Als je (nog) geen kinderwens hebt..

strawberry schreef:

Susan schreef:Ik vind het één niet egoïstischer dan het andere. Je kiest voor kinderen omdat je dat zelf wil, je kiest niet voor kinderen omdat je dat niet wil. Eigenlijk vind ik het allebei niet egoïstisch, je benadeelt er - onder normale omstandigheden - niemand mee.

Ik ben het wel met je eens hoor, maar als mensen je egoistisch gaan noemen omdat je geen kinderen wil, dan maak ik de vergelijking met dat je voor kinderen kiest omdat je dat zelf wil. In dat opzicht vind ik dat egoistischer als dat je er bewust voor kiest om ze niet te krijgen.

In principe is het wel egoistisch vind ik, om kinderen te 'nemen'. Zij kiezen er niet voor om geboren te worden.

Carrie schreef:

strawberry schreef:

Susan schreef:Ik vind het één niet egoïstischer dan het andere. Je kiest voor kinderen omdat je dat zelf wil, je kiest niet voor kinderen omdat je dat niet wil. Eigenlijk vind ik het allebei niet egoïstisch, je benadeelt er - onder normale omstandigheden - niemand mee.

Ik ben het wel met je eens hoor, maar als mensen je egoistisch gaan noemen omdat je geen kinderen wil, dan maak ik de vergelijking met dat je voor kinderen kiest omdat je dat zelf wil. In dat opzicht vind ik dat egoistischer als dat je er bewust voor kiest om ze niet te krijgen.

In principe is het wel egoistisch vind ik, om kinderen te 'nemen'. Zij kiezen er niet voor om geboren te worden.

Ja klopt, mensen die juist niet voor kinderen kiezen kun je vind ik ook helemaal niet egoistish noemen. Kinderen neem je nog altijd omdat je die zelf wil, niet omdat die kinderen zo graag geboren willen worden.

Carrie schreef:In principe is het wel egoistisch vind ik, om kinderen te 'nemen'. Zij kiezen er niet voor om geboren te worden.

Dat hangt er denk ik maar net van af of je het leven vooral als een last of als een zegen ziet.

Ik vind het overigens belachelijk als mensen commentaar geven op het ontbreken van een kinderwens. Je hebt het gevoel kinderen te willen of je hebt het niet, klaar. Daar valt ook niet tegenop te argumenteren met dingen als het is toch zo mooi! Net zoals dat ik het niet op prijs had gesteld als iemand me van mijn kinderwens af had willen praten met argumenten over poepluiers.

Nee, ik vind dat onzin, egoïstisch vind ik een vrij krachtige term waarmee je een keuze onderscheidt die meer dan gemiddeld draait om iemands eigenbelang, ten koste van het belang van een ander. Dat geldt in mijn ogen niet voor 'gewoon' kinderen krijgen, wel voor bijvoorbeeld kinderen krijgen terwijl je weet dat je partner ze niet wil door stiekem met anticonceptie te stoppen, of koste wat het kost een kind op de wereld zetten als je weet dat dat kind daarmee benadeeld wordt, bijvoorbeeld omdat je niet in staat bent om goed voor dat kind te zorgen. Als je normale, veelvoorkomende keuzes als kinderen krijgen als egoïstisch gaat bestempelen dan wordt de betekenis van het begrip egoïsme daarmee ook wel erg zwak.

Het wordt wel geregeld aan mij gevraagd, maar ik heb niet het gevoel dat ik me moet verdedigen als ik zeg dat ik ze nog niet wil. Krijg er nooit negatieve reacties op in ieder geval.

Ik zit sowieso niet in de levensfase voor kinderen, dus daar krijg ik nooit rare reacties op. Wat ik wel vaak hoor is dat mensen het stom vinden dat ik jeug.dstudies doe, en misschien ort.hoped.agogiek wil gaan doen, als ik zelf niets met kinderen heb. Het lijkt me werkelijk verschrikkelijk om bijvoorbeeld kleuterjuf te zijn, of op een kinderdagverblijf te werken, en op dit moment lijkt het me ook verschrikkelijk om moeder te zijn, maar ik vind kinderen en jongeren wel een interessant studieobject. En ik kijk er nu al naar uit dat ik tante word, ook al ga ik niet oppassen of iets dergelijks.

Wij krijgen ook vaak genoeg de vraag of we kinderen willen of (erger nog) waarom we nog geen kinderen hebben. Eerder had ik totaal geen kinderwens en zei ik dat dan ook. Dat heb ik meermaals moeten verdedigen. Inmiddels begint het wel wat te kriebelen hier, maar dat vertel ik niet aan de mensen die deze vragen stellen, ik weet bijna zeker dat ze dan regelmatig gaan vragen of het al gelukt is.

Wat betreft egoistme ben ik het volledig met Susan eens.

Ik zeg het al mijn hele leven dat ik geen kinderen wil... En inderdaad ik kreeg altijd reacties als,, oohhhh dat komt nog wel! Je bent nog zooo jong! Vreselijk. Ik ben bijna 30 en ik wil nog steeds niet. Wie weet ooit, ik heb alleen een vriend die 5 jaar jonger is, die wel kinderen wilt. 1 van ons zou van gedachten moeten gaan veranderen in de toekomst. Hij wilt sowieso nog niet dus ik vind het te vroeg om daar mijn relatie met hem te moeten verbreken, je weet nooit hoe het loopt.

Katrien schreef:Wij krijgen ook vaak genoeg de vraag of we kinderen willen of (erger nog) waarom we nog geen kinderen hebben. Eerder had ik totaal geen kinderwens en zei ik dat dan ook. Dat heb ik meermaals moeten verdedigen. Inmiddels begint het wel wat te kriebelen hier, maar dat vertel ik niet aan de mensen die deze vragen stellen, ik weet bijna zeker dat ze dan regelmatig gaan vragen of het al gelukt is.

Dit had ik kunnen typen. Bij mij is het precies zo.
Vooral wanneer mensen horen dat we getrouwd zijn, volgt daarop vrijwel meteen: 'en kinderen?' Echt van ie-der-een! Variërend van mensen die me nauwelijks kennen tot veelzeggende blikken en opmerkingen van mijn moeder.
Word er zo moe van!

Schaapke schreef:

Katrien schreef:Wij krijgen ook vaak genoeg de vraag of we kinderen willen of (erger nog) waarom we nog geen kinderen hebben. Eerder had ik totaal geen kinderwens en zei ik dat dan ook. Dat heb ik meermaals moeten verdedigen. Inmiddels begint het wel wat te kriebelen hier, maar dat vertel ik niet aan de mensen die deze vragen stellen, ik weet bijna zeker dat ze dan regelmatig gaan vragen of het al gelukt is.

Dit had ik kunnen typen. Bij mij is het precies zo.
Vooral wanneer mensen horen dat we getrouwd zijn, volgt daarop vrijwel meteen: 'en kinderen?' Echt van ie-der-een! Variërend van mensen die me nauwelijks kennen tot veelzeggende blikken en opmerkingen van mijn moeder.
Word er zo moe van!

Irritant he? Laatst moest ik een dagje op een andere locatie dan normaal. Na een paar uurtjes kreeg ik al de vraag (van een collega die ik nog nooit gezien of gesproken had) of het een bewuste keuze is dat ik geen kinderen heb... Ik snap echt niet dat je dat durft te vragen aan iemand die je net een paar uur kent.

SuperGrover schreef:Ik zit sowieso niet in de levensfase voor kinderen, dus daar krijg ik nooit rare reacties op. Wat ik wel vaak hoor is dat mensen het stom vinden dat ik jeug.dstudies doe, en misschien ort.hoped.agogiek wil gaan doen, als ik zelf niets met kinderen heb. Het lijkt me werkelijk verschrikkelijk om bijvoorbeeld kleuterjuf te zijn, of op een kinderdagverblijf te werken, en op dit moment lijkt het me ook verschrikkelijk om moeder te zijn, maar ik vind kinderen en jongeren wel een interessant studieobject. En ik kijk er nu al naar uit dat ik tante word, ook al ga ik niet oppassen of iets dergelijks.

Dit is een beetje off-topic, maar ik vind het zelf wel vervelend als ik teveel het gevoel krijg dat hulpverleners mijn zoontje als 'interessant studieobject' zien, ik vind betrokkenheid en inlevingsvermogen wel heel belangrijk. Nu is dat op het eerste gezicht niet altijd goed in te schatten en natuurlijk is het voor professionals ook gewoon werk en is het anders dan voor ons, maar 'interessant studieobject' klinkt wel onprettig.

Ik weet nog niet of ik kinderen wil. Maar ik heb ook wel eens de opmerking gekregen dat ik mijn moeder haar oma-wens ontnam. Nou ik viel bijna stijl acterover. Dus ik moet kiezen voor kinderen voor mijn moeder??
Ik werk ook met kinderen (kdv + gehandicaptenzorg) en daarom vinden veel mensen ook dat ik wel kinderen wil, want ik werk toch graag met kinderen, dan wil je ze zelf vast ook wel.

1 voordeel wat ik nog wel heb, ik ben 28 en nog vrijgezel, dus ik krijg niet allerlei opmerkingen zoals vriendinnen die net getrouwd zijn of samenwonen wel krijgen. Of ze al bijna zwanger zijn, wanneer ze eraan gaan beginnen. Ik vind dat zo persoonlijk, voor hetzelfde geld zijn ze al jaren bezig en lukt het niet.

Ik heb ook geen kinderwens, nooit gehad ook. Mijn vriend heeft dit ook. De kans dat hier ooit kinderen komen is dus klein. Mijn ouders weten al heel wat jaartjes hoe ik erover denk, dus ze hebben er ook absoluut geen verwachtingen meer van. Bij vrienden, familie, kennissen etc ligt dit anders. Er wordt gezegd dat we ongelijk hebben, dat het gevoel nog komt etc. Heel vervelend vind ik dat. Hierdoor vermijd ik het onderwerp eigenlijk altijd.

Susan schreef:

SuperGrover schreef:Ik zit sowieso niet in de levensfase voor kinderen, dus daar krijg ik nooit rare reacties op. Wat ik wel vaak hoor is dat mensen het stom vinden dat ik jeug.dstudies doe, en misschien ort.hoped.agogiek wil gaan doen, als ik zelf niets met kinderen heb. Het lijkt me werkelijk verschrikkelijk om bijvoorbeeld kleuterjuf te zijn, of op een kinderdagverblijf te werken, en op dit moment lijkt het me ook verschrikkelijk om moeder te zijn, maar ik vind kinderen en jongeren wel een interessant studieobject. En ik kijk er nu al naar uit dat ik tante word, ook al ga ik niet oppassen of iets dergelijks.

Dit is een beetje off-topic, maar ik vind het zelf wel vervelend als ik teveel het gevoel krijg dat hulpverleners mijn zoontje als 'interessant studieobject' zien, ik vind betrokkenheid en inlevingsvermogen wel heel belangrijk. Nu is dat op het eerste gezicht niet altijd goed in te schatten en natuurlijk is het voor professionals ook gewoon werk en is het anders dan voor ons, maar 'interessant studieobject' klinkt wel onprettig.

Ik begrijp dat jij met je zoontje veel te maken hebt met jeugdhulpverleners en orth.opeda.gogen en dat je zoiets daarom al snel betrekt op je eigen situatie. Maar dat is dus absoluut niet wat ik bedoel. Ik heb weinig met kinderen, ik heb geen natuurlijk gevoel voor hoe je omgaat met kinderen, wat de meeste vrouwen wel hebben. Daarom wil ik ook geen beroep waarin je rechtstreeks met kinderen werkt, dus niet als kleuterjuf, maar ook niet als hulpverlener. Wat ik bedoel te zeggen met kinderen en jongeren als interessant studieobject, is dat ik het heel interessant vind om te leren over kinderen/jongeren, hun ontwikkeling en wat daarin kan afwijken. Ik heb een grote interesse in kinderen en jeugd als onderwerp, maar zeker bij kinderen, dus niet om er rechtstreeks mee te werken. Ik zou graag diagnostiek bijvoorbeeld willen doen, of behandelingen coördineren (dus niet zelf uitvoeren, maar leidinggevende/beleidsfunctie), of onderzoek doen naar/met kinderen en jongeren.

En het is eigenlijk helemaal niet zo off-topic, in die zin dat ik nu het gevoel krijg uit te moeten leggen waarom ik me interesseer voor thema's rondom jeugd, maar niet iets wil/heb met kinderen an sich. Ik snap dat je het zo niet bedoelt, en dat ik dit niet hoef uit te leggen, maar ik wil jou niet het gevoel geven dat ik jouw kind indirect beledig ofzo.

Ik voel me niet beledigd hoor, jouw reactie raakt mij verder niet persoonlijk, het is alleen wel eens voorgekomen dat ik het gevoel had dat mijn zoontje een interessante casus was en dat vond ik op dat moment niet fijn. Het heeft ook wel een andere kant, want het heeft ook een prettige kant als iemand objectief en tegelijk diepgaand naar de situatie kan kijken, alleen tijdens gesprekken die jou als ouder heel zwaar emotioneel zijn kan het wel eens wat moeilijk zijn als iemand zich te zakelijk opstelt.

Nee oké, dat kan ik me goed voorstellen. Als goede hulpverlener moet je een balans zien te vinden tussen empathisch reageren enerzijds en professioneel en objectief zijn anderzijds. Ik denk niet dat ik daar goed in zou zijn, nog een reden voor mij om geen hulpverlener te worden (ik zou waarschijnlijk te emotioneel raken en mee gaan huilen, dat is toch wel de allerslechtste hulpverlener aller tijden).

Susan schreef:Nee, ik vind dat onzin, egoïstisch vind ik een vrij krachtige term waarmee je een keuze onderscheidt die meer dan gemiddeld draait om iemands eigenbelang, ten koste van het belang van een ander. Dat geldt in mijn ogen niet voor 'gewoon' kinderen krijgen, wel voor bijvoorbeeld kinderen krijgen terwijl je weet dat je partner ze niet wil door stiekem met anticonceptie te stoppen, of koste wat het kost een kind op de wereld zetten als je weet dat dat kind daarmee benadeeld wordt, bijvoorbeeld omdat je niet in staat bent om goed voor dat kind te zorgen. Als je normale, veelvoorkomende keuzes als kinderen krijgen als egoïstisch gaat bestempelen dan wordt de betekenis van het begrip egoïsme daarmee ook wel erg zwak.

Vind ik niet. Ik vind het egoistisch (ik wil zelf ook kinderen hoor).

Er zijn genoeg kinderen op de wereld die geadopteerd kunnen worden. Maar wil willen 'allemaal' zo nodig onze eigen genen doorgeven, terwijl er genoeg kinderen op de wereld zijn zonder moeder en gezin.

Carrie schreef:

Susan schreef:Nee, ik vind dat onzin, egoïstisch vind ik een vrij krachtige term waarmee je een keuze onderscheidt die meer dan gemiddeld draait om iemands eigenbelang, ten koste van het belang van een ander. Dat geldt in mijn ogen niet voor 'gewoon' kinderen krijgen, wel voor bijvoorbeeld kinderen krijgen terwijl je weet dat je partner ze niet wil door stiekem met anticonceptie te stoppen, of koste wat het kost een kind op de wereld zetten als je weet dat dat kind daarmee benadeeld wordt, bijvoorbeeld omdat je niet in staat bent om goed voor dat kind te zorgen. Als je normale, veelvoorkomende keuzes als kinderen krijgen als egoïstisch gaat bestempelen dan wordt de betekenis van het begrip egoïsme daarmee ook wel erg zwak.

Vind ik niet. Ik vind het egoistisch (ik wil zelf ook kinderen hoor).

Er zijn genoeg kinderen op de wereld die geadopteerd kunnen worden. Maar wil willen 'allemaal' zo nodig onze eigen genen doorgeven, terwijl er genoeg kinderen op de wereld zijn zonder moeder en gezin.

Ja, en heb je wel eens naar alle eisen voor adoptie gekeken? Daar voldoet maar een zéér klein deel van de bevolking aan. Dus het willen adopteren en kunnen staat heel ver van elkaar.

Dat er genoeg kinderen zonder gezin zijn wil niet zeggen dat wij die kinderen hier ook allemaal in ons gezin op kunnen nemen. Er zijn juist steeds minder adoptiekinderen beschikbaar - er zijn véél meer ouders die willen adopteren dan kinderen die geadopteerd kunnen worden. Juist de enorme vraag naar adoptiekinderen werkt illegale praktijken in de hand, zoals ontvoering en kinderhandel.

Paper Crown schreef:

Ja, en heb je wel eens naar alle eisen voor adoptie gekeken? Daar voldoet maar een zéér klein deel van de bevolking aan. Dus het willen adopteren en kunnen staat heel ver van elkaar.

Ook dat.

Daarbij vind ik dat adoptie een heel bewuste keuze moet zijn. Adoptie is niet de norm, je kunt niet zeggen dat iemand die een andere keuze maakt egoïstisch is. Op dat moment is het niet meer een bewuste keuze, maar een soort norm. Daarbij, je bent in mijn ogen egoïstisch als je ZELF een keuze maakt waarmee je anderen benadeelt voor je eigen gewin, niet als je je niet vrijwillig opwerpt voor iemand die op dat moment al benadeeld is buiten jouw schuld om. Ik vind dat laatste echt de omgekeerde wereld.

Bij de IVF kliniek kon je er veel over vinden. Ik meen gelezen te hebben dat ong. 80% van de stellen aan adoptie gaat denken als blijkt dat kinderen krijgen van hunzelf niet lukt.

Ik vind kinderen willen niet egoistisch, ik vind het niet willen van kinderen ook tegennatuurlijk. Wat niet wil zeggen dat als je geen kinderen wil, je abnormaal bent hoor. Kunnen tal van factoren zijn waarom iemand geen kinderen wil. Maar dat zijn doorgaans ook niet de mensen die zullen adopteren.

Een vriendin van mij (met hele sterke kinderwens) heeft ook wel eens gezegd dat ze het egoïstisch vind als mensen GEEN kinderen willen. Het kwam ter sprake toen een andere vriendin vertelde dat ze dus geen kinderwens had. Ik vond dat toen zo gek, hoe kan het nou egoïstisch zijn om niet voor kinderen te kiezen? De motivatie van mijn vriendin was dat mensen die niet voor kinderen kiezen teveel met zichzelf en hun eigen geluk bezig zijn, en het daardoor niet kunnen opbrengen om tijd en ruimte in hun leven te maken voor een kindje. Ergens begrijp ik wel wat zij bedoelt, maar juist om die reden vind ik het dan weer NIET egoïstisch om geen kinderen te nemen. Als je er geen tijd en ruimte voor wilt maken is het juist goed dat je niet voor een kindje kiest toch?

Ik denk dat het teveel van omstandigheden van het geval afhangt. Mijn stiefvader vind zijn eigen karakter niet mooi (even simpel gezegd, daar speelt natuurlijk meer) en wilde bewust geen kinderen van zichzelf omdat hij bang was dat zijn kinderen zijn karakter zouden krijgen. Dat kun je dan toch moeilijk een egoïstische keuze vinden.

(laatste alinea niet qouten)

Paper Crown schreef:Kunnen tal van factoren zijn waarom iemand geen kinderen wil. Maar dat zijn doorgaans ook niet de mensen die zullen adopteren.

Klopt, want ook als je adopteert krijg je een kind, alleen op een andere manier.

Het lijkt mij ook een stuk beter om te adopteren vanuit je eigen kinderwens dan vanuit een soort idealisme. Ik heb wel eens gelezen over iemand die helemaal geen kinderen wilde, maar wel wilde adopteren, puur om een kind te redden, dat lijkt me vreselijk voor dat kind. Dan kun je nog eens je hele leven dankbaar zijn dat iemand zo nobel is geweest om je te redden. Mensen die adopteren omdat ze graag een kind willen zijn zelf dankbaar dat hun adoptiekind bij ze is, dat lijkt me een veel prettiger uitgangspunt, dat je ouders zélf niets liever wilden dan jouw komst.

Ik merk het nu nog niet zo in mijn omgeving. Daarnaast vind ik het ieder voor zich. Ik kan me voorstellen dat je moe wordt als je om die redenen telkens weer moet staan te verdedigen.

Ik denk niet dat het verschil moet maken, hoewel dat ik de praktijk natuurlijk wel vaak zo werkt. Maar al wil je zelf geen kinderen baren zoals Susan het omschrijft, lijkt mij niet dat een kind daar hinder van moet ondervinden. De genetische verbinding is geen vereiste om te investeren in een kind. Het enige wat nodig is, is dat je de ouder/verzorger bent van dat kind. Mijn katten zijn niet genetisch gerelateerd aan mij, maar toch 'investeer' ik in ze. En dat geldt voor een geadopteerd kind alleen maar nog meer. Je raakt er gewoon gehecht aan en houdt van ze; of ze nou je biologische kinderen zijn of niet.
Kort samengevat zijn er naar mijn mening meerdere redenen om te adopteren. Daar tegenover staat slechts 1 drogreden zijnde het doorgeven van de genen. Ik vind het belangrijker om je normen en waarden door te kunnen geven. En liefde.

Ik krijg dat SPAN niet weg, weet niet waarom dat er staat. Misschien omdat ik het eerst in Outlook type.

</SPAN>