Morgen naar het ziekenhuis. Update p.10

Kunnen sommige doorverwijzingen die afgekeurd worden ook niet aan de arts/ziekenhuis liggen? Ik ben ook een tijdje een hopeloos geval geweest neurologisch gezien waar weet ik het hoeveel artsen in verschillende ziekenhuizen niet wisten wat ze met me aan moesten en maar wat dede qua medicatie e.d. Uiteindelijk gehamerd op een doorverwijzing voor een ziekenhuis die gespecialiseerd is in neurologie en daar voelden we ons pas serieus genomen.

Siamsa schreef:

Lousanne schreef:

Zora schreef:Ik geloof dat psychisch hier net iets te letterlijk genomen worden, of wordt geinterpreteerd als mentaal verstoord o.i.d. Als een stoornis/aandoening/wat dan ook opgenomen is in de DSM wil dat niet per se zeggen dat het dus niet lichamelijk is, of lichamelijke gevolgen kan hebben... Dyslexie staat bijvoorbeeld ook gewoon in de DSM-IV. Daarvan zou je toch ook niet meteen zeggen dat het 'maar' psychisch is (in de zin hoe het door sommigen hier opgevat wordt)? Toch is het logischerwijs zo opgenomen in de DSM.

Ja precies, dit bedoel ik!

Ik vind het erg interessant om te lezen hoe jullie over het ziektebeeld denken. Wat ik eerder in dit topic zei over fibromyalgie en de denkwijze daarover is ook alleen maar wat ik hierover in mijn opleiding geleerd heb. Logischerwijs heb ik dit zo aangenomen (kan natuurlijk niet in mijn 6 jaar opleiding over alle ziektebeelden die bestaan kritisch zijn). En ik heb er in mijn (korte) werkende leven nog niet mee te maken gehad. Maar dit biedt zeker stof tot nadenken, vind het interessant te lezen!

(En tegelijkertijd beangstigt zo'n topic mij ook wel. Vooral omdat ik me uiteindelijk wil specialiseren tot huisarts. En als je dan hier dingen leest als: 'ik ga bij de huisarts een MRI eisen', geloof dat Siamsa dat zei.. Dan realiseer ik me wel: je kunt het in sommige gevallen als huisarts nooit goed doen. De patiënt wil een MRI (wat ik ergens ook wel kan begrijpen, als je al zolang met klachten loopt), maar strikt gezien is die MRI niet nodig, en is er ook geen capaciteit voor (als iedereen met hoofdpijn een MRI moet krijgen moeten ze heeeel veel apparaten bijmaken) en geen ondersteuning vanuit andere specialismen (een neuroloog lacht je uit met zo'n verwijzing).. Dus dat lijkt me erg lastig in de toekomst, die tweestrijd..

En hoe kun je zo zeker weten dat de MRI niet nodig is? Ik heb het niet over af en toe hoofdpijn hè, ik heb het over 24/7 hoofdpijn als gevolg van een lichamelijk trauma. Ik ben nu op zoek naar een huisarts die wel een verwijzing wil geven en ga net zo lang door totdat ik die gevonden heb. Je hebt geen idee hoe het is om constant maar pijn in je hoofd te hebben (je word er knettergek van), en dan ook nog eens zonder te weten of er überhaupt iets verkeerd zit in je hoofd.

Inderdaad, lekker makkelijk zeggen dat die MRI niet nodig is.. Je kan het nooit weten!

Mijn schoonmoeder heeft ook zo'n huisarts gehad, 3 of 4x weggestuurd met klachten aan haar longen en luchtwegen en allerlei vage moeheidsklachten etc, wat door haar huisarts werd afgedaan als "och het is niks, hier heb je een kuurtje en die moeheid komt gewoon door je ME dus zal niks ernstigs zijn". Als ze de keer er na toen ze weer terug ging, geen vervangende huisarts had gekregen was ze er nu niet meer geweest waarschijnlijk. Die arts heeft haar toen wel doorgestuurd voor een longfoto en ze bleek dus longkanker te hebben, wat gelukkig op dat moment nog operatief te verwijderen was omdat ze er op tijd bij waren.

Ik snap je tweestrijd lousanne, want mensen googlen tegenwoordig te veel, en hebben te vaak iets gehoord van de buurvrouw van de nicht van een collega van je zusje. En dan moet je dingen uit gaan leggen waarom je ergens voor kiest. En dan vind ik nog dat in sommige gevallen er snel een mri word gemaakt.

Ook over het punt van fibro snap ik je punt. Mijn ervaring is dat er heel veel verschil zit in coping. En het maakt ook wel degelijk een verschil hoe iemand er mee om gaat. De ene mens gaat helemaal in de put zitten en verergerd daardoor zijn klachten. En anderen gaan gewoon door en denken ja het is vervelend. Dat maakt het ook zo'n moeilijk ziektebeeld. Ik heb overigens ook een docent gehad die doodleuk zei ja fibromyalgie is een psychische aandoening. Die mensen moeten niet bij ons komen maar naar een psycholoog. Toen had ik al mijn twijfels maar in de praktijk ben ik het gewoon heel anders tegen gekomen. Dus het mes snijd aan twee kanten. In dit geval is het een ziekte waarvan we de oorzaak nog niet weten. En zolang je de oorzaak nog niet weet ben je bezig met symptoombestrijding. En daar kan ook psychische therapie onder vallen om om te leren gaan met de klachten.

edit: siamsa ik lees nergens dat ze het bij jou niet nodig vind om een mri te laten maken, maar het gaat meer om het punt ik ga een mri eisen. Dat is wat veel mensen doen terwijl het gewoon echt niet nodig is in veel gevallen.

Lousanne schreef:

Zora schreef:Ik geloof dat psychisch hier net iets te letterlijk genomen worden, of wordt geinterpreteerd als mentaal verstoord o.i.d. Als een stoornis/aandoening/wat dan ook opgenomen is in de DSM wil dat niet per se zeggen dat het dus niet lichamelijk is, of lichamelijke gevolgen kan hebben... Dyslexie staat bijvoorbeeld ook gewoon in de DSM-IV. Daarvan zou je toch ook niet meteen zeggen dat het 'maar' psychisch is (in de zin hoe het door sommigen hier opgevat wordt)? Toch is het logischerwijs zo opgenomen in de DSM.

Ja precies, dit bedoel ik!

Ik vind het erg interessant om te lezen hoe jullie over het ziektebeeld denken. Wat ik eerder in dit topic zei over fibromyalgie en de denkwijze daarover is ook alleen maar wat ik hierover in mijn opleiding geleerd heb. Logischerwijs heb ik dit zo aangenomen (kan natuurlijk niet in mijn 6 jaar opleiding over alle ziektebeelden die bestaan kritisch zijn). En ik heb er in mijn (korte) werkende leven nog niet mee te maken gehad. Maar dit biedt zeker stof tot nadenken, vind het interessant te lezen!

(En tegelijkertijd beangstigt zo'n topic mij ook wel. Vooral omdat ik me uiteindelijk wil specialiseren tot huisarts. En als je dan hier dingen leest als: 'ik ga bij de huisarts een MRI eisen', geloof dat Siamsa dat zei.. Dan realiseer ik me wel: je kunt het in sommige gevallen als huisarts nooit goed doen. De patiënt wil een MRI (wat ik ergens ook wel kan begrijpen, als je al zolang met klachten loopt), maar strikt gezien is die MRI niet nodig, en is er ook geen capaciteit voor (als iedereen met hoofdpijn een MRI moet krijgen moeten ze heeeel veel apparaten bijmaken) en geen ondersteuning vanuit andere specialismen (een neuroloog lacht je uit met zo'n verwijzing).. Dus dat lijkt me erg lastig in de toekomst, die tweestrijd..

Ik denk dat het al een boel scheelt dat je er uberhaupt zo over denkt en hiermee bezig bent.

Over mijn eerste stuk: er heerst sowieso veel onbegrip over diagnosticering aan de hand van de DSM. Het werkt erg fijn, overzichtelijk en transparant om op die manier te kunnen classificeren, maar tegelijkertijd moet je erg veel toelichting geven over wat het precies inhoudt om een psychiatrische 'stoornis' te hebben. Logisch ook dat veel mensen boos zijn, of het niet begrijpen. Zoals hier ook blijkt, dit begrip heeft in de maatschappij inmiddels een andere betekenis gekregen.

PinkCoelho schreef:

Om mij heen hoor ik inderdaad meer van dit soort verhalen, en daarom kan ik ook niet tegen uitspraken als 'een mri is niet nodig'. Hoe kunnen ze nou zo zeker weten of het nodig is of niet, ze kunnen toch niet in mijn hoofd kijken zonder scan?

Zoveel jaren hoofdpijn zonder aanwijsbare reden is in ieder geval reden tot onderzoek.

Zou je wel mijn quote willen aanpassen straks? Gaat nl niet over mij maar over b.roer....

Minx schreef:Ik snap je tweestrijd lousanne, want mensen googlen tegenwoordig te veel, en hebben te vaak iets gehoord van de buurvrouw van de nicht van een collega van je zusje.

Dat is precies waarom ik dus juist níet de term fibromyalgie durfde te laten vallen tegenover de huisarts. Zeker omdat ik weet hoe sceptisch sommige artsen zijn over die ziekte en omdat ik weet dat sommige artsen het inderdaad vervelend vinden als iedereen denkt doktertje te kunnen spelen. Daarom heb ik gisteren pas voor 't eerst tegen een arts durven opperen of dit het niet zou kunnen zijn.
Dat is wel weer de keerzijde er van. Soms kan je als patiënt de arts ook in een goede richting wijzen.

Minx schreef:Ik snap je tweestrijd lousanne, want mensen googlen tegenwoordig te veel, en hebben te vaak iets gehoord van de buurvrouw van de nicht van een collega van je zusje. En dan moet je dingen uit gaan leggen waarom je ergens voor kiest. En dan vind ik nog dat in sommige gevallen er snel een mri word gemaakt.

Ook over het punt van fibro snap ik je punt. Mijn ervaring is dat er heel veel verschil zit in coping. En het maakt ook wel degelijk een verschil hoe iemand er mee om gaat. De ene mens gaat helemaal in de put zitten en verergerd daardoor zijn klachten. En anderen gaan gewoon door en denken ja het is vervelend. Dat maakt het ook zo'n moeilijk ziektebeeld. Ik heb overigens ook een docent gehad die doodleuk zei ja fibromyalgie is een psychische aandoening. Die mensen moeten niet bij ons komen maar naar een psycholoog. Toen had ik al mijn twijfels maar in de praktijk ben ik het gewoon heel anders tegen gekomen. Dus het mes snijd aan twee kanten. In dit geval is het een ziekte waarvan we de oorzaak nog niet weten. En zolang je de oorzaak nog niet weet ben je bezig met symptoombestrijding. En daar kan ook psychische therapie onder vallen om om te leren gaan met de klachten.

edit: siamsa ik lees nergens dat ze het bij jou niet nodig vind om een mri te laten maken, maar het gaat meer om het punt ik ga een mri eisen. Dat is wat veel mensen doen terwijl het gewoon echt niet nodig is in veel gevallen.

Met dat eisen bedoel ik dat ik nogmaals bij mijn huisarts duidelijk wil maken dat ik echt een keer wil dat er in mijn hoofd gekeken wordt. Of het nodig is of niet, kunnen ze van te voren never nooit weten, want ze kunnen niet in mijn hoofd kijken. Als er inderdaad niets verkeerd blijkt te zitten in mijn hoofd, zullen ze dat zien als 'het is niet nodig geweest', maar het punt is, dat ze dit alleen achteraf kunnen zeggen, en dat is mijn punt, dat er wel degelijk iets niet goed kan zitten in mijn hoofd.

Het is trouwens wel apart hoe veel makkelijker in België over bijvoorbeeld een MRI gedaan wordt.

Ik ben vorig jaar met klachten aan mijn pols naar de huisarts gegaan (Kon, en kan nog steeds niet, op mijn hand/pols steunen), eerst medicatie, niks geholpen. Ben daarna doorverwezen voor een foto, kwam niks uit, toen gelijk voor een echo én een MRI, omdat ze vermoedde dat er een cyste zat (bleken er uiteindelijk meerdere te zijn). Ik was echt zo verbaasd dat het zo makkelijk kon (En ook hoe snel.. Foto is gewoon het ziekenhuis binnenlopen zonder afspraak en 2 uur later sta je weer buiten, echo en MRI konden binnen 3 weken plaatsvinden)

Ik snap je probleem goed, Siamsa. Je hebt de huisarts ook gewoon nodig voor een verwijzing naar het ziekenhuis, naar een specialist. De huisarts kán geen diagnose stellen in dit geval, maar je moet wel eerst die stap voor een verwijzing verder komen. Ik vond het al een hele 'overwinning' dat ik dat verwijsbriefje in de pocket had. Dat was al meer dan dat ooit gelukt was.

Prettig dat dat zo snel ging, An!

Marin schreef:Prettig dat dat zo snel ging, An!

Ja het zo gek dat het daar wel kan en hier niet. Heb ooit in NL op een MRI moeten wachten, heeft volgens mij 5 maanden geduurd ofzo.

Belgie is zo anders dan hier. Kennissen van ons, hij heeft een rughernia en kon bijna niks. Hier kwam ie op de wachtlijst van maanden lang. Gaat naar Belgie en kon er binnen 3 weken terecht.
Buren van mijn ouders zijn ook maar naar belgie gegaan met hun kwalen omdat ze daar veel sneller geholpen werden dan hier.

Marin schreef:

Minx schreef:Ik snap je tweestrijd lousanne, want mensen googlen tegenwoordig te veel, en hebben te vaak iets gehoord van de buurvrouw van de nicht van een collega van je zusje.

Dat is precies waarom ik dus juist níet de term fibromyalgie durfde te laten vallen tegenover de huisarts. Zeker omdat ik weet hoe sceptisch sommige artsen zijn over die ziekte en omdat ik weet dat sommige artsen het inderdaad vervelend vinden als iedereen denkt doktertje te kunnen spelen. Daarom heb ik gisteren pas voor 't eerst tegen een arts durven opperen of dit het niet zou kunnen zijn.
Dat is wel weer de keerzijde er van. Soms kan je als patiënt de arts ook in een goede richting wijzen.

Iemand die wij allebei kennen (via mij) heeft een huisarts die het juist fijn vindt als patiënten wel zelf meedenken naar wat het mogelijk zou kunnen zijn. Dat is de huisarts waar ik als eerste naartoe ga met mijn verhaal. Hopelijk wil zij mij verder helpen.

Oh dat zou fijn zijn Siamsa, hoop echt dat ze je daar verder kunnen helpen!

AngelNyn schreef:

Siamsa schreef:

Lousanne schreef:

Zora schreef:Ik geloof dat psychisch hier net iets te letterlijk genomen worden, of wordt geinterpreteerd als mentaal verstoord o.i.d. Als een stoornis/aandoening/wat dan ook opgenomen is in de DSM wil dat niet per se zeggen dat het dus niet lichamelijk is, of lichamelijke gevolgen kan hebben... Dyslexie staat bijvoorbeeld ook gewoon in de DSM-IV. Daarvan zou je toch ook niet meteen zeggen dat het 'maar' psychisch is (in de zin hoe het door sommigen hier opgevat wordt)? Toch is het logischerwijs zo opgenomen in de DSM.

Ja precies, dit bedoel ik!

Ik vind het erg interessant om te lezen hoe jullie over het ziektebeeld denken. Wat ik eerder in dit topic zei over fibromyalgie en de denkwijze daarover is ook alleen maar wat ik hierover in mijn opleiding geleerd heb. Logischerwijs heb ik dit zo aangenomen (kan natuurlijk niet in mijn 6 jaar opleiding over alle ziektebeelden die bestaan kritisch zijn). En ik heb er in mijn (korte) werkende leven nog niet mee te maken gehad. Maar dit biedt zeker stof tot nadenken, vind het interessant te lezen!

(En tegelijkertijd beangstigt zo'n topic mij ook wel. Vooral omdat ik me uiteindelijk wil specialiseren tot huisarts. En als je dan hier dingen leest als: 'ik ga bij de huisarts een MRI eisen', geloof dat Siamsa dat zei.. Dan realiseer ik me wel: je kunt het in sommige gevallen als huisarts nooit goed doen. De patiënt wil een MRI (wat ik ergens ook wel kan begrijpen, als je al zolang met klachten loopt), maar strikt gezien is die MRI niet nodig, en is er ook geen capaciteit voor (als iedereen met hoofdpijn een MRI moet krijgen moeten ze heeeel veel apparaten bijmaken) en geen ondersteuning vanuit andere specialismen (een neuroloog lacht je uit met zo'n verwijzing).. Dus dat lijkt me erg lastig in de toekomst, die tweestrijd..

En hoe kun je zo zeker weten dat de MRI niet nodig is? Ik heb het niet over af en toe hoofdpijn hè, ik heb het over 24/7 hoofdpijn als gevolg van een lichamelijk trauma. Ik ben nu op zoek naar een huisarts die wel een verwijzing wil geven en ga net zo lang door totdat ik die gevonden heb. Je hebt geen idee hoe het is om constant maar pijn in je hoofd te hebben (je word er knettergek van), en dan ook nog eens zonder te weten of er überhaupt iets verkeerd zit in je hoofd.

Inderdaad, lekker makkelijk zeggen dat die MRI niet nodig is.. Je kan het nooit weten!

Mijn schoonmoeder heeft ook zo'n huisarts gehad, 3 of 4x weggestuurd met klachten aan haar longen en luchtwegen en allerlei vage moeheidsklachten etc, wat door haar huisarts werd afgedaan als "och het is niks, hier heb je een kuurtje en die moeheid komt gewoon door je ME dus zal niks ernstigs zijn". Als ze de keer er na toen ze weer terug ging, geen vervangende huisarts had gekregen was ze er nu niet meer geweest waarschijnlijk. Die arts heeft haar toen wel doorgestuurd voor een longfoto en ze bleek dus longkanker te hebben, wat gelukkig op dat moment nog operatief te verwijderen was omdat ze er op tijd bij waren.

Sorry voor de ellenlange quote, ik weet niet hoe ik alleen dat laatste moet quoten.

Ik begrijp dat als je zo'n situatie als bovenstaande hebt meegemaakt je van mening bent dat alle aanvullende onderzoeken verricht moeten worden.
Maar echt waar, als iedereen met luchtwegklachten en moeheid doorgestuurd wordt voor een longfoto, dan moeten er meer ziekenhuizen zijn, meer rontgenapparaten en meer radiologen om te beoordelen. Begrijp je, dat kan gewoon logistiek niet. En buiten dat zou ik zelf persoonlijk niet te snel doorgestuurd willen worden voor een foto, want rontgenstraling waar je aan blootgesteld wordt is ook niet onschuldig.
(alhoewel als iemand al 3-4 keer is geweest ik er wel wat mee zou doen, maar zeker niet de 1e keer).

En wat ik tussen de regels door een beetje lees: ik probeer zeker niet te zeggen dat klachten waarvoor geen duidelijke lichamelijke verklaring wordt gevonden minder erg zijn dan andere ziekten hoor! Echt niet.. T lijkt me verschrikkelijk om altijd pijn in mijn gewrichten te hebben...of altijd hoofdpijn te hebben.
Wat ik al eerder heb genoemd, ik heb last van klachten passend bij het prikkelbare darm syndroom.. In hetzelfde straatje, ook erg vervelend.. Dus wat dat betreft begrijp ik het helemaal. Alleen door mijn werk zie ik ook de andere kant die ik probeer uit te leggen..

Pommes schreef:Belgie is zo anders dan hier. Kennissen van ons, hij heeft een rughernia en kon bijna niks. Hier kwam ie op de wachtlijst van maanden lang. Gaat naar Belgie en kon er binnen 3 weken terecht.
Buren van mijn ouders zijn ook maar naar belgie gegaan met hun kwalen omdat ze daar veel sneller geholpen werden dan hier.

Klopt. Ik was nog het meest verbaasd dat je voor een RXfoto gewoon het ziekenhuis binnen kan lopen, gewoon hetzelfde idee alsof je hier bloed gaat laten prikken. En zij waren verbaasd dat ik vroeg voor welke datum ik een afspraak kon maken

Het probleem is het is een situatie die we zelf creëren en dat maakt het ook zo moeilijk. En dat maakt het beroep van huisarts ook zo moeilijk. Je moet constant afwegingen maken. En vaak moet je iemand teleurstellen.
Ik moet er niet aan denken om huisarts te zijn. Mensen weten te veel nou ja googlen te veel en de meeste sypmtomen zijn niet specifiek voor 1 aandoening en dat vergeten mensen nog wel eens.

Lousanne schreef:

Marin schreef:

Lousanne schreef: (een neuroloog lacht je uit met zo'n verwijzing)

Maar waarom dan? Wat zou jij dan wel adviseren? (Even niet specifiek om die MRI van Siamsa dan want wil haar verhaal er niet te erg bij betrekken). Om dat soort dingen voelen heel veel mensen zich toch niet serieus genomen als artsen er zo over denken? Ik vind dat als je als arts-zijnde zoiets afwijst (wat al lastig kan zijn, want de patiënt kan al zijn moed al hebben verzameld om dit überhaupt te vragen), wel met een alternatief moet komen, of in elk geval een suggestie of het netjes aanpakken dat dit wellicht niet de juiste oplossing is.

Ik bedoel wel dat de neuroloog in kwestie mij als huisarts dan zou uitlachen bij zo'n verwijzing hoor, niet de patiënt natuurlijk. Tijdens mijn co-schappen bij de huisarts heb ik die meerdere malen meegemaakt, dat je een verwijsbrief terugkrijgt met de reden flutverwijzing. Tja en probeer dat dan maar eens aan de patiënt uit te leggen die je net een MRI-scan of ander onderzoek beloof hebt..
Ik vind t lastig om te zeggen hoe ik het dan zou aanpakken, aangezien ik er zelf nog geen ervaring in heb. Ik kan alleen zeggen hoe ik zie dat veel andere artsen het aanpakken, en dat is met name de uitleg dat het betreffende onderzoek geen uitsluitsel gaat geven over de klachten (bot gezegd: er kan op de scan niets te zien zijn wat de hoofdpijn kan veroorzaken), en dat je goed bij patiënten moet achterhalen wat de hulpvraag is: de oorzaak van de klachten achterhalen, of praktische handvaten om er mee om te kunnen gaan.

Maar echt, dit lijkt me soms enorm moeilijk en een ontzettende tweestrijd als huisarts zijnde.

Daarom moet je als patient tegenwoordig overdrijven om serieus te worden genomen bij de huisarts. Ik vind het in en in triest.

Ik snap ook wel een beetje wat je probeert te zeggen Loussanne, maar bijvoorbeeld in mijn geval, is het zo dat ik de hoofdpijn inmiddels al 12 jaar heb, non-stop, na een bepaalde gebeurtenis. Dus in mijn geval heb ik totaal geen begrip voor de keuze van de huisarts.

Sowieso is mijn huisarts een grote flapdrol. Ja sorry dat ik het zeg, maar toen mijn gezicht verlamd was en ik mijn oog dus niet volledig kon sluiten, gaf hij mij niet eens het advies mijn oog 's nachts dicht te plakken. Verder kreeg ik maar 1 flesje oogdruppels mee om in mijn oog te doen. Diezelfde dag nog ging ik naar Amerika (tegen advies van huisarts in, die vond dat ik thuis moest blijven) voor 3 weken naar vrienden. Bij aankomst hadden die vrienden gelijk een vriend opgetrommeld die huisarts is. Hij gaf mij een zak met wel tientallen flesjes oogdruppels, gaf mij het advies 's nachts mijn oog dicht te plakken tegen uitdroging, en hij gaf mij prednison. De huisarts in Nederland had mij verteld dat het de komende weken alleen maar erger zou worden, maar door de prednison begon het na een paar dagen al steeds een klein beetje beter te gaan. Wat ben ik blij dat ik toch naar Amerika ben gegaan, ik was daar zoveel beter af!

Maar Luce, heb je ook mijn vorige berichten gelezen? Want hoe zou het logistiek op te lossen zijn als iedereen die doorverwezen wil worden ook echt doorverwezen wordt? En al de (al dan niet) onnodige rontgenstraling die kankerverwekkend zijn? Ik snap je punt echt, maar om zulke dingen te roepen zonder oplossingen vind ik ook een beetje makkelijk.

Angelnyn: Ik had inderdaad weleens gehoord dat in Belgie rontgenonderzoek makkelijker verricht wordt. Helaas is in Belgie het percentage stralingsgerelateerde kanker ook hoger.. Dus daar zit ook zeker een keerzijde aan.

Siamsa schreef:Ik snap ook wel een beetje wat je probeert te zeggen Loussanne, maar bijvoorbeeld in mijn geval, is het zo dat ik de hoofdpijn inmiddels al 12 jaar heb, non-stop, na een bepaalde gebeurtenis. Dus in mijn geval heb ik totaal geen begrip voor de keuze van de huisarts.

Ik kan natuurlijk niet in het hoofd van een huisarts kijken, maar er is een duidelijk aanwijsbare oorzaak. Namelijk de val het gevolg hiervan is hoofdpijn. Echt behandelmogelijkheden zijn er waarschijnlijk niet zelfs als er wat gevonden is dus waarom dan die dure onderzoeken doen, terwijl het waarschijnlijk niets veranderd.

Dat zei de huisarts letterlijk tegen mij toen ik er met mijn darmen heen ging. Je hebt er last van ik kan allerlei onderzoeken laten doen. Daar komt waarschijnlijk toch niets uit. Dus probeer er mee te leren leven.

Lousanne schreef: Want hoe zou het logistiek op te lossen zijn als iedereen die doorverwezen wil worden ook echt doorverwezen wordt? En al de (al dan niet) onnodige rontgenstraling die kankerverwekkend zijn? Ik snap je punt echt, maar om zulke dingen te roepen zonder oplossingen vind ik ook een beetje makkelijk.

Maar waar leg je die grens? Is dat niet volkomen subjectief?
Ik was gisteren juist verbaasd dat ik een rontgenfoto kreeg voor m'n longen, en dat ook direct moest en kon doen en binnen 5 min weer klaar was. Terwijl je zou kunnen zeggen dat dit nou niet bepaald een hoge prioriteit heeft, zo'n thorax foto voor deze symptomen.

Lousanne schreef:Maar Luce, heb je ook mijn vorige berichten gelezen? Want hoe zou het logistiek op te lossen zijn als iedereen die doorverwezen wil worden ook echt doorverwezen wordt? En al de (al dan niet) onnodige rontgenstraling die kankerverwekkend zijn? Ik snap je punt echt, maar om zulke dingen te roepen zonder oplossingen vind ik ook een beetje makkelijk.

Angelnyn: Ik had inderdaad weleens gehoord dat in Belgie rontgenonderzoek makkelijker verricht wordt. Helaas is in Belgie het percentage stralingsgerelateerde kanker ook hoger.. Dus daar zit ook zeker een keerzijde aan.

De oplossing is mensen serieuzer nemen en er niet zo vanuit gaan dat alles waar mensen mee komen onzin is. Er zullen mensen zijn die om elke scheet komen. Maar ook heel veel mensen die net de moed hebben verzameld om langs de huisarts te gaan en vervolgens afgepoeierd worden met een 'neem maar een paracetamol' of iets dergelijks. Hoe vaak je dát wel niet hoort, terwijl er wel iets blijkt te zijn vind ik echt heel erg. Ik denk dat je heel wat dure zorg voorkomt als je serieus met klachten om gaat en er daardoor op tijd bij bent.

Luce schreef:

Lousanne schreef:Maar Luce, heb je ook mijn vorige berichten gelezen? Want hoe zou het logistiek op te lossen zijn als iedereen die doorverwezen wil worden ook echt doorverwezen wordt? En al de (al dan niet) onnodige rontgenstraling die kankerverwekkend zijn? Ik snap je punt echt, maar om zulke dingen te roepen zonder oplossingen vind ik ook een beetje makkelijk.

Angelnyn: Ik had inderdaad weleens gehoord dat in Belgie rontgenonderzoek makkelijker verricht wordt. Helaas is in Belgie het percentage stralingsgerelateerde kanker ook hoger.. Dus daar zit ook zeker een keerzijde aan.

De oplossing is mensen serieuzer nemen en er niet zo vanuit gaan dat alles waar mensen mee komen onzin is. Er zullen mensen zijn die om elke scheet komen. Maar ook heel veel mensen die net de moed hebben verzameld om langs de huisarts te gaan en vervolgens afgepoeierd worden met een 'neem maar een paracetamol' of iets dergelijks. Hoe vaak je dát wel niet hoort, terwijl er wel iets blijkt te zijn vind ik echt heel erg. Ik denk dat je heel wat dure zorg voorkomt als je serieus met klachten om gaat en er daardoor op tijd bij bent.

Dat ben ik zeker met je eens, maar ik denk ook dat je hiermee de kern van het probleem te pakken hebt: Want hoe weet je nou of iemand 'komt voor elke scheet' of dat iemand ' echt wat heeft'. Immers ook mensen die komen met elke scheet kunnen iets hebben. Dus de kern van het probleem is: wie stuur je door, en wie stuur je niet door. En dat is en blijft denk ik het allerlastige probleem in het vak van een huisarts.

Ik moet nu gaan werken, kijk en reageer morgen weer in dit topic.