Hoe medisch zou een zwangerschap/bevalling moeten zijn?

expres even zonder inleidende (sturende) tekst, omdat ik benieuwd ben wat voor soort reacties hierop komen!

Ik vind een zwangerschap en bevalling erg medisch.
Maar misschien wordt mijn mening te veel gevormd door mijn (zware) zwangerschap met veel medische controles en uiteindelijk een zware bevalling (met veel medisch ingrijpen en uiteindelijk een keizersnede).

Floor schreef:Ik vind een zwangerschap en bevalling erg medisch.
Maar misschien wordt mijn mening te veel gevormd door mijn (zware) zwangerschap met veel medische controles en uiteindelijk een zware bevalling (met veel medisch ingrijpen en uiteindelijk een keizersnede).

+1, met name de bevalling.

Medisch, omdat er ook 'technisch' gekeken wordt hoe het met het lichaam van de moeder gaat en of een kindje goed groeit.

Maar daarnaast is een zwangerschap en een bevalling ook voor een groot deel, hoe moet ik het zeggen, 'psychologisch'.

en nu dan wel even een aanvulling: wat vinden jullie dan van het vertrouwen in het lichaam en de protocollen die algemeen zijn en niet/weinig naar de individuele vrouw/zwangerschap/bevalling kijken?

Ik denk dat het heel medisch wordt gemaakt, maar dat de natuur het helemaal niet zo bedoelt heeft.
We zijn te angstig geworden en er wordt (te)snel ingegrepen in een natuurlijk proces. Er zijn natuurlijk uitzonderingen waar wel snel gehandeld moet worden maar vaak kan het ook zonder medische ingrepen.

Beiden erg medisch: veel controles tijdens de zwangerschap en veel bevallingen eindigen toch in het ziekenhuis.

Het ziekenhuis zou naar mijn mening er veel aan kunnen doen om een minder 'medische sfeer' te kweken: geen constante aanwijzingen hoe te puffen / ademen / wat dan ook te doen, gezelligere kamers enzovoorts.

Het kan trouwens nog veel medischer: als ik Amerikaanse bevalprogramma's bekijk, valt het me altijd op dat de moeders schijnen te denken dat zonder prenatale zorg er nauwelijks kans is op een gezond kind.

Dat vind ik helemaal afhangen van de omstandigheden. Als ik even mijn eigen situaties neem, de eerste keer was het redelijk medisch omdat het in het ziekenhuis was, maar heb ik het verder wel op eigen kracht gedaan, zonder ingrijpen. Dat kon ook. De baby is toen wel aangepakt maar geen knip/pomp oid. Wat ik toen wel gelijk krijg wat niet had gehoeven was een spuit in mijn been voor de placenta. De tweede keer was het thuis dus al een stuk minder medisch, maar toen lanceerde mijn lichaam haar en scheurde ik wel uit, dus moest ik gehecht worden. Dus weer medischer

Ik heb wel eens filmpjes gezien van bevallingen waarbij de vrouw het helemáál zelf deed, dus ook zonder medische begeleiding, geen verloskundige, alleen zij en haar partner, eventueel kinderen, familie/vrienden erbij. Dat vind ik op zich wel mooi maar ik zou het zelf nooit durven. Ik denk dat er bij élke bevalling complicaties kunnen ontstaan die je als leek niet per se herkent, ook al is het je tiende kind bijv, en daarom vind ik begeleiding door een professional wel een must. Daarentegen vind ik hoe het in Amerika gaat ook veel te overdreven. Daar weten vrouwen al dat ze de 40 weken vaak niet gaan halen (tenzij ze zelf anders willen) en worden ze ingeleid van tevoren, met gelijk het zetten van een ruggenprik. En dan is het ook een hele prestatie als je het zonder hebt gedaan, dan ben je echt 'sterk'.

Ik heb er wel wat vaker over gelezen en een argument wat ik vaker lees is 'vroeger ging het ook goed', zonder medische begeleiding dus. Daar geloof ik niet in, niet voor niets stierven er toen veel vaker vrouwen en baby's.

Rejoy. schreef:en nu dan wel even een aanvulling: wat vinden jullie dan van het vertrouwen in het lichaam en de protocollen die algemeen zijn en niet/weinig naar de individuele vrouw/zwangerschap/bevalling kijken?

Ik denk dat er protocollen moeten zijn en dat deze ook gevolgd moeten worden. Al is het alleen maar om een claim naar de verloskundige te voorkomen.

Ik vind het wel medisch, maar dat moet het pas worden als het nodig is. Ik vind het goed dat bijv. de hartslag van de kleine in de gaten wordt gehouden tijdens de bevalling en dat bijv. de bloeddruk wordt opgenomen tijdens controles bij de vk om risico's uit te sluiten/ te verkleinen. Wel vind ik dat er meer naar de moeder moet worden gekeken tijdens de bevalling, ik heb voor niks een hele tijd persweeen liggen wegpuffen...want 'het kon niet dat ik al volledige ontsluiting had'.

Als het goed gaat is het niet iets medisch. Gaat het niet zo goed, dan is het wel medisch. Ik vond voor mijn eerste ook dat er véél te weinig vertrouwen was in het vrouwenlichaam, dat loste zich toch allemaal vanzelf wel op. Ik werd woest toen ik bij mijn eerste bevalling te horen kreeg dat ik 10 uur had voor volledige ontsluiting, dat was het schema, hield ik me daar niet aan, dan werd er ingegrepen. Beláchelijk vond ik het, want een lichaam kon toch zeker zelf wel bevallen en had zijn eigen tempo.

Na 7 uur weeen bleek mijn dochter het alleen niet meer te trekken, het was te zwaar voor haar en haar hartslag viel steeds weg. Een bevalling van 15 uur had ze ws niet eens overleefd, dus ik was maar wat blij dat ik aan al die snoertjes lag.

Wat ik wel jammer vind: bij de tweede kreeg ik te horen dat de kans op herhaling van mijn klachten heel klein waren, want dat was altijd zo. Bleek dat het toevallig in mijn geval veel erger was dan bij de eerste, en werd er door de houding van 'ach, het is de tweede dus het zal wel meevallen' te laat ingegrepen. Maar ja, niet voor niets dat de arts die erin gespecialiseerd was mij nog gevraagd heeft of ik hem wilde bellen als ik ooit nog eens zwanger werd, want hij had dit zelden meegemaakt en was heel benieuwd hoe het zou gaan als ik nog een keer zwanger zou worden.



Protocollen enzo zijn goed in mijn ogen, je moet een leidraad hebben. Maar je moet het individue niet uit het oog verliezen. Een gulden middenweg is prima.

ik vind dat je als vrouw zelf goed naar je lichaam kan luisteren en aan de hand daar van veel informatie kan halen.
ik heb het tenminste zo ervaren, tijdens de bevalling heb ik alles over me heen laten komen en kun ik zo de weeen wegpuffen zonder daar een cursus voor te hebben gehad, ik luisterde naar mijn lichaam.
voor iedere vrouw is een bevalling/zwangerschap verschillend, dat je daar standaard protocollen voor hebt is leuk maar er wordt gekeken naar het "gemiddelde" vind ik altijd.

tijdens de zwangerschap dat een miskraam werd heb ik bijv. vanaf het begin af aan het gevoel gehad dat het niet goed zat, dit klopte ook.

dus ik denk dat je als vrouw zelf instaat bent om dingen aan te voelen mbt zwangerschap en bevalling.

Ik heb mijn zwangerschappen en bevallinge niet als medisch ervaren.
Beide keren heb ik het thuis gedaan. Vooral veel alleen. Ik kon geen mensen om me heen verdragen en mijn lichaam heeft het prima gedaan. De eerste keer is de verloskundige alleen de laatste drie minuten voor C. werd geboren aanwezig geweest, bij de tweede was ze een uur voor J. zijn geboorte aanwezig. Ze heeft toen de vliezen gebroken, waar ik achteraf toch wel spijt van heb. Ik heb haar toen gevraagd, samen met de rest om in de woonkamer te blijven en ben ik heerlijk alleen boven geweest tot de persweeën zich aandienden. Ook toen heb ik gevraagd of ze hun mond wilden houden en dit ging echt perfect.
Bij een derde zou ik het het liefst helemaal alleen willen doen met mijn vriend, maar toch lijkt me dit niet verstandig. (Wat als er wel wat gebeurd?, maar gevoelsmatig lijkt me dat pas echt een perfecte bevalling.

Oh, en het 'naar je eigen lichaam luisteren' is ook wat overschat. Dat deed ik namelijk ook wel. Maar met een bloeddruk van 200/120 had ik nog steeds geen klachten Terwijl ik toen op de intensive care voor zwangeren lag en accuut aan het infuus moest omdat het gevaarlijk was. Maar ik voelde me prima

De hele zwangerschap werd ik gewaarschuwd voor klachten die ik zou hebben bij HELPP of iets in die richting. Die heb ik nooit gehad, ja, op het aller-allerlaatste moment.

Rejoy. schreef:en nu dan wel even een aanvulling: wat vinden jullie dan van het vertrouwen in het lichaam en de protocollen die algemeen zijn en niet/weinig naar de individuele vrouw/zwangerschap/bevalling kijken?

Daar heb ik zelf positieve en negatieve ervaringen mee. Bij de eerste zwangerschap heeft het ziekenhuis mij lang door laten lopen met een zwangerschapsvergiftiging, dat wisten ze, ik kreeg bedrust en werd geacht me daaraan te houden en dat was het. Blijkbaar voldeed ik niet aan de eisen om ingeleid te worden, terwijl ik dat toch zag en zie als een teken dat mijn lichaam er klaar mee was. Als je ziet hoe ellendig ik me voelde, hoe ik eruit zag, hoe opgezwollen door al het vocht. Het is allemaal goed gegaan maar daarbij hadden ze best meer naar mij zelf mogen kijken. Achteraf zijn de verloskundigen het er ook niet mee eens hoe dat toen is opgelost door het ziekenhuis (of beter, niet is opgelost, ik ben spontaan bevallen). Ook werd mij verteld toen we belden dat ik nooit zo snel weeen achter elkaar kon hebben, want dan gebeurde niet zo bij een eerste. Dus wel.
Positief vond ik dat ik er bij de tweede rond de 30 weken mentaal en lichamelijk volledig doorheen zat, dat dat gewoon bespreekbaar was en dat er door de verloskundigen met mij werd meegedacht, en afgesproken werd dat ik gestript kon worden vanaf 37 weken als ik dat zelf aangaf. Dat vond ik toen zó fijn. Ik ben uiteindelijk ook gestript omdat ik gewoon niet meer kon, ik was helemaal op, en ik zou voor de 40 weken ingeleid zijn hoewel het met de baby nog goed ging en met mij qua lichaam ook (behalve bekken). Dat vond ik echt fijn dat ze zo meedachten en dat mijn gevoel erkend werd, het ging ook verder dan "het zat zijn", ik kón gewoon niet meer.

Maar over het algemeen denk ik dat protocollen natuurlijk nodig zijn, je kan niet zomaar wat doen. Maar er zou, zeker in het ziekenhuis is mijn ervaring dus, best meer geluisterd mogen worden naar wat de vrouw zelf zegt.

Rejoy. schreef:en nu dan wel even een aanvulling: wat vinden jullie dan van het vertrouwen in het lichaam en de protocollen die algemeen zijn en niet/weinig naar de individuele vrouw/zwangerschap/bevalling kijken?

Nou, mijn antwoord valt hier te verwachten gezien vooral mijn laatste bevalling: heel, heel erg slecht. Mijn persoonlijke ervaring is dat er niet wordt geluisterd door de verloskundigen naar de persoon en gewoon standaard de protocollen worden gevolgd.

Bij mij liep het allemaal niet volgens het boekje en dan worden er fouten gemaakt. Het bleek voor de verloskundige die ik gehad heb, niet mogelijk gewoon naar mij te luisteren en ervan uit te gaan dat ik bij een tweede bevalling wel zou weten wat er aan de hand was. Ze bleef vasthouden aan haar idee van een standaardbevalling en dat heeft zowel mij als mijn dochter in gevaar gebracht en de bevalling onnodig vervelend gemaakt.

Ik heb de topictitel even veranderd, want ik bedoel een zwangerschap/bevalling in het algemeen. Tuurlijk zijn er zwangerschappen en bevallingen die door complicaties genoodzaakt zijn om medisch gemaakt te worden, maar mij staat het heel erg tegen dat 'men' tegenwoordig alles in de hand wil hebben. Zoveel tijd staat er voor ontsluiting, zoveel tijd voor het persen, de barende vrouw nauwelijks vrij laten in de manier van bevallen, continu monotoring dmv een inwendig ctg, kunstverlossingen die niet eens altijd nodig zijn en de angst die er heerst.

Het liefst zou ik thuis bevallen, zonder verloskundige en alleen met mijn man, dochter en ikzelf. Mijn man wil dit niet, hij weet niet wat hij moet doen als er complicaties optreden, dus we hebben besloten dat de vk tijdens de ontsluitingsfase er niet is, maar zodra ik bijna volledige ontsluiting heb er wel is. Ik ben heel bang om in het ziekenhuis te moeten bevallen vanwege complicaties (overtijd, zwangerschapsvergiftiging, mec.houdend vruchtwater oid) en dat de bevalling medischer gemaakt wordt dan nodig en ik niet de kans en tijd krijg om het kindje op de wereld te zetten.

En ik ken in mijn hele omgeving eigenlijk maar 1 stel waar de bevalling en dergelijke helemaal goed gingen. Bij de rest was óf de baby te vroeg óf de bevalling duurde te lang óf de placenta kwam niet óf er was teveel bloedverlies en er moest alsnog naar het ziekenhuis geraced worden óf er bleek iets met de baby aan de hand óf het werd alsnog een keizersnede. Ik ken echt maar 1 bevriend stel die op de uitgerekende datum thuis in bed zijn bevallen zonder complicaties of toestanden.

Rejoy. schreef:Ik heb de topictitel even veranderd, want ik bedoel een zwangerschap/bevalling in het algemeen. Tuurlijk zijn er zwangerschappen en bevallingen die door complicaties genoodzaakt zijn om medisch gemaakt te worden, maar mij staat het heel erg tegen dat 'men' tegenwoordig alles in de hand wil hebben. Zoveel tijd staat er voor ontsluiting, zoveel tijd voor het persen, de barende vrouw nauwelijks vrij laten in de manier van bevallen, continu monotoring dmv een inwendig ctg, kunstverlossingen die niet eens altijd nodig zijn en de angst die er heerst.

Het liefst zou ik thuis bevallen, zonder verloskundige en alleen met mijn man, dochter en ikzelf. Mijn man wil dit niet, hij weet niet wat hij moet doen als er complicaties optreden, dus we hebben besloten dat de vk tijdens de ontsluitingsfase er niet is, maar zodra ik bijna volledige ontsluiting heb er wel is. Ik ben heel bang om in het ziekenhuis te moeten bevallen vanwege complicaties (overtijd, zwangerschapsvergiftiging, mec.houdend vruchtwater oid) en dat de bevalling medischer gemaakt wordt dan nodig en ik niet de kans en tijd krijg om het kindje op de wereld te zetten.

Dat dacht ik dus ook. Maar achteraf had mijn kind het niet gered als ik zoals jij had gedacht. En in het ziekenhuis bevallen is het eind van de wereld niet. Met jouw houding geef je er juist blijk van dat je bang bent de controle uit handen te geven en dat je alles in de hand wilt houden Daar beschuldig je de artsen van, maar je doet het zelf.

Rejoy. schreef:Ik heb de topictitel even veranderd, want ik bedoel een zwangerschap/bevalling in het algemeen. Tuurlijk zijn er zwangerschappen en bevallingen die door complicaties genoodzaakt zijn om medisch gemaakt te worden, maar mij staat het heel erg tegen dat 'men' tegenwoordig alles in de hand wil hebben. Zoveel tijd staat er voor ontsluiting, zoveel tijd voor het persen, de barende vrouw nauwelijks vrij laten in de manier van bevallen, continu monotoring dmv een inwendig ctg, kunstverlossingen die niet eens altijd nodig zijn en de angst die er heerst.

Het liefst zou ik thuis bevallen, zonder verloskundige en alleen met mijn man, dochter en ikzelf. Mijn man wil dit niet, hij weet niet wat hij moet doen als er complicaties optreden, dus we hebben besloten dat de vk tijdens de ontsluitingsfase er niet is, maar zodra ik bijna volledige ontsluiting heb er wel is. Ik ben heel bang om in het ziekenhuis te moeten bevallen vanwege complicaties (overtijd, zwangerschapsvergiftiging, mec.houdend vruchtwater oid) en dat de bevalling medischer gemaakt wordt dan nodig en ik niet de kans en tijd krijg om het kindje op de wereld te zetten.

Volgens mij heb ik eindelijk door wie je bent! haha. Nogmaals gefeliciteerd met je zwangerschap!!! Wat een spannende uitgetelde datum heb je!



Bedoel je met het dikgedrukte dat je bang bent voor een keizersnede of dat je de aanwijzingen van artsen moet opvolgen en daardoor niet kunt/ mag doen wat je zelf wilt?

Rejoy. schreef:Ik heb de topictitel even veranderd, want ik bedoel een zwangerschap/bevalling in het algemeen. Tuurlijk zijn er zwangerschappen en bevallingen die door complicaties genoodzaakt zijn om medisch gemaakt te worden, maar mij staat het heel erg tegen dat 'men' tegenwoordig alles in de hand wil hebben. Zoveel tijd staat er voor ontsluiting, zoveel tijd voor het persen, de barende vrouw nauwelijks vrij laten in de manier van bevallen, continu monotoring dmv een inwendig ctg, kunstverlossingen die niet eens altijd nodig zijn en de angst die er heerst.

Het liefst zou ik thuis bevallen, zonder verloskundige en alleen met mijn man, dochter en ikzelf. Mijn man wil dit niet, hij weet niet wat hij moet doen als er complicaties optreden, dus we hebben besloten dat de vk tijdens de ontsluitingsfase er niet is, maar zodra ik bijna volledige ontsluiting heb er wel is. Ik ben heel bang om in het ziekenhuis te moeten bevallen vanwege complicaties (overtijd, zwangerschapsvergiftiging, mec.houdend vruchtwater oid) en dat de bevalling medischer gemaakt wordt dan nodig en ik niet de kans en tijd krijg om het kindje op de wereld te zetten.

De dingen die je in je eerste alinea noemt, staan mij ook erg tegen. Ik heb het gevoel dat ik zelf wel weet hoe ik een kind op de wereld moet zetten en ik heb geen behoefte aan allerlei aanwijzingen hoe ik dat zou moeten doen. Elke bevalling verloopt anders en er zou meer gekeken moeten worden naar de specifieke situatie. Wel vind ik dat er protocollen moeten zijn om misstanden te voorkomen, want anders zullen er ook heel nare bevallingen gaan plaatsvinden, bijvoorbeeld door te laat ingrijpen. Die protocollen moeten alleen flexibeler opgesteld worden en de wens van de moeder moet hier een grotere rol in spelen.

Wat betreft je tweede alinea: ik had al een vermoeden dat je om deze reden dit topic opende . Ik zou in geen honderd jaar alleen thuis willen bevallen zonder expertise erbij. De navelstreng zal bijvoorbeeld maar om het nekje zitten of de baby zal maar in het vruchtwater gepoept hebben. Dat zijn serieuze risico's, hoe sta je daar tegenover?

Twellie schreef:

Rejoy. schreef:en nu dan wel even een aanvulling: wat vinden jullie dan van het vertrouwen in het lichaam en de protocollen die algemeen zijn en niet/weinig naar de individuele vrouw/zwangerschap/bevalling kijken?

Nou, mijn antwoord valt hier te verwachten gezien vooral mijn laatste bevalling: heel, heel erg slecht. Mijn persoonlijke ervaring is dat er niet wordt geluisterd door de verloskundigen naar de persoon en gewoon standaard de protocollen worden gevolgd.

Bij mij liep het allemaal niet volgens het boekje en dan worden er fouten gemaakt. Het bleek voor de verloskundige die ik gehad heb, niet mogelijk gewoon naar mij te luisteren en ervan uit te gaan dat ik bij een tweede bevalling wel zou weten wat er aan de hand was. Ze bleef vasthouden aan haar idee van een standaardbevalling en dat heeft zowel mij als mijn dochter in gevaar gebracht en de bevalling onnodig vervelend gemaakt.

en dat laatste stukje vind ik ook een goed voorbeeld van luisteren naar het lichaam en luisteren naar de zwangere vrouw, als de verloskundige naar jou had geluisterd en zich niet zo krampachtig vast had gehouden aan haar protocol, dan had jij misschien niet zo'n vervelende ervaring hoeven hebben en daarmee een veel betere start voor je kindje.


@ Euc: ik zie het niet als controle willen houden, ik zie het meer als de natuur zijn gang laten gaan. Jouw mening is gekleurd door je ervaringen met je zwangerschappen en bevallingen. Ik snap heel goed dat het nodig is om de conditie van het kindje in de gaten te houden dmv de doptone, ik snap heel goed dat wanneer de conditie van moeder of kind het niet toelaten en er levensbedreigende situaties ontstaan er snel gehandeld moet worden en ik ben ontzettend blij dat we nu leven en niet 500 jaar terug, omdat de medische voorzieningen nu een stuk beter zijn, maar er is een grens voor mij. Aan een zwangerschap en bevalling kleven risico's, dat zal ik niet ontkennen, die risico's moeten in de gaten gehouden worden, maar wanneer er geen complicaties voordoen wil ik mijn gang gaan tijdens de bevalling. Ik vind het prachtig dat de natuur in staat is om zoiets complex te regelen, het evenwicht van hormonen bijvoorbeeld, en het in heel veel gevallen tot een goed einde kan brengen.

Twellie schreef:

Rejoy. schreef:.

De dingen die je in je eerste alinea noemt, staan mij ook erg tegen. Ik heb het gevoel dat ik zelf wel weet hoe ik een kind op de wereld moet zetten en ik heb geen behoefte aan allerlei aanwijzingen hoe ik dat zou moeten doen. Elke bevalling verloopt anders en er zou meer gekeken moeten worden naar de specifieke situatie. Wel vind ik dat er protocollen moeten zijn om misstanden te voorkomen, want anders zullen er ook heel nare bevallingen gaan plaatsvinden, bijvoorbeeld door te laat ingrijpen. Die protocollen moeten alleen flexibeler opgesteld worden en de wens van de moeder moet hier een grotere rol in spelen.

Wat betreft je tweede alinea: ik had al een vermoeden dat je om deze reden dit topic opende . Ik zou in geen honderd jaar alleen thuis willen bevallen zonder expertise erbij. De navelstreng zal bijvoorbeeld maar om het nekje zitten of de baby zal maar in het vruchtwater gepoept hebben. Dat zijn serieuze risico's, hoe sta je daar tegenover?

Helemaal eens met de tweede alinea. Ik zou het mezelf nooit, maar dan ook nooit vergeven als er iets zou gebeuren, ook al gaat het 9 van de 10 keer wel goed. Maar volgens mij lees ik uit het stukje van Rejoy dat ze dan wel naar het ziekenhuis zou gaan.

Ik denk dat er in de loop der jaren heel wat vertrouwen in het eigen lichaam is weggevallen. Want het vertrouwen wat jij in je lijf hebt, Rejoy, dat hebben maar heel weinig vrouwen. Wat ik wel heel fijn vond is dat er beter gecontroleerd kan worden of het goed gaat met de baby, vroeger was dat maar afwachten. Ik heb 2x gehad dat ik een ctg kreeg in het ziekenhuis, 1x omdat ik minder leven voelde, 1x toen ik al weeën had. Dan is het wel fijn om te zien dat alles goed gaat met de kleine. Wat ik ook fijn vond is dat ik tijdens het persen aan de ctg lag, dat ze zagen dat haar hartslag daalde, toen moest ze eruit. Had ik niet aan de ctg gelegen hadden ze dat niet gezien, dan weet ik niet wat de consequenties daarvan (kunnen) zijn, maar dat vond ik wel weer fijn.

Dus conclusie, een bevalling hoeft niet medisch te zijn (is niet medisch, het is de natuur) maar ik vind de controle op het welzijn van de baby wel heel fijn.

Teddyaapje schreef:

Rejoy. schreef:Ik heb de topictitel even veranderd, want ik bedoel een zwangerschap/bevalling in het algemeen. Tuurlijk zijn er zwangerschappen en bevallingen die door complicaties genoodzaakt zijn om medisch gemaakt te worden, maar mij staat het heel erg tegen dat 'men' tegenwoordig alles in de hand wil hebben. Zoveel tijd staat er voor ontsluiting, zoveel tijd voor het persen, de barende vrouw nauwelijks vrij laten in de manier van bevallen, continu monotoring dmv een inwendig ctg, kunstverlossingen die niet eens altijd nodig zijn en de angst die er heerst.

Het liefst zou ik thuis bevallen, zonder verloskundige en alleen met mijn man, dochter en ikzelf. Mijn man wil dit niet, hij weet niet wat hij moet doen als er complicaties optreden, dus we hebben besloten dat de vk tijdens de ontsluitingsfase er niet is, maar zodra ik bijna volledige ontsluiting heb er wel is. Ik ben heel bang om in het ziekenhuis te moeten bevallen vanwege complicaties (overtijd, zwangerschapsvergiftiging, mec.houdend vruchtwater oid) en dat de bevalling medischer gemaakt wordt dan nodig en ik niet de kans en tijd krijg om het kindje op de wereld te zetten.

Volgens mij heb ik eindelijk door wie je bent! haha. Nogmaals gefeliciteerd met je zwangerschap!!! Wat een spannende uitgetelde datum heb je!



Bedoel je met het dikgedrukte dat je bang bent voor een keizersnede of dat je de aanwijzingen van artsen moet opvolgen en daardoor niet kunt/ mag doen wat je zelf wilt?

NU pas ?! Dan loop je echt heel wat lichtjaren achter hoor En mijn UD is inderdaad spannend. Volgens de termijnecho ben ik zelfs op 18/8 uitgerekend!

En met het dikgedrukte bedoel ik dat ik bang ben dat er zoveel druk gelegd wordt op hoe het zou moeten (persen als je geen persweeën hebt of juist andersom, terwijl het kindje het goed doet, continu monitoring en daarmee beperkt worden in je bewegingsvrijheid, dat soort dingen) en er te weinig gekeken wordt naar andere mogelijkheden die ook binnen de situatie passen.


@ Twellie: om die reden kiezen wij er dan ook voor om wel te bevallen met een verloskundige erbij. Wij durven die risico's ook niet te nemen. Gelukkig hebben wij een verloskundige die helemaal achter onze ideeën staat.