Zou jij draagmoeder kunnen/willen zijn?

Ik weet niet of ik het zou kunnen maar als mijn zusje mij ooit die vraag zou stellen zou ik daar echt serieus over nadenken en heel goed over praten met haar en mijn man.
Ik denk ook dat ik alleen voor haar die keus zou maken om voor haar een kindje te dragen.

kwak schreef:Ik weet niet of ik het zou kunnen maar als mijn zusje mij ooit die vraag zou stellen zou ik daar echt serieus over nadenken en heel goed over praten met haar en mijn man.
Ik denk ook dat ik alleen voor haar die keus zou maken om voor haar een kindje te dragen.

Zo zou het bij ons ook kunnen gaan. Mijn zusje heeft geen baarmoeder, vandaar is zelf dragen nooit een optie. Ze houdt wel enorm veel van kinderen...

Alleen voor mijn zusje en pas als ik zelf uitgezwangerd ben.
Bij mijn zusje is 'iets' geconstateerd, nog niet precies duidelijk was. Maar dat kan gevolgen hebben voor haar eitjes en dus een eventuele zwangerschap in de toekomst. Alleen voor haar en haar kinderwens zou ik het dus wel willen doen.
Ik zou het wel net als Studiebol willen met haar eigen eicel en niet de mijne, dat zou ik gevoelsmatig niet kunnen (dan zou het teveel mijn kind zijn).

Ik zou het zeker overwegen wanneer het een dierbaar iemand betreft. Zoals mijn broer, mijn eigen kinderen of een hele goede vriendin. Het is niet zo dat je het kindje dan nooit meer ziet en ik zou het die mensen dan ook gunnen.

Eiceldonatie zou ik geen enkel probleem mee hebben.

Nee absoluut niet, zelfs niet voor familiie. Net als andere dames zeggen, ik zou veel te veel gehecht raken aan het.

Eicel donatie niet, dat voelt toch teveel als mijn eigen kind.

Draagmoederschap voor mijn zus, zusje, en ook voor mijn beste vriendin zou ik zonder twijfel doen. Ik vind het echt heerlijk om zwanger te zijn, het gerommel in je buik, het groeien, ik heb er echt enorm van genoten. Heb ook weinig tot geen kwaaltjes gehad. En zoals bij mijn zus, die is zó knettergek op Elena, ik gun haar ook zo'n kindje voor zichzelf. Zelfde voor mijn beste vriendin en zusje, alleen die zien haar niet zo vaak.

Weet het eigenlijk nog niet... lijkt mij een hele grote stap.

En vind dat als je zoiets iets doet je er zowel geestelijk als lichamelijk wel voor de volle 100 procent voor moet kunnen gaan, dit is niet zomaar iets.

Wel respect voor de mensen die dit voor iemand doen of voor iemand gedaan hebben.

Ja absuloot wel!!
Voor mijn eigen kinderen, en voor mijn zusje. Maar ook alleen voor hun (heb alleen een zusje. Voor mijn man zn broertje en vriendin zou ik het denk ik niet kunnen)

Ik heb een super goed eband met haar en als ze in de toekomst geen kinderen blijkt te kunnen krijgen.
Weet ik zeker dat ik dit voor haar over zou hebben.
Tuurlijk zal ik een speciale band met het kindje hebben. Maar voor mn zusje doe ik alles.
Denk wel dat ik mijn eigen gezin eerst compleet moet zijn.

Mida4you schreef:Nee absoluut niet, zelfs niet voor familiie. Net als andere dames zeggen, ik zou veel te veel gehecht raken aan het.

Maar zou het geluk dat bijv je zus ofzo ervaart doordat ze toch een eigen kindje heeft kunnen krijgen door jou dan geen factor zijn? En wat is er mis met hechten aan zo'n kindje?

De enige voor wie ik het zou doen is mijn zus, voor vriendinnen e.d. lijkt het me toch weer lastiger. Voor mijn zus dus wel, maar zij heeft er al 2

Nee, ik zou dat emotioneel en lichamelijk niet aankunnen. En niet willen.

Eiceldonatie zou voor mij een ander verhaal zijn. Daar zou ik echt goed over na moeten denken.

Voor mijn zusje zeker wel. Anders niet.

Voor mijn kinderen zonder twijfel maar verder voor niemand. Nou heb ik ook geen broers of zussen dus dan weet ik het niet, maar ik denk dat ik dat niet zou kunnen.

Op dit moment alleen voor mijn zusje.

Luce schreef:

Mida4you schreef:Nee absoluut niet, zelfs niet voor familiie. Net als andere dames zeggen, ik zou veel te veel gehecht raken aan het.

Maar zou het geluk dat bijv je zus ofzo ervaart doordat ze toch een eigen kindje heeft kunnen krijgen door jou dan geen factor zijn? En wat is er mis met hechten aan zo'n kindje?

Het is toch wel begrijpelijk dat niet iedereen hiertoe bereid is, dat wil toch niet zeggen dat het je niks doet of dat je het diegene niet gunt of zo? Ik vind het juist goed als je ook durft te weigeren als je van jezelf weet dat je het echt niet zou kunnen, zoiets ingrijpends moet je niet doen omdat je vindt dat je daartoe verplicht bent. Alleen als je er 100% achterstaat.

Het is ook een vraag.

Ik zou het doen mits het niet mijn eigen eicel is. Ik mag niet meer zwanger raken maar anders had ik het wellicht nog wel gedaan in de toekomst. Wij hadden het hier al eens over gehad hier thuis.

Eiceldonatie, twijfelgeval. Ik zou het uit liefde doen, gun iedereen een kindje. Alleen vind ik het voor mijn kinderen heel raar dat ze dan ergens nog een halfbroertje/ zusje hebben lopen die ze verder niet kennen oid. Voor zusjes zou ik het zo doen, voor mijn schoonzus niet. Maar goed, iedereen heeft een kind of is zwanger dus dat scheelt gelukkig.

ik zou het, denk ik, niet kunnen om na 9 maanden zwangerschap én een bevalling het kindje af te moeten staan..
wat betreft eiceldonatie, daar zou ik voor familie en misschien vrienden wel over na willen denken.

Ja, ik zou zowel draagmoeder willen zijn als eiceldonate willen doen voor mijn zus. Wel pas op het moment dat mijn eigen gezin compleet is. Een tijdje terug was er bij het programma "familieberichten" een stuk overeen zus die draagmoeder is geweest voor het kind van haar zus. Ik vond het zo bijzonder en emotioneel om te zien, hoe dankbaar zij was en de bijzondere band die zij met elkaar delen. Ja, ik zou mijn zus ook heel graag het geluk willen geven om een kind groot te mogen brengen.

Nee. In mijn 1e zwangerschap voelde ik me heel naar en alleen door de omstandigheden, in de 2e beter maar niet super. Daarnaast zou ik er geen afstand van kunnen nemen....

Voor mijn zus zou ik er iig over na willen denken.

Nee, draagmoederschap zou ik echt nooit kunnen, ik zou me te veel gaan hechten aan het kind in mijn buik om het af te kunnen staan. Eiceldonatie zou ik wel overwegen. Hoewel het dan meer van mij is, zou het gevoelsmatig minder voelen.

Nee ik zou het niet kunnen.

Daagmoederschap zou ik zelf niet willn of kunnen. Je hecht je toch aan zo'n baby dat in je buik gegroeid is, dat je gevoeld hebt etc.
Eiceldonatie heb ik al vaker over gedacht en ik sluit niet uit dat ik dat in de toekomst nog eens ga overwegen. Ik zou het wel appart vinden dat er dan ergens kinderen van mij rond lopen, maar ik zou ze niet zien als mijn eigen denk ik. En ik heb eens gehoord dat er echt heel veel vraag is naar eicellen, en dat je daar heel veel mensen mee kunt helpen.

Voor mijn zus zou ik er zeker over willen nadenken. Ik vond zwanger zijn leuk en de bevalling ook goed meevallen, dus fysiek zou dat me niet tegenhouden. Emotioneel is natuurlijk wat anders, daar zou ik goed over moeten nadenken.