Tegen wie zeg je 'u'?

Kowalski schreef:

Maple schreef:Tegen ouderen, mijn oma's, in een formele situatie en in winkels, aan de telefoon etc. Ik vind het eigenlijk onbeleefd om vreemden gelijk met 'je' aan te spreken, zeker als ze ouder zijn, zelfs al is het maar íéts ouder.

Zou het ook kunnen dat het een soort van visie is ofzo die je aangeleerd hebt gekregen? Tenminste, als ik over mezelf praat. Ik zeg echt zelden 'u' en dat zullen velen van jullie wellicht onbeleefd of asociaal vinden, maar ik kan nou niet zeggen dat ik onbeleefd ben. Ik houd juist (te) veel rekening met anderen etc., maar dat 'u' zeggen, dat zit er gewoon niet in. Ben ik ook niet mee opgevoed geloof ik, maar mijn ouders zijn ook allesbehalve onbeleefd.

Zo he, jij bent echt onbeleefd . U zeggen is allang niet meer van deze tijd, er wordt meer met je dan u gesproken overal om je heen.

Eucalypta schreef:

Bacio schreef:Ik spreek niemand met "u" aan. Niet in sollicitatiegesprekken, niet in de winkel, nergens.

Lekkere binnenkomer. Onbeleefd ook.

Hoezo? Stel iemand solliciteerd en wordt zonder toestemming aangesproken met je dan denk ik ''je kent me niet en spreekt me aan met je dus heb ik net zo goed het recht dat ook te doen''.

Zolang diegene die solliciteerd gewoon netjes met 2 woorden spreekt is dat niet verkeerd en ook gewoon ''wat zeg je'' zegt ipv alleen ''wat?'' is dat ook al een groot verschil.

Als je ergens solliciteerd vind ik wel dat ze moeten vragen of ze je tegen je mogen zeggen, maar in een winkel werkt dat niet omdat aan elke klant te vragen.

Dat u zeggen een vorm van respect is bij sommigen hier vind ik maar onzin. Net als je respectloos bent als je je zegt. Zolang je netjes en op een nette toon praat maakt het niks uit.

Bacio schreef:

Eucalypta schreef:

Bacio schreef:Ik spreek niemand met "u" aan. Niet in sollicitatiegesprekken, niet in de winkel, nergens.

Lekkere binnenkomer. Onbeleefd ook.

Jij vindt dat onbeleefd. Ik spreek 75% van de dag Engels, dus dan hoef je er niet over na te denken. Verder vind ik het erg ouderwets, niemand gebruikt "u" in mijn omgeving.

Het is ook ouderwets! Vroeger zat er een meisje bij mij in de klas en zij was de enige die u moest zeggen tegen haar ouders. Toen ik daar was en dat voor het eerst hoorde vond ik dat echt raar en nu nog als leeftijdsgenoten dat tegen hun ouders zeggen.

Mijn man moest dat blijkbaar ook van zijn ouders, maar ik vind dat je dat nooit en te nimmer mag vragen van je kinderen. Zij hebben zelf besloten om hun op de wereld te zetten en dat mag je dan niet van ze eisen. Zij bestaan door hun. In het begin zei ik wel u tegen zijn ouders, maar later dacht ik ''ben ik nou helemaal gek geworden, ze hebben het nooit gevraagd en al was dat zo dan bepaal ik dat nog altijd zelf, anderen mogen nooit en te nimmer van mij eisen dat ik u tegen ze zeg, ik heb nog altijd een eigen mening''.

Ik zeg dus al jaren je tegen ze en vinden ze dat niet leuk (jammer dan) dan mogen ze dat zeggen, maar ik bepaal zelf wat ik zeg en blijf je zeggen. In andere talen zoals engels kan het geen eens dus men moet niet zeuren hier.

Mijn man zegt ook steeds meer je en zelden u en terecht...........ze zijn de koning en koningin niet!

Ik merk dat vooral in christelijke gezinnen de kinderen u tegen hun ouders zeggen. Eigenlijk vind ik het wel mooi, het lijkt misschien of er op die manier een enorme kloof tussen ouder en kind ontstaat, maar dat valt best mee. Je kunt het ook anders bekijken, je kunt met je ouders ene vriendschappelijke band hebben, maar tegelijk zijn zij ook de mensen die je normen en waarden bij hebben geleerd, en ergens vind ik dat woordje u ook wel respectvol naar je ouders toe. Nu zeg ik geen u tegen mijn ouders, mijn moeder heeft ooit gezegd dat ze dat eigenlijk wel had gewild, maar mijn broertje en ik trokken ons eigen plan. Zelf voel ik me er niet prettig bij om u te moeten zeggen, maar ik veroordeel het in elk geval niet.

Klopt, ik zeg ook 'u' tegen mijn moeder. 'Je' ook wel, maar 'jij' voelt respectloos. Alsof ik haar gelijke ben. Door 'u' te zeggen geef ik aan dat ik dat niet ben.

Rood schreef:Klopt, ik zeg ook 'u' tegen mijn moeder. 'Je' ook wel, maar 'jij' voelt respectloos. Alsof ik haar gelijke ben. Door 'u' te zeggen geef ik aan dat ik dat niet ben.

Ja en dat is denk ik echt de cultuur waarin je leeft en bent opgegroeid. Ik had het er naar aanleiding van dit topic van de week met mijn moeder over en zij zei: "Ik zou het echt vreselijk vinden als je 'u' tegen mij zou zeggen!"

Maar vind het ook wel mooi hoe jij het ziet.

Ik ben helemaal niet van het u zeggen. Ik zeg alleen u tegen mensen van boven de 70. Ik vind wel dat we elkaars gelijken zijn. In sollicitatiegesprekken zeg ik meestal ook geen u. Ben nog nooit afgewezen. Tegen mijn schoonouders zeg ik ook jij en op mijn werk zeg ik ook jij, ook tegen de directeur. Ik houd meer van een informele setting. Ik zeg alleen u als ik werk in het bedrijf van mijn man, want dan werk ik met gasten en dan volg ik de etiquette. In het dagelijks leven doe ik dat niet. Je schept zo'n afstand.

Tegen oudere mensen die ik niet ken. En tegen de opa's en oma's van mijn vriend. Verder zeg ik eigenlijk altijd 'je'.

Ik zeg u tegen ouderen mensen en mensen die ik niet ken spreek ik ook eerst met u aan. Alleen als ze ouder zijn dan mij.

Ecrits schreef:Ik ben helemaal niet van het u zeggen. Ik zeg alleen u tegen mensen van boven de 70. Ik vind wel dat we elkaars gelijken zijn. In sollicitatiegesprekken zeg ik meestal ook geen u. Ben nog nooit afgewezen. Tegen mijn schoonouders zeg ik ook jij en op mijn werk zeg ik ook jij, ook tegen de directeur. Ik houd meer van een informele setting. Ik zeg alleen u als ik werk in het bedrijf van mijn man, want dan werk ik met gasten en dan volg ik de etiquette. In het dagelijks leven doe ik dat niet. Je schept zo'n afstand.

Ik denk dat dit het punt van discussie is. Mensen zijn niet allemaal gelijk. Een man is niet hetzelfde als een vrouw. Een puber is niet hetzelfd als een bejaarde. Een baas is niet hetzelfde als een werknemer. We zijn wél (vind ik) gelijkwaardig. Maar dat is iets anders als elkaars gelijke. De kinderen in mijn klas zijn niet gelijk aan mij, dus vind ik het prettig en beleefd als ik door hen met u aangesproken wordt. Ik heb niet met mijn oma geknikkerd (hoewel, da's niet waar, haha, maar je begrijpt het idee), dus spreek ik haar met u aan. Omdat ik mezelf daarbij prettiger voel, maar ook omdat ik, wat Eucalypta geloof ik al zei, het belangrijk vind dat ik rekening houd met de ander.

U zeggen lijkt zo'n klein onbenullig ding. Maar hoe meer er maar kan en mag en gewoon gevonden wordt, hoe asocialer het allemaal wordt. En dat vind ik zoals iemand anders ook al zei in Nederland steeds meer het geval.

Overigens ben ik het er wel mee eens dat de toon en andere non-verbale communicatie ook van groot belang is bij het hele idee van beleefdheid en respect.

Ik spreek heel veel mensen met 'u' aan. Dat heb ik van huis uit mee gekregen. Onbekende mensen, die wat ouder zijn, benader ik altijd met 'u'.

In mijn geval speelt de Friese taal ook mee. Het woord 'do' (jij) klinkt gewoon heel bot en onbeleefd, dus wij zijn opgevoed met het zeggen van 'jo' (u). Mijn neven en nicht (kinderen van de zus van mijn moeder) spreken hun ouders met 'do' aan en dat vond ik vroeger al heel storend... Zij zijn heel Christelijk opgevoed, dus dat argument gaat niet altijd op.

Kenya schreef:

Ecrits schreef:Ik ben helemaal niet van het u zeggen. Ik zeg alleen u tegen mensen van boven de 70. Ik vind wel dat we elkaars gelijken zijn. In sollicitatiegesprekken zeg ik meestal ook geen u. Ben nog nooit afgewezen. Tegen mijn schoonouders zeg ik ook jij en op mijn werk zeg ik ook jij, ook tegen de directeur. Ik houd meer van een informele setting. Ik zeg alleen u als ik werk in het bedrijf van mijn man, want dan werk ik met gasten en dan volg ik de etiquette. In het dagelijks leven doe ik dat niet. Je schept zo'n afstand.

Ik denk dat dit het punt van discussie is. Mensen zijn niet allemaal gelijk. Een man is niet hetzelfde als een vrouw. Een puber is niet hetzelfd als een bejaarde. Een baas is niet hetzelfde als een werknemer. We zijn wél (vind ik) gelijkwaardig. Maar dat is iets anders als elkaars gelijke. De kinderen in mijn klas zijn niet gelijk aan mij, dus vind ik het prettig en beleefd als ik door hen met u aangesproken wordt. Ik heb niet met mijn oma geknikkerd (hoewel, da's niet waar, haha, maar je begrijpt het idee), dus spreek ik haar met u aan. Omdat ik mezelf daarbij prettiger voel, maar ook omdat ik, wat Eucalypta geloof ik al zei, het belangrijk vind dat ik rekening houd met de ander.

U zeggen lijkt zo'n klein onbenullig ding. Maar hoe meer er maar kan en mag en gewoon gevonden wordt, hoe asocialer het allemaal wordt. En dat vind ik zoals iemand anders ook al zei in Nederland steeds meer het geval.

Overigens ben ik het er wel mee eens dat de toon en andere non-verbale communicatie ook van groot belang is bij het hele idee van beleefdheid en respect.

Ik wist dat dit ging komen. Ik ben het daar niet mee eens. Ik zeg alleen u tegen oude mensen, omdat zij dat nog zo gewend zijn. Bij ons op de werkvloer wordt ook nooit u gezegd. Niemand zegt tegen de directeur u, terwijl wij een grote en belangrijke instelling zijn. Dit is trouwens de woordenboekbetekenis van gelijk. Ik geloof niet zo in rangen en standen. Houd er ook niet van. Iedereen heeft misschien een andere rol of functie, maar ik denk niet in rangen en standen.



1ge·lijk (bijvoeglijk naamwoord)
1
overeenkomend in rang, stand, macht, rechten, plichten
2
overeenkomend in waarde of belang
3
effen, vlak

Ik zeg ook geen u tegen de directeur. Dat wil zeggen, bij het sollicitatiegesprek nog wel, maar al snel werd duidelijk dat hij dat niet nodig vond. Nou, ook prima. Maar in de eerste instantie ga ik wel uit van wat ik denk dat de aangesprokene graag wil horen en sowieso voel ik me er zelf prettiger bij.
Ik 'geloof' wel in rangen en standen. Die zijn er namelijk ook gewoon. En ik vind dat je mensen die een bepaald gezag hebben dan ook op die manier hoort te benaderen. Tenzij dus aangegeven wordt dat zij dit zelf niet nodig of zelfs niet fijn vinden. Maar zoals gezegd, ik ben daar ouderwets in. En ik denk dat het, hoe klein ook, bijdraagt aan een socialere samenleving.

En ja, de definitie van gelijk ken ik, ik wilde hier alleen het verschil in interpretatie aangeven.

Rood schreef:Klopt, ik zeg ook 'u' tegen mijn moeder. 'Je' ook wel, maar 'jij' voelt respectloos. Alsof ik haar gelijke ben. Door 'u' te zeggen geef ik aan dat ik dat niet ben.

Waarom vinden dat zoveel respectloos?! Alsof je dan geen respect voor diegene die je je noemt. Je zegt zelf dat het respectloos voelt, maar toch zeg je het ook.....................raar!

Caribbeanlover schreef:

Rood schreef:Klopt, ik zeg ook 'u' tegen mijn moeder. 'Je' ook wel, maar 'jij' voelt respectloos. Alsof ik haar gelijke ben. Door 'u' te zeggen geef ik aan dat ik dat niet ben.

Waarom vinden dat zoveel respectloos?! Alsof je dan geen respect voor diegene die je je noemt. Je zegt zelf dat het respectloos voelt, maar toch zeg je het ook.....................raar!

Ik denk dat het meer een gevoel is, en natuurlijk wat je hebt meegekregen van je ouders. Als je gewend bent je te zeggen tegen je moeder, dan is er in dat geval geen sprake van respectloosheid natuurlijk.

ik tutuyeer mijn ouders niet. Maar ik zeg ook geen u, ik weet dat altijd prima te omzeilen door mijn ouders met 'heit' en 'mem' aan te spreken. Dan zeg ik bijvoorbeeld tegen mijn vader: 'Is heit vandaag nog bij de bouwmarkt geweest?'

Hier in Friesland is dat een gebruikelijke vorm om je ouders aan te spreken. Om nou je en jij tegen mijn ouders te zeggen, nee, dat voelt voor mij niet goed.

Jezzie89 schreef:Tegen oudere mensen die ik niet ken. En tegen de opa's en oma's van mijn vriend. Verder zeg ik eigenlijk altijd 'je'.

+1

Op mijn werk tegen de patiënten. Verder qua familie/vrienden ofzo niemand, wordt hier nooit gedaan.

Heit en Mem komt toch op hetzelfde neer als je dus ik zie het probleem niet.

Break Of Day schreef:

Caribbeanlover schreef:

Rood schreef:Klopt, ik zeg ook 'u' tegen mijn moeder. 'Je' ook wel, maar 'jij' voelt respectloos. Alsof ik haar gelijke ben. Door 'u' te zeggen geef ik aan dat ik dat niet ben.

Waarom vinden dat zoveel respectloos?! Alsof je dan geen respect voor diegene die je je noemt. Je zegt zelf dat het respectloos voelt, maar toch zeg je het ook.....................raar!

Ik denk dat het meer een gevoel is, en natuurlijk wat je hebt meegekregen van je ouders. Als je gewend bent je te zeggen tegen je moeder, dan is er in dat geval geen sprake van respectloosheid natuurlijk.

ik tutuyeer mijn ouders niet. Maar ik zeg ook geen u, ik weet dat altijd prima te omzeilen door mijn ouders met 'heit' en 'mem' aan te spreken. Dan zeg ik bijvoorbeeld tegen mijn vader: 'Is heit vandaag nog bij de bouwmarkt geweest?'

Hier in Friesland is dat een gebruikelijke vorm om je ouders aan te spreken. Om nou je en jij tegen mijn ouders te zeggen, nee, dat voelt voor mij niet goed.

Mijn vader zou erg hard moeten lachen als ik zou zeggen 'En wat heeft papa gedaan vandaag?'
Tegen mijn ouders zeg ik gewoon je en jij.
Tegen mijn opa en oma zeg ik u, en dat zeg ik ook tegen (oudere) mensen die ik niet ken.

Pixie schreef:

Mijn vader zou erg hard moeten lachen als ik zou zeggen 'En wat heeft papa gedaan vandaag?'
Tegen mijn ouders zeg ik gewoon je en jij.
Tegen mijn opa en oma zeg ik u, en dat zeg ik ook tegen (oudere) mensen die ik niet ken.

Maar dat klinkt immers ook voor geen meter. In Friesland is het normaal, met heit en mem dus.

Caribbeanlover schreef:Heit en Mem komt toch op hetzelfde neer als je dus ik zie het probleem niet.

Dat vind ik niet. Gevoelsmatig ligt dat voor mij tussen 'u' en 'jij' in. U zou ik zelf te formeel vinden als aanspreekvorm als het om mijn ouders gaat.

Pixie schreef:

Break Of Day schreef:

Caribbeanlover schreef:

Rood schreef:Klopt, ik zeg ook 'u' tegen mijn moeder. 'Je' ook wel, maar 'jij' voelt respectloos. Alsof ik haar gelijke ben. Door 'u' te zeggen geef ik aan dat ik dat niet ben.

Waarom vinden dat zoveel respectloos?! Alsof je dan geen respect voor diegene die je je noemt. Je zegt zelf dat het respectloos voelt, maar toch zeg je het ook.....................raar!

Ik denk dat het meer een gevoel is, en natuurlijk wat je hebt meegekregen van je ouders. Als je gewend bent je te zeggen tegen je moeder, dan is er in dat geval geen sprake van respectloosheid natuurlijk.

ik tutuyeer mijn ouders niet. Maar ik zeg ook geen u, ik weet dat altijd prima te omzeilen door mijn ouders met 'heit' en 'mem' aan te spreken. Dan zeg ik bijvoorbeeld tegen mijn vader: 'Is heit vandaag nog bij de bouwmarkt geweest?'

Hier in Friesland is dat een gebruikelijke vorm om je ouders aan te spreken. Om nou je en jij tegen mijn ouders te zeggen, nee, dat voelt voor mij niet goed.

Mijn vader zou erg hard moeten lachen als ik zou zeggen 'En wat heeft papa gedaan vandaag?'
Tegen mijn ouders zeg ik gewoon je en jij.
Tegen mijn opa en oma zeg ik u, en dat zeg ik ook tegen (oudere) mensen die ik niet ken.

In het Nederlands klinkt het ook voor geen meter idd

Edit: o sorry, spuit 11

Ik zou U moeten zeggen op mijn werk, maar dat lukt me nooit. Ik zeg altijd jij/je.

Ik zeg alleen u tegen de ouders van mijn leerlingen. Verder heb ik er altijd erg veel moeite mee om u te zeggen, ik ben daar ook niet mee opgegroeid. Tegen mijn oma's en de tantes en ooms van mijn ouders (allemaal in de 70 of 80) zeg ik ook je/jij, omdat mijn ouders dat ook doen.

Zelfs tegen artsen in het ziekenhuis zei/zeg ik je/jij. Dat doen ze bij ook

Rush schreef:

Pixie schreef:

Mijn vader zou erg hard moeten lachen als ik zou zeggen 'En wat heeft papa gedaan vandaag?'
Tegen mijn ouders zeg ik gewoon je en jij.
Tegen mijn opa en oma zeg ik u, en dat zeg ik ook tegen (oudere) mensen die ik niet ken.

Maar dat klinkt immers ook voor geen meter. In Friesland is het normaal, met heit en mem dus.

Hoe moet je dat dan zeggen/noemen? Als je aan je moeder vraagt waar je vader is of iets anders wat om hem gaat, dan zeg je toch ''waar is papa of vader?'' alhoewel ik vader zelf niet zou zeggen en ouderwets vind klinken.