Biechttopic

HAP kost je overigens 25 euro, ook voor een telefonisch consult.

De HAP bellen vind ik zelf ook iets te ver gaan, het is niet schadelijk toch? Alleen vervelend en vies.

Dat de drogist het ook heeft wist ik niet, gelukkig is er hier in de omgeving wel een koopzondag, ik ga het zo gelijk halen! Bedankt!

Nee hoor, het is niet schadelijk. Alleen heel hinderlijk. En besmettelijk volgens mij, dus goede handhygiëne toepassen!

Ik heb helemaal geen medelijden met mensen die overlijden aan een overdosis drugs/drank. Voor de nabestaanden vind ik het verlies wel erg. Maar vind het stom als mensen dan zeggen: wat kan het leven oneerlijk zijn zeg.
Ik zie het niet als een oneerlijk leven, de persoon die overleden is heeft gewoon de verkeerde keuze gemaakt door teveel drank/drugs te gaan gebruiken. Als het om een zelfmoord gaat, dan vind ik het wel weer sneu, want iemand die bewust zelfmoord pleegt moet wel heel erg in de knoop zitten met zichzelf.

Ik weet niet waar deze biecht een reactie op is, maar ik vind het wel erg raar geformuleerd.

Mensen die een overdosis drugs of drank tot zich nemen, zitten waarschijnlijk ook met zichzelf in de knoop! Waarom zou je dat niet sneu vinden (zoals jij het omschrijft) en iemand die op een andere manier zelfmoord pleegt wel? Mensen met een drugs- of drankprobleem kiezen daar ook niet voor, die hebben ook problemen/zijn ziek/zitten in de knoop met zichzelf!

Volgens mij is het meer een frustratie bericht o.i.d. Al snap ik wat ze bedoeld, is het wel behoorlijk cru geformuleerd.

Ik wil stiekem gewoon even biechten.. Mijn vriend en ik gaan waarschijnlijk in 2014 trouwen en ik vind het zo leuk hihi.

Lennox schreef:Ik zou niet eens op de apotheek wachten, maar direct naar de HAP gaan.

Het is niet dodelijk hoor... daarvoor hoef je echt de HAP niet te bellen laat staan er heen gaan.

Voor het biechtje met heel veel kleine vriendjes, morgen even langs de kruidvat oid en een anti wormen kuur halen. OF gewoon even de dokter bellen. Ik had er tijdens mijn zwangerschap opeens last van (echt opeens) en heb toen de dag erna even de dokter gebeld. Mijn man kreeg een kuur en de hond (niet van de dokter maar dat spul had ik zelf nog in huis voor haar) want ik ik mocht geen kuur ivm de zwangerschap. Was er zo vanaf.

Biechtje schreef:Ik heb helemaal geen medelijden met mensen die overlijden aan een overdosis drugs/drank. Voor de nabestaanden vind ik het verlies wel erg. Maar vind het stom als mensen dan zeggen: wat kan het leven oneerlijk zijn zeg.
Ik zie het niet als een oneerlijk leven, de persoon die overleden is heeft gewoon de verkeerde keuze gemaakt door teveel drank/drugs te gaan gebruiken. Als het om een zelfmoord gaat, dan vind ik het wel weer sneu, want iemand die bewust zelfmoord pleegt moet wel heel erg in de knoop zitten met zichzelf.

Ik heb twee ooms verloren dankzij harddrugs, geloof mij, als je verslaafd raakt dan komt dat deels doordat je de nodige bagage aan ellende mee hebt waar je niet mee om kunt gaan. Het is verschrikkelijk dat mijn ooms gebruikten en ik zag ze liever gaan dan komen, maar ze zijn niet voor hun lol aan de drugs gegaan. Daar zit al een geschiedenis aan vooraf.

Ik biecht op dat ik er best wel moeite mee heb dat er 'ineens' zoveel zwangeren zijn (niet alleen hier). Ik hoor alleen nog maar over zwangerschappen en kinderen. En toch word ik continu naar de Z&M pijler getrokken waardoor ik mezelf alleen nog maar meer pijnig. Toch moet en zal ik weten wanneer PC bevalt

Ik wil graag weten wat anderen in deze situatie zouden doen:

Vanavond na het bad, droogde ik mijn dochter en mijn man mijn zoontje van 4 af. Hij deed nogal dramatisch omdat hij liever door mij afgedroogd wilde worden. Hij kreeg een driftbui en krijste de boel bij elkaar, behoorlijk irritant.
Maar toen ik mijn dochter op haar kamer een luier aan het geven was, kwam zoontje helemaal verdrietig en overstuur aangelopen met een kapotte onderbroek. Helemaal aan flarden gescheurd. Huilend vertelde hij dat papa zijn lievelingsonderbroek kapot had gemaakt. Ik gooide het nog op een ongelukje, maar nee; hij had hem bewust kapot gescheurd in een moment van frustratie/boosheid/onmacht. Mijn zoontje was helemaal overstuur en bleef maar herhalen dat 'geen enkele papa onderbroeken van kinderen kapotscheurt, behalve die van hem'.

Ik schrok me eerlijk gezegd kapot dat mijn man zoiets doet in een vlaag van boosheid. Hij heeft wel vaker moeite met geduld bewaren. Geeft de kinderen dan een tik(je) op de billen, of pakt ze hardhandig vast. Dingen die ik zelf niet zou doen, en die voor mij op het randje van verantwoord zitten. Maar dit vind ik wel erg ver gaan...

Ik zou eigenlijk willen dat hij iets gaat doen in de zin van 'anger management'. Zouden jullie dat ook wenselijk vinden, of overdrijf ik nu? En hoe begin je over zoiets zonder de andere volledig voor het hoofd te stoten?

Ik ben benieuwd hoe jullie dit zien.

Nou voor zoiets zou ik niet meteen aan anger management gaan denken. Ik zou het er eerst zelf met hem over hebben.
Het is natuurlijk vervelend allemaal, maar vind het niet wereldschokkend.

Laatste biechtje. Ik vind het bijna knap dat je dit zo rustig hier komt typen, ik was waarschijnlijk dikke ruzie aan het maken met mijn man over hoe hij het in z'n hoofd haalt om zoiets te doen. Als ik jou was zou ik eerst is een goed gesprek aagaan waarin je aangeeft dat je dit soort dingen echt niet vind kunnen en dat je het fijn zou vinden als hij dat verandert. Het lijkt me niet verstandig/nodig om meteen over zo'n cursus te beginnen dat kan altijd later nog.
Ik zou gewoon beginnen met dat je het wilt hebben over wat er gebeurde toen jullie de kinderen naar bed gingen brengen en dat je er een vervelend gevoel bij hebt. Dan komt het gesprek vanzelf wel opgang lijkt me.

Ik biecht op...

...dat ik al een aantal dagen ontzettend verdrietig ben omdat niet alleen zoveel meiden hier maar ook in mijn directe omgeving positief hebben getest / zwanger zijn. Wij zijn ook al een poosjes bezig en heb naast de meiden van het forum een goede vriendin, 2 oud collega's en m'n nichtje die deze week ook met dit nieuws kwamen. Ik ben echt oprecht blij voor iedereen maar waarom wil het hier ook niet eens een keer lukken. Dadelijk lukt het gewoon nooit? Het steekt gewoon echt enorm en ik wil me zo helemaal niet voelen

@ Biechtje, nou dat is dus precies wat ik bedoelde met mijn biecht. Ik hoop echt dat het snel raak is voor jou/jullie.

@ biechtje, ik heb er ook moeite mee. Ik wist van mn schoonzusje en zwager dat ze bezig waren, maar toch was het een harde klap in mn gezicht toen ik hoorde dat ze zwanger is.
Ook komt mijn uitgerekende datum steeds dichterbij, waar ik dagelijks aan denk.

Ook hier herkenbaar en dan zijn wij nog niet eens zo lang bezig! Hopelijk zet de golf door en komen er nog veel zwangeren bij (waaronder wij)

Ik heb er ook veel moeite mee. Bij mij is de reden dat ik heel graag er mee bezig wil om te proberen en mijn vriend ook, maar hij wil toch nog eerst meer zekerheid terwijl ik zoiets heb van duurt sowieso nog 9 maanden en dan moet je ook nog direct in de eerste ronde zwanger zijn. Dus kan alleen maar langer duren, tenzij je natuurlijk te vroeg bevalt
Gelukkig ben ik al wel sinds april van de pil af dus ontpillen hoef ik niet meer

Het is bij mij dus meer positieve jaloezie, want ik gun het iedereen natuurlijk van harte

Ik moet eerlijk zeggen dat elke keer als ik hoor of lees dat er iemand zwanger is ik denk 'oh wat zou ik dat ook graag willen' En het steekt dan best wel als het bekende van je zijn. Ik had mezelf voorgesteld dat ik nu een leuke relatie zou hebben en ik een jonge moeder zou worden. Nu ben ik bijna 25 heb gee relatie, dus moeder worden zal nog wel wat jaartjes duren. Hoewel ik nog jong ben, ben ik soms bang dat ik alleen blijf en dus nooit zal trouwen en kinderen krijgen.

Herkenbaar....

Ik vind het ook zó moeilijk dat mijn kinderwens nu opeens helemaal niet zo'n zekere zaak meer is. Althans, mijn wens wel, maar of hij ook uitkomt. natuurlijk ben ik nog jong, maar ik had dé man gevonden, was happy en we waren er toch wel mee bezig de laatste anderhalf jaar.
En nu ben ik vrijgezel, en moet ik eerst weer iets nieuw opbouwen voordat ik uberhaupt over kindjes kan gaan nadenken... terwijl het al zo'n tijd rammelt.
Ik ben oprecht blij voor iedereen, maar had zo gehoopt voor mijn 30e mama te worden, en dat lijkt opeens een stuk moeilijker dan ik had gedacht.

Ik wil even iets van me af schrijven, misschien heeft er iemand tips en anders ben ik het gewoon kwijt

Ik heb altijd al een moeizame relatie met mijn zus en mijn moeder gehad. Ik ben daardoor ook vroeg op mezelf gaan wonen. Nu zie ik ze niet meer zo vaak, maar we hebben redelijk veel contact via email en dat gaat wel goed. Maar nu ben ik voor kerst een paar dagen thuis geweest en heb ik mijn moeder en zus een paar dagen de hele dag om me heen gehad. En ik word er niet goed van! Vooral mijn zus maakt veel vervelende opmerkingen; ook indirect zodat mijn ouders het niet door hebben. Ze hebben overal commentaar op (mij, maar ook familie, vrienden, onbekenden) en ik kan gewoon niet zo goed tegen die negatieve sfeer. Nu is er met kerst een beetje onenigheid geweest en dat is niet uitgepraat. Nu doet iedereen weer vrolijk en aardig, maar ik kan daar niet zo goed aan mee doen, omdat ik me dus helemaal niet fijn voel. Mijn vader is een beetje neutraal, hij doet niet mee aan het negatieve, maar neemt het ook niet voor me op.
Nu weet ik niet zo goed wat ik wil. Het liefste ga ik terug naar mijn huis en dan gewoon nooit meer iets van me laten horen. Maar ik snap ook wel dat dat geen oplossing is. Volgens mijn vriend moet ik met mijn ouders gaan praten (vooral over het gedrag van mijn zus), maar dat zie ik niet zo zitten. Ik vind dat eng en denk dat ze me toch niet geloven. Dit speelt al bijna 20 jaar en al die tijd zijn ze mijn zus blijven steunen als ik er iets over zei. Dus ik denk dat dat geen zin heeft. Maar zoals het nu gaat kan het eigenlijk ook niet, want ik zie nu al op tegen de volgende keer dat we samen zijn.

Ik wil opbiechten dat ik merk dat ik mij de laatste tijd steeds meer aan iets begin te ergeren hier op het forum. Er zitten hier zoveel meiden die zo ontzettend met hun gewicht bezig zijn, terwijl ze al ontzettend dun zijn. Als ik het topic over het gezond eten - beauty en lijf lees, zie ik soms meiden reageren die veel te weinig eten per dag en dan nog zeggen dat ze minder willen eten omdat ze zo graag willen afvallen. Door deze reacties voel ik mij echt een wandelende vetkwab. Ik ben helemaal niet dik maar zou wel iets minder moeten wegen om een gezond gewicht te hebben, maar ik zit er helemaal niet mee. Ik voel me lekker in mijn lijf. Tenminste, dat dacht ik altijd. Maar doordat ik steeds vaker lees dat er hier zoveel ontzettend slanke meiden nog best wel wat willen afvallen of zich niet strak genoeg vinden (terwijl ze naar mijn mening echt een toplichaam hebben), word ik steeds onzekerder. Ik weet wel dat dit aan mij ligt en niet aan de reacties, maar het irriteert me. Het lijkt wel of ik aan mijzelf ga twijfelen doordat andere meiden niet tevreden zijn met hun lichaam, terwijl hun lichaam zoveel strakker en dunner is dan dat van mij. Ik krijg het gevoel dat ik 'gek' ben omdat ik wel blij ben met mijn enigszins te zware lijf.

Maar jij hebt dus ondergewicht, Biechtje?

Dan kan ik het me voorstellen dat het je irriteert. Dan is het simpelweg negeren van andermans wensen de enige remedie. Iedereen heeft een bepaalde standaard en als deze afwijkt van eigen standaard, dan wekt dat irritatie op. Niet lezen of 'scrollen' is dan toch echt de enige mogelijkheid, als dit echt stoort. En blijf erover praten. Het hoeft niet in discussievorm, want een discussie om een standaard wint degene die de standaard absurd vindt toch nooit, maar mss wel handig om aan te geven wat jij vindt?

Maura schreef:Maar jij hebt dus ondergewicht, Biechtje?

Dan kan ik het me voorstellen dat het je irriteert. Dan is het simpelweg negeren van andermans wensen de enige remedie. Iedereen heeft een bepaalde standaard en als deze afwijkt van eigen standaard, dan wekt dat irritatie op. Niet lezen of 'scrollen' is dan toch echt de enige mogelijkheid, als dit echt stoort. En blijf erover praten. Het hoeft niet in discussievorm, want een discussie om een standaard wint degene die de standaard absurd vindt toch nooit, maar mss wel handig om aan te geven wat jij vindt?

Nee, overgewicht.
Ze zou iets minder moeten wegen om een gezond gewicht te hebben zegt ze zelf.

@biechtje van zwanger zijn,
Hopelijk is het bij jou ook snel raak. Ik snap ook dat je teleur gesteld bent als het niet raak is.
Maar kun je echt niet blij zijn voor deze mensen. Misschien zijn zij ook al erg lang bezig of hebben problemen gehad zoals miskramen e.d.

Zelf heb ik een kindje verloren. En een goede vriendin kwam ons vertellen dat ze zwanger was. Ik ben zo blij voor hun. Helemaal nadat ze vertelde dat hun al bezig waren voordat wij al bezig waren. Dus dat was behoorlijk lang al.
Ik ben voor iedereen blij die zwanger is of kinderen heeft het is een wonder. En onze tijd komt nog wel.

@ Gewicht biechtje ik herken wel wat je zegt. Ik heb zelf wel ernstig overgewicht en ik voel me soms echt alsof een walvis. Als slank al niet meer genoeg is, waar gaat het dan heen? Overigens denk ik niet dat die mensen een probleem hebben o.i.d.

Je bent absoluut niet gek, ik vind het juist knap dat je tevreden bent met je lichaam!