Waarin ben jij heel stellig rondom opvoeding?

Susan, ik heb een vriendin die ook zo'n dochter heeft, at eerst alles en nu echt niks meer. En mijn vriendin is kok en kan echt lekker koken! C. eet alles, ook tijdens de peutertijd was het een echte smullerd en nu eet hij nog steeds nagenoeg alles alleen champignons vind hij ineens vies. Ik laat ze niet weg in het bereiden maar ineens vind hij ze echt niet meer lekker. Laatst begon hij ook al over de paprika maar die moet hij toch gewoon blijven eten, wil niet dat hij steeds minder gaat eten terwijl hij voorheen alles at, bij een peuter is het anders maar C. is al 6.

Ja, echt stom, ik was zo trots dat ze alles at. Met een maand of acht/negen at ze al vrijwel met de pot mee. Gelukkig eet ze haar brood en fruit wel aardig goed en af en toe heeft ze opeens trek in broccoli of boontjes, maar echt een goede eter is ze niet meer. Oh ja, die pasta met spinazie/kruidenkaas/gehakt, die is nu wel weer in trek.

Het eten begint hier nu ook minder te worden. Ik wilde het ook niet geloven. Het kon toch zeker niet dat dit meisje, dat alles lustte, ineens eten zou weigeren. Dus wel.

Bij Ezra was het ook opeens over, maar die lustte daarvoor al niet heel veel. Hij is toen een keer ziek geweest, waarschijnlijk had hij keelpijn of zo, daarna wilde hij bijna niks meer eten, alleen nog gepureerd fruit en muffins. Gelukkig ging dat wel weer redelijk snel beter, maar hij bleef wel minder eten dan voor die tijd. Hij heeft een paar favorieten waar hij echt zijn bord bij aflikt, maar ook veel dingen die hij gewoon weigert en zelfs niet op zijn bord wil hebben. Het eerste wat hij doet als we gaan eten is al zijn groente op Yrsa's bord leggen.

Oh hier net zo hoor. En hij lustte zelfs haring en olijven. Ach, komt vanzelf weer. Ga me er niet druk om maken, ik ken geen kind die die fase heeft overgeslagen.

Mijn zoontje was ook echt een alleseter het eerste jaar/14 maanden maar daar is niks meer van over. Hij eet alleen nog maar brinta, broodje hagelslag, appel, kip en gehaktballetjes. Dochter bakt er overigens ook weinig van, maar dat is nooit een geweldige eter geweest.

Susan schreef:Bij Ezra was het ook opeens over, maar die lustte daarvoor al niet heel veel. Hij is toen een keer ziek geweest, waarschijnlijk had hij keelpijn of zo, daarna wilde hij bijna niks meer eten, alleen nog gepureerd fruit en muffins. Gelukkig ging dat wel weer redelijk snel beter, maar hij bleef wel minder eten dan voor die tijd. Hij heeft een paar favorieten waar hij echt zijn bord bij aflikt, maar ook veel dingen die hij gewoon weigert en zelfs niet op zijn bord wil hebben. Het eerste wat hij doet als we gaan eten is al zijn groente op Yrsa's bord leggen.

Hahah. Gepureerd fruit én muffins. Die laatste zeker omdat 'ie die gewoon erg lekker vond? Want daar moet toch op gekauwd worden en het glijdt niet makkelijk en pijnloos door een zere keel neem ik aan.

En ach.. dat eten.. het komt vanzelf wel weer is mijn mening. We hebben waarschijnlijk bijna allemaal wel gemerkt dat pushen geen zin heeft.

Printje schreef:haha Theeleut, de mening van je dochter blijft het allerbelangrijkste en je gevoel ook toch?

Ik denk dat ik ook in de categorie slechte moeder val haha, geen bv willen geven, even laten huilen, soms hem gewoon meeslepen naar hetgeen ik wil. Daarin ben ik trouwens wel heel stellig; in het niet willen geven van bv.

We hebben allemaal het beste voor met onze kids en dat is het allerbelangrijkste.

Sorry, maar in het kader van toch even zeikerig zijn, mag ik dan zeggen dat het me stoort dat je dit te pas en te onpas meld? Ik snap best dat jij geen borstvoeding wil geven, is ook je goed recht, maar op het moment zie ik je het in in een zoveel topics schrijven. Als ik zo vaak zou neerplempen dat ik echt geen kunstvoeding zou willen geven had ik allang het halve forum over me heen gehad.
Ik bedoel het verder niet zo vervelend als het misschien overkomt, maar ik snap de meerwaarde niet om het overal te vermelden. Volgens mij kent inmiddels iedereen jouw standpunt

Verder OT ben ik stellig in dat ik nergens meer stellig over ga zijn
- Altijd gezond eten... Tja, meneer weigert zowat al zijn groente. Dus hij krijgt vaker pasta dan ik zou willen, want daar kan ik een berg groente in verwerken en blijft hij van smullen
- Ik zou alles laten staan en Luuk zou wel leren overal van af te blijven. Nou ik haal mooi de vaas van bloemen van tafel bij mijn schoonouders, en de glazen onderzetters bij mijn ouders. Heel vervelend voor de mensen die daar gebruik van willen maken of naar willen kijken, maar ik denk dat ze natte voeten en glassplinters door de hele kamer nog vervelender vinden...

And so on...

Waar ik net aan dacht, mijn zoontje is altijd verdrietig op school als ik weg ga. Ik geef hier altijd even aandacht aan, ik laat merken dat ik zie dat hij verdrietig is en leg uit dat ik hem straks weer op kom halen van school. Ik breng hem dan naar de juf, omdat hij mij anders niet los laat. Dan geef ik hem een kus en ga ook meteen weg. Dit voelt voor mij goed. Maar er is ook een jongen die altijd huilt als mama weg gaat, en mama geeft hier totaal geen aandacht aan en loopt gewoon weg. Ik zou echt niet zo weg kunnen gaan. Maar beide kindjes komen altijd met een lach uit school lopen als ze vrij zijn.

Ik wist het nog niet van Printje.

Aimee; zo bedoel ik het niet om dat steeds te noemen haha. Ik ben vd fv maffia

Ik probeer heel consequent te zijn maar daarnaast ook laten blijken dat je overal over kunt praten.

Luce schreef:

Parisienne schreef:

Pien schreef:Mag ik ook gelijk vragen hoe jullie het aanpakken als je kindje jou slaat, schopt en knijpt?!

Ik roep een beetje hard 'au, dat doet zeer' (ook al voel ik niks). Ze schrikt van mijn reactie. Ze weet zelf inmiddels dat pijn hebben niet fijn is. Ik reageer dan met iets als: "Dat doet zeer N. Aai me maar of knuffel me maar, dat is fijn en doet geen pijn." Ik leg dus de nadruk op wat ze wel mag doen in plaats van te benoemen wat ze fout doet. Het is vaak puur het ontdekken, zo van: 'hoe reageert mama als ik dit doe?'.

Als het komt uit woede/boosheid focus ik me meer daarop als ik haar benader.

Wat netjes dat jouw dochter er dan al mee stopt. Mijn oudste schrikt daar niet van, die gaat dan gewoon door haha. Ik pak het ook zoveel mogelijk UP aan, maar ik kan me voorstellen dat sommige mensen denken 'joh, als je zo'n kind had als de mijne helpt 'au dat doet zeer' zeggen niet, dus UP zal wel niks voor hem/haar zijn'

hier helpt een 'auw, dat doet zeer' ook niet hoor. Hier heeft ze ook wel iets meer uitleg nodig. Wat hier wel magisch werkt is haar gevoel benoemen. Dan stopt ze eigenlijk altijd met het gedrag waarop ze aangesproken wordt. Zal wel voelen als een stukje erkenning ofzo, zeker als ze loopt te jengelen of (in mijn ogen) 'vervelend' is. Als ik dan vraag of ze zich niet fijn voelt, of ze boos is, verdrietig is, moe is of wat dan ook en ik heb de juiste emotie te pakken vraag ik altijd door en heel vaak komen we dan tot de oorzaak en verzinnen we een (knullige ) oplossing.

Ik wil geduldig met haar om gaan, consequent zijn, gezond eten&drinken. Ik vind het ook belangrijk dat ze beleefd is. Maar goed dat duurt allemaal nog even.

bij J werkt dat ook goed (meestal) als ze iets niet mag oid zeg ik "dat is ook helemaal niet leuk he?" en leg dan uit waarom het toch zo gaat. Ze geeft dan een dramatische "jaaaahaahaa is niet leuk" en dan is ze al voor de helft afgekoeld.

Ik ben stellig in het niet laten huilen, en ik geef geen potjes. Niks tegen potjes, maar ik voel me er beter bij ze vers eten te geven vanaf het begin. En ik kan er heel slecht tegen als mensen hen tegen hun zin op schoot trekken en vast blijven houden als ze aangeven het echt niet fijn te vinden (mijn oma heeft hier een handje van) dus op dat punt bent ik heel stellig en zal er altijd wat van zeggen (elke week weer dus).

Ik ben eigenlijk heel makkelijk in de opvoeding. Wat ik gewoon heel belangrijk vind zijn bepaalde fatsoensnormen. Dankjewel en alsjeblieft zeggen, bij een boer pardon zeggen en dat soort dingen.