Als je man niet bij de bevalling wil zijn...

In mijn directe omgeving speelt deze discussie op het moment. Zij is Nederlands hij is Turks. In zijn cultuur is het de normaalste zaak van de wereld dat je de bevalling zonder man doet. Zij wil hem er absoluut bij hebben en hij wil het niet. Ik heb geen idee waar dit gaan uitkomen, maar ik vind het nogal wat.

Ik zou het mijn man altijd kwalijk blijven nemen dat weet ik zeker. Ik had hem de vorige keer ook echt nodig.

Ik zou ook niet bij mijn eigen bevalling willen zijn. Ik snap dat je het liever niet ziet. Het is eng, je vriendin lijdt pijn en het is behoorlijk stressvol.

Maar het hoort erbij.

Ja, gewoon forum.viva.nl en dan in de pijler 'Zwanger'.

Ik weet niet wat zijn reden is maar ik vind dat hij zich er overheen moet zetten. Je hebt als vrouw een vertrouwd gezicht nodig, en steun maar ook iemand die het samen meemaakt en met je onthoudt. Hij wil zijn kind niet geboren zien worden blijkbaar.

Ik vermoed niet dat mijn man tussen mijn benen zal kijken als kind bijna eruit is, maar dat hoeft ook niet. Verder valt het geloof ik erg mee hoe bloederig het allemaal is.

Jetje schreef:In mijn directe omgeving speelt deze discussie op het moment. Zij is Nederlands hij is Turks. In zijn cultuur is het de normaalste zaak van de wereld dat je de bevalling zonder man doet. Zij wil hem er absoluut bij hebben en hij wil het niet. Ik heb geen idee waar dit gaan uitkomen, maar ik vind het nogal wat.

Ik zou het mijn man altijd kwalijk blijven nemen dat weet ik zeker. Ik had hem de vorige keer ook echt nodig.

Ik ook, ik denk dat ik op een gegeven moment wel zou zeggen dat hij dan maar lekker weg moet blijven als hij het niet voor me op kan brengen, maar ik zou het hem nog heel lang nadragen en laten voelen. Zoiets zou ik echt niet kunnen vergeten of vergeven.

Susan schreef:

Jetje schreef:In mijn directe omgeving speelt deze discussie op het moment. Zij is Nederlands hij is Turks. In zijn cultuur is het de normaalste zaak van de wereld dat je de bevalling zonder man doet. Zij wil hem er absoluut bij hebben en hij wil het niet. Ik heb geen idee waar dit gaan uitkomen, maar ik vind het nogal wat.

Ik zou het mijn man altijd kwalijk blijven nemen dat weet ik zeker. Ik had hem de vorige keer ook echt nodig.

Ik ook, ik denk dat ik op een gegeven moment wel zou zeggen dat hij dan maar lekker weg moet blijven als hij het niet voor me op kan brengen, maar ik zou het hem nog heel lang nadragen en laten voelen. Zoiets zou ik echt niet kunnen vergeten of vergeven.

Eens..

Ik zou het niet zonder mijn man willen en kunnen.
Zoals de meeste al zeggen is het iets dat je samen door maakt.
Hij mag verdorie al blij zijn dat zijn vrouw het werk doet. Het enige dat hij hoeft te doen is haar te drinken aanbieden en haar hand vast te houden. Hij heeft verdorie de bevalling niet te begeleiden.
En als hij niet wil kijken, kijkt hij maar de andere kant op.
Ik vind het zelfs schandalig als je dat niet voor je vrouw over hebt. Cultuur of niet.

Ik zou het trouwens ook niet accepteren hoor!

Kan ook niet snappen dat je als man wilt dat je vrouw alleen zoveel pijn heeft en dat je niets wilt doen om het maar enigzins te verzachten.

Maar ik heb wel eens gehoord dat dit in sommige culturen altijd zo gaat. Dat er alleen vrouwen bij zijn. Als dat het geval zou zijn dan zou ik het nog kunnen begrijpen omdat je gewoon niet beter weet.

Clapperdie schreef:

Maar ik heb wel eens gehoord dat dit in sommige culturen altijd zo gaat. Dat er alleen vrouwen bij zijn. Als dat het geval zou zijn dan zou ik het nog kunnen begrijpen omdat je gewoon niet beter weet.

Ik zou dan begrijpen dat je dat doet als je vrouw er net zo in staat omdat zij ook in die cultuur is opgegroeid of omdat het haar gewoon niet zoveel kan schelen, of als je het in eerste instantie oppert, omdat je misschien in de veronderstelling bent dat je vrouw dat ook oké vindt, maar op het moment dat je voet bij stuk houdt terwijl je merkt dat je vrouw het wel heel belangrijk vindt dat je erbij bent dan vind ik het wat anders worden.

Mijn man zag het helemaal niet zitten dat hij erbij moest zijn toen ze de keizersnee gingen doen. De eerste keer heeft hij dat stuk gemist, omdat ik volledig onder zeil was.had van mij dit keer ook gemogen, maar dat mocht niet van de gyn..

De start van mijn vorige bevalling is wel 'normaal' gegaan en daar was hij als vanzelfsprekend bij!

Susan schreef:

Clapperdie schreef:

Maar ik heb wel eens gehoord dat dit in sommige culturen altijd zo gaat. Dat er alleen vrouwen bij zijn. Als dat het geval zou zijn dan zou ik het nog kunnen begrijpen omdat je gewoon niet beter weet.

Ik zou dan begrijpen dat je dat doet als je vrouw er net zo in staat omdat zij ook in die cultuur is opgegroeid of omdat het haar gewoon niet zoveel kan schelen, of als je het in eerste instantie oppert, omdat je misschien in de veronderstelling bent dat je vrouw dat ook oké vindt, maar op het moment dat je voet bij stuk houdt terwijl je merkt dat je vrouw het wel heel belangrijk vindt dat je erbij bent dan vind ik het wat anders worden.

Mee eens.

Susan schreef:

Jetje schreef:In mijn directe omgeving speelt deze discussie op het moment. Zij is Nederlands hij is Turks. In zijn cultuur is het de normaalste zaak van de wereld dat je de bevalling zonder man doet. Zij wil hem er absoluut bij hebben en hij wil het niet. Ik heb geen idee waar dit gaan uitkomen, maar ik vind het nogal wat.

Ik zou het mijn man altijd kwalijk blijven nemen dat weet ik zeker. Ik had hem de vorige keer ook echt nodig.

Ik ook, ik denk dat ik op een gegeven moment wel zou zeggen dat hij dan maar lekker weg moet blijven als hij het niet voor me op kan brengen, maar ik zou het hem nog heel lang nadragen en laten voelen. Zoiets zou ik echt niet kunnen vergeten of vergeven.

Precies! Hoe nutteloos mijn man zich ook voelde naast mijn bed, ik had hem geen seconde willen missen!

Alsof het voor 'ons' niet heftig en pittig is. Ik snap dat je je vrouw liever niet ziet lijden en ja sommige culturen zijn zo. Maar als ik het vertaal naar die situatie in mijn omgeving: je woont in NL. Ik vind dat je je dan ook mag aanpassen aan de cultuur. Ze zijn ook niet getrouwd dus in die zin houdt hij zich ook niet streng aan zijn geloof waarom nu ineens wel dan?

Aimee schreef:Als haar man echt panisch is voor alles wat met bloed enzo te maken heeft, kan ik me wel voorstellen dat hij een soort fobie tegen de bevalling heeft opgebouwd en er daardoor niet bij wil zijn(dus echt een extreme angst). Er kunnen toch een hoop dingen fout gaan tijdens de bevalling en ik begrijp ook best dat je daar dan als een berg tegenop kunt zien.
Echter heb ik de bevalling echt niet zonder mijn vriend kunnen doen. We hebben geen woord gewisseld (ik heb alleen een aantal keer gezegd 'blijf hier!'), maar zijn aanwezigheid was genoeg om mij rustig te houden. Als het om mijn vriend zou gaan dan zou ik wel willen dat hij het op z'n minst probeert om erbij te zijn. Blijkt het echt niet te gaan (flauwvallen, overgeven, etc.) dan zou ik me er denk ik wel bij neer kunnen leggen...

Ergens kan ik dit ook wel begrijpen, een vriend van ons is toevallig zo en zijn vriendin moet binnen nu en 5 weken bevallen. Hoe hij het gaat doen weet niemand, maar hij word al naar als ie één stap het ziekenhuis inzet.. Ik was trouwens ook enorm panisch voor alles wat met medische dingen te maken had... Ik heb gekozen om yoga te gaan doen om rustiger te kunnen worden wanneer ik angstig word. Wellicht zou ik dan als vrouw mijn man proberen te sturen iets te gaan doen aan zijn angsten... Op welke manier dan ook...

Overigens zou het voor mij geen optie zijn dat mijn vriend er niet bij zou zijn. Als hij dit niet voor mij zou kunnen opbrengen zou ik hem dat enorm kwalijk nemen in onze relatie. En denk eerlijk egzegd ook wel dat het onze relatie zou schaden...

Jetje schreef:Ze zijn ook niet getrouwd dus in die zin houdt hij zich ook niet streng aan zijn geloof waarom nu ineens wel dan?

Ik denk omdat hij het wel een handig excuus vindt om eronderuit te komen.

Ik hoor trouwens vaak dat mannen de machteloosheid het ergste vinden, dat ze hun vrouw zien lijden en niks kunnen doen. Vanuit dat oogpunt snap ik al helemaal niet waarom je ooit zou kiezen om er niet bij te zijn, dan voel je je al machteloos en dan ga je jezelf willens en wetens in een positie plaatsen waarin je nog machtelozer bent.

Susan schreef:

Jetje schreef:Ze zijn ook niet getrouwd dus in die zin houdt hij zich ook niet streng aan zijn geloof waarom nu ineens wel dan?

Ik denk omdat hij het wel een handig excuus vindt om eronderuit te komen.

Ik eerlijk gezegd ook. Op zo'n moment besef ik weer hoe blij ik ben met mijn vent die Godzijdank niet eens geopperd heeft om weg te blijven (oh ja alleen als PSV die dag de kampioenswedstrijd speelt, maar ja dat zat er de afgelopen jaren toch niet in geintje )

Clapperdie schreef:Is het niet zo dat in sommige culturen dit de normaalste zaak van de wereld is?

Ja maar dan zijn de moeder, zussen, tantes, nichtjes erbij. Dat zijn ze dan zo gewend.

Mijn vriend is ook niet van de ziekenhuizen en bloed enzo, maar hij heeft zelf voorgesteld om de cursus samen bevallen te volgen. Ik had er niet aan moeten denken om het alleen te doen zonder hem.

Susan schreef:Ik hoor trouwens vaak dat mannen de machteloosheid het ergste vinden, dat ze hun vrouw zien lijden en niks kunnen doen. Vanuit dat oogpunt snap ik al helemaal niet waarom je ooit zou kiezen om er niet bij te zijn, dan voel je je al machteloos en dan ga je jezelf willens en wetens in een positie plaatsen waarin je nog machtelozer bent.

eens!

Mijn man is niet bij mijn 2e bevalling geweest.

Bij ons ging het wat anders , ik wilde per se mijn moeder erbij en we keken rond wie T.eun zou opvangen tot ik me eens hardop afvroeg of hij perse erbij wilde zijn - wat voor hem een enorme opluchting was:lol:

Hij is erbij gebleven tot een cm of 8 ontsluiting samen met T.eun en daarna is hij vertrokken..Zou het gelijk weer zo doen !!

Bij mn eerste bevalling heb ik echt geen drol aan hem gehad en ik vind de bevalling zelf nou ook niet echt iets romantisch ( no way dat dat de mooiste dagen uit mijn leven waren -nog niet bekan-)

Dus dat is misschien het verschil, voor mij persoonlijk is dat hele bevallen iets puur klinisch en doordat hij juist niet aanwezig was en ik dat samen met mijn moeder heb gedaan is het toch een mooie ervaring geweest. Bitter sweet:cry:

Frolic, dat is anders, jij wilde het zelf niet en hij deed het voor jou, om het mogelijk te maken dat je moeder erbij kon zijn.

Jetje schreef:

Susan schreef:

Jetje schreef:In mijn directe omgeving speelt deze discussie op het moment. Zij is Nederlands hij is Turks. In zijn cultuur is het de normaalste zaak van de wereld dat je de bevalling zonder man doet. Zij wil hem er absoluut bij hebben en hij wil het niet. Ik heb geen idee waar dit gaan uitkomen, maar ik vind het nogal wat.

Ik zou het mijn man altijd kwalijk blijven nemen dat weet ik zeker. Ik had hem de vorige keer ook echt nodig.

Ik ook, ik denk dat ik op een gegeven moment wel zou zeggen dat hij dan maar lekker weg moet blijven als hij het niet voor me op kan brengen, maar ik zou het hem nog heel lang nadragen en laten voelen. Zoiets zou ik echt niet kunnen vergeten of vergeven.

Precies! Hoe nutteloos mijn man zich ook voelde naast mijn bed, ik had hem geen seconde willen missen!

Alsof het voor 'ons' niet heftig en pittig is. Ik snap dat je je vrouw liever niet ziet lijden en ja sommige culturen zijn zo. Maar als ik het vertaal naar die situatie in mijn omgeving: je woont in NL. Ik vind dat je je dan ook mag aanpassen aan de cultuur. Ze zijn ook niet getrouwd dus in die zin houdt hij zich ook niet streng aan zijn geloof waarom nu ineens wel dan?

Dat denken mannen ja, maar een man is absoluut niet nutteloos tijdens een bevalling!
Mijn vriend was de enige die tot me door kon dringen op dat moment, dus hij herhaalde alles wat de vk zei en leidde zo op een bepaalde manier de bevalling in goede lijnen. En dan nog, al zit je er alleen naast om haar hand vast te houden en haar wat water te geven, dan nog steun je je vrouw en ben je dus absoluut niet nutteloos.

Kat1980 schreef:

Jetje schreef:

Susan schreef:

Jetje schreef:In mijn directe omgeving speelt deze discussie op het moment. Zij is Nederlands hij is Turks. In zijn cultuur is het de normaalste zaak van de wereld dat je de bevalling zonder man doet. Zij wil hem er absoluut bij hebben en hij wil het niet. Ik heb geen idee waar dit gaan uitkomen, maar ik vind het nogal wat.

Ik zou het mijn man altijd kwalijk blijven nemen dat weet ik zeker. Ik had hem de vorige keer ook echt nodig.

Ik ook, ik denk dat ik op een gegeven moment wel zou zeggen dat hij dan maar lekker weg moet blijven als hij het niet voor me op kan brengen, maar ik zou het hem nog heel lang nadragen en laten voelen. Zoiets zou ik echt niet kunnen vergeten of vergeven.

Precies! Hoe nutteloos mijn man zich ook voelde naast mijn bed, ik had hem geen seconde willen missen!

Alsof het voor 'ons' niet heftig en pittig is. Ik snap dat je je vrouw liever niet ziet lijden en ja sommige culturen zijn zo. Maar als ik het vertaal naar die situatie in mijn omgeving: je woont in NL. Ik vind dat je je dan ook mag aanpassen aan de cultuur. Ze zijn ook niet getrouwd dus in die zin houdt hij zich ook niet streng aan zijn geloof waarom nu ineens wel dan?

Dat denken mannen ja, maar een man is absoluut niet nutteloos tijdens een bevalling!
Mijn vriend was de enige die tot me door kon dringen op dat moment, dus hij herhaalde alles wat de vk zei en leidde zo op een bepaalde manier de bevalling in goede lijnen. En dan nog, al zit je er alleen naast om haar hand vast te houden en haar wat water te geven, dan nog steun je je vrouw en ben je dus absoluut niet nutteloos.

Inderdaad, plus dat het achteraf belangrijk is dat je die ervaring samen kan delen. Ik had best wel behoefte om erover te praten en dan het liefst met iemand die het ook had meegemaakt.

Dit lijkt me iets dat je bespreekt voordat je zwanger probeert te raken. Als hij dan zou zeggen niet bij de bevalling te willen zijn, zou ik eerst maar eens goed over mijn kinderwens met hem nadenken. Maar goed, ik heb dan ook nooit gedacht: hij zal wel bijdraaien over dingen waar hij heel stellig in is. Vind ik eerlijk gezegd ook niet zo slim, zeker als het om zulke belangrijke dingen gaat.

Ik zou het mijn man zeer kwalijk nemen als hij niet bij de bevalling zou willen zijn. Kom nou, alle ongemakken van een zwangerschap en een bevalling die ook nog eens heel zwaar bleek te zijn en meneer zou zijn snor drukken? Dat moet hij echt niet in zijn hoofd halen. Gelukkig was mijn man er voortdurend bij en hij vond het vreselijk dat ik weg moest voor de ruggenprik. Hij is toen thuis gaan douchen, maar mijn moeder kwam toen naar het ziekenhuis zodat er wel iemand bij me zou zijn. Bij een volgende bevalling is hij er gewoon weer bij, hij snapt ook niet waarom een man zijn vrouw in de steek laat bij zo'n bijzondere en ingrijpende gebeurtenis (uitzonderingen daargelaten).

Mijn man kan ook niet tegen ziekenhuizen, maar hij had echt ruzie gehad als hij niet bij de bevalling was geweest. Hij deed misschien minder dan een ander zou doen, maar dat hij er bij was, dat was voor mij alleen al voldoende.