Re: Biechttopic 4

SuperGrover wo 27 jun 2012 - 4:28

Ja, nu ga ik echt een gehaktmolen inhuren... Ik ben de halve dag weggeweest voor kopieerwerk dat niemand wilde doen, kom ik terug, is het verslag ingeleverd... De verkeerde versie. Damn, hoe krijg je het in godsnaam voor elkaar? Nu mist er per ongeluk een heel cruciaal deel (namelijk de opzet van ons onderzoek) en de opmaak is om te huilen... De dingen die onze docent specifiek heeft verteld dat we die echt moesten verbeteren, staan er nu weer doodleuk in. Als dit een onvoldoende wordt, sluit mij dan maar op.

Marin wo 27 jun 2012 - 4:30

Oh wat K.U.T.

Ik kan me je frustratie heel erg voorstellen. Kan je de docent in kwestie niet nog mailen en uitleggen dat het de verkeerde versie is geworden? Ik zou nu lekker even voor jezelf opkomen en zorgen dat de docent weet dat JIJ de juiste versie hebt, en dat je die wilt inleveren, zodat de docent in elk geval het juiste verslag beoordeeld. En dan mag de docent best weten dat jij die hebt aangeleverd.

Susan wo 27 jun 2012 - 4:32

Marin schreef:Oh wat K.U.T.

Ik kan me je frustratie heel erg voorstellen. Kan je de docent in kwestie niet nog mailen en uitleggen dat het de verkeerde versie is geworden? Ik zou nu lekker even voor jezelf opkomen en zorgen dat de docent weet dat JIJ de juiste versie hebt, en dat je die wilt inleveren, zodat de docent in elk geval het juiste verslag beoordeeld. En dan mag de docent best weten dat jij die hebt aangeleverd.

Dat zou ik ook doen inderdaad, echt niet dat ik me bij zoiets neer zou leggen.

SuperGrover wo 27 jun 2012 - 4:33

Mijn docent weet dat ik moordneigingen heb jegens mijn groepsgenoten, en weet ook dat ik niet de faler ben in ons groepje, maar opnieuw inleveren kan niet (je kunt dingen maar 1 keer uploaden helaas).

Marin wo 27 jun 2012 - 4:35

SuperGrover schreef:Mijn docent weet dat ik moordneigingen heb jegens mijn groepsgenoten, en weet ook dat ik niet de faler ben in ons groepje, maar opnieuw inleveren kan niet (je kunt dingen maar 1 keer uploaden helaas).

Oh mooi balen. Ik zou toch echt nog mailen hoor, met het verslag er al bij als attachment. Ik zou hier zelf echt niet genoegen mee nemen, dat zou me echt tot het laatste jaar frustreren Wink

Edit: Zeker als de docent al weet dat jij je best hier wel voor doet, zou ik dus alsnog mailen.

Antibes wo 27 jun 2012 - 4:38

SuperGrover schreef:Mijn docent weet dat ik moordneigingen heb jegens mijn groepsgenoten, en weet ook dat ik niet de faler ben in ons groepje, maar opnieuw inleveren kan niet (je kunt dingen maar 1 keer uploaden helaas).

Ik zou het hem alsnog mailen, been there done that. Zeker als docent al weet dat jij een goede student bent, heb je best kans dat hij mee wil werken.

Ben ook zo blij dat ik tijdens mij WO bachelor bijna al het groepswerk met twee vriendinnen (die ook cum laude/honours doen) kon doen. De paar keer dat ik weer met anderen moest samenwerken werd ook gelijk weer een fiasco. Zelfs als je 80% zelf doet kun je inderdaad op deze manier nog genaaid worden.. :')

Marin wo 27 jun 2012 - 4:40

In de loop van mijn studie had ik ook wel door met wie ik wel echt als een topteam kon samenwerken en met wie ik beter niet kon samenwerken. Maar dat heeft ook wel even flink wat frustraties opgeleverd eerst.

Phileine wo 27 jun 2012 - 4:41

SuperGrover schreef:Mijn docent weet dat ik moordneigingen heb jegens mijn groepsgenoten, en weet ook dat ik niet de faler ben in ons groepje, maar opnieuw inleveren kan niet (je kunt dingen maar 1 keer uploaden helaas).

Ik zou het ook alsnog mailen. Zelf heb ik dit ook eens gehad. Mijn werk had ik al geupload, maar toen ik daarna het bestand nog eens bekeek, bleek er een hele stomme spelfout in te zitten, die ik over het hoofd had gezien. Ik heb de opdracht toen naar de betreffende docent gemaild en dat heeft geen problemen opgeleverd.

Susan wo 27 jun 2012 - 4:45

Ik zou het ook nog een keer mailen.

SuperGrover wo 27 jun 2012 - 4:46

Het vervelende is alleen dat de laatste versie van de conclusie en discussie niet naar mij zijn opgestuurd, en dat dit een pdf bestand is dat ik niet kan aanpassen. Dus voor het zelf insturen van de verbeterde versie moet ik ook nog best wat werk doen Evil or Very Mad

Goed, toch maar doen, ik vind dit echt heel erg namelijk.

Marin wo 27 jun 2012 - 4:47

Oh dat is wel vervelend inderdaad, dat je niet snel de goede versie kunt sturen. Maar ik zou het inderdaad toch maar doen, anders vreet het je echt op. Succes nog even!

Gast wo 27 jun 2012 - 5:52

Volgens mij ken ik een moordenaar

Er staat een stuk in de regionale krant. Over een moordenaar die nu zijn straf opgelegd heeft gekregen (gevangenis en tb) en volgens mij ken ik hem gewoon...
Zijn voornaam is een naam die op zich nog wel eens voorkomt, maar de omschrijving die er bij staat.. De eerste letter van de achternaam, leeftijd en het feit dat hij bepaalde problemen (drugs/psychisch) heeft die in het stuk staan, zorgen er voor dat ik een heel sterk vermoeden krijg wie het is. Daarnaast heb ik van de week gehoord dat die persoon die ik in mijn hoofd heb, misschien binnenkort wel de gevangenis in moet. Ik vond dat verder niet zo boeiend, want zo af en toe hoor je dat wel eens vaker, maar ik had niet echt verwacht dat het voor moord zou zijn... (eerder een wat kleiner vergrijp)

Ik zal er vanzelf wel achter komen, want is hij het niet, dan verwacht ik hem binnen nu en een paar weken wel weer tegen te komen.
Is het hem wel, dan verbaasd mij dat echt, want het is op zijn problemen na, echt wel een aardige jongen.. (Tenminste, ik mocht hem wel, al zal hij ongetwijfeld niet tegen iedereen aardig doen)

Het verbaasd me eigenlijk gewoon.. En heel slecht, ik word er ook wel nieuwschierig van... Is hij het echt en waarom heeft hij het gedaan. Hoe zit zijn geest/psyche dan wel niet in elkaar..?

Gast wo 27 jun 2012 - 5:59

Balen SuperGrover! Heb het dit jaar ook al meegemaakt, dus weet hoe k*t je daarover kunt voelen. Bij ons is het ook dat de eerste versie die je opstuurt telt. Maar heb toen toch de betreffende docent een mailtje gestuurd en het probleem voorgelegd en die wilde het gelukkig voor deze ene keer door de vingers zien. Misschien toch proberen?

Gast wo 27 jun 2012 - 6:19

Help!

Mijn hele leven al heb ik last van mn spijsvertering/darmen. Geen grotee klachten, maar vroeger kreeg ik diaree van melk (of melk in de thee), of ik kotste het gelijk weer uit. Als baby al! Chocolademelk of yoghurt geen last van. Ik denk wel eens aan lactose-allergie, maar vraag me ook af of ik echt een voedselallergie heb, want de klachten zijn dus niet groot. Dan heb je toch eerder buikpijn? Yes

Gewone allergie-testen heb ik wel eens gedaan, maar ik weet eigenlijk niet waar ze dan naar kijken.? Rolling Eyes

Op het moment varieert het heel erg, maar ik heb gewoon ontzettend vaak last van scheten laten. pale

Stille, stinkende (echt een enorme rottingslucht) en ik kan ze niet ophouden. Ik baal ervan, want het is af en toe (bijv. afgelopen dagen) om de 10 minuten raak. Het is eigenlijk sommige periodes zo vaak dat je ook niet even weg kunt lopen ofzo.

Oh, en ook heb ik altijd al pijn in mijn buik na het poepen. Ontlasting is verder prima, voeding ook wel(wellicht weinig vezels, maar met meer vezels zie ik geen verbetering, integendeel lijkt zelfs erger dan).

Herkent iemand dit? Wat zal ik doen?

SuperGrover wo 27 jun 2012 - 6:23

Ik zou hiermee naar de huisarts gaan, laatste Biechtje.

Ik heb mijn docent gemaild.

Gast wo 27 jun 2012 - 6:29

Ik heb het idee dat die er toch niets aan doet. Voor een scheet stuurt hij me echt niet door toch? Zal hij vragen om een eetdagboek? Heeft iemand tips van voeding die ik een tijd niet kan eten om te kijken of het beter wordt dan? Het stomme is dat het dus ook best varieert, weet dan ook niet of het van het eten afhangt of gewoon weer even anders is.

Jerry wo 27 jun 2012 - 6:39

je noemt hier toch ook niet alleen dat je last hebt van stinkscheten? Wat je hier noemt, zou ik ook bij de huisarts vertellen.

SuperGrover wo 27 jun 2012 - 6:47

Wat je beschrijft klinkt voor mij wel echt als een probleem, dus ik zou het erop wagen bij de huisarts.

Ella wo 27 jun 2012 - 7:30

тыквашка schreef:Ik biecht op (gewoon onder mijn eigen naam, haha anders doe ik dat straks waarschijnlijk alsnog per ongeluk) dat ik net woorden met mijn man had omdat hij niet wil dat ik met 'm mee naar binnen ga bij de oogarts morgen. Hij moet morgen voor het eerst daar heen, ik moet hem rijden omdat hij misschien van die oogdruppels krijgt waar je pupillen wijder van worden. Ik voel me een beetje een aansteller dat ik het me zo aantrek maar ik baal er echt van dat ik niet mee naar binnen mag. Ik kan niet zo goed verwoorden waarom, daardoor komt het bij hem alleen maar over als drammen en dramatisch doen. Dat snap ik best, want zo voelt het ook een beetje.
Maar hij wil dus pertinent niet dat ik mee naar binnen ga. Hij vind dat raar en zegt dat hij het gevoel heeft dat hij dan niet vrij kan spreken. Ik vind dat weer een raar iets, ik ben zijn vrouw toch.

Maar goed hij heeft dat ook veel meer dan ik. Ik ben een open boek, ik vertel álles, hij niet. Hij loopt soms weken met iets rond en dan verteld hij het pas als ik het er uit trekt. Hij is meer op zichzelf, heeft mee behoefte aan privéruimte ofzo. Alleen ik vind het zo lastig dat ik het als een soort persoonlijke aanval zie. Dat ik het gevoel er van krijg dat hij mij niet vertrouwd, dat hij voor mij dingen verborgen wil houden. Alleen slaat dat eigenlijk gewoon nergens op, ik vertrouw hem, en ik weet dat hij mij vertrouwd en waarom zou je iets bij de oogarts verborgen willen houden? 'T is niet dat hij naar zijn aambeien gaat laten kijken ofzo (haha die heeft ie ook niet). Het is meer dat hij het gewoon voor zichzelf wil houden ofzo.
Maar ik maak me best zorgen om zijn ogen en ik ben een controlfreak, ik wil het liefst woord voor woord horen wat de oogarts te zeggen heeft en niet later van mijn man die dan in 20 seconden een gesprek van 10 minuten samenvat.

Ik vind dit erg raar. Maar wellicht komt dat ook door dat ik dit totaal niet gewend ben. Als ik of mijn man naar een specialist moet dan gaat de ander gewoon mee. Ook omdat 2 meer horen als 1 en dus je misschien ook iets niet vergeet te vragen.

Dat mannen meer een gesloten boek zijn dat kan ik me voorstellen maar dat hij jouw niet bij de oogarts wil hebben nee

Gast wo 27 jun 2012 - 23:02

Biechtje01 schreef:Volgens mij ken ik een moordenaar

Er staat een stuk in de regionale krant. Over een moordenaar die nu zijn straf opgelegd heeft gekregen (gevangenis en tb) en volgens mij ken ik hem gewoon...
Zijn voornaam is een naam die op zich nog wel eens voorkomt, maar de omschrijving die er bij staat.. De eerste letter van de achternaam, leeftijd en het feit dat hij bepaalde problemen (drugs/psychisch) heeft die in het stuk staan, zorgen er voor dat ik een heel sterk vermoeden krijg wie het is. Daarnaast heb ik van de week gehoord dat die persoon die ik in mijn hoofd heb, misschien binnenkort wel de gevangenis in moet. Ik vond dat verder niet zo boeiend, want zo af en toe hoor je dat wel eens vaker, maar ik had niet echt verwacht dat het voor moord zou zijn... (eerder een wat kleiner vergrijp)

Ik zal er vanzelf wel achter komen, want is hij het niet, dan verwacht ik hem binnen nu en een paar weken wel weer tegen te komen.
Is het hem wel, dan verbaasd mij dat echt, want het is op zijn problemen na, echt wel een aardige jongen.. (Tenminste, ik mocht hem wel, al zal hij ongetwijfeld niet tegen iedereen aardig doen)

Het verbaasd me eigenlijk gewoon.. En heel slecht, ik word er ook wel nieuwschierig van... Is hij het echt en waarom heeft hij het gedaan. Hoe zit zijn geest/psyche dan wel niet in elkaar..?

Dat is toch niet zo schokkend? Ja, dat het iemand is die je kent wel. Maar ik ken er best een aantal (werktechnisch) en het zijn gewoon mensen hoor, net als jij en ik en je pikt ze er heus niet zomaar uit. En ik wordt er ook altijd vreselijk nieuwsgierig van eigenlijk, dat is nou juist de reden dat ik het werk ben gaan doen wat ik doe Biechttopic 4 - Pagina 33 561177

Maar het is even schrikken als blijkt dat ook 'normale' mensen dat soort dingen doen. Of tenminste, mensen die op het eerste oog normaal lijken.

Gast wo 27 jun 2012 - 23:03

Yvette schreef:
тыквашка schreef:Ik biecht op (gewoon onder mijn eigen naam, haha anders doe ik dat straks waarschijnlijk alsnog per ongeluk) dat ik net woorden met mijn man had omdat hij niet wil dat ik met 'm mee naar binnen ga bij de oogarts morgen. Hij moet morgen voor het eerst daar heen, ik moet hem rijden omdat hij misschien van die oogdruppels krijgt waar je pupillen wijder van worden. Ik voel me een beetje een aansteller dat ik het me zo aantrek maar ik baal er echt van dat ik niet mee naar binnen mag. Ik kan niet zo goed verwoorden waarom, daardoor komt het bij hem alleen maar over als drammen en dramatisch doen. Dat snap ik best, want zo voelt het ook een beetje.
Maar hij wil dus pertinent niet dat ik mee naar binnen ga. Hij vind dat raar en zegt dat hij het gevoel heeft dat hij dan niet vrij kan spreken. Ik vind dat weer een raar iets, ik ben zijn vrouw toch.

Maar goed hij heeft dat ook veel meer dan ik. Ik ben een open boek, ik vertel álles, hij niet. Hij loopt soms weken met iets rond en dan verteld hij het pas als ik het er uit trekt. Hij is meer op zichzelf, heeft mee behoefte aan privéruimte ofzo. Alleen ik vind het zo lastig dat ik het als een soort persoonlijke aanval zie. Dat ik het gevoel er van krijg dat hij mij niet vertrouwd, dat hij voor mij dingen verborgen wil houden. Alleen slaat dat eigenlijk gewoon nergens op, ik vertrouw hem, en ik weet dat hij mij vertrouwd en waarom zou je iets bij de oogarts verborgen willen houden? 'T is niet dat hij naar zijn aambeien gaat laten kijken ofzo (haha die heeft ie ook niet). Het is meer dat hij het gewoon voor zichzelf wil houden ofzo.
Maar ik maak me best zorgen om zijn ogen en ik ben een controlfreak, ik wil het liefst woord voor woord horen wat de oogarts te zeggen heeft en niet later van mijn man die dan in 20 seconden een gesprek van 10 minuten samenvat.

Ik vind dit erg raar. Maar wellicht komt dat ook door dat ik dit totaal niet gewend ben. Als ik of mijn man naar een specialist moet dan gaat de ander gewoon mee. Ook omdat 2 meer horen als 1 en dus je misschien ook iets niet vergeet te vragen.

Dat mannen meer een gesloten boek zijn dat kan ik me voorstellen maar dat hij jouw niet bij de oogarts wil hebben nee

Ik vind het heel erg raar dat je met je partner meewilt naar een arts. Ik zou dat nooit willen en ik zou dat nooit bij mijn partner willen. Je bent toch geen klein kind dat je begeleiding nodig hebt of dat iemand je handje vast moet houden? Wat er aan nuttige informatie uit komt hoor ik achteraf wel. In héél ernstige gevallen kan ik me voorstellen dat je samen gaat, maar bij een gewoon bezoek aan een gewone dokter voor niet levensbedreigende zaken? Nee, dat kan iedereen toch gewoon alleen?

Marin wo 27 jun 2012 - 23:09

Ik zou dat ook niet zo nodig hoeven. Ik kan prima m'n eigen zegje doen en vind het ook prettiger als ik gewoon alleen ben met de arts, niet iemand die naast me zit en er op let wat ik zeg. Dat maakt mij ook onzekerder dan wanneer ik alleen bij de arts zou zijn. Dus ik snap je man wel.
Bij cruciale momenten waarbij je veel informatie krijgt (slecht nieuws gesprek ofzo), kan ik het me wel voorstellen dat het prettig is, want samen onthoud je meer. Maar verder hoef ik echt niet m'n vriend mee naar binnen ofzo, ik kan dat prima zelf. Ik ga binnenkort een spiraaltje laten zetten en ik vind het echt super fijn dat m'n vriend mee gaat naar het ziekenhuis, met de auto, zodat ik rustig naar huis gereden kan worden (al zal 't misschien wel mee vallen), maar daar binnen, wil ik gewoon alleen zijn hoor. Mochten er iets van complicaties zijn (wat ik me niet voor kan stellen bij deze ingreep, maar stel dat), dan kan de arts 'm altijd nog roepen.

Maar blijkbaar zit het toch wat dieper bij Pompoen, omdat ze ook over andere onzekerheden en ergernissen begint. Ik denk niet dat het ook maar iets met vertrouwen te maken heeft in het geval van je man. Hij wil gewoon alleen zijn omdat hij dat prima kan en omdat het prettiger praat. Ik snap dat wel.

Pompoen wo 27 jun 2012 - 23:18

Benthe wo 27 jun 2012 - 23:24

тыквашка schreef:
Eucalypta schreef:

Ik vind het heel erg raar dat je met je partner meewilt naar een arts. Ik zou dat nooit willen en ik zou dat nooit bij mijn partner willen. Je bent toch geen klein kind dat je begeleiding nodig hebt of dat iemand je handje vast moet houden? Wat er aan nuttige informatie uit komt hoor ik achteraf wel. In héél ernstige gevallen kan ik me voorstellen dat je samen gaat, maar bij een gewoon bezoek aan een gewone dokter voor niet levensbedreigende zaken? Nee, dat kan iedereen toch gewoon alleen?

Ja ik ben ook die mening toegedaan dat hij dat prima zelf kan, maar hij had mij meegevraagd en ik had eigenlijk daaruit begrepen dat ik dan ook mee naar binnen zou gaan en toen wilde hij dit ineens niet en werd het een ineens een groot onderwerp.
Maar ik ben niet mee naar binnen gegaan hoor, 't is zijn beslissing. 't komt misschien ook voort uit mijn eigen behoefte dat ik het wel fijn vind als hij soms mee gaat als het een afspraak is waarbij ik veel te horen krijg of er beslissingen genomen moeten worden (over operaties enzo). Hij maakte zich best wel zorgen, zijn ogen zijn super belangrijk voor hem en hij had bijvoorbeeld last met lezen, ik wilde hem steunen door met hem mee te gaan en had gewoon ergens in mijn hoofd dat hij dat ook fijn vond.
't is niet iets wat heel diep zit hoor, 't was iets wat juist heel erg aan de oppervlakte zat toen ik het schreef. Nu is het voorbij, ik ben niet mee naar binnen geweest en mijn biecht was vooral gebaseerd op het feit dat ik mezelf zo'n miep vond dat ik me daar niet overheen kon zetten. Ik kan daar gewoon slecht tegen, als ik iets in mijn hoofd heb en het blijkt ineens anders te zijn of te gaan. Ik wist gewoon niet dat hij daar zo over dacht en begon daardoor en doordat het onverwachts was even aan mezelf te twijfelen.

Toen mijn vriend vorig jaar regelmatig naar het ziekenhuis moest ging ik ook steeds mee. Niet omdat hij niet alleen kon, maar omdat hij het wel fijn vond dat ik er bij was. (was ook niet duidelijk of het ernstig was of niet) Ik vind ook dat 2 mensen meer horen dan 1. Soms spraken we er samen later over en dan bleek hij iets gehoord te hebben wat mij nooit is opgevallen en andersom. Wat ik wel opvallend vond was toen mijn vriend geopereerd moet worden en op een zaal lag met mensen die allemaal die dag geopeerd moesten worden (dagopname) dat iedereen alleen was. Ik was voor de operatie bij mijn vriend, heb tijdens daar gewacht en was er gelijk toen hij bijkwam.

Gast wo 27 jun 2012 - 23:49

Mag ik opbiechten dat ik er totaal doorheen zit? Ik weet het niet meer. Ben zo moe. Het liefst zou ik weggaan en niet meer terug komen.
Ik wil huilen maar kan het niet. Gillen, maar dat lukt ook niet. Zit zo vast.

Gesponsorde inhoud