Pfff, heftige dag! (update pag. 10)

Sterkte!

Bluh, thanks kon wel weer even wat knuffels gebruiken. Mijn man had een nogal grote dip vandaag, volgens mij niks ernstigs hoor. Maar hij was heel sip, moe en slapjes. Hij wilde niks, geen knuffel, geen zoen, niet praten niet dat ik bleef, niet dat ik weg ging, en uiteindelijk moest ik weg want hij wilde slapen.
Hij word ook heel erg chagrijnig van een kamergenoot van hem die keihard met haar rotstem maar blijft zaniken over van alles en nog wat wat er niet goed is, zelfs ik word er helemaal akelig van in die paar uurtjes dat ik er ben. En het helpt ook niet dat ze zijn bloeddruk en hartslag heel laag houden en hij continue dorst heeft maar niet zo veel mag drinken. Kortom, hij heeft er schoon genoeg van. Ik hoop dat hij een paar uurtjes slaapt en me vanavond iets opgewekter nog even opbelt want dat zou mijn nachtrust ook wel ten goede komen.

Wat rot dat ie nu weer even zo'n dipje heeft. het is natuurlijk ook frustrerend voor jullie beide dat hij niet gewoon lekker thuis kan zijn. Dan lig je al in een vreemd bed en dan nog met vreemden om je heen ook. die ook nog niet eens leuk zijn.
En ook voor jou is het maar niks natuurlijk, veel alleen thuis. Je weet het hè, ik woon dichtbij, ben zo bij je

Pompoen schreef:
Oh hij word wel echt helemaal gek van het op zaal liggen. Er ligt een oude dame die noemt hij Eucalypta, .

Mermaid schreef:Wat rot dat ie nu weer even zo'n dipje heeft. het is natuurlijk ook frustrerend voor jullie beide dat hij niet gewoon lekker thuis kan zijn. Dan lig je al in een vreemd bed en dan nog met vreemden om je heen ook. die ook nog niet eens leuk zijn.
En ook voor jou is het maar niks natuurlijk, veel alleen thuis. Je weet het hè, ik woon dichtbij, ben zo bij je

Ja, ik weet het, ik ga daar absoluut nog een keer gebruik van maken, ben alleen aardig voorzien momenteel en ik merk dat ik juist zelf ook behoefte heb aan af en toe wat rust. Maar er zijn ook momenten dat ik liever afleiding heb.

@Eucalypta, ja haha, erg he, maar hij kent jóu niet, hij kent alleen Eucalypta van Paulus, die doet hij altijd na: "Zooooo Paulussiee" (met krakerige stem). Maar nu ligt hij dus op de kamer met een ontzettend(e) oude vrouw met een bos warrig wit haar en een kromme neus en haar stem is zo naar krakerig doordringend en niets is goed genoeg en ze wijst alles af en ze klaagt en klaagt en klaagt en dat op volume 10 in plaats van 2 dus je kunt je er nauwelijks voor afsluiten... Echt een heks.

Oh, dat is zó erg.

Ziekenhuizen zijn sowieso een ramp als het gaat om medepatienten. Bij mijn amandeloperatie had ik een mevrouw tegenover me die vond het maar ongezellig dat ik niet kletste en veel op mijn telefoon bezig was. Dat was asociaal vond ze, mensen die maar op hun telefoon aan het spelen waren. Eh, ja, sorry, mijn amandelen zijn er net uit gehaald, ik kan nauwelijks praten... ik lig hier ook niet voor de gezelligheid en ik ben gewoon beleefd. Maar lange gesprekken zijn niet echt een optie.

En toen ik in het ziekenhuis lag van mijn zwangerschap kwam er een buitenlandse vrouw op mijn kamer, haar man liet hun kind de hele dag bij haar achter (terwijl ze met gebroken vliezen bij 22 weken in het ziekenhuis lag en rust moest houden), want het kind was háár verantwoordelijkheid, hij weigerde om tijdens de rusturen te vertrekken (en ik moest echt slapen dan) en de hele familie heeft stampij lopen maken omdat ze op een zaal moest liggen en niet een kamer alleen kreeg, dat vonden ze niet kunnen. Toen werk ik héél ziek en werd ik vanwege het feit dat ik aan allerlei apparatuur moest op een kamer alleen, halsoverkop. Kregen de zusters commentaar van die vrouw en haar hele familie, dat ze het níet vonden kunnen dat ik wél een kamer alleen kreeg (dat waren een soort highcare kamers, voor ernstige gevallen)

Zo, irritant, mensen in ziekenhuizen

Maar nog even

Probeer goed voor jezelf te zorgen. Het is allemaal niet niets zeg.

Wat heftig zeg! Heel veel sterkte!

Ja, het is niet alsof je er nou echt van opknapt om daar te liggen...zeker niet met van die ouwe jeuzels zoals mijn man ze noemt. Overal bejaarden en de een klaagt nog harder dan de ander . Maar goed ik denk dat als die dame maandag inderdaad naar huis mag zoals ze zelf dacht het al een heel stuk opklaart in de zaal. Maar we vonden de hartbewaking eigenlijk fijner . Ook erg eigenlijk, maar ja daar was gewoon meer aandacht voor details, de kamers waren kleiner (2-persoons) en daar mocht ik bij hem wanneer ik wilde. Maar goed ik ben wel blij dat hij daar nu niet meer ligt natuurlijk.

Maar jemig, zo'n vrouw met zo'n familie, verschrikkelijk en je kunt er zo weinig tegen doen ook! Verpleging grijpt sowieso bijna nooit in, die laten gewoon alles en iedereen in hun waarde zo veel mogelijk, soms een beetje te veel dus eigenlijk naar mijn zin.

Ik ging trouwens vanmiddag googelen wat voor operaties er allemaal zijn in zijn geval...dat had ik ook beter niet kunnen doen, ik zat bijna te huilen, terwijl ik echt graag op het ergste voorbereid ben normaal en dat dan ook wel kan hebben.

Dank jullie voor de knuffels! Vanavond eet ik een pizza en cherrytomaatjes, niet echt gezond, maar ik wil ook niet elke avond voor mezelf koken. Morgen komt mijn zusje koken en overmorgen zal ik voor mezelf dan weer een maaltje in elkaar flansen. En ik ga vanavond maar eens vroeg naar bed, hopen dat ik een beetje slapen kan dan.

Nog even een ! Ik denk regelmatig aan jullie, het is niet niks.

Ah alleen al na het lezen kan ik die vrouw op zijn kamer wel wat doen!! Lijkt me ook niet goed voor zijn bloeddruk en humeur zo'n sirene. Hopelijk hoeft hij niet te lang meer de kamer met haar te delen.

Sterkte nogmaals. En mij mag je ook bellen als ik kan helpen of voor afleiding, doe ik graag!

Je doet het goed meid! Goed voor jezelf zorgen is nu het beste wat je kan doen, ik hoop dat je een beetje kan slapen!

Pompoen; allemaal zo herkenbaar. Die dipjes, het gedoe rondom je zwangerschap, de ergernissen van medepatiënten. Manlief lag ook bijna 6 weken lang op kamers met allemaal van die vreselijke mensen, iemand die continue slangen kapot trok waardoor dat alarm weer afging etc etc.

Het enige 'leuke' was dat, ik was natuurlijk veel verder zwanger en ben uiteindelijk bevallen in het ziekenhuis, dat toen ze manlief dus gingen ophalen van zijn kamer ze hem allemaal succes wensten, daarna toen hij terugkwam (en R dus geboren was) kreeg hij een applaus en een klein cadeautje.

Denk idd goed aan jezelf al kan je kindje in de buik veel hebben en moet je je niet schuldig voelen naar je kindje toe.

Heel veel succes tijdens deze tijd.

Printje schreef:Pompoen; allemaal zo herkenbaar. Die dipjes, het gedoe rondom je zwangerschap, de ergernissen van medepatiënten. Manlief lag ook bijna 6 weken lang op kamers met allemaal van die vreselijke mensen, iemand die continue slangen kapot trok waardoor dat alarm weer afging etc etc.

Het enige 'leuke' was dat, ik was natuurlijk veel verder zwanger en ben uiteindelijk bevallen in het ziekenhuis, dat toen ze manlief dus gingen ophalen van zijn kamer ze hem allemaal succes wensten, daarna toen hij terugkwam (en R dus geboren was) kreeg hij een applaus en een klein cadeautje.

Denk idd goed aan jezelf al kan je kindje in de buik veel hebben en moet je je niet schuldig voelen naar je kindje toe.

Heel veel succes tijdens deze tijd.

Vond jij het niet loeizwaar om dan steeds naar hem toe te gaan? En konden jullie nog een beetje 'genieten' van het feit dat je zwanger was of overschaduwde zijn ziekte alles een beetje?
Ik doe gewoon hard mijn best om het beste te doen voor mijn kindje, meer kan ik ook niet doen. Maar ik merk dat dat voor mij ook wel goed is, ik ben normaal veel eigenwijzer en accepteer veel minder snel hulp en luister veel minder goed naar mijn lijf. Dus wat dat betreft is de zwangerschap eigenlijk ook wel een soort zegen en ook omdat mijn man zich vast heeft voorgenomen dat hij wil vechten, o.a. voor dit kleintje! De laatste echofoto hangt boven zijn bed op het prikbord, heb ik daar eigenhandig opgehangen, hij had hem al in zijn laatje, maar ik vind het wel fijn als ik daar ben om er af en toe naar te kijken en eraan herinnerd te worden dat ons ook iets heel moois te wachten staat.

Hoe heb jij het gedaan in die tijd met het huishouden? Kreeg je hulp? Had je thuiszorg of kon je het allemaal zelf nog? En daarna? Hoe heb je dat daarna gedaan? Had je meer kraamhulp?
Ik weet natuurlijk nog helemaal niet hoe dat tegen die tijd gaat zijn, maar het zou zomaar kunnen dat hij dan nog echt herstellende is van de hele mikmak. Ik weet wel dat ík het huishouden nu al niet kan doen, dat kon ik al niet de afgelopen tijd vanwege mijn heup en op het moment dat dat net wat beter ging kreeg ik last van mijn bekken. Maar ik kan dus niet stofzuigen, dweilen (en bukken, tillen etc.) of lang achter elkaar dingen in huis doen en mijn man gaat dat voorlopig ook niet kunnen. Ik hoop eigenlijk dat we gewoon thuiszorg kunnen krijgen, dat zou een hoop zorgen schelen.

Ik ben net uiteindelijk toch maar even naar een feestje gegaan. Ik zat al in mijn luie outfit op de bank bij de tv, maar vond het zo katterig na vanmiddag en toen dacht ik: ach wat, ik ga gewoon even langs. Ik ben ook doodop nu dus ga zo lekker in bed kruipen maar het was wel fijn, het was gewoon lekker feestelijk gezellig, heb lekker gebabbeld over de zwangerschap en er waren ook wel mensen die het wel wisten hoor dus heb ook even een beetje mijn verhaal gedaan, maar daar kwam ik niet voor natuurlijk dus het was heerlijk om gewoon eens even over koetjes en kalfjes te lullen!

Net ff al je updates van hier gelezen, en kan alleen maar zeggen dat je her heel goed doet. Je stelt de juiste prioriteiten, denkt aan jezelf en ook aan zijn Fam. Jullie slaan je er wel door, daar heb ik alle vertrouwen in

Je komt heel sterk over, Pompoen, ik hoop dat je je niet voortdurend heel krampachtig sterk moet houden van jezelf.... Jij mag het ook heel lastig hiermee hebben, zeker tijdens een periode die toch al heel veel verandering teweeg brengt, je eerste zwangerschap. Lijkt me heel naar om dat nu niet echt samen met je man te kunnen beleven maar overschaduwd te zien worden door zijn medische toestand. Ik hoop dat ze jullie snel een duidelijk behandelplan met tijdsschema geven zodat jullie echt weten waar je aan toe bent..

Voor je man hoop ik dat de zeurmensen snel ontslagen worden of overgeplaatst, zodat hij aan zichzelf en zijn rust toekomt, en dat hij goed door alles wat nog komen gaat heenkomt .
Voor jou hoop ik op genoeg rust en heel veel steun vanuit je hele omgeving.

liefs

Pompoen, het is goed dat je er even tussenuit geweest bent hoor. Je kan wel wat afleiding gebruiken in deze heftige tijd

Vandaag toen ik bij mijn man kwam zat hij er weer heel sip bij, mopperdemopper en hij wilde niks. Maar ik had besloten dat als het mocht ik hem even mee naar buiten zou nemen. Hij was niet zo enthousiast maar de verpleegkundige vond het wel een goed plan dus ik heb hem in een rolstoel mee naar buiten gesleept en in de zon gezet. Hij kikkerde er helemaal van op om daar even weg te zijn en daarna hebben we nog even lekker geknuffeld en grapjes gemaakt. En de afgelopen dagen stuurde hij me steeds naar huis omdat hij wilde slapen, maar nu mocht ik eigenlijk niet weg haha.

Ik ben er in ieder geval zelf ook een stuk vrolijker vandaan gekomen en nu staat mijn zusje uitgebreid voor me te koken, dat is wel heel erg fijn!

Oh wat fijn dat jullie een beetje een gezellig bezoekuur hebben gehad. Hele dikke knuffel en eet smakelijk zo!

En wij hebben net gewoon een wijntje op je gedronken, de volgende keer ben je erbij en hopelijk gaat dan alles weer wat beter!

Fijn dat jullie even lekker naar buiten zijn geweest. Daar kun je echt zo van opknappen.

Pompoen; om heel eerlijk te zijn heeft het er idd allemaal voor gezorgd dat ik/wij op die tijd terugkijken als een soort 'zwarte' periode. De laatste weken van mijn zwangerschap, mijn verlof en de bevalling hadden we heel heel anders gezien, maar ja het was niet anders en je sleept jezelf er idd doorheen. Ik heb echt vrijwel niet kunnen genieten van het begin met ons zoontje omdat er nog veel te veel zorgen rondom manlief waren.


Ik herken ook wat je over je man schrijft, mijn man zag het ook regelmatig niet meer zitten maar was helaas niet zo goed op te beuren, hij kon ook niet naar buiten dat scheelde misschien ook.

Verder heb ik idd die tijd als loeizwaar ervaren door alleen maar 2x per dag naar het ziekenhuis te vliegen.

Ik heb extra kraamzorg gekregen, geen thuiszorg. We hadden wel 3-4x per dag hulp voor mijn man dus ik was eerlijk gezegd blij toen iedereen weer weg was, we hadden continue vreemden in ons huis...vreselijk.


Sorry dat het geen positief stukje is maar ik kan het helaas niet mooier maken dan het was, het was een vreselijke tijd.

Dus daarom kan ik me zo goed indenken hoe jij je moet voelen, hele dikke knuffel.

Geeft niet Printje, ik wist al dat jouw verhaal bepaald niet rooskleurig was. Ik zelf heb niet zulke hoge verwachtingen over hoe de zwangerschap zou moeten verlopen of over hoe het had moeten zijn. Ik was daar al niet mee bezig. Ben nu wel bezig met hoe gaat het zijn. Ik kan daar alleen niet mee verder omdat we nog niets weten, dat vind ik wel frustrerend.

Ik kan me trouwens voorstellen dat je gillend gek werd van al die mensen over de vloer. Dat word ik zelfs nu al en dat zijn dan bekenden die ik zelf gevraagd heb te komen... Maar ik ga het toch proberen te regelen dat er thuiszorg komt. Want het scheelt mij gewoon een hoop hoofdbrekens over hoe ik dingen moet gaan oplossen. En die hulp, het is zo stom, je kunt niet zonder, maar je wilt natuurlijk eigenlijk liever niet. Toch probeer ik het allemaal maar gewoon een beetje over me heen te laten komen. Ik kan het niet veranderen, het enige wat ik kan doen is er proberen het beste van te maken.

Ik werd inderdaad echt zo gek van al die mensen die godganse dag, waarvan dus het meeste voor mijn man was. Ikzelf heb geen sec rust gehad, 2 dagen na de bevalling deed ik zelf alweer grote boodschappen omdat ik gek werd thuis. Een doodzieke man, huilende baby en veel te veel mensen om mij heen( die het natuurlijk goed bedoelde maar ik werd er gek van), ik ben mooi boodschappen gaan doen.
We wilden eigenlijk nog heel graag een weekendje weg en dat soort dingen kan ik nog wel jammer vinden dat we dat toen niet hebben kunnen doen, we waren opeens ouders en hebben onze 'samen' tijd niet echt kunnen afsluiten. Het staat er nu zwaarder dan ik bedoel maar opeens was alles zo anders en de tijd voor de bevalling komt nooit meer terug.

Het scheelt natuurlijk dat ik echt in de laatste weken zat, daardoor hadden we in eerste instantie dus nog allemaal plannen wat we samen hadden willen doen maar goed het liep totaal anders...

Maar idd ik zou als ik jou was toch thuiszorg proberen te regelen, ik heb er zelf niet eens aan gedacht toentertijd moet ik zeggen. Is er al enig zicht op wanneer je man naar huis mag?

Ja ergens hebben wij nog wel gewoon tijd natuurlijk, hij heeft ook nog tijd om er bovenop te krabbelen. Maar alles hangt nu af van de operaties die ze willen gaan doen. Als ze zijn aorta grotendeels willen vervangen is hij in april waarschijnlijk nog niet de oude en de komende maanden helemaal nog wel zoet er mee. Als ze minder grote dingen willen doen is dit wellicht minder lang. Maar feitelijk is alles zo onzeker dat ik er niets over kan zeggen. Geen idee wanneer hij naar huis mag.