociale en professionele leven beïnvloed, dus wat zou een diagnose voor nut hebben, ja of nee. En wat als er niks uit komt of iets waar ik van schrik? Uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat ik dit gewoon nog één keer wil proberen.
Het feit dat ik óók met een gezonde psyche (ik ben gelukkig, relatief stress vrij, leef sport en eet gezond) die klachten houd is voor mij teken dat ik dit nog eens moet proberen. En dus de stap naar de huisarts en nu arts gezet.

Ik kan me dus best wel kwaad maken om artsen die dit soort ziektebeelden af willen doen als psychisch. Ik weet dat er zeker een element daarvan aan verbonden is, en de medische zaken die jij hier hebt aangekaart heb ik nog niet gelezen (want zit nog in ziekenhuis op klein scherm te typen), maar wilde toch even zeggen dat precies die houding van artsen mij er al jaren van weerhoud actie te ondernemen, wat eigenlijk best treurig is, gezien het om m'n eigen lichaam met pijn is.
Ik kom zelf uit een medisch gezin, dus ik ben sowieso niet iemand die snel naar de huisarts gaat, omdat ik al vrij snel een van m'n ouders consulteer, maar ik ben zelf toch best trots dat ik nu die twijfels heb doorbroken en de stap heb durven zetten. Het is maar iets kleins voor een arts misschien, iets vaags, iets wat je onder een vage naam kan scharen, maar als patiënt zijnde is dat natuurlijk wél iets groots. Een diagnose zou veel kunnen betekenen voor me, namelijk een antwoord zijn op een hele grote vraag.
Hoop dat je dat snapt.

Edit: misschien klinkt het nu wat hard, kan t moeilijk nuanceren, maar precies die reactie van een arts is waar ik zo bang voor ben, snap je?

En de rest sluit ik me aan bij wat stof en Pippa ook aangeven.

Ik heb het geluk dat ik thuis kan werken en dus kan permitteren in bed te gaan liggen als t niet gaat. Gelukkig hoeft dat niet vaak want ik wil dat eigenlijk niet, maar t kán.
En ik sta pas om 9 uur op omdat ik dan lekker uit kan slapen. Wat een luxe dat dat kan met mijn werk, maar ook belangrijk voor me!
Maar zonder diagnose voel ik me, zelfs tegenover m'n vriend die alles er van weet en me nooit zal veroordelen, schuldig of geneer ik me. Hoezo ik slaap tot 9 uur uit elke dag?! Ontzettende luilak!
Ik vind dat best gênant, dat soort dingen. Of tot het vervelende toe, om afspraken af te moeten zeggen.
Dus een diagnose zou in elk geval wellicht meer begrip op kunnen wekken en mijn schuld/schaamtegevoel meer los kunnen laten.

O maar mijn vriend noemt me nog steeds luilak hoor, als ik blijf liggen Haha nee, grapje.

Maar het scheelt gewoon, als je niet ziet aan iemand dat die wellicht iets heeft, wordt het gewoon minder/niet geaccepteerd op een of andere manier. Sowieso voor jezelf als je weet dat je iets hebt, dat je je niet aanstelt, geef je er misschien ook iets sneller aan toe, dat je langer slaapt, eerder naar bed gaat & goed voor jezelf zorgt, want het is echt iets wat je hebt, om het zo te zeggen.

Wanneer krijg je de uitslag van het bloed en moet je terugkomen Marin, weet je dat al?

Ja de 22e! Dan krijg ik bloed-, urine- en röntgenfoto uitslag en evt doorverwijzing/verder onderzoek. Merk dat ik nu al bang wordt voor als er NIETS uit komt. Wat dan?

Marin schreef:Ja de 22e! Dan krijg ik bloed-, urine- en röntgenfoto uitslag en evt doorverwijzing/verder onderzoek. Merk dat ik nu al bang wordt voor als er NIETS uit komt. Wat dan?

Dat zie je dan wel. Wacht nu eerst maar eens rustig af.

Marin schreef: Het is maar iets kleins voor een arts misschien, iets vaags, iets wat je onder een vage naam kan scharen, maar als patiënt zijnde is dat natuurlijk wél iets groots. Een diagnose zou veel kunnen betekenen voor me, namelijk een antwoord zijn op een hele grote vraag.
Hoop dat je dat snapt.

Dat is precies het punt waar volgens mij veel artsen de fout in gaan!

Lousanne schreef:

AngelNyn schreef:Is het niet wat kort door de bocht om te stellen dat fibromyalgie een psychiatrische aandoening is? Alleen maar omdat de artsen nog geen duidelijke oorzaak hebben kunnen vinden? Vind dat je daarmee patiënten ook wel snel te kort doet eigenlijk.

Ik weet dat het grootse deel van de artsen al snel zegt dat iets psychisch is als er geen duidelijke oorzaak gevonden wordt, maar heb vaak ook het idee dat het maar een beetje afschuiven is, om maar niet te hoeven zeggen "Ik weet het niet, sorry".

Zelfde met aandoeningen als een whiplash bijvoorbeeld.
Het is lekker makkelijk om het maar op het psychische af te schuiven als je nog geen oorzaak weet of echte afwijkingen vindt. Maar het is ook niet bewezen dat het WEL psychisch is, dus waarom zou je dan wel een label psychisch er op plakken, ondanks dat dit net zo min bewezen is, en niet somatisch?

Nouja, dat heb ik ook niet bedacht natuurlijk, maar dat staat gewoon zo in de boeken en in de DSM (Diagnostic and Statistic Manual of Mental Disorders), dat is een soort van kwalificatiesysteem voor psychische ziekten:

Ongedifferentieerde somatoforme stoornis (OSS) is één van de 7
somatoforme stoornissen die door de DSM-IV worden onderscheiden. Deze
groep stoornissen heeft als kenmerk dat er geen lichamelijke oorzaak
gevonden kan worden voor de klachten. Prikkelbaredarmsyndroom,
chronische vermoeidheidssyndroom en fibromyalgie zijn voorbeelden hiervan en vallen
alledrie onder OSS.

Ja en is het niet daarin geplaatst, juist OMDAT artsen op dit moment nog geen duidelijke verklaring hebben? Volgens mij is er nog nooit bewezen dat het psychisch is?

May schreef:

Marin schreef: Het is maar iets kleins voor een arts misschien, iets vaags, iets wat je onder een vage naam kan scharen, maar als patiënt zijnde is dat natuurlijk wél iets groots. Een diagnose zou veel kunnen betekenen voor me, namelijk een antwoord zijn op een hele grote vraag.
Hoop dat je dat snapt.

Dat is precies het punt waar volgens mij veel artsen de fout in gaan!

Ja, en arts stuurt je na een bezoekje naar huis en gaat verder met de volgende, als "patient' moet je er wel de rest van je leven mee dealen. En dat is lang niet altijd makkelijk.

Marin schreef:En weer vijf buisjes bloed armer. Ging echt super snel hier, heerlijk zo'n klein ziekenhuis! Nu maar wachten op de uitslag, al zal er vast niets uit komen. Maar de arts zei dat ie iig gaat kijken of er iets van aanknopingspunten zijn wat de gewrichts klachten kunnen verklaren.

Lousanne, even hard gezegd maar de uitspraken die jij doet zijn precies datgene wat ik bang ben in een arts te treffen. Ik loop al jaren met deze klachten, ben meerdere keren weggestuurd met 'het zal wel psychisch zijn' en heb er heel lang aan getwijfeld of ik überhaupt die medische molen in wil. Inderdaad met de wetenschap dat een diagnose zoals fibromyalgie waarschijnlijk een lange weg op basis van uitsluitsel in houdt, en dan... Geen behandeling mogelijk. Is dat het waard?
Ik heb daar erg lang over gepiekerd. Zelfs Coaching in gehad omdat m'n pijn wel degelijk m'n sociale en professionele leven beïnvloed, dus wat zou een diagnose voor nut hebben, ja of nee. En wat als er niks uit komt of iets waar ik van schrik? Uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat ik dit gewoon nog één keer wil proberen.
Het feit dat ik óók met een gezonde psyche (ik ben gelukkig, relatief stress vrij, leef sport en eet gezond) die klachten houd is voor mij teken dat ik dit nog eens moet proberen. En dus de stap naar de huisarts en nu arts gezet.

Ik kan me dus best wel kwaad maken om artsen die dit soort ziektebeelden af willen doen als psychisch. Ik weet dat er zeker een element daarvan aan verbonden is, en de medische zaken die jij hier hebt aangekaart heb ik nog niet gelezen (want zit nog in ziekenhuis op klein scherm te typen), maar wilde toch even zeggen dat precies die houding van artsen mij er al jaren van weerhoud actie te ondernemen, wat eigenlijk best treurig is, gezien het om m'n eigen lichaam met pijn is.
Ik kom zelf uit een medisch gezin, dus ik ben sowieso niet iemand die snel naar de huisarts gaat, omdat ik al vrij snel een van m'n ouders consulteer, maar ik ben zelf toch best trots dat ik nu die twijfels heb doorbroken en de stap heb durven zetten. Het is maar iets kleins voor een arts misschien, iets vaags, iets wat je onder een vage naam kan scharen, maar als patiënt zijnde is dat natuurlijk wél iets groots. Een diagnose zou veel kunnen betekenen voor me, namelijk een antwoord zijn op een hele grote vraag.
Hoop dat je dat snapt.

Ik denk zelf ook dat bij dit soort ziektebeelden, de artsen het op dit moment omdraaien, zo van 'psychische oorzaak, met lichamelijke gevolgen". Ik denk eerder dat het vaak is, lichamelijke pijn (Ok, geen oorzaak op dit moment bekend) met (eventueel) psychische gevolgen, EN verergering in tijden van stress etc.

Ik herken je gevoel Marin, ik heb het dan met een whiplash, ook door zoveel artsen als iets psychisch afgedaan. Maar ik weet 2 dingen daarover voor mezelf in ieder geval zeker : Voor die val had ik NOOIT nekklachten, en ook in tijden van geen stress etc, wat jij ook noemt, heb ik sinds die tijd WEL klachten. Ik ben sinds dat ongeval nooit pijnvrij geweest.
Ik weet ook dondersgoed dat op het moment dat ik niet lekker in mijn vel zit, mijn nek het snelst "getroffen" wordt en de pijn erger wordt, het blijft een zwakke plek, maar dat betekend niet automatisch dat die pijn, die er altijd al is, dan maar psychisch is

OT: Ik vind het trouwens echt heel goed dat je eindelijk die stap gezet hebt Marin! Fijn ook dat je door de huisarts en arts in het ziekenhuis serieus genomen wordt.
Hopelijk komt er niks geks uit die bloedonderzoeken, alhoewel je misschien liever een diagsnose krijgt waar je daadwerkelijk iets mee kan.
Ik denk dat het sowieso de moeite waard is om verschillende behandelingen te gaan uitproberen, als je eenmaal een diagnose hebt, of zeker weet dat er niks echt 'ernstigs" aan de hand is.
De ene persoon heeft veel baadt bij acupunctuur, een studiegenoot (zij heeft ook fibromyalgie) van mij gaat nu naar zo'n soort alternatieve arts, en zij moet nu op een speciaal dieet, geen tarwe etc mag zij geloof ik, en moet speciale voedingssupplementen slikken en heeft er toch wel wat baadt bij. Het nadeel is dat het alternatieve circuit gewoon behoorlijk prijzig is en het gewoon ook een kwestie van zoeken is. Daarnaast draagt zij nu ook braces om haar duimen, omdat die constant uit de kom schieten (Ze is ook nogal "ernstig" hypermobiel, schijnt vaak ook in combinatie met fibromyalgie voor te komen) en dat geeft ook wel wat rust meer in haar duimen.

Sowieso kan het voor jou ook geen kwaad denk ik om eventueel eens naar een oefentherapeut mensendieck of cesar te gaan, om eens te kijken naar je werkplek. Je werkt natuurlijk hele dagen achter je computer, en een goede werkhouding etc kan misschien al een verschil maken. (Geen idee of je die al hebt!)
Je zou ook naar een speciale bedrijfsoefentherapeut kunnen zoeken, geen idee of die ook in te huren zijn als je als klein zelfstandige werkt, normaal gaan die langs bedrijven om daar de werkplekken te beoordelen, alles goed in te stellen wat betreft bureauhoogte, stoel, noem maar op.

Fijn dat je je serieus genomen voelt, hoop dat er wat meer duidelijkheid voor je komt. Ook al weet ik heel goed dat je er uiteindelijk niet altijd wat mee kunt (zelfde verhaal met CVS), ik snap de behoefte om het uit te laten zoeken. Succes! En ik vind het echt leuk om te lezen de laatste tijd dat je zo gelukkig bent.

Ik hoop dat het er wat uitkomt, Marin. Fijn dat je je serieus genomen voelt en dat er nu ook eindelijk echt iets is gebeurd. Ik geloof ook niet in een geheel psychische oorzaak van fibromyalgie, maar het is wel prettig om te weten wat je hebt, ook al zijn er nog geen medicijnen. Ik vermoed overigens dat ik zelf ook last heb van hypermobiliteit, omdat ik onder andere vaak mijn kniegewricht overstrekt heb. Maar als je weet wat je hebt kan je accepteren dat je niet zoveel kan als anderen in je omgeving en je leven aan je eigen tempo aanpassen.

Hey Marin, fijn dat het zo snel ging in het ziekenhuis! Neem je wel iemand mee als je gaat voor de uitslag?
Enne, juist met fibromyalgie: geen resultaat = resultaat...

Weet je Lousanne, ik snap je punt. Misschien zelf meer dan je denkt. Ik heb een Bachelor T.echnische G.eneeskunde gehaald en weet dus qua geneeskunde veel over het lichaam, over pijn ervaren en over (pijn)geheugen.
Toch ben ik 'blij' met de diagnose fibromyalgie. Nee, ik schiet er geen ene klap mee op. Nee, mijn pijn zal nooit meer over gaan. Nee, het is niet leuk dat je je alsnog tegen mensen moet 'verdedigen'.
Ik ben blij met die diagnose omdat het je wel een handvat geeft om verder te gaan. Je zit niet meer in de onzekerheid of je misschien toch een vorm van reuma hebt of iets totaal anders wat toch over het hoofd gezien wordt. Ook kom ik nu wél in aanmerking voor compensatie bij mijn studie, met alleen maar 'vage' klachten word je niet geholpen.
Ik ben zelf best veel gaan lezen over fibromyalgie, vooral omdat ik het zo gek vind dat er geen verklaring voor te vinden is. Wel is mij duidelijk dat de meeste geneeskundige studenten aanleren dat het alleen een psychische ziekte is, gewoon omdat dit de gemakkelijkste manier is om het in te delen. Toch is het nooit bewezen. Ik blijf het jammer vinden dat er zoveel artsen zijn die dit niet weten en er dus ook niet naar kunnen handelen. Mijn huisarts heeft mij nooit serieus genomen, zelfs nu met deze diagnose is hij erg sarcastisch naar mij toe. Heel jammer is dat, het kwetst mij en helpt mij totaal niet.

Ik snap wel dat jij het allemaal niet zo bedoeld (althans daar ga ik van uit) en ik vind het ook heel fijn dat je wel openstaat voor de discussie en de andere kant probeert te begrijpen. Toch doe je me weer even denken aan mijn huisarts en dat is niet zo leuk, want dan voelt het alsof ik mij wéér moet verdedigen en dat wil ik niet. Nogmaals, ik snap wel dat je het niet zo bedoelde, maar zelfs de discussie vind ik heel erg pijnlijk.

Dank jullie wel voor de lieve woorden trouwens allemaal, dat vind ik echt fijn om te lezen! Ik laat het uiteraard weten op de 22e wat er uit komt!

De arts had het trouwens ook over cognitieve therapie, dat dat wellicht iets kan zijn om de pijn onder controle te krijgen, omdat je hersenen als het ware 'vals spelen' met de pijn seinen die het krijgt.

Nou ben ik niet zo van de therapie en alternatieve methoden, maar wellicht eens de moeite om te kijken welke van de gegeven tips hier of iets anders wel zou kunnen werken en of er iets is wat wél bij me past.

De fysiotherapeut zou ik ook gewoon vaker heen moeten gaan, maar dat vind ik zo duur
Er zit wel gewoon een praktijk beneden me, dus ik moet toch eens kijken of dat de moeite is.

Cognitieve therapie vond ik zelf wel heel interessant, je leert gewoon echt over je eigen mindfucks. Of het ook werkt bij fibromyalgie weet ik niet. Maar het is hoe dan ook ontzettend leerzaam vond ik en nuttig ook. Zeker omdat jij je vaak schuldig voelt over je vermoeiheid, baalt van je pijn en hetmoeiljk vind om pauzes in te lassen en op tijd te stoppen met je werkdag terwijl dat voor je lijfbehoud waarschijnlijk beter is.

Verder fijn dat je serieus genomen bent! Hoelijk heb je hier wat aan.
Ook wil ik graag nog even meegeven dat psychosomatische klachten niet minder erg of ernstig zijn dan de somatische. Sterker nog, ze zijn vaak moeilijker te behandelen en er zijn echt mensen die door psychosomatische problemen in een rolstoel terecht komen. Het is echt niet altijd zo dat je dús jezelf ziek maakt en er wat aan kunt doen en het is ook net zo dat omdat de oorzaak (waarschijnlijk) psychisch is je dus gek bent of het net serieus is.

Ik zeg dat omdat fibromyalgie onder somatoforme stoornissen word geschaard hier. Ik wist niet dat dat zo was overigens. Ik heb fibromyalgie en voor mezelf schaar ik dat absoluut onder de psychosomatische klachten die ik heb.

Marin, wat fijn dat je je nu wel, eindelijk, serieus genomen voelt! En wacht nu inderdaad maar gewoon rustig de uitslagen af, als daar niets uit komt dan zie je dan wel weer verder. Stapje voor stapje...

***

Er zijn steeds meer artsen die wel denken dat er een lichamelijke oorzaak is voor fybromyalgie.

Succes Marin!