Waarin ben jij heel stellig rondom opvoeding?

Ik zie hier vaak voorbij komen niet straffen, wat is jullie gedachte hierachter? Daar ben ik wel benieuwd naar

Ik vraag me heel erg af waarom er hier moeders niet straffen... E is echt een klein draakje en wij worden dus best wel eens boos.

Een vriendin van mij vertelde een paar maand terug lachend dat ze haar baby van 6 wkn gewoon een half uur liet huilen zodat hij uitgeput was en dus in slaap viel. Dat vond ik vrij schokkend ook. Zeker omdat ze zei dat hij een ontzettend makkelijk kind was. Maar hij begon nu ineens raar gedrag te vertonen zei ze.

Ik ben de eerste twee jaar van mijn moederschap heel stellig geweest in een aantal dingen:
- Niet laten huilen
- Niet straffen
- Dingen áltijd uitleggen en motiveren

Inmiddels ben ik daar helemaal niet meer zo stellig in. Als ze huilen omdat ze iets gedaan willen krijgen dan besteed ik er geen aandacht aan. Als ze verdrietig zijn uiteraard wel. Ik straf niet vaak, maar als ze écht te ver gaan, dan moeten ze even op de trap zitten en sorry zeggen. Ik leg dan wel uit waarom ik dat doe.
Soms heb ik geen energie om alles steeds te motiveren en uit te leggen. Na de twintigste keer is de enige motivatie dan 'Omdat ik het zeg!' . Tja...ik ben ook maar een mens.

Zo gaat het hier ook hoor Minneke. Door slaapgebrek en dus niet altijd evenveel geduld ben ik af en toe niet meer zo mild als eerst en als ik zou willen.

Luce schreef:Een vriendin van mij vertelde een paar maand terug lachend dat ze haar baby van 6 wkn gewoon een half uur liet huilen zodat hij uitgeput was en dus in slaap viel. Dat vond ik vrij schokkend ook. Zeker omdat ze zei dat hij een ontzettend makkelijk kind was. Maar hij begon nu ineens raar gedrag te vertonen zei ze.

Wat bizar, hou zou ze daar toch bijkomen?

Ik heb van mijn stagebegeleider een paar jaar terug ook een raar verhaal gehoord, zij liet haar pasgeboren (de eerste dag thuis) de hele avond en nacht huilen, zodat hij of zij zou leren door te slapen.. Ik had toen nog geen kinderen en kon me daar ook geen voorstelling van maken hoe dat dan zou zijn, maar nu vind ik dat echt heel schokkend eerlijk gezegd!

Susan schreef:Ik kan daar niet over oordelen bij anderen, sommige kinderen hebben dat misschien nodig, maar als mijn kinderen huilen dan is er eigenlijk altijd wel wat en dan vallen ze niet in slaap voordat ze getroost zijn.

.

+1. Als mijn zoontje huilt, dan is er iets waardoor hij verdrietig is. Ik ga ook altijd naar hem toe, ook snachts. Als hij savonds op 1 of andere manier echt niet gaat slapen, dan mag hij ook even bij ons zitten en proberen we het daarna weer overnieuw. Als er niks is, gaat mijn zoontje altijd gewoon slapen en huilt hij niet.

Huilen om zijn zin door te drammen, geef ik ook aandacht aan. Dan vraag ik waarom hij moet huilen, dan geeft hij antwoord, maar ik blijf bij mijn punt.

Oh ja, dat uitleggen, dat was ik ook van plan, dat zag ik al helemaal voor me, maar dat moeten we ook gaan bijstellen, in ieder geval bij Ezra. Op dit moment is hij verbaal sowieso nog niet zo ver dat het zin heeft om een uitleg te geven, maar als hij straks wel zo ver is dan is de kans groot dat 'omdat het moet' of 'omdat dat de regel is' voor hem veel duidelijker is dan een 'echte' uitleg. Dus dat is wel anders dan ik voor ogen had, maar so be it.

Dat uitleggen is herkenbaar Minneke, daar was ik de eerste jaren ook heel stellig in maar de laatste maanden hoor ik mezelf toch ook regelmatig zeggen 'dat is gewoon zo', vooral als ze voor de 100e keer 'maar waarom dan' vraagt of heel erg zeurt om een snoepje/koekje.

Aagje! schreef:Ik zie hier vaak voorbij komen niet straffen, wat is jullie gedachte hierachter? Daar ben ik wel benieuwd naar

Dat vraag ik mij dus ook af. Ik ben absoluut tegen slaan/aan arm mee trekken, nou ja fysiek straffen dus. Maar ik heb vroeger heus wel straf gehad als op de trap zitten om af te koelen en toen ik groter was naar mijn kamer om over gedrag na te denken. Dat duurde nooit lang en daarna werd het altijd uitgepraat en was het ook klaar, werd later niet meer eindeloos op terug gekomen. Ook waren/zijn mijn ouders nogal van de tijdafspraken en was het bijvoorbeeld eigenlijk standaard dat we om 17:45 uur thuis moesten zijn omdat we om 18:00 uur gingen eten. Als mijn zussen of ik dat niet waren zonder het vooraf te laten weten, dan had dat ook consequenties. (tenzij we er achteraf een goede reden voor hadden, we hadden toen nog geen mobieltje om even naar huis te bellen) Niet hele wereldschokkende maar wel de tijd die we te laat waren de volgende dag eerder thuis zijn bijvoorbeeld. Daar vind ik niks mis mee, mijn vriend is soort gelijk opgevoed en ik denk dat wij het ook zo bij onze kinderen gaan doen later.

Harrison schreef:Misschien zeg ik nu iets doms maar wat is er mis met alleen laten huilen? Mijn oppaskindje had een periode dat hij niet wilde slapen en dan ging liggen jammeren maar als je hem even 10 minuten liet dan viel hij zo in slaap. Als er echt wat was dan huilde hij ook heel anders. Dus bedoelen jullie dat dan? Of echt nooit alleen huilen?

Wij laten J echt nooit alleen huilen. Ik vind huilen een teken dat er iets is en dat we mij nodig heeft en dat wil ik niet negeren. En elke reden om mij nodig te hebben vind ik een goede reden. Of ze nou ziek is, een enge droom heeft of gewoon niet kan slapen en een knuffel nodig heeft.
'Driftbuien' precies hetzelfde, dat negeer ik ook niet. Bij J is dat een uitbarsting van opgekropte emoties en ook al lijkt het alsof ze heel boos is, eigenlijk is ze dan heel verdrietig. Zo gouw ik vraag of ze een knuffel wil stopt het driftige deel van de bui en stort ze huilend in mijn armen en als ze uitgehuild is, is de bui helemaal over.

Mooi stukje over waarom niet te straffen door een kind 'weg te sturen' (wel Engels maar goed te volgen)

https://www.youtube.com/watch?v=PRE2gqjQx5Q&feature=youtube_gdata_player

Aagje! schreef:Ik zie hier vaak voorbij komen niet straffen, wat is jullie gedachte hierachter? Daar ben ik wel benieuwd naar

Ik wil niet dat mijn kinderen iets niet doen omdat ze anders straf krijgen, ik wil dat mijn kinderen iets niet doen omdat ze snappen waarom het niet leuk is.

Ik snap inderdaad wat hij bedoelt Fiwen, maar als R mijn telefoon (of iets anders) door het huis gooit wordt ik daar wel boos over. Dan zeg ik op strenge toon dat hij niet met mijn/zijn/papa's spullen mag gooien omdat het dan kapot gaat en we er niet meer mee kunnen spelen (iets in die trant haha), dan moet hij het gegooide spul naar mij brengen en zoeken we samen iets uit waar hij wel mee mag spelen.

Maar wat ik wil zeggen, is hoe doen degene die niet straffen dit dan? Op een gegeven moment moet je toch laten weten dat iets niet ok is? Of vat ik straffen nou verkeerd op en bedoelen jullie het "op de gang, trap, stoeltje, kamer" zetten en corrigeren jullie wel?

Edit: ja ik vat straffen verkeerd op

Voor de geintereerde: http://www.kiind.nl/articles/188/
(omdat ik het zelf niet zo goed kan omschrijven ;-))

Steep, ik corrigeer wel. Maar als mijn zoon een telefoon door de kamer gooit, dan vind ik dat eigenlijk wel mijn eigen schuld want dan had ik 'm maar buiten zijn bereik moeten leggen. Ik leg dan wel uit dat het zo kapot kan gaan en dan zoeken we iets anders waar hij mee kan spelen.

Ik kon SUPER opvoeden...totdat ik kinderen had.

Ik wás stellig in heel veel dingen maar ik merk dat je nog zo stellig kan zijn, je moet soms gewoon naar de behoeften van je kindje luisteren. Ik merk dit heel duidelijk doordat ik er twee heb, die allebei anders zijn en anders gedijen.

Ik vind het wel belangrijk dat ze als ze wat ouder zijn nette manieren leren....met bestek eten, twee woorden spreken, mensen aankijken enzo.

Verder wil ik ook geen kinderen die denken dat alles leuk en lollig is, ten allen tijde en de ouders staan er hysterisch vrolijk naast. Dat soort kinderen vind ik vaak heel vervelend.

Net zoals veel anderen hier ben ik stellig in niet alleen laten huilen en niet straffen.

Wel heb ik dat al iets bijgesteld: als mijn oudste dochter van drie een half uur loopt te jammeren om een snoepje en haar uiterste best moet doen om er nog een traan bij uit te persen dan doe ik daar niet zoveel op uit. Mijn jongste van net één zal ik wel altijd troosten omdat ze gewoon alleen zal huilen als ze echt verdriet heeft.

Ik vraag mij ook wel af hoe degenen die niet straffen hun kinderen dan wel corrigeren en wat zij onder straffen verstaan.

Ik hoef bij J. echt niet altijd meer aan te komen met: 'ga maar even kleuren, dat vind ik liever dan de poes plagen' of, als ze ontzettend eigenwijs is: 'mama vind het prettiger dat jij even gaat luisteren'. Daar trapt ze écht niet in. Ik moet haar echt wel eens boos of streng vermanend toespreken dat ik iets niet wil hebben. Ze staat echt wel eens tegen de muur om 'na te denken' of om rustig te worden. Dat leg ik haar ook uit. Ze is dan nog altijd gewoon in de woonkamer en mag ook gewoon de kamer inkijken. Dat heeft ze gewoon nodig om uit de situatie te komen, om de situatie om te buigen. Langer dan één á twee minuten heeft ze daar ook niet voor nodig, dan is het weer goed. Dan ga ik weer naar haar toe en zeg ik haar, dat ik haar echt wel lief vind en dat ik hoop dat ze weer lief gaat spelen. Nog even een kus en een knuffel en er is niks meer aan de hand.

Haar uit de situatie halen door haar iets anders in handen te geven werkt niet. Dat smijt ze dan aan de kant, omdat ze in haar hoofd nog met het eerste bezig is. Ook even knuffelen om de situatie om te buigen werkt niet, dan maait ze net zo lang met haar armen en schopt net zo om zich heen om maar los te komen en wordt alleen maar kwader.

Ik zet haar absoluut niet in de hoek (dat vindt ik een nogal negatieve benaming, maar weet het niet anders te benoemen) om haar te straffen. Dit werkt voor haar nu eenmaal het beste om uit de situatie te komen.

Liadan schreef:Steep, ik corrigeer wel. Maar als mijn zoon een telefoon door de kamer gooit, dan vind ik dat eigenlijk wel mijn eigen schuld want dan had ik 'm maar buiten zijn bereik moeten leggen. Ik leg dan wel uit dat het zo kapot kan gaan en dan zoeken we iets anders waar hij mee kan spelen.

Aha zo, maar jij vindt dus niet dat hij dan moet leren dat hij niet aan de telefoon mag komen? (Het staat er misschien een beetje raar of veroordelend, maar zo bedoel ik het niet, ik ben geinteresseerd in waar jouw grens ligt en waar zijn grens ligt snap je?)

Jawel hoor, ik wil ook niet dat hij met mijn telefoon gaat rondlopen, daarom leg ik 'm op de kast. Bij mijn dochter heb ik dat ook altijd gedaan en zij weet nu gewoon dat de telefoon van mij is en geen speelgoed. Als ik mijn telefoon toch ergens heb laten liggen waar mijn zoon bij kan en hij pakt 'm, dan wil ik 'm ook terug hebben van hem en leg ik daarbij uit dat het geen speelgoed is.
Als hij daar boos om wordt dan zeg ik 'jij wil die telefoon graag hebben hè, dat vind jij leuk, zullen we anders jouw eigen telefoon pakken, dan kan je daarmee bellen'. Dat vindt hij dan meestal wel goed.
En als hij dan toch nog boos wordt dan vind ik dat ook niet erg, hij mag boos zijn.

Ik vind het opvoeden echt een hele grote uitdaging. E weet gewoon dondersgoed wat ze wel en niet mag. Onze telefoons is bijvoorbeeld verboden terrein, ik ga ze niet op een plek leggen waar zij niet bij kan omdat ik het erg belangrijk vind dat ze leert van bepaalde dingen af te blijven.

Waar ik me wel steeds meer op focus is haar weg te halen uit een situatie. Zo aait ze onze kat niet meer maar slaat en knijpt, ik pak haar dan gelijk weg bij hem en laat haar zien waar haar speelgoed is en vertel haar dat onze kat dat pijn doet en dat wij dat niet willen. Toch twijfel ik wel vaak of ik het goed aanpak!

Liadan schreef:Steep, ik corrigeer wel. Maar als mijn zoon een telefoon door de kamer gooit, dan vind ik dat eigenlijk wel mijn eigen schuld want dan had ik 'm maar buiten zijn bereik moeten leggen. Ik leg dan wel uit dat het zo kapot kan gaan en dan zoeken we iets anders waar hij mee kan spelen.

Hier ben ik het niet mee eens.
Ik vind dat kinderen ook gewoon moeten/kunnen leren dat ze niet overal aan mogen zitten met hun handjes om wat voor reden dan ook.
Ik ben dan ook niet van plan om alles buiten haar bereik neer te gaan leggen zodat ze er maar niet mee gaat gooien.

Pien schreef:Ik vind het opvoeden echt een hele grote uitdaging. E weet gewoon dondersgoed wat ze wel en niet mag. Onze telefoons is bijvoorbeeld verboden terrein, ik ga ze niet op een plek leggen waar zij niet bij kan omdat ik het erg belangrijk vind dat ze leert van bepaalde dingen af te blijven.

Waar ik me wel steeds meer op focus is haar weg te halen uit een situatie. Zo aait ze onze kat niet meer maar slaat en knijpt, ik pak haar dan gelijk weg bij hem en laat haar zien waar haar speelgoed is en vertel haar dat onze kat dat pijn doet en dat wij dat niet willen. Toch twijfel ik wel vaak of ik het goed aanpak!

Waarom zou dit niet goed zijn Pien?
Volgens mij is er in opvoeding geen slechte aanpak (buiten slaan en schoppen natuurlijk, maar je snapt volgens mij wel wat ik bedoel).
Ieder weldenkend mens doet zijn best om hun kind op een zo goed mogelijke manier op te voeden.
De ene doet dat door niet te straffen, de ander doet dat door het kindje af en toe even op de trap te zetten.
Ik denk dat van geen van beide manieren een kind slechter wordt...

Lejow schreef:

Liadan schreef:Steep, ik corrigeer wel. Maar als mijn zoon een telefoon door de kamer gooit, dan vind ik dat eigenlijk wel mijn eigen schuld want dan had ik 'm maar buiten zijn bereik moeten leggen. Ik leg dan wel uit dat het zo kapot kan gaan en dan zoeken we iets anders waar hij mee kan spelen.

Hier ben ik het niet mee eens.
Ik vind dat kinderen ook gewoon moeten/kunnen leren dat ze niet overal aan mogen zitten met hun handjes om wat voor reden dan ook.
Ik ben dan ook niet van plan om alles buiten haar bereik neer te gaan leggen zodat ze er maar niet mee gaat gooien.

Ik ben het met je eens dat kinderen moeten leren dat ze niet overal aan mogen zitten, mijn dochter heeft dat ook geleerd, dus het is toch goedgekomen .
Ik leg wel zo veel mogelijk buiten bereik, gewoon omdat ik geen zin heb om heel de dag bezig te zijn met hem overal bij weg te halen of te zorgen dat hij nergens aan komt.