N.a.v. Het huilen van je partner.

Na de geboorte van onze dochter.

De laatste keer was bij de geboorte van onze zoon.

Carrie schreef:

Francaise schreef:Mijn ex alleen na het overlijden van zijn ouders terwijl ik bij elk slecht bericht zo graag wilde dat hij eens huilde. Mijn huidige partner heb ik nog niet zien huilen en ik denk dat ik dat ook nooit zal zien. Overigens huil ik ook nooit maar ik ben wel heel open.

Huil je echt nooit? Hoe lang is het geleden dat je hebt gehuild? Wow, dat vind ik 'knap' knap tussen aanhalingstekens omdat ik denk dat huilen soms ook heel erg op kan luchten.

In maart 2011 voor het laatst omdat mijn huwelijk net was gestrand. Ik ben niet zo heel diep met mijn emoties wat inderdaad niet heel fijn is. Ik ben ook nooit heel blij. Alleen geluk, dat voel ik wel echt.

Carrie schreef:

Marin schreef:Nee hij is gewoon een volwassen vent maar door m zo te zien met z'n ouders bezorgd om m heen, was hij wel weer even zo'n klein jongetje als vroeger. Ineens zie je dan zo'n typische rolverdeling van bezorgde ouders en hun zoon die huilt. Ik was er echt even stil van. Ik was niet bij de klap, want toen was ik weg maar zag ze dus zo zitten om m heen dus ik schrok me dood toen ik dat zag.

Oei, ik zou daar wel een beetje op afknappen, als hij pijn heeft (van geen erge ziekte ofzo, gelukkig) en dan huilen bij zijn ouders. Brr

Ik vind het niet zo gek anders. Een zware ketting tegen je hoofd/oog, kan me voorstellen dat het heel pijnlijk is en dat je dan even jankt van de pijn. Toevallig waren zijn ouders erbij, tuurlijk bekommeren ze zich dan om hun zoon. Ik snap niet wat de afknapper is.

Misschien ligt het aan de manier van de omschrijving. Over een klein jongetje net als vroeger, papa en mama om hem heen. Nee persoonlijk vind ik het niks.

Francaise schreef:

Carrie schreef:

Francaise schreef:Mijn ex alleen na het overlijden van zijn ouders terwijl ik bij elk slecht bericht zo graag wilde dat hij eens huilde. Mijn huidige partner heb ik nog niet zien huilen en ik denk dat ik dat ook nooit zal zien. Overigens huil ik ook nooit maar ik ben wel heel open.

Huil je echt nooit? Hoe lang is het geleden dat je hebt gehuild? Wow, dat vind ik 'knap' knap tussen aanhalingstekens omdat ik denk dat huilen soms ook heel erg op kan luchten.

In maart 2011 voor het laatst omdat mijn huwelijk net was gestrand. Ik ben niet zo heel diep met mijn emoties wat inderdaad niet heel fijn is. Ik ben ook nooit heel blij. Alleen geluk, dat voel ik wel echt.

Moeilijk voor te stellen! Ik kan al huilen bij een Merci reclame

Carrie schreef:Misschien ligt het aan de manier van de omschrijving. Over een klein jongetje net als vroeger, papa en mama om hem heen. Nee persoonlijk vind ik het niks.

Haha, ik snap wel wat je bedoelt. Hij zal vast geen mama's kindje zijn, maar zoals het er stond las ik het ook met zo'n soort van 'agossie jochie toch' idee erbij

Snoepy87 schreef:Ja gelukkig wel, zou het vervelend vinden als hij dat niet zou kunnen uiten.
Laatste keer was toen onze poes was overreden

Ik vind het niet huilen niet per sé gelijk staan aan niet kunnen uiten. Mijn vriend kan heel verdrietig zijn en dat heel goed uiten, zonder erbij te huilen. Hij kan wel precies aangeven wat hem verdrietig maakt, hoe dat voor hem voelt en waarom hij er zo verdrietig om is, maar dan hoef je toch niet per sé te huilen om je te uiten of om open te zijn?

RYW schreef:

Carrie schreef:Misschien ligt het aan de manier van de omschrijving. Over een klein jongetje net als vroeger, papa en mama om hem heen. Nee persoonlijk vind ik het niks.

Haha, ik snap wel wat je bedoelt. Hij zal vast geen mama's kindje zijn, maar zoals het er stond las ik het ook met zo'n soort van 'agossie jochie toch' idee erbij

Haha ja ik ook.

Ik heb mijn vriend twee keer zien huilen. De eerste leer was toen ik het uitmaakte (waarna het gelukkig dus weer is goed gekomen) en de tweede keer was vorig jaar bij het overlijden van mijn moeder.
Verder huilt ie niet zo snel. Hij is een beetje opgegroeid met het huilen-is-niet-voor-jongens-idee.

Nou wordt ie wel een beetje afgeschilderd als watje, wat helemaal niet zo is. Ik vind t niet zo gek dat je huilt als je een gietijzeren ketting tegen je oog krijgt en dat z'n ouders bezorgd bij m staan op zo'n moment. Ik bedoelde dat je dan ineens ziet dat ie ooit hun kleine jongetje is geweest, zo typerend is zo'n moment. Het raakte me in ieder geval.

En ik vind t ook geen afknapper als een man huilt, of slecht als ie nooit zou huilen. De gebeurt gewoon, of niet.

Ik wil 'm geen watje noemen hoor, Marin ik zag het alleen ook gewoon een beetje voor me, zo 'mammieee!!!' en dan 'ahhhh arm jochie van me' terwijl het ongetwijfeld niet zo gegaan is, het een harde dreun was en zijn ouders natuurlijk hem dan niet gaan negeren als ze daar toevallig bij zijn. Maar hoe je 't omschreef, en ook jouw vertedering erbij, daardoor had ik ook even dat beeld, terwijl ik echt niet geloof dat hij een huilebalk of mama's kindje is ofzo hoor

Hahaha ja ik zag zelf dus ook beetje dat beeld voor me maar dan juist op een schattige manier.
Anyway. Hij is heel stoer. Mannelijk enzo.

Marin schreef:Hahaha ja ik zag zelf dus ook beetje dat beeld voor me maar dan juist op een schattige manier.
Anyway. Hij is heel stoer. Mannelijk enzo.

Ik zou 'm gewoon voortaan Brutus gaan noemen of zoiets, om dat te stimuleren

Hahaha goed idee.

Ik heb hem 1 keer zien huilen, dat was toen hij het uit had gemaakt. Zelf was ik ook in tranen toen, dus was een groot jankfestijn hihi. (Gelukkig is het nu weer goed )

De eerste x en laatste x dat ik hem heb zien huilen was het moment dat hij dacht dat hij zijn vrouw en zoon kwijt zou raken (tijdens de bevalling). Toen we eindelijk met z'n 3en waren moest hij ook huilen. En in de loop van de week toen ons werd verteld dat het absoluut niet goed ging met ons zoontje en dat ze scans gingen maken en testjes gingen doen. Dit was een emotionele week voor ons maar vond het heeel fijn dat hij huilde, dat hij zijn emoties aan mij kon tonen en dat ik hem daar ook in kon troosten.

Ja hoor, in het begin van onze relatie wel een aantal keer toen ik zelf depressief was, of wanneer hij heel erg ergens mee zat. Toen ik in Madrid zat en hem midden in de nacht belde om hem mee te delen dat ik toch echt voorlopig niet van plan was terug te komen (wat wel de bedoeling was). Toen we de eerste avond samen in ons huis zaten (samenwonen, 3 jaar geleden). En ehhh, daarna eigenlijk niet meer geloof ik. Ik vind het wel fijn dat hij af en toe ook huilt, emoties toont. Ik vind het ook fijn dat de rollen dan eens omgedraaid zijn en ik hém kan troosten en steunen ipv andersom, wat vaker gebeurt.

RYW schreef:

Snoepy87 schreef:Ja gelukkig wel, zou het vervelend vinden als hij dat niet zou kunnen uiten.
Laatste keer was toen onze poes was overreden

Ik vind het niet huilen niet per sé gelijk staan aan niet kunnen uiten. Mijn vriend kan heel verdrietig zijn en dat heel goed uiten, zonder erbij te huilen. Hij kan wel precies aangeven wat hem verdrietig maakt, hoe dat voor hem voelt en waarom hij er zo verdrietig om is, maar dan hoef je toch niet per sé te huilen om je te uiten of om open te zijn?

Nee dat hoeft ook niet, maar dat lees ik hier wel.
Maar ik vind huilen of een traantje laten wel een soort van kwetsbaarheid laten zien en vind wel fijn dat mijn vriend dat kan.

Een paar keer.. Bij overlijden van dierbaren, niet op begrafenis zelf maar nadat hij het nieuws had gehoord. Een keer toen wij flinke ruzie hadden. Een keer toen er een icsi poging mislukte.. Maar hij huilt vrijwel nooit.

Carrie schreef:

Francaise schreef:

Carrie schreef:

Francaise schreef:Mijn ex alleen na het overlijden van zijn ouders terwijl ik bij elk slecht bericht zo graag wilde dat hij eens huilde. Mijn huidige partner heb ik nog niet zien huilen en ik denk dat ik dat ook nooit zal zien. Overigens huil ik ook nooit maar ik ben wel heel open.

Huil je echt nooit? Hoe lang is het geleden dat je hebt gehuild? Wow, dat vind ik 'knap' knap tussen aanhalingstekens omdat ik denk dat huilen soms ook heel erg op kan luchten.

In maart 2011 voor het laatst omdat mijn huwelijk net was gestrand. Ik ben niet zo heel diep met mijn emoties wat inderdaad niet heel fijn is. Ik ben ook nooit heel blij. Alleen geluk, dat voel ik wel echt.

Moeilijk voor te stellen! Ik kan al huilen bij een Merci reclame

Ghehe +1!

Ik heb mijn vriend volgens mij nog nooit echt zien huilen.
Hij kan wel vol schieten van bijvoorbeeld muziek. Laatste keer dat ie waterige oogjes had (en ik trouwens ook) was met de OS, de gouden medaille voor Marianne Vos. (klinkt wel erg stom nu ik het geschreven heb...)

Ik daarentegen huil veel makkelijker. Vorige week voor het laatst echt gehuild, bij de crematie van m'n opa.

Ja ik zie mijn vriend wel eens huilen en dat vind ik helemaal niet leuk. Laatste keer was na een ruzie. Zodra hij een traantje laat, is mijn boosheid gelijk verdwenen. Dan vind ik het erg dat ik zo boos ben geweest..

Mijn vriend is best een jankerd

De ergste huilbui heeft hij toch wel gehad bij de geboorte van onze zoon. Hij huilt vooral als er iets niet goed is met zijn famille, vrienden en met onze zoon of met mij. Ik vind het niet erg. Ik heb liever dan dat hij zich even laat gaan dan dat hij het opkropt

Ik heb mijn ex wel tientallen keren zien huilen, nou hebben wij ook wel een hoop ellende meegemaakt. Ik vond dat heel fijn, hij kon gewoon goed z'n gevoelens/emoties aan mij laten zien. Hij heeft trouwens ook wel eens bij zijn vrienden om mij gehuild