Waarin ben jij heel stellig rondom opvoeding?

Minneke schreef:

SarahKey schreef: Vorig jaar op een verjaardag kwam ons nichtje en alles moest worden weggehaald omdat ze overal aan zat. Ik vertikte dat en heb alles weer terug gezet (bakjes met chips, schaaltje met worst oid). Dat eindigde in een driftbui van het desbetreffend nichtje en ouders die boos op mij waren. Tja als je dat leert waar je kind wel of niet aan mag/kan zitten hoef je jezelf niet zo op te fokken op een verjaardag

Ik vind dit echt een ontzettend nare reactie als ik eerlijk mag zijn. Alsof je als ouder blij bent dat je kind iets doet dat andere mensen irriteert. Ze zullen er zelf ook niet blij mee geweest zijn en proberen de situatie zo te keren dat jullie nichtje niet meer 'vervelend' kan doen. Dat jij dat onzin vindt is prima, maar die laatste zin vind ik ronduit naar.

Als ik met S op een verjaardagsvisite ga, verwacht ik niet dat die mensen echt alles weghalen voor mijn kind. Alleen dingen waaraan hij zich kan bezeren, daar let ik wel op. Maar bakjes met chips etc dat hoeft niet weghaald te worden.
Om meteen bij binnenkomst al alles weg te halen gaat mij te ver. Ik had op dat moment meer gasten die ik wat voor wil zetten. Dus ik heb dat weer terug gezet. Ik snap de verleiding heel goed hoor en verwacht zeker niet dat een kind stil blijft zitten Maar ik vind het echt veel te ver gaan om echt de hele tafel leeg te halen voor 1 kind en dat ook te verwachten bij andere mensen. Dat je eigen salontafel thuis leeg is, moet iemand zelf weten, maar verwacht niet bij een ander dat ze alles omvormen voor jouw kind.

Susan schreef:Dat doe ik met Yrsa ook veel, plaatjes aanwijzen met emoties. We hebben een app op de iPad waar je steeds uit vier foto's een bepaalde gezichtsuitdrukking moet kiezen en daar is ze erg goed in, maar ook in prentenboeken en dergelijke werkt het goed.

Ik denk dat ontzettend veel kinderen baat hebben bij het herkennen/benoemen van emoties. Die van hunzelf, maar ook van degenen die ze om hun heen zien. Door daarnaast nog te laten weten dat ze emoties mogen tonen, zowel blijdschap als boosheid en verdriet, zullen ze uiteindelijk ook een link kunnen leggen met wat hun handelen op dat moment doet bij anderen. Misschien dat ze daarna beter nadenken voordat ze handelen of sneller luisteren. Inleven in een ander. Natuurlijk blijven kinderen impulsief en 'lekker ondeugend', dus het zal zeker niet altijd werken

SarahKey schreef:

Als ik met S op een verjaardagsvisite ga, verwacht ik niet dat die mensen echt alles weghalen voor mijn kind. Alleen dingen waaraan hij zich kan bezeren, daar let ik wel op. Maar bakjes met chips etc dat hoeft niet weghaald te worden.
Om meteen bij binnenkomst al alles weg te halen gaat mij te ver. Ik had op dat moment meer gasten die ik wat voor wil zetten. Dus ik heb dat weer terug gezet. Ik snap de verleiding heel goed hoor en verwacht zeker niet dat een kind stil blijft zitten Maar ik vind het echt veel te ver gaan om echt de hele tafel leeg te halen voor 1 kind en dat ook te verwachten bij andere mensen. Dat je eigen salontafel thuis leeg is, moet iemand zelf weten, maar verwacht niet bij een ander dat ze alles omvormen voor jouw kind.

Ik snap best dat je niet alles weghaalt, maar die zin waar Minneke op doelde (dat ze hun kind dan maar hadden moeten leren om niet overal aan te zitten) vond ik ook wel een beetje naar overkomen, zo van: tja, hadden ze hun kind maar een beetje beter moeten opvoeden.

Ik denk dat veel mensen ook een verkeerd verwachtingspatroon hebben van kinderen. Zo het voorbeeld van Liaden met de telefoon. Je kunt tot een bep. leeftijd niet verwachten van een kind dat ie er vanaf blijft. Ze zijn nieuwsgierig en willen ontdekken. Pas als ze ouder worden kunnen ze begrijpen dat iets niet mag omdat t bijv. kapot zou kunnen gaan. Dit heeft niks met opvoeding te maken, als een kind t vermogen niet heeft kán t gewoon niet (het heeft pas met opvoeding te maken vanaf t moment dat t vermogen hiertoe ontwikkeld is). Je verwacht toch ook niet van een baby van 2 maand dat ie kan lopen, of van een 1 jarige dat ie kan lezen, etc.

Teddyaapje schreef:Ik denk dat veel mensen ook een verkeerd verwachtingspatroon hebben van kinderen. Zo het voorbeeld van Liaden met de telefoon. Je kunt tot een bep. leeftijd niet verwachten van een kind dat ie er vanaf blijft. Ze zijn nieuwsgierig en willen ontdekken. Pas als ze ouder worden kunnen ze begrijpen dat iets niet mag omdat t bijv. kapot zou kunnen gaan. Dit heeft niks met opvoeding te maken, als een kind t vermogen niet heeft kán t gewoon niet (het heeft pas met opvoeding te maken vanaf t moment dat t vermogen hiertoe ontwikkeld is). Je verwacht toch ook niet van een baby van 2 maand dat ie kan lopen, of van een 1 jarige dat ie kan lezen, etc.

Eens. En niet alleen heeft zo'n jong kind nog niet het vermogen om de gevolgen te begrijpen, ze zijn ook gewoon nog niet in staat om zo'n grote verleiding te weerstaan.

Niet alleen laten huilen ben ik heel stellig in. Met als achterliggende gedachte dat ik wil dat hij weet dat hij altijd bij ons terecht kan als er iets is. Ik weet zelf hoe het is om dat gevoel te missen en ik wens het niemand toe.

Met gezond eten zal ik in de ogen van sommigen ook vrij fanatiek zijn. Hij krijgt tot nu toe vrijwel alleen maar biologisch eten en waar mogelijk wil ik dat zo lang mogelijk volhouden. Ik bak ons eigen brood, en qua drinken krijgt hij naast moedermelk tot nu toe alleen water en kruidenthee. En verder zo min mogelijk bewerkt spul. Maar ik volg niet bepaalde regels ofzo, ik bekijk per geval of ik iets wel of niet al wil geven.

Lichamelijke straffen, ook al is het maar een tik ben ik ook zwaar tegen. Net als het verheffen van mijn stem.

En ik ben voor mijn eigen kind heel stellig in het (willen) geven van borstvoeding, dat is voor zowel mij als mijn man een hele hoge prioriteit.

Oh ja, en hij kijkt geen tv (en wij dus ook niet als hij er bij is). Hoe lang precies niet staat niet vast, maar ik gok tot z'n tweede zeker niet. Het enige bewegende beeld op een scherm dat hij te zien krijgt is de webcam van familie op Skype.

Al die stelligheid hou ik tot nu toe best heel goed vol, alleen het niet verheffen van mijn stem is soms heel moeilijk als ik oververmoeid en gefrustreerd ben. Dus daar ga ik nog wel eens de fout in.

Qua straffen vind ik het soms wel moeilijk. S weet stiekem best wel dat hij bv niet aan de hond mag komen. Maar dan zie je zijn oogjes al glimmen en zit hij er weer aan. Dan zeggen wij: nee niet doen, of Ehh! Nou dat grijnst hij alleen maar Of hij slaap je heel hard of knijpt hard in je oor/haar. Dan zeggen we au, dat doet pijn oid. Maar ook dan grijnst hij alleen en doet hij het zo weer opnieuw. Soms denk ik wel: volgens mij ga je nooit het woordje nee snappen Maar goed hij is 11 maanden dus nog tijd zat om het te snappen/leren.

Qua eten ben ik ook streng. Er komen hier geen potjes in huis (avond eten potjes dan, af en toe een potje fruit krijgt hij wel omdat ik het aanbod in de winter karig vind), vers eten vinden wij belangrijk. Beleg op brood ben ik heel secuur mee.

tv kijken vind ik onzin, hij mag af en toe eens een filmpje van nijntje zien maar daar houd het mee op.
logeren vinden we ook onzin, ook vinden we het belangrijk dat hij na het avondeten in zijn eigen bed word gelegd. Dus op verjaardag gaan en een campingbed meesjouwen doen we niet etc etc.

Maar zo doet iedere ouder wat hij/zij denkt wat goed is. En alle kinderen worden uiteindelijk groot en hebben de normen en waarden meegekregen van een bepaalde opvoeding.

Susan: ik scheer niet alle ouders over 1 kam, maar ik heb het over de ouders van mijn nichtje. Ik ga er hier niet verder over praten, maar dat zij anders zijn dan anderen staat wel vast. We hebben daar veel zorgen over (gehad)

Poe, wat een lijsten allemaal..

Ik vraag me een beetje af wat er nou zo erg is aan af en toe tv kijken. Waarom willen jullie dat niet?

Ik ben eigenlijk nergens heel stellig in, behalve dan dat we elkaar niet zeer doen. En dat is lastig met een bijtertje in huis! Soms gaat het weken goed, en van de een op de andere dag begint hij weer.
Negeren is geen optie omdat hij zijn zus bijt, dus dan gaat hij naar de gang, op de trap dus. En het lastige is dat ik normaal wel vind dat een kind eerst een waarschuwing behoort te krijgen, maar dat dat wel erg lastig is. Bijten is bijten, en dat hoort niet. Hardnekkig kereltje soms.

Voor de rest zijn wij verre van streng, maar is dat ook niet nodig. Het wel of niet laten huilen heb ik eigenlijk nooit zo over nagedacht, puur alleen al om het feit dat beide kinderen nagenoeg nooit huilen als ze in bed liggen. Doen ze dat wel, dan is er wat, en gaat een van ons heen. Straffen net zo, dit komt eigenlijk niet aan de orde, op de incidenten van het bijten na, en dan moet je wat.

Tv kijken is ook geen probleem, als de balans maar goed is. Een hele dag voor de tv gebeurt dus niet, maar hij staat eigenlijk wel alle dagen even aan.

SarahKey schreef:

Qua eten ben ik ook streng. Er komen hier geen potjes in huis (avond eten potjes dan, af en toe een potje fruit krijgt hij wel omdat ik het aanbod in de winter karig vind), vers eten vinden wij belangrijk. Beleg op brood ben ik heel secuur mee.

tv kijken vind ik onzin, hij mag af en toe eens een filmpje van nijntje zien maar daar houd het mee op.
logeren vinden we ook onzin, ook vinden we het belangrijk dat hij na het avondeten in zijn eigen bed word gelegd. Dus op verjaardag gaan en een campingbed meesjouwen doen we niet etc etc.

Ik zou met eten wel streng kunnen zijn, maar ik heb er zelf echt geen leuke herinneringen aan dat mijn ouders daar zo streng in waren. Plus het feit dat ik een kind heb dat pertinent geen vlees, kaas of ei eet, dan houd het secuur zijn al snel op!

En waarom vind je tv en logeren zo'n onzin? Mijn kinderen logeren ook alleen als het niet anders kan, maar nu ik een kind van bijna 4 heb, die er zelf om vraagt, ga ik niet zeggen dat ik het onzin vind. Dat moeten toch de dingen zijn die het juist voor een kind leuk maken!

Ik ben nergens echt heel stellig in.

We proberen H zo gezond mogelijk te eten en te drinken te geven. Hij krijgt echter wel eens wat diksap, of een koekje, en we eten ook weleens patat of pannekoeken. Dat moet ook gewoon kunnen vind ik.

Waar ik misschien nog wel vrij stellig in ben is regelmaat. Ik pas me heel erg aan aan H's ritme, ik merk dat vriendinnen dat veel minder doen. Zoals zondag, we gingen naar Ballorig. Ik heb om 11.45 alles bij elkaar gepakt en ben vertrokken, omdat H meestal rond 12.00 wat eet en dan naar bed gaat. Het is niet erg als dat een keer een half uurtje of hooguit een uurtje later wordt, maar ik zal het niet gauw helemaal omgooien. Misschien ben ik daar dan ook te weinig relaxed in, maar ik merk dat H er baat bij heeft.

Straffen doe ik ook niet, corrigeren wel. Ik probeer dat ook altijd op een positieve manier te doen maar dat lukt niet altijd. (Met positief bedoel ik: "Doe het deurtje maar weer dicht" ipv "Nee, niet steeds dat deurtje opendoen!". Dat werkt hier erg goed). Nu is H ook nog maar klein, dus meestal werkt afleiden ook heel goed.

Luce schreef:Poe, wat een lijsten allemaal..
Ik vraag me een beetje af wat er nou zo erg is aan af en toe tv kijken. Waarom willen jullie dat niet?

Ik zeg niet dat er iets ergs aan is, er zijn zat leuke mensen met leuke kindjes die wel tv kijken. Maar voor mijn zoon van 1 zie ik geen meerwaarde. De beelden flitsen veel te snel voorbij en een verhaallijn kan hij toch nog niet volgen. Hij kan het hele idee dat er iets op een beeldscherm gebeurt zonder dat er daadwerkelijk in 3D iets aan vasthangt nog net duiden. Of het schadelijk is, daar zijn de meningen over verdeeld (geen zin om allerlei onderzoeken te gaan zoeken - ik hoef verder niemand te overtuigen), maar ik zie voor hem op dit punt in ieder geval geen enkel voordeel, dus doen we het niet. Over een jaar ofzo, of als ik denk dat hij er wel aan toe is zullen we wel af en toe absoluut wat leuks met hem kijken. Er zijn echt geweldige dingen gemaakt voor kinderen, ik heb nu al meer dan genoeg dingen in mijn hoofd die ik hem wil laten zien t.z.t. Maar dan nog ben ik heel erg voorstander van bewust kijken naar iets wat we echt willen zien, samen met mij of zijn vader. Geen tv op de achtergrond of eindeloos gezap.

Luce schreef:Poe, wat een lijsten allemaal..

Ik vraag me een beetje af wat er nou zo erg is aan af en toe tv kijken. Waarom willen jullie dat niet?

Dat viel mij ook al op, ik vind heel veel dingen wel belangrijk maar aan de andere kant denk ik af en toe ach ja hij krijgt niets van een extra koekje oid. En op regenachtige dagen kijken we ook wel meer tv.

En over huilen, wij hebben hem wel altijd eventjes laten huilen omdat dat voor hem de verwerking vd dag was. Na 5-10 min was het stil, wanneer hij overstuur was was het natuurlijk een ander verhaal maar verder lieten we hem wel altijd even liggen. Dat ben ik dadelijk bij de baby weer van plan.

Overigens kijk ik ook het meeste naar zijn belangen etc etc maar soms moet hij zich ook 'schikken' in hetgeen ik even wil/moet. Ik schuif niet alles helemaal opzij.

Als ik sommige reacties lees, mennnnn slechte moeder ben ik dan.
Stem verheffen, op de strafstoel/in de hoek, bewerkt eten geven, eventjes laten huilen, niet alles uitleggen enz enz

En mijn dochter vindt mij de beste mama van de héle wereld

Ik ben zelf stellig in consequent zijn, nee is nee en als ik zeg dit is de laatste waarschuwing daarna ga je naar bed/boven/krijg je iets niet dan gebeurt dat ook.

haha Theeleut, de mening van je dochter blijft het allerbelangrijkste en je gevoel ook toch?

Ik denk dat ik ook in de categorie slechte moeder val haha, geen bv willen geven, even laten huilen, soms hem gewoon meeslepen naar hetgeen ik wil. Daarin ben ik trouwens wel heel stellig; in het niet willen geven van bv.

We hebben allemaal het beste voor met onze kids en dat is het allerbelangrijkste.

Ik was ook altijd heel stellig in het niet straffen, maar inmiddels gaan ze toch wel wekelijks de trap op of de gang in. Als ik dat niet doe, komt er niets fatsoenlijks van ze terecht. Het moet maar net werken voor je kind. Voor de mijne werkt het iig niet.

Het enige waar wij niet vanaf zullen stappen is het laten huilen. Ik vind het onnodig en op die manier hoeven ze van mij niet in slaap te vallen, dan kost het maar een uur ipv 10 minuten. Ik probeer ook wel zoveel mogelijk uit te leggen, maar soms ben ik daar ook eventjes klaar mee.

Bewerkt eten, blijf het toch een gek woord vinden

Beide kinderen hebben nooit potjes gehad, eerste kreeg het gewoon niet, de tweede lustte het niet. Erg vervelend soms
Maar wel of geen potje, maakt je gelukkig geen slechte of juist betere moeder.
Mijn moeder vind wel eens dat mijn kinderen teveel snoepen. Snap ik, mijn moeder had nooit snoep in huis, en dan vind je alles al snel te veel. Maar daarom ben ik niet een betere of slechtere moeder denk ik dan maar.

Ik waarschuw ook een keer, probeer hem af te leiden en als dat niet werkt waarschuw ik nog een keer en zeg dat wanneer hij doorgaat hij bij het muurtje (gewoon in de woonkamer bij een open stukje) moet zitten. Het is hier pas 3x nodig geweest ofzo dat hij daar moest gaan zitten, maar soms is het ff klaar hoor, hij weet dondersgoed hoe het zit wanneer hij daar moet gaan zitten... ik doe het verder wel heel pedagogisch hoor hahaa. Ik ga bij hem zitten, herhaal wat er 'mis' ging en we geven elkaar een knuffel.

In de klas zet ik ook weleens kinderen apart.

Ohja, gezond eten vind ik wel heel belangrijk. Ik geef liever geen potjes, we hebben nu ook eindelijk een diepvries waarin ik elke week porties invries.

Charles schreef:Ohja, gezond eten vind ik wel heel belangrijk. Ik geef liever geen potjes, we hebben nu ook eindelijk een diepvries waarin ik elke week porties invries.

Ben ik met je eens hoor, maar potjes zijn toch niet per definitie niet gezond?
Wij eten minimaal 4 dagen per week aardappels en groente, dus dat zit wel snor. Als we dan 2 keer in het weekend niet vreselijk gezond eten, vind ik dat niet erg.

Qua eten vind ik ook dat er een balans moet zijn, voldoende verse groenten en fruit, maar ook af en toe uit pot, of frietjes. En er mag ook gesboept worden maar gewoon met mate. Iedere dag een snoepje, en soms vraagt hij er niet om en dan slaan we een dagje snoepen over. Straffen vind ik een moeilijke kwestie, wat is straffen. Hij heeft wel eens een tik gehad maar dat is alleen als ik al tot in den treure gewaarschuwd heb en ik krijg dan alsnog een grote mond. Maar dat is gewoon niet de manier en de laatste keer is ook echt al lang geleden. Nu stuur ik hem wel eens naar de trap, of naar boven maar dan gaat er wel een gesprek aan vooraf. Ik kom er niet meer mee weg om te zeggen "Dat vind mama niet zo leuk", C. lacht me dan gewoon uit.
Andere straffen zijn bijvoorbeeld een week (of paar dagen) niet ds-en of op de wii, maar dat is dan alleen als hij zich niet aan zijn afspraak houdt en langer wil doorgaan dan afgesproken en hij maakt een heel drama.
C. is heel lief maar er zit ook heel veel pit in en is niet snel onder de indruk, als ik boos op hem ben word hij net zo goed boos terug en dat is soms moeilijk om een weg in te vinden, vind ik.

Potjes zijn ook niet ongezond. Hier wel potjes hoor. Tot een week geleden elke dag en nu ga ik het afwisselen. Zo heeft hij gisteren spaghetti bolognese gehad, zelf gemaakt. Aten wij ook. Maar vandaag eten we iets wat hij nog niet mag hebben dus dan krijgt hij gewoon een potje

Ik geef trouwens ook regelmatig (1/2 keer per week) (bio)) potjes, mijn energie is beperkt en als ik zo moe ben dat ik moet kiezen besteed ik dat liever aan knuffelen dan aan koken.

Nee joh, ik beweer ook nergens dat potjes ongezond zijn! Ik zeg ook, liever geen, maar als het eens voorkomt zit ik daar niet mee. Ik heb ze alleen geproefd en ik vind gewoon dat het niet smaakt zoals echt fruit/groente en ik wil graag dan mijn kindjes van begin af aan texturen en smaken puur leren kennen en niet verwerkt tot potje. Ik kook voor onszelf ook niks uit zakjes of pakjes. Logopedisten dingetje misschien.

Yrsa is helemaal gek op het potje bruine bonen/appel/rundvlees, dat is voor haar echt een traktatie. Als ik zo'n potje in huis heb dan wil ze dat 's morgens het liefst al eten. Ik vind het prima, ik heb liever dat ze dat wil hebben dan patatjes (die ze overigens ook graag lust). Dus ik haal dat wel regelmatig voor haar, soms ook als middageten, weer eens wat anders.

Zij lustte als baby/kleine dreumes trouwens echt ALLES, ze at ALLES mee, witlof, spruitjes, vegetarische curry, moussaka met veel kruiden, pasta met spinazie en kruidenkaas, alles wat ik haar maar voorzette vond ze heerlijk, en opeens was het over. Het consultatiebureau had het al voorspeld en ik wilde het niet geloven, maar het gebeurde echt, mijn smulpaap veranderde onder mijn ogen in een kind dat niks meer lustte. Soms vraag ik me echt af hoeveel invloed je nou werkelijk kunt uitoefenen op een smaakontwikkeling die vervolgens zo ruw wordt onderbroken door het fenomeen peuterpuberteit.

Ik hoop maar dat het weer terugkomt als ze wat ouder is.