Biechttopic

weg

Holy shit biechtje, wat een verhaal!
Wat goed dat je hulp hebt gezocht en wat knap dat je het hebt opgeschreven. Dit is de eerste stap naar een compleet nieuw en goed leven. Maar dit gaat wel even tijd kosten zeg, niet te geloven wat jij allemaal hebt meegemaakt!
Hoe gaat het nu met je? Is je leven wat rustiger?

Wat ontzettend verdrietig biechtje. Ik heb het allemaal gelezen. Hoe oud ben je nu (ongeveer, in je twintiger jaren)? En die kamertraining, helpt dat je om zelfstandig te zijn? Krijg je hulp bij het verwerken? Vind je dat je nu de goede kant op gaat?
Kun je nu beter inschatten of mensen goede of slechte intenties hebben?

Hoe oud ben je nu en waar woon je nu? Lukt het je om een normaal leven te leiden? Voel je je nu wel veilig?
Knap hoor om zo'n verhaal op te schrijven, heeft je vast veel moeite en tijd gekost.

Wat een heftig verhaal biechtje. Heel goed van je dat je nu gesprekken hebt met een psycholoog. Hopelijk kun je uiteindelijk alles een plekje geven en een fijn leven opbouwen.

Ik ben zwanger... Op zich niet zo raar. Maar ik heb ik augustus dit jaar een spiraaltje laten zetten. En ben dus toch zwanger. En nu? Mijn relatie situatie is niet bepaald stabiel. Ik heb een vriend, maar hij is jonger, wil geen kinderen en woont nog thuis. Tevens woont hij aan de andere kant van het land.

Daarbij.. Was mijn planning om over een maand te beginnen met school. Argh. Verdomme. Ik ben echt zo verbijsterd, verbouwereerd en geschrokken. Ik dacht alles goed geregeld te hebben met dat spiraaltje. Wil ooit wel kinderen maar nu echt nog niet. Maar na een hoop gelezen te hebben over een abortus is dat ook niet wat ik wil. Dus.. En nu..

Zwanger-biechtje: zo dat is schrikken zeg! Hoe ben je er nu achter gekomen? Wat zegt je vriend ervan?

Zwanger biechtje, ik heb geen oplossing voor je, maar ik wil je wel veel sterkte wensen.

Zwanger biechtje; wat heftig zeg! Ik denk dat je even de tijd moet nemen om na te denken en ik zou ook met je vriend overleggen. Wil hij je helpen of wil hij niks meer met je te maken hebben als je het kind houdt? Kun je het alleen opvoeden, financieel en qua huis en tijd? Heb je hulp van familie? Misschien kun je alsnog je studie gaan volgen?
Als je een beetje een idee hebt van hoe je dingen zou kunnen regelen kun je nadenken of je het kind wil houden of niet.

Wat een lieve reacties, en ik vertel graag het uiteindelijke einde...

Ik ben nu 26 jaar, en ik ben moeder van 2 kinderen.
Heb een leuk huisje en geen schulden , dus eigenlijk alles op een rij.
Heb veel lieve vriendinnen,en ik heb er wel alles aan gedaan om tot hier te komen.

Ik heb een lieve rustige extreem goedaardige man die werkelijk alles voor mij over heeft.
Heb hem ontmoet toen ik net 18 was en we zijn eigenlijk nooit meer bij elkaar weg gegaan.
Hij heeft mij ook incl rugzakje geaccepteerd en ook heeft hij mij aangehoord, tot huilens toe.
Alles kwam er uit, en zelfs nu ik 26 ben en alles redelijk voor elkaar heb , is het er nog steeds aan het uitkomen.

Ik heb op mijn 17de ongeveer voor het eerst leren huilen, het klinkt gek...maar ik deed dat gewoon nooit.
Bijna alsof ik gevoelloos was.
Resultaat daarvan is wel , dat ik nu al jaren uit het niks kan huilen. Om iets moois, of iets geks, of verdrietigs.
Het grijpt me snel aan.

De kamertraining heeft in zoverre geholpen dat elke stap naar voren, er 1 is... Maar het is niet dat dat de verandering was waarmee alles is goedgekomen.
Maar elk goed dingetjes en die waren er niet veel, heeft bijgedragen aan het geluk wat ik nu mag ervaren.

En toch he.... toch voelt het momenteel alsof ik het weer even helemaal niet aankan.
Waarschijnlijk omdat ik nu aan het wroeten ben in het verleden met die nieuwe psycholoog.

Voorheen had ik een kinderpsycholoog, van toen ik 17 was.(en stopte op mijn 23ste) Die heeft mij leren huilen, leren emotie te hebben en te erkennen. En niet te vergeten, om ze te kunnen benoemen en uitleggen .
Hij is heel bijzonder voor mij geweest, heeft zich als een beschermer opgesteld, mij letterlijk gered van het leven toen ik het op wilde geven. En hij heeft mij oprechte waardering gegeven, ik zal dat nooit vergeten.
Ik heb nog steeds contact met hem via email, en hij is bij beide kinderen op kraambezoek geweest, heb ik nog foto s van.
Zal nooit vergeten wat hij voor mij heeft gedaan.
Hij zei altijd hoe bijzonder ik ben, en tig andere complimenten waar ik nog steeds verlegen van wordt als hij ze zegt in de mail. hah

Nu heb ik een psycholoog , omdat ik voel dat ik nog niet klaar ben... en wederom een geweldige man getroffen.
Helemaal mijn type ,en hij voelt mij goed aan!

Nogmaals bedankt dat jullie de moeite hebben genomen te lezen. T is een aardige lap tekst geworden he... hahah.

Ben al eens eerder zwanger geweest (eindigde in miskraam, vlak daarna spiraaltje laten zetten omdat relatie eindigde) en herkende de symptomen. Had met kerstavond een kleine bloeding, helderrood, daarvoor pijnlijke borsten, dus dacht gewoon ongesteld te gaan worden, maar werd het niet. Maar ondertussen wel menstruatiekrampen. Had ik vorige keer ook. Met oud en nieuw ook nog gewoon gedronken, en 's nachts kwam er nog een stel bij die zwanger was. En toen na gaan denken. 2 dagen later een test gedaan.

Tja mijn vriend is heel lief. Maar is ook heel eerlijk dat hij nu nog geen kinderen wil. Ik ook niet nu. Maar hij zegt iig mijn keuze te willen respecteren en zijn verantwoordelijkheid er voor te willen nemen. Maar dat is nu. Hoe denkt hij er over twee weken of over 3 maanden over?

Ik lees overal op internet dat er met een spiraaltje een verhoogde kans op een miskraam is, en hoe moeilijk ook: ik hoop daar op dit moment een klein beetje op aan een kant. Aan de andere kant: ik wil graag ooit kinderen, mijn financiele situatie is op orde. Dus waarom niet? Evt in mijn eentje red ik het ook wel.

Zwanger biechtje...

Kan me voorstellen dat je hiervan schrikt.
Denk er goed over na,je kunt maar 1 keer deze keuze maken en dat moet de best mogelijke voor jou zijn.
Vind het heel vervelend voor je, maar toch ook wel een beetje gefeliciteerd.
Dubbel he.

Misschien is dit hoe het voor jou zou moeten lopen? als je ondanks spiraal zwanger wordt...
Ik zou me trouwens wel echt belazerd voelen , doe je aan anticonceptie...krijg je dit.

Zwanger biechtje, ik ben ook zwanger geraakt ondanks een spiraaltje, terwijl ik in mijn opleiding zat en mijn vriend nog geen jaar kende. Als je me wil pm-en kan dat. Wil niet alles hier neerzetten.

Je spiraaltje zal er uit moeten, en dan heb je inderdaad een verhoogde kans op een miskraam. Normaal zit het spiraaltje onder der vrucht, en dan is die kans dus groter. Bij mij zat hij boven de vrucht, en ik kon kiezen, spiraaltje eruit en vrucht mee laten trekken of spiraaltje laten zitten en zwangerschap uitdragen. Ik heb voor het laatste gekozen.

mzcharlotte schreef:Wat ontzettend verdrietig biechtje.

Kun je nu beter inschatten of mensen goede of slechte intenties hebben?

dit vind ik een interessante vraag...

Ik ben in de loop der jaren wel meer naar mijn gevoel gaan luisteren, maar wat bij mij altijd het probleem is geweest...
is dat ik ondanks mijn sterke intuitie te onzeker was om het toe te passen in het dagelijks leven.
Nu weet ik ,en dat heeft denk ik te maken met een stukje volwassenheid...dat ik eigenlijk 99 % van de tijd heel goed aanvoel hoe en wat. En ik heb moeten beseffen dat ik in gekke situatie s leefde , en niet dat ik als persoon gek was.
Dat heeft even geduurd.

Dus ja, ik denk dat ik nu zoveel beter aanvoel of mensen goede of slechte bedoelingen hebben.
Maar aan de andere kant, ik kijk altijd naar het goede in iemand waardoor ik het slechte soms over het hoofd zie.
dat moet ik nog gaan leren.
Daar ben je tenslotte nooit te oud voor.

En ik sta altijd open voor nieuwe levenslessen..

Marsy28 schreef:Holy shit biechtje, wat een verhaal!
Wat goed dat je hulp hebt gezocht en wat knap dat je het hebt opgeschreven. Dit is de eerste stap naar een compleet nieuw en goed leven. Maar dit gaat wel even tijd kosten zeg, niet te geloven wat jij allemaal hebt meegemaakt!
Hoe gaat het nu met je? Is je leven wat rustiger?

wat zeg je dat mooi, een compleet nieuw en goed leven... Daar teken ik voor !

Laatste biechtje: ik heb alles gelezen en kan alleen maar zeggen dat ik heel veel respect voor je hebt. Je hebt zo in de shit gezeten en toch zit je hier nu, gaat het vrij goed met je en doe je je best om voor jezelf te zorgen. Heel knap! Het is denk ik heel goed om erover te praten, ook met een psycholoog, of desnoods op dit forum . Zodat je die last niet in je eentje hoeft te dragen. Ik wens je echt toe dat je beter met je verleden leert leven!

@ Lange biecht, jeetje wat een heftige jaren heb jij gehad. Maar goed om te lezen dat het nu goed met je gaat en dat je een fijn gezin hebt. Blijf vooral bij een psycholoog praten zolang als je nodig hebt, je komt er wel!

@ Zwanger biechtje, denk er goed over na, sterkte met je keuze!

Biechtje schreef:Zwanger biechtje...

Kan me voorstellen dat je hiervan schrikt.
Denk er goed over na,je kunt maar 1 keer deze keuze maken en dat moet de best mogelijke voor jou zijn.
Vind het heel vervelend voor je, maar toch ook wel een beetje gefeliciteerd.
Dubbel he.

Misschien is dit hoe het voor jou zou moeten lopen? als je ondanks spiraal zwanger wordt...
Ik zou me trouwens wel echt belazerd voelen , doe je aan anticonceptie...krijg je dit.

Graag de volgende keer met je eigen account reageren ipv het biechtaccount.

Lang biechtje, wat een verhaal. En wat heb ik een respect voor je. Ik kreeg echt kippenvel bij het lezen van je verhaal. Wat fijn om te horen dat je een fijne en lieve partner en twee kinderen hebt! En wat goed dat je je hele verhaal hebt opgeschreven en dat je er over kunt praten. Ik wens je heel veel sterkte voor de aankomende periode, en natuurlijk heel veel geluk en gezondheid toe voor jou en je gezin

Eigenlijk durf ik het niet te vertellen. Zelfs niet onder een biechtaccount. Maar ik moet het van me afschrijven. Ook al schaam ik me nog zo verschrikkelijk erg.

Gisteren ben ik met vrienden gaan stappen. Bij thuiskomst zouden we, een vriend en ik, nog een afzakkertje doen. Tijdens een stappen had hij een grove belediging gemaakt tegenover een meisje, waarbij hij impliceerde dat ze voor hoer speelde. Ik wilde het met hem bespreken. Hij ontstak in woede en liep weg. Op het moment dat ik hem tegen wilde houden, sloeg hij mij zo hard, dat ik achterover viel met mijn hoofd tegen de muur. Een gigantische bult. En mijn kont doet zo'n pijn, dat ik nu niet normaal kan zitten.

Ik was zo overstuur dat ik de politie heb gebeld. Gewoon geschrokken, door zo'n domme klap. Ze zijn gekomen, we hebben gepraat en ze zijn weer weggegaan. De vriendschap is over, want ik laat me niet slaan, vooral niet om zoiets doms. Maar ik weet niet wat ik nu nog moet doen. Ik schaam me, omdat dit is gebeurd.... Echt om zoiets kleins....

Maar daar hoef JIJ je toch niet om te schamen?!
Hij moet zich schamen!!!

Eens met Sam, jij moet je echt niet schamen! Wat een L*L..

Inderdaad! Wat is de reden dat jij je schaamt? HIJ zou zich moeten schamen. Ik hoop ook dat hij dat doet.

Ik schaam me, omdat ik het idee heb dat dergelijke zaken mij altijd overkomen. Alsof ik het op mezelf afroep. Alsof ik het verdien.

Verstandelijk weet ik wel wat ik tegen een ander zou zeggen, als de persoon hetzelfde zou zijn overkomen, maar het overkomt een ander niet, het overkomt mij. En daar schaam ik me echt voor.