Biechttopic

Maar kun je desnoods niet ene paar dingen laten valen zodat je tijd overhoudt voor dingen die je écht leuk vindt? Als je geen aansluiting vindt bij het sporten zou ik persoonlijk liever iets anders daarvoor in de plaats gaan zoeken. Of geen sport en iets waar ik zelf m'n rust in zou vinden en waar ik van geniet, of een sport waarbij je die aansluiting wel vindt, of een hardloopmaatje etc etc?

De sport die ik doe vind ik wel echt heel leuk, het is wel mijn uitlaatklep. Ik sport ook echt voor mezelf. Het is verstand op nul en luisteren naar instructies. Dat ik geen aansluiting heb bij de groep is jammer, maar ik vind het niet erg. Anders had ik het ook niet al zo lang volgehouden.

Ik zou alleen tijd overhouden als ik parttime zou gaan werken. Ergens weet ik ook dat mijn werk een probleem is. Ik ben van 7 tot 7 van huis en dan moet ik dus vaak nog boodschappen doen en eten en soms nog sporten. Parttime werken zie ik eigenlijk niet zitten. Het is vaak moeilijk met mijn werk en ik kan het geld goed gebruiken. Andere oplossingen zijn verhuizen of een baan dichtbij huis zoeken, maar het zijn allemaal hele grote stappen.

Het eenzame is denk ik niet het probleem. Ik heb me al lang neergelegd bij het feit dat dit het zo is. Ik vind het niet erg dat ik weinig mensen om me heen heb, alleen op dit soort momenten wel. Volgens mijn vriend ben ik gewoon weinig mensen tegen gekomen die op 1 lijn zitten met mij.

Nu voel ik me wel een beetje een zeikerd omdat ik overal wel een ja maar- reactie op heb. Ik waardeer alle adviezen en het helpt denk ik wel in het zoeken naar het echte probleem.

Mermaid schreef:

Maple schreef:Het valt me echt op dat mensen veel te weinig praten in vriendschappen en dat ze maar gewoon liever aannames doen...

Ja valt mij ook op. Misschien heeft die vriendin het niet eens door? Ik ben ook zo iemand die ontzettend slecht is in contacten onderhouden. Ik bedoel er niks mee, maar vergeet het vaak gewoon om op mails etc te reageren.

Inderdaad. Als je goed bevriend bent, dan kun je zulke dingen toch gewoon bespreekbaar maken?

Biechtje schreef:Ik heb een vriendin die ik al jaren ken en sindskort heeft ze sinds hele lange tijd een vriend. Voordat ze die vriend had spraken we af en toe af, het kwam wel vaak van mijn kant maar het was altijd heel erg gezellig. Nu hoor ik eigenlijk niks meer van haar, ik heb zoiets van, nu mag het een keer van jou afkomen, de laatste paar keren kwam het initiatief ook van mijn kant. Ik vind het gewoon heel jammer, nu weet ik dat ze een heel druk leven heeft, maar ze weet ook dat ik druk bezig ben met zoeken naar een baan bijv, ook al zou ze af en toe even een smsje sturen van hoe het gaat, hoe het solliciteren gaat. Moet ik nu eigenlijk mn conclusies gaan trekken hoe zij denkt over de vriendschap of steeds het initiatief van mijn kant laten komen?

Beetje vreemde zin zo

Tjah, ik snap wel dat er door de jaren heen veel gebeurt, en dat je niet altijd evenveel tijd voor elkaar kunt of wilt hebben. Maar dat hoeft toch een vriendschap niet perse in de weg te staan? Ik heb ook een vriendin die ik soms wekelijks zie, terwijl er ook tijden zij geweest dat we elkaar wel een jaar niet hebben gesproken. Alleen is de basis wel goed, dus dan komt er uiteindelijk weer niets tussen.
En je kunt haar er ook gewoon naar vragen. Dan weet je waar je aan toe bent.

Vandaag eindelijk toegegeven aan mijn moeder dat ik eigenlijk hartstikke ongelukkig ben. Ik ben niet mezelf, ik weet niet eens wie ik ben en ik weet niet wie ik zijn wil..
Ooit was ik een hele vrolijke, spontane meid.. Maar die meid, die zit niet meer in mij.. Ik ben eigenlijk altijd chagrijnig, kan huilen om alles, reageer op alles heel bot en negatief. Ik schrik soms gewoon van mezelf..

Daarom vanmiddag met mijn moeder besloten dat ik hulp ga zoeken.. Ik kan zo niet door gaan..
Maar ik vind het dood eng.. Ik zie er tegen op om de dokter te bellen..

Heftig Biechtje, wel heel knap dat je het hebt durven vertellen aan iemand. Je verhaal grijpt mij erg aan, omdat ik het ook geschreven zou kunnen hebben. Hier durf ik niets te ondernemen, alleen mijn vriend weet hoe ik mij voel.

Wat knap dat je hulp wilt gaan vragen! Dat is een eerste stap in de goede richting.
Je zult die stap naar de huisarts even moeten zetten, maar beter nu dan wanneer je veel verder bent! En de huisarts is vast hartstikke begripvol.

Hoe reageerde je moeder?

Heb je zelf enig idee waar je negatieve gedachtes vandaan kunnen komen?

Ik weet sindskort waardoor mijn vage, lichamelijke klachten komen. Soms heb ik weleens zin om het heel hard te roepen 'ik stel me niet aan, ik heb echt iets waardoor het komt!' maar ik wil er ook weer niet mee te koop lopen en meer voor mezelf houden... Niet echt een biecht, maar kan het ook nergens anders kwijt...

Maar je kunt het ze toch wel gewoon vertellen, Jip? Er is toch niets mis mee om uit te komen voor datgene wat je mankeert? Zeker niet als het lichamelijk is?

Je weet toch helemaal niet wat het is Maura? Ik zou ook niet van de daken schreeuwen dat ik HIV heb bijvoorbeeld, hoe erg ik het ook vind dat het een ziekte is waar je je voor 'moet' schamen in Nederland.

June schreef:Je weet toch helemaal niet wat het is Maura? Ik zou ook niet van de daken schreeuwen dat ik HIV heb bijvoorbeeld, hoe erg ik het ook vind dat het een ziekte is waar je je voor 'moet' schamen in Nederland.

Klopt, maar ik reageerde meer om de dingen die we via PM hebben besproken. En daarvan vind ik dat ze het best mag delen.

Kan t niet ook zijn dat sommige mensen 't na uitleg nog steeds niet zullen snappen? Zo las ik 't een beetje...

Het idd inderdaad niet iets om me voor te schamen.ik heb alleen geen zin in meningen van anderen mbt mijn sport bijvoorbeeld. Dat is mijn ontspanning en ik voel me beter als ik meer beweeg. De meeste mensen met fibromyalgie kunnen nog niet eens 10% van wat ik kan. Het is gewoon'ellendig'dat ik nooit mijn oude energie level meer zal terugkrijgen.

Ik ken ook iemand die dat heeft. Bij haar helpt het juist om te sporten. Ze loopt 3x in de week hard en is erg veel in beweging. Als ze niet sport, krijgt ze alleen maar meer klachten. Ze sport lang niet zoveel als jij, maar toch wel fijn dat je het zo kunt. Ik hoop dat je het een beetje snel kunt verwerken dat je niet meer op je oude energie niveau komt. Misschien dat je juist stil kan gaan staan bij alles wat je wel kunt in de sport. Want zoals jij sport, kan ik zonder fibromyalgie niet eens. Al neemt dat niet weg dat het balen is dat je niet meer je oude energie level kan krijgen.

Hee Jip, heb je die diagnose gekregen? Wat klote voor je. Dat zal wel heftig zijn. En ik begrijp des te meer je biecht doordat ik t herken. Soms wil ik t ook van de daken schreeuwen dat ik niet lui ben omdat ik dan in bed lig, maar dat ik gewoon pijn heb! Ik ben altijd zo bang voor de mening van anderen, bang dat ze het toch niet begrijpen. Zeker omdat er nog geen diagnose is bij mij, dat maakt t nog onbegrijpelijker voor anderen naar mijn idee. Dus ja, ik begrijp je berichtje en snap dat dat even heel moeilijk is voor je. Hopelijk komt die acceptatie snel bij je.
Anderzijds heb ik hierdoor nog meer respect voor je hoeveel en goed jij sport. Dat vond ik altijd al knap, nu helemaal. Sporten is idd absoluut goed voor je lichaam mee fibromyalgie, maar jemig je moet ook je er ook toe kunnen zetten. Respect dus hoor. Je moet maar denken dat alles wat jij met je lichaam kan, is al zo goed voor je. Dus trek je niks aan van anderen en doe wat jij aankunt, dat is jouw grens.

Watvoor arts kan vaststellen of je fybromyalgie hebt?

Een reumatoloog. Maar het is een lang proces want de diagnose kan alleen gemaakt worden op basis van uitsluitsel van andere dingen. Het is niet een bloedtest bijv.

Bij mij was het helemaal niet zo'n lang proces hoor. Ik moest bloed prikken en een paar testjes ondergaan, twee weken later terugkomen en toen had ik de diagnose al. Heb hem alleen nooit op papier laten zetten bij de reumatoloog, dat adviseerde ze. Later is de diagnose nog een keer bevestigd door een revalidatie-arts, dus nu staat het wel op papier ergens geloof ik.

Oh daar loopt m'n man al maar die arts heeft het er nooit over gehad terwijl bijna alle symptomen van toepassing zijn op hem als ik het rijtje lees op fibromyalgie.nl. Ik zal is zeggen dat hij er is naar moet vragen.

@Jip, ik schreeuw ook niet echt van de daken dat ik FM heb, het heeft toch voor veel mensen een bijsmaak van aanstelleritus en zieligheid. Nou ik ben absoluut niet zielig en aanstellen doe ik me ook eigenlijk zelden! Wel heb ik minder energie dan anderen én regelmatig ergens last van. Maar bij mij helpt veel bewegen júist! Ik heb soms niet de energie, maar bij mij word de pijn absoluut minder als ik regelmatig fiets, zwem, sport etc. Best kans dat jij het niet zo verschrikkelijk erg hebt juist omdat je zo actief bent!

Oh Pompoen, ik dacht dat het altijd zo'n lang proces was en daarom hik ik er al zo lang tegenaan.
Ik ga nu in januari eerst naar de algemene internist maar ga wel echt vragen of ik naar de reumatoloog kan, hopelijk komt er dan eindelijk iets uit bij mij.

En ja, dat van dat bewegen herken ik ook. Sinds ik sport, heb ik toch wel echt minder last! En nu sport ik al twee weken niet meer, en ik heb gisteren de halve dag huilend in bed gelegen van de pijn en gaat 't al dagen weer slecht. Ik vond het ook altijd een beetje stom dat bewegen zou helpen, maar ik geloof echt wel dat daar een waarheid in zit.

Nee, bij mij duurde dat helemaal niet zo lang!! En ik kwam notabene helemaal niet daarvoor naar de reumatoloog!
Ja weet je, met fibromyalgie maak je niks kapot als je beweegt, ook al doet het dus zeer. Dus bewegen kan sowieso geen kwaad, soms is dat lastig omdat het juist zo'n zeer doet. Maar mijn ervaring is ook dat als je frequent gaat sporten het dus inderdaad echt minder word. Ik ga graag zwemmen als ik last van mijn armen, rug en schouders heb, dat helpt gewoon echt, vooral als ik het meerdere keren doe. Op de een of andere manier lijkt het dan allemaal weer soepeler en gesmeerder te gaan lopen.
Misschien moet je vandaag in plaats van je bed induiken het zwembad induiken en een uurtje baantjes gaan zwemmen! Gewoon op je buik en op je rug, dan gebruik je onbelast al je ledematen. Soms word het bij mij eerst dan wat erger maar daarna beduidend minder, zelfs na 1 keertje zwemmen!

Nou, dat geeft me dan toch ergens goede moed, Pompoen, dat het misschien niet zo lang hoeft te duren. Ik vind het best spannend merk ik, dat ik nu echt die stap heb gezet. Ik ben zelfs naar een coachingsgesprek geweest omdat ik het zo moeilijk vond om de beslissing te maken of ik echt aandurfde om de medische molen in te gaan, bang voor de uitkomst. In dat gesprek kwam ook heel erg naar voren dat ik me zo schuldig voel tegenover anderen. Heb daar echt wel wat aan gehad. Dus ik ben ergens wel heel erg trots op mezelf dat ik toch uiteindelijk die stap heb gezet. Ik heb al m'n klachten op een lijst opgeschreven en dat aan de huisarts laten zien, lekker overzichtelijk. En toen inderdaad een verwijzing gekregen. Omdat ik al drie keer weg ben gestuurd met 'joh, zal wel psychisch zijn', was dat toch even een soort overwinning voor me. Met die verwijzing alleen al, ben ik al een stap verder dan ik ooit ben geweest. Punt is dat het die keren inderdaad psychisch niet goed met me ging. Nu gaat het wel heel erg goed met me en heb ik alle rust, en tóch blijven de klachten, zeker nu in de winter. Dat was voor mij het teken dat het toch echt misschien wel meer is.

Zwemmen is inderdaad zo lekker Misschien goed idee om eens een zwembad hier te zoeken. Maar zoals gisteren, heb ik 's middags een paar uur in bed gelegen. Ik was gewoon aan het werk, dus ik heb dan tenminste nog het geluk dat ik even zo'n uitgebreide pauze kan nemen. Om dan te gaan zwemmen onder werktijd werkt ook niet echt goed op 't schuldgevoel denk ik. Maar in bed liggen ook niet. Maar ja, ik moest wel, ik kon niet meer.

Vandaag gaat het gelukkig beter

Het kan een lang proces zijn, dat was het bij mij wel. Maar dat was meer omdat ik ook eerst nog bij de Internist etc. ben geweest omdat ze ook mijn schildklier verdachten op afwijkingen. En ik had ook al pfeiffer op dat moment, dus ben bij verschillende doktoren geweest. Opzich bij de reumatoloog zelf hoeft het niet zo lang te duren, door die tenderpoints was het bij mij in ieder geval gelijk duidelijk. Helaas werkt sporten hier echt niet goed/prettig. Ik doe het wel, ik zwem ook, maar als ik (te) veel sport, heb ik daarna zo veel pijn, dat ik niet kan werken of functioneren, en dat is klote. En dat wordt helaas niet minder met meer en blijven bewegen. Wel fiets ik elke dag om het nog soepel te houden, helemaal niks doen werkt ook niet.

Jip, voor jou fijn dat je er niet enorm veel last van hebt en gewoon kan sporten toch? Je hebt er 100 gradaties van met Fibromyalgie, sommige mensen werken fulltime en kunnen gewoon sporten, sommige mensen werken niet en komen bijna de deur niet uit, helaas wisselt dat per persoon. Voor jou alleen maar fijn, ook al is de diagnose zelf niet fijn.