Biechttopic 4

Hè caro vind het wel echt zo rot voor je! Je houdt je hoofd aardig boven water maar het is zo veel natuurlijk. Die financiële afhandeling lijkt me ook heel rot. Heel moeilijk om dat zakelijke en emotionele los te koppelen van elkaar. Hopelijk gaat het zonder al te veel ruzie enzo.
Betreft je zorgen om ooit iemand anders te vinden... Natuurlijk komt dat wel weer. Maar voor nu hoort die onzekerheid bij het verwerkingsproces denk ik, dus laat al die gevoelens maar toe. Zoals je misschien wel weet is m'n vriend ook kort getrouwd geweest na een lange relatie en dus gescheiden, en ook hij heeft, net als velen en net als wat jij zult doen, weer geluk gevonden in een nieiwe relatie. En ik hou exht niet minder van m omdat ie die geschiedenis heeft. Het gebeurt gewoon helaas, zo'n mooie bruiloft en lange relatie is geen garantie. Voel je er maar niet al te rot over dat dit gebeurt, uiteindelijk is het voor het beste waarschijnlijk. Zelfs al zal je misschien (voorlopig) geen nieuwe relatie hebben, dat is altijd beter dan gevangen zitten in een 'bedorven' relatie. Het komt wel goed, echt wel, en hopelijk verdwijnt het verdriet en alle zorgen stap voor stap!

Jeetje Caro wat moeilijk. Ik kan me er zo slecht een voorstelling van maken. Ik heb altijd wel veel herkend in jouw verhalen, maar om de stap dan ook echt te zetten, na zolang. Wij zijn 8,5 jaar samen. Alhoewel het absoluut niet aan orde is, zou ik niet weten hoe ik moet leven zonder hem. Volgens mij weet ik niet eens wie ik ben zonder hem...

Zora schreef:Jeetje Caro wat moeilijk. Ik kan me er zo slecht een voorstelling van maken. Ik heb altijd wel veel herkend in jouw verhalen, maar om de stap dan ook echt te zetten, na zolang. Wij zijn 8,5 jaar samen. Alhoewel het absoluut niet aan orde is, zou ik niet weten hoe ik moet leven zonder hem. Volgens mij weet ik niet eens wie ik ben zonder hem...

Oh echt? Dat wist ik niet . Maar gelukkig is het bij jou niet aan de orde! Het is een apart gevoel, ik ben zolang ik me kan herinneren al deel van een koppel. Een deel van twee, waarbij je altijd nog de ander als jouw maatje hebt. Als jouw andere deel, maar dat was bij ons vrijwel weg. En dát is het ergste dat je kan overkomen als koppel... Het is voor mij nu ook heel raar, maar toch voel ik me meer mezelf. En dat is best apart, ik herken nu opeens weer delen van mezelf die toch soort van verborgen hebben gezeten voor een lange tijd. En je past je aan, aan de ander. Je levert altijd wel een beetje in van jezelf, maar pas als het teveel wordt is het alarmerend. En dat was bij ons toch echt wel aan de hand, in iedér geval bij mij.


@marin: dank je wel voor je lieve woorden. Objectief gezien weet ik dat ik best een aardig mens ben, ben niet dom en zie er ook niet aartslelijk uit, maar toch... Iemand weer toelaten, iemand vinden, die matcht weer zien te vinden en dan jezelf weer openstellen: eng hoor! En los van het enge: wáár vind je zo iemand? En mijn ontzettende onzekere kant zegt dat er dus niemand voor mij is... Maar het is wel wat je zegt, dan maar alleen dan in een dode relatie.

EDIT: ook hier wat te persoonlijke info weggehaald

Poeh Caro, wat vervelend is dat dan toch nog gegaan op het einde. Kan me voorstellen dat dat dan wel voelt als een bevestiging van er klaar mee zijn... Als hij er niks meer voor wil doen. Ik herkende mezelf niet echt in je specifieke relatie trouwens, maar meer in de zin van hoe je erover schreef en hoe je je gevoelens onderbouwde. Lekker nuchter

Lijkt me trouwens wel heel moeilijk als je al zolang een relatie hebt, en dat je je man/vriend dan opeens toch niet goed lijkt te kennen, zoals nu het geval leek te zijn met zijn waarschijnlijke depressie. Ik zou daar best onzeker van worden, en uiteindelijk inderdaad hetzelfde voelen als jij. Alles geprobeerd, als niks werkt, dan moet je op een gegeven moment ook weten dat het klaar is. Wat je zeg, aan een dood paard blijven trekken... waarvoor dan nog.

Ik vraag me dan zo af; hoe weet je dan nu dat je weer delen van je echte zelf herkent? Hoe weet je dat je je zonder hem anders op dit moment in je leven ook zo had gevoeld, of dit gedrag had vertoond, etc? Ik heb ook een relatie gekregen toen ik 18 was, en ik ben hoe ik nu ben grotendeels door hem. Althans, we hebben onszelf ontwikkeld in een soort samenspel met elkaar. Ik ben in theorie zeg maar zo benieuwd hoe dat dan zou zijn, weer alleen. Maar ik denk eigenlijk dat ik nooit helemaal mezelf zou zijn, wie ik was geworden als ik hem niet had. Dat is denk ik niet meer mogelijk. Lekker filosofisch, maar het intrigeert mij altijd enorm.

Ik snap wel wat je zegt hoor Zora! Ik reageer morgen even uitgebreid want op de iPad gaat dat toch iets minder lekker qua typen . Maar ik zal je morgen uitleggen hoe ik het op dit moment zie!

Ik heb dat ook maar dan precies andersom. Ik ben juist zo blij dat ik mezelf heb ontplooit zonder iemand naast me. Pas daarna was ik echt klaar voor een relatie denk ik. Maar goed, denk ook dat je dat idee maar zo interpreteert naar wat je eigen situatie was. Als ik altijd een vriend had gehad, had ik t misschien ook wel tegenover er gesteld gezegd.
Maar herken zeker wel wat, al dan andersom.

Zora schreef:Poeh Caro, wat vervelend is dat dan toch nog gegaan op het einde. Kan me voorstellen dat dat dan wel voelt als een bevestiging van er klaar mee zijn... Als hij er niks meer voor wil doen. Ik herkende mezelf niet echt in je specifieke relatie trouwens, maar meer in de zin van hoe je erover schreef en hoe je je gevoelens onderbouwde. Lekker nuchter

Lijkt me trouwens wel heel moeilijk als je al zolang een relatie hebt, en dat je je man/vriend dan opeens toch niet goed lijkt te kennen, zoals nu het geval leek te zijn met zijn waarschijnlijke depressie. Ik zou daar best onzeker van worden, en uiteindelijk inderdaad hetzelfde voelen als jij. Alles geprobeerd, als niks werkt, dan moet je op een gegeven moment ook weten dat het klaar is. Wat je zeg, aan een dood paard blijven trekken... waarvoor dan nog.

Ik vraag me dan zo af; hoe weet je dan nu dat je weer delen van je echte zelf herkent? Hoe weet je dat je je zonder hem anders op dit moment in je leven ook zo had gevoeld, of dit gedrag had vertoond, etc? Ik heb ook een relatie gekregen toen ik 18 was, en ik ben hoe ik nu ben grotendeels door hem. Althans, we hebben onszelf ontwikkeld in een soort samenspel met elkaar. Ik ben in theorie zeg maar zo benieuwd hoe dat dan zou zijn, weer alleen. Maar ik denk eigenlijk dat ik nooit helemaal mezelf zou zijn, wie ik was geworden als ik hem niet had. Dat is denk ik niet meer mogelijk. Lekker filosofisch, maar het intrigeert mij altijd enorm.

Gelukkig herken jij je niet in mijn verhaal!! Sorry dat ik je niet helemaal begreep :-).

Ik heb me heeeel lang ontzettend onzeker en alleen gevoeld en mezelf niks waard eigenlijk. Niet dat dat compleet zijn schuld was, absoluut niet, maar het heeft er absoluut aan bijgedragen. En ik ben niet iemand die snel opgeeft, helemaal niet, maar als het meer van jezelf kost dan dat het je terug oplevert en je geen vooruitgang ziet, wat moet je dan? Zo wilde ik niet oud worden, zo wilde ik niet met hem kinderen...

En wat ik gisteren ook al schreef, ik ben met hem opgegroeid, heb ook heel veel aan hem te danken, ben mede door hem geworden wie ik nu ben. Net als jij. Máár ik heb ook erg veel moeten inleveren van mezelf, vooral mijn sociale, uitbundige, spontane kant. Doordat hij zich steeds meer terugtrok, werd het voor mij ook steeds een kleiner wereldje.

EDIT: ook hier wat te persoonlijke info weggehaald

Weet je Caro, ik vind het best wel moedig van je! Je bent nog maar zo kort getrouwd, je vader zo ziek etc., om dan te gaan scheiden, voor je geluk te kiezen in plaats van om te doen wat de buitenwereld denkt dat je moet doen vind ik dapper! Want de buitenwereld heeft er vast wel zo z'n ideeën over, maar het gaat hier tenslotte om jou en je levensgeluk.

тыквашка schreef:Weet je Caro, ik vind het best wel moedig van je! Je bent nog maar zo kort getrouwd, je vader zo ziek etc., om dan te gaan scheiden, voor je geluk te kiezen in plaats van om te doen wat de buitenwereld denkt dat je moet doen vind ik dapper! Want de buitenwereld heeft er vast wel zo z'n ideeën over, maar het gaat hier tenslotte om jou en je levensgeluk.

De buitenwereld die ziet vooral dat het mij goed doet. Mijn ouders hebben de laatste jaren heel wat te verstouwen gekregen (pap ziek, mijn zus in een scheiding waar een kindje bij betrokken was), en nu dit . Ik vind het vreselijk dat ik ze dit aan moet doen, maar ze zeggen ook dat ze MIJ weer zien.

En nogmaals, mijn ex is absoluut geen slecht persoon. Alles behalve dat. Hij is ontzettend lief en zachtaardig en doet alles voor je, maar hij is ook ontzettend koppig en weigert hulp aan te nemen van wie dan ook en sluit zich af. En dat is als partner heel moeilijk om te zien.. Daarnaast moest alle intimiteit van mij afkomen en dat werkte ook niet.

Maar de buitenwereld ziet vooral weer mij. En niet alleen mijn ouders, maar ook andere mensen die mij goed kenen. En ja, er zijn mensen die oordelen hebben, maar dat moeten ze zelf maar oplossen :-). Niet mijn pakkie-an..

Manneke, hoe is het gisteravond gegaan? Hoe voel je je? Hoe is het met de kindjes?

RYW schreef:Manneke, hoe is het gisteravond gegaan? Hoe voel je je? Hoe is het met de kindjes?

Hier ben ik ook wel benieuwd naar. Gaat het met je Minneke??

FF heel snel, want ben aan het werken.

Gisteren een goed, zwaar maar nuttig gesprek gehad. De stekker is er zeker nog niet uit, maar we vinden wel beiden dat er dingen moeten veranderen. Ik weet alleen zelf niet meer zo goed wat IK nu eigenlijk wil. Ik had me gisteren zo voorbereid op een gesprek waarvan de uitkomst 'uit elkaar' zou zijn, dat ik nu weer moest omschakelen. Stom he?

Maar goed, er is dus nog hoop.

Wel fijn om te lezen dat er nog lichtpuntjes zijn! Als je doorgaat of stopt ermee: zorg ervoor dat je er ook daadwerkelijk achter staat, dat je het niet doet omdat je het zielig vindt of ondat de buitenwereld vindt dat je weg moet of zoiets.

Neem rustig de tijd om te bedenken wat jij wil, er zit voor jou geen deadline op, toch?

Sterkte nogmaals!

Eigenlijk is dit biechtje nav het vragenlijstje in de pijler Liefde, Relatie en Seks. Soms als ik hier lees over het seksleven van anderen, ga ik me onzeker of anders voelen. Het lijkt wel alsof ik niet zo geinteresseerd ben in seks en ik vind het ook niet leuk om erover te praten. Ik ben wat seks betreft echt niet de ideale partner. Ben ik de enige die zo denkt? Heb ik echt een soort van probleem, moet ik er iets aan doen misschien? Ik praat dan over frequentie (weinig), variatie (niet echt interesse in), speeltjes (niet interessant), aparte standjes (ook niet interessant), etc...ik voel me echt anders en ik begin te twijfelen of ik er iets aan moet doen...

Als jij en je partner beiden tevreden zijn, waarom zou je er dan iets aan moeten veranderen? Maar als jij en/of je partner niet tevreden zijn, dan kan het wel de moeite lonen om eens wat te proberen.

Dankzij datzelfde vragenlijstje gaan wij (straks) juist eens wat meer proberen!

Maar ontopic: Ik zou je niet onzeker daardoor voelen. Ieder heeft z'n eigen wensen. Wat voor de een al ver is, is voor de ander dat niet. Maar het loont waarschijnlijk wel om eens te proberen. Wie weet wekt het je interesse dan wel meer, als je het gewoon probeert en wakkert het een vlammetje aan.

Biechtje01 schreef:Eigenlijk is dit biechtje nav het vragenlijstje in de pijler Liefde, Relatie en Seks. Soms als ik hier lees over het seksleven van anderen, ga ik me onzeker of anders voelen. Het lijkt wel alsof ik niet zo geinteresseerd ben in seks en ik vind het ook niet leuk om erover te praten. Ik ben wat seks betreft echt niet de ideale partner. Ben ik de enige die zo denkt? Heb ik echt een soort van probleem, moet ik er iets aan doen misschien? Ik praat dan over frequentie (weinig), variatie (niet echt interesse in), speeltjes (niet interessant), aparte standjes (ook niet interessant), etc...ik voel me echt anders en ik begin te twijfelen of ik er iets aan moet doen...

De ene persoon is de andere niet op het gebied van seks. De een heeft meer behoefte, de ander minder. Zo ook met andere standjes, etc etc: maar de vraag die SuperGrover ook al stelde: zijn jij EN je partner tevreden? Dát is het belangrijkste.. Je moet je niet spiegelen aan anderen, maar als je partner wellicht niet tevreden is, dan loont het wellicht de moeite dit uit te spreken of om te kijken waar die behoeftes bij elkaar kunnen komen.

Biechtje01 schreef:Dankzij datzelfde vragenlijstje gaan wij (straks) juist eens wat meer proberen!

Caro schreef:

тыквашка schreef:Weet je Caro, ik vind het best wel moedig van je! Je bent nog maar zo kort getrouwd, je vader zo ziek etc., om dan te gaan scheiden, voor je geluk te kiezen in plaats van om te doen wat de buitenwereld denkt dat je moet doen vind ik dapper! Want de buitenwereld heeft er vast wel zo z'n ideeën over, maar het gaat hier tenslotte om jou en je levensgeluk.

De buitenwereld die ziet vooral dat het mij goed doet. Mijn ouders hebben de laatste jaren heel wat te verstouwen gekregen (pap ziek, mijn zus in een scheiding waar een kindje bij betrokken was), en nu dit . Ik vind het vreselijk dat ik ze dit aan moet doen, maar ze zeggen ook dat ze MIJ weer zien.

En nogmaals, mijn ex is absoluut geen slecht persoon. Alles behalve dat. Hij is ontzettend lief en zachtaardig en doet alles voor je, maar hij is ook ontzettend koppig en weigert hulp aan te nemen van wie dan ook en sluit zich af. En dat is als partner heel moeilijk om te zien.. Daarnaast moest alle intimiteit van mij afkomen en dat werkte ook niet.

Maar de buitenwereld ziet vooral weer mij. En niet alleen mijn ouders, maar ook andere mensen die mij goed kenen. En ja, er zijn mensen die oordelen hebben, maar dat moeten ze zelf maar oplossen :-). Niet mijn pakkie-an..

Dat was een comliment hoor . Dat jij je eigen lijn trekt vind ik gewoon goed van je. Ik weet dat je ex een schat van een man is, maar ik kan me ook nog herinneren dat hij nooit wilde praten over wat hem dwars zat, dat plus alles wat je nu de laatste tijd verteld, ik kan me voorstellen dat het je enorm gaat opbreken! Ik hoop dat hier uiteindelijk, als je door de nare periode heen bent heel veel goeds voor je uit komt!

@Minneke, ik snap wel wat je bedoeld, je had je al helemaal schrap gezet voor het allerergste en ook besloten voor jezelf dat je dit niet meer wilde en nu lijkt er toch met hem te praten. In sommige opzichten zou gewoon uit elkaar gaan misschien makkelijker zijn dan met elkaar het gevecht voor jullie relatie aan gaan. Maar ik hoop dat jullie er samen toch nog wat van kunnen maken en dat het weer de relatie word die je een aantal jaar geleden zo prettig vond!

@Caro heeeel herkenbaar. Jij verwoord precies wat ik elke keer bedoel. Met zijn tweeën 1 zijn, mijn maatje...en dan groei je uit elkaar ( in mijn geval dan). Ik ben er over uit dat ik het nog wel 1 keer wil proberen, mijn ex/vriend (wat is het nu eigenlijk..) heeft (wederom) een paar dagen nodig om alles te laten bezinken. Dus ik vrees dat het antwoord nee gaat worden. En dan wil ik er wel vaart achter...

Caro schreef:

Biechtje01 schreef:Dankzij datzelfde vragenlijstje gaan wij (straks) juist eens wat meer proberen!

En dat was zeer geslaagd

Voor het eerst beetje anaal geprobeerd met alleen vinger nog en wat ruigere seks met slaan en dirty talk. Beviel wel goed moet ik zeggen.

Caro schreef:

Zora schreef:

Gelukkig herken jij je niet in mijn verhaal!! Sorry dat ik je niet helemaal begreep :-).

Ik heb me heeeel lang ontzettend onzeker en alleen gevoeld en mezelf niks waard eigenlijk. Niet dat dat compleet zijn schuld was, absoluut niet, maar het heeft er absoluut aan bijgedragen. En ik ben niet iemand die snel opgeeft, helemaal niet, maar als het meer van jezelf kost dan dat het je terug oplevert en je geen vooruitgang ziet, wat moet je dan? Zo wilde ik niet oud worden, zo wilde ik niet met hem kinderen...

En wat ik gisteren ook al schreef, ik ben met hem opgegroeid, heb ook heel veel aan hem te danken, ben mede door hem geworden wie ik nu ben. Net als jij. Máár ik heb ook erg veel moeten inleveren van mezelf, vooral mijn sociale, uitbundige, spontane kant. Doordat hij zich steeds meer terugtrok, werd het voor mij ook steeds een kleiner wereldje.

Dank voor je uitgebreide reactie Het klinkt alsof je inderdaad heel erg niet jezelf kon zijn zeg. Jammer dat je jezelf in de spontane sociale kanten helemaal niet verder hebt kunnen ontwikkelen, althans, dat dat wat onderdrukt werd. Dat herken ik trouwens wel. Ik denk dat ik een veel socialer persoon zou zijn, een veel socialer leven zou hebben zonder hem. Dat vind ik wel eens jammer. Voor veel mensen kan dit prima samengaan, maar voor mij is dit blijkbaar inherent aan een relatie hebben. En dan denk ik ook wel eens, als ik het echt zo jammer vond, had ik er wel wat aan gedaan

Ik zit hier met open mond een topic te lezen. Niet te geloven hoe ongepast sommigen daar kunnen reageren. Ik wil dat topic niet 'vervuilen' maar jeetje.. Houd een beetje rekening met de gevoelens van de TO. Ben ik de enige die zich daar zo aan stoort of niet?

Sogood schreef:Ik zit hier met open mond een topic te lezen. Niet te geloven hoe ongepast sommigen daar kunnen reageren. Ik wil dat topic niet 'vervuilen' maar jeetje.. Houd een beetje rekening met de gevoelens van de TO. Ben ik de enige die zich daar zo aan stoort of niet?

Ik weet niet over welk topic dit gaat..

Sogood schreef:Ik zit hier met open mond een topic te lezen. Niet te geloven hoe ongepast sommigen daar kunnen reageren. Ik wil dat topic niet 'vervuilen' maar jeetje.. Houd een beetje rekening met de gevoelens van de TO. Ben ik de enige die zich daar zo aan stoort of niet?

Ik heb wel enig idee en ik ben het met je eens als je dat topic bedoelt.