Ben jij makkelijk emotioneel te krijgen? (heftige tekst!)

Op facebook zag ik het volgende verhaal voorbij komen (let op, de tekst kan al heftig ervaren worden!).
Er onder stonden meerdere reacties van mensen bij wie de tranen over de wangen liepen en er heel erg door geraakt werden.
Ik had dat zelf bij deze tekst totaal weer niet.

Oordeel zelf (nogmaals, let op, de tekst kan heftig zijn, het gaat over abortus):

mama waarom moest ik dood ?

Ongewenst. Hallo allemaal. Ik ben Yentel. Ik ben dan wel niet geboren, maar ik ben wel opgevoed. Yentel is overigens de naam die ik mezelf heb aangemeten; mama heeft niet de moeite genomen me een identiteit te geven.Waar zal ik eens beginnen.. Bij het begin, hoor ik je denken. Kan ik dan horen, vraag je je nu af?Ik heb kunnen horen, ja. Mijn oren waren in week 10 al af! Het is zo bijzonder hoe hard ik groeide, de eerste weken! Van een klompje cellen, een eicel en een zaadcel die zich samenvoegden, zoals twee lichamen in elkaar opgaan tijdens het spel van de intimiteit.. Het was haast romantisch te noemen..! Wat is er van mij geworden? Toen ik in mijn derde week al een klompje cellen was, lag er al zoveel over mij vast! Welke kleur ogen ik zou krijgen, wat de kleur van mijn haar zou zijn. Zelfs dat ik eigenlijk heel intelligent ben, was toen al vastgelegd.Vanaf toen is er heel veel gebeurd. Ik heb die paar cellen vermenigvuldigd tot enkele duizenden cellen. Een deel werd de placenta, maar het grootste deel werd ik. Dat groepje heeft zich lekker genesteld in de baarmoederwand. Week 6; superspannend! Inmiddels zat ik al zes weken in mama's buik. Deze week is er iets heel spannends gebeurd; mijn hartje is gaan kloppen! Ook mijn bloedsomloop werkt, en aan mijn organen werk ik heel hard. Ik voelde me al nét een echt mensje.. Ik ben er nog niet, maar ik werk er hard aan. Er staat me nog een hoop werk te doen!Ik bleef maar groeien, wel één millimeter per dag. In week zes was ik zo groot als de nagel van je pink. Maar in week tien was ik eigenlijk al helemaal compleet! Van top tot teen; zelfs het begin voor mijn melktandjes was er al. Ongelofelijk hè? Maar ik moet eerlijk zeggen; ik ben ook wel een strebertje. Als ik iets wil werk ik er hard voor. Geslacht. Nee, schrik maar niet, ik ben hier nog steeds in leven Week elf, de week waarin ik wist dat ik een meisje was. Wat een ontdekking, wat een geluk. Ik vond het zelf wel leuk. Maar een jongen had ook prima geweest; zolang ik maar gezond was, niet waar? Zwanger. Vanaf de dertiende week kon je aan mama gaan zien dat ze zwanger was. En in week zestien krijg ik nageltjes en zijn mijn stembandjes klaar voor gebruik. Oee, ik kon niet wachten om ze uit te proberen! Lekker jengelen en brabbelen, om mama- en papa's aandacht vragen.. Hoe zou dat zijn? Maar geduld is een schone zaak, ik blijf nog wel even zitten. Nu... ..nu ben ik er niet meer. In mijn enthousiasme voor het leven ben ik vergeten rekening te houden met de dood. Mama en papa wilde mij niet. In week 19, terwijl ik net probeerde aan mijn teentjes te zuigen, ben ik geaborteerd. Mama was te jong, papa wilde feesten. Oud genoeg om onveilige seks te hebben, te jong en onbezonnen om de consequenties ervan te overzien. En nu ben ik dood. Leef ik niet meer. Zonde. Het had zo leuk kunnen worden; ik was al goed op weg...Dank je voor het luisteren naar mijn verhaal. Ik zwaai je nog even uit; ik heb niet voor niets armpjes, handjes, vingertjes en nageltjes gekregen! Tot ziens....!



---
En als dit je niet emotioneel maakt, wat doet dat dan wel?

Ik kan zelf wel geëmotioneerd raken van tv programma's zoals grey's anatomy ofzo. Of wanneer B zichtbaar geniet (maar dat is dan niet van verdrietig natuurlijk).

Dit doet me eerlijk gezegd helemaal niks. Weer zo'n typisch Facebook verhaal.

Wat mij wel wat doet vaak zijn programma's als Over mijn Lijk, dat programma van Anita Witzier waar de zieke een kistje vult voor de nabestaanden. Maar ook programma's als All you need is love kunnen mij soms tot tranen brengen.

Wat een idioot, stemmingmakend en moralistisch verhaal. Bah. 

Ik word er wel emotioneel van, maar meer in de zin van boos en geërgerd dat mensen dat verzinnen, en dat serieus nemen.

Dit maakt mij niet emotioneel. Dit verhaal is zo duidelijk geschreven vanuit de anti-abortus hoek, dat ik er direct doorheen prik. Ik vind het eerder storend, dan dat ik er emotioneel van wordt. Ik heb zelf abortus gepleegd, maar het doet me weinig. Ik ben niet gevoelig voor dit soort overdreven content.

Waar ik wel emotioneel van wordt? Als ik ongesteld ben en iemand doet iets liefs voor me.

Nee dit maakt me niet emotioneel. Ligt er misschien ook aan dat ik nog geen kinderen heb.

Dit doet me eigenlijk niet zo heel erg veel. Het verhaal op zichzelf is wel mooi, maar dat is weer door iemand geschreven die zichzelf graag hoort praten.  En dan heb ik er niet zoveel mee.

Ik kan overal om janken. Van programma's als 'Het spijt me' en 'Hello Goodbye', maar niet om dit soort geschreven teksten.

En in week 19 krijg je niet zomaar meer een abortus ook. 

Daarnaast, ik kan wel een leuk verhaaltje schrijven voor het geval er geen abortus plaatsvindt. 

Mama is altijd weg, ze laat me alleen thuis, vaak 's nachts ook, ik ben groot genoeg zegt ze, ik ben al  6. Want ze wil de kroeg in. Het is wel soms eng alleen thuis. Papa zie ik af en toe, als hij er zin in heeft en als hij een tijdje nuchter genoeg is, volgens mij vindt hij me niet zo lief, want meestal is hij weg. Hij vindt mama ook niet meer lief, hij scheldt vaak op haar.  Mijn mama heeft vaak nieuwe vriendjes, ik moet dan uit de buurt blijven, anders wordt ze boos, en dan slaat ze me.

Dit doet mij helemaal niets en ik heb een abortus in week 14 gehad.

Ik vind het verhaal echt slecht geschreven, heb echt met moeite door moeten lezen en nee... het doet niet zoveel met me.

Nee, dat raakt me dan weer niet. Ik heb wel 's moeten huilen over een 'ik-verhaal' van een hond, die wordt gedumpt als zijn baasje gaat trouwen en kinderen krijgt. Maar verder ben ik niet emotioneel bij FB verhaaltjes.

God, er ging er eentje rond met spelfouten! Bleh. Ik kan wel onwijs emotioneel worden bij reünie programma's. (Soms martel ik mezelf met Youtube filmpjes van terugkerende soldaten enzo)

Ik vind het vooral heel haatdragend en suggestief.

Deze tekst doet me eigenlijk helemaal niets. En gelukkig hebben wij hier in NL ook de kans om voor abortus te kiezen. In veel gevallen is dit ook in het belang van het ongeboren kind. En daar kijken de mensen die zo anti abortus zijn nooit echt naar, zolang het kind maar "leeft".. Dat het vervolgens een enorm kut leven heeft boeit ze dan weer niks...

Het doet mij ook niks.
Soms wordt ik een beetje moe van die lange facebook verhalen. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik moeite had om mijn aandacht erbij te houden tijdens het lezen.

Oh die hele slechte door Google translate gehaalde over drank achter het stuur is ook om te janken, maar dan niet van zieligheid, maar van sneuheid. Eens kijken of ik die kan vinden.

Deze, inclusief bloederige foto van een ongeluk.

Ik ging naar een feestje en herinnerde me wat je zei. Je vroeg me om geen alcohol te drinken, dus ik dronk een Sprite in plaats daarvan. Ik voelde trots op mezelf, zoals u zei dat ik zou moeten voelen. Je zei dat ik niet moest drinken en rijden, in tegenstelling tot wat sommige vrienden me vertellen. Ik maakte een gezonde keuze en uw advies was correct, zoals het altijd is.



Toen het feestje uiteindelijk eindigde, begonnen de mensen te rijden zonder dat ze daartoe in staat waren om dat goed te doen. Ik ging naar mijn auto met de zekerheid dat ik zou terug naar huis in vrede. Ik had nooit gedacht wat mij wachtte, mam. Nu lig ik in de straat en ik hoor dat de politieagent zegt: "Het kind dat dit ongeluk veroorzaakt was dronken". Mam, zijn stem lijkt zo ver weg. Mijn bloed is overal gemorst en ik probeer uit alle macht niet te kreunen. Ik hoor de dokters zeggen: "Dit meisje zal sterven". Ik heb de zekerheid dat de jonge man, die reed op volle snelheid, heeft besloten om te drinken en te rijden, en nu moet ik sterven.




Waarom doen mensen dit, mam, wetende dat dit gaat om vele levens verpesten? De pijn snijdt me als honderd messen. Vertel mijn zus niet te huilen, zeg papa om sterk te zijn. En als ik naar de hemel ga, zal ik alles in de gaten houden voor jullie allemaal. Iemand moet die jongen hebben geleerd dat het verkeerd is om te drinken en rijden. Misschien als zijn ouders hem dat zouden hebben verteld dat ik niet zou sterven nu. Mijn adem wordt steeds zwakker, meer en meer. Mam, dit zijn mijn laatste momenten en ik voel me zo wanhopig. Ik wou dat ik je kon omhelzen moeder, terwijl ik lig hier dood te gaan. Ik wou dat ik je kon vertellen hoeveel ik hou van je, mam. Dus ... Ik. .. hou ...van … je ... vaarwel ... "




~ Deze woorden werden geschreven door een journalist die getuige was van het ongeval. Het meisje, toen ze stierf, zei deze woorden en de journalist schreef ze op ... zeer overweldigd. De journalist begon deze campagne, als je dit leest , klikt u dan op "delen", zodat meer mensen op de hoogte zijn. Daarom heb ik een klein gebaar te vragen, stuur het naar je vrienden, familie en geliefden.




~ AUB wees VERANTWOORDELIJK - Drink niet als je nog gaat rijden!

Het zou je eigen leven zijn die je spaart, of het leven van een geliefde zijn.

Laten we alstublieft ook niet iemand anders die is dronken laten rijden. Bied aan om hen te vervoeren, bel een taxi of een vriend.

Deze vind ik wel heel goed...

Bazinga .....

Hahaha Bazinga!!!  

Bazinga  


Die andere verhaaltjes doen me helemaal niks. Vind ze vooral heel irritant. De mensen die dit soort onzin uit medelijden op Facebook zetten vaak ook  

Wat een achterlijk verhaal over die abortus! Dat doet me helemaal niks, maakt me hooguit een beetje pissig omdat het verhaal zo slecht en IQ-loos geschreven is.

Door dit verhaal raak ik zeker niet emotioneel, nee, dit is gewoon stemmingmakerij en nog slecht geschreven ook. Ik kan sommige dingen wel met tranen in mijn ogen lezen of er nog lang van onder de indruk zijn, maar ik heb het niet heel snel.

Nee. Niks. Een kind kan nog niet zo denken, dus voor mij totaal niet realistisch genoeg om er van onder de indruk te zijn.

Ik vind abortus erg, ik vind het zonde voor het leven dat groeit, maar op deze manier beschreven... Nee.

Nee hoor, doet me niks.

Ik word wel emo bij sommige series, als ik er echt in zit.

Bazinga, om die van jou moest ik wel lachen.

Die andere verhalen roepen alleen maar irritatie op. En dat terwijl ik echt wel snel emotioneel kan zijn.