3 tegen 1

Zo voelt het hier vaak, alsof de kinderen en ik een team zijn en mijn man daar buiten staat. De kinderen hebben zo'n sterke voorkeur voor mij. Volgens mij is het op zich niet zo vreemd dat kinderen een voorkeur hebben voor een van de ouders maar hier is het extreem. Als we beiden thuis zijn dan mag mijn man bij wijze van spreken niet eens naar ze kijken. Het wordt ook steeds erger, zitten echt in een neerwaartse spiraal. Mijn man voelt zich afgewezen en heeft geen zin of moed meer om wat met ze te doen waardoor de kinderen zich nog meer van hem afzetten.

Om de week hebben we een vrije woensdag en onze dochter plant het zelfs zo in dat ze op papadagen bij vriendinnetjes gaat spelen en op mamadagen vriendinnetjes mee naar ons neemt.

Ik weet dat een van de oorzaken ligt in onze verschillende aanpakken. Ik ben flexibeler en ze komen met veel meer dingen weg bij mij dan bij hem. Ik maak me niet snel druk om hun troep en streken als hij. Maar ik voel niet de behoefte om strenger te zijn, dat vind ik niet in hun belang. Een andere oorzaak ligt volgens mij in zijn manier van communiceren, of niet communiceren. Hij heeft bijvoorbeeld nog nooit in de afgelopen vier jaar gezegd dat hij van ze houdt. Is dat misschien iets dat jullie herkennen in de vader van jullie kinderen?

Hoewel ik blij ben met de enorm sterke band die ik heb met de kinderen, vind ik het moeilijk om te zien hoe fragiel en kwetsbaar de band is tussen hen en hem. Bovendien komt het er steeds meer op neer dat ik alles met en voor ze doe. Dat is zwaar en het lijkt me ook niet gezond.

Is er iemand die hier iets in herkent of een advies kan geven?

Ik typ trouwens vanaf mijn mobiel, excuses voor eventuele spelfouten.

Ik herken het niet maar het lijkt me wel heel lastig. Vooral omdat je man er ook geen moeite voor wil doen, als hij er iets aan wil veranderen zal dat toch moeten lijkt me. Dan zouden jullie natuurlijk kunnen zeggen dat die vriendinnetjes dan op woensdag gewoon bij jullie komen als hij thuis is en dat hij dan wat leuks gaat doen met ze. Of in het weekend met elk apart een keer iets leuks gaan doen. Maar ja dat had je zelf vast ook wel bedacht allemaal. Het initiatief zal toch vooral vanuit je man moeten komen.

Wat lastig zeg. Ik herken het deels, R is een enorm mama'skindje alles moet ik doen. Papa is leuk voor even maar is hij moe, verdrietig, blij of wat dan ook dan komt hij altijd bij mij.

Man gaat wel soms alleen met R weg en dat vindt R ook leuk en prima maar ik vind zelf dat hij dat og vaker zou mogen doen maar goed...

Ik zou inderdaad oom graag willen dat hij eens iets alleen met 1 van de kinderen zou ondernemen. Maar het liefste zou ik willen dat hij ze meer affectie toont. Het doet me soms echt pijn als ik zie hoe harteloos hij zich op kan stellen.

En als je er met hem over praat. Ziet hij het 'probleem', waarom ze naar jou toe hangen, en niet naar hem? En wil hij dat veranderen? Want dan zou je gewoon moeten proberen om hem echt meer met de kinderen te laten ondernemen, jij met 1 kind wat doen, en hij ook, om te zorgen dat die band gewon ontstaat/verder groeit. Want dit lijkt me heel moeilijk, en vooral ook zwaar voor jou en pijnlijk voor hem..

Het lijkt erg op de situatie hier.

De kinderen trekken hier vaak ook meer naar mij omdat ik nogal makkelijk ben en mijn vriend juist streng. Mijn vriend legt voornamelijk op en ik overleg veel, met mijn oudste dan. Wij kunnen daar heel moeilijk een middenweg in vinden. Mijn vriend ziet echt het nut van vrijheid geven niet in, hij vindt dat ze gewoon moeten luisteren. En ik zie echt het nut van opleggen niet in, ik wil ze juist laten groeien in plaats van (in mijn ogen dan) beperken.

Mijn vriend communiceert ook wat moeilijker en een aanzienlijk deel van zijn communicatie zijn aanwijzingen over hoe iets beter kan, hoe hij het zelf gedaan had, wat er niet goed gaat enzovoorts. Onze oudste dochter wordt daar erg boos om. Mijn vriend zegt altijd dat wanneer hij alleen met de kinderen is, dat ze beter op hem reageren.

Maar helaas alleen herkenning dus, ik weet tot nu toe ook echt niet hoe wij uit deze patstelling met betrekking tot opvoeden gaan komen. Zijn bij jullie trouwens de verschillen ook steeds groter geworden? Hier wel in elk geval naarmate de kinderen ouder worden.

Jawel, we hebben het er weleens over. Maar hij geeft dan aan dat hij niet tegen hun gedrag kan. En met gedrag doelt hij dan op dingen die ik heel normaal vind voor kinderen. Grenzen opzoeken, zeuren en miepen. Hij kan daar echt niet tegen en wordt boos terwijl ik ze in zijn ogen verwen door te troosten.

Eigenlijk moet ik hem het topic eens laten lezen over moeilijke peuterpubers, want volgens mij denkt hij dat alleen onze kinderen bij tijd en wijle onmogelijk zijn.

Het is ook niet dat ik hem de ruimte niet geef om iets met ze te doen...het lijkt meer alsof hij zich er niet toe kan zetten.

Twellie, dat klinkt echt precies als bij ons! Hier wordt het inderdaaf ook alleen maar erger. In de babytijd speelde dit natuurlijk niet zo. Al was hij bij de jongste al een stuk gereserveerder.

Als hier bijvoorbeeld een van de kinderen valt zal hij zeggen: kijk dan ook waar je loopt, let nou eens op! Terwijl ik gewoon troost bied. Van zo'n reactie wordt met name de jongste erg verdrietig. Soms heb ik het idee dat hij zelfs angstig is voor zijn vader.

Het klinkt echt precies hetzelfde inderdaad. Ik zoek trouwens ook niet per se de schuld bij mijn vriend, wij zijn twee enorme uitersten. Ik ben extreem makkelijk, geef niks om wat rommel en huishouden in het algemeen trouwens en kan makkelijk anderen de ruimte geven. En mijn vriend is extreem perfectionistisch en zoals hij het in zijn hoofd heeft, moet het gaan.

En om dat laatste ligt de lat bij heel veel dingen voor hem hoog: werken kost hem veel energie en het huishouden ook (logisch als je bijvoorbeeld dagelijks het grootste deel van het huis stofzuigt). En wanneer het dan aankomt op de kinderen is zijn energie op en daardoor onderneemt hij ook weinig met ze. Hij praat de laatste tijd ook vaak in termen van 'moeten' over ze .

Wat verdrietig dat je zoon angstig lijkt naar zijn vader toe. Ziet je man dat zelf anders?

Ik heb gelukig een man die veel met zijn zoon onderneemt.
Nu scheelt het misschien ook dat ik onregelmatig werk waardoor hij soms het hele weekend alleen met R. is tot 16:00. Het gaat ook niet altijd even makkelijk hoor.
R. is een jongetje die heel erg de grenzen opzoekt en er regelmatig overheen gaat. Dus soms heb je echt een dag dat er geen land mee te bezeilen is.

Mijn man komt zelf uit een heel warm nest, en knuffelen en affectie waren daar ook heel normaal.
Dat heb ik ook van hem moeten leren. Maar hij knuffelt heel veel met R. Lekker gek doen gebeurt ook bijna dagelijks hier.

Ik ben voor mijn gevoel continu mensen aan het verdedigen. Mijn man tegenover mijn kinderen, mijn kinderen tegenover mijn man en mezelf ook tegenover hem. Dat is zo vermoeiend. Bovendien knap ik echt echt op af als ik hem zo zie met de kinderen. Heb jij dat niet Twellie?

Ik ben zelf absoluut niet heilig. Ben veel te soft en te laks als het op huishouden aankomt.

Ik weet niet of iemand destijds de post in het Biechttopic heeft gelezen over de kapotgescheurde onderbroek? Die kwam dus van mij (dit niet quoten ajb).

Hebben jullie beide een maandag tot vrijdag baan ?
Misschien dat je kunt afspreken om 1 keer per maand in een weekend ieder met 1 kind wat gaat doen.
Hoe oud zijn jouw kinderen nu ?
Ik kan me dat verhaal in het biechttopic nog wel herinneren.

Het is heel iets anders hoor, maar heeft je man al wel eens professionele hulp gezocht ?
Is hij niet depressief ? Of misschien is er iets anders ?

Dat is een goede vraag. Ik denk inderdaad dat hij met zichzelf in de knoop zit. Een paar weken geleden heeft hij een keer na een fikse ruzie geroepen dat hij hulp ging zoeken. Daar was ik zo blij mee... maar top heden heeft hij er niks mee gedaan.

Ik denk dat ik toch maar iets van relatietherapie of gezinstherapie ga opperen.

De kinderen zijn trouwens 4 en 2.

Nijntje schreef:hoe is jouw relatie verder met je man zelf, dus zonder kinderen? ik herken er wel een aantal dingen van, maar dan van mijn ouders. Dus als kindzijnde.

Op dit moment afschuwelijk slecht. Ik denk dat we de afgelopen week niet veel meer dan hoi, doei en tot straks tegen elkaar hebben gezegd...

Een weekend met jullie 2-en is ook niet zo'n raar idee idd.
Maar relatietherapie of eerst alleen hij therapie is ook niet zo gek denk ik.
En dat hoeft echt niet zo zwaar te zijn.
Bij ons in de huisartenpraktijk is een psychiatrisch verpleegkundige werkzaam.
Tijdje terug heeft mijn man daar gesprekken mee gehad. Dan voelt het minder beladen.

Het is enorm herkenbaar.
Ik herken nu dat de kinderen mijn gedrag heel erg overnemen. Wanneer ik onaardig doe tegen iemand, dus ook mijn man, dan nemen ze dit meteen over. Ook wanneer ik gespeeld aardig doe, hebben ze dit feilloos door en nemen ze dit ook over. Alsof er een telepathische band is tussen mij en de kinderen.

Ik ben er de laatste tijd erg mee bezig om aan mijzelf te werken, zorgen dat ik niet chagrijnig ben, oprecht interesse tonen in anderen etc en dit werkt zijn vruchten af.
Maar moet er ook bij zeggen dat mijn man ook enorm zijn best doet, hij is meer betrokken bij ons als gezin en verdiept zich ook in mijn zienswijze op de opvoeding. Ik ben ook minder streng en straf niet. Terwijl r de kinderen graag in de hoek zou zetten wanneer ze iets ondeugends doen. Ik noem het dan ondernemend

Moeilijke situatie. Ik krijg de indruk dat jullie allebei geen consessies willen doen en dat lijkt me wel nodig. Hij door meer zijn best te doen voor de kinderen en meer te tonen dat hij van ze houdt. Andersom vind ik dat jij best wel wat strenger mag worden. Jij vindt dit niet in het belang van de kinderen maar ik zie dit anders. Wanneer jullie opvoedmethode dichterbij elkaar komt te liggen, zal de aversie van je kinderen tegen hun vader wellicht ook minder worden. Omdat bij mama ook niet meer alles mag.

Ik herken me trouwens wel iets in jullie qua verschil in opvoeding. Ik merk dat ik bij mijn stiefzoontje ook dingen sneller aanstellerij en overdreven gedrag vindt, dan dat mijn vriend dit vindt. En dat ik me daardoor weleens kan ergeren aan het troosten van mijn vriend. Ik denk dat dit bij ons komt door het verschil dat mijn vriend het echte vadergevoel heeft en ik natuurlijk niet zijn echte moeder ben en er daardoor altijd iets verder van af sta. Alleen levert dat hier verder geen problemen op, behalve af en toe wel eens irritatie vanaf mijn kant.

Ik herken er wel veel dingen in, van mezelf. Ik ben strenger dan mijn vriend en onze zoon trekt de laatste tijd erg veel naar hem toe. Ik kan me druk maken om rommel en als mijn zoon valt, is mijn eerste neiging om te zeggen: kijk toch uit waar je loopt!

Bij mij heeft het vooral met karakter te maken, ik ben van nature veel sneller gestrest/chagrijnig/negatiever dan mijn vriend. Ik weet niet of je hier wat aan hebt, maar misschien herken je er wel wat in.

Eerlijk gezegd denk ik dat je kinderen aanvoelen dat je man zich langzaam terugtrekt, daar reageren zij dan weer op. Het is een patroon waar jullie nu in zitten. Ik denk dat je man meer moet leren om geduld te hebben met de kinderen en dingen positiever te benaderen. Jullie kinderen voelen waarschijnlijk een negatieve vibe om hem heen, waardoor ze (logisch) naar jou toe trekken.

Ik denk dat hulp zoeken geen slecht idee is, maar dan moet je man het wel willen...

Nou ja, ik kan me zo voorstellen dat hij zich enorm buitengesloten voelt, je lijkt ook niet erg open te staan voor hoe hij is en hoe hij doet. Ik denk dat je er, zo te lezen, zelf erg aan bijdraagt dat het 3 tegen 1 is. Misschien ongemerkt, maar toxh.
Geef je hem tips, of denk je met hem mee? Of lever je alleen maar kritiek? En ik lees er een beetje in door dat je hem gewoon niet ok vindt, niet in jullie relatie en niet in relatie tot de kinderen. En hoe objectief is die blik en hoe open sta je voor zijn positieve kanten? Welke ruimte heeft hij nog thuis?

Daarnaast lees ik ook een heel aantal punten die ik wel zorgwekkend vind, nooit iets met je kinderen doen en nooit affectie tonen is niet ok. Weet hij hoe dat moet? Of is hij zo buitengesloten dat hij zich steeds meer terugtrekt en vindt hij affectie tonen sowieso lastig? Dan is het natuurlijk een spiraal waar lastig uit te komen is daar moeten jullie samen aan werken. Jij bent zijn partner, jij zou hem daarbij moeten steunen en meedenken.

Hier thuis zijn we ook heel verschillend en waar ik bijv moeite heb met gedrag van mijn dochter kan mijn man daar prima mee omgaan en dus probeer ik dat van hem te leren. Hij heeft het weer bij onze zoon, die snapt hij soms minder goed, dus geef ik hem tips en leg ik dingen uit. Zo helpen we elkaar verder, maar dat gaat alleen als je samen echt een team bent, en zolang jij in het team van je kinderen zit gaat dat niet werken. Hij zal aan het werk moeten, maar jij net zo goed.

Overigens niet herkenbaar, hier hebben ze geen voorkeur, ook nooit gehad. Alleen trekken ze wat meer naar mij toe als ik veel heb gewerkt, dan hebben ze me gemist.

Artemis, dank je. Je blinkt niet uit in subtiliteit, maar je houdt me een goede spiegel voor!

Het is niet kwaad bedoeld
En het is ook niet de bedoeling dat je denkt dat het allemaal jouw schuld is, want het is niet iemands schuld, het is gewoon zo, en je wilt het graag anders, en dan is het handiger om te kijken wat je zelf kunt veranderen dan naar wat een ander anders zou moeten doen.

Dus sorry als dat weinig subtiel overkomt, dat is net de bedoeling, maar je hebt er ook niets aan wanneer iedereen hier roept hoe stom je man is

Juisy daarom ben ik er blij mee Artemis. Al ben ik het niet met alles eens.