Als je (nog) geen kinderwens hebt..

Een drogreden is een niet kloppende redenering, ik neem aan dat je iets anders bedoelt.

Maar goed, ik denk dat zowel voor adoptie als voor een kind baren de belangrijkste reden zou moeten zijn dat je graag een kind wil. Ik kan wel meer redenen bedenken om zelf een kind te willen baren en niet te adopteren. Voor de meeste mensen is het ook simpelweg de manier die het meest voor de hand ligt, het eenvoudigste is, het meest onder handbereik is en het kortste duurt. Dan is er nog de ervaring van het zwanger zijn, het bevallen en het meemaken van de (allervroegste) babytijd. Ik vind al die redenen heel legitiem, ik vind dat het mensen hun goed recht is om dit te willen.

Een geadopteerd kind opvoeden brengt ook andere uitdagingen met zich mee dan het opvoeden van een biologisch eigen kind, een kind neemt een hele geschiedenis met zich mee waarop je als ouder in zal moeten spelen - nog los van de mogelijke hechtingsstoornissen. Dan komen er ook nog heel veel kosten bij kijken en een lange procedure, enorme wachttijden, noem maar op. Dat moet je allemaal wel echt willen, ook in het belang van het kind. De selectie voor adoptie is streng en dat is niet omdat ze mensen een adoptiekind misgunnen, maar omdat je het gewoon écht moet willen en ook écht moet kunnen.

En dan komt er dus ook nog bij dat er in feite een 'tekort' is aan adoptiekinderen, er zijn eerder teveel wensouders dan teveel (beschikbare) kinderen. Natuurlijk zullen er altijd kinderen zijn die opgroeien zonder ouders, maar dat heeft dan met andere dingen te maken dan met het feit dat veel westerse ouders graag zelf een kind willen baren.

Ik bedoel dit: 'is een reden of redenering die niet klopt, maar wel aannemelijk lijkt.'

Maar goed, misschien heb ik niet het juiste woord gebruikt voor deze discussie. Ik blijf nog steeds vinden dat het willen baren van een kind egoistisch is, omdat een kind er niet om heeft gevraagd geboren te worden, het bestaat dan zelfs nog niet eens.

Maar ik speel advocaat van de duivel hoor, want zoals ik al zei, ik wil zelf ook graag kinderen baren en niet adoptie als 1e optie nemen.

Ik snap echt niet dat mensen zeggen dat het egoïstisch is als je GEEN kinderen wil. Ben het dan ook wel met Carrie eens. Je 'neemt' kinderen voor jezelf, niet omdat die kinderen zo graag geboren willen worden. Zelf heb ik nooit een hele sterke kinderwens gehad, maar nu ik een vriend heb, denk ik er wel steeds serieuzer over na en denk ik dat ik ze misschien toch wel wil (maar de komende jaren in elk geval nog niet). Op het werk zitten collega's wel eens te hinten als een collega zich afvraagt wie de volgende zwangere zal zijn. In elk geval help ik ze dan meteen uit die droom, want dat ben ik sowieso niet!

Wij willen waarschijnlijk ook geen kinderen. Dat laten we hier en daar ook wel eens vallen en gelukkig hebben wij nog niet van die rare reacties gekregen. Mensen zijn wel verbaasd, omdat ze het wel 'zien' bij ons ofzo.

Toch voel ik veel druk van buitenaf. Niet omdat die er is, maar omdat ik die zelf creeer. Het lijkt me namelijk geweldig om mijn ouders een kleinkind te geven. Maarja, dat is op dit moment echt de enige reden die ik kan bedenken om een kind te willen. Ook zijn er in mijn omgeving nu veel zwangere en net bevallen vriendinnen/collega's/kennissen. Dat maakt dat ik er veel over nadenk. Maar er rammelt gewoon (nog) niks bij mij.

Overigens vind ik het niet egoïstisch om geen kinderen te willen. Wie doe je daar kwaad mee dan? Net zomin als dat het egoïstisch is om wel kinderen te willen. Al vind ik het soms wel ver gaan met medische trajecten en 50jarige moeder enzo.

Ik heb geen kinderwens en daar wordt vaak heel verbaasd (en negatief) op gereageerd.
Mensen zeggen dan vaak: "Ach, als je de man van je dromen tegenkomt draai je wel bij."
Is het dan zo moeilijk te begrijpen dat ik echt geen kinderen wil?!

Wij hebben ook (nog) geen kinderwens en ik hoef dat gelukkig niet vaak te verdedigen. Mensen reageren wel vaak verbaasd. We hebben in principe alles voor elkaar om wél een gezin te stichten, maar we hebben de wens gewoon niet. Daarnaast werk ik ook met kinderen en vind ik kinderen ontzettend leuk. Maar er rammelt niets, ik vind baby's ook niet zo leuk en moet er eerlijk gezegd niet aan denken om 24/7 met een kind in de weer te zijn.
Soms vind ik het zelf wel jammer dat ik de wens niet heb, het voelt soms toch wat abnormaal en ik zou m'n moeder erg graag een kleinkind gunnen. Hopelijk wil/kan m'n broer wel kinderen krijgen
In de Viva van vorige week staat er trouwens een interessant artikel over het niet hebben van een kinderwens.

Aziraphale schreef:Wij hebben ook (nog) geen kinderwens en ik hoef dat gelukkig niet vaak te verdedigen. Mensen reageren wel vaak verbaasd. We hebben in principe alles voor elkaar om wél een gezin te stichten, maar we hebben de wens gewoon niet. Daarnaast werk ik ook met kinderen en vind ik kinderen ontzettend leuk. Maar er rammelt niets, ik vind baby's ook niet zo leuk en moet er eerlijk gezegd niet aan denken om 24/7 met een kind in de weer te zijn.
Soms vind ik het zelf wel jammer dat ik de wens niet heb, het voelt soms toch wat abnormaal en ik zou m'n moeder erg graag een kleinkind gunnen. Hopelijk wil/kan m'n broer wel kinderen krijgen
In de Viva van vorige week staat er trouwens een interessant artikel over het niet hebben van een kinderwens.

Dat heb ik ook heel erg ja. Dat artikel heb ik gelezen idd, speciaal daarvoor de viva gekocht, haha. Is toch fijn, wat herkenbaarheid.

_Lacey_ schreef:Ik heb geen kinderwens en daar wordt vaak heel verbaasd (en negatief) op gereageerd.
Mensen zeggen dan vaak: "Ach, als je de man van je dromen tegenkomt draai je wel bij."
Is het dan zo moeilijk te begrijpen dat ik echt geen kinderen wil?!

Bij een hoop mensen is dat wel het geval, dus ik snap wel dat mensen het zeggen, het is alleen wel vervelend idd!

Met de juiste persoon kunnen gevoelens wel veranderen. En dat is wel heel verwarrend. Want sta je er dan zelf wel 100% achter, of doe je het meer voor die ander?

Ik vind het net zo normaal om wel kinderen als geen kinderen te willen. Waarom moet een vrouw perse een kind willen, ik kan het me soms best voorstellen dat mensen het helemaal niet willen. Ik heb het zelf nooit gehad, heb altijd kindjes gewild maar een intense kriebels zoals sommigen het omschrijven dat heb ik nooit gehad.

Maar goed ik vind het niet per definitie zou dat wanneer je een vrouw bent het betekent dat je ook kinderen wilt.

Ik heb wel een kinderwens maar ik verwacht niet ooit rammelende eierstokken te krijgen en het moment te voelen dat DIT het moment is om te stoppen met de pil. Hebben meer moeders dit ook zo ervaren en hoe maak je dan de keuze om toch voor een kindje te beginnen?

(Beetje offtopic geloof ik, sorry)

Ik krijg bijna nooit vragen of opmerkingen erover, ookal ben ik "al" 30. Maar in mijn omgeving krijgen de meeste mensen op wat latere leeftijd kinderen, dat zal het misschien zijn. Alleen mijn baas (nota bene!) heeft ooit eens gezegd dat ik beter niet te lang kan wachten. Dat hebben zijn vrouw en hij gedaan en toen bleek dat ze niet meer op natuurlijke wijze kinderen konden krijgen, dus hebben ze inmiddels 3 kindjes geadopteerd. Daar zijn ze overigens heel gelukkig mee hoor.

Ik denk dat ik wel kinderen wil, maar meer als ik er "abstract" over denk, het concept van kinderen en een gezin te hebben. Zodra ik er meer realistisch over na denk, aan de hand van wat ik zie bij vrienden en collega's, dan heb ik er eerlijk gezegd minder zin in. Het is moeilijk uit te leggen, maar als ik verhalen hoor over:

- Hij/zij slaapt nu eindelijk 4 uurtjes door
- Hij/zij ligt precies op de groeicurve
- Ik moet over een half uur weg, mijn kinderen bij de kinderopvang ophalen (meestal met een "sorry" erbij)
- Ik sta om half 6 op, want ik moet eerst de kinderen naar de kinderopvang brengen

Dan bekruipt me toch het gevoel van dat ik hier allemaal nog helemaal niet mee bezig wil zijn. Of mijn leven wil aanpassen aan zulke praktische zaken. En dan voel ik me wel een beetje schuldig, abnormaal of zelfs een beetje egoïstisch. Ik kan bijvoorbeeld uren shoppen voor baby-/kinderkleding voor iemands kindje, maar na die paar uur kan ik dan ook even geen baby-/kinderkleding en spullen meer zien. Dan ben ik blij dat het niet voor mezelf (nou ja, mijn non-existent kindje) was. Het is allemaal nogal dubbel bij mij.

Sayuri, dat is heel herkenbaar. Ik kan ook helemaal gek worden van een schreeuwlelijk in de supermarkt bijvoorbeeld maar ik denk dat wanneer het je eigen kind betreft, dat heel anders is. Ik voorzie ook vooral problemen als de grote zorgen die je er gratis krijgt enzo..

Oh ja, en soms is het nog erger! Afgelopen zomer op het vliegtuig, zowel heen en terugreis, was ik omringd door (in mijn ogen) vervelende kindjes. Huilen, nephuilen in combinatie met gillen, de hele tijd over de rij stoelen voor hen kijken (ik zat dus daar) en hopen op aandacht van dus wildvreemden (geen zin in, wilde gewoon mijn boek lezen), schoppen tegen de stoelen voor hun, etc. En dan zag ik eindelijk eens een ontzettend schattig meisje, begon zij na een uurtje ook vervelend te doen. Of ja, eigenlijk was ze niet eens vervelend, ze was gewoon zoals kinderen kunnen zijn en doen. Ze was aan het knoeien met sinaasappelsap en haar koekje, en dat begon ze met haar handjes uit te smeren over het opklaptafeltje, het was echt messy, het drupte op het tapijt van het vliegtuig, op de stoel, op haar kleertjes. Het was uiteindelijk in 3 tellen weer opgeruimd, maar ik dacht wel: moet dat nou? Terwijl ik me tegelijkertijd er ook van bewust was dat het hier ging om een KIND (van maximaal 4 jaar).

Ik voelde mezelf toen ook heel erg intolerant en zo niet klaar voor kinderen, ik bedoel: als ik daar al niet tegen kan, kan ik dan ueberhaupt wel een goede moeder worden? Kindjes zijn nou eenmaal niet al-tijd lief, rustig, schattig en schoon. Dus ja, ik ben er eigenlijk nog niet over uit.

Ik zie dat mijn laatste post overbodig was, had je reactie (sogood) nog niet gezien, die is wat bondiger, maar heeft precies dezelfde strekking.

Sayuri schreef:Ik zie dat mijn laatste post overbodig was, had je reactie (sogood) nog niet gezien, die is wat bondiger, maar heeft precies dezelfde strekking.

Precies, ik denk dat we hier gewoon dezelfde wijze tegenaan kijken.

Ik voel mezelf nog steeds heel erg aangetrokken tot adoptie. Ik zou wel een biologisch kindje willen en een kindje willen adopteren (of 2). Mijn vriend vind adoptie ook een optie, maar op dit moment wel alleen als biologische kinderen niet zouden 'lukken'.

Sayuri en Sogood, heel herkenbaar! Ik sta er momenteel op dezelfde manier in.

Ik snap het nooit dat mensen zeggen: als mensen bewust geen kinderen willen. Hoezo bewust? Ik heb nu geen kinderen. Lijkt me eerder dat je bewust wel kinderen krijgt, dan niet. Om geen kinderen te krijgen hoef je geen beslissing te maken, dan blijft t leven gewoon als t is.

sayuri ben het helemaal met je eens. Soms lijkt het idee me leuk/gezellig. Maar als ik dan op zondagochtend jengelende kinderen hoor denk ik echt my god. Of als mn manager ineens een belangrijke meeting met een klant verlaat " peuter is ziek". Denk ik pff tjongejonge.

Bacio schreef:Ik snap het nooit dat mensen zeggen: als mensen bewust geen kinderen willen. Hoezo bewust? Ik heb nu geen kinderen. Lijkt me eerder dat je bewust wel kinderen krijgt, dan niet. Om geen kinderen te krijgen hoef je geen beslissing te maken, dan blijft t leven gewoon als t is.

Om geen kinderen te krijgen, kies je voor anticonceptie of geen seks (die laatste optie lijkt me lastiger ). Ik vind dus wel dat je bewust kiest om geen kinderen te krijgen, anders tref je die maatregelen niet.

Joan schreef:

Bacio schreef:Ik snap het nooit dat mensen zeggen: als mensen bewust geen kinderen willen. Hoezo bewust? Ik heb nu geen kinderen. Lijkt me eerder dat je bewust wel kinderen krijgt, dan niet. Om geen kinderen te krijgen hoef je geen beslissing te maken, dan blijft t leven gewoon als t is.

Om geen kinderen te krijgen, kies je voor anticonceptie of geen seks (die laatste optie lijkt me lastiger). Ik vind dus wel dat je bewust kiest om geen kinderen te krijgen, anders neem je die maatregelen niet.

Je neemt al anticonceptie sinds je 16e (vaak). Je stopt met anticonceptie om kinderen te krijgen (bewuste handeling). Je blijft doorgaan zoals je leeft (met anticonceptie, dus geen bewuste handeling). Het was immers altijd al zo.

Bacio schreef:

Joan schreef:

Bacio schreef:Ik snap het nooit dat mensen zeggen: als mensen bewust geen kinderen willen. Hoezo bewust? Ik heb nu geen kinderen. Lijkt me eerder dat je bewust wel kinderen krijgt, dan niet. Om geen kinderen te krijgen hoef je geen beslissing te maken, dan blijft t leven gewoon als t is.

Om geen kinderen te krijgen, kies je voor anticonceptie of geen seks (die laatste optie lijkt me lastiger). Ik vind dus wel dat je bewust kiest om geen kinderen te krijgen, anders neem je die maatregelen niet.

Je neemt al anticonceptie sinds je 16e (vaak). Je stopt met anticonceptie om kinderen te krijgen (bewuste handeling). Je blijft doorgaan zoals je leeft (met anticonceptie, dus geen bewuste handeling). Het was immers altijd al zo.

Ik vind de keuze om aan anticonceptie te blijven net zo'n bewuste handeling als stoppen met de pil. Daarin verschillen we denk ik van mening.

Het is dan toch allebei een keus? Wel of niet?

Joan dat denk ik ook. Ik denk dat als je niet stopt met anticonceptie je niet bewust voor kinderloosheid kiest. Ik denk dat veel mensen geen beslissing durven maken. Althans al ik naar mezelf kijk zit ik in tweestrijd, de tweestrijd waar we het eerder over hadden. Dan denk ik ach ja ik ben nog jong, we zien wel. Totdat je op een ochtend wakker wordt en 39 bent. Dan moet je pas echt belissen en dan maak je pas bewust een keuze (vind ik).
Ik wil nog even aangeven dat ik niet zeg dat jouw mening niet klopt, maar als ik naar mezelf kijk zie ik dat op deze manier.

Ik snap wel wat jij bedoelt nu, in jouw situatie. Voor mij is het anders. Ik kies de pil omdat ik absoluut niet zwanger wil worden en zoals ik dat nu zie, ook niet in de toekomst. Voor mij is anticonceptie dus wel een bewuste keus.