Morgen naar het ziekenhuis. Update p.10

Minx schreef:

Siamsa schreef:Ik snap ook wel een beetje wat je probeert te zeggen Loussanne, maar bijvoorbeeld in mijn geval, is het zo dat ik de hoofdpijn inmiddels al 12 jaar heb, non-stop, na een bepaalde gebeurtenis. Dus in mijn geval heb ik totaal geen begrip voor de keuze van de huisarts.

Ik kan natuurlijk niet in het hoofd van een huisarts kijken, maar er is een duidelijk aanwijsbare oorzaak. Namelijk de val het gevolg hiervan is hoofdpijn. Echt behandelmogelijkheden zijn er waarschijnlijk niet zelfs als er wat gevonden is dus waarom dan die dure onderzoeken doen, terwijl het waarschijnlijk niets veranderd.

Ja, het is inderdaad duidelijk door welke gebeurtenis de hoofdpijn is begonnen, maar het is niet volledig duidelijk wat er dan mis is gegaan in mijn lichaam wat die hoofdpijn veroorzaakt. Er kan iets in mijn hoofd gebeurd zijn door die val wat die hoofdpijn veroorzaakt of wat een groot deel van die hoofdpijn veroorzaakt.

AngelNyn schreef:

Pommes schreef:Belgie is zo anders dan hier. Kennissen van ons, hij heeft een rughernia en kon bijna niks. Hier kwam ie op de wachtlijst van maanden lang. Gaat naar Belgie en kon er binnen 3 weken terecht.
Buren van mijn ouders zijn ook maar naar belgie gegaan met hun kwalen omdat ze daar veel sneller geholpen werden dan hier.

Klopt. Ik was nog het meest verbaasd dat je voor een RXfoto gewoon het ziekenhuis binnen kan lopen, gewoon hetzelfde idee alsof je hier bloed gaat laten prikken. En zij waren verbaasd dat ik vroeg voor welke datum ik een afspraak kon maken

Dat kon in het ziekenhuis in mijn oude woonplaats ook en hier kun je wel een afspraak maken maar kun je vaak ook meteen terecht.

Even een vraagje, misschien heel dom: Kan iedereen gewoon naar België gaan, dat het ook vergoed wordt door de verzekering? Of echt alleen als je op grensgebied woont?

Lousanne schreef:

Luce schreef:

Lousanne schreef:Maar Luce, heb je ook mijn vorige berichten gelezen? Want hoe zou het logistiek op te lossen zijn als iedereen die doorverwezen wil worden ook echt doorverwezen wordt? En al de (al dan niet) onnodige rontgenstraling die kankerverwekkend zijn? Ik snap je punt echt, maar om zulke dingen te roepen zonder oplossingen vind ik ook een beetje makkelijk.

Angelnyn: Ik had inderdaad weleens gehoord dat in Belgie rontgenonderzoek makkelijker verricht wordt. Helaas is in Belgie het percentage stralingsgerelateerde kanker ook hoger.. Dus daar zit ook zeker een keerzijde aan.

De oplossing is mensen serieuzer nemen en er niet zo vanuit gaan dat alles waar mensen mee komen onzin is. Er zullen mensen zijn die om elke scheet komen. Maar ook heel veel mensen die net de moed hebben verzameld om langs de huisarts te gaan en vervolgens afgepoeierd worden met een 'neem maar een paracetamol' of iets dergelijks. Hoe vaak je dát wel niet hoort, terwijl er wel iets blijkt te zijn vind ik echt heel erg. Ik denk dat je heel wat dure zorg voorkomt als je serieus met klachten om gaat en er daardoor op tijd bij bent.

Dat ben ik zeker met je eens, maar ik denk ook dat je hiermee de kern van het probleem te pakken hebt: Want hoe weet je nou of iemand 'komt voor elke scheet' of dat iemand ' echt wat heeft'. Immers ook mensen die komen met elke scheet kunnen iets hebben. Dus de kern van het probleem is: wie stuur je door, en wie stuur je niet door. En dat is en blijft denk ik het allerlastige probleem in het vak van een huisarts.

Ik moet nu gaan werken, kijk en reageer morgen weer in dit topic.

Dat ís ook moeilijk. Maar ik denk dat je mensen beter te vaak door kan sturen dan te weinig

Siamsa schreef:Even een vraagje, misschien heel dom: Kan iedereen gewoon naar België gaan, dat het ook vergoed wordt door de verzekering? Of echt alleen als je op grensgebied woont?

Volgens mij moet je daarvoor wel eerst toestemming van je verzekering hebben.
Spoedeisende hulp krijg je sowieso wel vergoed, maar dingen die niet spoedeisend zijn niet zomaar geloof ik, en volgens mij ook alleen volgens het Nederlandse tarief, tenzij je er extra voor verzekerd bent. Maar in België is het over het algemeen toch goedkoper.

Toen ik naar de huisarts hier ging viel dat volgens mijn verzekering onder spoedeisende hulp, toen ik daarna ben doorverwezen voor die foto, echo en MRI heb ik wel even gebeld voor de zekerheid, en uitgelegd dat ik omdat ik hier in België studeerde, ik gewoon ook geen mogelijkheid had om in NL dat te laten doen.

.

Oh wat spannend Sterrin. Ik kan me goed voorstellen dat je extra nerveus bent door wat je moeder had. Hopelijk komt er niks engs uit bij jou, maar wel goed dat je nu een doorverwijzing hebt!

Sterrin, spannend. Veel sterkte toegewenst.

Ik vind dit een erg interessant topic zo met de verschillende meningen van mensen die klachten hebben, ervaringen hebben en dan de uitleg/standpunten van o.a Lousanne en Minx.

Ook met het punt van Lousanne en Minx over dat als iedereen/veel meer mensen doorverwezen zou worden voor verder onderzoek dit logistiek niet zou kunnen en door nieuwe ziekenhuizen en medisch personeel ook veel te duur zou worden.

Ik zit me nu af te vragen van de mensen die dagelijks klachten hebben en niet doorverwezen worden maar dit wel zouden willen: zouden jullie er ook zelf geld voor over hebben om die scan te laten doen? Als ik op internet kijk zijn er toch ook bedrijven waarbij je zonder verwijzing tegen betaling in bv een Duitse kliniek een MRI scan kunt laten doen. Heb je dat er dan voor over?

Ik ben dus iemand die het beeld van twee kampen kent. Als professional en als 'patient'. Ik val onder de categorie patiënt 'ok ik heb het, pas aan waar nodig en leef verder lekker mijn leven'. Als professional zie ik de patiënten die diep in de put zitten door hun klachten. Dan heb ik weleens de neiging zachtjes door elkaar te rammelen en ze duidelijk te maken dat het ook anders kan. Ik wil dan alleen mezelf weer niet als voorbeeld gebruiken..

Jip83 schreef:Ik ben dus iemand die het beeld van twee kampen kent. Als professional en als 'patient'. Ik val onder de categorie patiënt 'ok ik heb het, pas aan waar nodig en leef verder lekker mijn leven'. Als professional zie ik de patiënten die diep in de put zitten door hun klachten. Dan heb ik weleens de neiging zachtjes door elkaar te rammelen en ze duidelijk te maken dat het ook anders kan. Ik wil dan alleen mezelf weer niet als voorbeeld gebruiken..

scheelt dat het in zulke gevallen meestal ook geen zin heeft. Zelfs al gebruik je niet jezelf maar iemand anders. Mensen roepen dan toch ja maar..... haha ik heb dan altijd de neiging om te roepen. Weet u wat mijn vader altijd zei... Ja maar is nee.

Ja, maar elke patiënt heeft een andere pijn, en gaat er anders mee om. Dus ik vind het een beetje raar om te zeggen dat je jezelf als voorbeeld wil geven. Misschien heb jij wel een veel minder erge vorm dan iemand anders, dat weet je toch helemaal niet?

Ik ken mensen met FM die fulltime werken, nou ik zou het graag willen hoor, meer inkomen ook, maar ik kan het écht niet. En dat is niet omdat ik er anders mee omga, maar omdat ik het gewoonweg niet kan qua pijn. Ik ken ook mensen die helemaal niet werken en zelfs iemand die erdoor in een rolstoel zit. Wil je die dan ook door elkaar schudden, want jij kunt je leven gemakkelijk aanpassen? Zo werkt dat niet natuurlijk.

mooi voorbeeld pippa . Zal het even proberen uit te leggen vanuit het therapeut perspectief. Je ziet hoe mensen met hun klachten om gaan. En mensen kunnen hun klachten zelf enorm verergeren door constant te denken ik ben zo zielig ik heb zo veel pijn. Door deze gedachten te hebben vererger je je klachten. En ja die mensen wil je af en toe wel door elkaar rammelen om te zeggen kom op ga leven geniet van de mooie dingen. Kijk naar wat je kan niet naar wat je niet kan.

Ja maar dat bedoel ik, dat weet je natuurlijk niet, of het komt omdat ze zichzelf zielig vinden oid, misschien hebben ze die pijn wel gewoon echt? Ik kijk ook naar wat ik wel kan, en dat is nog een hele hoop, maar voel me daar niet ineens beter door

Uh, nee zo werkt het inderdaad niet, maar zo zeg (of bedoel) ik het ook niet. Je moet het iets genuanceerder oppakken. Het zijn uiteraard wel mensen waarbij ik wel alles gewikt en gewogen heb. En ik gebruik mezelf nooit als voorbeeld (ik zeg toch ook dat ik mezelf niet als voorbeeld WIL gebruiken...) omdat ik werk en privé gescheiden wil houden.

Wat Minx zegt: het zijn de patiënten die graag willen dat hun klacht beter wordt, maar bij alle positieve voorstellen die ik doe al bij voorbaat zeggen dat ze het niet kunnen. Eerst proberen zou ik denken, dan pas oordelen.

Edit: en ook het tweede wat Minx zegt.

Maar kijk even naar wat zeg ik een jaar of 2 geleden. Toen keek je voornamelijk naar wat je niet kon. Daardoor ging je je slechter voelen. Het is echt niet zo dat wij denken dat de pijn er niet is. Maar het is hoe je er mee om gaat. Nu weet je ok. Ik moet hier en hier rekening mee houden want anders heb ik meer last. Mensen die in hun gedachten blijven hangen verergeren daarmee hun klachten.
Ontkennen dat iemand pijn heeft zul je mij niet horen doen, maar de manier hoe iemand er mee om gaat is wel degelijk heel erg belangrijk. Daarom wil je soms iemand gewoon even vertellen ga leven! Accepteer het ga leuke dingen doen. Geniet het leven is zo mooi en te kort om zo te gaan sippen.

Ja ik dacht er anders over, maar ik heb nu niet minder pijn, soms zelf meer dan toen, maar ik weet dat ik er niks aan kan veranderen, dat het bij me hoort en focus me (meer) op de dingen die ik wel kan, al blijf ik me soms rot voelen om dingen die ik niet kan, maar wel graag zou willen.

En daarom vind ik niet dat een arts/gespecialiseerd iemand er op zo'n manier over moet oordelen, want het is wel erg gemakkelijk om te zeggen, geniet van je leven, ga ervoor. Want als de persoon dat zou vinden/zich goed genoeg zou voelen, zou hij ook niet aankloppen daar, en dan vind ik het dus de taak om te kijken hoe je ze wél kunt helpen.

Minx schreef:Maar kijk even naar wat zeg ik een jaar of 2 geleden. Toen keek je voornamelijk naar wat je niet kon. Daardoor ging je je slechter voelen. Het is echt niet zo dat wij denken dat de pijn er niet is. Maar het is hoe je er mee om gaat. Nu weet je ok. Ik moet hier en hier rekening mee houden want anders heb ik meer last. Mensen die in hun gedachten blijven hangen verergeren daarmee hun klachten.
Ontkennen dat iemand pijn heeft zul je mij niet horen doen, maar de manier hoe iemand er mee om gaat is wel degelijk heel erg belangrijk. Daarom wil je soms iemand gewoon even vertellen ga leven! Accepteer het ga leuke dingen doen. Geniet het leven is zo mooi en te kort om zo te gaan sippen.

Zoiets en erg situatie afhankelijk :-) soms moet ik echt letterlijk zeggen (bij alle scala aan aandoeningen) 'ja ik weet dat je pijn hebt, maar daar letten we nu even niet op, we gaan nu kijken naar wat wel lukt'. Streng, doch rechtvaardig.
Het is gewoon heel lastig! Van allebei de kanten!

@Pippa dat doe ik ook zeker, maar dan moet een patiënt zelf ook wel mee willen werken en het dus toch positief in moeten zien.

Klopt dat ben ik met je eens, maar de mensen waar ik (en ik vermoed ook Jip) het over hebben wijzen echt alles af. Met name bij fibro is het kijken wat helpt. Dat is namelijk een beeld wat per persoon heel erg verschillend kan zijn.
Het kan zijn dat je begint met proberen de spieren los te krijgen door middel van massage. De volgende (voor ons) logische stap is om te proberen op te bouwen. En dan heb je mensen die zonder het te willen proberen al zeggen nee dat lukt me niet hoor. Terwijl het heel goed kan zijn dat ze daar juist van opknappen. De bedoeling is om ze handvatten te bieden zodat ze kunnen genieten. Maar die mensen zitten zo vast in hun gedachten patroon dat het heel moeilijk is dat te doorbreken. En dan wil je iemand soms gewoon even door elkaar rammelen.
Dat maakt het beroep in mijn ogen juist zo leuk je moet proberen om een ingang te vinden.

Ja Minx, zo bedoel ik het!

.

Nou ik ben vanmorgen gebeld door de internist met de uitslag van bloed, urine en longfoto onderzoek. Alles is perfect, hij zag er niets abnormaals op.

In principe heel mooi dus.

Maar wel vervelend dat het geen antwoorden geeft. Ik vroeg toen naar wat er dan mogelijk was, en hij gaf aan dat het heel goed zou kunnen dat het CVS/ME of fibromyalgie is, maar dat dit niet wetenschappelijk bewezen ziekten zijn en dat hij er dus niets meer mee kan en dat hij cognitieve therapie aanraadde.

BAM! Toch wel een beetje een klap in m'n gezicht. Het was ook een onwijs gehaast gesprek, de telefoon rinkelde alweer bij 'm, dus hij hing snel op en toen was ik beetje beduusd van ja en nu? Vooral die opmerking over 'dat het niet wetenschappelijk bewezen is' raakte me toch wel. Dat is precies waar ik zo bang voor ben.

Dus natuurlijk na een fikse huilbui en even uitpraten met m'n vriend, toch nog maar even teruggebeld en met de assistente gesproken. Ik vroeg of het toch nog mogelijk was om een verwijzing voor de reumatoloog te krijgen, omdat ik gewoon eigenlijk op z'n minst dat tenderpoints onderzoek nou wel eens wil laten doen. Dat lijkt me toch wel het minste. Ook dat hoeft niet zo veel te betekenen, maar ik wil gewoon eens verder dan een bloedonderzoek komen!

Maar dit kon niet, zei ze, en moest ik maar via de huisarts verwijzing naar de reumatoloog vragen.

Dit is precies waar ik zo bang voor was, van 't kastje naar de muur gestuurd te worden, en word er dus eigenlijk best wel verdrietig van. Ik weet helemaal niet of er nou iets is, want alles lijkt normaal, maar ik voel me niet normaal, dus ik wil dat gewoon uitzoeken!

Nou, dat is dus even klote.

Heel herkenbaar wat je schrijft en zo ontzettend klote! Ik hoop voor je dat de huisarts je wel gaat helpen en je naar de reumatoloog mag zodat je dat ook nog kunt onderzoeken of dat een verklaring voor de klachten is!

Ah nee, wat een stomme reactie!
Ook zo stom dat het 'niet wetenschappelijk bewezen' er nog even bij moet worden gezegd, wat voegt dat nou toe voor jou?!

Ik zou toch maar proberen naar de huisarts te gaan, die kan je echt wel een verwijsbrief geven. Gewoon je vriend meenemen en niet weg gaan zonder die verwijsbrief. Succes

Je belt gewoon je huisarts, je legt uit wat het verhaal is & dat de assistent je aanraadde om een verwijzing te vragen, dan krijg je die echt wel gewoon hoor! En dan leg je jouw verhaal bij de reumatoloog.