Waarin ben jij heel stellig rondom opvoeding?

Pien, ik twijfel ook regelmatig of ik iets wel goed heb aangepakt, ik denk dat iedereen dat wel heeft eigenlijk.

@lejow, ik probeer heel erg een manier te vinden die bij mij past, bij mijn man maar die ook voor E werkt!! E is echt een hele pittige meid, vanaf 8maanden heeft ze al driftbuien en gigantische huilbuien tot overgeven aan toe.
Als ik dan lees, dit hier meiden zijn die niet straffen en bepaalde spullen allemaal opruimen etc ga ik twijfelen aan "onze manier".

Mag ik ook gelijk vragen hoe jullie het aanpakken als je kindje jou slaat, schopt en knijpt?!

Liadan schreef:

Lejow schreef:

Liadan schreef:Steep, ik corrigeer wel. Maar als mijn zoon een telefoon door de kamer gooit, dan vind ik dat eigenlijk wel mijn eigen schuld want dan had ik 'm maar buiten zijn bereik moeten leggen. Ik leg dan wel uit dat het zo kapot kan gaan en dan zoeken we iets anders waar hij mee kan spelen.

Hier ben ik het niet mee eens.
Ik vind dat kinderen ook gewoon moeten/kunnen leren dat ze niet overal aan mogen zitten met hun handjes om wat voor reden dan ook.
Ik ben dan ook niet van plan om alles buiten haar bereik neer te gaan leggen zodat ze er maar niet mee gaat gooien.

Ik ben het met je eens dat kinderen moeten leren dat ze niet overal aan mogen zitten, mijn dochter heeft dat ook geleerd, dus het is toch goedgekomen .
Ik leg wel zo veel mogelijk buiten bereik, gewoon omdat ik geen zin heb om heel de dag bezig te zijn met hem overal bij weg te halen of te zorgen dat hij nergens aan komt.

Hoe doe je dat dan als jullie ergens op visite gaan? Ik kan niet van de mensen bij wie ik op visite ga verwachten dat ze alles opruimen waar J. niet aan mag komen. Ik ga echt niet alles waar ze niet aan mag komen zo wegleggen dat ze er niet bij kan. Goed, ik zorg ervoor dat er geen scharen of andere dingen waar ze zich aan kan verwonden rondslingeren en ik heb graag dat mensen bij wie ik op visite ga dat soort 'gevaarlijke' voorwerpen wel even wegleggen. Maar ik vind niet dat ik alles maar op moet ruimen, omdat J. er niet aan mag komen. Dat is iets wat ze gewoon moet accepteren.

Als mijn kinderen mij pijn doen dan leg ik heel duidelijk uit dat ik dat niet leuk vind en dat zij het ook niet leuk vinden als iemand hen pijn doet. Als ze dan doorgaan zet ik ze op de grond zodat ze mij geen pijn meer kunnen doen.
Maar meestal zit er iets achter als ze mij slaan, mijn dochter deed dat regelmatig als ze moe was en dan was het voor haar gewoon tijd om naar bed te gaan. Mijn zoon doet het wel eens uit frustratie of gewoon omdat hij mijn reactie grappig vindt.

Liadan schreef:Jawel hoor, ik wil ook niet dat hij met mijn telefoon gaat rondlopen, daarom leg ik 'm op de kast. Bij mijn dochter heb ik dat ook altijd gedaan en zij weet nu gewoon dat de telefoon van mij is en geen speelgoed. Als ik mijn telefoon toch ergens heb laten liggen waar mijn zoon bij kan en hij pakt 'm, dan wil ik 'm ook terug hebben van hem en leg ik daarbij uit dat het geen speelgoed is.
Als hij daar boos om wordt dan zeg ik 'jij wil die telefoon graag hebben hè, dat vind jij leuk, zullen we anders jouw eigen telefoon pakken, dan kan je daarmee bellen'. Dat vindt hij dan meestal wel goed.
En als hij dan toch nog boos wordt dan vind ik dat ook niet erg, hij mag boos zijn.

Aah zo! Got it! Thnx voor je uitleg.

@Pien; ik denk inderdaad dat iedereen weleens onzeker is. Het ligt denk ik ook net aan hoe je kind reageerd en hoe oud hij/zij is. Hier ook driftbuien/ op de grond gooien (zichzelf en spullen) en weet ik veel wat. Als ik hem dan bij me wil houden om hem te troosten of whatever dan krijg ik een klets in mijn gezicht of wordt het alleen maar erger. Ik negeer dat soort buien dus en dat werkt, want daarna komt hij wel naar mij toe voor een knuffel of een kus. Dan leg ik kort uit wat er is gebeurd en dat het voor hem heel vervelend is dat het niet kan zoals hij wil maar dat we wel iets anders kunnen doen. En dan is het meestal goed.

Pien: ik heb dat ook wel hoor. Ik sta ook echt wel eens met mijn handen in het haar als J. weer eens iets uithaalt en ik niet weet hoe daar nu weer mee om te gaan. En ik zal ongetwijfeld mijn tekortkomingen hebben en 'fouten' maken. Iedereen voedt op zijn/haar eigen manier op en dat is voor iedereen anders.

Pien schreef:Mag ik ook gelijk vragen hoe jullie het aanpakken als je kindje jou slaat, schopt en knijpt?!

Ik hou haar tegen als ze wil slaan. Als ze toch geslagen heeft (knijpen en schoppen doet ze niet) dan laat ik haar zien dat mama pijn heeft (rode plek laten zien) en dat ze best boos mag zijn maar dat ze dan niet mama/papa/wie dan ook mag slaan maar dat ze wel in het kussen mag slaan als ze boos is. Dat doe ik dan voor en na een paar keer heeft ze dat opgepakt en slaat ze ons niet meer maar een kussen/de bank/matras.

Er zijn wel dingen waar we erg consequent in zijn. Samen op 1 lijn zitten vinden wij ook belangrijk.
Al krijgen we veel reacties in onze omgeving over de manier waarop wij opvoeden.
Zolang wij het samen maar eens zijn


Even over alles laten staan voor kinderen. Dat doen wij ook. Wij hebben geen lege salontafel, ik vind dat hij het moet leren wat voor hem is en wat niet. Vorig jaar op een verjaardag kwam ons nichtje en alles moest worden weggehaald omdat ze overal aan zat. Ik vertikte dat en heb alles weer terug gezet (bakjes met chips, schaaltje met worst oid). Dat eindigde in een driftbui van het desbetreffend nichtje en ouders die boos op mij waren. Tja als je dat leert waar je kind wel of niet aan mag/kan zitten hoef je jezelf niet zo op te fokken op een verjaardag

Yasmine, ik heb nog nooit meegemaakt dat mijn kinderen bij iemand anders bijv. op de knopjes van de dvdspeler/televisie gingen drukken. Mijn zoon heeft wel eens met de afstandsbediening van iemand rondgelopen, die heb ik toen wel gepakt en ergens neergelegd waar hij niet bij kan en hem iets anders in de plaats gegeven. Maar ik vind dat hij een leeftijd heeft waarbij ik niet kan verwachten dat hij overal vanaf blijft, dus ik houd hem goed in de gaten en als hij dan iets wil hebben wat niet mag, dan blijf ik daar gewoon bij zitten/staan.
Mijn dochter komt bij een ander niet meer aan dingen waar ze niet aan hoort te komen.

Jasmine schreef:Pien: ik heb dat ook wel hoor. Ik sta ook echt wel eens met mijn handen in het haar als J. weer eens iets uithaalt en ik niet weet hoe daar nu weer mee om te gaan. En ik zal ongetwijfeld mijn tekortkomingen hebben en 'fouten' maken. Iedereen voedt op zijn/haar eigen manier op en dat is voor iedereen anders.

Nou inderdaad, ik vind het ook lang niet altijd makkelijk. Mijn dochter was gisteren bijvoorbeeld niet te genieten (zenuwen voor de 1e schooldag) en dan ben ik er aan het eind van de dag ook wel klaar mee en reageer ik ook niet altijd zoals ik eigenlijk zou willen reageren.
Als ik merk dat mijn geduld op raakt, dan ga ik meestal met ze naar buiten, even fietsen of uit laten rennen in de speeltuin, dat helpt meestal wel heel goed.

Bedankt voor de reactie's. Ik leg haar ook gelijk uit dat het niet lief is om papa of mama pijn te doen, vaak geeft ze dan direct een kus. Dus ze weet dondersgoed dat het niet mag wat ze doet.

Liadan: zo deden wij dat ook altijd idd. Tot op zekere hoogte mag ze ook best dingen oppakken en bekijken, maar sommige dingen moet ze gewoon laten staan. Dat hielden wij dan ook goed in de gaten. Inmiddels weet ze ook heel goed wat ze bij anderen wel en niet kan maken en hebben we daar bijna geen omkijken meer naar.

Liadan kan goed verwoorden waarom ik ook tegen straffen (als in: strafstoeltje, de gang, de trap, de hoek) ben. Ik wil bepaald gedrag van N. afdwingen als daar iets tegenover staat. Ik wil dat N. uiteindelijk leert waarom iets hoort zoals het hoort, dat het uit zichzelf gaat komen. Dat ze zelf goed kan bepalen of hetgeen ze doet wel of niet goed is. De meeste dingen zal ze dan uiteindelijk doen vanuit haar intrinsieke motivatie. Ik wil zo min mogelijk externe factoren (= het straffen) inzetten om 'goed gedrag' bij haar af te dwingen. De nadruk ligt hierbij op uiteindelijk, omdat het echt wat tijd en geduld vergt (zeker bij N.). Herhalen, herhalen, herhalen.

Wat betreft de telefoon: ik leg hem ook zoveel mogelijk buiten haar bereik. Krijgt ze hem toch te pakken leg ik uit waarom de telefoon geen speelgoed is ('is van mama, kan kapot gaan') en zoek ik samen met haar naar haar eigen telefoon of naar iets anders. Ze wordt geregeld boos of verdrietig als iets niet gaat zoals zij het op dat moment wil, maar boos en verdrietig zijn mag. Ik benoem haar emoties op dat moment, laat merken dat ik haar heel goed snap/begrijp en dat het niet altijd even leuk is. Daarna laat ik haar weten dat ik er voor haar ben als ze getroost wil worden. Ze komt uiteindelijk zelf naar me toe en dan praten we er vaak nog even over.

Dit is voor N. dé manier. Zij voelt zich begrepen, heeft het gevoel haar emoties gewoon te mogen uiten, weet dat niet altijd alles kan en weet dat wij er (onvoorwaardelijk) voor haar zijn. Ook geven we haar het gevoel dat zij ook best een mening mag hebben of meebeslissen mag over iets. Er zijn grenzen, maar daarbinnen mag/kan ze veel.

SarahKey schreef: Vorig jaar op een verjaardag kwam ons nichtje en alles moest worden weggehaald omdat ze overal aan zat. Ik vertikte dat en heb alles weer terug gezet (bakjes met chips, schaaltje met worst oid). Dat eindigde in een driftbui van het desbetreffend nichtje en ouders die boos op mij waren. Tja als je dat leert waar je kind wel of niet aan mag/kan zitten hoef je jezelf niet zo op te fokken op een verjaardag

Ik vind dit echt een ontzettend nare reactie als ik eerlijk mag zijn. Alsof je als ouder blij bent dat je kind iets doet dat andere mensen irriteert. Ze zullen er zelf ook niet blij mee geweest zijn en proberen de situatie zo te keren dat jullie nichtje niet meer 'vervelend' kan doen. Dat jij dat onzin vindt is prima, maar die laatste zin vind ik ronduit naar.

Pien schreef:Mag ik ook gelijk vragen hoe jullie het aanpakken als je kindje jou slaat, schopt en knijpt?!

Ik roep een beetje hard 'au, dat doet zeer' (ook al voel ik niks). Ze schrikt van mijn reactie. Ze weet zelf inmiddels dat pijn hebben niet fijn is. Ik reageer dan met iets als: "Dat doet zeer N. Aai me maar of knuffel me maar, dat is fijn en doet geen pijn." Ik leg dus de nadruk op wat ze wel mag doen in plaats van te benoemen wat ze fout doet. Het is vaak puur het ontdekken, zo van: 'hoe reageert mama als ik dit doe?'.

Als het komt uit woede/boosheid focus ik me meer daarop als ik haar benader.

Ik leef me trouwens heel vaak in in het gevoel van mijn dochter. Ze is een kind, weet nog niet veel van de wereld, moet alles nog ontdekken, probeert reacties uit te lokken, is speels, etc. Typisch peutergedrag, wat door velen opgevat zullen worden als 'vervelend' of 'asociaal/onopgevoed' vind ik eigenlijk heel normaal voor een kind. Daarom oordeel ik ook echt niet snel over andermans kinderen.

Edit: over het chips-verjaardag-verhaal: het blijven kinderen. Chips/snoep is een grote verleiding. Kunnen volwassen élke verleiding weerstaan? Vast niet. Kinderen dus al helemaal niet. Aan mij als ouder de taak om ermee om te gaan, maar ik vind niet dat je van een kind kan verwachten dat het altijd maar perfect op een bank zit, benen over elkaar en wachten tot ze zelf wat lekkers krijgen terwijl de tafel volstaat. Een chipje is voor hun een énorme verleiding, die ze moeilijk kunnen weerstaan. Dit kun je een kind niet direct kwalijk nemen is mijn mening.

Dat vind ik inderdaad ook geen fijne reactie Sarakey. En ik snap wel waarom haar ouders boos op jou waren, ik zou ook pissig zijn geweest. Ik vind het ook een beetje kinderachtig om demonstratief de bakjes weer terug op tafel te zetten omdat jij vindt dat ze haar maar moeten leren eraf te blijven.

Ik ben nergens heel stellig meer in. Ik wil dat hij gezond eet, niet de hele dag zit te gamen, en genoeg slaapt, en zich netjes gedraagt. Verder heb ik geen stellige regels.
Ik ben het trouwens wel met Sarah eens, ik vind het heel vervelend als kinderen ongecontroleerd in de bakjes chips en worst zitten te graaien, maar ik zet ze daar niet voor weg, ze staan op tafel om van gegeten te worden, en het is aan de ouders om de kinderen te leren niet te graaien.
Waarom geef je de kinderen dan geen eigen bakje en als dat op is is het klaar voor ze.
Zo heb ik het met C. ook gedaan en werkt prima.
Oh valt me nog iets in, ik ben heel stellig over niet lopen met eten in je handen, zoals een boterham die gegeten word onder het spelen ofzo. Ik had een nichtje die deed dat en zat met haar pastavingers overal aan, jakkes.

Minneke schreef:

SarahKey schreef: Vorig jaar op een verjaardag kwam ons nichtje en alles moest worden weggehaald omdat ze overal aan zat. Ik vertikte dat en heb alles weer terug gezet (bakjes met chips, schaaltje met worst oid). Dat eindigde in een driftbui van het desbetreffend nichtje en ouders die boos op mij waren. Tja als je dat leert waar je kind wel of niet aan mag/kan zitten hoef je jezelf niet zo op te fokken op een verjaardag

Ik vind dit echt een ontzettend nare reactie als ik eerlijk mag zijn. Alsof je als ouder blij bent dat je kind iets doet dat andere mensen irriteert. Ze zullen er zelf ook niet blij mee geweest zijn en proberen de situatie zo te keren dat jullie nichtje niet meer 'vervelend' kan doen. Dat jij dat onzin vindt is prima, maar die laatste zin vind ik ronduit naar.

Helemaal mee eens.

Parisienne schreef:

Edit: over het chips-verjaardag-verhaal: het blijven kinderen. Chips/snoep is een grote verleiding. Kunnen volwassen élke verleiding weerstaan? Vast niet. Kinderen dus al helemaal niet. Aan mij als ouder de taak om ermee om te gaan, maar ik vind niet dat je van een kind kan verwachten dat het altijd maar perfect op een bank zit, benen over elkaar en wachten tot ze zelf wat lekkers krijgen terwijl de tafel volstaat. Een chipje is voor hun een énorme verleiding, die ze moeilijk kunnen weerstaan. Dit kun je een kind niet direct kwalijk nemen is mijn mening.

Hier ben ik het trouwens ook mee eens. Ik denk dat chips, snoep, plakjes worst, enzovoort, voor kinderen zelfs een veel grotere verleiding zijn dan voor volwassenen. Daarbij denk ik dat je van volwassenen sowieso meer zelfbeheersing mag verwachten, aangezien hun opvoeding al voltooid is. Toch wordt het heel normaal gevonden als volwassenen op verjaardagen ongelimiteerd in de bak met chips graaien, zoveel kaas en worst eten als ze willen en hun tiende toastje smeren, terwijl kinderen een lading kritiek krijgen als ze met hun 'graaihandjes' in de chips zitten. Als ik tijdens een verjaardag iets op tafel zet dan staat het er voor iedereen.

Parisienne schreef:

Pien schreef:Mag ik ook gelijk vragen hoe jullie het aanpakken als je kindje jou slaat, schopt en knijpt?!

Ik roep een beetje hard 'au, dat doet zeer' (ook al voel ik niks). Ze schrikt van mijn reactie. Ze weet zelf inmiddels dat pijn hebben niet fijn is. Ik reageer dan met iets als: "Dat doet zeer N. Aai me maar of knuffel me maar, dat is fijn en doet geen pijn." Ik leg dus de nadruk op wat ze wel mag doen in plaats van te benoemen wat ze fout doet. Het is vaak puur het ontdekken, zo van: 'hoe reageert mama als ik dit doe?'.

Als het komt uit woede/boosheid focus ik me meer daarop als ik haar benader.

Wat netjes dat jouw dochter er dan al mee stopt. Mijn oudste schrikt daar niet van, die gaat dan gewoon door haha. Ik pak het ook zoveel mogelijk UP aan, maar ik kan me voorstellen dat sommige mensen denken 'joh, als je zo'n kind had als de mijne helpt 'au dat doet zeer' zeggen niet, dus UP zal wel niks voor hem/haar zijn'

N. is heel gevoelig daarin en heel erg bezig met emoties (al vanaf jongs af aan). Ze kan ze tonen, ze kan ze herkennen.. ze weet precies wat ze voelt. En zo ook wat het doet bij anderen. Zo ziet ze plaatjes in een boek en kan op de gezichten van poppetjes/dieren aflezen welke emotie ze hebben. "Dat kindje is verbaast, dat kindje is verrast, dat kindje is verdrietig, dat kindje is geschrokken". Ze roept op de een of andere manier de desbetreffende emotie bij zichzelf op en ziet dan (vanuit haar intrinsieke motivatie, even theoretisch gezegd) wat het met haar zou doen en dat het niet fijn is.

Natuurlijk is ze soms speels en werkt het niet, maar over het algemeen werkt het goed. Een 'gave' misschien?!

Dat doe ik met Yrsa ook veel, plaatjes aanwijzen met emoties. We hebben een app op de iPad waar je steeds uit vier foto's een bepaalde gezichtsuitdrukking moet kiezen en daar is ze erg goed in, maar ook in prentenboeken en dergelijke werkt het goed.

Susan schreef:

Parisienne schreef:

Edit: over het chips-verjaardag-verhaal: het blijven kinderen. Chips/snoep is een grote verleiding. Kunnen volwassen élke verleiding weerstaan? Vast niet. Kinderen dus al helemaal niet. Aan mij als ouder de taak om ermee om te gaan, maar ik vind niet dat je van een kind kan verwachten dat het altijd maar perfect op een bank zit, benen over elkaar en wachten tot ze zelf wat lekkers krijgen terwijl de tafel volstaat. Een chipje is voor hun een énorme verleiding, die ze moeilijk kunnen weerstaan. Dit kun je een kind niet direct kwalijk nemen is mijn mening.

Hier ben ik het trouwens ook mee eens. Ik denk dat chips, snoep, plakjes worst, enzovoort, voor kinderen zelfs een veel grotere verleiding zijn dan voor volwassenen. Daarbij denk ik dat je van volwassenen sowieso meer zelfbeheersing mag verwachten, aangezien hun opvoeding al voltooid is. Toch wordt het heel normaal gevonden als volwassenen op verjaardagen ongelimiteerd in de bak met chips graaien, zoveel kaas en worst eten als ze willen en hun tiende toastje smeren, terwijl kinderen een lading kritiek krijgen als ze met hun 'graaihandjes' in de chips zitten. Als ik tijdens een verjaardag iets op tafel zet dan staat het er voor iedereen.

Dit vind ik ook. Juist omdat ik het vanuit de visie van een kind bekijk zie ik het niet als 'graaien'. Kinderen zien iets lekkers en zijn enthousiast. Een heel logische reactie (en emotie). Ik bied ze meestal zelf een bakje/zakje met wat chips aan, in overleg met de ouders uiteindelijk.