Biechttopic

Ik begrijp je man wel. Als jullie samen bewust niet te veel geld uitgeven zodat jullie kunnen sparen voor een huis, en jij vervolgens jouw gedeelte uitgeeft aan je moeder is dat natuurlijk niet leuk. Al helemaal als dat geld ook niet wordt terugbetaald. En ik kan me voorstellen dat hij dan vindt dat je zusje ook kan bijdragen. Waarom zouden jullie er alleen voor op moeten draaien?

Kan je niet iets regelen met je moeder dat je het geld wel terug krijgt? En ziet het er naar uit dat de situatie van je moeder voorlopig zo blijft of gaat het op termijn wel verbeteren?

Je bent getrouwd biechtje en uiteindelijk is het zo dat als jij een spaargeld meer over hebt straks het op je mans schouders terecht komt. Dus ik begrijp hem wel. Ik begrijp dat je haar wil helpen, maar je kunt niet altijd en eeuwig jezelf van alles uit de mond sparen om haar te helpen. En zeker als je het geld 'uitleent' maar nooit terug gaat krijgen zou ik als je partner daar ook van balen.
Ik heb ook wel een beetje zoiets meegemaakt want mijn man gaf steeds geld aan zijn ex, nu was dat ook omdat hij daar twee kinderen mee heeft. Zijn ex ging minder goed met haar geld om en had vooral eigenlijk nooit een buffer voor onvoorziene zaken, omdat zijn kinderen er anders de dupe van waren (waar hij keurige elke maand een flink bedrag alimentatie voor betaald). Maar uiteindelijk kwam het er dus vaak op neer dat ik van alles moest betalen omdat mijn man weinig geld had en dat we vaak flink moesten schipperen om onvoorziene uitgaven rond te krijgen. Het komt er op neer dat ik dus eigenlijk ook meebetaal(de) aan zijn ex en zijn kinderen. Want op het moment dat we zelf geld nodig hadden had hij dat niet. Als jullie straks in huis dingen willen doen, dan moet hij daar verhoudingsgewijs veel meer aan betalen dan jij op deze manier en betaald hij dus indirect mee aan wat jij aan je moeder geeft! Ik vind dus ook dat hij er om die reden wel wat over te zeggen heeft. En dat jullie daar als je dat toch wil blijven doen goede afspraken over moet maken!
Verder vind ik ook dat als je je moeder geld leent wat je nooit terug krijgt het ook geen lenen moet noemen maar geven. Dat klinkt anders maar is het in feite wel. Als je het toch wil uitlenen dan zul je daar wel afspraken over moeten maken met je moeder.

Stel mijn vraag onder het biechtaccount, want ik was al een tijdje weg van het forum en wil dit liever anoniem vragen. Door omstandigheden die stress gaven, heb ik last gekregen van hyperventilatie. De ene dag zet het meteen door in een "aanval" en de andere dag loop ik eerst uren met een beklemmend/drukkend gevoel rond, ben ik kortademig en uiteindelijk komt het tot een hoogtepunt in de vorm van een "aanval" en ben ik daarna erg moe. De oorzaak ben ik al mee bezig, maar heeft iemand advies hoe ik tot de oorzaak is verdwenen, tot die tijd bepaalde oefeningen kan doen qua ademhaling/ontspanning? Is dit mogelijk of moet ik echt alleen met de oorzaak aan de slag en ondertussen dit uit gaan zitten?

Bij mij hielp het om een ontspanningsoefening op mp3 te luisteren als ik een aanval voelde aankomen. http://www.psychologiepraktijkdevries.nl/index.php?option=com_weblinks&view=category&id=41%3Aontspanningsoefeningen&Itemid=48

Bedankt voor de link, Filoria.

Mijn leven staat op zijn kop.
Ik kan huilen, kotsen, ben helemaal op. Alle energie wordt uit me weggezogen.
Het enige waar ik me nu nog aan vast kan houden is mijn stage.

Ik ben van de zomer begonnen in een boekenreeks te gaan lezen over een magische wereld, dit was mijn houvast op dat moment. Daarin kon ik ontsnappen van de realiteit. Sinds kort is dat boek uit, nu heb ik mijn stage nog waar ik me aan vast houd, maar ik ben zo bang voor over tien weken, als ik daar ook klaar ben. Ik weet dat ik het goed tot een einde breng want ze zijn razend enthousiast. Maar ik wil er niet weg.

Korte uitleg, ik ben enkele maanden geleden er voor uitgekomen dat ik op jonge leeftijd (ondertussen misschien meer dan 10 jaar geleden) aangerand ben door mijn oom. Er was net rust in de familie en ik heb het allemaal verpest. Mijn moeder en haar zus hadden sinds kort weer goed contact en dat heb ik zomaar kapot geslagen. Soms zou ik willen dat ik het nooit had verteld, maar ik was bang dat mijn nicht het anders ook nooit zou vertellen, ik had al zo'n donkerbruin vermoeden dat zij ook slachtoffer is geweest. En dat bleek dus ook zo. Verder is er nog een slachtoffer, een buurmeisje van mijn nicht (en oom en tante). Samen met haar heb ik me sterk genoeg gevoeld om toch aangifte te doen na een vertrouwensgesprek. De man van mijn tante heeft hierna een nacht vast gezeten maar is weer vrij.
In al die tijd totdat ik aangifte had gedaan was hij vrijwilliger op mijn stage en weekendwerk (ik werk op het zelfde terrein als waar ik stage loop omdat er twee zorginstellingen daar bij elkaar zitten). Ondertussen heb ik hem daar weg gekregen.

Maar ik voel me schuldig. Ik heb heel de familie kapot geslagen. Ik had het niet moeten vertellen, ik heb 10 jaar de schijn op kunnen houden, waarom nu ook niet? Ik heb er niets mee bereikt, alleen dat er kei veel onrust weer in de familie is. De man van mijn tante heeft een verleden met verslavingen, agressie, psychoses etc. Wie weet wat hij me ooit nog aan komt doen. Ik heb alles voor hem kapot gemaakt (het enige wat hij had was zijn familie en vrijwilligerswerk en dat heb ik beide van hem afgepakt). Mijn tante is bij hem gebleven en mijn ouders nemen haar dat zo kwalijk dat niemand meer welkom is bij ons.

En ondertussen voel ik me alleen maar slechter en doodmoe, ik heb nachtmerries en flashbacks. Ik voel me schuldig, ik ben misselijk van alles. Ik zou het liefste willen dat ik nooit iets had gezegd.

Daar bovenop komt nog dat ik het allemaal niet meer zo goed herinner. Het is immers meer dan 10 jaar geleden, de herinneringen zijn zo vaag, hij is eigenlijk maar 'net' over het randje gegaan, heeft me nooit overtuigd niets te zeggen dus ik twijfel gewoon aan mijn bekentenis bij de politie en mijn ouders. Ik ben zo bang dat ik het me allemaal verbeeld heb, dat het écht niet is gebeurd (wat ik mezelf jaren lang heb verteld). Maar het bewijs dat een andere meid van mijn leeftijd precies het zelfde vertelt, wel nog ernstiger, maar met de zelfde tijdsboog en de zelfde effecten die het op haar heeft gehad. Mijn moeder die nu ineens dingen inziet (zoals dat ik nooit in bikini liep in de zomer als híj er was, terwijl ik normaal de eerste ben die in het zwembad ligt)...

Kortom ik zit een klein beetje in de knoop. Soort van.

Laatste biechtje voel je niet schuldig dat je de familie kapot hebt gemaakt, dat heeft je oom! Het is juist goed dat je het verteld hebt. Heel knap van je. Ik weet verder even niet goed wat te zeggen, maar ik wilde je dat wel zeggen dat het niet jouw schuld is!

Biechtje schreef:Mijn leven staat op zijn kop.

Wat verschrikkelijk voor je!
Maar voel je niet schuldig, er is er maar 1 die zich schuldig moet voelen en dat is hij!!! Hij heeft dit aangericht, niet jij. Ook al kom je er nu na 10 jaar pas mee. Dat maakt zijn daad niet minder erg. Onbegrijpelijk dat je tante bij hem blijft. Dat je niet zijn enige slachtoffer bent zegt toch eigenlijk ook wel dat je het je niet verbeeld!? Twijfel niet aan jezelf, ik herken het wel dat het na verloop van jaren wat "vager" in je herinneringen wordt. Ik denk dat dat vrij normaal wordt naarmate je het wat meer verwerkt (hebt).
Sterkte.

Laatste biechtje: Er is er maar 1 die zich schuldig zou moeten voelen, niet jij! Ondanks de onrust die dit met zich meebrengt was dit het juiste om te doen, wat als hij nog meer slachtoffers zou hebben gemaakt? Deze onrust heb jij niet veroorzaakt, jij hebt hier nooit om gevraagd.. Sterkte.

Laatste biechtje, ga alsjeblieft niet aan jezelf twijfelen! Dat zou hij moeten doen. Goed juist dat je het hebt durven vertellen en aangifte hebt gedaan. Nu is het zwaar, maar zo'n last met je meedragen lijkt me ook zwaar. Ik hoop dat je stukje bij beetje kunt gaan voelen en geloven dat jij hier geen schuld aan hebt. Sterkte!

Lieve laatste biechtje, niet jij, maar hij is er de oorzaak van dan het nu zo'n puinhoop is. Hij is fout geweest, niet jij.
En twijfel niet aan jezelf. Ik vind het juist moedig dat je aangifte hebt gedaan. Want het is fout wat hij heeft gedaan. Jij bent het slachtoffer geworden, jij hebt het juiste gedaan. Blijf in jezelf geloven. Heel veel sterkte!

Biechtje schreef:Stel mijn vraag onder het biechtaccount, want ik was al een tijdje weg van het forum en wil dit liever anoniem vragen. Door omstandigheden die stress gaven, heb ik last gekregen van hyperventilatie. De ene dag zet het meteen door in een "aanval" en de andere dag loop ik eerst uren met een beklemmend/drukkend gevoel rond, ben ik kortademig en uiteindelijk komt het tot een hoogtepunt in de vorm van een "aanval" en ben ik daarna erg moe. De oorzaak ben ik al mee bezig, maar heeft iemand advies hoe ik tot de oorzaak is verdwenen, tot die tijd bepaalde oefeningen kan doen qua ademhaling/ontspanning? Is dit mogelijk of moet ik echt alleen met de oorzaak aan de slag en ondertussen dit uit gaan zitten?

Wat vervelend zeg, vooral omdat ik weet hoe je je moet voelen. Ik ben trouwens bij de fysio geweest voor ademhalingsoefeningen (misschien is dat ook nog een optie voor je).

Ongeveer 3 jaar geleden kwam ik terecht in een drukke periode vol stress. Ik had op dat moment een gezond gewicht, zelfs precies het ideale gewicht wat ik volgens 'de schema's' zou moeten hebben. In die periode viel ik af en dat vond ik mezelf eigenlijk best goed staan. Hoe het precies gekomen tot hoe het nu is weet ik niet maar ik ben nu lichtelijk obsessed met mijn figuur. Altijd bezig met calorien/sporten enzovoorts. Het erge is dat het lijnen mij ontzettend goed af gaat, ik hoef er niet echt heel erg veel moeite voor te doen.

Op dit moment krijg ik veel (negatieve) reacties van mensen en maken de mensen in mijn omgeving zich zorgen. Ik ben echt niet overdreven mager en ik zit nog op het randje van een gezond gewicht maar toch denk ik dat ik een probleem heb. Toen ik gisteren in een pashokje stond schrok ik wel even en foto's van mijn vakantie vorige week waren ook wel duidelijk.

Maar goed, wat nu? Gisteren ben ik uit eten gegaan en heb ik heel veel gegeten tot ik misselijk was en thuis heb ik nog heel veel gesnackt. (mijn ouders hebben me bang/duidelijk gemaakt dat ik destructief bezig ben en dat ik mijn lichaam kapot maak) Het werd me meteen pijnlijk duidelijk dat ik niet meer tegen vet eten kan. Van mij hoef ik eerlijk gezegd niet teveel aan te komen, 3 kilo is echt genoeg maar ik weet niet hoe ik dit moet doen. Aankomen lukt me wel, maar het probleem is dat ik altijd met eten en voeding bezig ben. Ik heb geen idee hoe ik weer een normaal eetpatroon krijg zonder altijd maar calorien te tellen en zonder altijd maar met voedig bezig te zijn. Ik wil liever geen hulp van buitenaf.

Biechtje schreef:Ik wil liever geen hulp van buitenaf.

Maar ik denk wel dat dat de beste oplossing is.

Babydoll schreef:

Biechtje schreef:Ik wil liever geen hulp van buitenaf.

Maar ik denk wel dat dat de beste oplossing is.

Dit is inderdaad iets waar ik denk dat je zelf niet uit komt, en zeker niet op een gezonde manier. Snacken ed gaat niet helpen je wilt op een gezonde manier goed eten.

Babydoll schreef:

Biechtje schreef:Ik wil liever geen hulp van buitenaf.

Maar ik denk wel dat dat de beste oplossing is.

Ik denk het ook. Je zit nu vast in een bepaalde mindset. Je beseft wel dat er iets moet gebeuren, maar het is echt heel moeilijk om dat helemaal zelf te doen.

Babydoll schreef:

Biechtje schreef:Ik wil liever geen hulp van buitenaf.

Maar ik denk wel dat dat de beste oplossing is.

Dat lijkt mij ook. Het lijkt me een goed idee om met iemand van buitenaf alles voor jezelf op een rijtje te krijgen en weer een gezonde relatie te krijgen met eten.

Volgens mij kun je op internet laagdrempelig wel ergens hulp krijgen. Proud2beme ofzo heet dat geloof ik? Google even zou ik zeggen! Sterkte

Curious schreef:Volgens mij kun je op internet laagdrempelig wel ergens hulp krijgen. Proud2beme ofzo heet dat geloof ik? Google even zou ik zeggen! Sterkte

Online kun je inderdaad ook veel hulp krijgen. www.psyq.nl is ook een goede site. In mijn werk (ik werk als dietist) werken we hier geregeld mee.

*Ik wil dit niet onder mijn eigen naam vertellen. En ik geloof dat het te herkennen is, dus ik laat het verhaal niet te lang staan.

*weggehaald i.v.m. eventuele herkenning.

Als je echt de band me je broer mist dan moet je denk ik in bepaalde mate toch wel openheid van zaken geven naar hem toe. Hem toch eens uitnodigen oid en het gesprek met hem aangaan en jouw kant van het verhaal vertellen. Ook al vind je dit eigenlijk niet jouw taak. Als je dit nu niet een keer doet nu je zegt dat hij oud genoeg is om het te begrijpen dan krijg je misschien nooit een band als broer/zus terug omdat jullie te ver uit elkaar groeien/niets samen meemaken. Als hij veel jonger is dan jij zal dat voor hem nog veel meer spelen, want hij kent jou dan amper meer.

Ik denk ook dat als je de band met je broertje wil herstellen dat je contact moet zoeken. Als het niet gaat zoals je graag hoopt, heb je in elk geval je best wel gedaan. Niet geschoten is altijd mis.

Destijds was hij ook al oud genoeg. Maar mijn moeder wilde niet dat hij zou weten wat er precies speelde. Hij is 'dom' gehouden. Wat het voor mij moeilijk maakt is dat ik niet wil dat hij een ander idee krijgt van zijn moeder, van de situatie, een partij gaat kiezen. Ergens hou ik genoeg van mijn moeder, om mezelf niet op de voorgrond te plaatsen. Het was mijn keuze om haar uit mijn leven te halen, maar ik kan voor een ander niet beslissen om hetzelfde te doen. En het verhaal is schokkend genoeg om zoiets wel te bewerkstelligen.

Maar ik kom ook op het punt dat ik niet langer aan het kortste eind wil trekken. Heb het gevoel genoeg schuld op me te hebben genomen. En ik heb niet het gevoel een band te kunnen opbouwen, als het probleem tussen ons blijft instaan. En dus kies ik ervoor om afstand te nemen, wat ik nooit had moeten doen. Maar het is kiezen tussen twee kwaden, lijkt het wel. Band met hem aangaan, terwijl hij toch een negatief beeld van mij heeft. Hem alles vertellen en zijn kijk op zijn moeder veranderen...

Je kan het ook in het midden laten wat er gebeurd is. Geef aan dat je hem mist, maar dat je er geen strijd van wil maken zoals het vroeger gegaan is. Als hij wel jouw verhaal wil weten kan je het hem altijd vertellen. En de keus voor nu eerst bij hem laten liggen.

Elk mens heeft zijn eigen verhaal en aandeel in een situatie. Ik zie het nut er niet van in als mensen die verhalen over proberen te brengen op iemand die er '' tussen'' staat. Laat die situatie liggen en probeer iets op te bouwen als broer en zus. Tenzij hij zelf aan geeft behoefte te hebben aan jouw verhaal. Het voegt volgens mij verder niks toe om uit jezelf alles aan hem te gaan vertellen. Want hij staat er in principe los van. Het is iets tussen jou en je moeder.