Biechttopic 4

Ik vind mezelf ook vies 's ochtends. Mijn haar zit dan vreemd en niet fris en glad, ik voel me niet helemaal wakker, heb 's nachts in bed gezweet etc.

Ik Douche altijd na het sporten en dat is toch veelal in de avond. Ik ga dan 's ochtends niet eerder opstaan om nog een keer te douchen...dan blijf ik liever 15 min langer in m'n bed liggen!

Ik biecht op dat ik mezelf echt een aansteller vind..

Bij het minste geringste ga ik uit van het ergste.. voel ik ergens een pijntje dan denk ik dat het iets ernstigs is. Vandaag heb een druk op de borst (waarschijnlijk verkoudheid) en tintelingen in mijn linkerarm (komt volgens mij vanuit mn nek want die doet ook zeer) en ik ga gelijk van het ergste uit, raak in paniek waardoor ik het nog veel erger maak.. en heel diep vanbinnen weet ik dat ik me niet zo'n zorgen moet maken maar ik kan er niet goed tegenin gaan.

Hoe zou ik er nou toch tegenin kunnen gaan? Mezelf gerust kunnen stellen op dat soort momenten? Is dit herkenbaar?

Ik wil ook even wat biechten.

Ik word soms echt knettergek van mijn vriend. Vooral om zijn 'zwart-witte' eigenschap. Iets kan gewoon NOOIT grijs zijn. Zoals vandaag. Wij willen graag een klein cd-spelertje mee hebben op vakantie. Er was een van 29 euro, waarvan we het showmodel moesten meenemen en een van 35 euro gewoon in de doos. Nu wil meneer dus persé dat showmodel, omdat hij daar nog 3 euro van af kon krijgen. Maar ik wou die radio niet omdat weet ik het hoeveel mensen met dat ding in de handen hebben gestaan en er aan hebben zitten trekken/drukken/weet ik het. Dan betaal ik liever een paar euro meer voor een die gewoon in de verpakking zit.
Nou, en toen barstte de bom weer. Hij smijt die radio terug en stampt de winkel uit met een 'Ik praat niet meer met jou want ik mag toch niks zeggen'. Oh man, ik word daar zo moe van! Geen enkele moeite nemen om mijn kant van het verhaal aan te horen en eventueel te begrijpen. Nee, het is dit of niks. Dus zijn kop volgens of niks.

Dit is slechts een voorbeeld, maar ik ben er nu gewoon he-le-ma-al zat van en ben bang dat dit ooit een heel belangrijk punt wordt waarop onze relatie kapot kan lopen... Wat te doen?

Even laten gaan en er later op terug komen, als hij rustig is. Wordt hij weer boos zeggen dat ie dan lekker dat showmodel koopt, gaat het stuk kan je zeggen "ik zei het toch?" En dan komt hij vervolgens 3 maanden later met een ander artikel waarvoor hij wel iets meer wil betalen "want showmodellen gaan toch stuk" Zie je, ik heb ervaring met zo'n vent. Ik maak me er maar niet druk om.

Wow, wat ontzettend kinderachtig. Het klinkt alsof zijn ego nogal gekrenkt is. Ik zou hem zakgeld geven wat hij overal aan uit mag geven. (Natuurlijk niet maar das mijn eerste - kinderachtige - reactie)

Ik zou dan zeggen dat als hij niet wil overleggen, hij het showmodel maar zelf koopt zonder dat jij eraan meebetaalt.

Ik kan me voorstellen dat je bang bent dat dit later in je relatie nog een groot probleem kan worden. Misschien helpt het om er een keer op een rustig moment over te praten. Dus niet op een moment dat jullie net een meningsverschil hebben gehad. Dan kunnen jullie afspraken maken over hoe jullie met dit soort situaties om (willen) gaan.

Lady4 schreef:Ik verbaas mij er wel vaker over hoe snel sommige mensen vies van zichzelf zijn. Als ik een dag niet douche maar me opfris met een washandje, zeep en water voel ik me echt niet vies. Wat vinden jullie dan precies vies aan jezelf, wanneer je niet doucht?

Misschien komt het ook wel door mijn werk. Poep, plas, bloed, braaksel, ik heb alles al weleens over me heen gekregen. Misschien dat ik mezelf daarom niet snel vies vind.

Ik walg niet van mezelf hoor als ik een dag niet douche, maar ik voel me dan gewoon plakkerig en vaak krijg ik dan jeuk op allerlei plaatsen . Ik vind het gewoon niet prettig en ik heb een warme douche ook nodig om al mijn verkrampte spieren te ontspannen en een beetje lekker wakker te worden, maar vind het ook niet vies als andere mensen niet elke dag douchen hoor, en ik vind mezelf niet echt vies, maar ik vóel me vies.

Lady4 schreef:Ik verbaas mij er wel vaker over hoe snel sommige mensen vies van zichzelf zijn. Als ik een dag niet douche maar me opfris met een washandje, zeep en water voel ik me echt niet vies. Wat vinden jullie dan precies vies aan jezelf, wanneer je niet doucht?

Misschien komt het ook wel door mijn werk. Poep, plas, bloed, braaksel, ik heb alles al weleens over me heen gekregen. Misschien dat ik mezelf daarom niet snel vies vind.

Ik snap dat ook niet. Ik had vroeger een bijbaantje als schoonmaakster in een psychiatrisch ziekenhuis en daar kwam je ook van alles tegen.

In de zomer douche ik wel elke dag, maar wel met het gevolg dat m'n huid helemaal uitdroogt.

Ik douche ook elke dag en soms wel 2x. Ik vind dat gewoon zo'n lekker fris gevoel en ik hou van in bad liggen en douchen haha! Als ik een droge huid krijg smeer ik lekker een cremetje op.

Ik biecht op dat ik erg blij ben dat het bijna vakantie is, omdat ik anders waarschijnlijk mijn groepsgenootjes door een gehaktmolen ga halen. Zelfstandig nadenken, reageren op mailtjes, printen, spellen, dingen onthouden, lezen, het is blijkbaar een brug te ver. Ik blijf als een enorme zeiktrut mailtjes sturen dat er nog dingen gedaan moeten worden, omdat iedereen het vergeet (of "vergeet"), ik blijf fouten verbeteren waar niets mee gedaan wordt, ik blijf aandachtspunten noemen die in de tekst moeten. Maar er gebeurt gewoon geen zak. De een doet niets, de ander produceert alleen maar onzin. Ik haat samenwerken, ik haat gezamenlijke cijfers.

En doordat ik dit niet los kan laten, lukt het me niet om me te concentreren op mijn andere vak, waar ik overmorgen een tentamen voor heb, en nog niet alles heb gelezen.

Komt bekend voor Supergrover. Had ik ook super vaak tijdens samenwerken in mijn bachelor. Mensen kijken serieus hun stuk gewoon niet meer do nadat ze het getypt hebben. Ik las dat je het HP toch gaat doen. Mogelijk leer je daar mensen van je eigen jaar en studie kennen en kun je voortaan met hen samenwerken. Bij mijn studie-hp wat ik heb gevolgd in jaar 2 en 3 heb ik bes twel veel mensen leren kennen en zodoende had ik altijd mensen om mee samen te werken ook al zaten mijn eigen vrienden er niet.

Overigens maak ik me met dat samenwerken wel zorgen als ik aankomend collegejaar begin met mn nieuwe studie. Het is gelukkig een werkend-leren opleiding dus je mag wel verwachten dat mensen serieus zijn. Ze zijn er immers voor aangenomen. Maar toch, na een half jaar alleen scriptie zal dat wel even wennen zijn.

Ja daar hoop ik wel op, dat ik daar mensen leer kennen die bereid zijn zich in te zetten voor een groepsproject en die ook de capaciteiten hebben om iets goeds af te leveren. De fouten die erin staan zijn regelmatig ook wel wat meer dan een lomp geformuleerde zin, omdat ie niet nog even is doorgelezen, maar echt inhoudelijke fouten waar ik gewoon verbaasd over ben dat mensen die überhaupt kunnen produceren. Ik moet nu ook selectief zijn in waar ik over ga zeiken, ik heb besloten om spelfouten bijvoorbeeld te laten varen, in de hoop dat de inhoudelijke fouten dan wél serieus verbeterd worden.

Ik biecht op dat ik de laatste tijd steeds minder zin krijg om met een goede vriendin te gaan stappen. Ze is echt helemaal niet sociaal en "hangt" de hele avond aan mij. Als ik eens praat met anderen staat ze er passief naast, en doet totaal geen moeite om mee te kletsen. Ik vind het vooral zo jammer voor haarzelf, het komt echt voort uit onzekerheid. Maar ik weet ook niet hoe ik dat aan haar kan vertellen.

@ Paniek-biechtje: mijn vriend heeft/had hetzelfde. Hij heeft meerdere paniekaanvallen gehad omdat hij dacht bij elk pijntje dat hem iets ernstigs zou mankeren. Bij hem speelt er nog wel meer, maar hij heeft diverse ademhalingsoefeningen gehad om zijn ademhaling tijdens zo'n 'aanval' onder controle te houden. Hij loopt nu bij een haptonoom (wederom ook voor andere dingen), maar ook de oefeningen hier hebben hem al een aardig stuk op weg geholpen zijn angsten en paniek onder controle te krijgen.

*

Ik biecht op dat ik deze afgelopen week weer eens met mijn neus op de feiten ben gedrukt. Sommigen van jullie zullen wel weten dat het bij mij thuis niet zo lekker loopt en hoe meer ik word geconfronteerd met andere huiselijke situaties waar het wél goed gaat, hoe meer gebreken ik hier binnen het gezin zie.

Vandaag was ik weer flink teleurgesteld in mijn ouders, misschien om iets heel kinderachtigs, maar het doet me wat. Twee weken terug heb ik mijn laatste examen gehaald en vandaag had ik mijn diplomering. Naast dat mijn vader me nog niet gefeliciteerd heeft, heb ik ook helemaal niks gekregen van mijn ouders. Nu hoef ik echt geen dure cadeau's of wat dan ook, maar een kleinigheidje was leuk geweest. Ook al was het maar en bloemetje o.i.d.
Gisteren stelde ik voor om na de diplomering uit eten te gaan, hier zit een leuk restaurantje wat niet duur was. Mijn zus en haar vriend stelde al voor dan gewoon zelf te betalen (mijn ouders hebben niet zo veel geld) en ook ik vind dit geen probleem, maar er komt gewoon niks van. Het lijkt wel of niemand hier in huis zin heeft om iets samen te doen, het is zo frustrerend. Gelukkig kan ik dit tegenwoordig redelijk relativeren en accepteren dat het zo is, maar toch ben ik nu teleurgesteld dat ik niet een klein cadeautje ofzo heb gekregen. Kinderachtig of terecht?

Toet, wat vervelend! Ik vind het totaal niet kinderachtig. Ik zou als ouder zijnde ontzettend trots zijn op de prestaties van mijn kind. Een felicitatie is wel het minst wat men kan doen. En wat betreft het cadeau begrijp ik je ook heel goed hoor. Een prachtige rode roos met een kaartje erbij had bij wijze van spreken al voldoende geweest, maar het idee dat ze de moeite niet nemen eraan te denken doet je waarschijnlijk het meest pijn. Gelukkig heb ik dit gevoel zelf niet gehad, maar ik kan goed begrijpen hoe zoiets voor je moet zijn

Aah Toet wat vreselijk voor jou En idd het gaat niet om een duur cadeautje maar meer om dat ze blij zijn voor jou en het met je willen vieren. Je waarderen dat je zover gekomen bent.

Oh wat kut Toet, vervelend dat juist op dit soort dagen het dan duidelijk wordt, terwijl je dan eigenlijk in een feestelijke stemming moet zijn. Vind je het de moeite waard om het nog ter sprake te brengen?

Enne.. GEFELICITEERD

Ik biecht op dat ik soms heel erg er mee kan zitten om geluk bij andere te zien.
Weet dat ik niet zo moet denken maar er zijn soms dingen waar ik dan heel verdrietig om kan worden omdat ik het ook zoo graag wil maar niet heb.
Moet zelf stappen zetten om gelukkiger te worden maar vind dit zoo moeilijk
Ben juist bang om nieuwe stappen te maken omdat ik dan het gevoel heb dat alles wat ik heb opgebouwt, zo helemaal naar onderaan zakt en dat gevoel vind ik ook vreselijk..
Maar vraag mezelf soms echt af hoe ik hier een beter gevoel door krijg..
Het is niet altijd zo hoor dat ik me zo voel maar als ik dan een vriendin/ college of zelfs mensen op tv zie die juist die dingen hebben die ik ook zo graag zou willen dan voel ik me weer zo klote

SuperGrover schreef:Ik biecht op dat ik erg blij ben dat het bijna vakantie is, omdat ik anders waarschijnlijk mijn groepsgenootjes door een gehaktmolen ga halen. Zelfstandig nadenken, reageren op mailtjes, printen, spellen, dingen onthouden, lezen, het is blijkbaar een brug te ver. Ik blijf als een enorme zeiktrut mailtjes sturen dat er nog dingen gedaan moeten worden, omdat iedereen het vergeet (of "vergeet"), ik blijf fouten verbeteren waar niets mee gedaan wordt, ik blijf aandachtspunten noemen die in de tekst moeten. Maar er gebeurt gewoon geen zak. De een doet niets, de ander produceert alleen maar onzin. Ik haat samenwerken, ik haat gezamenlijke cijfers.

En doordat ik dit niet los kan laten, lukt het me niet om me te concentreren op mijn andere vak, waar ik overmorgen een tentamen voor heb, en nog niet alles heb gelezen.

Dit is echt heel herkenbaar. Ik heb pas een vak afgerond met iemand waarvan ik zeker weet dat ze mijn cijfer omlaag heeft gehaald. We hadden een planning gemaakt, daar hield ze zich totaal niet aan, ze werd pissig toen ik haar daar meerdere keren op aan sprak want ik moest er maar begrip voor hebben hoe druk ze was met andere dingen, haar inbreng was prut en het kostte me steeds tijd om haar dat duidelijk te maken (uiteraard bracht ik dat wat tactischer dan 'je inbreng is prut'). Uiteindelijk heb ik er twee keer zo lang over gedaan als ik er in mijn uppie over gedaan zou hebben en ik heb er een lager cijfer aan over gehouden . Gelukkig kan ik voorlopig weer lekker alleen verder studeren.

Oh ja, dat samenwerken, dat vond ik ook altijd zo lastig. Ik had tijdens mijn studie gelukkig een vast groepje met wie ik standaard samenwerkte, twee aan twee of met z'n vieren, dat was heel prettig omdat we wisten wat we aan elkaar hadden en op dezelfde lijn zaten. Maar dat is wel zeldzaam, ik heb ook wel meegemaakt dat het heel frustrerend was en ik tien keer liever alles in mijn eentje had gedaan.

Toet, ik begrijp je gevoel. Je wilt erkenning en dat krijg je niet of nauwelijks. Blijf dicht bij je zelf meid, want je hebt het toch maar even geflikt! Wees trots op je zelf

En gefeliciteerd meid!!